W@t ik me @fvr@@g, w@@rom gebruikt men te p@s en te onp@s het @t-teken als men het internet opg@@t?
Het at-teken lees en spreek je uit als "at", niet als "a". Waarom heten mensen nu plots Matrtine of Katrel, Jatatk of Atnnat? Het @ teken werd in de computerwereld geintroduceert om een locatie aan
te geven bij het uitprinten of op een scherm, waarbij de x- en y-as de
exacte locatie betreft.
En leesbaarheid komt het ook al niet ten goede. T&z¥ j m®d® k@®@kt®$ g@@t m¡$$ß®µ¡|<& !
Ben je sportief, op zoek naar avontuur en zie je een onverwachte wending wel zitten?
Dat kan! Je hoeft er geen geld aan uit te geven. Als je een fiets bezit
of er eentje jat om het nog spannender te maken, dan hebt u alles wat
nodig is om aan een gedurfde rit te beginnen.
Spring op je fiets en rij een halfuur door ochtendspits of avondspits. Of nee, wacht, gewoon elk uur van de dag is prima.
Als je denkt dat de autobestuurder de grote boeman is dan heb je het
goed fout. Okee, je zal ze zeker tegenkomen, de onbedachtzame rijders.
Ze zullen je de pas afsnijden, je geen voorrang verlenen waar het nodig
is, op het fietspad parkeren of zeker de portieren opengooien. Al
gsm'end op zoek naar een parkeerplaatsje zullen ze je negeren (als ze je al opmerken) en klem
rijden.
Maar de medefietsers zijn nog erger. Ook zij zullen plots voor je
rijden of onverwacht remmen, linksaf slaan net als je ze inhaalt, je op
het laatste moment dwarsen. Weer andere onverwachte mogelijkheden
doemen op als je een tros jonge, kwetterende meisjes moet passeren of
als ze allen het fietspad blokkeren om over hun laatste liefde of
gekocht kledingstuk konde doen.
Maar laten we tot slot de wandelende weggebruiker niet vergeten onze
aandacht aan te schenken. Hij/zij begeeft zich louter op het gehoor in
het verkeer wanneer het voetpad wordt verlaten. Hun gehoor is prima
afgestemd op auto-, moto- en bromfietsgeluiden. Velen voetgangers
houden het hoofd neerwaarts gericht bij het verlaten van het voetpad,
blijkbaar om zich er van te overtuigen dat hun voeten echt wel de
gekozen richting uitgaat. Vooral niet opkijken noch uitkijken lijkt wel
het motto van de voetganger.
Onverwachts steken ze over, als het effe kan voorafgegaan door een
kinderbuggy. In enkelrichtingstraten waar fietsers in beide richtingen
mogen rijden heb je steeds prijs want een enkelrichtingstraat is voor
een voetganger een enkelrichtingstraat, zodoende hoort hij/zij enkel
wat er vanuit 1 richting nadert. Mijn fiets rammelt maar herstellen doe
ik niet, je zal hem maar ontmoeten de persoon die het geluid van een
rammelende fiets herkent.
Ergerlijk maar het blijft leuk, ik fiets dan ook iedere dag.
Grompa is misschien wel verslaafd aan adrenaline opstoten .
Iedereen ergert zich wel aan iets of iemand, niemand blijft gespaard van het onbehaaglijk en onrechtvaardig gevoel wanneer we ons verontwaardigd of verongelijkt voelen bij al dan niet domme situaties. Het moment dat een in- of uitwendig "Tedoemme" als beleefde vloek wordt uitgeschreeuwd. Ook ondergetekende kan hier niet onderuit en de wet van behoud van ellende ligt ook mij iedere keer weer op te wachten.
Misschien helpt het om die voorvallen op te schrijven en te delen? Dat deed alleszins Stuart Prebble en goot het in boekvorm onder de titel Een dag niet gezeurd is een dag niet geleefd . Echt een aanrader met herkenbare situaties.
Iedere zaterdagvoormiddag rijden we naar de supermarkt voor de wekelijkse inkopen. We dat zijn mijn vrouw N. en ik. Eenmaal op de parking van de supermarkt toegekomen en een parkeerplaats gevonden begint het. De winkelwagentjes bij de ene supermarkt rijden op 1 euro muntstukken, bij een andere supermarkt kan je kiezen tussen munten van 1 of 2 euro. Hier is het twee euro, net wat ik niet bij heb. Gelukkig denkt mijn vrouw hier wel aan, ze kent me ondertussen wel.
Dan rijden we met het karretje door een grote automatische draaideur waarlangs zowel inkomend als uitgaand winkelkarretjesverkeer moet. Automatisch in die zin dat de deur het vertikt te draaien als één of andere snuggere zonder karretje op het laatste nippertje er nog mee tussen wil. De deur blokkeert dan voor enkele seconden en houdt iedereen gevangen in zijn rond omhulsel. Eenieders blikken zijn dan gevaarlijk zoekend naar de schuldige. Maar goed we mogen verder. Met een beetje geluk staat er niemand om ons een met schuldgevoel op te zadelen als we geen kaartje kopen voor de kankerpatientjes of de arme Afrikaantjes of welke hulpinstantie dan ook. Ik steun mijn medemens wel wanneer ik het wil, Unicef kan dat bevestigen, maar niet als ik ga winkelen.
Goed we zijn helemaal in het paradijs van overvloed geraakt maar na 3 meter wacht de eerstvolgende ergernis ons al op. Strategisch geplaatste winkelkarretjes van de shoppende medemens vormen een hindernis die, als je de karretjes eigenhandig wegduwt, de respektievelijke tijdelijke eigenaars kregelig maakt want je hebt immers hun karretje verplaatst zonder dat ze daar een geldige reden in zien.
Dan heb je de winkelkarretjes voor kinderen, ze zijn klein en staan overal in de weg of houden alles op. Moderne ouders vinden het heel normaal dat een kind van 3 zelfstandig zijn ritje kan maken in de winkel. Het enige dat ze zelfstandig kunnen is de weg naar koekjes en snoep vinden tot grote voldoening van de winkelketens.
Aan de broodsnijmachine is het ook meestal prijs. Tergend trage mensen die hun gesneden brood maar niet in die verdomde zak krijgen, of die niet snappen hoe zo'n machine moet aangezet of geopend worden. Trouwens wie is die gek die er in slaagt om de tangen die dienen om de koffiekoeken te nemen helemaal in te suikeren? Je krijgt er verdomde kleefhanden van weet je. Zouden die dingen wel gereinigd worden vraag ik me af.
Oudere mensen kunnen het niet laten om keer op keer ofwel met hun karretje tegen mijn hielen te rijden of gewoon tegen mij aan te lopen. Als je zicht zo slecht dat je geen mens ziet staan, hoe vind je dan je specifieke blikje groenten of favoriete speculoos terug? Een jonge mens heeft al moeite om te kiezen uit het overaanbod.
Eenmaal aan de kassa gekomen is er altijd wel een stoethaspel voor ons die per sé zijn kleingeld kwijt wil en dat op zijn rustig gemak uittelt terwijl de rest mag wachten. Of er is een artikel dat niet geprijst staat of zijn barcode niet wil laten inscannen, GB was daar nogal sterk in en is een winkel die we al jaren mijden om die reden.
Laatste stap is vaststellen dat er een groot licht zijn wagen op 10cm naast de jouwe heeft geparkeerd. Ofwel heeft mijn wagen er een tatoeage bij dankzij een onachtzaam open geslagen portier van een geparkeerd medemens. Nog even extra aandachtig zijn bij het achteruitrijden, er is altijd wel iemand die plots bedenkt dat hij sneller is als hij niet wacht tot je bent uitgemanoevreerd, en dan het gelukzalige gevoel dat we het weeral overleefd hebben.
.
