Van 5 maanden tot een jaar? Begin januari vertrok ik naar Sydney om stage te lopen om zo de laatste credits te verdienen voor mijn diploma als theater docent/theatermaker. Half juni zat deze stage erop en keerde ik terug huiswaarts. Maar de Australische beestjes hadden me gebeten en hoe! 4,5 weken later zat ik terug op het vliegtuig richting Sydney.
24-09-2013
Keep on smiling!
"Wie weet waar ik binnen twee weken beland ben..." Als ik het einde van mijn vorig bericht nu bekijk, had ik nooit durven denken dat ik hier beland zou zijn, maar dit bewijst maar weer eens dat er veel kan gebeuren in slechts enkele weken tijd.
Mijn job voor de Amsterdam Art Gallery bleek niet zo'n succes te zijn. Omdat de transacties steeds groter werden (ik spreek over bedragen tussen de 1 000 en 5 000 dollar!) begon ik een beetje argwaan te krijgen en was ik er helemaal niet meer zeker van of ik wel voor een kunstgallerij werkte. Ik sprak over mijn nieuwe baan met mijn huisgenoot en het eerste wat hij zei "Oh my god, you're so going to jail!" We hebben er toen eens goed om gelachen, maar ik begon dit toch ernstig te nemen. Toen bij de laatste twee transacties die ik deed, de bediende in het postkantoor me vroeg waarom mijn paspoort in Rusland stond geregistreerd en niet in België... toen gingen de alarmbellen echt af in mijn hoofd!
Ik zal jullie de details besparen, anders gaat dit bericht te lang worden. Kortweg: ik was betrokken bij witwaspraktijken en identiteitsfraude. Iemand in Rusland heeft mijn identiteit gestolen (wil er niet aan denken wat ze allemaal aan het doen zijn onder mijn naam) en de bedragen die ik moest overmaken, hadden niets te maken met de verkoop van schilderijen. Momenteel is mijn bank, de federale politie en de Belgische ambassade betrokken bij de zaak en moet er hier een hoop papierwerk gebeuren om alles weer in orde te krijgen, zodat ik buiten gevaar ben. Het meest beangstigende bericht dat ik kreeg was van de ambassade. "Evelien, ik zou me echt zorgen maken. Als inderdaad iemand in Rusland met jouw identiteit aan de haal is, dan moet ik er geen tekeningetje bij maken wie hier achter zit. Ik raad je aan om Sydney zo snel mogelijk te verlaten en als dat niet mogelijk is, om op z'n minst te verhuizen en enkel de mensen die je echt vertrouwt te laten weten waar je woont. Als de maffia erbij betrokken is, kunnen je nog woelige tijden te wachten staan." *slik*
Dus momenteel wacht ik op een antwoord van de ambassade in verband met mijn paspoort, mijn bankrekening is geblokkeerd totdat ze hebben uitgevonden waar het geld vandaan komt en waar het nu naartoe moet en de politie probeert een onderzoek te voeren naar de mensen achter deze zaak.
Wel, ik kan één ding zeggen: dit is niet wat ik had gedacht dat zou gebeuren enkele weken geleden
Een nieuwe maand, dus ik dacht: laten we ons blogje nog maar eens even updaten.
De afgelopen weken is er best wel weer wat gebeurd. Er is zelfs zoveel gebeurd, dat ik enkele dagen rust heb genomen en zelfs 1 dag waarop ik helemaal niet gewerkt heb. Maar geen zorgen, alles gaat nog steeds goed hier
Mijn door-to-door-sales baantje heb ik opgegeven. Ik vond het super leuk, enorm entertainend, inspirerend, uitdagend... maar het was zo moeilijk te combineren met mijn baan in het theater. Elke dag om 6.15 u opstaan, 6 tot 7 uur op deuren kloppen en dan in de avond nog naar het theater en pas thuiskomen rond 23.30 u - 0.00 u, het was wat teveel van het goede. Hoewel ik door wilde blijven gaan, begon mijn lichaam op allerlei mogelijke manieren aan te geven dat ik toch echt wel een beetje te ver aan het gaan was. Dus vorige week woensdag heb ik de knoop doorgehakt, ik heb van mijn hart een steen gemaakt en ik heb mijn ontslag gegeven. Toen ik een uur later thuiskwam, ben ik meteen in mijn bed moeten kruipen, want alle ziektes die zich al enkele weken hadden opgehoopt in mijn lichaam, besloten om met z'n allen in een keer toe te slaan. Na 3 dagen lekker uitzieken, denk ik dat ik het momenteel wel even gehad heb met ziek zijn.
Ondertussen ben ik ook even weg bij King Street Theatre om als ASM te werken bij de Tap Gallery. Een klein, vreemd, vies theatertje in Darlinghurst met een capaciteit van 60 mensen en twee héél rommelige kleedkamers/opslagruimtes. Ik ben ASM bij twee voorstellingen die spelen van dinsdag t/m zaterdag. Het team is geweldig, de voorstelling zijn grappig en het werk wat ik mag doen is klein maar noodzakelijk. Dus vorige week en deze week houden 'Brad checks in' en 'Summer of Blood' me bezig in de avonduren.
Wat doe ik dan gedurende de dag? Tja... vreemd verhaal. Enkele weken geleden, toen ik volop aan het solliciteren was, had ik ook gereageerd op een advertentie voor de Amsterdam Art Gallery. Ze zochten iemand die Assistant Manager kon worden. Wat ik las, sprak me aan en er stond niets in waarvan ik de kriebels kreeg, dus ik dacht, waarom niet? Twee weken laten kreeg ik een e-mail van de manager met de melding dat ze mijn CV goed hadden doorgenomen en als ik nog steeds geïnteresseerd was, dan moest ik maar even contact met haar opnemen. Er was niets wat me tegenhield en ik was nog steeds op zoek naar een nieuwe baan, dus ik reageerde meteen. Enkele dagen later kreeg ik een contract doorgemaild dat ik grondig moest doornemen, handtekenen en terugsturen. Van zo gauw dat gebeurd was, gingen ze zo snel mogelijk contact met me opnemen en kon ik beginnen. Dit vond ik toch een beetje vreemd. Ik had alles geprint en grondig doorgenomen. Ik vond niet meteen een addertje onder het gras, maar om toch zeker te zijn, heb ik enkele vrienden geraadpleegd om te vragen wat zij ervan vonden. Iedereen vond het raar, maar ze zeiden ook dat ik in principe niks te verliezen had. Dus na enkele dagen heb ik alles gehandtekend en opgestuurd. En toen hoorde ik niks meer van hen. Ik begon toen te werken voor Van Eyk Marketing en stond er niet echt meer bij stil. Tot twee weken geleden ik plots een mailtje kreeg van de manager met excuses voor het lange wachten, maar het was wat hectisch op kantoor en ze vroeg of ik contact met haar wilde opnemen in verband met de job. Vorige week maandag had ik een ontmoeting met haar op Skype en haar vraag was of ik de volgende dag meteen kon beginnen werken. Dit was onmogelijk voor mij dus ik vroeg om een week bedenktijd. In die bedenktijd realiseerde ik me de moeilijkheid van de verkoopsjob en het theater. En hoewel ik er niet meteen voor stond te springen om van thuis uit te werken, besefte ik wel dat deze baan veel beter te combineren zou zijn met het theater. Dus vorige week donderdag heb ik haar gemaild dat ik deze week kon beginnen en sinds afgelopen maandag ben ik Assistant Manager van de Amsterdam Art Gallery in Australië.
In alle eerlijkheid, ik weet nog steeds niet of het allemaal echt is en of ik daadwerkelijk betaald zal worden op het einde van de maand, maar momenteel is het echt een fijn baantje. Ik begin 's morgens om 8 u, het enige wat ik momenteel moet doen zijn enkele zakelijke transacties en van zo gauw ik die gedaan heb, zit mijn dag erop. Het kan een half uur in beslag nemen of twee uur, maar tot nu toe heb ik dus echt geen lange dagen
Ik vraag me soms ook wel af of ik inderdaad schilderijen aan het verkopen ben of in een drugshandel betrokken ben geraakt. Maar ik blijf het positief bekijken. Momenteel amuseer ik me met dit werk en ik heb eindelijk tijd om wat dingen in huis te doen die al weken op me wachten. Moest het zo zijn dat ik met illegale praktijken bezig ben en ik beland in de gevangenis, dan is dat mooi meegenomen. Een dak boven mijn hoofd, eten, slaapgelegenheid.... en als ze me enkele jaren vasthouden, dan kan ik mijn permanente verblijfsvergunning aanvragen en hoef ik me geen zorgen te maken over een visum. Zo zie je maar, alles heeft z'n voor- en nadelen.
Maar voor nu concludeer ik dat ik werk voor de Amsterdam Art Gallery en mee help met de transacties met betrekking tot schilderijen.
En zo gaat de eerste maand weer in Sydney voorbij zonder dat je er erg in hebt. Time flies when you're having fun, dus ik denk dat ik inderdaad fun heb gehad de afgelopen weken :)
In mijn nieuwe huisje gaat alles super goed. Ik ben echt heel blij dat ik hier woon. Mijn huisgenoten zijn fantastisch. Ze zijn alle vier totaal anders, wat altijd voor leven in de brouwerij zorgt. De huisbaas zie ik bijna nooit, hoewel hij een verdieping boven ons woont, maar als ik hem zie, is hij altijd oprecht geïnteresseerd in hoe het met mij gaat en wat ik allemaal aan het doen ben. Hij is echt super chill. Als ik mijn huur even niet kan betalen, dan heeft hij daar alle begrip voor en zal hij niet blijven aandringen. Hij weet dat het geld wel zal komen van zo gauw ik het heb, dus waarom stressen? Love the guy!
Ondertussen heb ik ook een andere job gevonden, het is nu enkel nog afwachten of ik het ga volhouden :-p Ik solliciteerde meteen na aankomst in Sydney voor enkele banen, aangezien ik niet super lang meer in het Opera House zou kunnen werken (dat is het nadeel van een Working-Holiday visum, je mag slechts 6 maanden voor één werkgeven werken). Van de 5 advertenties hebben 3 bedrijven me terug gecontacteerd en alledrie waren ze succesvol. Uiteindelijk ben ik gegaan voor Van Eyk Marketing Solutions. Dit wil zeggen dat ik vanaf morgen officieel start als verkoopster, en wel een door-to-door-sales rep. Niet meteen een job waar ik op hoopte, maar we zien wel wat het wordt. Het is niet voor mensen die snel willen opgeven, dus ik dacht: dat klinkt als Evelien!
Daarnaast gaat alles goed in het theater. Het wordt lekker druk in KST omdat er een theaterfestival aankomt waardoor we in september volledig volgeboekt zitten met voorstellingen. Daarna komt de ene voorstelling na de andere binnen, dus het wordt alle hens aan dek! Ik heb ook nog een ASM jobje te pakken gekregen voor een productie in een ander theater, wat ik moet zien te combineren met KST en mijn nieuwe baan. Benieuwd hoe dat zal gaan! En ja, voor degenen die zich ongerust maken, ik werk inderdaad 7 dagen per week en daarnaast probeer ik ook nog tijd te maken om op stap te gaan en leuke dingen te doen, maar wees gerust, ik slaap ook nog af en toe ;)
Maar ja, mijn eerste maandje hier was nogal turbulent en druk en daar gaat waarschijnlijk niet snel verandering in komen. Vliegen!!!
Zo, na ongeveer 32 uur en 35 minuten onderweg geweest te zijn, ben ik weer terug geland in Sydney. Een reis die toch net anders is verlopen dan ik zelf gehoopt had.
Allereerst viel het afscheid nemen niet zo goed mee als ik had gedacht. Mijn vader vertrok voor zijn werk naar Oekraïne, dus die moest ik al een dag eerder uitzwaaien. Tweede tegenvaller was dat ik mijn oudere broer miste de avond voordat ik vertrok omdat ik uit eten was met een goede vriend van me. Woeps! Dan maar gezellig met mijn jongere broer en mijn moeder naar Düsseldorf. Op de luchthaven hebben we ons nog kunnen amuseren met de SkyTrain en op het Observation Deck. Maar al snel was het tijd om afscheid te nemen en te boarden. Pfff...afscheid nemen is toch iets hatelijk.
In Dubai had ik een tussenstop van ongeveer 5 uur. Gelukkig hadden ze heel gemakkelijke stoelen daar, waarop ik me even kon leggen en wat slaap kon inhalen. De vlucht naar Perth verliep vlot en ik zat naast een Duits meisje die op weg was naar Brisbane om daar een half jaar te studeren. In Perth moesten we allebei een lange tijd wachten op onze volgende vlucht (lees: 7 à 8 uur!) dus raakten we al snel aan de praat en hebben we elkaar gezelschap gehouden. Deze tijd werd ook in beslag genomen door mijn gedachten: waarom wilde ik ook alweer terug naar Sydney? Wat is hier leuk aan? Wachten en vooral niets kunnen doen is altijd al lastig geweest voor mij, maar op momenten dat ik ver weg ben van huis is het al helemaal not done Toen ik dan eindelijk mocht inchecken voor de vlucht, bleek mijn koffer net teveel te wegen om mee te mogen op het vliegtuig. Als een koffer meer weegt dan 31,999 kg, dan weigert de lopende band de koffer mee te nemen. Mijn koffer woog natuurlijk op de kop 32 kg. Gevolg? Ik mocht daar op de luchthaven 500 gram uit mijn koffer halen en bij in mijn handbagage proppen, zodat mijn koffer alsnog mee kon op het vliegtuig. Ik herinnerde me hoeveel moeite ik had gehad om mijn koffer dicht te krijgen, dus ik hield mijn hart vast voor wat ik nu ging meemaken. Maar ik had geluk! De eerste trui die ik eruit haalde, bleek exact 500 gram te wegen en mijn koffer sloot zich ongelooflijk snel en makkelijk.
Tijdens de laatste vlucht (richting Sydney dus) kwam ik er gelukkig al weer een beetje meer achter waarom ik terug wilde gaan en werd ik er helemaal zenuwachtig van om iedereen terug te zien. Maar dit zou natuurlijk niet zonder obstakels verlopen.
Obstakel 1: mijn vlucht had vertraging, waardoor ik ook later aankwam in Sydney, maar ik kon dit niet meer laten weten aan Allie, mijn huisgenoot die me kwam oppikken want ze verwittigden ons pas toen we gingen landen in Sydney en dan was het al te laat om te zeggen dat ze een uur later mocht komen.
Obstakel 2: aangezien vertraging nog niet erg genoeg was en een ongeduldige Allie om de 5 minuten een bericht stuurde om te vragen waar ik zat, kam mijn koffer ook nog als één van de laatsten op de band. Jeej!
Obstakel 3: Allie zou me komen ophalen aan de "Public Pick Up Zone", maar waar is in godsnaam de PPUZ? In Sydney zijn ze niet echt heel goed met het maken van duidelijke pijlen. Er waren misschien wel 10 uitgangen aan het gebouw, maar slechts 1 vermelde de weg naar de zone. Gelukkig had slimme ik dit vrij snel uitgedokterd, maar er stond wel niet bij dat de weg ernaartoe nog zo lang zou zijn. Zeulend met een zware koffer, een veel te zware Winnie The Pooh-tas (wat had je nu gedacht?), mijn camera- en computertas baande ik me een weg tussen auto's en langs mensen heen naar de PPUZ.
Obstakel 4: Allie! Het is erg om te zeggen, maar Allie is een obstakel op zich. Toen ik haar zag, werd ik meteen weer herinnerd aan hoe ze zich had gedragen vlak voor ik vertrok (maar dat heb ik hier niet verteld, dus daar hebben jullie weinig aan ). Het eerste wat ze me wist te vertellen was dat het een "Full House" zou zijn, nu ik er ook was. Ik vond dit een beetje vreemd, want ik had de afgelopen 5 maanden een goede slaapplek bij haar en ze had gezegd dat ik daar terug mocht slapen. Als ze een nieuwe huurder had gevonden, zou ze mij dit laten weten zodat ik bij iemand anders kon intrekken. Blijkbaar vond madame het niet nodig om mij op de hoogte te brengen, maar ze had dus inderdaad mijn bed verhuurd aan iemand anders, ook de andere slaapkamer was bezet, dus ze had er niet beter op gevonden dan een veldbedje bij op haar kamer te zetten zodat wij vredig naast elkaar in haar slaapkamer zouden kunnen verblijven voor de volgende twee weken. WABLIEFT??? Ik zei haar dat ik Gerry, bij wie in vanaf eind juli zou intrekken, wel even kon bellen om te vragen of ik al vroeger bij hem kon komen wonen. Volgens haar was dit niet nodig, want het zou super gezellig worden zo met ons tweetjes op één kamer, maar ik mocht zelf kiezen. Ik zei dat ik dan liever al naar Gerry ging, maar dit alleen kon doen als ik mijn borg van haar zou terugkrijgen.
Obstakel 5: ik kreeg mijn borg niet terug! Ze vond dit niet nodig, aangezien ik me niet aan de afspraak hield dan om twee weken van tevoren op te zeggen. Dit was dikke bullsh*t aangezien ik eind juni met haar een gesprek op skype had gehad waarin ik liet weten dat ik op 26 juli zou verhuizen (wat dus 2 weken zou zijn, waardoor ik mijn borg niet kwijt zou zijn) tenzij ze iemand anders had voor de kamer terwijl ik weg was, dan zou ik vroeger kunnen vertrekken. Dit wist ze dus meer dan 2 weken voordat ik terugkwam. Maar neen, dit was voor miss patat niet goed genoeg en ze weigerde mijn borg terug te geven.
Oké, dan maar als een zielig schaapje mee naar stal Allie (diegenen die me over haar en haar appartement hebben horen vertellen, weten waarom ik het beschrijf als 'stal') en me geïnstalleerd in haar kamer. Ze was wel zo vriendelijk om zelf in het veldbed te kruipen, zodat ik haar bed kon gebruiken. Op zich een mooi voorstel, ware het niet dat ik weet wat er allemaal in dat bed gebeurt en vooral ook hoe. Maar niet teveel bij nadenken en gewoon gaan!
Zondag, na één nachtje dus, bracht ik Gerry op de hoogte van de situatie en lief als hij is, wilde hij me meteen diezelfde dag nog komen oppikken. Ik heb het nog uitgesteld tot dinsdag 16 juli om de stap te zetten, maar sinds vandaag zit ik dus in een nieuwe woonst. Hoewel ik nog bijna medelijden kreeg met Allie, want ze vond het toch oh zo jammer om haar beste vriendin (!) te zien vertrekken en we hadden het toch zo goed samen op haar kamer, was ik echt blij toen ik bij Gerry aankwam. Ik heb nu een echte kamer, geen bed met schermen rond, een grote woonkamer, een grote keuken, een gigantische (bijna lege) ontspanningsruimte en het hele huis (of beter gezegd, omgebouwde fabriek) loopt vol creatieve mensen. Er zit zelfs een repetitieruimte in het gebouw dat wordt verhuurd aan ieder wie wil. Genoeg creatievelingen dus om te ontmoeten.
Dit is een lang verhaal geworden en het beslaat slechts de eerste 4 dagen van mijn verblijf in Sydney. Jeetje, had het me toch anders voorgesteld. Gelukkig ben ik ondertussen ook al terug beginnen werken in het Opera House en heb ik zaterdag- en zondagavond nog doorgebracht in King Street Theatre en besefte ik al snel waarom ik zo graag in Sydney was.
Maar ik moet ook eerlijk zijn, het valt toch ook weer wel tegen om hier helemaal alleen te zitten, zonder familie en echt vrienden. Maar ik houd me sterk, ik ga vechten en ik kom er wel. Ik ben niet bang om in het diepe te springen en kei hard op mijn bek te gaan, maar ik kan tenminste zeggen dat ik daartussen gevlogen heb. En echt waar, vliegen dat doe ik nu wel...
De afgelopen twee maanden ben ik super druk bezig geweest met de voorstelling "Richard III (or almost)" die geregisseerd werd door mijn stagebegeleider, Markus Weber. Een geweldige ervaring. Van het uitzoeken van de acteurs tot en met de laatste voorstellingsweek is het een enorm plezier geweest om te doen. En het was pas toen het programmaboekje gedrukt werd, dat ik door had wat ik eigenlijk allemaal gedaan had. Ik heb de titels "assistant director/stage manager/production manager" onder mijn naam gekregen. Het staat zwart op wit (of beter gezegd wit op zwart) gedrukt, dus het zal wel waar zijn denk ik dan. Samenwerken met Markus was een inspirerende en fijne ervaring. Een excentrieke figuur, met super veel briljante ideeën, enorm veel ervaring en geweldige zin voor humor (die niet door iedereen begrepen wordt). Het was een leerrijke weg die ik heb mogen afleggen. Soms waren er obstakels waar ik kei hard tegenaan gelopen ben of net overheen kon springen, maar waarvan ik geleerd heb en volgende keer alleen maar beter kan doen.
Door deze afgelopen twee maanden heb ik herontdekt wat mij echt gelukkig maakt en dat is theater, in de breedste zin die het woord kan omvatten! Ik hoef niet (momenteel) zelf in de spotlights te staan, betrokken zijn in het voorstellingsproces is zo fijn. Dit heb ik vooral gemerkt toen ik een hele week van 's ochtends 7 uur tot 23 uur in het theater aan het werk was om alles klaar te krijgen voor de première. Verfkwasten, gereedschap, hout, stofzuigers, emmers... noem maar op, ik heb ze allemaal in mijn handen gehad. Thuis komen om 23.30 u, uiteindelijk de slaap kunnen vatten om 0.30 u en om 5u de wekker alweer horen afgaan. En hoewel ik amper 4 tot (als ik geluk had) 5 uur slaap had per nacht gedurende een week, kwam ik elke ochtend met een brede glimlach het theater binnen en verliet ik het gebouw met een nog grotere glimlach. What more can I say? Tijdens een evaluatiegesprek met Markus, vlak voor de première, vroeg hij mij hoe ik het deed: hard werken, voortdurend klaar staan, alles doen wat mij gevraagd werd, weinig slaap hebben en toch altijd die glimlach blijven behouden? "How do you do it? What kind of drugs do you use?"
De laatste voorstelling komt in zicht. Het doek zal vallen over Richard en daarmee komt ook het einde van mijn stage in zicht. Wat kunnen vijf maanden toch snel voorbijgaan als je dingen doet waar je plezier aan beleeft.
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
