Jaja, ik leef nog! Maar met moeite... Wat een job! Ik moet toegeven: had het een ietsiepietsie beetje onderschat . Het is wel leuk, maar naast het werk schijnt er geen leven meer te zijn, even. Het is een storm van jewelste in mijn binnenste, maar vanaf het moment dat ik de deur van mijn huisje open is het vuur eruit en kan ik, bij wijze van spreken, geen pap meer zeggen. Nog net goed genoeg om mezelf tot aan de zetel te sleuren en naar absoluut not-done programma's te kijken: mijn verstand niet meer belasten! Zo hebben de voorbije drie weken eruitgezien. Voor mij wil dit zeggen: dikke, vette ellende. Want ik ben totaal geen carrièremadam, absoluut niet. Waarom werkt een mens, dat heb ik me al vaak afgevraagd. En er zijn wel enkele zinvolle antwoorden te verzinnen, maar mijn eindconclusie is toch meestal: om de leuke momenten dat hij/zij niet moet werken te kunnen financieren... Probleem bij mij is nu aan het worden dat die leuke momenten vrij schaars zijn (om 19u thuiskomen, nog koken, tegen 20u halfdood in zetel hangen is niet bepaald de leukste bezigheid), dat er dus niet veel te fincancieren valt en dat het me dus een vraagteken is waarom ik mijn botten zo afdraai? Zal wel perfectionisme zijn zeker?!
"Weinig arbeid geeft iemand veel eigenliefde, veel arbeid een zeer grote bescheidenheid." (Honoré de Balzac). Merci Honoré, er is dus nog toekomst voor een ontspoord individu als ik ;-)
Ik ben ziek. Verdorie nog aan toe! En dat tijdens het weekend!!! Net nu ik de weekends zo hard nodig heb om alle informatie die ik tijdens de week verzamel te laten bezinken... Ik haat het om ziek te zijn. Het is zo verleidelijk om me te laten gaan en het 'zielige ziekje' uit te hangen. Vroeger als ik thuis woonde, bij mama en papa, was ziek zijn soms een feest. Vooral op de dagen dat ik me eigenlijk al beter voelde, maar mama toch verse bouillon voor me maakte, me een theetje zette, me de hele dag naar televisie liet kijken en me vol propte met koekjes... Dat waren nog eens tijden. Sinds ik een jaar of vijftien ben, heb ik mezelf omgedoopt tot 'harde tante', dat wil zeggen: 'ik heb niemand nodig als ik ziek ben en ik doe gewoon zoals ik deed voor ik ziek werd'. Met dat gevolg dat het jaren geleden is dat ik een dokterskabinet van binnen heb gezien (m.u.v. de gekregen spuiten in tussentijd ), dat ik meestal veel langer ziek ben dan strikt noodzakelijk zou zijn als ik naar de dokter ging of op zijn minst de nodige rust nam en dat ik mezelf en de wereld rondom mij enkel iets wijsmaak! Stom natuurlijk. Dat weet ik ook wel, en dat is misschien een begin. Maar of ik mezelf zal kunnen veranderen, dat is nog maar de vraag. Deze keer is het in ieder geval nog niet gelukt: net nog mijn hele huis gekuist (met koudzweet van de koorts op mijn voorhoofd)... Ben weer goed bezig! Morgen ga ik uiteraard gewoon werken... Het enige wat ik vervelend vind, is de kans dat ik anderen besmet. Maar helaas voor die anderen: voor één keer lig ik niet wakker van hen ;-)!
Ik dacht dat de trein me vanaf vorige week maandag minder zou inspireren voor mijn blog... De trein naar Brussel zit niet overvol van het interessante volkje dat ik vroeger richting Gent nog wel eens tegenkwam. Meestal duik ik zo snel mogelijk in een boek om de drukte om me heen niet te horen, te voelen, te zien of zelfs te ruiken (ja, er sporen walgelijke types naar onze hoofdstad). Goed, je hoort me al komen, ik heb me serieus vergist in de inspiratie dankzij de nmbs...
Deze ochtend rond een uur of acht stond ik klaar om naar A'pen-Centraal te treinen. Goed op tijd vertrokken, zodat ik nog een ticketje kon kopen van Berchem naar Centraal (wat ben ik toch een eerlijke meid)! De madam achter het loket vertelde me doodleuk dat ze dat soort 'zonebiljetten' niet kunnen geven aan het loket. Ze voegde eraan toe: 'Je moet dat kopen bij de conducteur voor je op de trein stapt'. Ik haastte me naar het perron en stond nog enige minuten doelloos te wachten. Plaatste mezelf strategisch op het punt waarvan ik logischerwijs kon verwachten dat het het midden van de trein betrof: dat zou me een hele hoop geloop besparen. De trein denderde het station binnen op het verwachte uur en helaas, helaas: de conducteur bevond zich helemaal vooraan. Dat had ik natuurlijk pas gezien toen de meeste traffic op en af de treinstellen voorbij was. Ik dus toch: lopen, lopen, lopen,... naar voor. Fluit die piewie toch wel niet zeker? Terwijl ik nog zo'n drie wagons te koersen heb... Ik begin als een gek met mijn armen te zwaaien terwijl de deuren piepend sluiten. De conducteur hangt nog even uit de deur en ik denk nog dat ik geluk heb, maar net als ik een meter of twee bij de deur vandaan ben, sluit ook die! Gvd! Ik word nog kwaad als ik eraan denk. Dan is een mens al eens eerlijk! Nu ben ik natuurlijk weer fel, maar op dat moment schoten de traantjes met in de ogen (ik weet het, het hoort niet dat je voor zulke dingen weent als je 26 bent, maar het gebeurt nu eenmaal. Het is sterker dan mezelf. En dan vervloek ik mezelf ook daar nog voor. Gelukkig was er op het spoor ernaast nog een trein naar Berchem enkele minuten later, maar dan moest ik uiteraard wel nog overstappen naar Centraal, wat me weer een paar minuten kostte. In totaal was ik dus meer dan een kwartier te laat, een frustratie rijker en enkele tranen armer... Maar wat zoveel deugd doet: ik heb een berichtje naar de kiss & ride gestuurd voor die hufters van de nmbs en heb lekker niet betaald voor de rit van Berchem naar Centraal. Ze kunnen de pot op!
Gewoon even melden dat alles goed met me gaat na de emotionele uitspatting van gisteren! Nadat ik alles eens goed gezegd had op mijn blog (jaja, da's weer eens wat anders dan in het echt...), voelde ik me een heel stuk opgeluchter. Toen heb ik mijn ontdekkingstocht op het internet verder gezet. Of beter zoektocht: steeds die twee liedjes die ik op de radio hoorde en waarvan ik niet wist hoe ze heetten of wie ze uitvoerde... Blijkt (zo vertelde de stubru-site me) om volgende nummers te gaan: Air Traffic - Shooting Star (njummie) Plain White T's - Hey there Delilah (nog meer njummie en ook kippevelmoment)
Vooral dat laatste nummer raakt me telkens weer. Vraag me niet waarom: ik ken geen Delilah en al zeker geen die mijlen van me verwijderd is. Het gaat dus niet om de 'herkenbaarheid', maar gewoon om het meevloeien met de muziek en de melodie! Zaaaaalig! En dan de verdere tocht op het internet: ik vond een nummer dat wel herkenbaar is, van die laatste groep. Zoek de tekst eens op, beluister het eens... A Lonely September!
Thnx bodyfreak (niet voor gevoelige lezers, kan shockerend taalgebruik bevatten)
Ik wou mijn blogje afsluiten, maar iets weerhoudt me! Er moet me nog iets van het hart, al begrijp ik helemaal niet hoe het zover is kunnen komen dat zoiets op me weegt. Om een lang verhaal kort te maken: de hobbyswitch. Ik ga niet in details treden over mijn vroegere sporthobby's, die ik omwille van 'druk' niet meer wil uitoefenen. Laat ons stellen: het was een verplichting, en ik houd niet zo van verplichte nummertjes . Dus op zoek naar iets flexibel om toch in conditie te blijven. Enkele weken geleden viel de oplossing in onze brievenbus in de vorm van een reclamefolder. Zondag 9 september opendeur in een naburig fitnesscenter dat vooral gericht is op groepslessen (ik hou ervan onder de mensen te komen). Ik had mijn vriend al verteld dat dit me wel iets leek en hij moedigde me aan ernaartoe te gaan. Deze ochtend dus een gratis les. Was supertof (dansen), maar dan kwam de keerzijde van de medaille: de centjes. Ze denken daar allerlei formules uit om je geld af te luizen en voor een eeuwige twijfelaar als ik zorgt dat voor het nodige dilemma! Bovendien had mijn vriend gezegd ook eens langs te gaan in een ander fitnesscentrum in de buurt om de prijzen te vergelijken. Ikke dus na die gratis proefles en de bijhorende verkoopspraatjes op mijn velooke naar die andere club, waar ik me van bij het binnengaan niet thuis voelde. Maar toch ging ik (hoe stom kan een mens zijn, zeker een mens als ik zou intussen al moeten weten dat het buikgevoel belangrijk is). Ik vroeg: 'het is voor een inlichting'. Een of andere afgeborstelde lul kwam achter de toonbank vandaan en bood me eveneens een gratis proefles aan: morgen. Ik stond met mijn mond vol tanden, maar gaf toe. Het was het proberen waard zeker. Toen kwamen ook daar de centjes aan bod. Nog duurder dan bij het eerste centrum! Daarbij kwam dat ik het er absoluut ongezellig vond en dat ik die commerciële, degoutante vent echt onuitstaanbaar vond. Maar het was genoteerd. 'Tot morgen dan', zei hij nog, met mijn naam erachteraan alsof hij me al jaren kent! En dat is iets waar ik echt niet tegenkan hé. Denken van die freaks uit fitnesszaken, immobureau's of interimbureau's nu echt dat ze mij daarmee als klant gaan winnen? Dan zijn ze dik mis, want ik haat het mijn naam over iemands lippen te horen komen omwille van commerciële bedoelingen. Dan nog liever iemand die me afblaft en me de grootste verwijten naar het hoofd slingert. Ik wil dat mijn naam emotioneel gebruikt wordt, onafhankelijk van de emotie. Goed, ik heb mijn punt gemaakt veronderstel ik. Nu ben ik fel, maar natuurlijk krabbelde ik niet terug en fietste naar huis met een baksteen in mijn maag. Morgen die fucking les en ik wist toen al dat ik niet zou gaan. Na een aantal mailtjes over en weer met mijn schatje (hij werkt op zondag dus was niet thuis om me te kalmeren, wat op die momenten geen overbodige luxe zou zijn), heb ik shakend de telefoon genomen. Die afgelikte bodyfreak met hand en tand duidelijk gemaakt dat ik niet kon morgen, dat ik nog wat bedenktijd nodig had. Kwam die sukkel met vragen af als: - Ga je dan helemaal geen sport doen? - Het kan toch geen kwaad om eens te proberen? En ik mij altijd maar slechter voelen. Raar hé, eigenlijk zou het een opluchting moeten zijn dat ik nu niet naar die les moet. Maar nu voel ik me megaschuldig. Ik heb het al gezegd: ik denk dat er op emovlak niet veel complexere mensen bestaan als ik. Heel mijn namiddag is nu verkloot door dat voorval, zeker omdat hij afsloot met: 'ik zal je binnen een maand opbellen om te zien of je je hebt bedacht'. Ik kijk er werkelijk naar uit! Waarom kan hij zich nu niet gewoon neerleggen bij een 'neen'! Echt, ik hààt zulke mensen, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. En wat ik nog het ergste vind is dat dat type me keer op keer met een schuldgevoel opzadelt van hier tot in Tokyo en mijn - anders zo rustige - zondagnamiddagen tot een hel maakt! Thnx a lot, bodyfreak, thnx a lot!
Long time not seen... (of gelezen in dit geval!) Het nieuwe werk begon net iets hectischer dan ik had verwacht. Inwerken, inwerken, inwerken! Om zot te worden met tijden, maar oneindig interessant en vernieuwend. Het was nog maar de eerste week en ik stootte al meermaals tegen mijn eigen grenzen als (klein) persoontje! Mijn hele leven staat op zijn kop!!! Ik begin er ook in mijn privé van te disfunctioneren, zo te zien... Ik geef hobby's op, zoek er andere om dan de gaten te vullen. En vraag me steeds maar af: waarom? Waarom??? En er komen geen antwoorden, alleen maar meer vragen! Ik weet met mezelf geen blijf, voel me alleen en niet in staat te controleren waar het heengaat met mezelf. En het is een kutgevoel, om het maar even ongecensureerd uit te drukken .
Ben blij dat ik er eindelijk toe kom te bloggen: ik werk al een week, heb sinds drie dagen een bureau, sinds twee dagen een computer en helaas nog geen internet. Vandaar de 'nul' posts sinds vorige week! Maar er wordt aan gewerkt, is me beloofd. Dus van mij uit: er wordt ook gewerkt aan mijn bijdragen, want er is zoveel te vertellen. Maar eigenlijk komt het allemaal neer op een hele reeks vraagtekens in mijn hoofd? Zoveel dat ik straks enkel nog in vragen spreek, enkel nog vragen hoor en er hoogstwaarschijnlijk ook vraagtekens in mijn ogen zullen verschijnen... Benieuwd of het andere mensenlevensdromers zal opvallen . Thnx trouwens voor de deelname aan mijn polletje! Zo blij te weten dat er nog rare snuiters zijn!
. Het is wel leuk, maar naast het werk schijnt er geen leven meer te zijn, even. Het is een storm van jewelste in mijn binnenste, maar vanaf het moment dat ik de deur van mijn huisje open is het vuur eruit en kan ik, bij wijze van spreken, geen pap meer zeggen. Nog net goed genoeg om mezelf tot aan de zetel te sleuren en naar absoluut not-done programma's te kijken: mijn verstand niet meer belasten! Zo hebben de voorbije drie weken eruitgezien. Voor mij wil dit zeggen: dikke, vette ellende. Want ik ben totaal geen carrièremadam, absoluut niet. Waarom werkt een mens, dat heb ik me al vaak afgevraagd. En er zijn wel enkele zinvolle antwoorden te verzinnen, maar mijn eindconclusie is toch meestal: om de leuke momenten dat hij/zij niet moet werken te kunnen financieren... Probleem bij mij is nu aan het worden dat die leuke momenten vrij schaars zijn (om 19u thuiskomen, nog koken, tegen 20u halfdood in zetel hangen is niet bepaald de leukste bezigheid), dat er dus niet veel te fincancieren valt en dat het me dus een vraagteken is waarom ik mijn botten zo afdraai? Zal wel perfectionisme zijn zeker?! 
), dat ik meestal veel langer ziek ben dan strikt noodzakelijk zou zijn als ik naar de dokter ging of op zijn minst de nodige rust nam en dat ik mezelf en de wereld rondom mij enkel iets wijsmaak! Stom natuurlijk. Dat weet ik ook wel, en dat is misschien een begin. Maar of ik mezelf zal kunnen veranderen, dat is nog maar de vraag. Deze keer is het in ieder geval nog niet gelukt: net nog mijn hele huis gekuist (met koudzweet van de koorts op mijn voorhoofd)... Ben weer goed bezig! Morgen ga ik uiteraard gewoon werken... Het enige wat ik vervelend vind, is de kans dat ik anderen besmet. Maar helaas voor die anderen: voor één keer lig ik niet wakker van hen ;-)!
