Vrijdag brachten we een bezoek aan Billa, een supermarkt, waar je net als bij ons zoveel lege bierflesjes kan binnen brengen als je wil. Dit in tegenstelling tot fantastico, daar kan je enkel leeggoed binnen brengen voor het aantal nieuwe flesjes dat je gaat kopen. Met het geld voor ons leeggoed konden we toch 8 gratis halve liters meenemen, altijd mooi meegenomen. Zeker als je 's avonds je afscheidsfeestje geeft. We ruimden ook mijn kamer op, dat was wel nodig. Want gedurende een paar dagen hadden daar toch drie mannen geleefd. Voor het feestje gingen ik een laatste maal naar Fame. Tijdens de rust (van het voetbal), keerden ik en Thomas terug naar mijn kamer. Tijdens de tweede helft van Spanje-Chilie lieten we de voorraad blauwe Chimay verdwijnen. Het feestje was in orde en om half drie trokken we een laatste keer naar Stroeja.
Zaterdag was een vreselijk eenzame dag. Thomas was vertrokken naar de luchthaven. De mensen die nog in Studenski waren, hadden werk voor school. Ik kwam dan ook volledig tot het besef, dat het er zo goed als op zat. 's Avonds met Fips iets gaan eten in een Bulgaars restaurant, ook Besnik vervoegde ons. Daarna trokken we voor een laatste keer naar het casino.
Zondagmorgen het laatste gerief in mijn valies gesmeten. Om half twee de taxi genomen naar de luchthaven. Het verdriet van het vertrek maakte op de luchthaven plaats voor de blijdschap om de familie terug te zien. Het vliegtuig had veertig minuten vertraging. Toen het vliegtuig opsteeg, groette ik Studentski voor een laatste keer.
Wat doe je als je 's morgens wakker wordt met regen? Verder slapen. Toen Thomas en ik niet langer konden slapen, zijn we toch maar opgestaan en op zoek gegaan naar een ontbijt. Daarna besloten we, ondanks de regen, het oude stadscentrum van Nesebar te bezoeken. Dit is gelegen op een schiereiland dat met slechts één weg te bereiken is. Heel plezant was het niet, er liepen veel te veel toeristen rond en het regende nog steeds. Het enige wat ons enigszinds kon opbeuren, was dat een aantal Nederlanders ook aan het zagen waren over het slechte weer. Na een uurtje hielden we het voor bekeken en gingen we op zoek naar een supermarkt voor ons middagmaal. De namiddag brachten we al rustend door. Toen ons dutje er op zat, regende het niet meer. We namen een douche en besloten naar Sunny Beach te gaan. We waren nog geen twee stappen buiten of het begon te regenen. Het was ondertussen toch al tijd om te eten en dus wandelden we langs het strand naar Sunny Beach, het toeristische deel van Nesebar. Dat verliep goed, tot we op een riviertje botsten, het was een meter of vijf lang en te diep om er over te wandelen zonder te nat te worden. Thomas had teenslippers aan, dus geen probleem voor hem, maar voor mij wel. Hij stelde voor om mijn schoenen uit te doen en dan aan de overkant terug aan te doen, maar mijn schoenen zouden smerig geworden zijn, dus zochten we een andere weg, die vonden we ook. Langs een grote weg wandelden we verder. Het begon steeds heviger te regenen, maar dat kon de pret niet bederven voor een aantal Engelsen, die we onderweg tegen kwamen. Zij vierden de kwalificatie na de poule-fase op het WK. Na even zoeken vonden we een restaurantje, waar we ook naar het voetbal konden kijken. We zagen Duitsland winnen al was dat onverdiend. Omdat we ons nu in de uitgangsbuurt bevonden, vroegen we aan de eigenaars waar we een bar of club konden vinden, zij bevolen ons Lazur aan en daar gingen we dus naartoe. De inkom bedroeg 5 leva, wat nog redelijk meeviel. Helaas bevond er zich binnen een leger Duitsers die hun overwinning aan het vieren waren. Na een paar uurtjes wilden we terugkeren, maar toen we de prijven de taxi's bekeken, bleken die ongelofelijk duur, zeker in vergelijking met Sofia. 4 tot 10 maal duurder. Dus besloten we om in de regen terug te wandelen naar Nesebar. We namen ongeveer dezelfde weg, helaas was de zee één maal te snel en was mijn linkerschoen volledig nat. Na 45 minuten waren we terug in ons appartement.
Met dit slechte weer twijfelden we niet op donderdag terug te keren. Om goed elf uur was de huisbazin er om alles te controleren en de sleutel terug in beslag te nemen. Eerst moesten we op zoek naar een bankautomaat, want we waren ondertussen wat krap bij kas. We namen de bus terug naar Burgas en we waren daar om goed half één, we hadden dus nog twee uur eer de trein zou vertrekken. We gingen op zoek naar een winkeltje, waar we het een en het ander te eten konden kopen. Dat bleek echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. We vroegen het aan iemand, maar die stuurde ons naar het einde van de straat, waar geen winkeltje te vinden was. We keerden terug naar het station, maar voor we er waren, sloegen we nog ergens rechtsaf en daar vonden we ineens een winkeltje. Nu we wat proviand hadden ingeslagen, gingen we ons ticket kopen. Ondanks het feit dat het nog een uur voor het vertrek was, stond onze trein er al. Deze keer hadden we een gewone trein, dus geen trein met afzonderlijke coupés. Na zes uur op de trein, vroeg ik aan de conducteur in het engels om welk uur we in Sofia zouden zijn. Begon die even tegen ons het Bulgaars, het enige dat ik er kon uit opmaken, was dat we maar Bulgaars moesten leren. Gelukkig zat er achter ons een vriendelijke dame, die ons wist te vertellen dat we iets na negen in Sofia zouden zijn. Toen we in het laatste station voor Sofia Centraal waren, belde ik naar Martin, want die gaf zijn afscheidsfeestje. Hij wist mij te vertellen dat hij eerst in Fame zou eten en dat er daarna een feestje zou zijn in zijn kamer. Met de taxibus geraakten we terug in Studentski, Thomas sprong nog even in de douche en daarna trokken we naar Fame.
Op dinsdagmorgen namen we afscheid van Karsten, ik bezorgde hem een taxi en weg was hij. Thomas en ik sliepen uit en namen dan de trein naar Burgas. In de eerste coupé waren we zaten, werden we weggejaagd omdat deze blijkbaar gereserveerd was. Dus namen we achteraan de trein plaats bij twee oudere mannen. Voor we Plovdiv bereikten, hadden ze de trein al verlaten, maar daar kregen we het gezelschap van twee gepensioneerde dames. Zij gingen ook naar Burgas, dat maakte het zeer eenvoudig voor ons, want we moesten gewoon de trein verlaten als zij dat ook deden. Na bijna acht uur in de trein, bereikten we eindelijk Burgas. Ondertussen had ik al een telefoontje gepleegd met de kerel die ons onderdak zou bieden. Hij is de broer van het lief van de broer van Vlado. Hij had mij verteld om in Burgas de bus te nemen naar Nesebar en dat deden we ook. Na een busrit van veertig minuten bereikten we onze bestemming. Toen belde ik terug naar onze gastheer en hij pikte ons tien minuten later op en bracht ons naar het appartement, waar we de twee volgende nachten zouden verblijven. Ons verblijf was dik in orde. 's Avonds gingen we iets eten, terwijl we naar het voetbal aan het kijken waren. Toen we daarna het nachtleven wilden indeuken, werden we met beide voetjes terug op de grond gezet, want er was niks te vinden. We besloten dan maar om onder de wol te kruipen en 's anderdaags naar Sunny Beach te gaan.
Zaterdagochtend was ik om 7 uur terug in Studentski grad. Ik heb nog even een dutje gedaan, mijn kamer nog wat opgeruimd en toen nam ik de bus naar de luchthaven. Toen ik daar arriveerde, was de vlucht van Karsten en Thomas reeds geland. Na goed tien minuten wachten, waren ze daar. We namen de taxi terug naar Studentski. In de taxi waren ze niet bepaald onder de indruk van de architectuur in Bulgarije. Nadat ze hun gerief in mijn kamer gedropt hadden, trokken we naar Fame voor een middagmaal. Daarna namen we de bus richting centrum. Daar gaf ik hen een kleine rondleiding. We sloten de rondleiding af met een drankje waar we ook naar de match van Nederland tegen Japan. 's Avonds genoten we van een Bulgaars maal in een restaurant, dat zeer dicht bij mijn blok ligt. We namen een glazen dessert in de bar aan mijn blok en ook daar keken we naar het voetbal.
Op zondag had ik een trip naar Plovdiv gepland, maar Karsten en Thomas hadden er daags voordien voor gekozen om te feesten en geen lange reis te ondernemen. Een uitstapje naar Vitosha behoorde wel tot de mogelijkheden, maar dat liet het weer niet toe. Dus besloten we te gaan bowlen. Voor drie spelletjes, moesten we 21 leva betalen voor drie personen, daar kan je niet voor sukkelen. In de namiddag stond er weer voetbal op het programma. 's Avonds was er een feestje voor een Pools meisje, dat binnenkort vertrekt.
Vrijdagmorgen ben ik wakker geworden door de Fransman die er iets te vroeg, naar mijn mening, uit wou. Het ontbijt was weer in orde. Helaas moesten we wel snel ons gerief uit de kamer halen, omdat er een nieuwe groep arriveerde in de herberg. Buiten was het fantastisch weer en dus trokken we weer naar het strand. Helaas was ik al serieus verbrand, en besloot daarom toch mijn T-shirt aan te houden om erger leed te voorkomen. 's Middags trokken we naar de supermarkt om daar wat inkopen te doen en te picniccen op het strand. Toen de zon iets harder ging schijnen besloten we met z'n allen te beachvolleyballen. We speelden vier tegen vier. Toen Kuba, een vriend van hem, Camille en ik bij elkaar in de ploeg zaten en een spaans-portugees team verslogen, wou niemand nog tegen ons spelen. Voor het avondmaal wilden de dames nog snel een cocktail drinken en hoewel er tientallen bars in de buurt waren, besloten ze vijftien minuten te wandelen. Daardoor moesten we weer op hen wachten. Vlado wist nog een leuk restaurantje en daar zouden we elkaar ontmoeten. Toen het avondmaal er op zat, vertrokken de mensen die bij Vlado verbleven naar de villa. Kuba en zijn vriend zou ik terug zien in het station. We waren voldoende op tijd in het station en daardoor hadden we nog twee lege coupés voor ons zessen (drie Françaises, Kuba, Janek en ik). We maakten ook kennis met een Slovaak die een paar coupés verder zat, dus begon Kuba een conversatie met hem in het Tsjechies. En toen begon de misserie. In Sofia had ik een heen en terug-ticket gekocht. Wat ik niet wist, was dat ik in Varna een stempel moest krijgen. Toen de contruleur kwam, begon ze meteen van haar oren te maken. Kuba spreekt wat Bulgaars en hielp mij een beetje, maar dat bracht weinig of niets op. Ook de Slovaak kon niet helpen. Toen ik weigerde om een nieuw ticket te betalen, haalde de controleur de politie erbij. Uiteindelijk kon ik niks anders doen dan nog eens 20 leva te betalen. Nu heb ik dus nog een ticket om van Varna naar Sofia te reizen, geldig tot 14 juli, daar ben ik natuurlijk niks mee.
Na een heerlijk ontbijt op donderdag met heel veel toasts, moesten 6 van ons hun kamer verlaten. De kamers waren al geboekt door mensen die dan zouden arriveren. De enige kamer die we konden werd dus opgevuld met al ons gerief. Onderweg naar het strand kocht ik de strafste zonnecrème die er te verkrijgen was: 50+ (voor kinderen). Op die manier zou ik zeker voldoende beschremd zijn. Het weer was weer niet zo goed, maar het regende niet. De meeste mensen die bij Vlado verbleven waren naar Golden Sands gegaan, een toeristische strand in de buurt van Varna. Wij bleven op het strand en kregen even later het gezelschap van Martin en Miki, omdat Martin het voetbal wou zijn. We dachten dat Frankrijk 's middags zou spelen omdat de dag voordien de eerste match in groep A gespeeld was. Dus gingen we op zoek naar een restaurant in het centrum, groot was onze teleurstelling toen we zagen dat Argentinië tegen Zuid-Korea speelde. Tijdens het eten kreeg ik een telefoontje van Mattias, die was donderdagochtend gearriveerd in Sofia. Even later vervoegde hij ons samen met Vlado. Mattias zijn gezicht was aan de ene kant verbrand, omdat hij op de andere kant in slaap was gevallen. Het was een heel grappig zicht. De meiden wilden na het eten gaan shoppen, maar ik wou mijn gerief naar mijn nieuwe kamer verplaatsen. Daar maakte ik kennis met een van mijn kamergenoten. Hij was een Amerikaans muzikant, die in Polen woonde, in Roemenië was voor een concert en nu in Varna was voor een korte vakantie. Hij vertelde mij dat hij in het Guiness Book of Records stond, voor het langste solo-optreden (32 uur). Nadat ik even gerust had, keerde ik terug naar het strand waar er zich nog een aantal mensen bevonden. Miki had een opblaasbare dolfijn gekocht, in navolging van mijn waterpistool, 6 leva voor massa's plezier en ergernis bij andere mensen . Toen we terugkeerden naar de jeugdherberg, gingen we op zoek naar een restaurant om de match van Frankrijk te bekijken. Een aantal mensen wilden pizza, we vonden een restaurantje met een grote tv en daar zouden we eten. In het verblijf, maakte ik kennis met de ander onbekende kamergenoot, een fransman die samen met een vriend een wereldreis maakte met de scooter. Ze waren vertrokken in Maleisië en waren eindelijk terug in Europa. Na een ijskoude douche waren we klaar voor om te gaan eten. Miki en Martin, die bij Vlado verbleven hadden niet genoeg tijd om teurg te keren, daarom dat Miki haar make-up in onze herberg deed. Mattias, Martin en ik hadden geen zin om op hen te wachten, dus gingen wij al naar het restaurant. Ze hadden geen tv op het terras, dus gingen we naar binnen. Toen de serveuze onze bestelling wou opnemen, vertelden we haar dat we nog even zouden wachten op een aantal vrienden. Om haar geen schrik aan te jagen, vertelden we haar dat er nog een tiental zouden komen. Toen iedereen er echter was, waren we met 25, omdat er ook nog een aantal vrienden van Vlado bij waren gekomen. De serveuze wist niet waar eerst te beginnen. Om onze orders op te nemen, deed ze eerst de ene kant van de tafel en daarna de andere. Ik maakte helaas deel uit van de laatste groep. Toen ik een pizza wou bestellen, vertelde ze mij dat het niet mogelijk was, de pizza's waren op, dus bestelde ik maar een spaghetti. Na het eten wilden we gaan drinken op het strand. We trokken naar een winkeltje en voorzagen ons van de nodige drank. Eens op het strand aangekomen vonden we een restaurant dat gesloten was, maar waarvan de banken nog steeds buiten stonden, de ideale plaats voor ons. Ik vrees dat er 's anderdaags wat opkuis was. Long live Erasmus!!!
Dinsdagavond hadden we om 23 uur afgesproken om de trein te nemen naar Varna. Zoals gewoonlijk waren heel wat mensen te laat. Martin, Miki en Emrah waren naar het casino dicht bij het station gegaan en waren maar net op tijd. Daardoor moesten we, we waren met 18, ons tevreden stellen met 1 coupé voor ons en de rest zat verspreid over 3 andere coupés. Een bijkomend probleem was dat we in het allerlaatste treinstel zaten en de controleurs en politie constant voorbij ons passeerden. Als je dan weet dat we redelijk wat alcohol bij hadden, is het niet verwonderlijk dat we al redelijk snel bezoek hadden. Roken was ook verboden, dus gingen een aantal mensen naar het toilet om daar te roken. Martin had helaas al wat te veel op en wandelde met zijn sigaret buiten en daar stond een controleur. Hij moest een boete van 20 leva betalen, dat moet waarschijnlijk een van zijn duurste sigaretten ooit geweest zijn. Slapen was ook zeer moeilijk omdat het spoornet zich niet in een al te beste staat bevind. Na een aantal uur, kregen we bezoek van een Engels sprekende agent. Deze vertelde ons dat we niet mochten roken, noch alcohol drinken. Ik vertelde hem dat we nooit rookten en geen alcohol dronken, al stond er wel een fles bier in onze coupé. Bij de enige echte tussenstop verlieten een aantal mensen de trein om te roken en om een nieuwe voorraad alcohol in te slaan. Uiteindelijk heeft iedereen toch een beetje geslapen, maar zeker niet voldoende. Iets voor acht uur in de ochtend bereikten we Varna. Aan de uitgang stonden een aantal dames die kamers in hun huis verhuurden. Vlado, een Bulgaar die met ons mee was en van Varna is, probeerde een kamer te regelen voor negen van ons, omdat niet iedereen bij hem thuis kon overnachten. Hij vond er één waar we allemaal konden slapen, we zouden 8 leva per nacht moeten betalen en 1 lev voor een douche. Alles in orde tot de dame in kwestie ons zag staan. Ze kreeg schrik dat we haar huis overhoop zouden halen, dus zouden we iets anders moeten zoeken, maar eerst gingen we naar het strand. We waren niet eens de eersten, maar om 8 uur lagen we wel al in de Zwarte Zee. De zon was aanwezig, maar die verdween na een uurtje. Helaas was dat uurtje zon al voldoende voor een serieus verbrandde rug. Ondertussen probeerde Vlado een onderkomen voor een aantal van ons te vinden. Hij vond een jeugdherberg ergens in het centrum. Georgi, een vriend van hem en kamergenoot van Kuba, zou ons daar naartoe brengen als we het strand zouden verlaten, aangezien het dicht bij deze herberg verbleef. Om 13 uur begon het te regenen en dat was het teken om te vertrekken. Na een kleine wandeling bereikten we de jeugdherberg, Yo-Ho-Hostel. We kregen 3 kamers voor de 8 mensen die er zouden verblijven. De kamer was ok en het sanitair ook. Een aantal mensen wouden het centrum bezichtigen, maar ik wou wat slaap inhalen. Na een tweetal uur werd ik wakker en hoorde ik mensen praten op de gang. Dus ging ik maar een kijkje nemen. Ik maakte kennis met twee franse meisjes, die op vakantie waren. Een franse kerel die met de fiets onderweg was naar New Delhi, een canadees en een twee serviërs die ook op vakantie waren. Daarna maakten we ons klaar om iets te gaan eten. De mensen die bij Vlado verbleven, waren ondertussen aangekomen bij onze jeugdherberg en waren op ons aan het wachten. Zoals gewoonlijk waren de dames nog niet klaar. De mensen beneden hadden geen zin om te wachten, dus vertrokken zij naar een restaurant. Omdat wij niet wisten waar ze heengingen gingen we op zoek naar een ander restaurant aan het strand, we hadden een mooi zicht. We konden ook naar een wedstrijd van het WK kijken. Toen we een telefoontje van de anderen kregen, gingen we op zoek naar hen. Ze bevonden zich in een strandbar, met heel confortabele zetels. Een aantal meisjes hadden hun bikini meegenomen en gingen in het donker zwemmen, voor mij het teken om hun kleren en tassen mee te graaien. Toen ze terug bij ons waren, kwam er meteen een kerel van de bar naar hen, om hen aan te manen hun kleren aan te trekken. Na een geslaagde avond keerden we terug naar ons verblijf.
De laatste dagen is het hier ongelofelijk warm, +/- 35°C, daar komt nog eens bij dat er geen zuchtje wind is. Het nadeel van dat goede weer is dat we af en toe, vooral 's avonds, geconfronteerd worden met een onweer. Zoals gisteren toen we op restaurant waren. Het grootste nadeel hiervan was dat er geen ontvangst was voor de televisie en we een groot deel van de eerste helft van Italië vs. Paraguay gemist hebben. Tijdens de rust, toen het onweer begon te minderen, kregen we de herhaling van de goal te zien, maar wel in stukken en brokken. De goal zagen we pas volledig bij de derde herhaling. Ook nu is het weer aan het onweren, de wind heeft twee ramen in mijn blok vernielt, gelukkig zijn het slechts ramen van de gang. Deze voormiddag kreeg ik het bezoek van mijn lieftallige poetsvrouwen, ik gaf hen de foto die ik van hen gemaakt had en ze waren er zeer blij mee. Deze namiddag had ik mijn laatste verplichting op de universiteit: de presentatie van mijn eindwerk. Ik zag er niet echt naar uit, maar zoiets omzeilen is onmogelijk. Ik was voldoende op tijd, om me volledig te kunnen installeren in de conferentiezaal. Iets na twee arriveerde de jury. Ik kende maar 3 mensen van de jury: prof. Bonev, prof. Belev en de decaan. Mijn presentatie verliep behoorlijk vlot. Daarna kreeg ik nog een aantal vragen voor geschoteld, die kon ik wel niet allemaal even goed beantwoorden. Toen dat gebeurd was, wilden ze beraadslagen. Eerst vroegen ze aan mij op de zaal te verlaten, maar daarna zagen ze in dat het helemaal niet nodig was, aangezien ze Bulgaars spraken en ik daar nauwelijks iets van versta. Mijn eindresultaat voor mijn masterthesis is een B voor het verslag, een B voor de presentatie en een B voor het beantwoorden van de vragen. Mijn examenperiode zit er nu dus op en dus kan de vakantie beginnen. Dat kun je zelfs heel letterlijk nemen, want vanavond om half twaalf neem ik de trein richting Varna, parel aan de zwarte zee. Morgenvroeg om acht uur arriveren we daar, maar van slapen zal er niet veel in huis komen. We vertrekken namelijk met 10 à 15 Erasmussers, dus dat wordt gegarrandeerd een feestje op de trein. Ik ben terug op vrijdagavond, dus tot dan zal je waarschijnlijk niets van mij horen. En zaterdag krijg ik opnieuw bezoek van het illustere duo Karsten en Thomas.
De zomerperiode maakt het de zwartrijders op de bus iets makkelijker. In de winter steken de controleurs hun tas met hun toestel onder hun jas, maar met het mooie weer is dat bijna onmogelijk. Gisteren op de terugweg van het meer, had ik besloten om ook eens in het zwart te rijden. Aan elke halte keek ik uit over controleurs waren om dan aan die halte af te stappen, voordat ze de bus controleren. Aan de voorlaatste halte zag ik twee mannen staan in een wit hemd en allebei droegen ze een heuptas. Voldoende voor mij aan mijn compagnie om af te stappen. En zoals gedacht waren het twee controleurs. Gelukkig was er twee minuten later een andere bus die dezelfde richting uitging.
Vandaag nam ik opnieuw de bus, maar lijn 94, waarvoor ik een abonnement heb. Toen ik opstapte zich ik twee vrouwelijke controleurs, maar voor mij was dat geen enkel probleem. Normaal gezien blijven de controleurs maar een of twee haltes op de bus, maar deze twee dames staken hun toestel weg in hun handtas en bleven op de bus tot in het centrum. Aan de volgende halte stapten er twee andere controleurs op. Deze keer probeerden ze om er iets minder verdacht uit te zien door een winkeltas bij zich te hebben, maar opnieuw geen probleem voor mij.
Deze morgen vond ik buiten in de gang een verrassing van Olivier, mijn Franse buurman. Die vertrok vandaag terug naar huis en had wat materiaal achtergelaten, dat ik misschien kan gebruiken. Onder andere een kookvuur vond ik aan mijn deur. In de namiddag zijn we met een aantal Erasmussers naar het Pancharevo meer gegaan. Dit meer bevindt zich iets buiten Sofia en leek zeker de moeite waard. Om twee uur hadden we afgesproken aan Fantastico, de meeste waren weer te laat. En de enigen die buiten mij op tijd waren, waren hij zwemgerief vergeten. Zij gingen dus terug naar hun kamer en dus moesten wij een half uur langer wachten. We namen dan maar de taxi, omdat dat toch iets sneller ging zijn, dan de bus. Toen we aan het meer aankwamen, zagen we dat er heel veel mensen waren. Het meer lag op een wondermooie plaats, maar het water was veel, heel erg vuil. Het plan om in het meer te zwemmen, viel dus in het water. Sommigen beslisten om naar het zwembad te gaan, maar dat zat overvol. Besnik, Mattias en ik besloten om een wandeling langs het meer te maken. Dit meer was weer een typisch voorbeeld van de Bulgaarse mogelijkheden, die niet benut worden. Als ze dit meer een beetje zouden opknappen, zou dit een echte touristische trekpleister buiten Sofia kunnen worden, maar dat is zeker nog niet het geval.
Erasmus
.
