Eerst even geheel terzijde en los van de werkelijke inhoud van de post: het valt me plots op dat ik nooit eerst de titel van het bericht schrijf, ook al heb ik er meestal wel een idee van wat ik zal schrijven... Ik heb al gemerkt dat de woorden soms ongemerkt een eigen leven gaan leiden: ik start met schrijven, maar 'iets' neemt het van me over at the point of no return. En dan staat het er en denk ik: dit had ik zelf niet beter kunnen formuleren. En dan verschijnt de titel ook vanzelf... Het is toch handig een schrijfmachien te zijn :)
Soit, naast deze bedenking nu over wat werkelijk mijn ziel beroert... Een hele tijd geleden, tien jaar om precies te zijn, keken we tijdens de lessen muzikale opvoeding naar 'West Side Story'. En echt, alles dat een mens kan ergeren aan een film, ergerde mij: Tony was een verwijfde (én lelijke) gast, Maria zo mogelijk nog minder aantrekkelijk en belachelijk naïef, de Jets waren janetten eerste klas die niet vechtten, maar dansten en dachten hun tegenstanders te kunnen afmaken door irritant vingergeknip, de film scheen eindeloos te duren en over niets in het bijzonder - op een belachelijke romance na - te gaan en op elk onmogelijk moment begonnen ze dan nog te zingen ook. Kortom, West Side Story stond in mijn geheugen gegrift als: 'nooit meer te herbekijken'. Niet verwonderlijk dus dat ik zowat een hartstilstand kreeg toen mijn grootmoeder dit weekend belde met de vraag of ik in haar plaats naar de musical wou gaan kijken: ze had tickets, maar haar knie deed pijn en ze wou persé dat ik zou gaan. Ik kon het oude mensje gewoon niet teleurstellen, dus gingen mijn vriend en ik gedwee ons achterste twee uur op de proef stellen (die stoeltjes zijn echt niet normaal ongemakkelijk). En toen, wonder boven wonder, vond ik het prachtig! Vooral het liedje 'tonight' deed me tranen in de ogen komen (O jeetje, hier ga ik weer... Wat ben ik toch een overgevoelig wichtje). De zang was prachtig en gelukkig misschien: de gezichten van Tony en Maria kon ik niet goed zien (mijn ogen - zelfs met bril of lenzen- zijn nog steeds niet wat ze moeten zijn, heb ik de indruk), dus ik kon me niet ergeren aan een hoge verwijfdheidsgraad of een lelijk bakkes :-).
Het is dus duidelijk dat je oude haatverhoudingen soms een nieuwe kans moet geven... Ik heb weer wat geleerd dit weekend. Toch nog een bedenking die ik me maakte bij het zien van het stukje zang en swing: hoe kan je nu, als je iemand één dag kent, die persoon vergeven voor het vermoorden van je broer??? Op het moment dat ik dat zag op het toneel - het was één van de vele dingen die ik had verdrongen - dacht ik: ik zou mijn vriend nog niet kunnen vergeven na al die jaren... En toen dacht ik er verwonderd bij: 'Tiens, dit is de allereerste keer dat ik iets voel dat zou kunnen omschreven worden als zusterliefde voor mijn kleine broertje! Zo zie je maar: in een weekend kan veel gebeuren :-)
Reacties op bericht (0)
... en laat ons toch iets weten ... dan horen wij je stem!
