stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
10-08-2011
Ik merk dat er eindelijk veranderingen zijn in mijn verwerkingsproces. Ik heb nachtmerries die niet meer over hem gaan, yay voor spinnendromen en dromen dat je aan een uitbarstende vulkaan staat ;-). Ik merk ook dat beetje bij beetje er nieuwe flarden van het verleden naar boven komen.
Nu zit ik nog op de trein, heb andere trein gemist en ik heb honger, voel me wat uitgeput. Dit doet me denken aan hoe ik soms moe thuiskwam van mijn werk, ik had ook honger en ik begon aan mijn eten. Hij zat daar, terug heel de dag niets gedaan en opeens begon hij zomaar gefrustreerd ruzie te maken. Mijn patatjes stonden al in de kook, vlees lag in de pan, groenten waren ook aan het garen en opeens gebood hij me alles te stoppen. Ik weigerde, had zo'n honger, had zo'n moeite gedaan. De dreigementen begonnen erger te worden, stoppen of hij gooide alles in de grond, op die manier kon ik nog kuisen ook. Al huilend deed ik het fornuis uit om uren ruzie te ondergaan, met lege maag. Wanneer hij het voldoende vond mocht ik voortdoen, dan had ik geen zin meer, terug ruzie want hij had honger.
Als ik nu thuis kom is het eerste wat ik doe de radio aan zetten. Alsof de muziek op de achtergrond mijn bewijs is dat ik vrij ben. Radio mocht ook niet, soms wel maar dan op zenders die hij leuk vond, maar meestal niet. Meestal stond de tv aan op tekenfilms.
Ik weet niet hoe ik al die jaren zo heb kunnen leven, het lijkt me nu zo onvoorstelbaar.
Women are angels. And when someone breaks our wings, we simply continue to fly on a broomstick.
Dag op dag 9 maand geleden ben ik vertrokken. Ik kan het soms nauwelijks geloven dat het al zo lang is. De eerste dagen staan in mijn geheugen gegrift en ik denk er met veel plezier aan terug en dat vind ik wel fijn want uiteindelijk waren het heftige dagen maar de opluchting was veel groter dan de angst voor het onbekende.
Die maanden in het vluchthuis waren zeker niet makkelijk, ik was er ook niet graag, vond er ook niet echt rust, welliswaar op een heel andere manier dan thuis maar toch, vooral naar het einde toe wou ik daar weg. En overlaatst zei me iemand dat hij het niet begreep dat ik nog kan wenen wanneer ik daar in de buurt passeer terwijl ik er toch ook niet graag was. Uit het negatieve dat ik daar beleefd heb heb ik geleerd, maar er waren ook veel positieve momenten. Ik kreeg opeens vrijheid, beperkte vrijheid want er waren veel regels maar ik kon bepaalde momenten doen wat ik wou, als ik naar buiten ging moest ik me niet verantwoorden, als je jaren geleefd hebt zoals mij is dat onvoorstelbaar! Stress die van je valt, je komt niet meer in angst thuis, angst om hoe hij zal zijn, wat er staat te gebeuren. Er waren ook een paar toffe mensen waar ik heel veel plezier mee beleefd heb. En er was ook de bescherming, ik was nooit alleen, je verblijft in een veilige omgeving. En daarom doet het me wel iets als ik daar nog passeer. Zoveel herinneringen, ik weet nog dat ik mijn eerste stapjes buiten zette en niet kon geloven wat voor een vrijheid ik wel had.
Nu beleef ik dat niet meer zo intens, enerzijds is er de gewoonte en anderzijds is het leven ook veel drukker geworden, lange werkdagen, veel te doen daardoor ben ik me er minder van bewust.
Soms zit ik zo'n beetje te sakkeren dat ik nog zoveel nodig heb, zoveel wil doen en het niet direct mogelijk is, dat dingen niet vooruit gaan maar vandaag sta ik bij alles zo'n beetje stil en ben ik best trots op mezelf en ik denk toch met reden. 9 maanden had ik niets meer behalve een paar zakken gerief. Vandaag woon ik op mijn appartement, heb ik ander werk, en ook al heb ik nog veel nodig ik vind toch dat ik al veel heb ondertussen. Naast de materialistische zaken is mijn leven emotioneel énorm veel rijker geworden! Wat ik al allemaal mogen beleven hebben, plezier, geborgenheid, vriendschap, liefde. Van die zaken heb ik meer gehad in de voorbije 9 maanden dan de jaren voordien.
Ik ben echt gelukkig dat ik 9 maand geleden de moed gehad heb om de stap te zetten!
Ik ben momenteel aan het kijken naar vitaya, een programma over angsten. Ik dacht dat ik ging denken dat 'muizen, spinnen of mensenvrees' veel minder logisch is dan mijn grote angst voor hem maar ik voel me op een manier begrepen omdat deze mensen vertellen wat een impact hun angst op hun leven had. Hoe verstarrend angst kan zijn en het was echt zo herkenbaar toen die éne vrouw zei dat ze bij een gedachte van de confrontatie van de angst het gevoel had dat ze een hartaanval ging krijgen. Ze was naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat haar hart ook op hol geslegen was. Dit gevoel heb ik nog maar twee maal gehad, gelukkig.
Je moet proberen niet toe te geven aan je angst want beetje bij beetje beperk je zelf je doen en laten om waarvoor je bang bent te vermijden. Ik vind wel dat ik op de goede weg ben. Ik heb ook een goed vangnet, weten dat er iemand heel dicht bij je is die je gelijk welk moment mag opbellen in nood doet veel, héél veel! Op die manier klamp ik me wel vast aan mijn gsm, deze nacht werd ik wakker omdat ik iets hoorde en ik wou mijn gsm grijpen, niet om te bellen maar gewoon om die stand by te hebben in geval van en vond hem niet meteen. Je bent nog slaapdronken en de gsm lag naast mijn kussen, logisch dat je die niet meteen vast hebt. Het is misschien ook niet gezond om zo aan die gsm vast te zitten, maar als dit me voorlopig helpt, why not...
Omdat ik dit weekend toch grote stappen genomen heb ben ik ook niet veeleisend op mezelf, ik ben lief voor mezelf ... Als ik geen zin heb om iets niet te doen die toch zou moeten gebeuren doe ik het niet en ik heb ook nieuwe schoenen gekocht. Jezelf verwennen is toch ook wel af en toe heel belangrijk!
Soms kan het misschien lijken naar de buitenwereld toe alsof ik te veel in de situatie berust, mijn angst... Maar elke dag doe ik mijn best ook al lijkt het misschien zo niet. Vandaag was ik in de buurt van mijn appartement en ik zag in de verte precies zijn auto staan. Een golf van angst ging terug door mijn lichaam, ik heb het aangedurfd om die auto te passeren en zo te zien dat het toch hem niet was. Het was moeilijk maar uiteindelijk was ik gerustgesteld, ging ik een ommetoer doen dan zat ik op dit moment waarschijnlijk nog te piekeren.
Soms vind ik het wel jammer dat nieuwe mensen in mijn leven mijn verhaal kennen. Ik had me voorgenomen om dit volledig achter me te laten en dat is niet gelukt en soms bots je tegen een muur van onbegrip aan. Ik wil geen medelijden, zeker niet maar ik kan niet tegen onbegrip. Ik heb dan liever dat ze zwijgen en het hunne ervan denken. De uitspraak dat hij me zeker niets zal doen, daar kan ik niet mee om. Als je klappen kreeg om onbenullige dingen weet je tot wat iemand in staat is. Gelukkig weten mijn vrienden dat ergens mijn angst gegrond is, omdat ze vroeger opeens oog in oog stonden met mijn blauwe plekken, omdat ze hem persoonlijk kennen.
Binnenkort zou het mijn mama haar verjaardag zijn die veel te vroeg gestorven is. Het doet me pijn dat ik niet naar het kerkhof kan, maar ik weet dat ze zoveel gelukkiger zou zijn met een dochter die eindelijk gelukkig kan zijn en aan de terreur ontsnapt is, dan een dochter die op het kerkhof staat, stiekem, moeten liegen hebben om daar te geraken en onder tijdsdruk terug naar huis gaat, zijn grillen ondergaat.
Gisterenavond 22u30, ik vroeg mezelf af wat ik ging doen, besloot om nog een uurtje op te blijven, wat op mijn pc en wat tv kijken. Om 23u30 ging ik naar mijn bed. Ik kroop onder het donsdeken, en genoot van de rust, de stilte, mijn rust. En in een flits kwam het in mijn hoofd hoe het vroeger was.
De avonden stonden in functie van hem, we deden wat hij wou maar daar begon het probleem al, meestal wist hij zelf niet wat hij wilde. Niets was goed genoeg, met niets kon hij hem bezig houden. Hij had moeite om dit te aanvaarden en zorgde ervoor dat zijn probleem ook mijn probleem werd. Ik moest iets voorstellen, ik begon angstvallig: 'eens naar buiten gaan, wat tv kijken, iets klaarmaken, wat in de tuin, een gezelschapspel, een film bekijken, wat op de pc', steeds volgde de "nee". Hij werd zenuwachtiger en zenuwachtiger tot hij uitschoot 'voor jou is het gemakkelijk hé, jij kan je met alles bezighouden'. Bij zogenaamd gebrek aan andere dingen keken we toch tv, hij zapte van het éne programma naar het andere. Alles wat ik graag zag werd afgebroken, de mensen waren ofwel kinderachtig, ofwel waren de vrouwen hoeren enz enz.
Situatie 1 'we gaan naar bed' Ik moest volgen. Klaarwakker ging ik mee naar bed. Protesteren kon uiteindelijk urenlang ruzie worden dus veel waagde ik het niet, ofwel zorgde hij dat ik volgde, als ik nog even tv wou kijken, op mijn gemak wou zijn maakte hij zodanig veel lawaai tot ik wel naar bed ging of trok hij gewoon de distributie uit. Ik lag daar soms was het nog maar 21 uur. Je voelt je niets meer waard, naar bed gestuurd zoals een kind. Stak ik mijn ipod in mijn oren om nog wat stiekem muziek te luisteren en hij zei opeens niet en ik hoorde het niet was het ruzie. Soms ging ik terug naar beneden eens hij sliep, muisstil sloop ik naar beneden en keek ik nog wat tv, constant met de dreiging boven mijn hoofd, als hij naar beneden kwam ging razendsnel de tv uit en ging ik naar toilet, meestal lukte die uitvlucht.
Situatie 2 'de uitputtingsslag' Hij sliep soms tot de middag of zelfs na de middag, op dat ogenblik zat er voor mij al een halve werkdag op, tegen 23u begon ik behoorlijk moe te worden (constant op je hoede zijn en bedienen is vermoeiend), slapen was ook een vlucht. Ik wou naar bed en ik mocht niet, ik zat te knikkebollen in de zetel om telkens ik indommelde wakker gemaakt te worden. Ik ging nu nog niet slapen, egoïste die ik was. Zo hield hij me soms uren nog wakker.
Ik ben een luide slaper, snurken of zuchten, vooral als ik heel moe ben ben ik lawaaierig. Als ik in slaap viel voor hij in slaap was gevallen en ik snurkte dan was er misserie. Telkens ik in slaap viel maakte hij me wakker om dan te dreigen 'als je nu nog 1 keer lawaai maakt krijg je kloppen' Meestal volgden de luidruchtige nachten op een nacht waar ik maar eens heel weinig slaap gehad had. Ik vocht om niet in te slapen. Maar dat lukte niet, ik werd terug wakker van een klap. Niet mogen slapen als je doodmoe bent en keer op keer wakker gemaakt worden vind ik enorm wreed.
Op sommige momenten vloog ik uit bed en moest ik in de zetel slapen, ik maakte er wat toneel rond 'aub niet, ik ga niet goed slapen', hij had zijn slag thuis, en voelde waarschijnlijk voldoening. Ik ging al mopperend naar de woonkamer maar ik was zo gelukkig. Alleen liggen en geen scheldwoorden moeten horen, geen pijn, rust. Soms riep hij me dan jammergenoeg midden in de nacht terug naar bed 'waar mijn plaats was, naast hem'.
Als ik het nu allemaal hier typ besef ik nog maar hoe ziekelijk het is. Hoe ik ooit zo heb kunnen leven, ik weet het niet, echt niet... Nu zou ik het niet meer kunnen verdragen, dat weet ik zeker!
Daarom geniet ik nog elke dag, dag na dag van de rust en de kalmte als ik in mijn bedje kruip en is dat me zoveel waard!
Het is van begin februari dat ik niet geblogd heb, het ging veel beter met me en ik dacht dat niet meer schrijven ook een manier was om mijn verleden makkelijker achter me te laten maar het blijft me achtervolgen en na hele goede periodes gaat het nu weer wat minder met me. Ik moest toen aan mijn blog denken, gewoon alles van me af te kunnen schrijven wat in m'n gedachten komt, niemand die het hoeft te begrijpen, het onbegrijpbare.
Ik heb zalige maanden ondertussen gehad, beetje bij beetje werd alles wat minder nieuw, mijn nieuwe job, de lange dagen met de lange treinritten, de nieuwe stad. En beetje bij beetje begon ik mijn draai te vinden. Ik was apetrots op alles en vooral ook op mezelf. Maar een grote maand geleden sloeg het noodlot toe, de bank maakte een vergissing en mijn nieuwe adres werd naar mijn ex gestuurd. Ik was woedend en hopeloos, was in blinde paniek en zo kwam ik diezelfde avond weer eens op een ander adres terecht bij een directrice van mijn werk nota bene. Dagen vol ongeloof volgden, de hoop dat hij het adres misschien toch niet in handen had gekregen, de angst dat hij het wel ging hebben en wat me misschien nog boven het hoofd hangt. Weken zijn ondertussen voorbij gegaan en mijn plaatsje in de stad is verlaten. Ik ben bang en ben er niet meer gelukkig. Ik heb de bevestiging dat hij mijn adres weet, op een dag lagen er twee brieven in mijn brievenbus van hem. Poeslief, een hond lok je ook niet met slagen.
Ondertussen is mijn leven weer helemaal anders, ik ben gelukkig goed opgevangen want even had ik het vluchthuis terug gecontacteerd. Maar nu logeer ik bij vrienden.
Maar ik heb het zo moeilijk, veel moeilijker dan wat ik eigenlijk mezelf wil toegeven. Want nu ben ik terug een stap achteruit. Materialistisch heb ik nog steeds evenveel dan voor hij mijn adres wist maar eigenlijk ben ik terug dingen kwijt. Het belangrijkste is mijn gemoedsrust. Het zwaarste is die onrust, ergens lopen en voetstappen achter me horen en in een vlaag van paniek achter me kijken. Of af en toe de gedachte die door je hoofd schiet dat ik van achter me opeens een slag zou kunnen krijgen. Mijn grootste angst is meegesleurd te worden en niet meer weg te kunnen. Ik kan het eigenlijk niet uitleggen en het moet ook surrealistisch klinken voor iemand die deze angst nooit gehad heeft.
Alles is wel minder erg dan ik vreesde, 2 brieven terwijl hij mijn postbus zou kunnen overrompelen. Ik had ook gevreesd dat hij mijn deur ging instampen. Misschien is het voor hem al allemaal al achter de rug en maak ik me zorgen voor niets hé. Het kan allemaal maar de uitspraken die ik zo vaak gehoord heb, de dreigementen, ze zijn in mijn geheugen gegrift.
Ik vind het erg dat hij mijn leven nu terug zo beheerst, die angstaanvallen, die onrust. In feite zou ik dit niet mogen toelaten maar hoe geraak ik ervan af? Hoe lang zal dit nog duren? Wat kan ik toch doen?
Ik heb het heel zwaar gehad de voorbije week en nu nog ook zo'n beetje. Alles ging opeens als een wervelwind, woensdag gaan solliciteren, donderdag gehoord dat ik job niet had maar dat ik de vrijdag voor een andere functie waar ze me meer in zagen kon gaan solliciteren, dat de vrijdag gedaan. In het weekend verhuisd, de maandagavond er voor de eerste keer geslapen en de dinsdag beginnen werken. Het was en is me soms wat te veel. Ik kom in een stad waar ik niets ken, ga naar een werk aan de andere kant van het land in een stad waar ik niets ken, al het vertrouwde, ook al was dat een vluchthuis waar ik niet graag woonde was opeens verdwenen, nog maar eens. Het is ook heel lang treinen, anderhalf uur enkele rit zonder vertraging en ik heb al genoeg vertraging gehad in die week. Maar ik voel me goed, ik woon graag in mijn appartementje, voel me er goed. Ik heb mijn anciëniteit kunnen behouden van mijn werk omdat het voor dezelfde firma is dat ik nu werk, het zijn sympathieke collega's en de sfeer is er goed. Ik ben blij hoor maar het is een gewoon terug een grote aanpassing en dat doet me veel pannikeren.
Wat ben ik toch blij dat ik terug centjes heb! Terug kunnen kopen wat ik wil en dan bedoel ik niet zozeer voor mijn plezier of voor de fun van het shoppen maar gewoon wat ik nodig heb. Ik heb in mijn lunch deze middag twee paar nieuwe schoenen gekocht, mijn beloning, ik zal nooit vergeten hoe het is om met enorm pijnlijke voeten omdat je schoenen versleten zijn in een schoenwinkel te staan en geen nieuw paar kunnen permiteren voelt!
Maar tergelijkertijd ben ik heel spaarzaam want ik besef nu wat voor een inspanning ik moet doen voor mijn wedde. Ik wil ook sparen om nooit meer in die situatie terecht te komen!
Maar het voelt goed, ik heb al gevochten om te komen waar ik vandaag sta en ben er trots op!
Ik ben blij, deze week lijkt het geluk aan mijn kant ook al durf ik niet te luid te roepen. Het begon op maandag, een bod op mijn huis, verkoopscompromis getekend en zekerheid dat ik geen schulden meer zal hebben zelfs voldoende om sober te starten en een spaarcentje opzij te zetten. Mijn adres bij de post veranderd en digitale tv en internet aangevraagd. Dan kwam het telefoontje dat ik vandaag op sollicitatiegesprek mocht gaan. Vandaag gaan solliciteren en het is super goed gegaan, ik voel me quasi zeker dat ik de job en daarmee mijn overplaatsing zal hebben en normaal heb ik steeds faalangst, dus het is de eerste keer dat ik zo'n uitspraak durf doen, deze week hebben ze me nieuws beloofd. Mijn afbetalingsvoorstel voor een kleine schuld is ook aanvaard, is wel leuk ook al had ik het niet meteen meer nodig met de verkoop van mijn huis in zicht.
Het zou wel een week zijn, huis verkocht en terug werk, to good to be true?
En zaterdag heb ik de sleutel van mijn appartementje en wat verlang ik er naar!!! Deze week al wat spulletjes gekregen en ook om nog wat spulletjes die bij vrienden lag geweest. Het is raar maar alles wat ik toch van thuis meegenomen had geeft me wel een goed gevoel. Ik heb echt het gevoel dat nu mijn leven beetje bij beetje terug op z'n pootjes valt en eigenlijk is het toch niet slecht zo op vier maanden.
Yay, nog 1 week en ik heb mijn sleutels voor mijn appartementje! Morgen begin ik met inpakken, eens al de situatie inschatten omdat mijn kamertje toch veel voller lijkt dan met de vuilniszak dat ik hier toegekomen ben. Vandaag winkels gedaan met een vriendin maar met zo'n krap budget en alles nog nodig lijkt het me een hopeloze zaak om keuzes te maken... wat heb je meer nodig bestek of een pan? Een kom of handdoeken? Ik zal het wel allemaal zien eens ik daar ben, zorgen voor volgende week...
Het is pijnlijk om te solliciteren voor het bedrijf waar je eigenlijk al tewerkgesteld bent. Gelukkig is het goed gegaan, maar ja, er zijn nog kandidaten en ik hoop er misschien wat te veel op. Mijn hoop is ook zo groot omdat als ik de job niet heb ik echt wel in de rats zit. Ondertussen weet de firma dan al dat ik niet meer terug kan gaan en als ik mijn ontslag krijg dan moet ik nog een opzeg doen in de plaats waar ik zo bang ben om naartoe te gaan en ook dat zo'n pijn zal doen om achter me te laten. Maar ik kan niet blijven stilstaan en berusten. Ook hier moet ik door... Ik ben wel blij dat ik nog die andere job als back up heb maar daar kan ik in het slechtste geval pas binnen anderhalf jaar aan de slag en ondertussen moet ik ook leven. Tjah, ik zal proberen te stoppen met denken erover, heb terug mijn uiterste best gedaan en ben wel best een beetje trots op mezelf. Niet zozeer voor het gesprek maar hoe ik beetje bij beetje tracht mijn leven terug op te pakken.
... Als ik geen zin heb om iets niet te doen die toch zou moeten gebeuren doe ik het niet en ik heb ook nieuwe schoenen gekocht. Jezelf verwennen is toch ook wel af en toe heel belangrijk!
