Kleinzeer of geen kleinzeer. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat mijn arm pijn doet vandaag! Jezus Christus, valt dat tegen... Waar het gisteren enkel maar een licht tintelend gevoel was, is het vandaag alsof iemand een spijker in mijn arm heeft geslagen. Ik word er zowaar kregelig van. Het is raar je plots bewust te worden van het beschikken over een arm. Zo gaat het ook met hoofpijn, maagpijn of teenpijn: je beseft maar dat je het hebt op het moment dat het mankeert
Ik ben een 'kleinzeer' zoals ze bij ons zeggen. Het betekent: van het minsten pijntje een drama maken. Woorden geassocieerd met 'kleinzeer' zijn: mietje, watje, doetje, kneusje,... Zegt genoeg zeker?!
Deze ochtend een zware beproeving: hernieuwing van de tetanos-spuit (rilling bij de gedachte). Ik ben helaas niet alleen een kleinzeer, maar ook bang voor spuitjes. En neen, ik ben geen kleuter meer, maar mijn blog gaat over mijn eigen imperfecties, right? Soit, ik dus naar de medische dienst volledig in stress. De verpleegster vroeg me 'te ontspannen'. Ik dacht: 'Ontspannen? Wat is dat? Jij gaat hier straks een naald in mijn bovenarm rammen en ik moet ontspannen??? Yeah, right!' Ze stond al klaar met het spuitje in haar hand en ik me maar proberen onstpannen. Maar hoe meer je je gaat concentreren op 'ontspannen' hoe minder ontspanning er in je lijf hangt. Of zo werkt het bij mij alvast. Dan maar zonder ontspanning, moet ze gedacht hebben, want ze zei: 'let op, klein prikje'. Ik kon nog net op tijd mijn hoofd afwenden in de hoop dat ik het niet zou voelen, maar ik voelde het toch . Kleine-kindjes-gedachten helpen niet meer in tijden van 'volwassen' nood. In alle eerlijkheid voeg ik eraan toe dat het maar een heel klein beetje pijn deed. Maar pijn is pijn! En nu heb ik last van een tintelende arm.
De hele scène bij de verpleegster deed me terugkeren naar mijn kindertijd, meer bepaald: het medisch schooltoezicht. Eén voor één in een kleedhokje, dan in onderbroekje - in die tijd van die goeie, ouwe bommamodellen - en onderhemdje aanschuiven voor oogonderzoek, gehoortest, het plasje, het doktersbezoek voor het prikje (iek, jekkes). En dan terug naar de kindjes van de klas. Ikke altijd stoere meid: "Pijn? Zo'n prikje dat voel ik niet eens?" Terwijl ik enkele minuten daarvoor nog even was doodgegaan bij het spuitje. Maar dat geef ik niet toe, uiteraard. Niemand mag weten dat ik een kleinzeer ben, dat is toch al te belachelijk. Bij deze dus een primeur voor mijn blogje: IK BEN EEN KLEINZEER EN IK HEB SCHRIK VAN SPUITJES!
"De enige manier om een kind geen pijn te doen, is het niet te verwekken." (H. Brusselmans) --> Thnx mama en papa!
Eerst even geheel terzijde en los van de werkelijke inhoud van de post: het valt me plots op dat ik nooit eerst de titel van het bericht schrijf, ook al heb ik er meestal wel een idee van wat ik zal schrijven... Ik heb al gemerkt dat de woorden soms ongemerkt een eigen leven gaan leiden: ik start met schrijven, maar 'iets' neemt het van me over at the point of no return. En dan staat het er en denk ik: dit had ik zelf niet beter kunnen formuleren. En dan verschijnt de titel ook vanzelf... Het is toch handig een schrijfmachien te zijn :)
Soit, naast deze bedenking nu over wat werkelijk mijn ziel beroert... Een hele tijd geleden, tien jaar om precies te zijn, keken we tijdens de lessen muzikale opvoeding naar 'West Side Story'. En echt, alles dat een mens kan ergeren aan een film, ergerde mij: Tony was een verwijfde (én lelijke) gast, Maria zo mogelijk nog minder aantrekkelijk en belachelijk naïef, de Jets waren janetten eerste klas die niet vechtten, maar dansten en dachten hun tegenstanders te kunnen afmaken door irritant vingergeknip, de film scheen eindeloos te duren en over niets in het bijzonder - op een belachelijke romance na - te gaan en op elk onmogelijk moment begonnen ze dan nog te zingen ook. Kortom, West Side Story stond in mijn geheugen gegrift als: 'nooit meer te herbekijken'. Niet verwonderlijk dus dat ik zowat een hartstilstand kreeg toen mijn grootmoeder dit weekend belde met de vraag of ik in haar plaats naar de musical wou gaan kijken: ze had tickets, maar haar knie deed pijn en ze wou persé dat ik zou gaan. Ik kon het oude mensje gewoon niet teleurstellen, dus gingen mijn vriend en ik gedwee ons achterste twee uur op de proef stellen (die stoeltjes zijn echt niet normaal ongemakkelijk). En toen, wonder boven wonder, vond ik het prachtig! Vooral het liedje 'tonight' deed me tranen in de ogen komen (O jeetje, hier ga ik weer... Wat ben ik toch een overgevoelig wichtje). De zang was prachtig en gelukkig misschien: de gezichten van Tony en Maria kon ik niet goed zien (mijn ogen - zelfs met bril of lenzen- zijn nog steeds niet wat ze moeten zijn, heb ik de indruk), dus ik kon me niet ergeren aan een hoge verwijfdheidsgraad of een lelijk bakkes .
Het is dus duidelijk dat je oude haatverhoudingen soms een nieuwe kans moet geven... Ik heb weer wat geleerd dit weekend. Toch nog een bedenking die ik me maakte bij het zien van het stukje zang en swing: hoe kan je nu, als je iemand één dag kent, die persoon vergeven voor het vermoorden van je broer??? Op het moment dat ik dat zag op het toneel - het was één van de vele dingen die ik had verdrongen - dacht ik: ik zou mijn vriend nog niet kunnen vergeven na al die jaren... En toen dacht ik er verwonderd bij: 'Tiens, dit is de allereerste keer dat ik iets voel dat zou kunnen omschreven worden als zusterliefde voor mijn kleine broertje! Zo zie je maar: in een weekend kan veel gebeuren
Het gaat niet over, het gevoel. Het wordt alleen maar erger. Een aantal collega's vertrekken na het weekend op reis. Net díe collega's die me heel nauw aan het hart liggen. Iets te nauw misschien, die ene, maar daar weid ik voorlopig niet over uit. En wellicht later ook niet meer: gedane zaken nemen geen keer, wordt wel eens gezegd. Het doet gewoon pijn te weten dat we niet meer hetzelfde bureau zullen delen. Dat ik de gezellige sfeer inruil voor een duf, eenzaam hokje in een nog duffer gebouw. Al zeker niet met het mooie uitzicht (lees: die ene) dat me hier elke dag werd gegarandeerd... Die mooie lach, die volle lippen, dat mooie haar, die ogen die gedurende de dag van 'grijsgroen moe' naar 'zeeblauw fel' gaan. Stom dat ik er sentimenteel van word, ik vind het echt stom van mezelf. Maar mijn gedachten lopen weer even weg, ongrijpbaar, oncontroleerbaard. Wat heb ik nu weer geschreven als beschrijving van mijn blog: emoties in het kwadraat? Een betere omschrijving van mezelf bestaat niet denk ik. Geen mens die het weet...
Het klinkt zo 'volwassen', zo groot voor een kleintje als ik, om: - 'van werk te veranderen' - 'een nieuwe weg in te slaan' - 'iets af te sluiten' - 'een andere uitdaging aan te gaan' Ik dacht dat dat voor 'grote mensen' was. Ik zie mezelf nog als dat kleine, onbezorgde meisje, soms onbezonnen ook. Maar er zit waarheid in Honoré de Balzac zijn woorden: "Men brengt een groot deel van zijn leven door met uit te wieden wat men tijdens zijn jeugd in zijn hart heeft laten groeien. Deze bewerking heet ervaring opdoen."
Ik denk dat ik bij deze 'de periode die jeugd wordt genoemd' ergens afsluit. Ik ben begonnen met wieden, op plaatsen waar het kruid zich heeft geworteld. En het doet (hier zou een krachtterm moeten staan, maar ik houd rekening met gevoelige lezers) goed pijn! Ervaring? Mijn botten!
Het is zo'n leeg gevoel. Het gedacht dat ik Gent binnen enkele dagen inruil voor Brussel, op weg naar het onbekende. Het kleine meisje in de grote wereld... Nu vul ik mijn werkdagen in ledigheid: ik zit aan de computer, rikketik een beetje op het klavier, maar al bij al dwalen mijn gedachten vaak af naar waar ze niet zouden moeten zijn. Ik leef van koffiepauze tot koffiepauze, die elkaar steeds sneller opvolgen omdat er in tussentijd steeds minder werk rest. Mijn contract loopt af, mijn werk zit erop, het is aftellen tot 31 augustus en proberen mezelf te vermaken op zo'n manier dat ik me niet al te weinig schuldig moet voelen over mijn beperkte bijdrage aan de maatschappij op dit moment . Bloggen bijvoorbeeld!
En dan... de grote stap. Voor het eerst in mijn leven niet meer in de veilige haven, maar een sprong in het duister. Te weten: ik ben bang in het donker . Dus: ik ben ook bang van de sprong erheen... Stom, ik heb er zelf voor gekozen. Ik heb zelf gezocht naar ander werk. Ik was ongelofelijk blij toen iemand belde met het heuglijke nieuws dat ik dé job had en toch... Het voelt een heel klein beetje klote!
Ik vraag me af waarom ik nooit geen 'gewone' vriendschap kan hebben met iemand? Waarom altijd haat-liefde verhoudingen? De ene dag loopt mijn hart er van over, de volgende wens ik de persoon in kwestie naar het einde van de wereld (en liefst nog iets verder). Die jeukende littekens wellicht... Ik ga niet uitwijden over die jaren, dat zou me te ver leiden. Te ver van de kern of misschien net er te dichtbij! Ik heb schrik om er op door te gaan, dus laat ik het los. Duw ik het weg, naar de verste uithoek van mijn hersenen, tot er weer eens iets gebeurt waarvan ik door het lint ga... Eigenlijk dingen die bij een normaal mens misschien een vleugje irritatie naar boven brengen, maar bij mij een Harry Potter-Voldemort effect opleveren: en jeuken dat littekens kunnen! Hopelijk gaat de jeuk snel over en kan ik de herinnering weer in een doosje wegmoffelen... Een duiveltje in een box...
Het verschil tussen 'bewust iemand het gevoel geven er niet bij te horen' en 'onbewust iemand het gevoel geven er niet bij te horen' is ontzettend klein voor het 'slachtoffer'... En mij is - door enkele ontzettend fijne schoolervaringen - de gave ontnomen dit verschil te zien...
Nooit gedacht dat een rat me in vervoering zou brengen, maar Remy, de ster uit 'Ratatouille' is het gelukt! Gisteren in de cinema mijn traantjes zitten verdringen bij het zien van die schattige oogjes, dat lieve snuitje en die hartverscheurende keuzes die een kleine, culinair-intelligente rat in Parijs maakt! In Parijs!!! Dat was de kers op de taart natuurlijk, want geen enkele andere stad is er ooit in geslaagd zoveel emoties bij me op te roepen dan Parijs!
Eerste werk deze ochtend: afbeelding op bureaublad aanpassen... Mijn keuze viel op deze foto (ik ga eens een poging doen of ik de afbeelding kan up-loaden. Om veiligheidsredenen vermeld ik erbij dat de afbeelding komt van de website: http://www.collider.com/entertainment/interviews/article.asp/aid/4739/tcid/1. Ik hoop dat ik daarmee geen enkele regel overtreed...). Remy én de Eiffeltoren sieren sindsdien mijn bureaublad!
Tot slot nog even een korte kanttekening bij 'Ratatouille': hoe kan het dat een Disneyfilm er sinds heel lange tijd in slaagt mijn ziel te beroeren terwijl de mensen bij Disney niet tevreden zijn? Het antwoord is heel eenvoudig: onze doelstellingen liggen anders. Mijn doelstelling bij het bekijken van een film is ervan genieten, zoeken naar iets wat 'moves me', een gevoelige snaar die geraakt wordt op een nog nooit eerder gevoelde manier,... Hun doel: geld verdienen. En helaas: in 'Ratatouille' zitten er volgens die commercanten te weinig figuurtjes die ze kunnen merchandisen en zijn er te weinig mogelijkheden om extra geld uit het filmpje te slaan. Je zou ze toch door elkaar willen schudden... Het is de beste animatiefilm in tijden gemaakt!
... of hoe je drie kwartier doet over een afstand van drie kilometer.
Ik wandel op mijn gemakje uit het station op zoek naar mijn fietsje dat me dagelijks drie kilometer verder naar mijn werk brengt. Het is me al eerder opgevallen dat het vehikel er de laatste weken een beetje verwaarloosd voorkomt: zijn het de remmen die het niet meer doen? Is het het voorlicht dat scheef staat en het achterlicht dat enkel nog met een draadje vast hangt? Is het de afgebladerde verf? Ik weet het niet, maar het is duidelijk dat mijn fietsje dringend aan het opknapbeurt toe is. Om nog maar te zwijgen van het gevoel dat ik krijg wanneer ik op het zadel ga zitten met die zware tas op mijn rug! Het is alsof de velgen van mijn wielen rechtstreeks in contact staan met de grond: waar is de lucht die er normaal zou moeten tussenzitten? Ik mag van geluk spreken dat er vlakbij een 'openbare' fietspomp is én dat die werkt. Bibi daar naartoe, fiets in de hand, rugzak op de rug, me van geen kwaad bewust (nog niet ). Helaas, mijn arme, geteisterde banden kunnen de druk van deze fantastische pomp niet aan, zo blijkt wanneer ik terug opstap en na enkele meter plots een knal van jewelste hoor... In minder dan een seconde is alle lucht opnieuw tussen mijn velgen en de grond uit op dat detail na dat ik nu niet meer naar de pomp kan snellen. Ik veronderstel dat mijn band opengereten is van voor tot achter.
Maar opnieuw is het geluk aan mijn zijde: nog geen 150 meter verder is er een fietsenwinkel. Blij gezind om dat vele geluk dat me vandaag overvalt, snel ik er naartoe. En jawel: hij is zelfs al open. Hoewel het even duurt voor ik binnen kan (om één of andere reden werkt de automatische deur niet), glip ik binnen wanneer een klant met gloednieuwe fiets glunderend naar buiten komt. Blijkbaar heeft niemand me zien binnenkomen. Wanneer de grimmig kijkende verkoopster mijn aanwezigheid constateert, vraagt ze: "hoe ben jij hier binnengeraakt?" "Door de deur", antwoord ik. Ze kijkt me even vragend aan en vertelt me dat ze geen nieuwe fietsen meer aannemen voor hun vakantie (die nota bene maar binnen één week start) en dat het helemaal niet de bedoeling was dat ik binnen zou komen. Teleurgesteld druip ik af, met mijn kapotte fiets in de hand. Op zoek naar een plekje in de overvolle rekken, want het plekje waar ik mijn stalen ros een tiental minuten eerder hebgevonden, is al ingepikt door één of andere onverlaat die er geen idee van heeft wat een geluk ik vandaag zou hebben .
Dan maar met de bus of tram... Te voet zie ik helemaal niet zitten (hoewel ik dat achteraf beschouwd beter als optie had opengehouden, het had heel wat tijdwinst betekend ). Bus rijdt net voor mijn neus weg... Tram dan maar! Opnieuw denk ik dat het geluk me vandaag wel heel erg meezit, want bijna onmiddellijk komt er een tram het tunneltje in gebobbeld. Ik stap breed glimlachend op, zoek mijn lijnkaart en duw ze in de automaat. Verschijnt er toch wel geen boodschap: "lukt niet. ga naar chauffeur" (of iets in die aard, de juiste bewoordingen herinner ik me niet meer, maar het effect dat ze hadden op mij wel ). Dat doe ik dus braafjes waarop die man me antwoordt: "er is iets mis met je kaart, ga even naar de lijnwinkel". Ikke dus opnieuw van die tram, de lijnwinkel binnen. Daar staat één of andere Nederlands-tweede-taal-sprekende mens uit te leggen welk type abonnement hij wil en aangezien de loketbediende niet van de snelste is, verlies ik in het bedufte hokje - ook wel 'de lijnwinkel' genaamd - toch weer zo'n dikke vijf minuten en acht euro voor een nieuwe lijnkaart. Uiteraard mis ik ook de tram, maar geen paniek, er staat alweer een nieuwe te wachten. Ik hol er op een drafje naartoe - zonder het nummer van de lijn te verifiëren - en stap op, ervan overtuigd dat aan dit perron enkel de 'juiste' tram stopt. Ik zoek een plekje - volgens de strategie die ik eerder al op mijn blog heb beschreven - en plof in het stoeltje van mijn keuze neer: eindelijk rust! Ik haal mijn boek uit, nog vlug vijf minuutjes lezen om te ontspannen! De tram vertrekt, maar ik ben al verdiept in mijn boek. Pas een minuut later kijk ik op en mijn hart staat even stil als ik zie: ik herken deze huizen helemaal niet! De tram rijdt verkeerd. In paniek spring ik recht en druk op het belknopje. Had dit het begin van het avontuur geweest, dan had ik waarschijnlijk geloofd dat het geluk aan mijn zijde was, want het voertuig stopt onmiddellijk: er is net een halte. Ik rommel mijn spullen bij elkaar en spring van de tram af die vrolijk bellend verder rijdt. Ik kijk even rond waar ik ben en wat blijkt... Ik zat toch op de juiste tram ! Sta ik daar op het perron te wachten op de volgende ... En plots denk ik niet meer: het geluk is aan mijn zijde, want ik weet dat ik mezelf iets voorhoud! Dit heet pech hebben...
Vier oktober is werelddierendag. Dat leerde ik in het lager onderwijs, elk jaar opnieuw. Waarschijnlijk door dat indrillen is die datum in mijn geheugen gegrift. Eén van de luttele feiten die zijn ingesleten uit die tijd (en die nog steeds kunnen gereproduceerd worden door mijn hersenen), naast de dag van de dynastie en de bijhorende stamboom van het koningshuis. Dat ik de datum van de Heilige Fransiscus nog ken, vind ik net iets interessanter dan dat ik me herinner dat Josefien-Charlotte ooit koningin van België is geweest. Maar zoals al vaak gebleken is op mijn blog: men legt het hoofd geen dingen op en vooral: men legt zich neer bij de dingen die de geest bevangen...
Dierendag dus, waarom in 's hemelsnaam denk ik daaraan op 13 augustus??? Misschien omdat mijn huis meer en meer begint te lijken op een dierentuin: naast me twee konijntjes (schattig!), een beetje verderop de snurkende hond van mijn ouders en in de tuin een dozijn of wat katten die klaaglijk janken, niet wetende wat een zalig leven zij hebben daar in de zon! Die konijntjes zijn van mij en mijn vriend en als ze niet zo bang waren van de minste beweging, zou ik ze echt cool vinden. Nu zijn het gewoon konijntjes . De hond is een ander paar mauwen. Het betreft een kruising van een Tekkel (of hoe je dat ook schrijft) en een Maltheser. Stel het je voor als een bruine Maltheser met een lijf, dat een heel eind te lang is voor de korte pootjes, en flaporen. Tot overmaat van ramp heeft het arme dier een jongensnaam gekregen terwijl het een teefje is, wat in de pubertijd meermaals tot een identiteitscrisis heeft geleid. Het enige wat het beestje eraan heeft overgehouden is de onmogelijkheid om op een meisjesmanier pipi te doen. Om één of andere duistere reden heft ze steeds haar pootje op . Het hondje komt hier enkele dagen uitblazen tot mijn ouders terug zijn van hun tripje... Die katten in de tuin zijn niet van ons, al zou je het niet zeggen. Eentje was ooit wel van mij, voor één of andere onverlaat ze van ons afpakte (lees: een buur vond dat ze er zielig uitzag en haalde haar in huis...). Ze zitten meer in onze hof dan in die van hun eigen baasje en hebben - helaas - een braakliggend stukje ingewijd tot plasplaats...
De huidige taferelen met de aanwezigheid van een doorgedraaid hondje op zoek naar zichzelf laten zich raden!
... tot hier: "Het leven zoals het is: hondenpension"! Lang leve Fransiscus van Assisi en mezelf, dierenvrienden van formaat! :D
Op een dag kreeg ik een gsm van mijn ouders cadeau. Van een eigen keuze was er geen sprake: zíj wilden mij altijd kunnen bereiken.
Oorzaak van het rampenplan dat zich boven mijn hoofd ontketende: aan de universiteit was hersenvliesontsteking vastgesteld en alle studenten werden via een brief persoonlijk op de hoogte gesteld van dit naderend onheil. Mijn vader, opkijkend naar alles wat met 'unief' te maken heeft zoals enkel hij dat kan, meteen in de ban van het velletje papier. Zou ik het openen? Zou ik het niet openen? Zou ik het openen? Ja natuurlijk, moet hij hebben gedacht... Helaas voor mij, en ook voor hem, was het moment van die beslissing het startsein voor heel wat heisa... Aangezien ik elke avond naar een telefooncelletje in de buurt wandelde om mijn ouders en mijn vriend te bellen (jaja, nog steeds dat zelfde vriendje als nu, alleen een paar jaar verder ), duurde het blijkbaar wat te lang voor ze me konden 'verwittigen'. Mijn vader snelde dus naar de winkel om een gsm: het goedkoopste model dat ze hadden, met het goedkoopste abonnement . En ik werd verondersteld daar blij mee te zijn, maar dat was ik niet omwille van verschillende redenen, te weten: - ik wou dat soort beslissingen zelf nemen - ik deed altijd moeilijk als er zoiets voorviel (laat puberaal gedrag) - ik wou helemaal niet altijd bereikbaar zijn - ik zou mijn dagelijkse wandelingetje naar het telefooncelletje missen, als ook: de pisgeur, de telefoonkaarten, de hondenstronten waarin ik geregeld trapte en de regenbuien die me meermaals overvielen.
Kortom: het was geen 'happy' in ontvangstname... Het kleinood lag op kot weg te teren tussen de andere rommel en werd enkel door mij opgemerkt wanneer het rinkelde. Dat betekende dat mijn vriend of mijn ouders me dringend nodig hadden (in geval van mijn ouders laat je die 'dringend' maar weg), want iemand anders had het nummer niet. Het gebeurde dus wel vaker dat ik op stap was zonder dat ding, en me daarover absoluut niet schuldig voelde. Even vaak kwam het voor dat mijn vader een bericht moest achterlaten op de voicemail, waar ik gemiddeld één keer in de week naar luisterde. Op een dag werd het de arme man te veel: toen ik in het weekend naar huis kwam, vroeg hij me: "Waarom heb jij in 's hemelsnaam een gsm?" en ik antwoordde doodleuk: "Omdat jij hem mij gegeven hebt". Dat was lik op stuk. Mijn binnenste trekt nog samen van genot als ik denk aan zijn gezicht. Daarna kwamen er nooit meer jammerklachten en miraculeus genoeg heb ik ook iets opgebouwd met dat kleine siemenstoestelletje, al is het me ontgaan wanneer onze 'band' precies ontstaan is.
Ondertussen ben ik al meermaals veranderd van gsm, mezelf nog steeds voorhoudend dat ik nog altijd met recht en rede zou kunnen antwoorden "omdat jij hem mij gegeven hebt" als mijn vader die vraag nog eens zou stellen. Pas vorig weekend ben ik te weten gekomen dat het niet meer eerlijk zou zijn om dat te zeggen, want het doet me echt iets als ik plots blijk onbereikbaar te zijn. En zeker als mijn gsm verdwijnt en één of andere kl*tzak belt ermee naar Monaco op mijn kosten. Gvd, het leven kan hard zijn ;-)!
Het doet me iets... dat mijn vriendje - zomaar uit het niets - een heel lief e-cardje naar me stuurt, opgevuld met miljoenen hartjes! 't Zijn die kleine dingen die het grote geluk maken, denk ik dan maar. En ben blij dat ik hem heb!
De trein is een blijvende inspiratiebron voor mijn schrijfsels. Net nog, toen ik naar mijn werk spoorde, zat ik in een ideale positie om de menselijke stoelendans - en daarmee ook het individualisme - te aanschouwen... Een man komt binnen in de trein. Angstvallig flitsen zijn ogen van links naar rechts, van voor naar achter in de wagon. Op een fractie van een seconde heeft hij gezien waar nog een zitje 'vrij' is. Maar 'vrij' betekent eigenlijk: geen bezette stoel aan de ene kant, geen aan de andere kant en liefst recht tegenover het beoogde zitje ook geen medepassagier. Doelbewust loopt hij op het stoeltje af en nestelt zich veilig in zijn schulp. Dat doet hij door aan de kant van het raam te gaan zitten: dat is één kant minder waar hij schrik van moet hebben, want met zijn eigen spiegelbeeld kan hij het nog net goed genoeg vinden om de ervaring van het trein-rijden mee te delen. Zijn tas wordt op de stoel rechts van hem gedeponeerd, zijn voeten op de stoel voor zich. Dat is wat men noemt 'veilig, antisociaal met de trein rijden'. En zo gaat het tot er, zeg maar, om de twee stoelen een individutje zit... En pas dan - bij mondjesmaat en uit pure luiheid (ook een typisch kenmerk van het fenomeen 'mens') - vullen zich de gaatjes en moet de chique heer zijn benen van het bankje doen en zijn tas op zijn billen nemen (héhé) .
Maar omdat dit blogje om mijn imperfecties draait en niet om die van de wereld: helaas, meestal doe ik mee aan de stoelendans! Alles goed en wel beschouwd: belachelijk! Maar de waarheid moet gezegd! Of op zijn minst: ik kijk wel uit waar ik ga zitten. Liever een knappe jongeling dan twee oude dametjes die denken dat ze het avontuur van hun leven hebben meegemaakt aan de zee en enkel praten over hun kleinkinderen en Leterme ;-). Of liever op een stoeltje dat ruikt naar frisse aftershave dan naar verschaald bier... Mijn stoelendans is eerder gebaseerd op persoonlijke voorkeuren dan op individualisme... Any way: stoelendans speel ik! Het kind-zijn mag in ons niet sterven... ;-)
Te vroeg victorie gekraaid... Toen ik net ging kijken of ik nog andere interessante blogjes vond, zag ik tot mijn grootste spijt: mijn bolletje is wit! (hier hoort een woordje te komen dat rijmt op 'wit' en kaka betekent, maar ik ga het niet schrijven want mama vindt dat niet netjes ).
Het was een geruststelling dat het bolletje voor mijn blogje niet terug helemaal wit was geworden, zelfs niet na de zeverboodschap van gisteren over koffie. Mijn blogje is alive and kicking And so am I!
Daarnet nog een wijsheid gehoord over koffie: koffie zou niet opbrengen als je er teveel van drinkt. De cafeïne bezorgt je enkel een adrenalineboost (ook wel kick genoemd) als je met regelmatige tussenpozen een tas ter hand neemt. De effectiviteit (of is het efficiëntie) van koffie is dus recht omgekeerd evenredig met de gebruiksfrequentie...
En waarom in 's hemelsnaam schrijf ik dergelijke crap op mijn blog? Er zijn verschillende redenen: - ik wil straks eens gaan kijken in de lijst met recentste aanpassingen welke kleur het bolletje voor mijn blogje heeft omdat ik voor het ergste vrees... En ik kan enkel kijken als ik recentelijk een bericht plaats. Bij deze dus ;-) - omdat ik koffie drink zoals hierboven beschreven, maar het me zelden een adrenalinestoot of kick bezorgt. Jammer genoeg zijn het andere - meer zinnelijke sensaties - die mijn lichaam gijzelen en mijn gedachten stelen - omdat ik soms wou dat ik de koffie was en dergelijk effect had op, tja, wie?
Gisteren voelde ik dat het zou gebeuren, al wist ik toen nog niet wat 'het' precies was. Nu weet ik het .
Een uur of tien, Fonnefeesten (Lokeren). Ik: met mijn gezicht gericht naar het podium, luisterend naar de klanken voortgebracht door een groep waarvan de naam me onbekend is. Mist in mijn hoofd, maar toch snel genoeg om te kijken als ik iets opvang in mijn ooghoeken... Bakkebaarden Van... je raadt het nooit: de jongen met de mooie naam (en de mooie 'al de rest')! Niet normaal! Hoe lang is het geleden dat ik hem voor de eerste - en naar ik dacht laatste - keer heb gezien: twee maand? drie maand? Hoe kan nu iemand die je maar één keer hoogstens een uur hebt gezien, zo'n indruk maken op een mens?! Hoe kan ik zijn gezicht nog herkennen? Hoe kan het zijn?
Gelukkig, want dat was mijn grootste vrees, bleven de gekende bijwerkingen uit. Ik zag hem, punt. Ik misschien net ietsje langer dan dat ik zou kijken bij een jongen met een doorsnee naam (en dito lijf ). Maar daar bleef het bij: een seconde, misschien twee, daarna nog een snelle blik achterom. Ik stond mijn lichaam dit keer niet toe de gekte van mijn ogen te volgen! Het leuke is dat ik een spontane glimlach overhoud aan de herinnering van hem terug te zien. En ergens, diep vanbinnen, heb ik het gevoel dat ik hem ooit nog wel eens terug zie... Zoveel jaren later, zoveel gebeurd, en wie weet... Misschien weet ik dan wel meer dan zijn naam!
"Hoe meer je van een herinnering houdt, hoe sterker en vreemder zij is." (Nabokov). Ik denk dat ik het maar houd bij 'houden van' de herinnering... Aangezien de ongecontroleerde, fysieke actie van mijn lichaam dit keer gecontroleerd kon verlopen, geloof ik dat ik daar wel in slaag ;-).
Het zal niet lang meer duren... Ik kende mezelf te goed, ik wist dat het komen zou en het is er bijna, ik voel het. Ik voel het aan het tintelen van mijn tenen, ik voel het aan trillen van mijn hand, het wuiven van mijn haar, het zweverige in mijn buik... Het gevoel dat zich meester maakt van mijn lijf veroorzaakt ongeveer dezelfde effecten als een prille verliefdheid (zucht). Het is bijzonder raar dat ik mijn grillen zo goed ken en ze toch niet kan tegenhouden. Intens gelukkig ben ik geweest de laatste weken, echt tot het diepst van mijn hart, een glimlach gegrift op elke handeling. En nog steeds eigenlijk, maar ik voel dat ik het mezelf weer moeilijk zal gaan maken op één of andere manier! Maar één oogopslag, één gebaar, één situatie,... zal voldoende zijn om de tweestrijd die op de achtergrond smeult weer aan te wakkeren. Het ergste is dat ik dat helemaal niet wil, maar het overkomt me telkens weer. Erger nog: ik weet dat het me in de nabije toekomst zal overkomen!
"Zelfkennis is het begin van alle wijsheid", zeggen ze dan. Wat koop je daarvoor? Geluk? Vriendschap? Liefde? Ik ken mezelf zo verdomd goed dat ik er ziek van word of triestig of zelfs... Ach, het juiste woord komt niet, maar het is in ieder geval 'dik mis'. En wat heb je aan de wijsheid, aan het weten hoe je zelf functioneert, aan het voelen dat je wankelt en elk moment kan overslaan naar de afgrond? Niets, tien keer niets! Gewoon doordoen en wachten tot het komt, niet wetende wat 'het' is... Zoals ik hier al vaker geschreven heb: soms word ik zo moe van mezelf!!!
). Helaas, mijn arme, geteisterde banden kunnen de druk van deze fantastische pomp niet aan, zo blijkt wanneer ik terug opstap en na enkele meter plots een knal van jewelste hoor... In minder dan een seconde is alle lucht opnieuw tussen mijn velgen en de grond uit op dat detail na dat ik nu niet meer naar de pomp kan snellen. Ik veronderstel dat mijn band opengereten is van voor tot achter.
