Waarom doe ik dit? Ik ben nu eenmaal een tiener. Het is algemeen gekend dat tieners te veel tijd om handen hebben en ik ben zo iemand die graag dingen opschrijft. Eens iets geschreven of getypt is kan ik het uit mijn gedachten laten, dan komt er weer plaats voor iets nieuws.
Fake it until you make it? De albefaamde uitspraak van een vriendin. Al zullen nog wel heel wat mensen deze uitspraak gebruiken. Hoe verdrietig je jezelf ook voelt, doe alsof je vrolijk bent. Ook al kwetst iemand je tot in het diepst van je hart, doe alsof het je niet raakt.
Daarboven is het het beste advies dat ik in jaren heb gekregen!
Vandaag mondeling Frans gehad, was er niet met mijn gedachten bij... had honger!
Om te beginnen bij het begin: Opstaan was pijnlijk dus ik besloot om maar te blijven liggen en ondertussen een nieuwjaarsbrief uit mijn mouw te toveren. Wonderbaarlijk genoeg heb ik nu al werkelijk mijn nieuwjaarsbriefje klaar! Normaal gezien is dat zoiets dat ik doe tien minuten voor ik naar de grootouders moet vertrekken om het onding te gaan voordragen. Dan toch maar naar de les vertrokken. Dictee Engels, pronounciation Engels: check! Allemaal inhaaltesten, vroeg op het jaar overschakelen is slim, je verliest niet zo veel geld/tijd. Nadeel: het inhalen is verschrikkelijk en lijkt wel oneindig!
Morgen heb ik mijn laatste (drie) inhaaltesten! Ga zo blij zijn dat ik na morgen weer kan ademen! En daarboven nog een test Duits die zowaar 30% van mijn examencijfer bepaalt...
Het wordt dus een avond vol leerplezier... Nota aan mezelf: vanaf volgende week zal ik aan mijn uitgaansleven werken, dan moet ik immers niet meer inhalen. Als eerste op de planning: dinsdag Het Archief !
Het eerste gesprek nadat hij mij heeft afgewezen: Hij: "Hey" Ik: Een ontwapenende glimlach en een soort van geluid dat "Hey" moest voorstellen.
Ik ben zo'n idioot als het op jongens neerkomt! Ik heb namelijk de laatste twee maanden maar amper een avond op kot doorgebracht die niet samen met hem was... Maar een koppel, neen nooit geweest. Ik wou wel, hij niet. Weet je, in zo'n situatie heb je twee keuzes. A: Je houdt je mond, je krijgt aandacht, zowat elke dag en hij houdt toch op één of andere manier van je. B: Je neemt geen genoegen, wilt ook de echte liefjes-aandacht en biecht hem op dat je hem graag ziet en geraakt eventueel alles kwijt.
Helaas koos ik, of beter gezegd, een vriendin van mij voor optie B en was het met de bijwerking alles kwijt.
Ik zie hem elke dag, dus hem nu simpelweg gaan negeren is geen optie. Ik heb hem al een paar keer gezien sinds mijn "opbiechting" en nooit iets gezegd. Vandaag dus de eerste woorden... en wat waren ze de moeite!
Ik zou nu nog een stuk over school kunnen schrijven, maar dat boeit niemand, toch?
Daarnaast heb ik vandaag een vriendin het beste advies gegeven wat ik kon bedenken. Ze zit namelijk op de universiteit, eerste jaar, ze ziet het allemaal niet zitten... Een dikke maand geleden zat ik hetzelfde, ik ben naar de hogeschool gegaan en al mijn zorgen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon! Als ik leer haal ik tenminste punten en de leerkrachten kennen je naam, zoiets waar ik nogal veel waarde aan hecht. Ik heb haar niet verteld dat zij nu hogeschool moet gaan doen. Ik heb haar gewoon verteld wat voor geweldig effect dit op me had en sprak dus enkel over mijn ervaring ermee. Ze zou erover nadenken.
Nu ga ik nog wat achter foto's zoeken voor mijn mama's kerstcadeau.
