PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
07-10-2008
Reflux bis
E Voilà, we zijn officieel nog een refluxkindje rijker.
Zoals aan manlief beloofd, zijn we dus langsgeweest bij een Gentse kinderarts, en is Victor nu officieel op de Zantac geplaatst. Elke morgen en avond een beetje van dat afschuwelijk smakend spul net voor de fles laten innemen... Oef, gelukkig geen half uur tussenlaten zoals bij Landers omeprazole "in den tijd", want dat venteke heeft vaak afgezien van de honger. Ge kunt er nog aan zien .
Voor de rest doet Victor het zeer goed : qua lengte en gewicht op P90... Wat lengte betreft... tja hij is groot geboren. Wat gewicht betreft... heeft hij een heus inhaalmanoeuver gedaan. Hij was P50 geboren, woog aan 5 weken iets minder dan aan 3 weken (volgens KA Deinze door ziekenhuisopname, volgens mezelve aan haar niet functionerende analoge weegschaal want kleine uk had steeds flink gegeten...); de grens van de 5 kilo is overschreden. 't Echte leven kan gaan beginnen, beetje babyvet, beetje Zantac (en dus beetje meer slaap), beetje flesje, beetje knuffel,... wat moet een beeb nog meer?
We zijn dus nu gerustgesteld, alles bij de hand om er een rustiger kinneke van te maken, eentje dat geen pijn meer moet lijden. De laatste rechte voorbereidingslijn naar de babyborrel kan zonder problemen worden afgelegd, zeker nu Frank en Sabine ons een 'klein nazomerke' beloofd hebben met zachte temperaturen... Het wordt vast en zeker terug super.
Gisteren nog de laatste wijnen ingeslagen. Een dezer dranklijsten en wegwijzertjes printen en wat vrijwilligers aanspreken voor het broodjessmeren en het uitschenken van achter den bar.
Kindjes, brengt maar uw fietskes mee en voetballen enzo. Binnen zal het al druk genoeg zijn door het gekwetter van de grote mensen.
Terwijl Lander een voltijdse dagtaak heeft aan het lijfgooien in zetel, op tapijt en op mama, het stapelen van houten blokjes en het 'torenen' van plastiek potjes en het oplijnen van al zijn gerief op wielen (tractor, trein, bus, duplobouwsels, en vooral zijn nieuwe fiat 500!), heeft Victor het wat lastig met de voeding. 'Dé Reflux' heeft zijn intrede gedaan. Allé, daar zijn we bijna zeker van, maar het moet nog officieel vastgesteld worden door de kinderarts. Toen we op brochitis-controle gingen, zei die dat Victor ook reflux 'zal krijgen' gezien de symptomen (ook nadat ie op AR-voeding werd gezet). Wel, eigenlijk heeft hij het al, maar hij had er tot dan nog niet echt zwaar last van. "Dat we maar eens moeten teruggaan als hij er wel heel wat last van had", lees : als zijn slokdarm uiteindelijk echt pijn begint te doen. Voorkomen beter dan genezen? Hier dus alvast niet. Hier dus beter een ieniemini man laten oprispen tot het maagzuur gaatjes probeert te maken in de slokdarm...
En wat dacht je? Beetje bij beetje merken we dat het pijnlijker wordt. Huilen na de voeding, huilen bij oprispen, huilen bij platliggen,... en vooral veel bewegen en weinig slapen door het ongemak. Onze Victor ligt zo'n 12 uur per dag wakker, ongemakkelijk te wezen, dat zie je zo op dat ventje zijn gezichtje. Tot nu toe doet hij het snachts wel goed. Gelukkig. Tegen dan is ie zo moe...
Kinderarts (KA) zei dat ze, als we terugkeerden (lees : extra visite betaalden), eventueel zou starten met Zantac vooraleer over te gaan tot de refluxtest en zwaardere medecijnen. Met dank aan Liezzzzzzzzzz, die nog een fles op overschot had staan, zijn we deze morgen zelf gestart (smaakt slecht zeg). Niet dat we zelf voor doktertje willen spelen, maar in afwachting van een agendagaatje bij een andere KA, willen we het ongemak wat verlichten. Andere KA? Jawel, we zoeken het na 2 geboorten dichter bij huis vanaf nu, ergens in Gent (zoals beloofd aan manlief).
Wat dat Fiaatje 500 betreft... Papa kon er bij het baby-walhalla Goldstar niet aan weerstaan, het stond van achter de toonbank te roepen 'koop mij!'. Wat hij prompt deed... en hij "zou er dan nog wel eens eentje bijkopen voor Lander". U leest het goed... hij kocht dat speelgoeten ding toch wel voor zichzelf zeker. Gelukkig maar in 1 kleur van de 5 beschikbare (oef!!). Lander heeft het natuurlijk al in beslag genomen. Papa keek met lede ogen toe (en droomt verder van het echte model... voor het sardienengevoel wellicht).
Eventjes kort vertellen wat ons kleine broer al overkomen is in zijn jonge leventje.
Nadat grote broer ene noeste valling meebracht van de creche en zijn papa en mama had aangestoken, moest op 3-wekige leeftijd ook Victor eraan geloven. Het begon met etterende oogjes en een enkel neusbeestjen. Dan begon hij te hoestten gelijk nen groten hond, en dus niet gelijk een keffertje waarvoor hij wel het postuur had. A zo'n klein venteke met zo'n bas-hoest... bizar zicht. Het bleef niet bij hoesten : er kwam koorts en het eten minderde (niet goed voor het borstvoedingsvertrouwen...). Het meest trieste was dat onze kleine man op den duur zo hees was als iet, en dat hij bij het huilen en blèren geen enkele decibel meer uit de keel geperst kreeg. Mama werd een beetje bang dat ze de hongerkreten 's nachts niet zou opmerken, gezien ze zo moe was/is.
De weekenddokter van wacht schreef neusdruppels voor. Volgens de kinderarts bleven we best even ter observatie. Bloed werd geprikt, slijmpjes werden getapt en longfoto's werden net niet gekadreerd: bloed was ok, de slijmpjes bevatten geen RSV maar wel een bronchitisvariant die nog in opbouw was, de longen werden voorlopig goedaardig bevonden. Verder zag het keeltje lichtjes rood en was er een oortje die op ontsteken stond.
Het oplap-scenario bestond in : - 3x per dag antibiotica - 4x per dag aerosollen - 4x per dag neus spoelen + neusdruppels - 5x per dag oogjes spoelen + oogdruppels
aangevuld met : - 6 à 8 voedingen en boertjessessies (met de nodige gulpjes) - meerder pamperverwisselingen - temperatuuropmetingen - enkele kledingwissels (gezien de oprispingen) - slaapjes tussendoor
Je merkt, het wordt algauw een dagtaak. In het ziekenhuis valt dit best mee, want iets anders valt ginds niet te beleven. Echter, terug thuis is het geneeskundig tempo niet strikt vol te houden. Kindje nr 1 loopt hier immers ook nog rond en moet ook eten, slapen, gewassen en gekleed worden, geknuffeld worden, gestimuleerd worden in het spel, berispt worden in de aftasterij, ... en vooral constant in de gaten worden gehouden zo dat hij zich niet in situaties brengt met gevaar op eigen leven (en dat van anderen).
En dan hebben we nog.... een huis dat van zijn eigen vuil geraakt. En niet te vergeten... manlief en onszelve... Tja, de eigen verzorging schiet er bij in. We zijn zo moe als iet en lopen 'on the edge'. Er is niet veel nodig om een paar seconden moedeloos voor ons uit te staren. Maar telkens vinden we terug de minimale energie om terug in gang te geraken en voor de honderste keer nog een aantal flesjes te spoelen en te stereliseren, blokjes op te ruimen, wastjes te plooien, afwasjes te doen en huilbuien op te vangen.
Ondertussen zijn de hoestbuien erg goed onder controle. Het komt wel goed. Wat ons nu bezighoudt, is dat korte tongriempje van Victor. Zou dat de oorzaak zijn van zijn moeilijk en weinig drinken bij momenten? Waardoor meneer zeer traag drinkt en om de 2uur van honger krijst, om vervolgens tot 30 minuten te doen over 3/4e fles (en dan in slaap te vallen van de inspanning), veel krampjes te hebben door het vele luchtslikken,... Neem hierbij het medicatieplan en je snapt dat er op een dag zoals vandaag echt geen gaatje meer was voor bezoek of telefoontjes. Eventjes niet bereikbaar voor de buitenwereld...
Wij gaan Victor op 1 september officieel gaan aangeven op het stadhuis te Deinze... We krijgen daar als bewijs het officiële geboorteattest mee. Super! Cool!
Met dat geboorteattest verzamelen allerlei premies : geboortepremie van het ziekenfonds, kinderbijslag, geboortepremie van de sociale dienst van de personeelsleden van de Stad Gent, ...
Met dat geboorteattest vragen we een hospitalisatieverzekering aan bij diezelfde dienst van de Stad Gent (ondertussen al nodig gehad, want onze kleine uk is vorige week met een bronchitis in het ziekenhuis opgenomen). En om helemaal in orde te zijn met de meest solidaire geneeskundige winkel van dit land, vragen we natuurlijk ook spoedig een SIS-kaart aan.
Wanneer hiervan het voorlopig attest in de bus valt, staat er wel nie een spellingsfout in het kleine mannetje zijn naam zeker.... een K ipv een C. Oeps. Vlug bellen naar Partena. Wat blijkt? De SIS-kaart wordt aangemaakt op basis van de gegevens van de kruispuntbank (waarom dan attest opsturen?). Je kent dat wel, die bank die alle persoonsgegevens in dit land moet synchroniseren. Dé officiële handel.
Schoon is dat... Efkens een fout op nationaal niveau. En nu? Een naamwijziging aanvragen? En wat kost dat?
Het geboorteattest uit Deinze wordt nogmaals gecheckt en gelukkig staat daar een dikke vette C! Dus de fout ligt bij die ijverige overtikkende ambtenaar van federaal niveau.... Dus in principe moeten wij daar geen frank voor uit onze portemonnaie halen. Maar zeker zijn we nog niet. We wachten af. We wachten op het sein van Partena om verdere aktie (euh actie?) te ondernemen... Wordt vervolgd...
Elz
Update : KPB beweert dat zij de correcte gegevens hebben, ttz ViCtor, en dat het Partena is die verkeerd is.... ja, Hallooo?? Alhoewel, zou kunnen. Want van die man van Partena moest ik de KPB niet contacteren, hij zou het eerst zelf proberen oplossen... Hm, ongelovige die ik soms ben, heb dus wel al gemaild naar de KPB...
Vandaag is het de tweede zaterdag dat mama er alleen voor staat, en het belooft terug heftig te worden. Victor huilt veel van krampen en honger, en Lander huilt veel om aandacht, vooral als Victor aan de voeding is.
Victor is ondertussen al 3 weken oud en op het eerste zicht ziet het er naar uit dat hij reeds flink gegroeid is. Maar hoeveel is nie zomaar in te schatten natuurlijk. Komende woensdag mogen we terug naar Kind en Gezin voor de gehoortest, dan zullen ze hem wellicht ook even op de weegschaal en in de meetbak leggen. Benieuwd.
Gezien we hier met zijn drieën ziek zijn, was het oppassen dat die kleine ukkiepuk het niet van ons zou overnemen. Maar hij niest, hoest, gorgelt wat als hij ademt en heeft licht koorts. Dus, tzal al van dattum zijn... We houden hem vandaag goed in de gaten. Zie wel... borstvoedingsbabys hebben dus niet meer antistoffen dan een ander hé. Waarom dan nog volhouden?
Sedert gisterenmorgen zijn we gestopt met aanleggen en zijn we volledig overgeschakeld naar afkolven. Zo zien we beter wat hij drinkt en winnen we eigenlijk heel wat tijd, ondanks dat je moet kolven en daarna het flesje moet geven. Victor viel te vaak in slaap, kon niet goed drinken vanwege zijn korte tongriempje, waardoor hij ook veel te veel lucht naar binnen nam en dan uren en uren krampen had en boertjes moest laten. Door die opborrelingen van lucht kon hij ook uren na de voeding teruggeven. Nu hij aan de fles drinkt is alles veel minder. We zien wel hoe lang dat afkolven vol te houden is.
Lander snapt ook beter dat broer de fles krijgt dan toen de borst werd bovengehaald. Groter broer is trouwens exact vandaag 18 maand, anderhalf jaar dus... En het is een op-en-top peuter eerste klas, vol deugnieterij en grensaftasterij . Soms drijft dit de mama tot het einde... maar ze is dan ook zeer moe, dus dan kan je al eens wat minder hebben, niet?
Gelukkig is het morgen zondag, en is de papa thuis. Morgen wordt ook een eerste laag verf in de nieuwe kamer van Lander aangebracht, met hulp van superverfhero Mieke. In de namiddag gaan we op babybezoek naar de 10-maanden oude Alice. Met onze snotteneuzen zullen we niet al te lang blijven.
Wie we momenteel niet zullen bezoeken is ons nieuwe buurmeisje FLO. Zij is afgelopen donderdag geboren, exact drie weken later dan Victor. Welkom meid. Als onze microobjes bedwongen zijn, komen we zeker even langs. We zijn super nieuwsgierig. Zoals Lander zijn speelmaatje heeft gevonden in buurmeisje Zana, zo zal broer Victor zijn beste vriendinnetje misschien vinden in haar zus Flo. Uitkijken naar volgende zomer!
Zonet liep ik welgeteld een halve minuut zonder pamper rond... en opeens stond ik daar een beetje perplex : mijn benen werden nat, mijn kousen, mijn body... en het tapijt. Wat was dat nu? Ik wist eventjes niet waar ik het had. Volgens mama en papa (die er gewoon stonden op te kijken) is dat nu wat men noemt 'pipi doen' ... iets wat binnen enkele maanden op en in een potje hoort.
Mama heeft van haar ziekenfonds een spiksplinternieuwe afkolfmachine in gebruik gekregen. Papa en ik zijn onze snotteneus gaan tonen aan dokter Saskia, hier wat verder in de straat. We hebben nu allebei een siroopje voor na het eten. Nu vlug wat beter worden zodat mama en Victor het niet van ons overnemen. Misschien al te laat, want mama voelt al een kriebel in de keel...
Aan alle snotteneusen die niet Vandewalle worden genoemd... gelieve aan de voordeur te blijven staan .
Kleine broer Victor is ondertussen al 2 weken 'oud'. En... hij is goed bezig! Veel drinken, veel krampen, veel volle pampers, maar vooral goed bijkomen. Toen Christine van Kind & Gezin hem gisteren op haar weegschaal legde, woog hij al 3kg900. Dat is 360gr meer dan bij de geboorte en 460gr meer dan toen hij het ziekenhuis mocht verlaten. Hij volgt nu mooi de gemiddelde curve (P50).
Tja, aan mijn gewicht kan hij nog steeds niet tippen natuurlijk... Inhalen zal moeilijk worden, want ik heb al een voorsprong van bij mijn geboortegewicht... (ik volgde de P90-curve, ondertussen de P75-curve).
Mama is eindelijk klaar met de dozen kleertjes te sorteren. Ze is nu vooral benieuwd of broer de broekjes en shirtjes op ongeveer dezelfde leeftijd zal dragen als ik deed... Ik was namelijk een klein bolleke, en Victor is eerder een lange smalle.
Vandaag was een beetje een baaldag voor haar borstvoeding. Tegen de vooravond merkte ze dat de 'avondproductie' niet vettekes was... Victor was dan ook niet voldaan, en een uur later -bij een volgende poging- nog steeds niet... zodat nog een uur later maar wat melk in een flesje werd gewarmd. Ze moet rusten hé, enkel zo kan ze voldoende melk aanmaken, maar ze doet het niet. Ze loopt van hot naar her in en buiten huis, en de planning voor de komende dagen beloofd al niet veel beterschap... tsss, enfin, ge kent ze ook wel ondertussen zeker? 'k Moet het u niet uitleggen.
Maar ze heeft ook geleerd om een beetje te plooien. Anders dan bij mijn geboorte, is ze toch overtuigd om een beetje kraamhulp te nemen en een afkolfmachine in huis te halen. Alle kleine beetjes kunnen helpen, niewaarrrr?
Trouwens, gezien dat er eindelijk fotootjes van mijn broer op onze foto-site staan? Schoon ventjes zijn wij hé .
Of toch althans zover het kan met 2 kleine spruitjes in huis, waarvan de één het op een scherp kressen kan zetten van zowel contentement als van groot (gespeeld) verdriet, en waarvan de ander ook deftig van zich kan laten horen als zijn lichaam signalen van honger uitzendt.
De materniteitsvalies is eindelijk uitgepakt. Maar nu bevindt mama zich tussen een stapel dozen vol kleertjes van andere grote en kleine jongens. Ze sorteerde eerst wat nog 'te doen' en 'van doen' is, en nu zal ze alles nog per maat leggen om dan te zien van welke maat er eventueel iets moet worden bijgehaald. "Victor verdient ook eens iets nieuws", zegt ze, " 't moeten niet allemaal afdragerkes van broer en andere kindjes zijn"
Mama hersteld vlug. Na een goede tien dagen voelt ze zich al bijna de oude. Goed zo, want dan kan ze zich binnenkort volop concentreren op de organisatie van de babyborrel. Feesjeuu! (en misschien ook wel eens op het plaatsen van fotootjes op ons foto-site...)
Papa zijn verlof zit er bijna op . Dus staat mama er vanaf dan terug alleen voor 's avonds en op zaterdag. Ze is alvast benieuwd naar hoe zwaar het organisatie- en time-management zal zijn. Ze wacht op het eerste moment dat wij broertjes beiden op hetzelfde moment reuzehonger zullen hebben of ons kuren krijgen...
Victor heeft vaak last van krampjes, dus is mama maar terug aan de venkel-thee geslagen...
Ikzelf ben reuzeblij. Nu mag ik tutjes proberen geven en aaikes ('aaite') aan onze eigen baby in plaats van aan de kleintjes in de creche. Deze morgen kwam de fotograaf langs in de creche voor mijn eerste 'school- en klasfoto'. We zijn hier allen benieuwd naar het resultaat.
Mama en papa kwamen me deze avond samen afhalen aan de crêche, vergezeld van ukkiepuk Victor! Fier als een gieter wees ik naar dat mooie wezentje in de maxi cosi. En toen mijn broertje eventjes een geluidje produceerde, ging ik even dichterbij kijken en zag ik dat hij zijn tutje kwijt was. Ik heb dan maar vlug teruggestoken.
Victor mocht ook mee in de auto met mij. Vanaf nu woont hij bij ons, dag en nacht. Thuis slaapt hij overdag in zijn wiegje aan het venster. Van de dokter moet hij veel daglicht zien, zodat zijn gele kleurtje wat zou minderen. s' Nachts slaapt hij in zijn reiswiegje in de kamer bij papa en mama, en dat wellicht zo'n 2 maand ofzo. Daarna komt hij in mijn kamertje slapen, want ondertussen zal ik verhuizen naar een nieuw bedje in een nieuwe kamer.
En nu maar vlug groeien, lieve broer. Maar je bent alvast goed bezig. Op enkele dagen tijd weeg je al terug hetzelfde als bij de geboorte, ikzelf deed daar een weekje langer over, eerlijk gezegd.
Wat denk je er van om vanaf nu geregeld samen een stukje te schrijven? Of misschien moeten papa of mama maar vertellen wat wij allemaal beleven. We zien nog wel. Eerst valiesjes uitpakken, opruimen, wastjes doen, verzorgingstafeltjes en kleerkastjes herschikken, maar vooral veel rusten die eerste dagen thuis. We moeten nu nog eventjes wennen aan een nieuwe dagindeling, zodat we misschien al tegen volgende week 'onzen draai' met zijn vieren gevonden hebben.
Fotootjes van Victor komen één dezer in ons fotoboek. Geregeld eens komen zien dus!
Na maanden dikke buik, misselijkheid, slapeloze nachten en andere kommer en kwel, is uiteindelijk op 28/08/08 om 14h27 mijn broertje op de wereld gekomen.
De jonge kerel, genaamd Victor (op z'n Frans), beseft nog niet goed wat er hem overkomen is en slaapt gewoon door alles heen; zelfs decibelrijke West-Vlaamse familieleden. De oma's en opa's van beiden regio's zijn reeds op bezoek geweest, alsook de twee peters en vele andere bewonderaars.
Tijdens de sessies borstvoeding, of verzorging voor mama, mag ik aan het einde van de gang met de blokken gaan spelen en als ik braaf ben, mag ik zelfs in de lift op de knopjes duwen. Had ik nu maar mijn fietsje, dan kon ik crossen in die lange gang en botsen tegen de vele mensen die op zondag mijn mama komen bezoeken.
Onder mama's kraambed staat een grote mand waarop "Kitsch" staan geschreven maar daar mag ik van papa niet mee spelen. Papa zegt dat daar een grote knuffelbeer van "Club Brugge" (west-vlaams voetbalploegske) in ligt te slapen, die dan binnenkort gaat verhuizen naar Sri Lanka of Senegal... (graptjen hé). Die slapende beer is trouwens veel groter dan mijn broertje die toch 53 cm lang is, en ook veel zwaarder dan zijn 3 kilo 540 gr.
Als ik mijn broertje zo eens goed bekijk, twijfel ik toch of het wel mijn broertje is : Hij gelijkt totaal niet op mij; 't is zo ne lange smallen terwijl ik toch meer een kleine bolleke was. Ik sliep ook niet zoveel als Victor? maar mama zegt dat ik vroeger gerust wat meer mocht slapen zodat zij een beetje meer tijd in de tuin of in haar bedje kon doorbrengen.
Allez, ik ga nu nog wat in mijn ééntje spelen want binnenkort moet ik mijn kleine broer entertainen met mijn Bumba-dvd die ik al zelf in de dvd-speler kan stoppen.
Geen nieuws hier... Het blijft wachten op 'speelkameraadje'. Maar dat wachten zou nog wel weken kunnen duren, in het slechtste geval. Het is mama's grootste schrik om de volle twee weken overtijd te gaan, tot aan 42 weken. Ze denkt dat het wel zover niet zal komen, maar je weet natuurlijk nooit.
Stiekem hoopt ze op augustus... Er zou nog een 'gaatje' zijn de 29ste. Even nader verklaren : In mama's familie en vriendenkring verjaren er heel wat mensen in de tweede helft van augustus, en er is nog een gaatje vrij de 29ste : 15/08 : Ernst, Lotje en Liez 19/08 : Heidi 20/08 : Nonkel Bernard en Julie 22/08 : Tante Frieda 23/08 : Andy 24/08 : Guillaume (van Andy en Kathleen) 26/08 : Mémé Odette 27/08 : Neefje Fries 28/08 : Tante Denise 30/08 : Nonkel Ivan 31/08 : Karel, mijn eigenste nonkel
De gaatjes van 21 en 25 augustus zijn al voorbij, maar dat zou wel erg vroeg geweest zijn. Speelkameraadje moest nog beetje groeien toen... Zou ie nu al kloek genoeg zijn?
Mama had graag dat ukje 2 zich aandiende op 20.08.2008, omdat haar dat wel een leuke datum leek... Maar ondertussen staat de klok in dromenland al bijna op 02.00u op 21.08.2008... "tZal voor in een ander leven zijn, met een andere tijdstelling", zegt ze.
Tegenwoordig slaapt ze niet goed. Uren is ze wakker en toch zeer moe... Hopelijk kan ze nog haar 2 laatste werkdaagjes uit doen, dan nog een weekendje voor me zorgen, en dan volgende week (of 2 weken, of 3 weken) zeer goed rusten terwijl ik naar de creche ga. Ze zal de rust nog goed kunnen gebruiken, vooraleer het hier dubbele voedingsshifts worden... Alles in het dubbel vanaf dan : de huiltjes, de wasjes, de kledij- en pamperworstelingen, de loopneusjes, de rode poepjes, ... Gelukkig is papa binnenkort met vakantie op het werk.
Als de eerste drukte voorbij is, dan wordt er werk gemaakt van mijn nieuwe kamertje. De meubeltjes zijn al geïnspecteerd bij Ikea (ODDA-assortiment met heuse kapstokboom!), de verf is aangekocht, er is al afgeplakt en er is al een mooi kastje gebouwd rond de koperen verwarmingsbuizen. Opa Nieuwpoort is hiervoor speciaal van 't zeetje gekomen. Ik heb er mij al eens opgezet, en 't ziet er stevig uit. Dank U Opa! (handjesklap met diepe buiging)
Ondertussen ben ik al enkele dagen op 'dieet' : Ik eet nog mijn patatjes, maar de rest laat ik bijna volledig staan. Dat komt voor een deel omdat ik een beetje koortsig ben (tegen tandjes of microobjes aan het vechten wellicht), maar ook voor een groot stuk omdat ik niet mag eten wat, waar, wanneer en hoe IK het wil. Dat ik zo'n kuren thuis had, was al niet meer te ontkennen... maar nu merken ze in de creche ook al dat ik bij momenten een koppig toneelspelerke kan zijn... Ik ben momenteel zeer goed in het negeren van diverse voedselpogingen en van de uitvoerder ervan... Dan kijk ik gedurig een andere kant op en negeer alle lokroepingen... Hoor ik iets? Zegt er iemand iets?
Oh ja, in deze Olympische tijden toch even vermelden dat mama de gouden plak gewonnen heeft op het petanquetornooi van haar werk in het Zuidpark... Bravo! (handjesklap met diepe Chinese buiging - bis)
Wie? Wat? Waar? Krijg ik iets? Cool! En hoelang moet ik nog wachten? Het zou uit de buik van mama moeten komen... Laat mij raden : een bal? een grote bal?
Ja, mama is de laatste weken en maanden wel ronder geworden en kan me vaak niet oppakken als ik dat wil, maar waarom dat nu precies is... dat snap ik helemaal niet. 't Zal een mooie bal mogen worden... al wordt die 'speelkameraadje' genoemd... Maar daar heb ik er al zoveel van in de creche...
Mama is superbenieuwd naar hoe ik zal reageren als het gekir van dat nieuwe 'speelkameraadje' de living zal vullen... Afgelopen weekend heeft ze me dan ook goed afgeloerd toen Jerome en Luka op bezoek waren en toen we zelf op bezoek waren bij Lien. Bij momenten was ik zeer lief aan het lachen en het spelen. Op andere ogenblikken wou ik speelgoed afpakken of overal als eerste op en onder, niets ontziend.
Mijn nieuwe bal/speelkameraad krijgt 2 peters, lucky one! Na weken uitstel zijn we gisteren eindelijk bij kandidaat 'peter 2' geraakt, waar ik een pakje mocht afgeven. Het werd in dank aanvaard. Volgens mama ontbreekt nu enkel nog de naam van de bal voor het geboortekaartje... al de rest is in orde. Buurman Dimi is volop aan het ontwerpen.
Toen gisteren het zonneke doorbrak, zijn we vlug even naar Parkkaffee geweest in Mariakerke. Daar werd een tafeltje uitgekozen aan de zandbak vol schepjes en vormpjes. Ik had het er best naar mijn zin. Ondertussen werd het 16uur en kregen mama en papa wel honger, gezien ze nog geen middageten achter de kiezen hadden. De kaart werd bestudeerd en toe ze er eindelijk uit waren wat het zou worden, dan werd papa omcirkeld door wespen. Die wilden alsmaar in zijn mouw kruipen.
Mama was er niet gerust in, maar papa wou niet belachelijk lopen doen door zijn korte mouwtjes toe te houden met de hand van de tegenovergestelde arm, anders liep ie daar precies met de handen onder de oksels... Andere mensen, die zich ook in het oorlogsgebied bevonden, liepen angstig rond en maakten gekke bokkesprongen. Ook het flesje appelsap van mama had al twee bezoekers...
Tussen de wespenverwarring in, kreeg ik ook persoonlijk een bezoekje. Er kwam een wesp op mijn neus zitten. Dat kriebelde nogal, dus wou ik met mijn handje even dat beestje verwijderen. Dat wespje vond dat niet plezant precies, en prikte me net onder de wenkbrauw. Ik werd vliegensvlug op een tafeltje gelegd, maar toen bleek dat de angel al in mijn haar hing, hij was eruit. Onder mijn wenkbrauw een klein bloedend stipje... Ondertussen wou mama ook nog de wespen bij papa in de gaten houden, en wou ze onmiddellijk inpakken om naar het ziekenhuis te gaan (het was zondag, en daar zit altijd wel een dokter).
Het was dus eventjes een beetje hectisch, en de mensen rondom ons keken raar. Er was een mevrouw die het drastisch vond dat mama naar de spoed wou. Mama apprecieerde dat niet zo erg, en zei dat ze gewoon preventief wou gaan, omdat mijn ooglid binnen de korste keren zou opzwellen (mama had al eens een dik oog gekregen van een muggenbeet en vermoedde dat een wesp op zijn minst datzelfde effect zou hebben, en plus, ze wist nog niet of ik allergisch was voor wespebeten). Die mevrouw geloofde dat niet echt precies, maar toch vertrokken we een beetje gelijk de vlucht uit Egypte.
Aan de auto gekomen, was er al een zwelling merkbaar. Het is nog een beetje blijven zwellen, maar mijn oogje heeft nooit volledig dichtgezeten, gelukkig. In de spoed kregen we een drankje tegen de jeuk en tegen de eventuele allergische reactie, en een briefje voor de apotheek van wacht. Het zag er gisterenavond al veel beter uit, maar deze morgen was de zwelling duidelijk terug. Verwacht wordt dat ik nog een drietal dagen met een dik oogje rondloop.
Stomme weps!
En zo wordt het een traditie dat mama hoogzwanger in de spoed aankomt en dat men denkt dat er iets met haar buik aan de hand is... (vorig jaar waren we daar ook al met papa's ellenboog...)
Die hoektandjes, waarvan men hier eind mei dacht dat die in aantocht waren, zijn er nog steeds niet. Mama keek gisteren nog eens goed in mijn mond, maar er was niets die wees op hun komst. Toen ze even met haar vinger wou voelen, voelde ze alleen het gebijt van mijn snijtanden .
En toch moet er volgens haar iets in mijn mondje te doen zijn. Al een weekje bijt ik gedurig op mijn vingertjes; mijn volledige hand gaat er soms bijna in.... Voor het eerst kan ik genoegen nemen met een bijtring, voordien hoefde ik die dingen niet (en dan te denken dat ze hier in alle kleuren en vormen op mijn tandjes lagen te wachten, al van lang voor ik geboren werd...). Maar het liefst ga ik het ongemakkelijke gevoel in mijn mond tegen door te bijten in mama's kleren, in mama's armen, in knuffels, in... Enfin, over mijn bijtprestaties hebben we het hier nu al wel genoeg gehad.
Dat ik ook graag op koekjes knabbel, verwondert jullie wellicht niet hé. Wel, laat me nog even een koekjesverhaal vertellen van deze week (puur omdat mama er maar niet kan over zwijgen...) :
Midden deze week ging ik met haar naar de gynaecoloog, even zien of alles OK was met mijn kleine speelkamereaad (die ondertussen toch zijn draai gevonden heeft). Nu, zo'n bezoekje vraagt niet alleen heel wat van mama, ook van mezelf wordt het een en ander verwacht : eerst half uurtje in auto, dan half uurtje in wachtzaal, dan half uurtje bij dokter, dan aanschuiven aan de kassa, vervolgens honger krijgen en even zien wat de cafetaria nog te bieden heeft, en daarna nog een half uurtje auto richting huisje... We waren dus zo'n 3 uur onderweg, waarvan ik toch zeker een uur in de autostoel en bijna anderhalf uur in mijn buggy heb doorgebracht... ik heb me redelijk gedragen, al zeg ik het zelf. Maar soms wordt dat buggyzitten toch wat eentonig, en probeer ik er uit te wriemelen of zet ik het op een zeuren. Ik kon best wel een koekje gebruiken, moet ik zeggen, dus pruts ik aan de verpakking die ik net nog vanonder mijn buggy kon zien blinken. Mama ziet mijn geacrobatiseer en zegt dat ik straks wel een koekje krijg 'als we aan de auto zijn'. Ik knik en ga braaf terug zitten. Lief toch, niet? Mama stomverbaasd, en schuift verder door bij de kassa. Een goeie 5 minuten later wandelen we buiten en op de parking gaat de buggy richting auto. Aan de auto gekomen, maakt mama mij los uit het buggy-harnas en, nu komt het... brabbel ik braaf dat ik nu wel mijn koekje wil...
Opnieuw stomme verbazing... zou het kunnen dat ik als 16-maanden jonge peuter haar zin 'koekje aan de auto' echt begrepen en onthouden heb?? Ze wist al wel dat ik het concept 'koekje' en het concep 'auto' (en vooral 'onze auto') kende, maar toch was ze eventjes van haar melk... En ik? Ik heb toch maar mooi mijn koekje gekregen, hahaaaa!
De vakantie is gedaan, de deuren van de creche gingen deze morgen terug open. Aangekomen op de parking, viel mijn centje nog niet direct waar ik was, maar eenmaal Veerle me van achter het venster toewuifde begon ik te lachen. Eenmaal binnen, kon ik niet rap genoeg naar het hekje lopen om me vervolgens tussen de andere vroege vogels te mengen. O ja, ik moest nog even dada zwaaien naar mama blijkbaar, want anders wou die niet vertrekken...
Nu maar hopen dat de 'eerste creche-dag' een beetje vlotjes verloopt. En dat ze hier hopelijk snappen dat ik ondertussen wel het een en het ander geleerd heb thuis : zelf mijn bordje uiteten met een lepel! zelf uit een beker drinken (met twee handjes)! zelf mijn melkfles drinken! zelf vanalles doen en vooral : veel babbelen en nazeggen (eenje, teenje, steenje, qiesj, andje, appe, aap, patat, patapatjes, poe, tjieptjiep,...), maar ook : veel kwaad worden, aan het haar trekken en bijten.
Mama heeft 3 blauwe plekjes ... van mijn tandjes (komt er van als ze me hier altijd zeggen dat ik voldoende moet knabbelen, gezien ik nu veel tandjes heb!). En ik doe dat nochthans allemaal uit liefde hoor, maar ze wil het niet snappen. De laatste keer vloog zelfs haar boterham door het luchtruim van verschot en pijn. Ik vind het grappig als ze dan telkens 'nee' zegt... maar mijn gegiechel wordt op dat moment niet echt geaprecieerd precies...
Hmmm... ondertussen hebben ze zelfs een strafplekje gezocht... lang moet ik er nog niet instaan, maar als ze kwaad met hun vinger wijzen dat ik na 2 seconden toch nog eventjes terugmoet voor een andere 2 seconden, dan snap ik al wel dat dit niet de meest aangename plek van het huis wordt de komende weken, maanden, jaren... Met oogjes vol traantjes en verdriet mag ik er dan toch uit, terwijl mama nog eens zegt waarom ik daar moest staan. 'k Begrijp het wellicht nu nog niet, zegt ze dan, maar dat komt nog wel...
Tiens, was dat hier niet allemaal 'peace and anarchy' op deze wereld? Had ik dat geweten...
Stel dat er een boek bestaat over '100 manieren om nen bloedneus te krijgen', dan durf ik wedden dat mijn manier er nog niet in opgenomen is!
Dus, mama's en papa's opgepast, hier komt een situatie die ge dus onder de huis-tuin-of-keuken-accident kunt plaatsen :
Men neme een klein tetrabrikske appelsap en geeft het aan zijn uk van 16 maand. Na het drinken vraag je beleefd om dat brikske op het salontafeltje terug te plaatsen. Het gehoorzame kindje doet dat, maar struikelt net op het laatste nippertje en valt voorover... Het rietje van het brikske past perfect in een klein neusgaatje... Dat neusgaatje vindt dat niet plezant en bloedt vervolgens een beetje...
Idioot, niet? Ik ben niet eens stoer over kop gegaan enzo...
Gisteren ben ik met mama en papa naar de Gentse Feesten geweest. Samen met Lien en Flo heb ik mij wat vuil gemaakt aan echt baudelo-stof. Daar waren zeer veel kindjes, allemaal voorzien van zonnepetje en zonnecreme. Ik kreeg een chipke van een wildvreemde (nadat ik die uit zijn handen heb gekeken), ik kreeg potjes-fruitpap (bweukkes), gezien mama het niet zag zitten om daar eventjes kersverse te maken, ik heb een bere-koekje met confituur gegeten, ik heb mijn verse aardbei terug uitgespuwd, ik ben gaan dansen bij rasta-trommelaars en ik heb vooral veel (kilo)meters afgelegd aan de "leiband voor stappende peuters" (zodat ik niet kon verdwijnen in de massa, al had ik al mijn identificatie-armbandje om...). Ik was een beetje "zwart gelijk mollekesgat", en toen ik moe werd, gingen we vlug terug naar huis met de Gentse Feestenbus. Thuis wachtte me een zalig badje (jaja, na maanden protesteren, blijf ik het nu heel plezant vinden).
Mama kan niet ver meer stappen, dus veel verder dan het Baudelo-park zijn we niet geraakt. Misschien dat ze komend weekend nog eens naar de feesten gaat met mij, al zal het dan wel nog drukker zijn...
Er zijn verbouwingen bij de buren, aan de aanpalende muur. En gezien er maar 1 rij baksteentjes tussen de huisjes zit, is het precies of ze kloppen hier in onze eigenste living... (als dat straks maar niet letterlijk het geval wordt, hihi, we houden de muur goed in de gaten)
Gevolg : van de overdagslaapjes zal er niet veel terecht komen. Ik zal dus een paar dagen lopen zeuren, hangen,...
Morgen is papa thuis en plannen we veel boodschappen te doen, ik zal maar moeten tukjes doen in de auto of in de buggy. Ook ideaal excuus om dus even naar de Gentse Feesten te gaan, niet?
Mama kreeg afgelopen weekend weer maar eens het signaal dat ze best niet teveel meer de wereld probeert te verzetten. Haar buikje vind het welletjes. Dus is ze maar in een nachtelijke slapeloosheid het een en ander voor de materniteit beginnen klaarzetten : dreft, handdoeken, glazen,... De doopsuiker is nog niet klaar, maar dat is voor volgende week zegt ze. De geboortekaartjes zweven ook nog in het ijle. Beeb moet dus echt nog wel een paar weken wachten hoor!
Ondertussen ben ik dus 3 weken thuis, want de creche is met vakantie. We zijn halverwege vandaag, en soms mis ik wel eens de andere kindjes. Maar gelukkig wordt het nu mooi weer en kan ik de komende dagen mijn zinnen buiten wat verzetten.
Mama vindt mijn vakantie ook het ideale moment om zelfstandig te leren lepelen in mijn 'papapatapjes'. En het begint aardig te lukken. Gisteren heb ik mijn bordje (met hoge rand nog wel) volledig zelf uitgelepeld en de inhoud ervan is voor 90% in mijn mondje terechtgekomen. Groot succes dus.
Ja, mijn woordenschat gaat er stilletjes op vooruit, al zijn het vooral zelf samengestelde woordjes. Maar ze begrijpen me hier. Zelf doe ik ook heel flink mijn best om hun woordjes te begrijpen, en het lukt elke dag beter. Pfff, ben ik blij dat ik nu beter begrijp wat ze hier allemaal bedoelen zeg, dat scheelt een paar huiltjes op een dag.
Zaterdag kwamen Oma en Opa Rekkem op bezoek, vergezeld van meme en pepe. Ze hadden taart mee en pistolets enzo... ik heb de ganse namiddag gesmikkeld. Mijn fruitpap heb ik wijselijk laten staan, zogezegd omdat de kiwi nog te zuur was.
Zondagochtend zijn we naar Nieuwpoort-stad getrokken om mijn Oma te bezoeken in rusthuis " De Zathe". Daarna in een blitsbezoek even Opa opgezocht, en gezien het daarna toch file-tijd was, en ik in de auto lag te slapen, zijn mama en papa nog eventjes afgereden naar Oostende, zodat ze toch even de zee zouden hebben gezien deze zomer.
Het was immers mama's laatste 'verre tocht' vooraleer de baby er is. Ze zal de zee nu niet meer zien tot volgende zomer, zegt ze. Ze wou de dag eindigen met "een uurtje vakantiegevoel", waardoor ze kost wat kostte nog een wafel met ijs en chocolade wou + een verse fruitsap. Werd ik niet toevallig wakker dan... timing is alles! Papa en ik gingen dan maar gedwee mee, omdat we wel wisten dat we dan ook iets zouden krijgen. Zo komt het dat ik mijn eerste pannenkoek heb gegeten en dat ik mama haar fruitsap heb opgedronken. Ja, er zat wel een rietje in hé, en drinken met rietjes is 'mijn specialiteit'.
Qua onverantwoord ouderschap kon het wel tellen : geen volwaardig voormiddagslaapje (tenzij dat half uurtje in de auto), geen namiddagslaapje (tenzij dat kwartiertje in de auto voor oostende en die drie kwartiertjes na oostende), biefsteak friet (ipv echte groentepap), pannenkoek en ijs (ipv fruitpap), ... Maar het is hen vergeven.
Ik mag nu drie weken thuis aan hun rokken en broeken hangen, want de creche is met vakantie. Er zal dus nog wel eens een koekje uit de lucht komen vallen wellicht. Al starten we vandaag met een dagje 'gezond rantsoen', hebben ze verwittigd.
Door ons bezoek aan Nieuwpoort hebben we het verjaardagsfeestje van Amélie moeten missen. We proberen dat op een andere keer goed te maken.
Ik heb mijn eerste idool! Allé, ik heb er wel meerdere, maar er is er al eentje waarvan ik zonder probleem de naam kan uitspreken : Bumba, en zijn vriendje, buma-oe. Ja, de letter 'L' gaat wat moeilijk precies. Ik noem mijn bal dus ook gewoon 'ba'.
Verder spreek ik nog steeds van mama, papa, tutte (de drie dierbaarste zaken uit mijn leven) en gebruik ik daarnaast nog wat koeterwaals dat alleen verstaanbaar is voor mijn huisgenoten. Jasje is 'jaje', maar mijn flesje melk of flesje water is eigenlijk ook 'jaje'. Als ik het thuis beu ben, haal ik mijn jasje en zeg ik dada, en als ik de leeuw in mijn boekje zie, grom ik aanstangjagend.
Voor de rest gebruik ik heel veel non-verbale communicatie : Ik schud gedurig mijn hoofd van links naar rechts bij al wat ze mij aanbieden en wijs ik naar alles wat ik wel wel (best wel veel).
Zou ik bijna vergeten vertellen, maar ik heb die stoere stapschoenen ondertussen al 3 volle dagen aan mijn voeten. Ik loop er wat onhandig mee, maar oefening baart kunst. Ik wil ook eindelijk eens een paar meter aan het handje lopen... vooral als dat andere handje iets vastheeft wat voor mijn maagje bedoeld is. Zo niet, dan ga ik liever waar ik zelf wil.
Gisteren heb ik mij eens kwaad gemaakt op een verpleegster. Mama moest van haar op een bed gaan liggen en ze werd verbonden met draadjes en een machine die drie kwartier lang ferm veel lawaai maakte. Mama beweert dat ze dat uit vrije wil liet doen, omdat ze een beetje ongerust was over dat babytje in der dikke buik. Ze voelt het te weinig naar haar goesting en ze slaapt al een week niet; 'n goede combinatie om rampscenario's te bedenken waarvan ze dan weer niet kan slapen... dus eventjes zichzelf gaan geruststellen. Alles bleek ok, al heeft ze blijkbaar al heel veel harde buiken voor de weken dat 'ze nog te gaan heeft'. Rusten dus, maar dat heeft ze al vaker gehoord. Luisteren is blijkbaar iets anders. Het moet iets moeilijk zijn, dat luisteren, maar ik heb al door dat ik dat ook zal moeten oefenen...
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden
.
(zoals beloofd aan manlief).
. Soms drijft dit de mama tot het einde... maar ze is dan ook zeer moe, dus dan kan je al eens wat minder hebben, niet?
. Dus staat mama er vanaf dan terug alleen voor 's avonds en op zaterdag. Ze is alvast benieuwd naar hoe zwaar het organisatie- en time-management zal zijn. Ze wacht op het eerste moment dat wij broertjes beiden op hetzelfde moment reuzehonger zullen hebben of ons kuren krijgen...
