Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
evatjes blog
hey allemaal,
Eerst en vooral wil ik jullie bedanken om een kijkje te nemen op mijn blog..ik heb deze blog gemaakt zodanig dat de mensen die willen weten hoe het met met gaat ivm mijn operatie in Duitsland...
Ik zal er muziek,gedichten, en nog zo veel meer proberen op te zetten...
Als ik in Duitsland lig in het ziekenhuis zal ik proberen er elke dag iets op te zetten hoe het ginder gaat...
alvast bedankt om eens te komen piepen..;)
Zoals jullie zien is mijn blog nog niet helemaal klaar he...ben nog volop aan het proberen :)
jullie mogen natuurlijk altijd iets in mijn gastenboek zetten he..jullie moeten jullie niet inhouden...
Als ik een dipje heb kan ik het lezen en hopen dat jullie me kunnen opfleuren...
vele groetjes en dikke knuffel
eva
ps: ik geloof er in dat alles goed komt....
26-01-2014
hallllooooo
jaja het begint te korten he dat ik voor de eerste keer naar duitsland mag gaan... De zenuwen beginnen nu echt te komen...Het is niet altijd makkelijk om positief te denken hoor maar ik weet dat het beter is om niet naar de slechte dingen te kijken maar alleen naar de goeie dingen..
...... geef me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen moed om te veranderen wat ik kan veranderen wijsheid om tussen deze twee een onderscheid te maken is een tekstje dat ik al ken sinds ik kind ben...geeft me moed bij moeilijke momenten...
Ik weet ook van mezelf dat ik de laatste tijd niet zo te genieten ben..en dat ik moeilijk positief kan denken...en ik moet positief denken he want moet de kracht hebben om door te zetten...maar met de steun die ik krijg, ja ook van 'vreemde' mensen kom ik er wel... Donderdag zal het een zenuwslopende dag worden maar ik ga proberen te denken aan de positieve kant van dit verhaal...geen pijn meer... zou zo zalig zijn...
allez terug genoeg geklaagd zeker voor vandaag... tot later dada
gisteren mijn brief gekregen van de prof in gent dat die operatie niet kan doorgaan in belgie maar enkel in duitsland.... ja da wisten we al langer he maar als je dat zo zwart op wit ziet staan voelt dat toch raar zenne...ma ja we moeten er door he, nie aan te doen... Daarstraks zat ik met onze zixten spaghetti te eten en ik dacht in mijn eigen..ventje mama die gaat u zo missen...een geluk dat hij het niet beseft... Vrijdag ga ik met ons amber driekoningen vieren in denderwindeke...eens een téte a téte met de dochterzie ik volledig zitten en zij ook natuurlijk... Soms heb ik het gevoel van yes nog een beetje op de tanden bijten en het is voorbij maar dan besef ik wat ik allemaal ga missen...daarom ook dat ik blij ben dat ik deze blog heb zodanig dat ik mijn gevoelens een beke kwijt kan en dat ik nie altijd tegen dezelfde moet zagen hihi....ik weet dat het voor hun ook nie makkelijk wordt...de laatste tijd heb ik al veel watertjes doorzwommen dus deze zal ik ook wel doorstaan zeker.... Sommigen zeggen altijd...ge moet de moed nie opgeven Eva, maar da is nie altijd makkelijk zennehet enigste dat mij nu overeind houdt is dat ik 'normaal' na deze ingreep geen pijn meer ga hebben....want ik leef al jaren met pijn aan mijn gezicht en ik kan u verzekeren dat is allesbehalve plezant...
TELKENS ALS MEN DENKT HET GAAT NIET MEER SCHIJNT ER EEN LICHTSTRAAL KEER OP KEER DIE DE KRACHT EN DE MOED GEVEN OM VERDER TE LEVEN EN NIET OP TE GEVEN....
eigenlijk is dat een tekstje dat voor iedereen telt he... wie heeft het niet eens moeilijk in zijn leven? moeten we het daarom opgeven...nee zenne... Mijn doel is dat ik die operatie goed doorsta en dat ik er ga staan op de plechtige comunnie van mijn dochter... dat is een belofte dat ik haar gemaakt heb... ga nu beginnen met haar comunnie een beetje voor te bereiden want wil niet alles uit handen geven he ;) De eerste schooldag van mijn kaboutertje ga ik er niet zijn maar ik weet zeker dat hij dat super gaat doen :) En ze hebben belooft dat ze fotokes gaan trekken....
ben eigenlijk blij dat de feestdagen voorbij zijn en nu is het aftellen echt begonnen he...deze nacht bijna niet geslapen van de pijn maar leef op hoop he...nog effe doorbijten en alles komt in orde Ik moet beginnen plannen hoe ik het allemaal ga klaarspelen....het zal niet evident zijn maar ik weet dat er veel mensen zijn die me steunen...het moeilijkste voor mij op het ogenblik is dat ik mijn kids zo ga missen... Ons amber heeft vandaag ook zitten wenen...ze is ook bang...en soms heb ik het gevoel dat sommige mensen er niet durven over spreken... Ik snap dat wel want er komt een onzekere periode aan en wat moet ne mens soms zeggen... Erover praten helpt me wel en ben blij dat ik mijn eigen blog heb zo kan ik hier wat zagen en klagen
Oordeel niet te snel over iemands vreugde of verdriet soms is de waarheid anders dan je vanbuiten ziet
mijn zus en ik toasten het nieuwe jaar in en hopen op een goed einde van mijn operatie....ik ben bang maar tegelijkertijd ook hoopvol....zal eindelijk geen pijn meer hebben...na zoveel jaren....
 "Cool"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
