Inhoud blog
  • Anecdote 8: Die verdomde Rio Machado
  • Inentingen en medicatie
  • Anekdote 3: Eerste kennismaking met de Pantanal
  • Anekdote 2: De specialist-castreerder.
  • Anekdote 1: Vissen in de Rio Perdido.
  • Is er nog illegale houtkap en hoeveel?
  • Aangepast schoeisel en beste kleding.
  • Wat staat er dagelijks op het menu?
  • Maak zelf het ideale muskietennet.
  • Anekdote 5: Ontmoeting met de zwarte apen.
  • Welke zijn de bezigheden tijdens de expeditie?
  • Wat wordt er gedaan in geval van nood?
  • Welke vissen zijn de lekkerste?
  • Zijn er nog oeverbewoners op die afstand?
  • De waarheid over de Piranhas.
  • Anekdote 7: We dronken de Ayahuaska.
  • Hoe was het in het verleden?
  • foto 29: soms is het niet gemakkelijk.
  • foto 28: Let op voor de "peixe cachorra".
  • foto 27: deze spin is zeer gevaarlijk.
  • foto 25: kamp klaarmaken
  • foto 26: de jaguar is altijd aanwezig.
  • foto 24: Piranhas eerst.
  • foto 23: stroomopwaarts
  • Indianenhoofdman koelbloedig afgemaakt.
  • foto 22: De onzichtbare zanger van het Amazonewoud.
  • Foto 20: Waardevolle boomstammen liggen te rotten.
  • Foto 13: Geen elektriciteit ? Dan maar sidderaal !!
  • Foto 12: Hotel met sterretje minder.
  • Interessante boeken.
  • Foto 17: Garçon, nog een beetje rijst aub.
  • Keuze tussen tent en hangmat
  • Foto 15: Op weg naar avontuur.
  • Foto 16: Recept gevraagd voor meerval of piranha.
  • Foto 19: Kamp opbreken, 't is tijd om te vetrekken.
  • Foto 18: Bespied vanop de oever.
  • Foto 14: Overleg met Xavantes - hoofdman.
  • Welke vogels worden meestal waargenomen?
  • Bange dieren in de jungle: tapirs en capibaras.
  • Anekddote 6: Waarom Nivaldo zo erg beefde.
  • Zijn er gevaarlijke dieren in het woud?
  • Anekdote 4: Op zoek naar de jaguar.
  • foto 9: Rusten op een labyrint van plankwortels.
  • Buiten de piranhas, andere gevaren in de rivier.
  • Wat wordt er meegenomen op de expeditie?
  • foto 11: Jacuzzi in het Amazonewoud.
  • foto 10: Koffiepauze.
  • foto 8: kampplaats
  • Gevaren tijdens de expeditie: de spinnen.
  • Foto 7: Parkieten op de kleilaag.
  • foto 6: Kamperen op de oever.
  • foto 5: Soms halen we de boot uit het water.
  • Gevaren tijdens de expeditie: de insekten; teken, dazen en mieren
  • Gevaren tijdens de expeditie: de insekten: bijen, muskieten en muggen.
  • Gevaren tijdens de expeditie: verdwalen en stroomversnellingen.
  • foto 4. Ochtendnevel over de rivier zal snel opgelost worden door de zon.
  • Foto 3. Bevrijd van de brandende zon, 's avonds nog even op visvangst
  • Foto 2. Stroom met versnellingen
  • Foto 1. Stroom met versnellingen
  • Hoe wordt een nieuwe expeditie voorbereid?
  • foto 21: de toekan waakt.
    Foto

    Volledige vrijheid in het grootste regenwoud ter wereld.

    Mijn favorieten
  • reisverhalen-zuidamerika.pagina.nl
  • reisverhalen start.be
  • Prikpagina reisverhalen
  • Brazilië.startpagina.be
    Foto
    Foto
    Foto
    Expeditie in het Amazonewoud
    Rivierafvaart over meer dan 800 km. Ook mogelijk in 2016. Neem contact op.
    21-03-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anekdote 1: Vissen in de Rio Perdido.

    Toen ik nog in Brazilië woonde, reisde ik regelmatig naar de staat Mato Grosso do Sul. Een vriend bezat in deze staat een zogenaamde fazenda. Hij was de eigenaar van een eerder naar Braziliaanse normen kleine boerderij. Er werd enkel aan veeteelt gedaan. De oppervlakte van zijn landerijen bedroeg ongeveer 4.000 hectaren en het situeerde zich op ongeveer 100 km ten zuiden van de gekende Pantanal.

     Deze Pantanal wordt verkeerdelijk nogal eens beschreven als een groot moeras. Dit is het eigenlijk niet. De Pantanal is een overstromingsgebied van de Rio Paraguay. Het verval van deze Rio Paraguay bedraagt slechts enkele centimeter per lopende kilometer! Tijdens het regenseizoen kan het door de zijrivieren aangebrachte water niet voldoende snel afgevoerd worden. Dit heeft als gevolg dat een grote streek onder water komt te staan. Deze streek is van nature uit een uitstekend graasland voor vee.  Telkens de lagere delen onderlopen, worden deze automatisch voorzien van de nodige bemesting.

    In de Pantanal bevinden zich bijgevolg enorme veeteeltbedrijven met oppervlaktes van soms meer dan 50.000 à 60.000 hectaren.

    De fazenda van mijn vriend werd doormidden gesneden door een prachtige rivier, “Rio Perdido” geheten. De “verloren rivier”, letterlijk vertaald, was een eerder snelstromende rivier, twintig à dertig meter breed en vooral ondiep. Om de honderd meter was er een stroomversnelling. Dit had als voordeel dat gemotoriseerde bootjes de rivier onmogelijk konden opvaren. Bijgevolg bleven de ongewenste vissers weg.

    De Rio Perdido mondt niet uit in de Rio Paraguay maar wel in de Rio Apa die over een grote afstand de grens vormt tussen Brazilië en Paraguay. Deze Apa is wel een zijrivier van de Rio Paraguay.

    Eigenaardig genoeg komen er geen kaaimannen noch piranhas voor in de Rio Perdido. Dit maakt van de rivier een echt paradijs om te baden. De rivier was ook visrijk. Vanwege de ondiepte op vele plaatsen en het heldere water, kon men scholen vissen zien. Vooral “curimbas” (prochilodus lineatus) waren aanwezig. Een vissoort die bijna niet met de haak te vangen is omdat ze enkel organisch materiaal van de bodem opzuigen. In de Pantanal heeft deze curimba-vis een grondsmaak. Het water stroomt er te traag zodat er veel slijkbezinksel op de bodem ligt. De curimba van de Rio Perdido is echter zeer lekker. Het water is helder en snelstromend. De bodem is bezaaid met rotsen en stenen. Deze zijn bezet met organische deeltjes die de curimba wel lust. Dus hier geen slijksmaak.

    De opzichter van de fazenda (mijn vriend-eigenaar woonde in Sao Paulo) heette Ernesto. Een echte woudloper van kinds af. Hij wist echter niet hoe die lekkere curimbas moesten gevangen worden. Ik zou hem helpen; dat wist ik zeker.

    Bij mijn eerste familiebezoek in België schafte ik me 50 m zogenaamd fazantennet aan met een hoogte van twee meter.

    Terug in Brazilië, bracht ik het nodige lood en kurk aan. Alzo bezat ik nu een ideaal visnet. Enkel de grootste curimbas konden hiermee weerhouden worden vanwege de grote mazen. Geen probleem; er waren er toch in overvloed.

    De Rio Perdido werd op een strategische plaats volledig overspannen door het in twee verdeelde net. Het andere deel zouden we van op een afstand slepen, tevens de ganse breedte van de rivier overspannend. We hadden de hulp ingeroepen van bevriende fazendas.

     Ernesto en ik bleven bij het vastgemaakte net om te kijken of dit door de stroming niet zou loskomen.

    Om me te beschermen tegen de zon en lastige insecten, kleedde ik me steeds met een hemd met lange mouwen.

    Wat gevreesd werd, gebeurde. De stroming rukte aan het net dat op de bodem los kwam. Ik zag dat ik moest ingrijpen en dook naar een diepte van ongeveer twee meter. Hierbij maakte ik een grove fout en begaf me aan de zijde van het net waar de stroming het net naar me toe stuurde. Ik wilde het losgerukte uiteinde van het net grijpen om het terug vast te hechten. De stroming zorgde er voor dat dit niet eenvoudig was. Ik klaarde de klus maar stelde toen vast dat er hemdsknopen verward zaten in het net. Natuurlijk kon ik me oprichten en het net oplichten. Het was echter onvoldoende om boven de waterspiegel uit te komen. Het net kwam niet los. Gelukkig was Ernesto niet ver uit de buurt. Hij had vlug door dat er iets aan de hand was. Zijn ingreep was kordaat; hij sneed het net stuk waar het mij hinderde.

    Die dag werd er niet meer gevist.

    Enkele dagen later was het wel bingo. Ongeveer honderd kilo grote curimbas werd afgevoerd.

    Bij gebrek aan diepvries werden de curimbas keurig ingezouten en nadien gedroogd ter conservering.

     

     

     

     

     

     

     

     


    27-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Is er nog illegale houtkap en hoeveel?

    Een vraag die iedere liefhebber van het Amazonewoud zich stelt en terecht. Het antwoord is triestig maar duidelijk: JA!

    Laat me eerst vermelden wat ik zelf heb gezien.

    1. Op een lange tocht bij mijn vrienden rubbertappers ver in het Amazonewoud, bemerkte ik een doorgang in het woud met diepe sporen van brede rubberbanden. Mijn vrienden vertelden me dat er illegale houtkappers aan het werk waren geweest. Huurlingen uit de staat Mato Grosso. Bij hun volgend bezoek aan de "bewoonde" wereld hebben de rubbertappers de IBAMA ingelicht. Dit is de instantie die instaat voor het behoud van de natuur in het algemeen in Brazilië. Vervolgens zijn de boswachters in actie geschoten  en zijn de houtkappers gevlucht; alles achter latend. De grote traktoren werden in het oerwoud verborgen. Toen wij ze gingen bekijken had de jungle ze reeds bedekt. Onderweg naar deze machines troffen we nog tientallen gekapte boomstammen aan; klaar om weggesleept te worden. Ik schatte de waarde op enkele honderd duizenden euros!! Ze liggen er nu nog te rotten. Het systeem werd me duidelijk. Er wordt partieel gekapt. Dit wil zeggen dat het waardevolle hout wordt weggehaald. Alzo wordt het heel moeilijk voor de boswachters om dit waar te nemen vanuit de lucht. Dit alles gebeurde in 2005.

    2. Ook in 2005 ondernam ik een expeditie langs een zijrivier van de Rio Madeira. Op een zekere dag, heel toevallig en nog niet zo heel ver van ons vertrekpunt, hoorde ik een hels lawaai van kettingzagen. De ganse dag van 's morgens tot 's avonds. We bleven speciaal ter plaatse op de oever om meer te weten te komen. Heel eenvoudig. De landloze boeren (movimento sem terra), een groepering die de laatste jaren een nachtmerrie vormt voor iedere eigenaar, waren bezig om buiten het zicht vanop de rivier (ongeveer 50 meter in het woud) het GANSE woud weg te zagen! Hun systeem is al even doordacht als verderfelijk. Op één bepaalde dag (misschien zelfs na informatie van een omgekochte informant) gaan alle hens aan dek. Alle kettingzagen, die de groep bezit, worden gebezigd de ganse dag door. Men weet, of rekent er op, dat de (zeldzame) boswachters die dag geen kontrole uitvoeren. Zodoende worden de houtkappers door het lawaai niet verraden. De weken daarop blijft alles muisstil. Er wordt dan in alle stilte verder gewerkt met bijlen en hakmessen. Toen we 's nachts een kijkje namen, waren we niet snel bekomen van de emotie. Vele hectaren Amazonewoud lagen reeds omgehakt. Enkele schuilhutten waren de enige getuigen. Toen we na de expeditie de instantie inlichtten, kwamen ze uit de lucht gevallen. Alsof dit niet vanuit de lucht kon waargenomen worden! Bij mijn terugkomst in België heb ik een brief gestuurd naar de hoofdinstanties in Brasilia. Nooit antwoord gehad.

     

    Verhalen die ik gehoord heb uit redelijk betrouwbare bronnen.

    Alle verhalen gaan over de indianenreservaten. Normaal zouden die het woord "reservaat" moeten waardig zijn. Spijtig is niets minder waar.
    Altijd komt hetzelfde terug: omkoping van de stamverantwoordelijke. Als omkoopmiddel wordt niet altijd geld gebruikt, dikwijls is het goedkope genever en soms zijn het wapens; beide ten zeerste verboden in het reservaat te brengen. Men kan u niet voorstellen hoe de meeste indianenhoofdmannen verslaafd zijn aan de "cachaça", de goede en goedkope suikerrietgenever uit Brazilië. Bijna alle reservaten werden reeds gezuiverd van waardevolle houtsoorten.
    Er doet zelfs een verhaal van een indianenhoofdman die als beloning een blanke vrouw wenste. Ik heb de vrouw gezien in zijn gezelschap. Of ze als ruilmiddel werd ingezet heb ik haar niet gevraagd.
    Besluit: indianenreservaten zijn voor het overgrote deel gezuiverd van waardevolle houtsoorten evenals van ALLE wilde dieren en vogels.

     


    25-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aangepast schoeisel en beste kleding.

    Wat schoeisel betreft, kan ik aanraden buiten de gewone loop- en wandelschoenen een paar halfhoge rubberen of plastieken botten mee te nemen. Eigenaardig genoeg zijn deze in Brazilië zeer moeilijk te vinden. Halfhoge botten hebben meerdere voordelen. Het bespaart in de bagage en vooral zijn ze gemakkelijker aan en uit te trekken. Bij lange botten is dat soms een lastige karwei en zeker wanneer men bezweet is. Waar halfhoge botten niet voldoen, zullen hoge botten ook te kort schieten.
    Botten zijn zowel nuttig in de Pantanalstreek als in het Amazonewoud. Maakt men in de Pantanal tochten waarbij de geëffende paden verlaten worden en waarbij men in contact komt met hoog gras en laag struikgewas, trek dan de broekspijpen over de botrand om alzo het invallen van de teken te vermijden. Neem voor deze gelegenheden één paar extra lange kousen mee. Anders zal de botrand voortdurend tegen uw kuiten wrijven en schuurwonden veroorzaken.
    In het Amazonewoud houdt men de broekspijpen beter in de botten en zijn deze vooral nuttig bij het in- en uitstappen van de boot. De aanlegstrook is immers altijd vol slijk en modder. In het woud zelf komt men af en toe ook op drassige stroken. Teken zijn hier eerder zeldzaam.
    Blootvoets lopen op de stranden in het Amazonewoud kan ook later (één tot twee weken) een kleine operatieve ingreep noodzakelijk maken. Oorzaak hiervan is het "bicho do pé", letterlijk "voetbeestje" vertaald. Een klein onschuldig diertje dat zich onder de eelthuid van de voet nestelt en daar zijn eitjes dropt. Nadien moeten deze dan met een naald of pincet nauwkeurig verwijderd worden. Vervolgens moet men dit wondje goed ontsmetten. Zich hierdoor zeker niet laten afschrikken; er zijn ergere zaken.
    Wat de kleding betreft, kan ik kort zijn: lichte en alles bedekkende kleding.
    De broek is best uit kunststof vervaardigd. De teken uit de Pantanal hebben hierop veel minder greep dan op een klassieke jeans bijvoorbeeld. 's Avonds zullen de muggen ook niet doorheen deze stof kunnen prikken. De jeansbroeken worden doorprikt, wees maar gerust.
    Voor het bovenlichaam zijn hemden met lange mouwen ideaal. Let op, vooral in het Amazonewoud, dat de mouwsplitten ook voorzien zijn van een extra knoopje anders is dit een toegang voor de muskieten.
    Voor beide landstreken geldig is het volgende. 's Avonds kan men de muggen verwachten. Trek daarom een vestje uit kunststof aan. U hebt dit wellicht bij als regenbeschermer. Soms zal men dan wel zweten maar het zal een opluchting zijn te voelen dat men van de muggenplaag af is. U hoeft nu nog enkel het gezicht en vooral de nek goed in te wrijven. Wrijf ook de nekrand van het vestje goed in met muggenmelk. Dit zijn de momenten dat u niet te gierig mag zijn met het muggenmelk; anders moet u het terug mee naar huis nemen.
    Algemene tip: neem kleding en kousen mee die u normaal zou van de hand doen. Gebruik ze nog eens en geef ze vervolgens aan de gidsen of gooi ze in het kampvuur. Alzo bespaart u bagage en in ruil kan u de gekochte hangmat mee naar huis nemen.
    Gaat u 's nachts de kaaimannen bekijken? Uiteraard, waarom bent u anders daar? Welnu er zijn plaatsen in de Pantanal en het Amazonewoud waar horden insekten, kevers en motten zich op de spotlamp storten. Een eenvoudige plastieken wegwerphandschoen kan er voor zorgen dat u met de glimlach uw stroperslamp in de hand houdt. Anderen zullen u dat benijden.


    20-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat staat er dagelijks op het menu?

    Ik vermoed dat deze vraag veel gesteld wordt, alhoewel dit voor mij zeker niet het belangrijkste is.
    We moeten om te beginnen onderscheid maken tussen het begin van de expeditie en het einde er van. Om twee redenen. Ten eerste hebben we in het begin van de expeditie nog een overvloed aan voorraad en dus keuze te over. Ten tweede bezoeken we in het begin van de afvaart nog enkele vrienden oeverbewoners terwijl op het uiterste punt van de afvaart we de zeldzame oeverbewoners reeds lang achter ons hebben gelaten.
    Wat heeft dit nu te maken met onze dagelijkse maaltijden?
    Welnu, bij een bezoek aan de oeverbewoners, leveren wij altijd het nodige voor de maaltijd. Dit wil zeggen: vis, rijst, bonen en groenten in blik. De vrouw des huizes is al te graag bereid om dit alles klaar te maken. De eigen familie eet namelijk mee en de restanten laten we ook ter plaatse. Die zijn voor de dag nadien. We zijn dan al lang vertrokken maar zorgen steeds dat er nogal wat overblijft. Rijst en bonen kosten weinig en hiervan doen we steeds een grote voorraad op bij vertrek. Bij een goede kokkin willen we graag terugkeren. Ik kan u verzekeren dat we dit als een  vijfsterrenhotel aanzien. Het verschil met de andere dagen wanneer er geen bezoek kan afgelegd worden, is veel te groot.
    Als er geen bezoek afgelegd wordt; wat dan?
    Nu moet u uw fantasie een beetje zijn gang laten gaan. Velen halen de beelden voor hun ogen uit de zovele safari-films. 's Avonds bij knetterend haardvuur in mooie blokhutten en in gezelschap van prachtige dames wordt de ene coctail na de andere gedronken. Allen in kaki gekleed. Wat een sfeer tijdens die expedities en safaries!! Gelukkig hebben wij dat ook! ...... In onze hangmat terwijl we dromen.
    Het is al een luxe als er een klein kampvuurtje op gas kan meegenomen worden. Anders moeten we op zoek naar droog sprokkelhout.
    Mijn vrienden woudlopers zijn echte specialisten in het bereiden van rijst en bonen. Voor hen is dat al voldoende. Ik eis echter dat er een stukje vlees of vis wordt bijgebraden. Veel wordt er gebarbecued in de gloeiende houtas. Er is geen verlichting, er zijn geen stoelen en de prachtige dames en frisse coctails blijven ook onvindbaar.
    Toch heeft dit alles zijn charme. Het gaat toch om een expeditie of niet?


    19-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Maak zelf het ideale muskietennet.

    Het muskietennet is onmisbaar in het Amazonewoud. De klassieke klamboes, die hier te koop zijn, weerhouden wel de muggen en grote muskieten maar de kleine muskieten hebben vrije toegang. Daarom is het aangewezen om zelf het muskietennet te maken. Ga daarom op zoek naar fijnmazige gordijnen van grote vensters. Soms in de zogenaamde kringloopwinkels te vinden. Deze gordijnen hebben langs één zijde een loden koord ingewerkt om mooi strak te hangen. Dit is voor een muskietennet ook zeer nuttig.

    Men heeft twee gordijnen nodig met als afmeting: lengte = 3,8 tot 4,0 meter, breedte = 1,8 tot 2,0 meter. Het loden koord zit aan één zijde in de lengte natuurlijk. Deze twee gordijnen stikt men nu met behulp van een lint aan elkaar zodat men een vierkant bekomt met twee geloden overstaande zijden en midden een lint. Klaar is kees. Op naar de jungle nu. Neem nog een stevig touw en enkele wasknijpers mee.

    Bevestig de hangmat met een touw aan twee bomen, liefst op de gewenste hoogte. Boven de hangmat spant men nu zo strak mogelijk een soort wasdraad. Hierover zal nadien een afdekzeil gehangen worden. Denk eraan dat het regenwoud zijn naam niet gestolen heeft. Voor men aan het zeil toe is, wordt het muskietennet gehangen en wel zo dat het hoger genoemde lint precies op de wasdraad ligt. De twee loden zijden vallen tot op de grond. Alzo vormt het muskietennet een soort tent boven de hangmat. Aan beide zijden is het nog echter nog open. Hiervoor gebruiken we nu de wasknijpers. De lengte van het net is zo berekend dat de hangmat over de ganse lengte bedekt wordt en bijgevolg de zijkanten hermetisch kunnen gesloten worden met behulp van de wasknijpers.

    Vermits het net tot op de grond valt, is het niet toegankelijk voor de muggen. Al hun moeite zal tevergeefs zijn.
    Om er zelf nog onder te geraken, neem één van de loden zijden van de grond en zwiep deze zo snel mogelijk over uw rug. U staat nu aan de rand van uw hangmat. Ontdoe u van de overbodige klederen en duik erin. Slaapwel!

    Een variant op hoger beschreven methode en veel goedkoper, is de volgende:
    Schaf u een klassieke klamboe aan bestemd voor een tweepersoonsbed. Deze klamboe is bovenaan voorzien van een ijzeren ring die er voor zorgt dat de klamboe mooi open valt.
    Wenu, ontdoe de klamboe van deze ijzeren ring en men bekomt een lang rechthoekig muskietennet met één loden zijde. Wanneer deze rechthoek  voldoende lang is, kan men deze halveren. De twee halve stukken moeten toch een lengte van 3,8 tot 4,0 m hebben om de hangmat in zijn volledige lengte te overspannen. De hoogte zal wellicht geen probleem vormen.
    Dit is nu voldoende. Men spant over de hangmat de gekende "waskoord" (waarover eventueel ook een zeil kan gehangen worden) en bevestigt ieder stuk muggennet met wasspelden op de gespannen koord. De twee halve muggennetten vormen als het ware een tent over de hangmat. Deze tent wordt aan beide zijkanten gesloten met de resterende wasspelden en klaar is kees.
    Eenvoudig, goedkoop en efficiënt. 

     

     


    18-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anekdote 5: Ontmoeting met de zwarte apen.

    Enkele jaren geleden voer ik een zijrivier van de Rio Madeira af. Onze groep bestond uit drie gidsen, een kok en vier Belgen. Ik zelf en drie mannen uit het Gentse. We vormden een geweldige groep. De Gentenaars waren goed voorbereid voor hun eerste tocht in het regenwoud.

    Na één dag varen en genieten van de prachtige natuur, werden we voor het eerste probleem gesteld. De voedselvoorraad bleek niet te bevatten wat we ingekocht hadden. Hoe was dit mogelijk? Waar zijn de koekjes? Waar is de bakolie? Wat ontbreekt er nog?

    Bij lang nadenken bleek dat er een winkelkarretje niet langs de kassa gepasseerd was. Bijgevolg waren de producten uit dit karretje niet geleverd. De gekochte etenswaar werd door de supermarkt bij mijn vriend afgezet. Normaal wordt er vergeleken met het kasticket of alles aanwezig is. De levering gebeurde ’s avonds. Oververmoeid van de lange reis en van het over en weer geloop in tropische temperaturen, was ik al te bed. Mijn vrienden dronken erop los. Vanaf ’s anderendaags zou het serieuze werk beginnen.

    Wij allen vertrouwden erop dat de gekochte goederen zouden geleverd worden. Wat ook gebeurde. Alleen hadden we niet opgemerkt dat er een karretje niet langs de kassa gepasseerd was.

    Wat nu? Konden we deze goederen missen? We konden in ieder geval voor zulke stommiteit niet terugvaren. We zouden er teveel dagen door verliezen.

    Raf, één van mijn gezellen, bleef maar janken dat er ‘s morgens koekjes moesten zijn. Er was niets anders bij het ontbijt.

    Erger vond ik het gemis aan bakolie. Die moest er in ieder geval komen. Hoe zouden we anders de vis bakken? En het weinige vlees dat mee was gekomen?

    Toen Raf nogmaals zijn litanie over de koekjes wilde herhalen, beval ik hem op te houden. Er moest niet gejankt worden; er moest naar een oplossing gezocht worden.

    We zouden bij de weinige oeverbewoners die er in het begin van de tocht nog waren, navragen naar koekjes en olie. Voor een dubbele prijs zouden die dat wel verkopen.

    Zou al deze moeite dan toch geen succes hebben, dan zal het ontbijt moeten beginnen met rijst. ’s Middags rijst en ’s avonds ook nog een beetje rijst, kwestie van afwisseling. Gebakken vis is ’s morgens zeker zo goed als koekjes of jam. Mijn vrienden konden Raf kalmeren.

    Bij gebrek aan olie zouden we zowel de vis als het vlees roosteren op houtvuur. Dat waren de plannen.

    Gelukkig konden we de olie nog bemachtigen. De koekjes bleken een te grote luxe. Arme Raf!

    Gelukkig bleef de stemming goed. Er was veel te zien. Ara’s en papegaaien die van de kleilagen wegvlogen. Steeds wachtend tot de boot vlakbij was. Een prachtig schouwspel.

    We hadden het geluk die dag veel apen in het vizier te krijgen.

    Telkens we apen opmerken, blijven we natuurlijk aandachtig toekijken. Wanneer we bemerken dat de oever te beklimmen valt, aarzelen we niet en betreden alzo het woud. We kunnen de apen dan nog beter benaderen en zelfs tot onder de boom komen waarin zij rondspringen.

    Bij één van die spektakels, zei Adalto, de halfbloedindiaan, :” Opgepast, dit zijn “macacos pretos”, wat zwarte apen betekent. "Wanneer we die nog langer bang maken door op de stammen te kloppen, zullen zij met hun uitwerpselen gooien.”

    Zijn wijze woorden waren nog niet koud of pardoes; door het bladerendak zo’n dertig meter hoog kwam iets aangevlogen. Het toeval wilde dat dit pak uitwerpselen precies landde op het hoofd van mijn vriend. Men kan het zich niet beter voorstellen.

    De kreten die daarop volgden waren zowel van plezier als van ongeloof. Gelukkig had mijn vriend een petje op. Hij was snel om het te wassen in de rivier maar het mocht niet baten. De stank kon niet geweerd worden. Hij moest willens nillens op zoek naar een vervangend hoofddeksel.

    Dagenlang was dit nog het gespreksonderwerp nummer één.

    Het gebrek aan koekjes bij het ontbijt werd hierdoor volledig overschaduwd.

     


    17-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welke zijn de bezigheden tijdens de expeditie?

    Het spreekt vanzelf dat natuurexploratie de voornaamste bezigheid is tijdens zo'n expeditie. Denk nu vooral niet aan trektochten geladen met rugzak en gewapend met een junglemes. Ik ben geen gek! Dit is absoluut onbegonnen werk in zo een uitgestrekt regenwoud. Onze weg is de rivier en soms ook haar zijrivieren. Meestal laten we ons rustig meedrijven met de stroming en genieten we van fauna en flora zoals die zich aanbiedt. De verrekijker ligt steeds binnen handbereik en soms blijft die bijna de ganse dag in aanslag. Het enige waarvoor we bezorgd zijn, zijn de stroomversnellingen en de brandende zon. We laten ons zeker niet verrassen en riskeren geen zonneslag. Veelal wordt er gedurende de heetste uren van de dag geschuild op de oever terwijl de kok zorgt voor de inwendige mens. We drinken ook veel. Minstens vijf liter per dag wordt achterover gedrukt. Zolang er nog ijs is, lekker gekoeld. Ik kan u verzekeren dat men in dit evenaarsklimaat goed voelt hoe lang de frisse drank onderweg is van mond tot maag. 
    Soms worden er wel verkenningstochten gemaakt in het woud. Vooral wanneer er apen waargenomen worden. De oever mag dan geen obstakel vormen want die ligt soms wel acht meter hoger bij lage waterstand. We gebruiken steeds een kompas wanneer we ons verder dan de gehoorafstand van de rivier verwijderen.
    Vissen. Er wordt zoals elders vermeld enkel gevist om het plezier. Iedereen kan vissen zo lang hij wil, wanneer hij wil (overdag of 's nachts) en hoe hij wil ( handlijn, net of nachtlijn).
    Kajakken. Zij, die de rivier willen afvaren in een houten kano, hebben alles ter beschikking. Er hoeft wel vermeld dat de kano's niet van dezelfde kwaliteit zijn als hier. Het is trouwens geen wedstrijd. Ook tijdens het kajakken kan er aan natuurexploratie gedaan worden natuurlijk.
    Indianenbezoek. Er kan tijdens de expeditie een indianenstam bezocht worden. Ze behoren tot mijn vriendenkring. De tocht naar de nederzetting is via een junglepaadje en duurt ongeveer twee uur. Een zeer mooie jungletocht zonder dat er hoeft gekapt te worden. Meestal nemen we enkele kleine speeltjes mee voor de kinderen. Er kan dan ook naar believen gefotografeerd worden.
    Fotosafari. Het fototoestel blijft gedurende de ganse tocht binnen handbereik. Soms wordt er speciaal op uit getrokken om wilde dieren, bloemen of spektakelbomen te filmen. 
    Besluit. De expeditieleden hebben de volledige vrijheid te doen wat ze graag doen. In overleg met de andere leden kan iedereen zijn hobby uitoefenen zo lang hij wil. 
    Dit is wel het grootste voordeel dat deze tocht te bieden heeft.  


    16-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat wordt er gedaan in geval van nood?

    Een zeer interessante vraag. Vooreerst moeten we definiëren wat een "noodgeval" is.
    Ik definieer een noodgeval als een toestand die uit de hand is gelopen en echt levensgevaarlijk wordt voor één van de expeditieleden.
    Hier denken we vooral aan een ongeval met breuken of verwondingen die zelf niet meer voldoende kunnen verzorgd worden. Een tijdelijke verzorging is altijd voorzien. Hiervoor worden de nodige medicamenten en verzorgingsmaterialen meegenomen.
    Een tweede noodgeval is een ziekte die door koorts wordt verraden. Koortswerende medicijnen zijn natuurlijk altijd aanwezig. Stopt de koorts na twee dagen niet; dan treedt de noodwerking in aktie.
    Laat het duidelijk wezen dat moedeloosheid en misnoegdheid niet als noodgeval beschouwd wordt.
    In een noodgeval wordt er onmiddellijk rechtsomkeer gemaakt door één van de boten. Er zal dan ook dag en nacht gevaren worden. Het is mogelijk de watervallen en stroomversnellingen 's nachts te nemen. Hier krijgen de sterke stroperslampen een nuttige toepassing. Deze worden altijd meegenomen om 's nachts wilde dieren te spotten. Natuurlijk blijft dit dan een serieuze onderneming. De meest ervaren gids zal mee terugkeren. In geval de boot minstens 4 man vereist om uit het water getild te worden, zal dit voorzien worden. Blijven er vervolgens te weinig leden over om de expeditie te vervolgen, zal deze beëindigd worden en zullen bijgevolg alle boten en expeditieleden terugkeren.
    Hoe lang duurt zo een versnelde terugkeer in het slechtste geval?
    Welnu, om vanuit de uiterste plaats terug te keren naar de "bewoonde" wereld heeft men ongeveer vier dagen en nachten nodig. Dan moet alles meezitten. Rekent men op vijf dagen en nachten, dan kan men zeker zijn op doktersbehandeling en ziekenhuisverzorging. Deze behandeling en verzorging zijn van zeer goede kwalitiet en bekwaam om voor alle medische gevallen een oplossing te vinden.

    Belangrijk: Het noodscenario is tot op heden nog NIET uitgevoerd. Ik heb reeds meer dan 20 tochten achter de rug en een ernstig ongeval is gelukkig nog niet gebeurd. Mijn ervaring in deze materie stel ik ten dienste van alle expeditieleden. Het is een must de teamorders op te volgen. Deze zijn van die aard dat de ongemakken, eigen aan zo een expeditie, tot een minimum herleid worden. Het is beter  voorkomen dan  genezen.
    Dit alles doet niets af aan de vrijheid waarvan de expeditieleden genieten. De kans dat een noodsituatie zich zal voordoen is zeer klein. Ondanks deze kleine waarschijnlijkheid wordt een uitvoering van het noodscenario steeds in overweging genomen.


    13-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welke vissen zijn de lekkerste?

    Het verhaal van de piranhas, sidderalen en staartroggen werd reeds behandeld. Welke vissen zijn "gewenst" en bijgevolg waardevol om te eten en eventueel te verkopen?
    De belangrijkste soort is de familie van de zogenaamde "leervissen". Zo genoemd omdat hun vel zonder schubben is en zo op leder lijkt.  Ze zijn beter bekend als meervallen. Ook in onze streken werden zij reeds ingevoerd doch ze blijven veel kleiner vanwege het kouder klimaat. Bijzonder lekker is het vlees. Zonder de minste graten en nooit te vet zoals bij de schubvissen wel eens het geval is. Deze meervallen zijn niet zonder gevaar. Bekend zijn hun sporen die bij de grote exemplaren tot echte messen zijn uitgegroeid. Zelf heb ik dit kunnen ondervinden. Toen een eerder kleiner exemplaar in de boot voor mijn voeten lag, wilde ik hem even ter zijde duwen. Mijn voet hiervoor gebruikend zou dit geen probleem mogen betekenen. De meerval besliste er echter anders over. Hij doorboorde mijn bot en verwondde de bovenzijde van mijn voet. Gelukkig was de vervaldatum van mijn ontsmettingsmiddel nog niet verstreken. 
    De meervallen van het Amazonewoud kunnen zeer grote afmetingen bereiken. Exemplaren van meer dan 200kg zijn gemeld. De grootste exemplaren die tijdens mijn tochten werden gevangen wogen tussen de 50 en de 100kg. Ook dit zijn mooie gewichten als men rekening houdt dat het zoetwatervissen betreft. Om enkele van deze vissen beter te kennen, kijk op: http://www.fishinginamazon.com/fish_species.htm en druk op: cachara, pintado, jau, pirarara en piraiba.
    Hoe worden zulke exemplaren gevangen? Natuurlijk niet met een simpele handlijn noch met de klassieke molen. De meeste worden gevangen met de zogenaamde nachtlijnen. Hiervoor worden nylonkoorden gebruikt een vinger dik. De bevestigde haak heeft eerder de vorm van een spekhaak en is een hand groot. Als aas wordt steeds een stukje vis gebruikt. Het gebeurt regelmatig dat de strijd door de vis gewonnen wordt en hij er in slaagt de haak te openen en zich hiervan te ontdoen.
    Bij een andere methode gebruikt de "visser" zijn werpnet. Vooreerst dient hij de vis te lokalizeren. Geoefende ogen kijken vooral in het schuimende ondiepe water in de stroomversnellingen. De reuzemeervallen zwemmen de rivieren op om voor het nageslacht te gaan zorgen. Hiervoor moeten zij dus alle watervalletjes en stroomversnellingen overwinnen. Het gebeurt dan ook dat deze vissen vermoeid tussen de rotsen even tot rust komen. De professionele vissers merken de vinnen op die af en toe boven het bruisende water uitsteken. Vervolgens benaderen zij de vis in hun kano en werpen het werpnet om de vis. Om geen verder ongeluk op te lopen wordt het werpnet via een koord dikwijls op voorhand aan een struik op de oever vastgemaakt. De strijd met de vis wordt soms nog versneld door hem enkele kogels door de kop te jagen.
    Ook alzo wordt de strijd beslecht wanneer de vis ter plaatse geharpoeneerd werd in plaats van het werpnet. Aan de harpoen wordt een koord met boei bevestigd zodat de vis gemakkelijk kan gevolgd worden en vervolgens met kogels afgemaakt.
    Mijn vraag:" Heeft dit nog iets met vissen te maken?".
    Eenmaal de vis gedood, wordt hij onmiddellijk van zijn ingewanden ontdaan en vervolgens meestal naast de boot gebonden om hem te vervoeren.
    Het gebeurt regelmatig dat bij aankomst de vis reeds werd verorberd door de piranhas. De kop blijft dan alleen nog over.
    Opmerking: Wij doen aan zulke slachtingen NIET mee. Ik geef hier echter de spijtige realiteit weer.
    De meervallen zijn zeer gewenst vooral vanwege hun graatloze vlees dat nooit te vet is. Dit laatste kan niet gezegd worden van de grote "schub"vissen.
    Schubvissen komen ook in alle soorten en maten voor in het Amazonewoud. Op één uitzondering na bereiken zij echter nooit de afmetingen van de leervissen of meervallen. Die uitzondering is de bekende "pirarucu", bij ons arapaima genaamd. Het is een schubvis met uitzonderlijke afmetingen. Drie meter is geen rariteit. De rariteit bestaat er in hem nog aan te treffen. De rivieren die ik afvaar behoren zeker niet tot zijn biotoop. Te veel stroomversnellingen en wild water. De arapaima houdt van rustig water. Diep of ondiep dat speelt voor hem geen rol. Deze vis is bijzonder kwetsbaar vanwege zijn afmetingen. Hij wordt hierdoor gemakkelijk opgemerkt. Ook is hij gemakkelijk te harpoeneren. Het vlees wordt meestal ingezouten en gedroogd. Vroeger werd dit gedroogd vlees veel meegenomen en opgediend op de passagiersboten die de verbinding maken tussen de dorpjes in het Amazonewoud. Het is alles behalve lekker en dan spreken we nog niet over de geur die zo een gezouten stuk arapaima verspreidt. De arapaima werd en wordt nog steeds gedood omwille van zijn afmetingen. Eén vis brengt veel gewicht op. Hij is nu echter zeldzamer geworden dan eender welke meerval.
    Mijn raad: Laat de arapaima met rust!!!
    Schubvissen kleiner dan de arapaima, doch lekker, zijn in overvloed aanwezig in het Amazonewoud. Hier moet onmiddellijk opgemerkt worden dat niet de mens de grootste vijand is van deze vissen doch eerder de veel voorkomende piranha. Een zeer lekkere schubvis is de "corvina", soms "pescada" genoemd.
    De schubvissen worden door de professionele visser ook met nachtlijnen gevangen. Voor de sportvisser is hij echter de populairste. Alle riviervissen leveren een gevecht dat niet te vergelijken is met onze zogenaamde wedstrijdvissen.
    Er wordt ook niet gevist met het klassieke dobbertje. Dit is niet te gebruiken in het woelige rivierwater. Er wordt gewoon gelet op de snokkende bewegingen van de lijn om de vis te verschalken. Het klassieke voederen zoals in België en Nederland nogal eens gebeurt, is ook daar zeer moeilijk uit te voeren. Het stromende water en de rotsige bodem staan een goede voedering in de weg. Trouwens; een aanbod aan visvoeders zoals bij ons gekend bestaat daar niet. Wil men toch voederen, dan moet men zelf alles aanmaken.
    Tijdens mijn tochten wordt er enkel gevist om het plezier van het vissen. Toch staat er bijna dagelijks vis op het menu.


    11-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zijn er nog oeverbewoners op die afstand?

    De tijd dat men vanop de oever steeds gevolgd werd door indianen, met blaaspijpen gewapend, is gelukkig voorbij.
    De indianen, die nog niet met de beschaafde wereld in kontakt zijn gekomen, zijn zeer zeldzaam. Ze bestaan nog maar leven zo ver in de jungle dat men weken nodig heeft om ze te bereiken. Het is de laatste jaren ook niet meer de gewoonte om iedere "wilde" indiaan te bekeren. Integendeel! Deze die er nog zijn, worden beschermd tegen ieder kontakt met de moderne wereld.
    Ervaring heeft geleerd dat het nadelig is om de "wilde" indianen in kontakt te brengen met de "blanken". Vooral de overdracht van ziektes, veroorzaakt door virussen, heeft grote verliezen meegebracht onder de indianenbevolking. Deze hadden hiertegen geen antistoffen en het gebeurde meermaals dat tot 95% van de stam stierf bij overdracht van een virusziekte. In de jaren zeventig werd de Transamazonica aangelegd en kontakt met meerdere indianenstammen was onvermijdelijk. De gevolgen waren rampzalig voor de indianen. Een simpele ruil van een zakdoek voor een boog met pijlen, was voldoende om de stam uit te roeien. Men vertelt dat de regering dit allemaal zou gewild hebben om alzo moeilijke indianen uit de weg te ruimen. Ik twijfel hieraan zeer sterk. De regeringen onder de generaals in de jaren zeventig waren niet te vergelijken met de dictatoriale regeringen in de andere landen van Latijns America. Brazilië heeft de indianen altijd zo veel mogelijk beschermd. Bewijs hiervan zijn de resultatan van marechal Rondon, de oprichting van de S.P.I. en later de F.U.N.A.I. Corruptie onder de ambtenaren van deze instellingen is er wel altijd geweest.
    Sociale problemen zijn er ook veel geweest. Een voorbeeld.
    Bij de aanleg van de tweede grootste stuwdam ter wereld op de Tocantins (zijrivier van de Amazone) zouden miljoenen hectaren woud onder water komen te liggen. Enkele indianenstammen zouden hierdoor genoodzaakt zijn te verhuizen. Wereldwijd protest. Zelfs Belgische politici waren toen op de conferentie van Altamira aanwezig om dit protest te steunen. Vraag: moest de aanleg van deze stuwdam geannuleerd worden? Tientallen miljoenen Brazilianen zouden kunnen bevoorraad worden met hernieuwbare elektriciteit in ruil voor de verhuis van enkele tientallen indianen. Laat me nog opmerken dat deze laatsten vroeger allemaal nomaden waren en regelmatig een andere streek opzochten.
    Eén zaak heb ik met eigen ogen kunnen vaststellen. De indianen zijn zeker NIET diegenen die respect hebben voor alles wat leeft in het regenwoud. Zij ontbossen weliswaar niet maar alles wat leeft in het woud wordt door hen genadeloos afgeschoten. Zowel wilde dieren als vogels moeten eraan geloven. Voorbeeld: aap in de braadpan is voor hen een delicatesse!
    Goede raad: wil men vogels en wilde dieren ontmoeten en bekijken, ga dan zo ver mogelijk van een indianenreservaat. Hoe verder, hoe groter de kans op succes.


    25-01-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De waarheid over de Piranhas.

    De Piranhas.
    Piranhas vinden we in alle rivieren van het Amazonebekken en in bijna alle rivieren van de Pantanal. Gelukkig zijn er nog enkele rivieren in de Pantanal en omgeving waar deze bloeddorstige vissen niet aanwezig zijn.
    Vele verhalen doen de ronde en vooral de film met deze vissen in de hoofdrol geeft een verkeerd beeld weer. Ik heb met deze vissen veel te maken gehad en zal daarom hier de volledige waarheid weergeven.
    Er zijn verscheidene soorten onder de piranhas. De gevaarlijkste is de "rode" piranha uit de Pantanalstreek. Deze is eerder klein van stuk maar kan geweldig te keer gaan. Het liefst verblijft hij in ondiep stilstaand water door de zon ontdaan van alle zuurstof. Deze stilstaande wateren zijn in feite min of meer grote meren die ontstaan wanneer het water zich terugtrekt in de bedding van de rivieren. Het droge seizoen is nu begonnen en zal maanden aanhouden. Op het einde van dit droog seizoen hebben de piranhas in die meren alles wat eetbaar is verorberd. Vanaf dan beginnen zij echt levensgevaarlijk te worden. Alles wordt nu onmiddellijk aangevallen; vis, vlees, mens en dier. Ze vertonen een ongelooflijke agressie. Van razernij storten zij zich op hun prooi. Eenmaal de gespannen rust verstoord, blijven de uitgehongerde piranhas ook mekaar aanvallen. De ene bijt in de staart van de andere omdat deze zich op een prooi stortte en bijgevolg niet goed oplette. Zo is een kettingreactie ontstaan die dagen kan duren.
    Mijn ervaring: zeer goed opletten en zich zeker niet begeven in zulke wateren. Stilstaande wateren zijn zowieso te mijden vanwege de vele mogelijke ziektekiemen.
    In de rivieren van het Amazonebekken komt vooral de "zwarte" piranha voor. Deze is veel minder agressief en wordt veel groter. De grootste zwarte piranha die ik al gevangen heb, woog tussen de 1,5 en de 2 kilo. Het zijn wel gevaarlijke heerschappen eenmaal gevangen. Ze stoten een geluid uit dat lijkt op:" Hug, hug". Een stylo wordt gewoonweg doormidden gebeten. Ze bezitten enorm sterke tanden in de beide kaken. De tanden in de onderkaak staan daarenboven naar achteren gericht om de prooi goed vast te houden. Deze kaak is ook enorm ontwikkeld. Zolang deze piranha echter met rust gelaten wordt, zal hij niet aanvallen zolang er maar geen bloed mee gemoeid is. Men kan gerust een verkwikkend bad nemen of zwemmen in de rivier terwijl men weet dat de piranhas op minder dan 30 meter afstand toekijken. Bebloed baden is zeker af te raden en langere tijd doodstil blijven liggen in de rivier is ook gevaarlijk.
    De kleinere piranhas uit de Pantanalstreek worden vooral afgekookt en met groenten gegeten. Niet speciaal lekker en veel graten.
    De grote piranhas uit het Amazonewoud zijn echt lekker, hebben veel vlees en kunnen goed gebakken alsook gefriteerd worden. Ze worden ook voor een goede prijs verkocht in de dorpjes of steden.
    Welk aas gebruikt men om de piranhas te vangen? Als ze aanwezig zijn, heeft men zowel succes met vlees als met vis aan de haak. Een inox onderdraad is nodig want ieder andere kunstoflijn wordt met het grootste gemak geknipt.
    Piranhas zijn een echte kwaal voor de vissers. Ze halen alle aas van de haken en snijden de lijnen stuk. Eenmaal ze weten waar de visser zijn lijnen heeft gehangen, zijn ze er niet meer weg te slaan en is verhuizen over een afstand van tenminste een halve dag noodzakelijk.


    15-01-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anekdote 7: We dronken de Ayahuaska.

    De Rio Purus is één van de grootste zijrivieren van de Amazone. Een kalme rivier zonder stroomversnellingen laat staan watervallen. Kenmerkend voor deze rivier zijn de grote lussen die ze maakt. De stroom meandert op grote schaal. Af en toe is het mogelijk om een lus “af te snijden”. Men wandelt door het oerwoud en na enkele honderden meters bereikt men terug de rivier terwijl de boot er gemakkelijk drie kwartier over doet. Soms verkort de rivier zichzelf en laat dan een stuk rivierarm als een meer achter. Deze stukken rivier hebben dus geen stroming meer en vormen de ideale broedplaats voor de muggen waaronder de malariamug, anopheles genaamd. Wanneer het bij hoge waterstand toch nog eens gebeurt dat de rivier haar achtergelaten stuk terug opeist en bijgevolg het stilstaande water opnieuw in de stroming neemt, dan kan men zeker zijn van malariabesmetting.

    Enkele jaren geleden besloot ik om deze Rio Purus gedeeltelijk af te varen. Mijn vriend Karel vergezelde me. Hij was naar eigen zeggen een ervaren avonturier en had al veel meegemaakt. We vertrokken vanuit Boca do Acre, het laatste dorpje dat nog te bereiken was met de bus. Boca do Acre ligt aan de samenvloeiing van de Rio Acre met de Rio Purus, vandaar de naam.

    Ik zou voor een week bij een familie rubbertappers verblijven. In ruil voor mijn verblijf zou ik alle onkosten op mij nemen zijnde: de brandstof en een ruime voedselvoorraad voldoende voor de ganse familie.

    Zoon Antonio zocht me op in het hotel. Hij was een blanke jongen van ongeveer achttien. Hij woonde met zijn ouders en andere familieleden op een dag varen stroomopwaarts. We maakten ons allerminst zorgen ook al was zijn houten bootje slechts voorzien van een benzinemotor van vijf pk. We zouden ’s morgens vroeg afvaren om in één dag de tocht te voltooien.

    We deden de aankopen ’s avonds nog om ’s anderendaags geen tijd te verliezen.

    De volgende morgen werd alles keurig aan boord gebracht door enkele jonge dragers. De oever ligt daar immers een vijftiental meter boven de waterspiegel en de afdaling was zeer glibberig.

    Het bootje was van hout maar zag er stevig uit. We hadden niets te vrezen.

    Antonio hielp ijverig om alle bagage en voedselvoorraad netjes in evenwicht te plaatsen. Zijn ouders zouden ook meevaren. Geen probleem, dacht ik, die konden er nog wel bij.

    Het duurde echter en zowel Antonio als ik werden zenuwachtig. Zouden we er wel geraken met zo een kleine motor, vijf man en stroomopwaarts? Er aan denkend dat het vanaf zes uur pikdonker wordt in het Amazonewoud.

    Eindelijk kwamen ze toe. Maar het is niet waar zeker?! Zij waren met zijn zessen!! Dus in ’t totaal met negen man! Dat zou nooit gaan in zo’n bootje met een motortje van vijf pk en dan nog stroomopwaarts! Ik had al veel meegemaakt maar dit tartte alle verbeelding.

    Ook Karel keek me ongelovig aan. Bij iedere man die aan boord kwam, zakte het bootje verder weg. Het water kwam tot enkele vingers van de rand. Iedereen was aan boord. De tocht kon beginnen.

    Toen het bootje met een kleine vaart de kade achter zich liet, was het al zover. Het water stroomde met grote geulen in de boot. Er was vooraan in de boeg een gapende opening van meer dan een vinger. Normaal bleef de boot hoog genoeg boven het wateroppervlak maar de lading die onze boot moest vervoeren was volgens mij zelfs nog te veel voor twee van zulke bootjes.

    Rustig begon ik mijn laarzen uit te trekken want zwemmen met plastieken laarzen valt niet mee.

    Karel zat al bijna in zijn zwembroek. Hij overdreef feitelijk en had geen rekening gehouden met de gretigheid van de muskieten. Ze lustten hem rauw! Het probleem is dat men die muskieten niet voelt bijten. Zelfs toen ik hem er op wees dat de muskieten aan het feesten waren, maakte Karel geen aanstalten om dit te verhinderen. Hij stelde het waterprobleem in de boot boven de beten van de muskieten die hij toch niet voelde. Later zou blijken dat dit een grote vergissing was.

    Aan de watertoevoer werd aanvankelijk weinig aandacht geschonken. Achteraan in het bootje zat toch twee man constant water te scheppen met grote blikken. Een beetje water dat door de spleten in de boot vloeit, is dagelijkse kost, zeiden zij. Volgens mij kon dit echter nooit goed aflopen en zouden we binnen de kortste keren zinken.

    We waren nog geen honderd meter ver toen er terug werd aangelegd. De lading werd herplaatst. Ook de medepassagiers werden een andere plaats toegekend. Het gewicht werd meer naar achter geplaatst zodat de neus van de boot hoger uit het water kwam. De spleet vooraan werd ook zo goed mogelijk gedicht met klei van de oever.

    Ditmaal was de watertoevoer veel minder. Achteraan stond de waterspiegel nu tot op maximale hoogte. Er mocht echt niets gebeuren.

    In ieder geval waren we ditmaal definitief vertrokken. Van vooruitgang werd niet gesproken. Het was een slakkengang. Nooit zouden we onze eindbestemming bereiken op één dag al wist ik zelf niet hoe ver het was. Ik was er nog nooit geweest.

    Voor het eerst reisde ik op evenaarhoogte. We wisten ons tegen de felle zon goed te beschermen. Ook Karel had vlug ingezien dat hij zich tegen madame soleil moest beschermen. De muskieten hadden hun werk echter al gedaan. Nu begon Karel in te zien welk onheil was aangericht. Ieder vrij plekje werd nu behoedzaam afgeschermd.

    Wat hadden we voorzien voor die eerste dag om te eten? Niets! Gelukkig had ik een pakje koekjes gekocht. De rest van de voorraad bevatte rijst, bonen, groenten… Geen mondvoorraad. Het was niet nodig, had men gezegd.

    Ik deelde de koekjes uit en offerde me op. Ik nam er geen. In de ijsbak was gelukkig voldoende water. Ook de boter en een diepvrieskip voor de eerste dag, hadden we bij het ijs gestopt. Af en toe at ik een beetje gezouten boter. Dit zou me wel voldoende energie geven om de dag door te komen. Ik zag hier geen probleem in. Een lekker avondmaal zou dit alles snel doen vergeten.

    Ik maakte me verder niet meer ongerust en genoot ten volle van het natuurschoon. Het viel me wel op dat er bijna geen vogels te zien waren. In tegenstelling tot de zijrivieren van de Rio Madeira. Deze rivieren zijn veel wilder met de stroomversnellingen. Er woonden daar ook geen oeverbewoners. De oevers van de Rio Purus zijn niet zo steil en vormen in de binnenkant van de bochten echte stranden. Deze in het droge seizoen vrijgegeven vlakke oevers worden bewerkt als akkers. De oeverbewoners planten hier vooral maïs, bonen, meloenen en dergelijke. Ze moeten er natuurlijk voor zorgen dat de oogst binnen is vooraleer de rivier opnieuw deze akkers overspoelt. Dit alles maakt dat hier veel meer oeverbewoners leven dan op de zeer steile oevers van het Madeira bekken. Een gevolg hiervan is dat de wilde dieren en vogels veel zeldzamer zijn.

    Tegen de middag brandde de zon er op los. Normaal wordt er dan even halt gehouden, iets gegeten en geschuild voor de zon. Niets van dat. Ik zag de bezorgdheid op de gezichten van de medereizigers. Dit voorspelde niets goeds. We zouden er nooit geraken; dat stond vast.

    Af en toe werd een stuk rivier afgesneden door te voet door het oerwoud te trekken. De boot kon dan iets sneller vooruit. Het was interessant want zo konden we rustig kennis maken met het omringend woud.

    Verrassend hoe snel we terug aan de rivier kwamen. Deze maakte geweldige lussen; zo wordt de rivier ook getekend op een landkaart. Telkens deed de boot er gemakkelijk een half uur langer over.

    Tegen een uur of vier kwam dan de “coup de theatre”. De kleine motor wilde niet meer mee. Die had er blijkbaar genoeg van.

    Hoezeer Antonio ook probeerde, de motor zweeg. Ik zat vooraan de boot en kon me, vanwege de lading, niet gemakkelijk met de zaak bemoeien al had ik wel mijn idee wat er haperde.

    Als men ziet hoe ze daar omspringen met de benzine, dan is het niet verwonderlijk dat het vuil zich opstapelt en na een tijdje de carburator verstopt. Dat was volgens mij de oorzaak.

    Na een tijdje zat Antonio onder het zweet en vond ik de tijd gekomen om met raad bij te staan.

    Luchtfilter er af en druppelsgewijs benzine toevoegen langs de vrijgekomen opening. Het was het proberen waard. En het lukte ook nog! Weliswaar was de gasregeling nu onmogelijk. Enkel vol gas en druppelen was de boodschap.

    Wat een gesukkel! En dit op het uiteinde van de wereld! Ik kon mijn verstand niet verder op nul zetten; het stond al lang onder nul!!

    Karel had last van de muskietenbeten. Kwam dan het probleem met de motor er nog bij. Ik zag aan zijn gezicht dat het meer avontuur was dan hij gewend was. Hij fluisterde voortdurend:” Het is niet te doen, het is niet te doen.”

    Tegen de zessen valt de zon zienderogen en op vijf minuten is het donker in het Amazonewoud. Dit was me niet onbekend maar ik bevond me op onbekend terrein en rekende op mijn vrienden. We konden onmogelijk verder. De uitstekende boomstammen in de rivier vormden een echt gevaar en het gesukkel met de motor kregen we er nog boven op.

    Er werd aangelegd aan een strand waarop gewassen waren aangeplant. Hier moest dus wel iemand wonen. Wellicht achter het riet dat in de duisternis kon onderscheiden worden.

    Antonio, Karel en ik zouden er op uit trekken. De rest zou “overnachten” op de boot. Ik vroeg niet hoe ze dat zouden klaarspelen.

    In de duisternis moesten we eerst nog op zoek naar de hangmat, slaapzak en muskietennet.

    De stroperslamp was alweer uiterst nuttig. We ploeterden door het slijk van de oever en vonden redelijk vlug een paadje dat door het grote rietveld leidde. Vervolgens kwamen we op  een akker. Volgens mij waren het kleine meloenplantjes. We deden ons best om ze niet te beschadigen.

    Toen begon er plotseling een hond te blaffen. Ik verwittigde Antonio, die als eerste ging, om uit te kijken dat dit beest hem niet zou aanvallen. Tegelijk wisselden we van lamp. Mijn stroperslamp was een echte Mag-Lite met lang handvat. Een tik hiervan zou de hond wel uitschakelen.

    Gelukkig bleek het dier geketend. En ondertussen was iedereen wel gewekt of beter, gewaarschuwd. Het was nog maar 19h. Niets van dit alles. Er kwam geen beweging in de centrale hut op palen. Ik vond het maar goed. Ik was doodmoe en wou zo vlug mogelijk in de hangmat. De hond konden we sussen en het schamele afdak voor onze hangmatten werd duidelijk in de schijnwerpers. Het bevond zich op een twintigtal meter van de paalwoning.

    Het bleek alles behalve gemakkelijk om er drie hangmatten in op te hangen. De structuur had ook zijn beste dagen gehad.

    Ik hielp eerst Karel. Dit was zijn eerste nacht in de hangmat. Hij had dit wellicht anders voorgesteld.  

    Antonio had ondertussen een pak rommel verplaatst zodat ook ik mijn bedstee kon ophangen. Het afdak kraakte op al zijn vestingen toen ik me langzaam in de hangmat liet glijden. Ik vroeg Antonio nog snel om het muskietennet er gewoonweg los over te gooien. Het was beter dan geen. Lang heb ik niet meer nagedacht over de gebeurtenissen van de dag; ik sliep vrij vlug.

    Rond de vijven werden we gewekt door Antonio. Er was nog veel werk aan de winkel. De motor moest hersteld worden anders zouden we die dag nog niet aankomen.

    We ruimden snel op. Nog steeds was er geen levende ziel te bespeuren in en rond de woning. Het zal een eeuwig raadsel blijven wie er daar woonde. Indianen of rubbertappers?

    Bij de boot was iedereen ijverig bezig alles netjes te plaatsen. Zouden die allen in de boot geslapen hebben? Dat zou ik wel eens willen gezien hebben. Ik stelde geen vragen maar zag dat de motor het terug deed. Ook hierover heb ik geen vragen gesteld. We konden verder en dat was het bijzonderste.

    Ook deze dag bleven we zonder fatsoenlijk voedsel. Waren die mensen dat gewoon? Ik begreep er niets van en nam af en toe een streepje gezouten boter. Dit zou mij wel de nodige energie geven. Karel at de laatste koekjes. Hij reclameerde ook niet al zag ik dat hij afzag met de muskietenbeten.

    Uiteindelijk verliep alles “normaal”, al moeten we de uiterst trage snelheid onder normaal beschouwen.

    In de namiddag werden we van ver reeds verwelkomd door een roeiboot vol jongeren en kinderen. We waren bijna op onze bestemming; je kon dat zo merken;

    Nog een half uurtje later zagen we op de oever een groep mensen die ons toewuifden. We hadden het gehaald!! Nu nog goed eten en alles is terug in orde.

    We werden werkelijk feestelijk onthaald. Er was zelfs een ganse paalwoning voor ons voorbehouden. Wat een luxe! Op het uiteinde van de wereld.

    Eenmaal geïnstalleerd, vroeg ik te drinken. De bak met ijs was nu in het bezit van moeder kokkin. Ik kon er niet meer onbeperkt bij. Gulzig dronk ik twee glazen fris water. Man lief, wat was het daar warm. Het was mijn eerste tocht op evenaarsniveau en dat was te voelen.                                                                                                                                                                                     

    Het avondmaal liet ook op zich wachten en dat was er te veel aan. Mijn darmen begonnen te reclameren. Ik wist hoe laat het was. Diarree!! Dat moest er nog bijkomen.

    Ik nam onmiddellijk mijn medicamenten, vroeg wat zout en dronk, dronk, dronk. Ditmaal speelde ik op zeker en ontsmette het water met chloortabletten. Ook de zakjes electrolyten van Care Plus bewezen hun dienst. Dit is een soort zoutoplossing die uitdroging tegengaat en toch nog voeding bevat. Zeer zeer nuttig in tropische gebieden bij diarree.

    Was het water de oorzaak of de boter tijdens de twee dagen? Feit is dat ik de volgende twee dagen in de hangmat heb gelegen.

    Karel voelde zich ook niet goed. Hij was ondertussen nog allergischer geworden aan muskieten en zag ze overal. Hij wilde al na één dag terug naar de bewoonde wereld.

    Dat nooit! Ik was gekomen om een week bij de rubbertappers te verblijven en dat zou zo ook gebeuren. Spijtig miste ik door mijn diarree een wel bijzondere belevenis.

    We werden uitstekend ontvangen door de familie rubbertappers. Er was zelfs een paalwoning speciaal voor ons voorbehouden. Er was dus plaats genoeg om de hangmatten op te hangen.

    Zoals vermeld, verbleef ik bijna twee volle dagen in mijn hangmat. Ik wilde zo snel mogelijk terug de oude zijn en dat kan alleen door uit de zon te blijven, geen lichamelijke inspanningen te doen en veel te drinken. Er bestaan speciale elektrolyten oplossingen om dehydratatie tegen te gaan. Nu behoren die steevast tot mijn medicijnvoorraad. Tot dan toe had ik nog nooit een diarree aanval gekend en bijgevolg had ik de zout- en mineraaloplossing niet bij.

    De familie rubbertappers waren aanhangers van de “Ayehuaska” drinkers. Dit is voor hen een godendrank getrokken uit twee planten van het woud. Een liaan (banesteriopsis caapi) en een lage plant (psychotria viridis). De drank wordt bereid door ceremonieel deze planten te kappen, te pletten en uiteindelijk uit te dampen. Die keer woonden we de fabricatie niet bij. Ik was te ziek en Karel had het te druk met de muskieten.

    Toch woonde hij ’s avonds een plechtigheid bij waarbij deze godendrank genuttigd werd. Uren aan één stuk werd er gezongen en uiteindelijk werden de drinkers beloond met heftige visioenen. Ik hoorde enkel het gezang vanuit mijn hangmat; al was ik er graag bij geweest.

    De volgende ochtend vertelde Karel mij dat hij ook niet gebleven was tot het einde. Bij het zien van al deze toch “speciale” gedragingen, was hij er niet gerust in gebleven.

    Ik liet het er bij en wist dat ik zou terugkeren om dit alles van dichterbij mee te maken.

    Verder brachten we nog enkele mooie dagen door op deze “seringal”, wat rubberfarm betekent.

    Het jaar daarop keerde ik al terug. Ditmaal vergezeld van twee “echte” avonturiers. Zij waren in ieder geval beter voorbereid en gehoorzaamden wat de bescherming tegen de muskieten betreft.

    Alles verliep deze keer vlot. Ook ditmaal bereikten we de seringal niet op één dag maar we overnachtten bij vrienden. Er waren ditmaal geen problemen geweest met het overladen van de boot en de motor hield het uitstekend. De boot was deze keer ook een stuk groter.

    De tweede dag werden we van ver verwelkomd door de jongeren van de familie. Ze kwamen ons tegen gevaren in kleine kano’s.

    Deze keer zouden we de fabricatie van de “godendrank” bijwonen en zelfs een handje toesteken. De liaan “jagube” werd al zingend geplet en vervolgens gedurende twee dagen uitgekookt. Daarna werd de “rainha”plant toegevoegd. Alles nog filteren en klaar is de drank.

    Vol spanning woonden we de ceremonie bij. Het avondmaal werd uitgesteld en rond de zevenen werd het gezang aangeheven. Jong en oud was aanwezig. De ayehuaska werd door iedereen gedronken in gewone bekers. Wij deden voor de anderen niet onder en dronken het bittere spul. Na enkele uren zang werd de drank nogmaals aangeboden. Nu kon het spel echt beginnen. Regelmatig zagen we iemand het terrein van de plechtigheid verlaten. Precies dronken. Onmiddellijk ging een “nuchter” iemand van de familie hem achterna om te kijken of er geen moeilijkheden zouden komen. Op de vlucht slaan en verdwalen behoort tot de mogelijkheden.

    Ik begon alles pas te begrijpen toen de vlammen van het houtvuur ineens veel groter leken. Jaja, er kwam nog meer op me af. Visioenen!!! Ik had het wel kunnen denken dat dit geen berkensap was zoals wij dachten. De kracht van dit drankje lag in hogere sferen. Als ik wilde zou ik draken kunnen zien of engelen.

    Ik hield me echter kalm en zag dat mijn vriend Jan ook met het hoofd in zijn hand zat. Mijn tweede vriend Jean had het erger te pakken en verliet in loopdraf het terrein. Ik zag dat men hem achterna zat en berustte in de toestand.

    Het was een belevenis. Jean had veel gezien, zei hij. Draken en gevaarlijke dieren. Hij was eigenlijk niet goed gezind. Ik had hem moeten verwittigen, zei hij. Maar ik wist het zelf niet!! Kijk voor meer details op: http://www.archipress.org/edizine/harner/harner.htm

    Eind goed, al goed. Bij onze terugkomst in de hoofdstad Rio Branco van de deelstaat Acre, bezochten we een interessant museum. Daar werd verteld over het drinken van de Ayahuaska. Ik noteerde dan ook graag de Latijnse namen van de planten waarvan de godendrank werd gemaakt.

    Sinds het drinken van de Ayahuaska voel ik me veel beter.


     

     

     

     

     

     

     

     


    10-01-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe was het in het verleden?

    Eric Lornoy werkte jaren geleden in Brazilië. In tegenstelling tot de meesten, die vooral de stranden opzochten, was hij meer geïnteresseerd in de natuurstreken van dit uitgestrekt land. Het Braziliaanse Portugees was voor hem geen probleem.

    Na enkele tochten naar de Pantanalstreek had hij reeds een grote vriendenkring opgebouwd onder de plaatselijke bevolking. Woudlopers en indianen leidden hem tot in de verste uithoeken van dit dierenparadijs. Kamperen en slapen in hangmatten was er natuurlijk steeds bij. Men kan zich moeilijk voorstellen hoeveel geluiden er 's nachts zijn waar te nemen. Heerlijk!

    Eenmaal de Pantanalstreek, na meer dan tien tochten, geen nieuwigheden meer bood, ging zijn interesse uit naar het Amazonewoud.

    Vandaag de dag onderneemt hij ieder jaar minstens één expeditie naar het grootste regenwoud ter wereld. De laatste jaren vanuit België. Na meerdere verkenningstochten is hij doorgedrongen tot ver in het Amazonewoud. Steeds begeleid door plaatselijke bewoners zijnde: rubbertappers, goudzoekers, vissers, indianen.... De streken die hij verkent bevinden zich ver van de toerisrische centra zoals Manaus.

    Meestal worden rivieren afgevaren. De zijrivieren van de Rio Madeira zijn de interessantste. Stroomversnellingen en kleine watervallen worden overwonnen. De rivieren zijn rijk aan kleilagen in de oevers. Vele krombekken zijn hierop verlekkerd en zijn daarom massal aanwezig.  Ara's (rode en gele), papegaaien en parkieten. Een zeer kleurrijk spektakel telkens zo'n groep opvliegt. Ook andere wilde dieren komen meer voor dan op andere rivieren. Dit komt omdat de rivier zo wild is en geen oeverbewoners telt. Eric spreekt met ervaring vermits hij reeds meer dan 15 rivieren heeft afgevaren.

    Om de onvermijdelijke onkosten te delen, worden soms expedities ondernomen in kleine groepen (maximaal 5 man). Al deze expedities worden ingericht zonder winstbejag; iedere deelnemer betaalt zijn deel in de onkosten en dit ter plaatse.

    Het spreekt vanzelf dat er geheel vrijblijvende vergaderingen zullen gehouden worden alvorens de deelnemers kunnen toegelaten worden.
    Zulke expedities zijn geen toerisrische uitstappen doch ook geen vermoeiende trektochten.
    Wanneer de teamorders opgevolgd worden, zijn de gevaren zo goed als nihil en de ongemakken veroorzaakt door de muskieten worden tot een minimum herleid.




    28-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 29: soms is het niet gemakkelijk.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    27-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 28: Let op voor de "peixe cachorra".
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 27: deze spin is zeer gevaarlijk.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    26-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 25: kamp klaarmaken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 26: de jaguar is altijd aanwezig.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    21-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 24: Piranhas eerst.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    20-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.foto 23: stroomopwaarts
    Klik op de afbeelding om de link te volgen




    Foto

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.




    Verblijven onder indianen, rubbertappers en goudzoekers als hun vriend; da's pas tof !!!!


    Foto

    Mijn favorieten
  • reisverhalen-verzamelgids.nl
  • Netonline
  • reisverhalen ikwilreizen
  • wereldreisgids Willgoto
  • reizen - Zuid Amerika, startpunt
  • Brazilië favorietje
  • reisverhalen nationale mediasite nl

    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs