PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
17-07-2007
van ai en oei naar njammie en toppie
Ga je met me mee, eens drie weken terug in de tijd? Professor Barabas, duw maar op de knop!
Ik weet niet wat er met me is, maar ik vind flesjes drinken niet meer zo leuk. Onmiddellijk na de fles wil ik mijn tutje, anders zet ik het op een meega krijsen. Ondertussen drink ik steeds iets minder, en op den duur begin ik zelfs te huilen tijdens het drinken. Huilen? Hm, zeg maar dat het eerder op krijsen trok. Daardoor beginnen mama en papa zich af te vragen of dit wel normaal is... Doe ik gewoon moeilijk? Of ben ik wat lastig (om welke reden dan ook)? Of heb ik ergens pijn (zo ja, waar dan?)?
Bij elke fles houden ze nauwkeurig in de gaten hoe het met me gaat. Gaat links-op-de-arm-drinken beter dan op de rechterarm? Zou het mijn nek of rugje zijn (nee, want als ze me tussendoor vastpakken lach ik voor 10). Zijn de spenen van de fles niet meer goed (rubberen, siliconen, eerste leeftijd, tweede leeftijd,... alles wordt getest, er worden zelfs flessen gekocht van een ander merk). Ben ik een beetje te gevoelig voor wat om me heen gebeurt tijdens het drinken? Lichten en geluid worden gedempt. Soms helpt het, soms niet. Ben ik de zetel beu waar ik steeds de fles krijg? Andere plaatsen worden geprobeerd... soms helpt het, soms niet. Ik stoot toch toevallig mijn tenen niet tijdens het drinken, zou dat het zijn???? Op den duur wordt echt aan alles gedacht zoals je ziet. Ondertussen heb ik ook heel veel gebrobbel in de darmen... zouden het erge krampen zijn?
Mama en papa denken even terug aan de eerste keer dat ik het op een krijsen zette. Dat was op een zaterdagavond, een week voor dit alles eigenlijk echt als een probleem werd aanzien. Die dag dronk ik voor het eerst flessen die 100% Nutrilon AR waren. Vroeger dronk ik gewoon Nutrilon, maar gezien ik constant gulpjes terug gaf, vertelde K&G dat ik eventueel mocht overschakelden naar AR (Anti-Regurgitatie, iets dikkere melk.). Dé oplossing dachten papa en mama, en gezien ze nog een doos gewone Nutrilon over hadden, konden we geleidelijk over schakelen door te mengen. 6 schepjes werden 4 AR en 2 gewone. En alles ging vlot binnen. De dag dat de fles 6 schepjes AR bevatte, ging het precies verkeerd. Maar lag dat nu wel aan die melk? Of was er iets anders aan de hand? De dagen daaropvolgend was er geen probleem meer, het bleef bij die ene dag. Alhoewel het op vrijdag precies opnieuw iets moeilijker ging. Het vervolg kon je hierboven al lezen.
Ondertussen op maandelijkse controle bij K&G (din 26/06). Het iets moeilijker drinken wou mama niet echt als een groot probleem voorstellen, ze was er van overtuigd dat alle kindjes wel eens een periode minder drinken of spelen met de speen. Maar 's avonds gingen we toch eens naar de huisarts want mijn temperatuur steeg geleidelijk (misschien wel door de prik bij K&G??). Ik werd kerngezond verklaard. Mama moest me de dag nadien in de gaten houden en terugkomen als er geen beterschap was. Raad es, de dag nadien dronk ik mijn flessen beter. Om het de dag daarna, donderdag dan opeens veel slechter te doen. Het krijsen werd echt KRIJSEN, en ik stampte zo fel dat mama me met moeite kon vasthouden toen ze me de fles wou geven. Op vrijdagochtend : zelfde liedje. Gelukkig mochten we in de namiddag naar de kinderarts. Gezien ik toch ook veel windjes liet enzo, werd eventjes gedacht aan koemelkallergie : ik werd op soya gezet. Die avond dronk ik terug een flesje zoals vroeger. Mama liet een traantje van contentement, eindelijk hadden we gevonden wat er met mij aan de hand was. Op zaterdag vond ik die soya maar niets meer, en krijste ik olijk verder. Terwijl papa in de weer was om de jaarlijkse straatBBQ voor te bereiden in onze tuin, wist mama niet meer hoe ze mij kon doen drinken. Papa en mama vonden het niet gezond dat ik maar de helft of minder meer dronk van vroeger, en vooral dat het dan nog na veel moeite en geduld was. Er was duidelijk iets niet pluis. Bon, wat te doen? Met twijfel of het wel terecht was, vertrok mama met me naar het ziekenhuis in Deinze. Papa moest verder doen, want de eerste buren kwamen er al aan...
In het ziekenhuis lachte ik vriendelijk naar alle dokters en verpleegsters, trappelde ik van plezier. Mama werd met een scheef oog bekeken toen ze in alle kalmte het verhaal van de afgelopen week uit de doeken deed. Ik leek kerngezond, en mijn bloed bevestigde dat. Ondertussen had ik al lang niet meer willen eten, dus werd een flesje gemaakt. Same story. Hm, dacht de dokter, dat kan ik beter. maar toen ook zij me de fles wou geven, raakte ze eindelijk overtuigd van de kracht waarmee ik de fles weigerde. Zou het dan toch pijn doen? Mama werd geprezen voor haar kalmte. De meeste mama's op de spoed doen iets hysterischer werd gezegd. Ha, zou ze dan vlugger geloofd worden??
Mijn kinderdokter werd opgebeld, die had gelukkig wachtdienst. Ik moest blijven. We kregen een mooi kamertje en ik werd om de paar uur een fles met een zoutoplossing voorgeschoteld. Daarna mocht ik gewoon terug op de Soya. Er werd gedacht aan een maag- en darmontsteking... na enkele dagen mochten we naar huis met een fles Motilium en Zantac. Maar gezien thuis niet de minste verbetering zichtbaar was, keerden we de dag nadien al terug. Die avond kwam er geen verandering in voeding, noch in mijn gedrag. pas de volgende middag kreeg ik een draadje in mijn neus gestoken die tot boven de maag kwam te "hangen". Zo zouden ze 24uur de PH-waarde in mijn slokdarm meten. Je had me moeten zien met al die plakkers in mijn gezicht .
PH-test was "goed positief"... reflux dus. Simpel op te lossen met medicijntjes. En toch, zo simpel leek het niet, want ik bleef moeilijk doen bij de flessen. Er was blijkbaar nog een 2e probleempje; en dat was niet op de lossen met de soya melk. En toch bleef ik lachen, waardoor het moeilijk was voor de verpleegsters om mama te geloven op den duur (de twijfel sloeg een beetje toe bij haar, ocharme). Maar de kinderarts zei dat ik een sterke ben, gezien ik ook nauwelijks een kik gaf bij het bloedprikken en het inbrengen van de PH-meter. Enfin, ik kan nog uren doorvertellen, maar na Pepti Junior (zuur want reeds voorverteerd, maar ik reageerde daar heel slecht op. Ik veranderde in een plaatselijke zuurfabriek, bweuk, iemand batterijzuur nodig? ) en Nutramigen werd ik op Beba gezet... Beba is op basis van koemelk en toch lustte ik het heel graag... Hm... toch maar die koemelkallergie-piste verlaten. Wat er uiteindelijk loos met me was, is nog niet geweten. Maar ik drink terug, en na 2 weken ziekenhuis mocht ik dus afgelopen vrijdagavond naar huis komen.
Nu thuis gaat alles supergoed. Een maand geleden deed ik flink mijn best als ik een fles van 235ml leegdronk, terwijl ik nu bijna telkens 270ml drink. Waar ik het blijf steken? Mij ook een raadsel, maar 't gaat wel lekker binnen. Njam. Ik moet flink mijn schade inhalen natuurlijk.
Ook papa is superblij dat ik terug thuis ben. De Gensche Fieste zijn namelijk begonnen, en dan zou het onmogelijk zijn voor hem om nog naar het ziekenhuis te komen. Nu kan hij tenminste eens in mijn bedje piepen als hij 's nachts thuiskomt van een lange dag werken. Gisteren ben ik voor het eerst met hem gaan meevaren. Hij doet dat goed, mijn coole papa!
Ik mag strakjes terug naar huis. Schoon verpleegstertjes, maar na 2 weken wil ik toch terug naar ons Joskepoes, bij de mama en papa thuis. Ik ga eerst terug wat op krachten komen (veel eten en slapen), en dan kom ik hier wel eens terug om jullie te vertellen wat ik de voorbije dagen heb uitgestoken.
Eén ding kan ik al verklappen : ik drink nu superlekkere melk. Dik, romig, zoet, njammie ... Iemand met een enquête over babymelkskes? Ik ben je man; ik weet er alles van. Van zuur naar zoet, van koetjes tot soya, van zelf-te-verteren tot voorverteerd, van dun naar dik, ... ik heb zowat alles gehad. En wees maar zeker dat de ene melk de andere niet is, hihi.
Mama en ik maken nu eerst ons valiesje en gaan dan strakjes een doos koekskes afgeven aan mijn grote vriendinnen. Dan zijn we nog net voor het donker thuis. Tot later!!
Ik ben enkele dagen in het ziekenhuis geweest... want ik lustte de flesjes niet echt meer. Terug thuis, maar nog niet toppie. Later deze week geef ik wel meer woordjes uitleg. Eerst volledig beter worden. tata
update : Flesje drinken blijft een lijdensweg, ik krijs en krijs en krijs. Pijn pijn pijn. Mama heeft met de dokter van het ziekenhuis gebeld en we mogen deze avond (woensdag 4/07) terug binnen. Ze gaan wellicht een PH-metrie doen van mijn maag/slokdarm. Stom hé, dat mij dat nu net overkomt, zo'n flinke eter dat ik was...
Ik word een echte padvinder, zegt mama. Voor mijn geboorte kreeg ik van Geertje al mijn eerste lidgeld voor de scouts kado. Mama heeft het in mijn spaarvarken gestoken met een postitje eraan 'Lidgeld scouts' . En afgelopen zondag ben ik zelfs samen met mama gaan vergaderen in Menen voor het grote scoutskamp van deze zomer. Als het weer meezit, en ik een natuurmensje blijk te zijn, dan vind je ons deze zomer op een weide in de Ardennen. De 3-jaarlijks Jamborette tussen Menen, Oslo, Kopenhagen en Nottingham vindt dit jaar terug in België plaats. Scouties moeten hun eigen potje koken, maar mama en ik gaan mee om al dat kampeten te verdelen in shiften en subkampen. Mama zoekt binnenkort zo'n klein klein caravanneke waar we zo justekes met zijn tweetjes in kunnen (en dat aan de trekhaak van de Yaris blijft hangen, hihi).
Deze middag zijn we opnieuw richting Kind&Gezin getrokken. Jawadde, die weegschaal.... 7kg420gram! Er zijn kindjes van 6 maand die nog niet zoveel wegen... geen wonder dat ik eigenlijk al hun kleertjes moet aandoen. Binnenkort zwaaien we maatje 62 uit! (Ha ja, ik ben trouwens al 63 cm). Wacht, binnen een tiental dagen mag ik groentepap beginnen eten. Je zal dan eens iets zien (allé, tis te hopen dat ik dat lust, en anders mik ik op het plafond hé).
Morgen gaan we voor het eerst richting kust. De mama van Oma Nieuwpoort is gestorven en wordt morgen in Knokke gecremeerd. Ik heb mijn overgrootmoeder nooit gekend, maar blijkbaar was ze al een tijdje ziekjes. Oma en Opa Nieuwpoort zullen blij zijn mij nog eens te zien, het is bijna 2 maanden geleden. Ze zullen nogal verschieten ze! Ik ben al lang dat kleine ventje niet meer!
Onze buurvrouw Karin is vorige week zaterdag, 16 juni, bevallen van een dochtertje. Olé, nog een meisje! Na Marie en Lien is kleine Gudrun het derde vriendinnetje op drie weken tijd. Cool!!
Gisteren kwam Gudrun met haar mama eens bij ons op bezoek. Ik vond dat "vree wijs", zodanig dat ik voor het eerst een klein schaterlachje heb geproduceerd. Kleine kindjes, ze blijven schattig hé . Toen ik daarna een peutertje op televisie zag, moest ik weer ferm lachen. Mama vraagt zich af of het bij alle kindjes zo is dat ze zo moeten lachen als ze een 'soortgenoot' zien... Tja, wie zal het haar zeggen, ik in alle geval niet .
Afgelopen week was mijn doopmeter Sue op vakantie naar Caïro. Terwijl ze met Freekje tussen de piramides kuierde, hebben mama en ik voor hun poes Pisha gezorgd. Ze trekt een beetje op onze eigen Joskepoes, maar dan in een ander kleurtje. Meer het grijze zoals Sloeber van Oma en Opa Rekkem. Gisteren is mijn moeke dan de sleutel gaan teruggeven, terwijl ik met vatie naar een aflevering van Battlestar Galactiva heb gekeken.
Ondertussen ben ik dus op het gemakske drie maanden geworden. Mama kreeg hiervoor een 'blauwe doos', vol met kortingsbonnen voor babyproducten en staaltjes potjesvoeding enzo. Dat wordt smossen, gegarandeerd!
Amai zeg, niet te doen, wat gaat de tijd vlug. Het is al een week geleden dat ik nog van me heb laten horen. Maar veel is er de afgelopen week niet gebeurd, dus... Alhoewel misschien even vermelden dat mama vorige week een dagje gaan werken is (tistezeggen een dagje in opleiding voor haar werk). Voor het eerst moest ze me dus een dagje 'alleen' laten. Met een klein hartje vertrok ze, dat zag ik wel. Gelukkig was mijn fiere papa ook thuis. Op zijn wekelijkse verlofdag was hij babysitter van dienst . 't Moet niet altijd de mama zijn hé, hihi.
Nóg een voorbeeldje van hoe vlug het hier gaat : morgen ben ik al 13 weken en overmorgen word ik al 3 maanden!!! Volgende week dinsdag, als ik 14 weken ben, mag ik nog eens naar Christine van Kind en Gezin. Dan kruip ik nog eens in de meetbak en op de weegschaal, want dat is ondertussen al een maand geleden. De kinderarts zal daar ook zijn, maar ik denk niet dat ik veel zal lachen als ik hem zie. Ik krijg namelijk mijn tweede sessie pikuurkes (tegen vanalles en nog wa : dikke nekken, rode bollekes, rode streepjes, geel velleke, ... precies of ze hier nie graag kleurkes zien ).
Er is een filmrolleke binnen om te ontwikkelen, dus wellicht zie je hier binnenkort terug nieuwe fotookes van me. Super hé . Tata
Ik probeer nu al weken om die vingertjes op te eten, en het lukt me maar niet. Maar ik geef niet op. Ook vandaag sabbel ik al de ganse dag op mijn vuistjes, met lekker veel 'smekkende' geluidjes, maar het mag nog niet baten. Mama zegt dat ik moet oppassen, want op nen dag zal het me misschien lukken en dan ben ik de pineut volgens haar. Ze verkopen blijkbaar nog geen nieuwe handjes in de winkel. Een gat in de markt me dunkt!!
Zolang ze maar pampers verkopen . Ik vul ze tegenwoordig namelijk goed. Te goed. Mijn eigen geproduceerde gele smurrie loopt er langs alle kanten uit tegenwoordig : linkerzij, rechterzij, rugkant,... Gisteren voelde mama opeens nattigheid, en jawel, ze kreeg nen "saucis" in haar hand en op haar bil. Hoe we tot aan het verversingskussen zijn geraakt zonder verdere plekken te maken... vraag het ons niet . En vandaag heb ik mijn gele kunsten nog maar eens overtroffen : mijn billen en mijn ganse rug (en dat terwijl ik eigenlijk rechtzat, hihi). Ik ben lang proper gebleven, maar de laatste dagen draag ik drie verschillende tenuekes per dag.
Gisteren zijn we voor het eerst naar het verre West-Vlaanderen op visite geweest. Opa Rekkem was onlangs 60 jaar geworden, en dat werd gevierd met een reuze ontbijt voor vele mensen. Als kadootje ben ik superlief geweest tegen iedereen en heb ik mijn breedste lachjes bovengehaald. Iedereen vond me lief, schoon, groot, kloek, flink,... Cool! Ze mogen dat nog doen, van die sjieke eetfestijnen. Zelf heb ik sommigen getrakteerd op doopsuiker, want mama was die op de babyborrel aan heel wat mensen vergeten meegeven... tsss. En ze had er nochtans haar werk ingestoken. Enfin, beetje bij beetje geraken de popjes bij wie ze moeten zijn. Ik heb er alvast eentje verstopt om dan binnen enkele maanden in mijn schoentje te steken. Ik vind namelijk dat het paard van Sinterklaas er ook eentje verdiend; die draagt niet voor niets al dat groot speelgoed rond hé. Ge moet die soigneren ze!
Elke dag groei ik een beetje. Iedereen kan duidelijk zien dat ik niet meer dat kleine ukkie ben van bij de geboorte. Mama en papa zien ook wel dat ik al ferm gegroeid ben, maar gezien zij mij elke dag zien, valt het voor hen soms moeilijker op dat er zaken veranderen aan me. Maar beetje bij beetje laat ik het merken : ik hou al mijn rammelaar vast, soms tot 10 minuten (al kan ik nog niet rammelen), ik volg papa als hij in de living passeert, ik hou mijn hoofdje al veel beter recht dan enkele weken geleden, ...
Ook vandaag hebben we een belangrijke stap gezet : mama heeft mijn verkleiner uit de maxi-cosi gehaald. Ik ben nu immers al een stoere grote gast, zegt ze. En omdat ik nu soms boven een slaapje doe én omdat ik eigenlijk nooit een grote wiegfanaat ben geweest, heeft ze vanmorgen de wiegbekleding van het park gehaald. Mijn park ligt nu vol knuffeltjes en is klaar voor mijn speelcapriolen. Ik leer dus best zo vlug mogelijk om mijn speeltjes beter vast te houden en vooral ze zelf te grijpen.
Gezien het weer terug mooi en warm is, zijn we deze week enkele op-en-top zomerkleertjes gaan kopen. Ik heb heel veel mooie kleertjes van Emiel die ik eventjes mag lenen voor zolang ik er in kan, maar speelkameraad Emiel werd in de maand december geboren waardoor ik sommige van zijn dubbel gevoerde broeken nu best niet aantrek . Veiligheidshalve heb ik er maar goed op gelet hoe groot de 3 en 6-maanderkes zijn, want dat verschilt nogal sterk van merk tot merk... (stom eigenlijk hé. Waarom geen standaard gebruiken?). En toch, thuisgekomen bleek er toch één van de broekjes maar juistekes gepast. Eén van die boelekes die nog in de dikke buiken zitten, zal dus binnenkort the lucky bastard zijn die mijn broek mag dragen
Ik ben overdag nooit een grote slaper geweest, waardoor ik mama weinig rustpauzes gunde. Maar daar komt misschien stilletjesaan verandering in. Sedert enkele dagen doe ik in de voormiddag een klein dutje in mijn grote bed (soms een half uurtje, soms anderhalf uurtje). ' Is te zeggen : in mijn draagmand die in mijn grote bed staat. Die draagmand ben ik al gewoon als bedje van bij mijn thuiskomst; nu staat ze dus als tussenstap in mijn grote bed in mijn kamertje. De volgende stap is dan dat ik niet meer in die draagmand slaap, maar gewoon in mijn grote bed. Lang zal dat niet meer duren, want ik ben bijna even groot als mijn draagmand zelf .
De afgelopen week ben ik overgeschakeld van gewone, dunne flessenmelk naar een iets zwaardere versie. Ik ben niet wat ze noemen een reflux-kindje, maar toch kwam er de laatste tijd terug meer naar boven, zo om het kwartier een gulpje. Nu drink ik dus wat zwaardere melk die wat gemakkelijker in mijn maagje blijft zitten. Ik voel me ook meer voldaan (ik drink bovendien nu vaker mijn fles leeg, die nieuwe melk is veel lekkerder) en ben bijgevolg ook wat rustiger (waardoor ik dus een slaapje overdag nu ook wel zie zitten, super toch?).
We zijn nog maar net terug thuis van het baby-bezoek aan Marie, of we mogen alweer een vriendinnetje verwelkomen. Moekes vriendjes Dries en Liesbeth (www.driesenliesbeth.be) zijn deze morgen mama en papa geworden van kleine Lien. Da's ook met een grote 'L', net zoals Lander. Tof hé! (al snap ik al da gedoe over kleine en grote lettertjes nog niet).
Later deze week ga ik opnieuw naar waar ik vandaan kom. 't Is te zeggen, niet in mama's buik natuurlijk, maar naar de kleine kindjeskliniek in Deinze. Daar is namelijk vandaag een nieuw speelkameraadje van me geboren : Marie!
Dag Marie, welkom. We komen jou, je zus Amélie, mama Heidi en papa Ernst gauw bezoeken! Het scheelde niet veel of je verjaarde samen met Opa Rekkem, maar dan moest je gisteren geboren worden. We zetten vlug je naam op onze verjaardagskalender.
Je zal zien dat ik al een flinke kerel ben. Weetje, ik werd ook op een dinsdag geboren, maar dan 10 weken geleden. Mama zegt dat het heel vlug gaat, maar dat ze toch blij is dat de eerste twee maand voorbij zijn. Ze is nu wat meer vertrouwd met spartelende wezentjes, zegt ze, en geraakt gewoon aan de baby-routine. Papa is er nog elke dag verwonderd van dat hij nu een echte 'papa' is, cool hé.
Ik vul mijn dagen met het kijken naar lichtjes en het meezingen van liedjes, met een lach en een schrei tussendoor. Wat zie ik err naar uit om samen met jou te brabbelen, kleine Marie! Dikke kus!
Mama weet heel goed dat ik de eerste 2 jaar zoveel mogelijk de zon moet vermijden. Papa heeft ondertussen een factor 50 gekocht!! 50, jawel! Maar 't mag niet baten... Mama dacht de zon te vlug af te zijn door me efkes een verse pamper te geven op een tuintafeltje, enneeeuh da stond niet in de schaduw. Al bij al duurde dat misschien maar enkele minuutjes, maar lap.. rooie vlekskes. Tsss.
Na een 6-tal uur zijn de vlekjes op mijn armen en benen alweer verdwenen. Maar de les van vandaag is wel deze : niet allen zonnecrème thuis hebben staan, maar ook in de verzorgingstas-voor-onderweg steken .
Mama vertelt dat er meneerkes en mevrouwkes bestaan die de post rondbrengen. Wat 'post' is, zal ze me later es uitleggen; het zou een allegaartje van documenten en facturen zijn. Nu blijkt dat die menskes al 12 dagen aan het staken zijn, dus geen post. Wat 'staken' is, ...
Gevolg : we wachten al lange tijd op mijn SIS-kaart en klevertjes van het ziekenfonds. Wat een 'SIS-kaart' is, ... (pfft, allemaal later later later). Gevolg bis : we konden niet naar de apotheek om mijn rota-vaccin te halen dat ik strakjes krijg van de dokter bij Kind en Gezin. Gisteren zijn we dan toch met hangende pootjes gaan vragen of we het vaccin niet konden meekrijgen aan volle prijs. En jawel, geen probleem : 77 euro alstublieft!!
Gelukkig : blijven ook de facturen weg en had mama nog zoveel centjes. Gelukkig bis : kregen we een briefje mee voor terugbetaling achteraf.
Raar : belastingsbrieven en oproepingsbrieven worden door de kabouterkes bezorgd. Raar bis : kaboutertjes zijn piepklein, hoe geraken ze dan tot aan de brievenbus?? Hmm, ik vrees dat ze me hier soms blaaskes wijsmaken, ma bon, ik pak ze daar later wel eens op terug .
Poeh, deze week was lastig. Ik doe supergoed mijn best om te luisteren, te kijken, te lachen en te brabbelen, dat ik er bijgevolg ook super moe van wordt. Maar slapen? Nee hoor...'t Is nog niet donker Ik slaap enkel als mama of papa mij vasthouden. Maar de snodaards proberen me dan na een tijdje in mijn bedje te leggen. Gelukkig heb ik dat vlug door, en laat ik nogal gauw merken dat ik daar geen genoegen mee neem. Christine van Kind en Gezin is afgelopen dinsdag op bezoek geweest en heeft een nieuw plannetje willen smeden : mij wakker in bed leggen en mij desnoods 10à15 minuten laten schreien terwijl ze duidelijk in het zicht in de buurt blijven... Plezanteriken, daar doe ik niet aan mee. Ik huil en huil tot ze me na 20 minuten er dan toch weer uithalen (want als ik zolang schrei, dan moeten ze volgens K&G es zien of het nietske anders is dat mij mankeert ). Gevolg : we zijn een halve week verder en hun plannetje is tot hier toe mislukt.
Deze morgen zochten we oude kadertjes op de rommelmarkt in Gentbrugge. Om al mijn schoon fotootjes in te steken, tiens. Maar toen mama rond 13u terug naar huis wou, heb ik es laten zien dat dat niet naar mijn zin was. Ik ben beginnen huilen, en ik ben pas gestopt rond 21u. Nah! Papa was gaan werken, waardoor mama mijn lastige bui alleen mocht verwerken. Rond 17u zei ze dat ze der haren buik van vol had, maar ik dacht nog lang niet aan ophouden. 'k Weet zelf niet zo goed waarom ik het zo lang heb volgehouden... 'k was er misschien beter wat vroeger mee gestopt. Want op den duur was ik zo moe en zo uitgeput dat ik er zelf supernerveus van werd en niet meer te bedaren was. Het duurde dan uiteindelijk nog een uurtje vooraleer ik ver ver weg in dromenland was.
Papa gaat daar soms ook naartoe. Maar volgens hem is het daar niet altijd even plezant. Vannacht hadden ze er hem in de gevangenis gestoken. En toen ze klaar waren met eten, kreeg iedereen een baby, een slabbetje en een papfles in de handen geduwd... Hmm, zouden andere kersverse papa's dat ook dromen? Da's wat softy-er dan de held uithangen in 'Prison Break' hé .
Stampe stampe stampe, op en neer gaan mijn beentjes. De vuistjes blijven ondertussen nog altijd even lekker. We spelen hier soms van 'uitbeelderke', en mijn favoriete opdracht is : ijsjes likken .
Ik wil toch eventjes vermelden dat ik "mijn nacht" zo stillekes aan ietsje later leg, zodanig dat hij toch al een beetje overlapt met die van mama en papa. Ik had gisteren voor het laatst honger rond 19u30, ik ben gaans lapen tegen 23u30 ofzo, en pas deze morgen om 7u wakker geworden. Dat is dus bijna 12u tussen twee flesjes door. Vanmorgen dus wel reuze honger, waardoor ik een beetje te gulzig was en ik zopas alles terug heb overgegeven... Ik heb dus een vers tenueken aan. Schoon ze : een roze polootje. Zogezegd voor een zesmaanderke, amai, dan hebben die toch maar smalle schouderkes, want het zit me als gegoten.
Vanavond gaan we eten bij Kathleen, die mijn speelkameraadje verwacht tegen eind september. Mama zal een pak pampertjes verpakken met een grote strik. Es wat anders dan bloemen of pralienen hé . Morgen komt dan Christine van Kind en Gezin weer. Benieuwd of die weegschaal mij nog aankan, hihi.
Knibbel, knabbel, knuisje, wie sabbelt er aan mijn vuistje?
Ik vraag me al weken af wie of wat er hier contant in mijn gezicht wrijft of dingen met alle geweld in mijn mond probeert te steken. Mama zegt dat ik dat zelf ben. Deuh! Ik weet wel wat ik doe zeker? Ik lig hier gewoon braaf te wezen, maar nooit word ik gerust gelaten. Maar ze blijven hier beweren dat ze daar niets kunnen tegen doen. Het zouden mijn eigen handjes zijn... Nu de basisreflex verdwenen is om mijn handjes te klemmen rond de zaken die in hun buurt kwamen, maak ik blijkbaar geregeld vuistjes, deze keer om op te sabbelen. Jammergenoeg is mijn mondje te klein om er twee tesamen in te krijgen..., maar ik blijf proberen. Het liefst zou ik er ook nog mijn tutje of de papflesspeen bijkrijgen, maar dan worden mijn handjes weggetrokken. Beu-eriken hier, boe-oe!
Door al dat gesabbel, werken mijn speekselklieren op volle kracht. Eventjes werd aan tandjes gedacht, maar daarvoor is het nog iets te vroeg.
Morgen gaan we even op bezoek bij Mady, mijn lieve onthaalmoeder, zo dat ze toch even kan inschatten welke rakker ze binnen een paar maand in huis haalt. Mady woont hier een kilometertje verder. In tijden van onthaalmoeder-tekorten is dat eigenlijk wel een grote luxe. Super toch?
Hoera! Ik ben zonet 7 weken geworden. Dat heb ik gevierd door voor het eerst mijn flesje volledig uit te drinken, en daarna ben ik knorrend naar dromenland gegaan.
Ondertussen sorteerde mama nog maar eens mijn berg kleertjes in 2 hoopjes : 'kan er nog in' en 'kan er al niet meer in'. Ik voel me supergoed in maatje 62, maar geloof het of niet, soms draag ik al eens een zes-maanderke. Het ene merk is het andere niet hé. Stom eigenlijk. Papa noemt dat 'commerce', want door die misleiding zijn er een paar kleertjes waar ik met moeite één keer ben ingekropen. Ze zijn immers zo klein voor hun maatje, dat ze beter op de stapel zouden liggen van een maatje kleiner. Geen kwaad woord over Petit Bateau, super kwaliteit en vaak ook super coole prints, maare... e wa wreed klein hé Anderzijds zijn ze hier thuis aangenaam verrast van de Hema-kleertjes : rekbaar in alle richtingen! Ik moet ze gelijk geven, hema-bodiekes zijn zo stretchy, dat ik mijn armpjes niet in vieren moet vouwen om door de mouwtjes te kunnen. Wedden dat daar een coole papa of mama in de ontwerpafdeling zit??
Ja, tegenwoordig hoor ik dat hier vaak : "die ontwerpers hebben zelf geen kindjes zeker". Mama zegt dat ze het beu is, en dat ze een eigen fabriek voor baby-spulletjes zal opstarten : zelfklevende tutjes, papflessen waarvan het cijfer van de opening reflecteert als het duister wordt (vooral handig bij nachtvoeding, wanneer we hier het licht wat gedimd laten), kousen waarvan de rekker niet in de beentjes nijpt, een lange stok 'comme Mister Gadget' (met een magneet, een grijpertje,...) om aan vanalles-en-nog-wa te kunnen dat net buiten haar arm-bereik ligt terwijl ze met mij op haar schoot zit in de zetel, flessenverwarmers die 'ping' zeggen als ze klaar zijn (die moeten vast wel bestaan, maar de mijne doet dat dus niet ), ... en zo gaat ze maar door. Wekelijks komt er een uitvinding of een aanpassing bij. Ik word vast en zeker naar de tekenschool gestuurd later, zodat ik voor productontwikkelaar kan studeren.
Papa foetert al vaker eens op de post, vooral over hun pakjesbehandeling en hun loketbedienden (die steeds nieuw blijken of blijven), en nu is het mijn beurt : enkele van mijn geboortekaartjes vielen pas deze week, begin mei dus, in de bus, tewijl ze toch al op de bus gingen op 23 maart. Van Gent tot Gent in 40 dagen!!!! Pfft, we hadden ze beter meegegeven met de postkoets, de postduif of met Passepartout, die in 80 dagen rond de wereld ging toen Jumbo's en TGV's nog in hun moeders buik zaten .
Was hun postbode met verlof? Oeps nee, sorry, was een non-prior zegel ! Gelukkig schaffen ze deze terug af vanaf deze maand, en zullen alle kaartjes vanaf nu de dag nadien terug besteld worden...
Ondertussen bracht ik de afgelopen dagen door op de schoot : belly-to-belly (terwijl mama mijmerde over de body-to-body feestjes in de Culture Club ). Enkel zo was ik een beetje rustig en tevree. De overgang van borstjes naar flesjes ging heel goed, dus daaraan ligt het niet, maar er komen zoveel indrukken op me af dat ik nood heb aan een vertrouwd gevoel. Mijn oogjes merken elke dag nieuwe dingen : ribbeltjes in het plafond (maar ook effen plafonds zijn het kijken waard!), voegen tussen de steentjes, motiefjes op het behang, plantenblaadjes,... man man man hier is veel te zien. Verder oefenen we voor mijn one-man-show "mijn 1001 gezichtjes". Gekke-bekke-trekke, tof tof tof. Al moeten mijn geluidjes niet onderdoen. 's Morgens word ik met de grootste glimlach wakker (als mijn honger nog meevalt ten minste) en trek ik het ganse schuif geluidjes open. Ook aan mijn vermomming wordt gewerkt : elke morgen word ik wakker met een nieuwe kras op mijn gezichtje, ondanks dat mama mijn nageltjes probeert kort te houden . Papa is al blij als mijn oogjes er 's morgens nog inzitten, want naar het schijnt steek ik heel graag - met al mijn kracht - mijn vingers in mijn oogkassen.
Straks mag ik terug in mijn badje, waarna we wellicht een uitstapje maken. Het zou immers de laatste van 37 dagen zonneschijn zijn. Morgen komt er regen. Benieuwd wat ik mij daarbij moet voorstellen, want het is van het prille begin van mijn jonge leven geleden dat ik dat nog 'gezien' heb. Ah, geen problemen mee, wedden dat mama me hier morgen een nieuw liedje leert waarbij ze begint te tapdansen rond haar paraplu...
Mama heeft zonet een afspraak gemaakt met een baby-osteopaat (pffft, moeilijk woord zeg!). Volgende week donderdag mogen we er naar toe. Die osteo-dinges meneer zal me dan eens goed masseren en hier en daar op mijn lichaam duwen. Niet dat ik er slecht aan toe ben hoor, nee zeker niet, we gaan eerder eens preventief. Eén of meerdere osteo-sessies kunnen ervoor zorgen dat mijn krampjes minderen, dan de kans op reflux vermindert, dat ik me minder krampachtig zal opspannen, enzomeer. Met een beetje geluk word ik misschien een volledige 'zen-baby'. Als je als baby naar zo'n osteo-meneer gaat (mag ook een madam zijn natuurlijk! Ja eigenlijk, mama, waarom laat jij me niet door een lieve osteopatrice behandelen??), dan kan je op latere leeftijd daar ook de voordelen van plukken. Minder darm- en rugklachten enzo. Je kunt er een beetje over nalezen op de volgende site : http://www.babyosteopathie.be/ Ik laat jullie dan zeker via deze weg weten hoe het gegaan is.
Gisteren was het shoppen geblazen : - mama is met mij naar het centrum geweest om luiers 'maatje 3' te halen (5-9 kilo). Want maatje 2 (3-6 kilo) begint soms krap te zitten. - Vervolgens zijn we naar H&M en HEMA geweest om zomer-slaapzakken. Ik stamp namelijk al zo goed met de beentjes en zwaai voortdurend met de armpjes dat lakentjes mij niet meer toegedekt kunnen houden. - Verder kochten we ook een bakerdoek; hiermee kunnen ze een pakje van me maken zodat ik wat rustig wordt en gemakkelijker de slaap kan vatten. Al helpt het ook als ze een slabbetje op mijn hoofd leggen blijkbaar (mama heeft dit van Heidi en Yvonne geleerd op de babyborrel). - We kochten ook nog onderlijfjes zonder mouwen, pre-marcellekes zeg maar, hihi. - We hadden nog een centje over, dus brachten we ook een bed-zeiltje mee om de matras van mijn 'groot' bed te beschermen. Het zal namelijk niet meer zolang duren eer ik mijn draagmand ontgroei en dan mag ik in het bed in mijn eigen kamertje beginnen slapen. Sjiek hé, al moeten ze hier wel nog van die verduisteringsfolie vinden. Zoniet, ben ik bij de eerste lichtstraal klaarwakker (en dat is iets te vroeg volgens mama en papa)
Daarna zijn we de 'De Zuid' even overgestoken, richting het werk van mama. Zou ze haar werk nu al missen? Of wou ze mij eens aan de collega's voorstellen? Ik hoop toch stilletjes dat het dit laatste is Vrijdagmiddag komen de collega's van mama haar dienst even naar ons huisje voor een officieel baby-bezoek. Cool hé.
Verder geen nieuws. We houden ons vandaag rustig bezig; dag van de arbeid hé Veel meer dan de muguetjes uit onze tuin oogsten, zullen we wellicht niet doen.
Groetjes, Lander Gent-Mont Saint Amand - 1 mei 2007 - 6 weken oud
Ik wil iedereen een dikke dank-knuffel geven. Zo tof dat jullie er vandaag allemaal bij waren. Mama en papa willen zich via deze weg nog even verontschuldigen voor het feit dat ze niet overal zijn kunnen langskomen om over mijn wel en wee te vertellen, maar zoals jullie zelf gezien hebben : het was super druk. Gelukkig waren er Wendy, Els, Karel, Christine, Miep, Astrid, Chrisje, Hugo, Danny, Hans ... die vele broodjes smeerden en pintjes tapten. Tussendoor, toen iedereen mijn mama aan het kussen was, heeft tante Wendy mij verpamperd en heeft nonkel Danny mij zelfs de fles gegeven. Njammie. Mercikes. Ook een grote dank-je-wel aan Rik en Indira van Kaffee Plansjee (www.plansjee.com) voor het regelen van de drankjes, aan de vele bestellers van dienst en aan onze buurjongens en -meisjes die ervoor zorgden dat de frisdrank goed koud bleef in die blauwe bak.
Bogey kwam es zien naar de potentiële schoonzoon voor zijn meiden Trix en Saar... maar mama en papa zijn vergeten informeren of ik aan de criteria voldoe. Verder heb ik kunnen kennismaken met mijn vele speelkameraadjes : Julie, Emiel, Morgan, Mira, Myrthe, Leander, Lander, Lotte, Freya, Armand, Jérôme, Tille, Bente, Benne, Flo, Sarah, Yana, Jana, Silke, Hera, Ellen, Ayko, Amélie, Roos, Elke, Helena, Max, Thorsten, ... (en ook eventjes met die kapoenen die nog in de vele ronde buikjes zitten). Allemaal schatten!
Toen iedereen vertrokken was, was het zonnetje al gaan slapen. Ik daarentegen moest al de gezichtjes die ik vandaag heb gezien en de geluidjes die ik heb gehoord nog wat verwerken, maar tegen middernacht was ik in dromenland. Papa had toen al de rolluiken naar beneden gedaan, en "de boel de boel gelaten" . Als ze morgen de rolluik terug optrekken zullen ze grote ogen trekken wellicht. Jaja, ze zullen een tijdje zoet zijn met opruimen. Maar dat zullen ze wel doen met een voldaan gevoel, want ze zijn zo blij dat Sabine de zon naar Sint-Amandsberg had gestuurd en dat iedereen in opperbeste stemming was. Voor herhaling vatbaar... al durven ze er nog geen nieuwe datum op plakken
Iedereen nog eens van harte bedankt, vooral voor jullie mooie pakjes die ik mocht ontvangen. Mama heeft ondertussen een babyrekening op mijn naam geopend om jullie centjes op te plaatsen. Ik beloof plechtig dat ik er spaarzaam mee zal omspringen.
Mijn nachtelijk feestmaal zit er op, en nu ga ik terug tukkie doen. Morgen wacht ons een nieuwe zonnige dag! Tot gauw nog es!
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden
Op den duur wordt echt aan alles gedacht zoals je ziet. Ondertussen heb ik ook heel veel gebrobbel in de darmen... zouden het erge krampen zijn?
.
. Toen ik daarna een peutertje op televisie zag, moest ik weer ferm lachen. Mama vraagt zich af of het bij alle kindjes zo is dat ze zo moeten lachen als ze een 'soortgenoot' zien... Tja, wie zal het haar zeggen, ik in alle geval niet 
. 't Moet niet altijd de mama zijn hé, hihi.
. En vandaag heb ik mijn gele kunsten nog maar eens overtroffen : mijn billen en mijn ganse rug (en dat terwijl ik eigenlijk rechtzat, hihi). Ik ben lang proper gebleven, maar de laatste dagen draag ik drie verschillende tenuekes per dag.
Later deze week ga ik opnieuw naar waar ik vandaan kom. 't Is te zeggen, niet in mama's buik natuurlijk, maar naar de kleine kindjeskliniek in Deinze. Daar is namelijk vandaag een nieuw speelkameraadje van me geboren : Marie!
Poeh, deze week was lastig. Ik doe supergoed mijn best om te luisteren, te kijken, te lachen en te brabbelen, dat ik er bijgevolg ook super moe van wordt. Maar slapen? Nee hoor...'t Is nog niet donker 
Hoera! Ik ben zonet 7 weken geworden. Dat heb ik gevierd door voor het eerst mijn flesje volledig uit te drinken, en daarna ben ik knorrend naar dromenland gegaan. 
! Gelukkig schaffen ze deze terug af vanaf deze maand, en zullen alle kaartjes vanaf nu de dag nadien terug besteld worden...
