SEX, LIES AND VIDEOTAPE (Steven Soderbergh) (USA, 1989)

(100’)

Indertijd hebben we deze film zeker gezien en toch konden we nergens in onze persoonlijke archieven een bespreking vinden. Dat kan twee dingen betekenen: ofwel vonden we de film toen zo geweldig dat woorden tekortschoten, ofwel vonden we het knudde. Nu we de film teruggezien hebben: het was het tweede.

John is de coming man van een advocatenbureau die overspel pleegt met Cynthia, de jongere zuster van zijn vrouw Ann, een frigide en gefrustreerde huisvrouw. De trigger van de plot is de aankomst van Johns oude vriend Graham van wie we al snel te weten komen dat hij impotent is (geworden: waarom wordt nooit duidelijk) en dat hij dat compenseert door vrouwen op videotape te laten vertellen over hun intieme seksleven. Hij heeft al twee bakjes vol met zulke videotapes. Cynthia en Ann (die een boontje heeft voor Graham) laten zich allebei (nogal vlot en gemakkelijk volgens ons, maar soit) in die zin videotapen, Ann pas nadat ze Johns overspel ontdekt heeft. Kort daarna vraagt Ann de echtscheiding aan en zoekt ze troost bij Graham.

Dit was de debuutfilm van Soderbergh die hier zo’n beetje filmt in de trant van Ingmar Bergman, met andere woorden: we krijgen een psychologisch drama voorgeschoteld met veel gebabbel en veel mentaal gekronkel. Nu waren we al geen fan van Ingmar Bergman, laat staan van Ingmar Bergman-epigonen. Indertijd zal deze Sex, lies and videotape ongetwijfeld bedoeld geweest zijn als een moraliserende kritiek op de hypocrisie en schone schijn van de yuppie-generatie, maar we hebben (ondanks de redelijk korte duur van de film) onderweg toch enkele malen moeten geeuwen en in feite was er geen enkel personage in de prent waar wij warm of koud van werden. Bovendien hebben wij Andie MacDowell altijd al een onuitstaanbaar burgertrutje gevonden (ze speelt in deze film dan ook een onuitstaanbaar burgertrutje, goeie casting dus toch wel) en kunnen wij slecht tegen het valse smoel van Peter Gallagher (John, en toegegeven: eigenlijk ook weer goed gecast). Van Laura San Giacomo (Cynthia), die in Film en Televisie [nr. 390, november 1989, p. 23] nog een ‘revelatie’ wordt genoemd door Freddy Sartor, hebben we later nooit meer gehoord en hetzelfde geldt voor James Spader (de slome Graham in de film).

Het kan allemaal aan ons liggen, hoor, maar volgens de Gewikt-pagina in diezelfde Film en Televisie werd Sex, lies and videotape in 1989 door de Vlaamse filmpers toch maar heel wisselvallig ontvangen (van ‘gewoontjes’ tot ‘zeer goed’). Niet ons kopje thee, dit pseudo-moraliserend, pseudo-psychologiserend gemuizel, dus voor ons mag het bij ‘gewoontjes’ blijven. Soderbergh heeft later veel betere films gemaakt dan deze, onder meer Traffic.

Quotering: **½ (30 juni 2016 – Cinema Zuid)

02-07-2016 om 18:27 geschreven door Eric De Bruyn