|
Mijn blog en ik, wij zitten een beetje in een crisis.
Ik heb haar (ik poog me in te beelden dat mijn blog een bijzonder aantrekkelijke gesprekspartner van het vrouwelijke geslacht is) een tijdje geleden met warme handen terug in mijn leven gevraagd, maar nu weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet. We zitten een beetje in het slop, en raken daar vooralsnog niet zo makkelijk uit.
Nochtans is er veel te vertellen. Dingen die gebeuren, die zijn voorgevallen of gedachten die opspelen over zaken die ik graag zou willen dat voorvallen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Volgens mij weet ik niet zo goed wat ik mijn blog (en de lezende wereld rondom haar wervelend lichaam) nog wil of durf toevertrouwen. En moest ik het wel weten, weet ik niet goed of ik het nog durf.
Daarbij komt nog eens dat we (mijn blog en ik houden ervan als we door het leven te gaan) helemaal niet weten, wie ons nog in de gaten houdt en wie het fijn vindt om af en toe iets van ons reilen en zeilen te weten te komen.
Hier zitten we dus, na jaren stilzwijgen en kort na de hereniging, met de handen in het haar en zoekend naar de nieuwe zin van het bloggen.
Laat het ons voor de makkelijkheid maar onze eerste relationele crisis noemen. De blog van haar ( - bijzonder mooie - ) kant, wil dat ik communiceer. Communicatie in een relatie mag dan schromelijk overschat worden (volgens mij), wie een relatie met een blog aangaat communiceert best toch af en toe, voor zijn en haar eigen bestwil.
Maar ken je dat gevoel dat je wel weet dat je iets wil zeggen, maar niet weet hoe je dat moet doen ?
Daar ben ik nu, en ik raak er vooralsnog niet uit
Maar misschien komt dat wel nog .
|
