Op 11 december 1915, precies dag op dag 100 jaar geleden, werd
voor het eerst de deuren van het Talbot House in Poperinge geopend. Het was een
'Every Man's Club' waar iedereen welkom was. In de schoot van Talbot House werd
Toc H geboren. De stichter van de beweging is Philip 'Tubby' Clayton, op 12
december geboren. Toc H brengt mensen samen... en doet dit al 100 jaar.
De herdenking begon met een viering in de Sint-Bertinuskerk
in aanwezigheid van heel wat Britten, Australiërs... Bij deze gelegenheid werd
ook de kerststal van Berenice Bogaert uit Rekkem in de kijker gezet. De
tentoonstelling loopt er tot 29 december.
De dienst vond volledig in twee talen plaats, Nederlands en
Engels. Berenice gaf uitleg over het ontstaan van haar kerststal en de
betekenis van de diverse beelden. Dit jaar kwamen er veel soldaten bij die de
gasaanval van 1915 symboliseren. Haar uitleg werd ook telkens in het Engels
herhaald.
Na de viering in de kerk, werd het gezelschap op het
stadhuis ontvangen voor de verdere viering van '100 jaar Talbot House'.
KWB Rekkem, het
kinderkoor Hanbléhia en de St.-Niklaasparochie hadden er dit jaar voor gekozen
om Sinterklaas te verwelkomen op zijn verjaardag in de St.-Niklaaskerk. Tal van
volwassenen en kinderen hadden eraan gehouden om aanwezig te zijn op dit
feestelijk moment. Het werd een zeer verzorgde eucharistieviering in het teken
van 'wie geeft, maakt gelukkig'. Het kinderkoor Hanbléhia zorgde voor stemmige
advent- en Sinterklaasliederen. De Sint was echt onder de indruk van zoveel
feestvreugde op zijn naamdag. Tot slot liet KWB Rekkem iedereen genieten van de
zelfgemaakte chocolademelk met klaaskoeken.
De jaarlijkse uitstap van Davidsfonds en KWB, maar
aanleiding van de herdenking Wereldoorlog 1 ging deze keer naar de streek van
Lens en Arras.
Tegen 7.45 u. had iedereen plaats genomen op de schoolbus
en konden we vertrekken richting Frankrijk. Jacques wist ons reeds te vertellen
dat er ook grenscontrole van de Fransen was.
En inderdaad, zodra we Rekkem via de Dronckaertstraat
willen verlaten mogen we halt houden. Met wat uitleg kunnen we snel onze weg
verder zetten. Het regent, zal het vandaag een sobere dag worden?
Tegen 9 uur bereiken we ons eerste doel, Vimy, de Canadese loopgraven en tunnels. Het is opgehouden te
regenen en de zon komt zelfs te voorschijn, ze hindert zelfs om mooie foto's te
maken. Jacques haast zich naar het infocentrum om er ons aan te melden, maar
pardoes, hij dondert op het gladde staketsel op zijn donder. De groep wordt
opgesplitst en iedere groep krijgt een jonge deerne als gidse. Er wordt
uitvoerig verteld over de Canadese inbreng, de loopgraven en het graven van
tunnels. De rondleiding wordt afgesloten met een wandeling door enkele tunnels.
Om alles nog beter te begrijpen trekken we ook nog even het bezoekerscentrum in.
Om 10.00 uur keren we enkele kilometer terug om het Canadese monument te bekijken. Het staat op de top van Hill 145, het
hoogste punt van de 14 km lange heuvelrug van Vimy. Het herdenkt de aanval door
de vier Canadese divisies op deze erg belangrijke Duitse stelling, op 9 april
1917. We maken eerst een groepsfoto. Enkele joggers brengen ons aan het lachen
als ze ook even op de foto willen poseren. Gelukkig kan een van de joggers toch
ook met mijn fototoestel overweg, en de groep schatert het nog meer uit wanneer
hij doet alsof hij met mijn fototoestel wil wegrennen. Toffe gasten!
We maken uitgebreid kennis met het monument, beklimmen
het, bekijken het open landschap. Niemand zal geloven dat de lucht ondertussen
helder wolkloos blauw is geworden met de zon die schittert op de witte stenen.
Notre-Dame de Lorette
Het is goed 11.00 u. geworden wanneer we de nationale begraafplaats in Souchez bereiken. Na de oorlog werden de graven
uit meer dan 150 begraafplaatsen uit Vlaanderen en Artois gehergroepeerd. De
begraafplaats werd ingewijd in 1925 en is 13 ha groot. Meer dan 20.000 kruisen
en 22.000 onbekende soldaten die rusten in 8 massagraven.
Eind 2014 werd vlakbij de necropolis een nieuw
monument opgetrokken: een ring der Broederschap, waarvan de elliptische vorm de
gelijkheid en de eeuwigheid van het offer van alle gesneuvelde soldaten
symboliseert; de indrukwekkende oversteek staat dan weer voor de kwetsbaarheid
van de vrede. Daarop staan de namen van 600.000 soldaten die sneuvelden in de
Nord-Pas de Calais in alfabetische volgorde, zonder de vermelding van hun
nationaliteit. Bij de 110.000 Fransen die hier het leven lieten, komen de namen
van de soldaten uit de 30 Afrikaanse landen die meevochten, en die uit diverse Europese
landen - de Belgen, Portugezen, Russen, Roemenen, enz... De soldaten uit de
Commonwealth - die in 1914 een kwart van het aardoppervlak omvat - zijn goed
voor 300.000 namen. Aan Duitse kant zijn 174.000in de regio gesneuvelde soldaten bij naam
bekend, maar die lijst is verre van volledig omdat de archieven tijdens de
Tweede Wereldoorlog zijn vernield.
Na het bezoek trekken we samen met de Franse
opzichters tot aan de voet van de Lichttoren. Georges heeft de vlag van
de Rekkemse Oudstrijdersbond mee. Hij wordt geflankeerd door oud-strijder Simon.
Jacques brengt een korte boodschap en we houden een minuut ingetogen stilte.
Daarna trekken we naar de rouwcrypte met 32 kisten. Daarbij ook
soldaten die sneuvelden tijdens andere conflicten.
Tenslotte trekken we naar de basiliek Notre-Dame de Lorette. Het gebouw in romaans- Byzantijnse stijl is versierd
met marmer en mozaïeken. Het is 46 m lang en 14 m breed, met een transept van
30 m. De basiliek werd ingehuldigd op 2 augustus 1925. op de binnenmuren zijn
duizenden namen gegraveerd van Franse soldaten die sneuvelden op de heuvel of
in de omgeving. Een gedenkplaat is gewijd aan François Faber, winnaar van de
Tour de France in 1909. Hij sneuvelde in mei 1915 in Carency.
Zo is het stilaan 12.00 u. geworden, tijd om ons te
begeven naar het naast de begraafplaats gelegen restaurant l'
Abri des Visiteurs.
Na het aperitief krijgen we een terrine 'maison' à la bière. De hoofdschotel
bestaat uit coq à la bière du CH'ti met frietjes. Op de tafel staan flessen
witte en rode wijn. Op de taart staat duidelijk vermeld dat Davidsfonds en KWB
er op 22 november waren. En het is helemaal leuk wanneer de vuurpijlen worden
aangestoken voor Dorine en Francis. Precies op het huwelijksfeest van een jong
koppel. Wat we nog nooit hebben gezien, een toestel waarmee de taart in identieke
stukken wordt verdeeld. Even na 14.00 u. begeven we ons opnieuw naar de bus.
Het weer is omgeslagen, het wolkendek is grijs en het regent lichtjes.
Tegen 14.15 u. bereiken we aan de voet van de heuvel
het splinternieuwe bezoekerscentrum 'Lens 14 18' (opening herfst 1914). We
krijgen allen een audiogids en kunnen op eigen tempo de diverse zalen met
foto's, teksten en stukken bezoeken. Om 15.45 u. moeten we opnieuw verzamelen
aan de bus. We rijden nu naar Arras, om er de Carrière Wellington te bezoeken.
Arras: Carrière
Wellingtton.
Vanaf 1916 worden de Fransen in Arras afgelost door
het Britse leger: soldaten die voor de Britse kroon vechten, maar uit alle
hoeken van de wereld komen. Ze moeten zich zo dicht mogelijk bij de Duitse
linies concentreren om op 9 april bij dageraad de vijand te verrassen met een
grote aanval over een frontlijn van 20 km. In Arras is de Carrière Wellington
de centrale stelling vanwaaruit op 9 april 1917 om 5.30 u. Britse tijd, na een
enorme explosie, 24.000 mannen moeten tevoorschijn komen om de Duitse linies te
verrassen. Het Britse leger vertrouwt de aanleg van het ondergrondse net toe
aan de Nieuw-Zeelandse geniesoldaten. De tunnelgravers gebruiken de riolen van
oude krijtgroeven, die ze verbinden door nieuwe tunnels. Krijtsteen wordt
afgevoerd en gewelven worden met hout gestut daar waar barsten zijn. De
ingenieurs en technici van de Royal Engineer graven 6 maanden lang met een
gemiddeld ritme van 80 m per dag. De soldaten leefden op een diepte van 20 m.
Het is 18.00 u. geworden. Ondertussen is het harder
beginnen regenen. We besluiten maar onmiddellijk de terugweg naar Rekkem aan te
vatten. Op de bus krijgt iedereen nog een 'Wambrichie' van 35° graden
aangeboden om zich even op de warmen. Alhoewel de bus niet mag over de Markt
van Arras mag rijden, wil ik toch wel even dat de medereizigers toch wel een
zicht krijgen op de verlichte gerestaureerde huizen. De plaatjes staan heel
dicht bij elkaar en om de laatste bocht te nemen is het wel enkele keren heen
en weer manoeuvreren onder toezicht van enkele medereizigers. Het lukt de bocht te
nemen. We bereiken vlot de snelweg, maar in de nabijheid van Rijsel is het wel
even file rijden.
Zo bereiken we opnieuw Rekkem. Maar we moeten opnieuw
halt houden aan de grens. Een politieagent komt de bus op. Zo bereiken we om
19.15u. opnieuw Rekkem.
Iedereen is vol los over deze prachtige dag. We hebben
veel gezien en... met een weer dat ons toeliet om rustig buiten te genieten van
de loopgraven monumenten...
Welk bier past er best bij hutsepot? Dat was het thema van de 9° bierproefavond, waarbij de deelnemers een
zeven streekbieren konden proeven en meebepalen welk van de bieren er best kon
samengaan met hutspot. Vooreerst gaf Jacques Dufourmont wat toelichting bij
foodparing of de combinatie van gerechten en dranken. De deelnemers konden de
bieren proeven en beoordelen naar zicht, reuk en smaak. Uiteindelijk haalden
twee bieren de hoogste score nl. Kapitel Prior en Karmeliet. Rik Beelprez wist
het best het gewicht te schatten van de groenten die Johny Duthoy gebruikt had
om een lekkere hutsepot klaar te maken. Rik won daarmee een bakje
hutsepotgroenten als prijs.
De firma Vanrobaeys, gevestigd in de Priester Coulonstraat 100 te
Rekkem, is en blijft een familiebedrijf dat in 1965 begon
met het produceren van duivenvoeders. Het groeide tot op heden uit tot een
sterke speler die menig Belgische en internationale toppers voorziet van het
allerbeste duivenvoer voor hun kampioenen.
Bij het bezoek hebben we kunnen vaststellen dat Vanrobaeys staat voor
passie, passie naar kwaliteit en perfectie, alles moet correct zijn. Hierbij is
kwaliteitscontrole heel belangrijk, het is onmogelijk een kwaliteitsvoeder op
de markt te brengen als je 'grondproduct' niet kwalitatief hoogstaand is. Alle
granen en producten zijn zorgvuldig uitgekozen en gemengd volgens de eisen van
de duiven en hun meesters.
Vanrobaeys staat voor innovatie, een gezonde duif haalt tenslotte bijna
alles uit gezond voeder en dat is zon beetje het uitgangspunt om steeds
opnieuw te gaan nadenken en uitbreiden naar de behoeften van de hedendaagse
duif en dit doen ze speciaal voor hun klanten.
Bij het begin van de rondleiding konden we met een filmpje de familie
leren kennen. Hun gedrevenheid om een topbedrijf voor te stellen was voor
iedereen duidelijk.
Fier mogen ze zijn en ook Rekkem mag fier zijn dat er hier in ons dorp
zon bedrijf bestaat van wereldklasse.
We wensen hen nog veel succes en zijn hen dankbaar dat we dit bedrijf
hebben mogen leren kennen.
Er gaat voor mij geen dag voorbij zonder dat er foto's worden gemaakt: - persfoto's voor Het Nieuwsblad - foto's van Rekkemse verenigingen: Pasar, Neos, Davidsfonds, ACR, Breughel, ACW, parochie, basisscholen... - foto's van reizen en uitstappen met de schoolbus (de vele familiefoto's houden we privé)
Omdat we hoogstens enkele foto's kunnen publiceren in Het Nieuwsblad, Kerk & Leven (parochieblad),... is het soms moeilijk iedereen van de foto's te laten genieten. Honderden foto's doormailen is ook zo omslachtig.
Met deze blog willen we de foto's openbaar maken en kunnen dus door iedereen bekeken worden.
Veel plezier bij het bekijken van de honderden foto's.
Op zondag 18 oktober hadden niet minder dan 75 'vroege vogels' hun wandelschoenen aangetrokken om deel te nemen aan een wandelinitiatief ter gelegenheid van de 'Dag van de trage weg'. Het initiatief was een samenwerking tussen het stadsbestuur Menen en de werkgroep Mobiliteit van Beweging.net Groot-Menen.
De wandeling was doorspekt met diverse wetenswaardigheden die tijdens de tocht door Michel Werbrouck werden toegelicht. De wandeling stond vooral in het teken van 'grensoverschrijdende trage wegen' tussen Menen en Halluin en beoogde om de verbindingsweg tussen 'Avenue de Lauwe' in Halluin en de Murissonstraat in Rekkem opnieuw in ere te herstellen voor fietsers en wandelaars.
Michel gaf ondermeer tekst en uitleg bij een oude grenspaal in de Murissonstraat. Aan de Chapelle Notre Dame de la Lys gaf de voorzitter van het comité 'De kapelle' wat toelichting bij de restauratiewerken die zijn vereniging uitvoert aan alle kapelletjes van Halluin. Er werd tevens halt gehouden aan het oud kruis van 'L'Eglise St.-Hilaire' van Halluin en de bunker 'Blockhaus 254 Les Meurins', een bunker die toebehoorde tot de Maginolinie.
Het bezoek aan 'L'Eglise St.-Alphons' legde dan weer de band met Rekkem, daar de vroegere Rekkemse onderpastoor Abbé Coulon deze kerk op Le Mont dHalluin bouwde, grotendeel met eigen middelen en giften.
Langs de terugweg kwamen voorbij de Pilorie (schandpaal) om via de Piloriewegel en de Halluinwegel het Dorpshuis te bereiken. Intussen konden we het nieuw bord bewonderen met foto en uitleg van 'Le Cabaret des Prés' die bij deze gelegenheid pal op de grens langs de Piloriewegel werd aangebracht.
In het Dorpshuis werd nog een korte officiële plechtigheid gehouden waarbij schepen Dirk Vanholme toelichting gaf bij de plannen om een deel van de Kattewegels te renoveren en in de toekomst ook verder werk te maken van de trage wegen in Rekkem, Lauwe en Menen. Michel Werbrouck drukte ten slotte de wens uit dat de trage weg tussen de Murissonstraat (ter hoogte van de Nachtegaalwegel) en Caval Rouge in Halluin opnieuw bruikbaar zou worden voor de recreanten. Een kaart met alle trage wegen op het grondgebied van Lauwe en Rekkem - van de hand van Michel - is via de website van de stad Menen te raadplegen. Met een receptie werd deze zeer geslaagde 'Dag van de trage weg' afgesloten.
Het Paradijscomité heeft er opnieuw een prachtig weekend van gemaakt. Naast de fakkelstoet, de rommelmarkt... was er zondagnamiddag de prachtige stoet. Heel veel mensen langs de straten van het Paradijs en vooral veel kinderen met een zak of tas om de massa's uitgeworpen snoepen te kunnen wegbergen die ze met massa's opraapten.Ook de kinderen van de Paradijsschool en de groep 'Les Yoyeux Cyclistes' stalen de show.
Twee dagen scheen de zon over het Keltisch dorp, het Griekse kamp, de Romeinse villa en het Romeinse leger. Voor de twaalfde maal stonden de kampen opgesteld in domein Oosthove. We vinden voorzitter Patrick Biesbrouck van vzw Viroviacum Romanum, die dit jaar zijn 20ste verjaardag viert, terug in de verkoopstand van de worsten. Omdat de rij wachtende zo lang is, springt hij even bij om broodjes op te snijden: "Wat een massa! Gisteren zaterdag mochten we 2200 bezoekers noteren. Vandaag zijn dat er een gans pak meer. Het wordt een recordjaar, schrijf maar gerust dat we bijna 6000 bezoekers naar hier lokken." Zo'n 180 re-enactors uit de Benelux en Frankrijk hebben hun historische tentjes opgeslagen en laten in een aangepaste klederdracht, Keltische, Romeinse, Griekse en zelfs een Perziche... de tijd van zo'n 2000 jaar geleden, herleven. Vrouwen zijn aan het weven of vlechten... mannen maken bogen, smeden wapens... In het prachtige Romeinse kamp, omgeven door een typische houten afsluiting, is zelfs een Romeins postkantoor terug te vinden. Op andere plaatsen wordt met veel geduld een maliënkolder gemaakt. Op geregelde tipstippen liepen de tribunes vol voor de shows. De Romeinse militaire show was enig! Beide dagen werden afgesloten met een gladiatorengevecht en de kruisiging van een Galliër. Die had een aanslag gepleegd op een Romeinse senator. De rol van gekruisigde werd vertolkt door nieuw bestuurslid van de vzw Luc Stienne.
Met Gezinsbond Rekkem trokken we naar Wervik voor een bezoek aan de kaasfabriek 'Flandrien'.
Daar wordt sedert enkele jaren de beste kaas van de wereld geproduceerd, de Flandrienkaas. Ik mocht er al enkele keren te gast zijn in de firma om foto's te maken voor Het Nieuwsblad. Toen de kaas de prijs won, toen de vierde en vijfde tank werd geplaatst en voor enkele weken, toen 18 bollen kaas werden geschonken aan de Poperingse voedselbank. Die 18 bollen waren immers de grootte van minister-president Geert Bourgois toen die er op bezoek was.
Nu terug naar het bezoek. We werden er hartelijk ontvangen door de vader van de huidige bedrijfsleider Jan Desmet. Vader Desmet was de tweede generatie. Hij vertelde in geuren en kleuren hoe zijn vader begon met het leveren van kazen aan winkels. Omdat hij dat met een 'triporteur' deed, werd dit de naam voor de firma 'Triporteur'.
Daarna vertelde hij het verhaal van zijn zoon Jan die marketing had gestudeerd. Hoe het tot kaasproductie kwam en als prijswinnaar van de beste kaas het bedrijf een onverhoopt succes kent. Iedereen wil de kaas. Maar de vraag is groter dan het aanbod. Belegen kaas is zelfs momenteel niet meer op voorraad. Die zal er pas opnieuw met kerstmis zijn.
Daarna trokken we met de groep door de plaatsen waar de kazen worden gepekeld, bewaard, van een etiket worden voorzien...
Na een paar uurtjes toeven keerden we naar Rekkem terug en iedereen kreeg er nog een kilogram heerlijke Flandrien-kaas bovenop.
58 personen hadden zich ingeschreven voor het aanbod van het Davidsfonds: een dagje Wissant met twee wandelingen. Nog nooit hebben we zoveel wijzigingen moeten aanbrengen in het vervoer. Eerst de schoolbus van 35 plaatsen en daarna een bus van 50... 54... om te eindigen met 58 plaatsen. Zo konden we iedereen tevreden stellen en moest er niemand geweigerd worden. Na goed anderhalf uur rijden via Franse snelwegen bereikten we de 'Camping de la Vallée'. Isabelle Verledens wachtte ons reeds op. Zij had voor ons de wandelingen voorbereid. Eerst nog even genieten van een koffie of een biertje. Om 10.20 u. werd de eerste wandeling aangevat. De bus bracht de niet-wandelaars naar Wissant.
Mont de Couple
In de voormiddag was het wel even klimmen! Via landelijke wegen doorkruisten we een glooiend landschap. Overgoten met een stralende zon leek alles wel het aards paradijs. Rechts van ons hadden we een zicht op de zee met aan de horizon een prachtig zicht op de Engelse kliffen. Zo bereikten we de Mont de Couple. Van daaruit hadden we onvergetelijk vergezicht op de wijdse omgeving. Niet verwonderlijk dat de Duitsers er hun bunkers hadden gebouwd en van daaruit een mogelijkse inval vanuit Engeland goed in de gaten konden houden. Vanaf de hoogte was het dan afdalen naar Wissant. Onderweg werd nog even vol nieuwsgierigheid gekeken op de binnenkoer van een historische hoeve, 'la ferme dHerlen'. En zo bereikten we om 12.20 u. Wissant. In de twee uur wandelen hadden we 6 km 400 m afgelegd. 's Middags vond iedereen zijn gading om iets te eten, de ene hield het bij mossels bij 'Chez Nicole', steak of mossels bij 'Edwige', nog anderen genoten van iets lekkers in 'La Normandië'.
Strandwandeling Wissant - Escalles
Om 14.30 u. hadden we afspraak voor een wandeling op het strand van Wissant naar Escalles. Het werd een leuke wandeling vol verrassingen. Af en toe moesten we echter springen over geulen water die zich een weg baande naar de zee. Halfweg de wandeling werd de groep opgesplitst. Een tiental moedigen haasten zich verder tot de voet van 'Cap Blanc Nez'. Het was inderdaad een run tegen de tijd, want het wassende water nam snel de smalle kuststrook in. De rest van de groep keerde op z'n stappen terug over het strand. Wie de gehele afstand aflegde deed er 10,750 km over, goed voor 3 uur stappen. Om 18.30 u. werd de terugtocht aangevat naar Rekkem. Iedereen was uiterst tevreden over deze uitstap. Maar daar zat uiteraard het schitterende nazomerweer zeker voor iets tussen. En ook een speciale dank aan Isabelle Verledens voor de begeleiding van deze prachtige wandelingen.
Bestuurslid Yolande en echtgenoot Bernard hadden een prachtige fietstocht voorbereid. De tocht liep langsheen de Leie en vervolgens langs de Deûle tot in Wambrechies. Voor velen, ook voor mij, een ongekend rustig fietspad met prachtige vergezichten, veel natuur... Zo prachtig om leuke foto's te maken! In Quesnoy-sur-Deûle (na 28 km) hielden we een aperitiefstop. Enkele niet-fietsende bestuursleden stonden ons reeds op te wachten met picon, Ricard en hapjes.
Daarna werd onze tocht verder gezet richting Wambrechies. Na 33 km bereikten we ons doel, de serres en tuinen van 'Les Compagnons des saisons'. In hun restaurant 'Les Relais de Dillies' wachtte ook ons middagmaal. Terwijl we van nog een aperitief genoten, werd de jarige Berenise Bogaert met de nodige gelukwensen getrakteerd voor haar verjaardag. Ja, Frans mocht nog evens zijn kussen bovenhalen.
Tijdens het middagmaal begon het zowaar hevig te regenen. Misschien zou het wel ophouden met gieten. Om de tijd te doden wandelden we nog tot 15 uur rond in de serres. Van de geplande bezoeken aan de tuinen was geen sprake meer. De lucht zag zo grijs dat we besloten toch maar zo snel mogelijk rechtstreeks naar Rekkem te fietsen, zonder halt te houden aan de geplande stop 'Le Château du Vert-Bois' in Bondues.
Als verzopen waterkiekens bereikten we om 16.30 u. opnieuw ons Rekkem. We hadden toch alle redenen om tevreden te zijn, een schitterende voormiddagtocht, een heerlijke maaltijd (ook al vonden sommigen terecht dat het wat warmer mocht opgediend worden) met een koffie gourmond... om de duimen van af te likken. Nee, deze koffie beschrijven is moeilijk, bekijk maar even de vele foto's en beleef onze mooie dag maar even mee...
26 meter isolatieplaat moet grootste Leievlot ooit worden
Een 20-tal jongeren die in Wevelgem al een hele poos artistiek aan de slag zijn, pakten uit met een originele stunt. Samen droegen ze in stoet een 26 meter lange isolatieplaat van honderden kilo naar hun vrijplaats. De plaat moet het grootste vlot ooit op de Leie worden. Ze is gratis geleverd door Recticel, producent van duurzame isolatieplaten voor de bouw, dat in de buurt een vestiging heeft. De jongeren stapten met de plaat boven hun hoofden bijna twee kilometer ver naar hun scheepscontainers aan het Leiebos. Ze zijn van plan om het reuzenvlot daar in twee stukken te zagen en het met bloemen of vlaggen te versieren.
Honderden fietsers en wandelaars trokken via het jaagpad naar de groene zone langs de Leie om er te genieten van de allereerste Leiebrunch. Vroege vogels die er van een ontbijt hadden genoten, beleven er tot het aperitief. Anderen kwamen gepakt en gezakt tegen de middag met stoeltjes, een laken om op te zitten en een lunch. De organisatie voorzag een barbecueteam dat het eigen meegebrachte vlees bleu, saignant, a point of bien cuit bakte. Op deze laatste zonovergoten zondag van de vakantie vonden veel families en vrienden een sfeervolle omgeving met aangepaste muziek en activiteiten...
Tot zondag stonden 8 scheepscontainers opgesteld onder de Leiebrug. Onder leiding van kunstenaar Reinout Dewulf liepen er gedurende twee weken verschillende kunstprojecten op de containersite. Er was zelfs een BATBAR geïnstalleerd. De 26 m lange Recticelplaat, die in de loop van de week werd omgetoverd tot een heus vlot, maakte als afsluiter enkele tochten op de dode Leiearm. De eerste deelnemers waren aanvankelijk aarzelend om op het vlot te stappen, maar daarna gleed het sierlijk over water. En wie had gedacht leuke plaatjes te kunnen maken van een kantelend vlot was er aan voor de moeite.
Hein Vanhaezebrouck woont nu al jaren in Maarkedal, maar zijn hart ligt nog altijd in Lauwe. En zeker nu, nadat hij het ereburgerschap van Menen ontving. De titel werd gevierd met familie en vrienden. Hein had maar één wens voor zijn huldiging, namelijk dat alles plaatsvond in Lauwe. Die wens werd in gewilligd door het stadsbestuur. In het gemeentehuis van Lauwe werd de plechtigheid geopend. De nationale media waren massaal aanwezig voor Heins reactie op de loting van de Champions League, maar daar was het Hein duidelijk niet om te doen. Het ereburgerschap gaat voor, klonk het.
- Bezoek aan Clarebout Potatoes te Waasten - Middagmaal in De Leene te Poperinge - La Coupole te Saint-Omer (Fr.) - Bio zelfpluktuin Ten Hoogen Elslande in Geluwe
Dit jaar stond de Oldtimerbeurs in het teken van de zestigste verjaardag van de DS. OP het centrale plein stonden dan ook heel wat van deze luxueuze Citoëns te stralen in de zon. Het was de wagen die in die tijd tot de verbeelding sprak, zo'n speciale vering had geen enkele andere wagen. Nu nog stonden bezoekers zich te vergapen hoe de wagen zo plots naar beneden of omhoog gaat. Het was werkelijk op de koppen lopen, zoveel volk slenterde tussen de opgestelde pareltjes. Al vele weiden ver stonden wagens opgesteld. Tussen de bolides door genoten groepjes van een gezellig aperitief, een gezamenlijke picknick. Ja, we zagen zelfs een gewezen restaurantuitbater die er een volledig middagmaal bereidde voor de vrienden.
Op de vooravond van O.-L.-Vrouw Hemelvaart werd er heel wat werk verzet door een hele ploeg enthousiaste medewerkers, zowel in de Sint-Bavokerk te Lauwe als in zaal Myra te Rekkem. Heel wat tafels en stoelen werden geplaatst en mooi aangekleed om de zowat 500 genodigden te ontvangen. We maakten de groenten schoon, sneden kaasjes en salamietjes en alles verliep vlot.
En dan de grote dag! Al heel vroeg werkten we verder aan de toastjes, schikten we de borden en werd alles afgewerkt. De koorleden moesten ook vroeg uit de veren, want om 9.15 u. werd er reeds ingezongen. De mooi versierde St.-Bavokerk begon reeds vrij vroeg vol te lopen, iedereen probeerde een mooie plaats te bemachtigen. De kerk was bomvol. Dirigent Wim leidde de gezangen van onze drie koren in goede banen en dirigent Hubert probeerde bij iedereen in de kerk zijn stem goed te laten klinken. De misdienaars glunderden in hun mooie nieuwe kleren. Het was een wondermooie viering waarin onze jubilarissen Chris en Nikolaas de Heer dankten voor die voorbije periode. Ze hopen dat Maria verder hun leven zal inspireren om ten dienste te staan van de mensen. En of ze hun best doen hiervoor! We mogen blij zijn dat we zon sympathieke, vriendelijke en eenvoudige priesters in ons midden hebben in onze federatie!
Na de viering heeft Trees in naam van de federale stuurgroep felicitaties uitgesproken en bloemen laten aanbieden aan onze jubilarissen. De plaatselijke pers was ook van de partij. Na de viering was er file richting zaal Myra te Rekkem voor de receptie. Aan de deur was het ook even wachten, want men wilde de jubilarissen feliciteren. De medewerkers deden hun best om iedereen vlot te bedienen. Het was een gezellige drukte, alleen maar blije gezichten en Chris en Nikolaas genoten er met volle teugen van. Het werd een onvergetelijke 15 augustus 2015 en nogmaals onze welgemeende gelukwensen aan jullie beiden!
Mijmeringen over de jubileummis
Terwijl de rest van Vlaanderen kreunde onder de plenzende regen, stond ze hoog gespannen tussen Lauwe en Rekkem, de regenboog: haar ene poot in de St.-Bavokerk, haar andere in zaal Myra. Speciaal voor het dubbele jubileum van pastoor Chris en pastoor Nikolaas! Meer dan 500 aanwezigen woonden de dankmis bij die volledig in het teken stond van Maria Hemelvaart.
Pastoor Chris heeft een heel grote bewondering voor Maria, die hij weet over te brengen in zijn eucharistievieringen en de jaarlijkse noveen haar ter ere. Hij begeleidt al de bedevaarten naar Banneux en naar Lourdes en besluit elke zaterdag de eucharistieviering met een lofzang voor de Maagd der Armen. Net als Maria zet hij zich in voor de zieken en de zwakken, niet alleen op de parochie maar ook als aalmoezenier in het ziekenhuis. Zijn mensen een thuis te bieden, hun harten te verwarmen en hen hoop en troost te geven maakt hem gelukkig. Mogen de vuren die hij in onze zielen aansteekt niet doven, maar andere mensen inspireren.
Pastoor Nikolaas is nog niet zo lang geleden aangekomen in onze parochies en hij heeft al een plaats verworven in ieders hart. Onder zijn leiding werd het nieuwe parochiecentrum in dienst genomen. Hij zet zich niet alleen in voor de vier parochies, maar ook voor de federatie als moderator en hij maakt steeds tijd vrij om naar de mensen toe te gaan. Zijn 'dagboek van een pastoor' in het parochieblad zorgt wekelijks voor een glimlach op vele gezichten. Met zijn gitaar kan hij ook een jeugdig tintje geven aan de vieringen met jongeren. Hij werkt keihard om er hier iets moois van te maken. Mogen wij net zoals priester Nikolaas het leven van onze medemens vreugdevoller maken.
De 33ste editie lokte heel wat volk op het Sint-Maartensplein. Wij waren er bij toen om 20 u. 'Team William' van start ging. De sfeer zat er goed in, maar plots kwam de regen het feest even verstoren. Maar dat kon de pret niet derven.
Sint-Niklaas te gast op de Sint-Niklaasparochie
Er gaat voor mij geen dag voorbij zonder dat er foto's worden gemaakt:
WEVELGEM
Met de bedrijfsgilde van Menen-Lauwe-Rekkem op daguitstap
OLDTIMERBEURS
Jubileumfeest pastoor Chris en pastoor Nikolaas
Rock op het plein
