Om 9u30 reed ik al dwars door León en langs de statige kathedraal richting station om mijn tocht verder te zetten. Ik had ervoor gekozen om via de N120 richting Hospital de Orbigo. Dit dorpje is namelijk heel beroemd om zijn brug. Deze van oorsprong Romeinse brug is uniek vanwege zijn lengte met 18 stenen bogen en onregelmatige vormen. Zo staat het alvast in mijn boekje. Wanneer je al fietsend deze brug oversteekt, dan ben je blij dat je nog heelhuids de overkant haalt. Je bent namelijk helemaal door elkaar geschud door de staat van het met stenen bezaaide wegdek. Ik vermoed dat de Romeinen weinig tijd hadden toen ze deze brug bouwden. Rond de middag kwam ik aan in Astorga. Ik haalde een stempel in het toerismebureau en vroeg daar de weg naar de straat waar Gerda stond. De man van het bureau gaf me een kaartje mee en legde me uit dat ik via een historische en toeristische weg door de stad bij de straat kon komen waar ze stond. Wat hij niet vertelde was dat ik over de Plaza Mayor moest waar op dit moment een markt aan de gang was. Deze Plaza is amper 100 meter lang maar door al die kraampjes en al het volk duurde het wel 20 minuten eer ik de overkant bereikt had. En roepen dat die marktkramers deden, de éne nog luider dan zijn overbuur. Het was precies of ze gingen elkaar in het haar vliegen. Even later vond ik Gerda terug en we aten samen in de camper. Daarna kwam het mooiste, maar ook het lastigste moment van de dag. De beklimming naar Foncebadón en iets verder het “Cruz de Ferro” . Een mooie maar lange klim naar een hoogte van 1500 meter. Dwars door een stille natuur in al zijn schoonheid. Op 2 uur klimmen heb ik 3 auto’s gezien en 2 Duitse fietspelgrims die ik al een paar keer ontmoet had vandaag. Even zag ik nog een schaapsherder met zijn kudde en verder niets. In Foncebadón ben je op een hoogte van 1425 meter. Naast de weg, op een bepaalde afstand van elkaar, zie je steeds 2 ijzeren palen recht tegenover elkaar staan. Deze dienen als hulp om, wanneer tijdens de winter alles is ondergesneeuwd, toch nog de weg weten te vinden. De enige mensen die ik daar zag, waren bouwvakkers die een mooie Albergue aan het bouwen of verbouwen waren. Toen ik nog iets verder klom, kwam ik aan bij “Cruz de Ferro”. Zeg maar het hoogste punt en het hoogtepunt van deze lange fietstocht naar Compostela. Het is een ijzeren kruis op een doodgewone boomstam. Het kruis staat op een grote hoop stenen die hier steen per steen door de pelgrims gelegd zijn. Het zijn veelal stenen die door de pelgrims van thuis uit meegebracht zijn. Zo ook mijn steentje. Sommige stenen zijn dan ook heel speciaal, omdat men soms de naam of een boodschap van de legger erop kan terugvinden. Soms vindt men er bloemen, foto’s, kaartjes met teksten, schoenen of bidons en zelfs een fietshelm lag er op die grote hoop stenen. Ik vroeg aan een Duitse vrouwelijke pelgrim of ze mij wou fotograferen. Het was geen enkel probleem. We praatten daarna nog wat en waren het erover eens dat dit een emotionele plaats was. Ook een ander echtpaar die ik op hun beurt fotografeerde was het erover eens dat dit een speciaal moment is. Pelgrims hebben doorgaans de gewoonte om aan anderen te vragen waar ze vandaan komen. Ook ik vroeg aan het Franssprekende koppel waar ze vandaan kwamen. Ik stond stomverbaasd te kijken toen ze mij vertelden dat ze uit Quebec in Canada kwamen. Ze waren met het vliegtuig tot in Bordeaux gekomen, hadden daar een trein genomen tot in St-Jean-Pied-de-Port en waren toen op de Camino beginnen stappen. Ze waren dolblij toen ik voorstelde om hen samen bij het Cruz de Ferro te fotograferen. Toen ik ze daarna met de fiets terug voorbij stak, riepen we elkaar nog een Buen Camino toe. Iets verder ging het net zo met de 2 Duitse vrouwen. Na nog een kleine klim van ongeveer 12% nabij Manjarin begon de afdaling. Ik moest steeds afremmen want anders ging het te snel. Al is de baan wel breed genoeg, bij El Acebo is dat net andersom. Het is een héél rustig bergdorpje met een hoofdstraat van amper een 3-tal meter breed. De huisjes hebben bijna allemaal van die uitstekende balkons die het geheel nog smaller laten lijken. Tien kilometer verder kom je dan in Molinaseca, een modern dorp met zo’n typisch ouderwetse stenen boogbrug waarop je even tot rust komt boven het neerstromende bergwater. Hier en daar zie je weer eens een wijngaard en laat men je weten dat je in de streek van El Bierzo bent. Nog 6 km verder kom je dan in Ponferrada, een drukke stad met enkele mooie plaatsen waaronder de tempeliersburcht. Hier had ik een afspraak met Gerda en het eerste wat we deden was een grote coupe ijscrème en een frisse cola drinken rechtover de tempeliersburcht. Het was een frisse afsluiting voor een fantastisch, mooie en warme dag.