Als pelgrim leer je om te doseren, bezig te zijn met het heden, niet verder te denken dan de volgorde slaapplaats, de volgende pijl. En dat helpt. Maar aan de andere kant tellen de kilometerpaaltjes ongenadig af.

Doordat we korte etappes nemen, zijn we eigenlijk vrij zeker dat we de mensen in de albergues de volgende avond niet meer zullen zien, en een band vormt zich eigenlijk niet meer, de meesten staan er zelfs niet meer echt voor open. Meer dan wat babbelen is er niet meer bij. 

Dan maar denken aan de mensen die ons achter zich gelaten hebben. Katleen wou zo graag eens een echte kaars aansteken in een kerk, maar ze vond alleen de brandveilige elektronische versie. We hebben beloofd om uit te kijken, en in Padrón steken we een kaars aan ter gedachtenis aan de korte tijd dat we samen op pad waren.

Het landschap maakt veel goed, zoveel variatie. Terwijl we de eerste buitenwijken van Santiago al gepasseerd zijn, duiken we tot onze verrassing nog een keer een bosweg in, voor een laatste glimp van het woeste en groene Galicische landschap.

Eens we definitief Santiago binnenstappen wordt het moeilijk, want de gele pijlen zijn moeilijk te vinden. De laatste paar honderd meter staat er zelfs niets meer, maar gelukkig kennen we de weg naar de kathedraal nog van de vorige keer, zodat we niet verdwalen. 

En dan het moment dat je midden op het plein staat, in het besef dat het voltooid is, genieten van het ogenblik, tussen een honderdtal mensen die net hetzelfde gevoel hebben. Geen bekenden op het plein. De meesten hebben we zelfs nog nooit gezien want zij komen van de andere kant, vanuit het oosten ipv uit het zuiden. 

Nog even de vaste geplogenheden van de gearriveerde pelgrim afwerken, nog een rustdag, en dan stilaan terug naar België, naar het leven van alledag.

Is deze pelgrimstocht voorbij? Zeker niet, we zijn pas aan ons keerpunt...
Henk

Met goede herinneringen vertrokken uit onze B&B waar we onze rustdag hielden. Mevrouw heeft ons verwend: ze ontving ons met frisse fruitsalade, en waste onze kleren. Toen we ze terugkregen was een en ander zelfs gestreken! 

Gisterenavond Gerardo nog teruggezien, die we ontmoet hebben toen we 2 weken geleden van de dokter kwamen. Toen al zei hij dat hij niet de bedoeling had om in Santiago aan te komen, of zelfs aan de laatste 100km te beginnen. Maar elke dag laat hij zich verleiden door het landschap. Zo ook deze morgen, toen hij ons onderweg inhaalde. Doordat we een heel stuk met het openbaar vervoer gedaan hebben was hij tot nu toe altijd achter ons. Nu hij ons voorbijgestoken heeft, zullen we hem wel niet meer terugzien. Maar je weet maar nooit!

Vreemde situaties aan de albergue. Die zou opengaan om 13u. Op dat moment komt er een man op een brommertje aangereden, gaat naar binnen, regelt een paar zaken, en springt zonder een woord te wisselen terug op zijn brommer. Pas enkele minuten later merkten we dat hij de voordeur open gelaten had. Nu konden we tenminste al naar het toilet. Een half uur later komt hij terug met een bus bleekwater. Bij navraag konden we ons installeren: wij 2 en een vijftal Spanjaarden die ondertussen ook toegekomen waren. Pas tegen de avond kwam er iemand van de gemeente langs om onze gegevens op te nemen, het geld te innen en de stempels te zetten. Blijkbaar is dat hier zo de gewoonte als het kalm is in de albergue. Voor ons niet gelaten, maar die man mocht dat wel eens spontaan aan ons verteld hebben, in plaats van ons een half uur in het ongewisse te laten. 
Henk

Niets bleek minder waar: de hele dag trokken we door landelijk gebied, langs groententuinen, wijngaardjes, holle wegen, bossen en wegkruisen. Kortom: het Galicische platteland op zijn mooist, en dan nog eens aangevuld met die zichten op de kust. Prachtig!

Op een van onze rustpauzes in een bos kwam er een roodborstje bij ons zitten, op een halve meter van ons. Geen idee wat die van plan was, maar het beestje bleek absoluut niet schuw.

Bij het bereiken van Pontevedra klimt de temperatuur terug boven de 30 graden. Voor onze rustdag van morgen wordt terug 35 graden en meer voorspeld. Wat is dat toch met die weekends in Portugal en Spanje? Telkens minstens 5 graden meer dan tijdens de week, en dat telkens als we rustdagen inlassen...
Dat wordt weer een lui weekend. 
Henk

Tegen de avond is de herberg helemaal volgelopen, met meer nationaliteiten dan gisteren. Wat we eerst aanzagen als een groep Engelsen, bleek bij nader inzien geen enkele Brit te bevatten, wel een Ier, een Duitser, een Amerikaanse, een Indiër en een Oegandees.

We hebben veel bekende gezichten moeten achterlaten,  maar die worden stilaan vervangen door nieuwe bekende gezichten. We spreken veel meer Spaans dan de vorige dagen. Maar de klik die er de vorige dagen was, die moet nog komen.
En dat zal er niet gemakkelijker op worden als we dit weekend terug een rustdag inlassen, en terug in de andere groep pelgrims terechtkomen. De Caminho blijft een opeenvolging van ontmoeten en loslaten. Dat is waar we de laatste weken goed in geworden zijn: loslaten...
Henk

Het laatste stuk in Portugal zag er helemaal anders uit. Waar zijn de gekleurde huizen? Hier staat er ook veel water in de riviertjes. Het is ook veel drukker. Veel pelgrims startten in Porto. We ontmoetten heel wat interessante mensen. Er volgden toffe gesprekken.

De overstap van 

Portugal naar Spanje was heel bizar. Je stapt een brug over en je bent in een ander land en het is effectief anders. Waar is de "Bom diiiiiia" gebleven?

 Het was eventjes uikijken wie de overstap gewaagd had en wie in Portugal blijven slapen was. Stilletjesaan druppelden de gekende gezichten binnen. Kathleen verlangde naar een sangría en daar zeg je geen neen tegen. Samen met 2 Nederlandse dames. Kathrin uit Duitsland voelde zich niet in orde en bleef rusten. Daarna zaten we nog in de tuin wat te drinken. Geen alcohol, want dat mocht niet in de albergue, dan maar Radlerlimonade en veel chips. Kathleen houdt super-veel van chips. Ze houdt ook van kaarsen met echte vlammen, maar die vind je bijna niet... Als we er eentje vinden steken we er eentje aan voor jou!

 's Avonds gingen we eten: de pelgrimsmenu met Katleen en een Italiaanse. Morgen zullen we de mensen van de voorbije dagen niet meer ontmoeten, want wij stappen een stukje trager. Spijtig, maar dat is de Camino, ontmoeten en afscheid nemen. Katleen als je dit leest, waar zitten jullie al?
Tot slot nog nieuws van de voet. Hij is er en laat dit af en toe merken. Maar de pijn van vorige week is toch voorlopig verdwenen.
Hilde

Het moest die avond maar niet zo gezellig zijn, dat zal ons leren.

Het was een van die avonden waarbij het internationale gezelschap verschrikkelijk op zijn gemak zit in de tuin, genietend in zijn eigen kliekje van een glas wijn. Wijn die de tongen losser maakt, niet voor dronkemansgezever, maar integendeel als katalysator voor een goed en zinvol gesprek. 

Ons kliekje, dat is nogal Belgisch getint, met de Brabantse Kathleen. De Duitse Kathrin zorgt voor de internationale toets. De voertaal is Engels. We hebben elk ons tijdschema en tempo, dus we zullen niet samen blijven tot in Santiago. Het zij zo. Jammer, want het klikt bijzonder goed.

Maar terug naar vandaag. Als de enkel het toeliet wilden we Tuy bereiken. Dat is de eerste plaats die je tegenkomt als je Spanje binnenkomt, met een kathedraal nog wel. Zoniet bleven we aan de Portugese kant van de grens, in Valença do Minho. Maar we hebben het gehaald, en we zijn in Galicië.

De grens loopt halverwege een ijzeren brug van een paar honderd meter over de Minho rivier. Voor ons is dat vrij speciaal, want het is de eerste keer dat we over land in een andere tijdzone terecht komen. Voor mezelf is het ook symbolisch, want die grens is de overgang van conversatie in het Portugees naar het Spaans, of ruimer: van de Portugese les naar de Spaanse. Muito obrigado, Stefanie e Margarida, ¡hola Katrien!
Henk

Ik heb vannacht niet veel geslapen en vanmorgen voelde ik me super zenuwachtig als voor een eerste schooldag. Zou het lukken vandaag, zal de voet het volhouden of wordt het de eind van mijn camino? Het profiel van de dag zag er niet echt hoopvol uit. Een zware beklimming en daarna afdalen naar de albergue. En raar maar waar de voet heeft het uitgehouden. De eerste dag met de stokken en je vooral

concentreren op de stokken doet je je voet vergeten. Het was zwaar maar ik heb genoten. Het was een heel ander landschap dan voor Porto. Veel groener en natter, de huizen zijn nu wit en uit natuursteen. De fruitbomen zijn verdwenen.... Henk heeft mij op sleeptouw genomen. Zonder hem zou het niet gelukt zijn. Ik geef toe: voor we vertrokken zat ik er mee in 4 weken samen op stap, maar je voelt dat je op dezelfde golflengte zit en dit kan zelfs door een hele dag in stilte te klimmen. Ook de bezorgdheid van de andere pelgrims doet deugd... We zijn er nog niet. Morgen is een nieuwe dag en we zien wel. 8 dagen voor 132 km op ons gemak.
Hilde

Hier zien we enkele mensen terug die we de eerste dagen tegenkwamen. 

Morgen is het een belangrijke dag. Hilde is zenuwachtig over wat gaat komen, en ik weet wat ze doormaakt. Net als ik 4 jaar geleden meemaakte is het een dag die veel duidelijk zal maken. Ofwel houdt de voet stand, ofwel is het over en uit. Het hoofd koel houden en afwachten wat het wordt. We hebben er alles aan gedaan om goed te rusten. We hebben ook meer dan 2kg zaken die we niet verwachten van nodig te hebben met de post naar huis gestuurd. En Hilde is al fanatiek aan het oefenen met haar wandelstokken. 

Ook voor mij is het een dag vol symboliek. We liggen gelogeerd zowat op de duizendjarige brug, net zoals op de plaats waar ik 4 jaar geleden in panne viel. En het profiel van de etappe van morgen is zowat een fotokopie van mijn eerste dag na mijn rustdagen toen: eerst lichtgolvend, dan een stevige klim, gevolgd door een lichte afdaling. 

Morgen rond deze tijd zullen we in elk geval een pak meer weten.

Henk

Het was lastig maar we zijn er geraakt na een onstekingsremmer en zalf. Maar wat doen we nu? We logeren op een 500 m van het ziekenhuis. Het is een tweestrijd, verder stappen met pijnstillers of even rusten, verder reizen met trein of bus (die zijn hier allebei ter beschikking).

We wachten tot morgen: heb ik opnieuw pijn, dan is het rusten en naar de dokter.

Ik zou zo graag aankomen in Compostela... We hebben nog tijd genoeg, als de laatste 100km zouden kunnen lukken...

We hebben vandaag een Franse dame ontmoet, Micheline heette ze denk ik. Zij startte op 8 april in Frankrijk, wandelde eerst naar Lourdes, dan naar Santiago en nu naar Fatima. Toen ze de pelgrmszegen kreeg in Le Puy, ontmoette ze een vrouw die ook de camino wou doen toen ze hoorde dat ze kanker had, een hersentumor... Micheline doet de Camino nu in haar plaats en ze had haar foto bij zich. Ze deed me denken aan Philippe die mee is met ons op deze Camino... Onze tempelier...

Hilde

We waren van plan om de stad per bus buiten te rijden, maar de eerste bus bleek pas om kwart voor 7 te rijden, waardoor we terug een groot deel van de koelte van de ochtend zouden mislopen. Echter, naast de halte was er standplaats voor taxi's, en op die manier konden we uiteindelijk toch al vrij vroeg op weg.

Het parkoers zelf was aangenaam, en naar Portugese normen ook vrij vlak. We wisten dat de albergue aan de achterkant van het dorp ligt, iets buiten het dorp eigenlijk, waardoor we al in het passeren onze aankopen voor morgen deden. 

Onderweg hadden we al 3 pelgrims gezien, en lange tijd hadden we de albergue voor ons 5 alleen: 2 Belgen, 2 Kroaten en een Italiaan. In de late namiddag kwam er nog een Braziliaan bij. Hij deed vandaag zijn eerste wandeldag, had zich verkeken op het weer en was veel te laat uit Coimbra vertrokken.

Het restaurant bij de albergue bleek gesloten, zodat we toch naar het dorp moesten terugkeren. Niet dat er geen andere restaurants dichterbij waren, integendeel. In de kilometer tussen de albergue en het dorp liggen er waarschijnlijk 20. Ze zijn echter allemaal in geroosterd speenvarken gespecialiseerd, niet echt kost voor een sportieve pelgrim, bij meer dan 30 graden.

 Henk

Onze Tsjech hebben we zien vertrekken, en daarna niet meer. Gek, we hebben eigenlijk nooit zijn naam gevraagd. Hij was ook een echte eenzaat.

Andere pelgrims hebben we ook niet gezien. Het is te zeggen: geen Compostela-gangers te voet. Want pelgrims zagen we wel degelijk: twee mannen met volgeladen fietsen, maar het meest van al zagen we tegenliggers. Onze route is dubbel bewegwijzerd: met gele pijlen noordwaarts naar Santiago, en met blauwe pijlen zuidwaarts naar Fátima. De meeste Fátima-gangers hebben Santiago al bereikt, waren het pelgrimsleven nog niet moe, en besloten er nog enkele weken aan te breien. Wie weet waar ze na Fátima nog naartoe gaan...

Er was geen albergue op bruikbare afstand, dus zijn we hier nu in een pensionnetje in Condeixa-a-Nova, een tweetal km naast het parkoer.

Morgen is het een relatief korte dag naar Coimbra, zodat we vrij vroeg zullen aankomen. Gelukkig maar, want ze voorspellen weer 2 dagen van drastisch hogere temperaturen. Dat wordt veel kerken en zo bezoeken tijdens onze rustdag! Als we maar binnen zitten, weg van de hitte. 

Een van die toppen moeten we over, met een hoogte van 470m zelfs het dak van onze Caminho. Aangezien de klim start aan onze voordeur, hebben we geen angst om koud te krijgen.

Het is een verscheiden landschap: groen en landbouw voor de middag, een doortocht door het stadje Ansião, daarna terug meer bossen en rotsachtig.

We zien maar 1 pelgrim: een dame die ons voorbij snelt terwijl we op de muur bij een kapel wat zitten te rusten, te eten, en de hond proberen te negeren, die weinig fanatiek naar ons zit te grommen en te blaffen. Als de dame passeert richt hij zijn aandacht op haar, maar ze haalt snel een kippebeentje of zoiets uit haar zak en al snel heeft het mormel voor niets anders meer interesse.

Bij het binnenkomen van Ansião zien we haar op een terras zitten. Zelf picknicken we in het parkje aan de rivier (dat er ondanks zijn naam maar weinig groen uitziet).

Onze bestemming van de dag is Alvorge, waar de parochie een albergue met 8 bedden openstelt. Plaats genoeg, want we zijn de 2de en 3de klant van de dag. In de bar wordt gezegd dat er nog een Duitse dame onderweg zou moeten zijn. Wij vermoeden onmiddellijk dat dat onze "hondenfluisteraar" is, maar na Ansião hebben we haar niet meer gezien.

Van de gasten van gisteren is blijkbaar het merendeel 9km doorgestapt naar het volgende dorp. Enkel een Tsjechische student is onze medebewoner in de albergue.

Wat ooit gestart is met een zot idee, "als ik 50 word..." is nu realiteit!

Zitten schrijven op een dorpsplein na een lekker etentje, glaasje wijn, kortom genieten. We hebben onze eerste stempels en een lekkere port gekregen.
Hilde

Samen met de eigenaars van het pension van gisteren bekeken we onze opties, en besloten we om een taxi te nemen naar het dorpje Calvinos, een twaalftal km buiten Tomar.

Daar begonnen we, na een laatste bemoedigende knuffel, aan onze lange weg.

In het dal was de omgeving nog groen en lieflijk, maar naarmate we hoger klommen werd het landschap droger en meer open. 

Na de middagpicnic aan het kerkje van Pereira wachte ons een lang recht stuk vals plat klimmen in de volle zon naar Cortiça. Er was een verkoelend windje (dat jammer genoeg recht tegen zat), en de temperatuur was niet meer zo hoog als de vorige dagen, maar toch nog heet genoeg om er serieus last van te hebben.

In Cortiça wierpen we nog een snelle blik richting Loureira, waar Wies en Sofie hun huisje hebben.

Daarna was het terug een eindeloos stuk omhoog, terwijl ons eindpunt, het stadje Alvaiázere, maar niet in zicht wou komen.

In de albergue tellen we nog geen tien mensen. Dat betekent dat er voorlopig nog weinig "concurrentie" is om een bed te vinden. Gelukkig maar, want in deze streek is het aanbod aan slaapplaatsen niet overvloedig.

Een reis van 48 uur gaat in je kleren zitten.

Inbegrepen in onze kamer in Brussel was een shuttledienst naar de luchthaven. We waren nog te vroeg om onze rugzakken in te checken, maar het was er toch al druk. Toen we op het vliegtuig zaten bleek dat het inladen van de bagage te lang geduurd had, zodat de piloot op nieuwe toestemming van de controletoren moest wachten. Daardoor een uur vertraging.

We hadden aan onze gastheer gemeld dat we om 9u30 Portugese tijd zouden landen. We konden hem niet meer verwittigen dat we een uur later zouden zijn. Tegen dat we aan het huis toekwamen bleek hij niet meer thuis te zijn. We moeten hem net gemist hebben.

Vanuit het koffiehuis naast de deur zonden we hem een mailtje met onze GSM nummers (hem opbellen bleek niet te werken).

Zo belde hij ons op en spraken we af om rond 18u terug te komen.

Dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons traject van vanmorgen te verkennen: hoe je naar het treinstation gaat, hoe je van daar naar het busstation moet reizen, waar je de loketten vindt, enzovoort. Het heeft ons vanmorgen een pak stress bespaard.

Onze rugzak zat ondertussen in een bagagekluis in het treinstation,  dus daar hadden we geen last meer van. Bij terugkeer maakten we nog een luie wandeling door de parken van Expo 1998. Veel fut zat er bij meer dan 30 graden niet in.

We hadden chocolade meegebracht uit België voor onze gastheer. Na zo lang in de hitte in onze rugzak te zitten zag die er lief uit. Maar dat deerde Leonel, een sympathieke man afkomstig uit São Tomé, niet.

Vanmorgen dan zonder problemen naar Fátima. Daar bleek het niet alleen nog een pak warmer, maar ook zo goed als geen schaduw.

We hebben zoveel als mogelijk binnen gebleven in de verschillende kerken en kapellen. We ontstaken ook een enorme kaars voor iedereen die ons over Fátima aangesproken heeft.

Onze tweede bus van de dag bracht ons via vele kleine dorpjes naar Tomar.

Snel onze kamer betrokken, een taxi voor morgen besproken om de eerste etappe wat draaglijker te maken, en dan snel het kasteel/kloostervan Tomar bezocht. Prachtig,  maar het was te heet om er ten volle van te genieten.