Omdat ik jullie mijn leven vertel, ga ik wat meer vertellen over de belangrijkste persoon in mijn leven, namelijk mijn liefje. Ook wil ik jullie wat tips geven om iemands hart te veroveren.Mijn liefje en ik zijn al 8 maanden samen en ik ben nog steeds stapelverliefd. Je kent dat wel, die vlinders die je voelt in je buik als je aan die ene jongen of dat ene meisje denkt. Mijn liefje is een paar jaar ouder dan mij en dat kon niet iedereen appreciëren, maar nu is iedereen gewend aan hem en vragen ze wel eens hoe het met hem gaat. Later wil ik trouwen en daarna aan kindjes beginnen. Dat is een goede afloop, maar het kan ook fout gaan. Bijvoorbeeld als je verliefd bent op een jongen die je niet ziet staan of die al een lief heeft. Je loopt constant te dagdromen en je kan je niet meer concentreren. Geen nood, dat gaat vanzelf weer over. Als je hem/haar echt wil, dan moet je geduld uitoefenen wat je kan hem/haar natuurlijk niet zomaar afnemen van zijn/haar lief. Dat zou gemeen zijn. Nu verder over mijn liefje, hij vroeg het aan dus ik had geluk. Maar stel je het voor dat hij het niet zou vragen en gewoon niets zou zeggen over zijn gevoelens? Zou ik het dan zelf moeten vragen of zou ik gewoon moeten afwachten? Gelukkig moet ik daar niet aan denken, want hij vroeg het aan mij.In het begin voelde ik me wat onwennig bij hem, maar na een tijdje ging dat wel voorbij. De kriebels kwamen en voor ik het wist was ik verliefd. Mijn ouders accepteerden hem toen hij voor het eerst bij mij thuis kwam en ook zijn ouders waren vriendelijk tegen me. Nu fantaseer ik over mijn verdere leven met hem, ik heb zelfs al een naam voor ons kindje. Maar hoe zit het met jou? Heb jij een lief en wie vroeg het aan? Hoe zie jij je toekomst en wat zie je in hem? Mail het me naar bloggen.emily@hotmail.nl (nee, ik ben niet van nederland, maar het was gewoon handig om dat emailadres aan te maken)of schrijf in mijn gastenboek. Hopelijk heb jij je ware liefde al gevonden
Hier mijn eerste bericht. Mijn dag ging goed, ook al ben ik nog niet aangepast aan die lange schooldagen zonder chocolade of ander lekkers. Ik lig uren in mijn bed te draaien en te keren, maar val niet in slaap. Als ik dan toch eindelijk in slaap gevallen ben, lijkt het of ik nog maar een minuut mijn ogen heb gesloten en de wekker gaat al. Ik druk op de snooze-knop om het piepende geluid te stoppen. Als mijn moeder aan de trap staat te roepen dat ik niet heel de dag in bed kan liggen, trek ik mijn pantoffels aan en verlaat mijn veilige nest. Beneden aangekomen, slenter ik naar de badkamer en gooi wat water in mijn gezicht. Ik trek schone kleren aan en kam mijn lichtbruine haren. Ik eet en vertrek, samen met mijn vriendinnen, naar de gruwelijke plaats genaamd school, je kent het wel. Die plaats waar je uren achter je bank verslijt en toch nog wat kan genieten door tijdens de pauze met je vriendinnen bij te praten. Als ik eindelijk verlost ben van die marteling kan ik eindelijk naar huis en kan ik 's avonds weer wakker liggen in mijn bed en 's ochtends mijn veilige nest weer verlaten. Jij weet nu wat meer over mijn dag en wat IK van school vind, maar wie ben jij, wat brengt jou hier en wat vind jij (niet) leuk aan school?
