everything you read, can and will be used against you ...
08-12-2010
Hoe je het ook draait of keert, binnen dit en onafzienbare tijd ben je van mij
Ze zindert na.
Zijn het haar gitzwarte ogen ? De golvende haren ? Het schattige kuiltje misschien dat haar linkerwang zo mooi siert ?
Overtuigend is ze. Dat kan ik maar moeilijk ontkennen. Zo overtuigend zelfs dat de woorden de weg naar buiten niet echt lijken te vinden, en een gepast antwoord op zich laat wachten.
Dus zeg ik
Hoe bedoel je ?
Geen bijster origineel antwoord, dat zou getuigen van het klinkende weerwoord dat ik haar zo graag zou geven.
Ze lacht, heerlijke witte tanden die zich blootgeven.
Zoiets voel ik gewoon. Jij niet dan ?
Natuurlijk niet ! Wat een waanzinnig idee om te denken dat ik geloof in de ware liefde, in voorbestemd zijn voor elkaar, in het lot dat je naar elkaar zou toedrijven.
Misschien
Ik meen het geenszins. Het voorbestemde lot laat me Siberisch kou.
Dat doet zij allerminst. Integendeel. Haar golvende haren slaan me keihard in het gezicht, ik verdrink in haar gitzwarte ogen en ik wil mijn handen hun resterende dagen gebruiken om het kuiltje in haar wangen teder aan te raken.
Het schrijven is begonnen toen mijn eerste echte lief, een weekje met haar klas op reis ging. We waren nog maar nauwelijks een paar weken na de dag dat ik haar in het plaatselijke stamcafé van mijn geboortedorp Sint-Niklaas in de handen sloot, en de ellende van zon weekje zonder eerste echte lief dreef me naar de waanzin en dus ook naar de pen.
Ik schreef haar 'mijn dagboek', elke dag een stukje tekst en bundelde dat samen tot een mini-dagboek.
Ze was er héél erg blij mee.
Ondertussen zijn we 11 jaar later, mijn eerste echte lief is er niet meer (we hebben het iets meer dan 5 jaar volgehouden) maar het schrijven is gebleven.
Ik zou er veel voor geven dat dagboek nog eens onder handen te krijgen. Wat zou ik geschreven hebben ? In mijn herinnering heb ik me er figuurlijk dan (in het lichamelijke stadium waren we toen nog niet) behoorlijk in bloot gegeven. Want geef nu toe zoiets hoort toch bij een dagboek nietwaar ? Ik denk dat ik schreef over kindjes, het krijgen ervan en de toekomst die we samen zonder twijfel tegemoet wandelend. Dat ik op mijn 25e een hele kroost rondom me zou hebben, daar was ik toen van overtuigd.
3.5 jaar na dat 25 worden zie ik nog geen kroost, geen eerste echte lief meer (can you blame her gezien wat ik schreef toen we een paar weken samen waren), en het dagboek is dus niet meer dan een stille getuige van de dromen die ik toen had. Dat dagboek dus, waar ik jammer genoeg geen kopie van nam.
Mijn eerste echte lief. Misschien moet ik haar eens aanspreken en vragen of ze die brief nog eens kan zoeken en hem me doorsturen. Haar definitieve echte lief zal daar vermoed ik - niet zo mee kunnen lachen, dus ik zal een verduiveld goede manier moeten vinden om haar die vraag te gaan voorleggen. Maar mooi zou het wel zijn, om hier dat dagboek van een 17-jarige in te scannen en op mijn blog te zetten. Mooi, maar niet echt haalbaar vrees ik.
Als lezer staan jullie nu waarschijnlijk ongetwijfeld perplex bij het lezen dat ik IK - pas op mijn 17e een eerste echte lief had. Dat klopt wel, maar de eerlijkheid gebiedt me dat ik voordien toch ook al tot zelfs twee maal toe innig kuste met een meisje. De eerste keer was tijdens een CM-reis als 16-jarige, onder een gitzwarte sterrenhemel met een meisje op wiens vriendin ik eigenlijk verliefd was. Haar kon ik echter niet krijgen, en de vriendin daarentegen was wel geïnteresseerd dus leek me dat een haalbare kaart. Anderhalve dag later waren we uitgespeeld. Het tweede meisje die ik kuste was de beste vriendin van mijn eerste echte lief. En hoe kan het ook anders, we leerden elkaar kennen op een CM-reis (als 17-jarige deze keer) en deze keer was de bus ernaartoe het romantische kader waarin ik haar hand vastnam en die een hele reis en twee weken nadien mocht blijven vasthouden. Toen ze me zei dat ik te lief voor haar was en dus mocht opkrassen een reden die ik nadien trouwens nog wel een aantal keer hoorde (hoe je dus eigenlijk niet echt veranderd door de jaren heen, hoe erg je dat ook zelf wil) ben ik in al mijn verdriet en de ellende van heel West-Europa recht in de handen van mijn eerste echte lief gedwarreld, om het dan dus meer dan 5 jaar vol te houden.
Nu ik er zo over nadenk, om volledig juist te zijn dien ik ook Malorie een eervolle vermelding te geven. Malorie (en haar naam mag ik gerust gebruiken, aangezien de kans dat Franse meisjes van ondertussen 24 jaar niet echt tot het doelpubliek van mijn blog behoren) leerde ik kennen tijdens een vakantie in Vic-sur-cère. Ik sprak geen woord Frans, zij geen woord Nederlands. Gelukkig had (heb) ik een oudere broer die al in het 5e of 6e studiejaar zat, en die af en toe iets kon vertalen. Na een paar dagen dumpte ze me voor een 5-jaar oudere monitor (skileraar ongetwijfeld) en smeet ze mijn sokken in het zwembad, maar wat ik vooral onthou was dat zij het eerste meisje was op wie ik zo verliefd was, dat ik er snachts niet van kon slapen ! Ik was toen 10 jaar denk ik
Nascript:
Tot mijn scha en schande merk ik dat ik hier zowaar mijn date-leven van mijn jonge leven heb besproken. Dat begint te gelijken op één van mijn favoriete blogs, die ik dagelijks een bezoekje breng, en die ik jullie allemaal wil aanraden:
