Een aantal weken terug had ik het genoegen te mogen werken met een prachtig paardje,een 3-jarige merrie, koersdraver. Reeds bij de eerste blik dat ik op haar toewierp in de wei, voelde ik dat er iets scheelde met dit paard. Ze voelde niet goed aan, zag er ook zo uit, en was totaal levenloos in de ogen en haar blik. Toen de eigenaar haar binnenhaalde, sprak ik hem hierover aan, maar hij had haar altijd zo gekend. Ze was heel mager, uitstekende heupenbeenderen, overal wondjes, schuurwonden op staart, en geblokkeerde rug met de nodige bultjes. Tijdens het eerste afvoelen viel het me op dat ze bijna volledig doorzakte door haar achterbenen van zodra men hier aan kwam. Zelfs een lichte druk was genoeg om reactie te krijgen. Tijdens het gesprek kwam ook boven dat ze eigenlijk niet meer goed liep, ze sprong over in telgang in de bochten. Een aantal weken terug waren haar wolfskiezen getrokken, wat waarschijnlijk een groot deel van de ellende haar gesponsord, daar ze lange tijd met een pijnlijke mond had gelopen. Haar staart moest ingebonden worden, omdat ze hem anders te fel introk, en dat haar lopen bemoeilijkte, en haar tong werd vastgebonden omdat ze deze telkens boven het bit stak. Maar het was vooral haar gemoedstoestand en uitstraling die me zorgen baarde: levensloos, volledig op, constante nervositeit en binnenvreter. Dit paard had ondertussen al geleerd van alles in zich te houden, omdat er geen juiste reactie kwam als ze iets te zeggen had. Haar wangedrag tijdens het aanklikken van de sulky binnen werd een gewoonte, zonder echt te zoeken naar een oplossing, of een oorzaak. Haar gedrag op de piste tijdens het opwarmen voor een koers werd getolereerd en aangenomen, want "dit deed ze toch altijd, en er zijn er nog zovelen die dit doen". Maar de oorzaak, haar schreeuw om hulp en aandacht, werd genegeerd. Er werd me gevraagd om haar te helpen, want binnen 2 weken moest ze meekoersen op een grote prijs. Ik heb ingestemd om te helpen, maar heb duidelijk gezegd dat ik geen garanties kon geven voor die 2 weken. Want mijn mening was: stilzetten, niks koersen, en haar tijd geven. Maar dit was geen optie, wat ik de context van de sport kon plaatsen.

De eerste behandeling liep vrij goed. Het paardje was wel vrij onrustig en onwennig bij mijn aanrakingen, bewegingen en ook het voelen van haar eigen lichaam. Ik had verwittigd dat ze pijn ging hebben, en dat ze het moeilijk ging hebben om haar manier van lopen te veranderen. Want hier moest ook op gewerkt worden (ik werk steeds in een totaalpakket, alles hangt samen, en ik ben van principe: een gebalanceerde paardengeest geeft een gebalanceerd paardenlichaam). De 2de behandeling liep beter: ze stelde zich volledig open voor mij, ze ontspande, haar ogen waren rustig ipv levenloos. Tijdens het optomen gebeurde er echter iets verschrikkelijk: een walm van verdriet en pijn werden mentaal uitgeschreeuwd door haar, en aan mij doorgegeven. Het overviel mij! Dit had ik namelijk nog nooit meegemaakt, en maakte me eerlijk gezegd angstig. Niet voor haar, zij had een opening gevonden ergens, en gebruikte deze als uitweg, maar eerder voor mezelf. Daar ik dit nooit had meegemaakt, wist ik ook niet hoe ermee om te gaan. Ik voelde tot nu toe paarden wel aan, maar dit, zo intens, nog nooit. Dit had wel als resultaat dat haar training zeer goed liep, zij liep ontspannender dan ze ooit had gelopen (want dat is voor haar onmogelijk), haar strekkingen verliepen mooi, en ze liep mooi door haar rug. Maar bij mij was dit omgekeerd: ik had hoofdpijn, heb de ganse avond geweend om het uit mijn systeem te krijgen, en heb een volledig verlies van energie, nu nog steeds. Daags nadien ben ik teruggegaan, omdat ze woensdag ging trainen op de grote piste. De massage verliep zeer goed, en fysisch was er zelfs al een verbetering te zien aan haar rug. De training woensdag was volgens de eigenaar heel goed verlopen, en zelfs verschillende omstaanders maakten een positieve opmerking. Wat mijn visie betrof van het totaalbeeld te onderzoeken en aan te pakken,viel echter niet in goede aarde. De tegenstand was vrij groot, want deze mensen "hadden zovele jaren ervaring tussen de paarden, dus zij hadden gelijk". Het paardje werd wederom genegeerd. Na deze mooie training, ben ik nog éénmaal moeten komen, en heb haar moeten masseren tijdens de voedertijd, tijdens het klaarzetten van het eten en het binnenhalen van de andere paarden. Met andere woorden: was gewoon uit beleefdheid dat ik moest komen, want ze was in hun ogen toch volledig terug in orde. Woensdag was toch het bewijs. Ik werd niet teruggevraagd. 1 week nadien was de grote wedstrijd. Resultaat: de opwarming was een hel, een volledige koers met fouten (gediskwalificeerd) en een paard met lichamelijke en terug mentale verwondingen. Het paardje zou nu gewoon in de wei staan, en geen aandacht meer krijgen.

Ik had me reeds van in mijn jeugdjaren gedistancieerd van het sportgebeuren. Dit paard is op mijn weg gekomen, door een toeval. Ze heeft me veel geleerd, op die luttele dagen dat ik bij haar was. Sommige branches in de paardensport staan niet open voor vernieuwing. Zij worden nog gedomineerd door mensen van de oudere garde, die de schaarse geïnteresseerde jongeren op een volledig verkeerde manier introduceren. Ze leven volledig in hun eigen wereld, en wensen geen contact, opmerkingen of inmenging van buitenaf. Hun visie is simpel: paarden dienen om geld op te brengen, ondanks het dier zelf. Doet het dier dit niet (meer), worden er korte metten mee gemaakt. De paar gelukkigen komen terecht bij mensen die hen opvangen, tijd geven, en opnieuw een leven geven, de anderen worden gewoonweg afgemaakt. Deze dieren worden als veulen reeds getraind (15maanden-2jaar), en dan vinden ze het raar dat er "gekken" tussen zitten, of dat ze reeds zeer vroeg problemen krijgen. Dit paard was zo eentje. Ze gaf haar problemen aan, maar niemand wou luisteren. Dit is een paard dat niet geschikt is voor de sport, door haar mentale zwakte en gebrek aan rijpheid. Dit heb ik ook duidelijk gemaakt aan de mensen, maar was van geen tel. De opmerkingen die ik te horen kreeg: ze moet doorgereden worden, dan komt ze er wel door; lukt het niet, opspuiten. Mijn opmerkingen werden geregeld gepareerd, en werden afgedaan als nonsens. En omdat ik soms nog vragen durf te stellen, uit nieuwsgierigheid en omdat ik opensta voor steeds meer kennis, werd dit aangewend om te zeggen dat ik er niks van kende. Dit is zeer spijtig, want niemand kan ooit alles weten. Al zit je 30-40 jaar in de sport, dan nog kan je dingen leren. Elk paard leert mij steeds nieuwe dingen. Mijn paarden leren me nog steeds nieuwe dingen, en houden mij een spiegel voor. Ik merk dat heel veel mensen mooie principes aanhangen, maar ze uiteindelijk verloochenen als het hen niet uit komt. Uiteindelijk gaat de sport voor het paard. En de enkelingen die het goed voorhebben, krijgen constant de wind van voren.

De openheid dat dit paard naar mij toe had, heeft me laten zien dat ik meer dan gewoon gevoel kan hebben met dieren. Ikzelf werk nog aan mezelf, door alternatieve therapie te volgen, en dat geeft me de kracht om meer open te zijn naar de buitenwereld. Niet perfect op dit moment, maar we komen er wel. Hetgeen ze mij heeft laten voelen toen, was een aanzet tot. Nu moet ik er aan werken om dit te kunnen verwerken. Eenmaal dit me lukt, kan ik zoveel meer doen voor paarden, en hopelijk voor hun eigenaars ook.

Ze heeft me ook doen denken over mijn toekomst, en haar toekomst en dat van haar collega's. De toekomstplannen die ik ooit koesterde, zijn hierbij terug opgedoken, en ze heeft me de bevestiging gegeven om het koste wat kost te doen. Om dit te realiseren moet ik me de komende jaren investeren,om het financieel en structureel rond te krijgen. Maar dat is het dubbel en dik waard, en zeker om paarden te helpen, zoals het prachtdier van hierboven. En mijn 2 prachtige paarden die me dagelijks steunen, doen groeien, liefde geven, onvoorwaardelijk. Enkel als dank dat ze zichzelf mogen zijn.

Voor elk paard geldt: een uitgebalanceerde geest geeft een uitgebalanceerd lichaam. Zij staan ten onzer dienste, laten we dit respecteren, en hen eer aandoen door hun problemen te herkennen en erkennen. Want uiteindelijk zijn wij de veroorzakers van die problemen, al eeuwen lang.

06-08-2009 om 15:41 geschreven door equicani-relax