welletjes en weetjes over onze kleine ukjes
fotootjes ...

http://picasaweb.google.com/
Goldgrube

en
https://picasaweb.google.com/
109875806998916118375

Inhoud blog
  • Twee jarigen!
  • Enfin, efkes in het heel erg kort
  • Overijverige tandenfee?
  • voorbereidingskes
  • Benieuwd...
  • Buis en Buik
  • Rekenen met kerstomaatjes
  • Van die keer dat het brave kind uit de zetel viel...
  • Op roze wolkjes
  • Blauw gepeuter
  • De geciteerden
  • Schoolse ochtendrituelen
  • spionnen
  • van dat kleintje dat ook naar school moest
  • Spraakverwarring
  • Uit het dagboek van klaspop Jules...
  • een sjaal met ...hokjes
  • welles-nietes
  • een nieuwe, liefst een blauwe
  • Leve de Kunst!
  • Ergens tussen creche en school...
  • Heet ijzer...
  • Rechtzetting
  • Kinderpraat en ander stuff (lees stof)
  • Tranen
  • Illusie der onzichtbaarheid
  • Welkom Mats!
  • Clown V
  • Welkom Lewis!
  • Laatste schooldag
  • Welkom Liv, Merlijn, Lotte, Noor en Gilles!
  • Het laatste nieuws
  • Royalist?
  • Welkom Sien bij een aflevering van “De één al properder dan de ander”!
  • zee-machtig
  • De slimste thuis
  • Welkom Maren!
  • Een slecht patattenjaar!
  • Ongeluk en geluk samen op een klein trapje
  • o dennepoo - o dennepoo
  • Dit *
  • Daar staat ie dan!
  • 'n klaarwakkere tête-à-tête
  • Dakloos met pliekplieken in de buik.
  • Potjes, toiletjes, pietjes (en sintjes)
  • Waarom spoken spoken als ze spoken?
  • Eerste schoolweek
  • Eerste schooldag...
  • Trots tot supertrots.
  • Juffrouw Gerda
  • OK - KO - OK
  • Sociaal Zeker - Zeker sociaal
  • De S van School en de G van Gotejonge
  • Over boompjes en kaatjes
  • Welkom Martijn!
  • u had het nog te goed ...
  • Kadootje voor de mama!
  • aliveandkickson...
  • Dag Senne! Dag Nora!
  • paard, geit en schaap roepen in koor "awoe de koe"
  • Medisch dossier V. - juli 2009
  • Timemanagement... voor een volgend leven wellicht!
  • Over keelontstekingen en potjestraining
  • Welkom Lieve Louise!
  • Plannen voor mannen
  • Openingszin nr 1
  • Opvoeding, niet altijd volgens hét boekje.
  • Propere vuilaards
  • Eten gelijk de groten...
  • Goed gedaan!
  • fotomodel
  • Lander-taaltje
  • Winkle(r)prins
  • Lander-manierkes
  • 't is gebeurd!
  • Peuterontwikkeling
  • knalgeel meubilair
  • Schuiten van schoenen
  • dadadadadaa
  • Het trussel-beest
  • een woordje WV
  • Hiep Hiep Hoera!
  • daguitstap voor de wetenschap
  • Mon, sluit de melkherberg maar!
  • enzovandiedingen
  • Op papa's vrije dagen...
  • Vanalles vandaag
  • Leve patoaters en carnavalisten!
  • Valhelmpje vragen aan paashaas?
  • Bataan papop
  • de vrolijke wekker
  • Hun 2e Amerikaanse president
  • "Precies zijn papa - Precies Lander"
  • de knappe kapster kapt en knipt
  • potjes en bataantjes
  • van melkjes en eiwitjes
  • Tafeltje-dek-je
  • De Sint die kwam...
  • Niet voor herpublicatie vatbaar
  • Fruitpap in de sneeuw : graaauw!
  • What's in a name?
  • Welkom Vic! Welkom Anders! Welkom Ninke!
  • Studeer eens voor kinderarts!
  • Cowtipping
  • Thuis
  • Wat zijn we weer viraal vandaag!
  • what's in a name?
  • Melkherberg
  • Zoontjeslief
  • Bweukkez
  • Reflux bis
  • Voor groot en klein
  • van keffertjes en grote blaffers
  • ijverige amb(etan)tenaren
  • Welkom lief klein buurmeisje!
  • op een blauwe maandag
  • Kloeke, schone ventjes
  • All peace and quiet..
  • Daar zijn ze!
  • 28/08/08 - 14:27 - Welkom kleine broer!
  • 08.08?
  • Toneel... 't zit in 't bloed!
  • Speelballen en kameraadjes
  • Wespie Weps
  • koekiemonster
  • van 'zelf doen'
  • Gents Bloed
  • van papapatapjes enzo
  • uurtje vakantie
  • Dunne Vandaele - dikke buik
  • Peren en Plakkertjes
  • stappenteller slaat tilt
  • Stappenteller : 3-0
  • zetelbeklimming en co
  • Sprongetje nr 9
  • nachttarief na 21 uur...
  • O soleil soleil
  • E viva el schwalbe!
  • druk druk druk
  • Bakkersmodel
  • taartje zonder kaarsje
  • 1 JAAR!
  • vandaag of morgen?
  • Nog 3 keer (door)slapen...
  • Joehoe, lekker stoer!
  • Welkom Trix!
  • Tarara-biotica
  • Feesjeu 'De zoete inval'!
  • Alles aan de kant!
  • Welkom Fries!
  • Virale speelgoedberg
  • I I I I I I I I I I I
  • Op verplaatsing
  • knarsetanden of tandenknarsen
  • rapenpoep
  • un dos tres quattro!
  • Drietand
  • Dank u Lieve Sint/Santa
  • Achterwaarts mars!
  • changement de decor
  • van moetens
  • bweurk
  • *****-omnivoor
  • rood - roodsel - roodselst
  • oor(ge)prut(s)
  • Roll over Beethoven
  • Dames en Heren...
  • Dag kleine Jack!
  • Ik presenteer u ...
  • gisteren - 6 maand - morgen
  • Welkom Merel ! Welkom Janne !
  • Dokters en vrouwen
  • Onthaalmoeder Mady
  • Welkom Tarik Eren ! Welkom Guillaume!
  • Bij de pinken
  • Andere groentjes... njam!
  • En nu? Wortelpuree!
  • En... Wortelpuree
  • Wortelpuree
  • Beljamb 2007
  • Splish Splash
  • van ai en oei naar njammie en toppie
  • Welkom thuis aan mezelf!
  • Of terug naar de 7 kilo??
  • Op naar de 8 kilo!
  • Welkom Gudrun!
  • Colores del mundo
  • Suiker voor het paard!
  • Bye bye wiegje!
  • Welkom Lien!
  • Welkom Marie!
  • crèmekes voor onderweg
  • Later
  • Snode plannetjes
  • van 'uitbeelderke'
  • Knibbel, knabbel, knuisje, wie sabbelt er aan mijn vuistje?
  • 7 weken en al bijna naar de tekenschool?
  • Belly-to-belly

    PARKMATRAS TORCK :
    De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.

    Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden?
    Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.

    stap voor stap de grote wereld in
    10-12-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van die keer dat het brave kind uit de zetel viel...
    "Er zijn geen stoute kinderen dit jaar"... tja als de Goedheilig man dit openlijk op televisie verklaart, dan sta je daar als ouder... Niets kan of mag je daar nog tegen inbrengen natuurlijk... Al die lichte dreigingen de voorbije weken, dat de Sint wel zou zien dat ze niet flink waren, worden vanaf dat Antwerpse balkon weggeblazen, verpulveren, gaan op in rook.
    Dus... kwam ook hier de man zijn speelgoed strooien, wadachje?

    De afgelopen weken kabbelden rustig voorbij, afgezien van zo nu en dan een vermanende vinger en van die waardeloze Sintverwijzingen. Het is een warme herfst. De buik van mama deinde beetje per beetje uit, pruts nr 3 laat zich voelen. Nu het de moment is om zich rustig te houden en een beetje stil te zitten, laat ze natuurlijk vanalles uit haar handen vallen. Over de helft zijnde, lijkt het al es aangewezen om aan een naam te denken. Maar we zijn er nog uit. Veel mooie namen, 2 geslachten... ah ja, de mama doet een poging om niet in het envelopje te neuzen, mocht dit toch het einde lukken, dan zou ze tijdens de bevalling wel superbenieuwd zijn wat die laatste uk tussen de beentjes verbergt. Papa moet zijn curiositeit bedwingen tot de namen gekozen zijn, dan mag hij piepen naar wat de gynaecoloog heeft neergeschreven.

    Ondertussen loopt Lander nog een paar dagen rond met een schouder-harnasje.
    Ergens begin december wou hij weer eens zetelstunts uithalen, alleen... deze keer liep het niet zo goed af : Plets Patat, op de grond. Veel pijn aan zijn rechter schouder, moeilijk een slaaphouding vinden en 's anderendaags 's morgens werd alles met de linker arm geregeld... Een bezoekje aan de Spoed drong zich op. Mama wou echt zeker zijn dat het niet zomaar zou overgaan met wat rusten, dus vroeg ze tientallen keren of hij echt pijn had enzo, want we stonden in het verleden nog al wel es voor joker bij een dokter... De kleine man bevestigde telkens, en hij was inderdaad niet te betrappen op een beweging met de rechter arm. Richting UZ dan maar. Zijn vrolijke, stoere zelf, clownesk bij verpleegsterpubliek deed de moed al in de schoenen zakken bij de mama. Er reeds twijfel, ook bij de UZ-mensen. Landerman wou enkel cartoontelevisie zien, en antwoordde niet al te veel meer op de gerichte vragen.

    Gelukkig kende hij een voorganger bij wie ze na twijfel toch een foto namen en er toch een barstje te zien was, dus namen ze ook bij Lander het zekere voor het onzekere. Oef. En nog meer "Oef", helaas, toen er een duidelijke barst te zien was in het sleutelbeen. Oef het spoedbezoek was terecht, Oef er was terecht een foto, en Oef we wisten nu waar we aan toe waren. Helaas, weinig aan te doen...
    Een schouderharnasje om hem een beetje rechter en stil te houden (tarara blijkt achteraf natuurlijk), een tweetal weken niet turnen enzo, en het zou heel spoedig genezen "bij die klein gastjes".

    Zowel thuis als op school moest hij er meermaals per dag aan herinnerd worden dat hij rustig moest zijn, van de klimrek moest komen, niet meer in diezelfde zeten staan springen, ... Zijn hoge pijndrempel zorgde ervoor dat het altijd al te heftig was geweest vooraleer hij het zelf voelde. Dat harnasje kreeg een week extra, en nu boven de kleren. Misschien zou het hemzelf en zijn omgeving nu meer opvallen dat er toch wel iets niet pluis was daar, links van zijn hoofd.

    Enfin, komt wel goed zeker? Maandag de 19e op controle in datzelfde UZ
    Les geleerd? Helemaal niet, want gisteren deed hij precies hetzelfde als die keer, twee weken geleden, je weet wel : zetelhoppen...

    O, en tussen al dit sint- en zetelgeweld zouden we nog vergeten dat de lokale kermis ondertussen voorbij is en dat we daar een doos plastieken creaturen aan overhouden, vanalles verwijzend naar lang vervlogen tijden. Bij het benoemen van al die schepsels (na raadpleging van een gespecialiseerde elektronische pagina natuurlijk) was er eentje die we wel zonder hulp herkenden : de Tyranosaurus Rex!
    Lander deed vervolgens een heel eenvoudige deductie om tot de naam van het volgende wezen te komen : Dynosaurus Links!

    Kleine broer Victor, die binnen enkele maanden ook grote broer wordt, doet het ondertussen beter op school. In de klas is er nooit een probleem geweest, een stilleke, maar het is algemeen een stillere klas dan vorig jaar, oef. Maar het afscheid nemen 's morgens verloopt tegenwoordig erg goed. Op maandag durven er nog es traantjes zijn, maar de andere dagen staat hij flink op één van de blauwe stippen. Soms zwaait hij ons al weg, nog voor de juffrouw in beeld komt.
    Sedert een tweetal maanden is hij ook volledig proper overdag. Maanden hebben we geoefend. Uiteindelijk bleek de pipi op het potje te lukken. En zoveel weken later, en veel kakbroekjes thuis, op school en daarbuiten later, lukte het van de ene op de andere dag. Het wordt zo'n flinke, grote kleuter. Niets meer baby, niets meer peuter, een grote man in wording!

    10-12-2011, 12:33 geschreven door elz&ben


    28-10-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op roze wolkjes
    De auto is sedert woensdag "in de garage", en nee, niet die "in" ons huis, want die staat bomvol (kasten, schoolbank, fietsen voor groot en klein, fietskar, bouwmateriaal, potgrond, oud papier, containerparkbrol en vooral veel, heel veel bananedozen (vol rommelmarktbrol).

    De auto is dus "in die andere garage", en nee niet die van ons 2e verblijf (zou niet weten waar dat staat).
    Maar dus "in die andere andere garage", u weet wel, waar ze prutsen aan uw auto en ze hopen (samen met jou) dat ze hem goed opgelapt tegen betaling terug overhandigen. Ja, dié garage dus.

    Garagist Guido sprak het verdoemde woord 'vervangstukken' uit, en dan weet je dat het euro-tellertje begint te lopen...
    En dan weet je ook dat je de bolide niet diezelfde dag terugziet, en dan hoop je stilletjes dat het de dag nadien is, en dan hoop je nog stiller dat de garagist niet beseft dat er een verlengd weekend voor de deur staat enzo... En misschien helemaal 'mute' dat er een vervangwagen voor je klaar staat, mocht je vorig gehoop toch nog te luid zijn geweest.

    Nu, de eerste berichten vallen mee. Qua timing toch, want de centjes-teller gaf nog geen eindbedrag. Het stuk was daags nadien binnen en zou vandaag gemonteerd worden (terwijl vandaag hun verlegnde weekend eigenlijk al in ging... en weekend van 5 dagen, moet kunnen - moderne garagisten, tssss). Deze namiddag mogen we es bellen voor de voortgang der werken en kosten; en vanavond mogen we ons boeleke wellicht ophalen. Zo niet, wordt het volgende woensdag, maar er is ook grote kans op de vervangwagen. Pfffieuw, wie weet, valt het al bij al mee deze keer (al is er een erg klein hartje voor wat die kosten-verrassing betreft).

    Geheel deze inleiding, om te melden dat we 's morgens te voet naar school moeten
    Gaat vlot, is niet ver. Een rustige 15 minuutjes stappen. Maar het is gewoon wonderlijk dat we op tijd aankomen, lees dus : op tijd vetrekken.

    Autogewijs moeten we pas later de voordeur uit, en toch is het een even grote race om tijdig op school te geraken. Altijd 'boel' om wie eerst in de auto mag, wie langs welke kant in de auto wil, wie eerst zijn gordel wil,.. met bijhorende boze en- huilbuien (tekenend, als onze overbuurjongen meldt dat hij zijn wekker niet meer hoeft, gezien wij elke morgen zijn wekker zijn tijdens ons instapproces... hopen dat hij zich de afgelopen dagen dus niet overslapen heeft ).

    Dat te voet naar school, is geen last voor die ukken. Ze zijn het eigenlijk wel gewoon, maar dan in omgekeerde richting. 's Avonds komen ze heel vaak met de papa te voet naar huis.
    Dat mama na het schooldroppen 's morgens de bus moet halen naar het werk, da's een ander gegeven. De bus rijdt weg als mijn rug net de schoolpoort ziet. We komen bijgevolg een beetje te laat op het werk (al durft dat met de auto ook gebeuren naargelang het Dampoortgebeuren).

    Onderweg vroeg Lander gisteren heel serieus : "En wanneer mag ik dan es alleen naar school stappen?".
    Ow, kid, je bent nog maar 4,5... dus de mama floepte er vlug iets uit : "Als jij 10 jaar bent, mag jij alleen naar school stappen". Hevig protest verwachtende, was ik verbaasd dat er geen kwam. We stapten gewoon rustig verder. Zalig, wandelingen zonder drama. 2 ukken aan de hand, 1 in de buik, en alles onder controle...
    Gevolg? Ik genoot deze morgen tijdens de ratrace alvast van het idee dat de wandeling naar school weer het rustpunt van de ochtend zou worden. En dat was het ook, zeker met zo'n zacht herfstweer (met roze wolkjes). 
    Met regen zou je hier een totaal andere klok horen, zeker weten.

    Op 4/5e woensdagen moeten we mss es meer te voet naar school...
    Het eindejaar nadert, ik voel het, de voornemens beginnen mijn geweten te kriebelen...

    28-10-2011, 10:21 geschreven door elz&ben


    17-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Blauw gepeuter

    Lander stond deze morgen op met de volgende vaststelling :

     

    “Mama, er zijn drie peuters : teenpeuters, neuspeuters en oogpeuters”, waarna hij de slaapjes uit zijn ogen peutert.

     

    Hij is ook fervent van van de 2 andere categoriën gepeuter… Bij thuiskomst vliegen algauw kousen en schoenen uit om tot rust te komen met de vingers tussen de tenen J

    (zelfs tijdens het wachten bij de kapper gisteren; ah, heb hem laten doen… )

    Het neuspeuteren is dagelijkse kost, bweuk. Tot daar de mededeling.

     

    Maar wij deze ochtend blij dat hij toch goed geslapen heeft afgelopen nacht, zonder nachtmerries…

     

    Gisteren namelijk, hadden we een grote verrassing gepland :

    voor het eerst zouden we met onze kapoenen richting Kinepolis trekken. Erg nieuwsgierig bleef Lander vragen wat de verrassing zou zijn, tot hij de megalomane festivaltrappen had beklommen en hij de diverse affiches zag : De Smurfen!

     

    Die blauwe rage is enorm, en ook ten huize doen ze kuddegewijs graag mee. De affiche die de film aankondigde hing op amper 100 meter van ons huis, dus dagelijks vielen de mondjes open. Konden we dan een nog groter plezier schenken dan es naar die leuke heerschappen te gaan zien “in techt”?

     

    Postgevat met een zakske snoepjes in de grote, zachte zetels werden ze stil. Beetje overdonderd – hadden we beter een foto van genomen J.

     

    De film start onmiddellijk met een razend tempo, de beelden zijn voor mama’s ogen soms moeilijk te volgen. Die spectaculaire start zou nodig zijn om de 3D-ers direct mee te zuigen in het verhaal; wij kijken 2D, dus het voelt wat raar aan.

    Voor die kinderen moet het tempo toch ook hels zijn, vraag ik me af… Maar ze zitten braafjes met open mond te kijken naar de vele figuren en kleurtjes die de revue passeren.

     

    Maar vanaf het moment dat Gargamel zijn intrede doet (zalig goed gedaan, vond ik – de kat vond ik ook erg goed), begint de angst wat in de oogjes van de kids zichtbaar te worden. De magie van het tekenfilm-achtige daalt wat; het wordt opeens een stuk realistischer in hun ogen (Gargamel is namelijk geen tekenfilmfiguur, maar een echte man!).

     

    Je ziet Lander dieper en dieper in zijn zetel zitten. In de pauze is hij opgelucht, staat recht om naar huis te gaan. Als we vertellen dat het ‘pauze’ is, en er straks nog een deel komt, begint hij te huilen. Hij laat duidelijk horen dat hij bang is, en NU naar huis wil. Mama en papa wat ontgoocheld natuurlijk, maar een bang kind voor zo’n meega-scherm laten zitten, zou echt des duivels zijn. Broer Victor kreeg de keuze : hij mocht gerust blijven met één van ons. Maar hij wou ook naar huis.

     

    Cinefiele papa kan het niet vatten, zijn zoon stuurt hem -na zowat 2 jaar cinemaloos te zijn- midden een film naar huis (en okay, het was MAAR de smurfenfilm) … We gunnen hem wat tijd om erover te raken ;-)

     

    Buitengekomen vraagt Lander waar zijn echte verrassing nu blijft; want hij kan maar niet vatten dat wij iets waar hij bang van is als verrassing voor hem hadden gepland. Smurfen zijn opeens stom; later komt de nuance dat het die Gargamel is die erg stom is. De ganse weg naar huis blijft hij ons overtuigen van zijn schrik en zijn mening over de film. Al zit hij toch te spelen met zijn 2 Delhaize-smurfen. Dus de liefde is nog niet helemaal over… (oef?).

     

    Voor ons klonk het soms ondankbaar dat hij nu maar bleef mekkeren en bleef zeuren om zijn ‘echte verrassing’, maar anderzijds was er veel begrip. Zo’n levensgrote figuren in een duistere zaal… Nochtans op voorhand bij diverse bronnen gecheckt of het wel iets voor zijn leeftijd zou zijn…

     

    Ook eentje om te onthouden : tijdens de film wil Lander naar het toilet. Teruggekomen ziet hij de zak van de snoepjes bij papa’s stoel liggen, er zit nog eentje in. Voor een paar rijen rondom ons, zegt hij luid :
    Victor heeft al de snoepen opgegeten! Ssssst, Lander!
    J

    17-08-2011, 12:13 geschreven door elz&ben


    05-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De geciteerden
    Al maanden ligt in de keuken een papiertje te slingeren met enkele vlug neergekrabbelde citaten van de kids. Gezien ik het blaadje nu al 10-tallen keer verlegd heb, kunnen we de zinnetjes beter hier intikken, niet? 

    Meer en meer spelen onze broertjes samen en ook meer en meer in een fantasiewereld of een heuse spelwereld. Sommige kinderen doen dit van peuter-af (Victor bijvoorbeeld), maar Lander doet dit nog maar recent. Voordien moest alles erg waarheidsgetrouw zijn, alles telbaar, ... Als de juf zich in een typetje wou verkleden, gaan veel klasgenootjes daar in op. Lander niet, die zegt simpelweg dat het een verklede juf is en kan niet meegaan in wat ze vervolgens van hem vraagt.

    Toen ze maanden geleden elkaar wilden overtroeven aan de glijbaan, door alles te doen behalve te glijden, hoorden we het volgende (toen een unicum, ik heb er zo van genoten):
    - Lander tegen Victor : "Hei Piraat, kijk es naar de Kapitein, die kan coole dingen want die is 4 jaar." 
    - Lander tegen Victor : "Cool he Piraat, laat jouw truukje nu maar es zien"
    enzoverder

    Een tijdje terug had je Victor die bij de papa kwam klagen over Lander : 
    Victor : "Papa, Lander zegt mij altijd na" (kan bij tijden best vervelend zijn, kunnen we zelf getuigen)
    Papa : "Probeer het dan ook eens Victor. Zeg Lander ook es na".
    Victor wandelt naar Lander tot enkele stappen ervoor. Daarna strekt hij hoofd en nek om nog net iets dichter bij Lander te zijn en zegt dan vol overtuiging en verwijtend : "NA!"
    (hilarisch toch?)

    05-07-2011, 23:09 geschreven door elz&ben


    03-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Schoolse ochtendrituelen

    Pfff, ik ben nog niet bekomen van die keer ik een postje in voorbereiding had over Victor zijn eerste schoolweken… en dat het dan plots blokkeerde en de ganse tekst naar de wereldwijde web-hemel ging en nooit terugkwam, zelfs niet met de magische shortcut die ik sedert het ontdekken ervan al vele keren heb gebruikt en denk aan de keren dat ik hen had kunnen gebruiken maar er toen nog het bestaan niet van wist (ctrl+Z voor de curiezen… terugkeren wanneer de ‘back’toets en co niet werken… maar werkt dus blijkbaar ook niet altijd, maar toch zeer vaak ze)

     

    Niet bekomen van dat onmachtig toeval, en ook een beetje gevloekt op mezelf, en nog steeds. Omdat het vooral de eerste keer niet was dat mij dit overkwam en ik ondertussen de ‘toeval-les’ reeds hardleers gesnopen had : de blogjes bereid je best voor in één der Word-s dezer wereld, en dan doe je copy-paste (ofte Ctrl+A – Ctrl+C – Ctrl+V, van vastplakken wellicht… mijn Engels raakt niet zo ver).

    En die keer, dacht ik dus weer eens slimmer te zijn dan mijn eigen verledene zelf, en lap.

     

    Zijt maar zeker dat wat ge nu leest, eerst in een tekstverwerking is ingetikt, op dit eigenste moment voor mij, op een eerder tijdstip voortegij (maar ter uwer chronologie : op het moment dat op de lichtbak een Franse tijdrit wordt uitgezonden en er witte mannekes het zadel vasthebben van oranje trappertjes).

    Tot het weer eens te goed gaat wellicht en ik dan nog eens tegen de lamp moet lopen. Is gezond zo nu en dan, uzelf een beeke opvoeden blijft een eeuwig proces.

     

    Enfin, die eerste schoolervaring dus :

    Hij stapte zo fier uit de auto, met zijn prachtige boekentas op de rug (zie foto’s). Met een iets kleiner hartje ging ie de schoolpoort door, want van de rust aan de ene kant ging het opeens over in een gejoel en geloop aan de andere kant. Maar veilig aan mama’s handje lukte het wel. Tot het moment dat de bel al een tijdje was geweest en de juf ter hoogte van ons passeerde en het kindje meemoest : wat een immens verdriet.

     

    Dikke, dikke, dikke, zei ik al dikke?, dikke dus, dikke tranen rolden, de één na de ander, het snikken kwam van zo diep, de snottebellen met beken… Hij leek te beseffen dat hij voor minstens 15 jaar elke ochtend aan dit ritueel gebonden was.

    Mijn zwakke traanklieren konden het niet aan, en ik deed een potje mee.

     

    Dag twee weer van dat, dag drie, dag vier, dag vijf… en alle 61 schooldagen die er nog volgden. Ow, we moeten niet overdrijven, op vrijdag 1 april heeft hij geen traan gelaten. Hij dacht wellicht dat we hem liggen hadden en wou ons te slim af zijn, maar helaas, hij moest toch de ganse dag blijven J.

    Mama en Papa susten zichzelf met de gedachte dat het volgens de juffen erg snel over was en dat hij zo zijn best deed in de klas. Een stillere kracht dan zijn broer (kan moeilijk anders), zot van boekskes, speelt erg graag en erg lief. Maar elke morgen huilen. ‘Elke’ is nog steeds overdreven, want na die 1e april waren er de allerlaatste schooldag ook geen zoute tranen te bespeuren.

    Als we een beetje met terugkerende kracht denken dat zijn er toch wel een 6-tal droge ochtenden geweest.

     

    En om de zoveel weken, kreeg de mama er ook weer last van. Deed dat pijn zeg, je kind 3,5 maand elke ochtend de zien schreien, niet met veel getier, nee, erg kalm en rustig, maar zeer intens erg heftig verdrietig. Elke ochtend ontzettend ontgoocheld in de mama omdat ze hem losliet en hem meestuurde, alsof het naar de slachtbank was.

    Heel soms toch erg krachtig, voor de ganse school. Op één hand te tellen, maar toch… als je op weg naar je auto maar eentje hoort huilen boven het gejoel van 200 anderen,… Ik dacht toen : laat niets ernstigs gebeuren vandaag, dat het niet het laatste zou zijn dat ik van hem hoorde, of ik voel me voor eeuwig en altijd schuldig.

     

    U moet weten, wellicht hier al wel es gelezen, dat onze Victor niet zo’n mens-man is. Hij heeft moeite met massa’s (= meer dan 5 mensen tegelijk, kan al eens oplopen tot 10). Zijn mensvrees neemt gestaag af, langzaam zien we altijd ietsje verbetering.

    Wel, zo’n kindje in een nieuwe omgeving droppen en midden in een troep van vele tientallen reuzen en reuzinnen, gedirigeerd door nog grotere reuzen en reuzinnen… het went (nog) niet.

     

    Benieuwd naar 1 september? Wij ook.

    Eén scenario is al gekend : mama’s die mij sussend zeggen dat het wel overgaat na een paar dagen, omdat ze denken dat hij pas is ingestapt (na Pasen, of na Pinksteren en straks wellicht per 1 september). En in het begin zei ik telkens dat hij al kwam van na de Krokus, en dat hij zo is, zo was ook na twee jaar creche, maar dat dat niet zo erg was, dat we hem zo respecteerden en ook huilend graag zien. Niet iedereen moet zich als een vis in het schoolwater voelen toch? Niet iedereen moet zich goedvoelen in veeleisende massa’s. Bla bla bla.

    Maar na een tweetal maand, liet ik ze zeggen, die moeders met hun loeders. Sommigen herkenden ons elke ochtend en keken triest, maar wij hielden ons sterk. Wel wetend dat als het belsignaal was geweest en de juf aan ons bankje passeerde dat het weer zover zou zijn. Onze lieve schat…

     

    Lieve schat, het doet pijn aan onze hartjes, het jouwe omdat we je koud loslaten, het onze omdat we jouw best zonder al te veel tralala met de juf moeten meesturen. Maar der is geen ééntje die zijn middelbaar elke ochtend huilend start. Dus, over gaat het zeker. Het komt niet op een dag. Doe jij maar op jouw gemak, op jouw tempo.

     

    Geniet nu maar van je eerste grote schoolvakantie, als een visje in ons huiswater.

    Zoen.

    03-07-2011, 15:06 geschreven door elz&ben


    18-06-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.spionnen
    Bijna grote vakantie - Bijna 3 weken verlof.

    Er staat vanalles gepland, vooral om in te halen :
    - primer op de muren aanbrengen
    - laminaat leggen
    - tuin "recht trekken"
    - boekhouding recht trekken
    - ...

    Maar ook
    - foto's bewerken (en boekskes van maken - al 4 jaar het plan...)
    - blog beetje bijwerken (al 4 maanden het plan...)
    - uitspraken noteren van 2 grote kleintjes

    En toch hopen we vooral op heel veel mooi weer, zodat we
    - fantastisch kunnen speelstraten (op zaterdagnamiddagen)
    - vrolijk in de tuin kunnen spelen (en ijsjes eten)
    - een balletje tennis kunnen slaan en een plons in het ploeterbad
    - onkruid kunnen wieden en de boel rechttrekken in een volkstuintje
    - kunnen BBQ-en voor een jaar ver

    Wie weet... kan alles wel?
    Duim duim duim

    Oh ja, en Victor deze middag... die heeft spionnen* gegeten. Lekker hoor.

    * en nu wou ik ondersteboven kunnen typen :
    champignonnen

    18-06-2011, 14:01 geschreven door elz&ben


    21-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.van dat kleintje dat ook naar school moest
    (had hier een lange post getypt en bij het tikken van de titel ben ik hem kwijt... ctrl Z helpt niet, aaaah, en heb nu geen zin om het opnieuw de doen. Later es, dan maar, grrr)

    21-04-2011, 22:32 geschreven door elz&ben


    07-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Spraakverwarring
    We hebben wat geblog in te halen, maar ondertussen wilden we deze niet vergeten :

    Papa vertelt Lander dat mama gisterenavond in slaap is gevallen in de zetel en dat hij haar had toegedekt met een fleece (om te illustreren hoe lief hij wel is -dank je liefje - en om nog maar eens te duiden dat mama dat altijd vergeet als papa in de zetel eindigt... - sorry liefje).

    Lander kijkt bedenkelijk en bezorgd :
    "Mama, dan doet jouw buik toch pijn? Dan is jouw buik toch verbrand?"

    Mama snapt de vraag niet goed en vraagt waarom haar buik dan wel zou pijn doen.

    Lander : "Als papa vlees op jouw buik legt, dan doet dat toch pijn?"

    ....

    fleece - vlees :
    moet niet makkelijk zijn om het thuis te brengen ergens : Engels, Nederlands, Vlaams, Gents, Westvlaams... die jongen dacht het begrepen te hebben...

    07-04-2011, 16:24 geschreven door elz&ben


    21-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit het dagboek van klaspop Jules...

    VIER jaar werd onze uk vandaag!
    Supertrots is hij dat hij nu tot de "groten" van zijn klas behoort. Consequentie is wel dat hij vanaf nu ook altijd zijn korstjes zal moeten opeten (al deed hij dit de laatste tijd al erg vaak).
    Vier jaar is voor ons al zo groot, maar voor de jarige zelf kan het niet rap genoeg gaan. Hij telt de dagen al tot zijn 5e verjaardag

    Partycrasher Jules, de pop van Landers klas, kwam bij ons logeren en noteerde het volgende in zijn dagboekje :


    Dag Kikkervriendjes,

     

    Afgelopen vrijdag, 18 maart, mocht ik mee met de fietskar van Lander. Zijn broertje Victor was ook mee, die had er net zijn eerste schoolweek op zitten.

    Na een boterhammetje deden we onze pyama aan en keken we nog een beetje naar ‘Kleine Einsteins’ op TV. Daarna was het bedtijd. Na een verhaaltje uit een dik boek, dommelden we braafjes in.


    Op zaterdag mocht ik mee op de achterbank van de auto om boodschappen te doen. Nadat we allemaal ‘ingeklikt’ waren, gingen we op weg naar de Turkse bakker. Die platte, ronde broden zijn best wel groot hoor, ik kon er mijn ganse lijfje achter verstoppen.

    Na de middag mocht ik even mee met Lander op de glijbaan. Landers mama nam me daarna terug mee naar binnen. Vanuit de keuken wierpen we zo nu en dan een blik in de tuin om mijn vriendjes gade te slaan. Ze hadden veel plezier.

    Rond drie uur smulden we een appel en een banaantje om daarna al eens onze feesthoedjes op te zetten en de feesttoeters te testen. ’s Avonds volgde er immers een feestje met lekkere kaas. We mochten een uurtje langer opblijven. Tegen 20u zaten Landertje, broer Victor en 3 logéétjes (Senne, Lien en ikzelf) allemaal samen op Landers grote bed voor het vervolg van het bedverhaaltje. We kregen allen een kus en een knuffel en fluisterden dan nog wat stilletjes in ons bedje.  


    Op zondag waren we al vroeg wakker en speelden we rustig wat met de kadootjes die Lander de vorige avond gekregen had van de buren en de peters. Na de patatjes was er nog een feestje, joepi! : de oma’s en opa’s kwamen langs om samen met ons van een lekkere taart te smullen. Terwijl Lander 4 kaarsjes mocht uitblazen, kroop ik bij Landers broertje op de stoel; er werd goed voor me gezorgd.

    Na de taart deden we wat zottekes met Tante Conny en Parrain Philippe en speelden we tikkertje. Tegen 18 uur ploften we uitgeteld in de zetel. Nadat we oma en opa hadden uitgezwaaid, mocht ik voor de derde keer op rij naar Landers bedje. Morgen terug school, dus sliepen we alweer vlug in.

     

    Volgend jaar kom ik vast en zeker nog eens terug naar Landers huisje, maar dan mag ik in het bedje van Victor slapen. Ondertussen bezoek ik eerst nog mijn andere vriendjes van de kikkerklas.

    Wie zou de volgende jarige zijn?

     

    Groetjes,

    En tot gauw liefste dagboekje

    Jules, 20 maart 2011
    --------------------------

    Na al het gefeest, kon er bij het slapengaan ook een ernstige noot gekraakt worden. Lander vroeg wanneer ik zou doodgaan...

    Tja, lieve jongen, dat kan ik in de verste verte niet voorspellen en ik heb veiligheidshalve geantwoord : "Als ik erg oud ben."
    "Wanneer ben jij oud, mama?"
    "Ik denk dat ik een beetje oud zal zijn als ik 70 jaar ben", heb ik gezegd. Ik hoop geestelijk gezond te zijn tot dan (en verder) en me vooral jong van geest te voelen tot dan (en verder).

    "Als jij dood bent, dan ben je weg hé mama".
    "Ja schat, maar dan wacht ik wel op jou tot jij ook oud bent. Ik zie jou dan wel terug in de hemel, waar alle dode mensen elkaar terug zien".
    "Victor, als de mensen dood zijn, dan komen ze allemaal samen om op elkaar te wachten."
    Victor knikt bevestigend.

    "Maar je kan ook 80, 90 of 100 jaar worden hoor", zeg ik er nog fijntjes bij en denk ondertussen dat hij dan nog 96 jaar voor hem liggen heeft... hij, die jonge spruit van 4, mijn baby. Ik wens hem stilletjes nog 96 goede jaren en knuffel mijn neus in zijn wilde haren.

    Ondertussen vindt mama het onderwerp nogal zwaar om de verjaardag mee te eindigen en zegt ze :
    "Schattie, maar mama ziet jou graag en zal nog lang bij jou blijven hoor, het duurt nog lang vooraleer ik 70 jaar ben" (al ben ik potverdikke straks halverwege tedju).
    "Ja mama, ik blijf ook bij jou hoor, tot ik ook 70 jaar ben".

    Man man man, de ogen schoten vol. Hopelijk was dit niet het laatste geprekje met mijn kapoen en tart ik morgen niet het lot. Wat wil ik graag nog 101 jaar worden en met mijn 70-jarige zoon terugdenken aan zijn vierde verjaardag...

    21-03-2011, 00:37 geschreven door elz&ben


    29-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een sjaal met ...hokjes
    De ochtend na het voorval van het vorig berichtje, zijn we es naar Landers juf gestapt. We mogen er niet aan denken dat hij dit op school ook zou doen, en zijn sterk nieuwsgierig naar zijn gedrag daar. We polsen daar "geregeld" wel es naar, maar steeds lovende zaken. Super.

    Wat een goede, lieve juf. 's Avonds zat er een tekening in de boekentas van Jules, de klaspop. Aan de achterzijde 7 kolommen, voor de dagen van de week, vergezeld van hun kleurtje. Voorlopig kennen de 1e kleutertjes de dagen als volgt : gele dag, blauwe dag, roze dag, rode dag, groene dag en dan twee dagjes thuis (oranje en paars), zo weten ze al een beetje dat er structuur zit in dat wereldsysteem waarin ze gedropt zijn.

    Hij kreeg ook erg leuke stickerblaadjes mee, met lieveheersbeestjes. Na een flinke dag mag hij er eentje kleven. Als hij een week flink is geweest thuis, dan mag kleine Jules mee naar huis om bij Lander te slapen. Het summum voor zo'n kleuter.

    We zijn twee dagen ver en zie : twee beestjes prijken onder groen en oranje

    Het werkt en dat heeft na enige beschouwing te maken met 2 zaken :
    - het komt van buitenuit. Het zijn niet alleen mama en papa die blij zullen zijn, maar ook Juf en Jules,
    - maar vooral wellicht : het is een dagsysteem. Onze dikke duimen zijn te vrijblijvend. Na een flinke dag of actie krijgen ze er eentje. Maar of ze er nu 4 dagen of 4 weken over doen om er tien te verzamelen dat doet er niet toe... en op den duur zijn ze er niet zo erg meer mee bezig (en de mama en papa ook niet echt).

    Elke dag kort op de bal spelen, is veel effectiever. Dat wij daar potverdikke niet aan gedacht hadden...
    Mocht het in de toekomst nog voorvallen dat het erg lastig wordt, dan zullen wij het dagsysteem zeker invoeren. Misschien zelfs naar een opsplitsing binnen de dag (3 of 4 te verdienen stickers per dag ofzo).

    We willen nog niet triomferen, maar de start is toch goed genomen. Er moet wel een paar keer per dag naar het blaadje gewezen worden, maar da's nu toch wel het minste, niet?
    Dank je juf Darline!

    Al twee dagen geen washok... precies of hij stond er elke dag in... (1 keer per week haalde hij zelfs niet - en dat is ook geen duister, koud "hok" hé, maar misschien toch de minst afgewerkte van het 'nieuwe' huis, waar hij even 2 à 3 minuutjes mag bezinnen als andere zaken echt niet helpen. Het is een ruimte van 3 op 5, een kamertje zeg maar - man ik voel me schuldig opeens, nu ik dat hier even schets. In tijden waar alles nogal vlug naar mishandeling neigt, zou je bang zijn even kordaat op te treden).

    Hopelijk houdt hij er geen trauma's aan over, want zijn sjaal met hokjes is al enkele dagen "mijn sjaal met washokjes"


    De reacties op het vorig berichtje, op de blog, via facebook of via sms waren toch een geruststelling. Tuurlijk weet je dat het nog wel ergens zal voorkomen, maar toch deed het o zo deugd om dat nog eens bevestigd te zien. Dank jullie.
    Die ukken van ons allen, dat komt wel goed. Ik vond het bij momenten ook helemaal niet fijn kind te zijn, zeker als je goed weet wat je wil en wat niet, en al eens verder kon redeneren dan je kleine neus lang was en je helemaal niet begrepen voelde. Als ouder zijn wij beiden ook niet van de gemakkelijkste soort, dus het zal maar gerechtigheid zijn wellicht dat wij er nu ook zo eentje hebben (en wie weet twee, maar laat die nog maar even de heilige wezen - hij kan dan misschien wat zwaarder puberen, ook geen kado naar 't schijnt...)

    29-01-2011, 21:15 geschreven door elz&ben


    28-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.welles-nietes

    19u50 - Pyama-tijd.

    Aan de late kant, want meestal zitten de kapoenen dan al koekjes te eten in dromenland wellicht.

    Maar Kindje nr 2 moest nog eens naar de dokter (al vijf dagen 39-40 koorts en erg weinig eetlust), dus waren we later thuis dan normaal.

     

    Dus : 19u50 - Pyama-tijd.

    En opeens is het ambras met kind nr 1 : ‘iets’ doen wij niet in de juiste volgorde, of hij bedenkt zich net ‘iets’ te laat dat hij zelf bepaalde stukken wil af of aan doen, of ‘iets’… (dat we het soms zelf niet weten, en hij soms ook niet denken we).

     

    Bon, dit welles-nietes gedoe, of ‘ja-nee-spelletjes’ zoals wij dit ten huize noemen is hier DAGELIJKSE kost. Om horendol van te worden.

    En als het blijft aanhouden : Om soms je geduld bij te verliezen.

    Om na 10 minuten : Om soms kwader te worden dan je ooit in het opvoedkundig plan neergeschreven had… Toch bij de zwaarste versies van dit ‘spelletje’.

    Bij kwader hoort stemverheffing, de buren zullen het van den deze keer wel geweten hebben, denk ik…

     

    Telkens denken we dat we de ergste fase nu wel gehad hebben, maar niet dus.

    Gisteren was zwaar, mama en papa waren er achteraf ‘leeg’ van, geen energie meer en met de moed in de schoenen.

     

    En nee, meneer, mevrouw, wij zijn geen voorstanders van vrije opvoeding. En ja, wij brengen structuur, consequentie en regeltjes ten berde, meer dan ons lief is.

     

    En toch was het gisteren weer zwaar, erg zwaar : 55 minuten lang zwaar.

    55 minuten waarvan het kind er zeker 45 gehuild, gekrijst, geschopt en geslaan heeft (dat laatste op deuren enzo, niet op ons welteverstaan).

     

    Goed geluisterd naar opvoedgoeroes Peter Adriaenssens, Wendy Bosmans, en de fel aanbeden Jo Frost, passen wij braaf hun technieken toe : dikke duim schema’s, berisping, verwittiging, afzondering, negeren, … Zelfs hun naughty spot hebben we ingevoerd : ons washok (dat dus aan de buren paalt, ochere die mensen).

     

    Per levensjaar een minuut, wil tegenwoordig zeggen dat Lander zo’n 4 minuten in afzondering moet. Das erg lang. We houden het op 2 à 3 minuten (zou het daardoor falen, ons systeem?). Na elke afzondering zeggen waarom hij daar stond en uitleggen wat van hem vervolgens verwacht wordt. En blijven volhouden tot het kind zijn koppigheid laat varen en ‘buigt’. Ik heb het op veel plaatsen al zien werken, en al zelf eens met succes toegepast op een verwaarloosde, losgeslagen uk waar ik 10 jaar geleden es moest op passen. Maar nu falen we.

     

    Na meer dan 15 afzonderingen van 3 minuten, blijft hij koppig, blijft hij krijsen, stampen, slaan. Dan komt de opvoedkundige tik al wel eens boven op het hand of de poep, maar het deert hem niets, hij is er totaal niet van onder de indruk, hij snapt het niet.

     

    Op zo’n momenten denk je dat je slecht bezig bent, en dan zie je daar Kind nr 2 die deze kuren nooit heeft. Pas op, hij heeft ook zijn willetje en zijn koppigheid en zijn peuterpuberteit ten top, maar op een behandelmare manier. Bij hem lukken die nanny-trukken wel.

     

    Het doet zo’n pijn om te zien dat een uk van bijna 4  bijna een uur lang staat te krijsen, te huilen, te roepen, te stampen, te slaan, te schoppen,… tot hij er zelf bijna bij neervalt van uitputting. Hij weet met zichzelf geen raad.

     

    En wij die dachten dat dit vooral kon voorkomen in gezinnen waar geen warmte is, waar negativiteit heerst, waar ouders roepen, tieren en slaan.

    Wij zijn niet zo’n gezin. Wij knuffelen graag. En toch is er een kink in de kabel precies…

    Supersensitief is Lander, dat weten we. Dat maakt het er niet makkelijker op.

     

    Maar na een uur drama alom, waardoor ieder van zijn melk is, zegt hij plots : Het spijt me mama. Ewel, dat maakt toch veel goed. Het besef en het ook nog te durven, willen uiten ook.

     

    Er volgde een knuffel en tegen 21uur kon zijn nacht beginnen.

    Stilletjes hopen we dat het de laatste keer was. Den duts, eigenlijk weet hij halverwege ook al niet meer hoe dit begonnen is en ook niet hoe het te eindigen.

     

    Schatteke, mocht je dit ooit lezen, laat er dan geen twijfel over bestaan. Ondanks jouw soms zware koppige brulpartijen die wij met onze consequentie willen bestrijden, zien wij jou heel graag, supergraag. Jij kan immers ook o zo flink en lief zijn, knap kind van ons! Je kleuterpubert en we zullen het geweten hebben. Alleen hoop ik voor jou dat onze bejaardenpuberteit iets minder heftig is… hihihi.

    (Wendy Bosmans en www.jofrost.be mogen altijd passeren, graag zelf, maar dan moeten ze hun cameraboetiek thuislaten. Als je naar hun uitzendingen kijkt, dan ligt de fout bijna altijd bij de verkeerde aanpak van de ouders, dus er valt hier zeker nog iets te verbeteren precies,... Maar Vlaanderen heeft daar geen krieken mee te eten, bloglezers zijn al voldoende )

    28-01-2011, 15:31 geschreven door elz&ben


    26-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een nieuwe, liefst een blauwe
    Lander is nu ruim een jaar gecircumsiceerd gelijk ze zeggen, besneden in mensentaal, op sterk advies van de plasser-dokter.
     
    In onze contreien zijn ze dat niet zo gewoon, tenzij je een moslim bent ofzo. Maar meer en meer hoor je toch dat ook niet-moslim Belgen een besnijdenis hebben (soms medisch aangewezen, soms gewoon uit hygiëne, ...), dus hopelijk hoeft het voor hem op puberleeftijd niet voor drama's te zorgen bij de vorming van zijn zelfbeeld enzo.

    Wij, als ouder, zijn daar zeer 'content' van : proper, geurloos, en weinig tot geen kans meer op ontstekingen.
    Momenteel lijkt hijzelf daar ook content van, want hij heeft een 'nieuwe plasser'.
     
    Om de pijn van de operatie wat te verzachten, vertelden we hem dus dat hij nu een "nieuwe plasser" had.
    Als hij per toeval met een vriendje samen in de toiletten staat of als een derde zijn nachtpamper moet aandoen, vertelt hij steeds met trots dat hij een nieuwe plasser heeft.
     
    Maar hoelang blijft nieuw nieuw?
    Blijkbaar is bij Lander het nieuwe er nu toch wat af...
    Deze context u geschetst om onderstaande wat te kaderen. Deze middag, uit de betrokken kindermond :

    "
    Papaaaaa,
    Mijn nieuwe plasser is bijna op !
    Krijg ik dan een andere nieuwe ?
    Een blauwe ?

    Kinderpraat... zalig toch?



    26-01-2011, 16:17 geschreven door elz&ben


    14-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leve de Kunst!
    Deze ochtend lagen er zowaar balpennen op de ontbijttafel (kaboutertjes zijn die vergeten opruimen deze nacht).
    En dan hebben de jongens niet veel meer nodig dan een scheurtje papier om zich te amuseren. Victor leerde zelfs deze morgen hoe een balpen werkt, met een aan- en uitknopke. De hoeveelheid geklik die erop volgde hebben we niet geturfd

    Victor trok een kronkel lijntje en dat was een slang. De rest van zijn kriebel-krabbel was minder herkenbaar.

    Dan maar eens kijken naar het blaadje van de kleuter.
    Nu, in kleurboeken kleurt de kleuter prachtig binnen de lijntjes. Bij vrij tekenen maakt hij grote kleurvlakken, niet echt herkenbare dingen. Op die ene potatoe-head na die hij vorige zomer op straat toverde, tekent hij geen herkenbare koplopers, tot pruillip van de mama die onrustig zit te wachten op vellen vol mannetjes

    Dus deze morgen, toen er een platte kronkelende lus op het blad tevoorschijn kwam, was het gissen naar de ware gedaante: "O, zo mooi, schat". Gelukkig vertelde uk nr 1 er vlug zelf bij dat het een walrus betrof. "Mooie walrus!", klonk het beamend, terwijl de grijze raderkes begonnen te draaien zodat ik zou onthouden dat het een walrus was.

    Er werd een pijltje bijgetekend.
    "Ja, tof", klonk het bij de mama, "zo weet je walrus welke kant hij uit moet".
    Het kind keek me onbegrijpelijk aan : "Maar mama, dat is geen walrus, het is een krokodil".

    Nog enkele minuten later bleek diezelfde kronkel opeens een zeehond te zijn...
    Toch fijn als enkele blauwe lijnen een hele waterwereld kunnen vertegenwoordigen. Fantastisch toch?
    (vandaar misschien de fascinatie bij de 'aftiteling' van het huidige "man-bijt-hond"-seizoen, hihi)

    Dan doe je als ouder de moeite om te onthouden welke lijn voor welk beest staat, verandert de kunstenaar zijn visie gelijk een metronoom (ja, zoekt u dat maar even op, moest ik ook doen). Leve het vrije denken! Leve de Kunst!

    14-01-2011, 16:35 geschreven door elz&ben


    10-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ergens tussen creche en school...

    En alweer is er schaamtelijk veel tijd verlopen sedert het vorige blogje… Maar doe-het-zelven, inpakken, verhuizen, nog meer klussen, uitpakken enzo zorgden ervoor dat we liever uitgeteld in de zetel ploften dan dan we de wereld wat achterelkaar geplaatste letters verkondigden. Sorry, maar het weze zo.

     

    Tussendoor werd de mama eventjes opgenomen voor een derde ukje dat op de verkeerde plaats aan het groeien was en naar de embryonale velden moest vertrekken en werden beide kids even diep te slapen gelegd voor nieuwe blauwe buiskes in de oren. Dit alles op amper een maand tijd, het was een beetje veel. We hadden nog een extra maand nodig om op onze plooi te komen precies. Ondertussen knutselen we een keuken in elkaar zodat we misschien kunnen koken tegen dat we 2 maand verhuisd zijn J.

     

    Nog iets meer dan 2 maand en dan mag de jongste telg ten huize naar school, samen met grote broer. Ze tellen af : nog 63 keer slapen. Ow dat zal weer pijn doen aan het ouderlijke hartje.

    In stilte probeer ik te mogen hopen, heel voorzichtjes dus, dat kleine Vic deze grote stap in zijn jonge leventje met een glimlach neemt.

     

    Want, geloof het of niet, begin februari gaat dat kleine mannetje reeds 2 jaar naar de crêche, en nog wekelijks is het meerdere keren huilen geblazen door de uk in kwestie. Hij huilt dan alsof hij voor het eerst van de moeder wordt weggetrokken…

    Meestal kan ik het vlug en makkelijk van me afzetten en hoop ik dat hij die bewuste dag de levensles van werkende ouders snapt. Andere dagen gaat het minder en moet ik mijn tranen zelf bedwingen terwijl ik me terug richting auto begeef.

     

    Maar de crêche is nog zo’n zachte, beschermende omgeving, waar hij momenteel tot de grootste en de oudste aan het uitgroeien is.

    School… das geheel andere koek : daar lopen, om ter vlugst en om ter zigzagst, honderden kinderen, om ter grootst, elke morgen te roepen, om ter luidst.

    En net daar moet onze schuwe uk zijn plaatsje vinden midden maart. Het uiterst schuwe kapoentje dat bij de aanblik van vreemden en minder vreemden nog steeds het hoofd beschaamd afwent. Op de speelplaats en in de refter moet hij dan van 11u35 tot 13u15 zorgen dat hij niet omvergelopen wordt door al die grote drukke kleuters en dartelende of duwende leerlingen. Daar moet hij vaak tot 18uur wachten op mama (waarbij deze laatste terugdenkt aan die keren dat Lander er met zijn hoofdje slapend op de banken lag…).

     

    En nee, het went niet bij een tweede. Puur omdat ukkie nr 2 het dus niet zo heeft voor groepen en drukte. Thuis crosst hij rond, en is hij lekker zelf druk, maar hij zit ook o zo graag op het ‘sootje’ en houdt graag het handje van de mama vast.

    Kind nr 1 had daar nooit tijd voor, want hij moest rennen, springen, vliegen, vallen en weer opstaan om daarna te kunnen zingen, roepen, duwen en gooien. Kind nr 1 hoort zonder moeite bij de stoere bende van de eerste kleuterklas.

     

    Stoer, vooral verbaal, vooral luid, en binnen 69 dagen wordt hij 4 jaar. Waar is dat boeleke dat zo raar aan kruipen deed, dat aarzelend zijn eerste stapjes zette, dat een maand daarna flink op eigen kracht zijn bordje uitlepelde, dat de wereld vrolijk toestapte en bij wijze van spreken zei : hei, hier ben ik, en wie zijn jullie allemaal?

     

    4 jaar, dan is de ergste strijd tussen kleuter en de mama-die-het-beu-is-al-die-kleutertirades-te-moeten-aanhoren-vanwege-opvoedkundige-consequentheid voorbij naar het schijnt… Daar kijk ik dan wel wel weer naar uit.

     

    Die 4-jarige, tot de eeuwigheid der dagen “de oudste” van ons kinders. De oudste zijn, dat is vaak niet fijn… Steeds moet je het voorbeeld zijn voor de andere nazaten, steeds moet je iets meer verantwoordelijkheid nemen, steeds moet je opletten op die ander, steeds moet je net enkele blokjes meer opruimen, …

    Zelf oudste (geweest) zijnde, probeer ik daar goed op te letten. De oudste mag evenveel het kind uithangen als een ander, toch?

    En toch…, op school zou ik zo graag willen dat de oudste de veilige thuishaven van de jongste zal willen zijn, zonder hem daar een al te veel verantwoordelijkheidsgevoel op te dringen.

     

    In de eetzaal zie ik Victor al huilend naar het stoeltje van Lander lopen, blij hem terug te zien na uren in de klas vol vreemden. En daarna de eetzaaljuf die het bewuste kind terug naar zijn stoel sleurt… (dramatiek is nooit ver weg, maar dat had u al door wellicht J )

    Ah, wie weet loopt het anders, ontpopt een 2e stoere kleuter zich en vindt Victor het helemaal niet leuk zijn nieuwe locaties te moeten delen met die broer die hem thuis ook al genoeg “voor de voeten en de blokken loopt”.

     

    Pfff, het moederhart bloedt.

     

    Ah, en dan onthou ik u nog vele verhalen uit de kerstvakantie,

    -         van die keer dat Lander extreme kuren kreeg bij de kinderarts (dat ik van schaamte huilen moest),

    -         maar ook van die keer dat ze o zo flink waren en ik blonk van trots omdat ze volle 4 uur met mij onderweg waren (naar, in en terug van ikea, en dat terwijl de speeltorentjes er zo goed als allemaal stuk waren – ha ja, stoute kindjes duwen veel te hard op de knopjes).

    -         En ook van die keer dat we van mini-crêche speelden en dat er hier 4! 3,5 jarigen rondliepen. Zalig. Die houden elkander bezig, en dan kon ik wat huiselijke taken doen. Dringend moet ik 4 kinderen hebben, ahum.

    -         En niet te vergeten de zangstondes, shows en dansopvoeringen die beide Goden houden terwijl ze rondlopen met hun t-shirtjes gekneld om hun hoofd “gelijk kabouters” of wanneer ze mama elk een schroevendraaier ontfutselen die als micro kon dienen. Het inéénknutselen van de keuken werd eventjes on hold gezet J (daar is allemaal bezwarend fotografisch materiaal van ter beschikking, wacht maar)

    -         …

    10-01-2011, 17:10 geschreven door elz&ben


    19-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heet ijzer...

    Reeds weken aangekondigd aan betrokkene in kwestie : de tut mag worden afgegeven aan de Heilige man himself : Sinterklaas!

     

    Zijn bezorgd gezicht werd toen verholpen door de mededeling dat het wel nog heeeel veeeeel keeeeer slapen was, wel nog 100 keer.

    Daar leek kleuterman mee gesust.

     

    Enige tijd daarna opnieuw bezorgde blikken : zou de Sint dan ook zijn knuffels opvragen?

    Ah nee, lieve schat, die mag je houden. De knuffels mogen voor eeuwig en altijd blijven. Wat een opluchting op dat gezichtje.

     

    Gezien de 1740ste verjaardag*  van de man toch stillaan nadert, werd kind 1 al geregeld eens herinnerd aan wat hem “binnenkort” te wachten stond. Hij leek er in te berusten maar vroeg wel telkens met licht bezorgde blik hoeveel keer slapen het nog was.

    Het was al duidelijk dat we voor de laatste maand een aftelkalender zouden maken (zoals we bij zijn verjaardag moesten doen, zodat hij de chronologie der dingen wat kon plaatsen).

     

    En dan opeens, vrijdagmorgen 15 oktober, wordt hij wakker met de mededeling dat hij zijn tutje in de vuilbak wil doen.

    Baf, daar lagen het mooie Sint-scenario en de bijhorende prachtige plaatjes in stukken vaneen gereten. Moeder des huizes liet haar voorkeur voor theatrale inscenezettingen niet blijken, ook niet haar ontgoocheling alsof ze de hoofdrol voor haar zoon in de nieuwste Sint-film zag voorbijflitsen, en klapte vrolijk in de handjes voor zoveel grote jongensmoed!

     

    Heet. Ijzer Smeden.

    Dus het kind werd vrolijk en bemoedigend begeleid naar de badkamervuilnisemmer. Wat was hij nu toch een grote jongen, zeg! Blinken van trots daalde de familie de trap af naar de ontbijttafel.

     

    Er werd een briefje geschreven naar de juf over zijn grootmoedige daden (wie weet werd hij in de klas nog eens geprezen ofzo), er werd hem (in de Brico of all places – maar we zitten tenmidden verbouwingen weet u) een zakje snoep gekocht (brico-metgroengeleletters-snoep noemt hij het), en we keken vol verwachting uit naar een nacht vol afkickscenario’s.

     

    En toen was het bedtijd.

    Dat verliep dus wél geheel volgens het theatrale plan! J

    Moeder- en vaderhart stond op breken, waarbij de moeder nog maar eens de harde bitch bleek te zijn, en haar nanny-handleiding volgde tot op den censequente letter. De tut zou in de vuilbak blijven, maar met alle begrip voor de eerste nacht sedert 1305 dagen (plusminus hé) zonder dat mondvullertje.

     

    Mag ik u, beste lezer (waartoe misschien het slachtoffer later zelf zal behoren als er ooit een “familiebundeling” van komt), er met nadruk op wijzen dat ik dit strenge plan met hartzeer uitvoerde. Het moederhart huilde meerdere weemoedige liederen…

     

    Maar wat als we het kind niet zouden hebben tegengehouden in zijn krijspartij richting vuilemmer? Wat dan als de Sint zijn tut kwam halen en hij dan zou denken dat de goede man hem die des avonds zou terugbrengen (want hij is toch eenmaal een goed man met een groot kinderhart?). Wat als hij zou beginnen denken dat élk groot verlies wel terug in orde komt, door maar eens lang en luid genoeg van de oren te maken? Wat als…

     

    Na een half uurtje hartbrekend gesmeek en gehuil, was het ergste verdriet voorbij.

     

    Toen de klok middernacht sloeg, weerklonk gehuil. Oeps, ‘n eerste opstootje dachten we.

    Maar het was kindje 2 die de slaap niet meer goed vatte. Elke 10 minuutjes was hij daar, tot er rond 2 uur verlossing kwam in de vorm van wat geplets middagmaal in en rond het bed.

     

    Kind en bed werden gestroopt en ververst, motillium werd toegediend, er werd gesust en in de zetel gewacht tot het boeleke terug “kleur” kreeg.

    Uiteindelijk arriveerde kleine broer in het ouderlijke bed waar hij iedereen wakker hield tot hij rond 5 uur in slaap viel.

    Mocht dat nu net het tijdstip zijn dat grote broer wakker werd en zijn tut miste… en dus ook het ouderlijke bed opzocht. Met vier lagen we daar en u mag niet eens raden welke twee er sliepen en welke twee er vermoeid wakker bleven.

     

    Ondertussen slaapt de grote man nog steeds zonder tut en was er de derde nacht al geen rubberen verlangen meer. Maar de mama viste in het allergrootste geheim de tut wel terug uit de vuilbak, een waterkans behoudend op een glansrol in een Sint-scenario. Want stel dat het kind voor de gebaarde man met zijn vuile kornuiten staat en stel dat hij dan naar de mama kijkt met de blik : wel, waar is ze nu, die tut die ik mocht afgeven? Dan wil je toch niet droog kunnen zeggen : Grote man, ze ligt in de vuilbak, remember? Nee, dan wil ik dat tutje kunnen tevoorschijntoveren en de oudstgeborene hem met veel fierheid zien afgeven in het witte handschoentje. Of wat had u gedacht? J

     

    De harde met het zachte randje of de zachte met het harde kantje, kiest u zelf.

     

     

    * een site vol sinterklaasgeheimen onthult dat ene Nicolaas, zoals hij toen heette, werd geboren in het jaar 270. De Wikipedia-bijbel stelt echter dat geboorte- en sterfjaar onbekend zijn, maar dat hij waarschijnlijk geboren is omstreeks 280 – 1730 jaar dan dus - en overleden op 6 december in 342 of 352. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Nicolaas_van_Myra)

    Waarbij wij u nog ter info meedelen dat de mama uit de Sint-Niklaasparochie komt, er gedoopt en gevormd werd, en dat de plaatselijke fuifzaal ook wel Zaal Myra werd genoemd. Verwijt mij dus geen naïeviteit, het is aangeleerd en er met water en olie nog eens ingesmeerd J.

    19-10-2010, 12:17 geschreven door elz&ben


    12-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rechtzetting
    Ik weetalnietmeer in welke context en alhelemaalnietmeer in welke zin, maar het kwam er op neer dat ik "een jonge mama wou zijn" (al zal dat eerder jong van geest zijn wellicht, want als ge op uw 30ste pas zwanger wordt dan ben je al een heel oude doos in een periode die de geschiedenis opluistert met een naam als "de hegemonie van de tienerzwangerschappen", waarvoor dank coureursdochter-waarvan-de-naam-mij-nu-ontsnapt).

    Reactie Lander : "Nee, jij ben geen jonge(n), jij bent een meisje."

    Olritie, das ook weer rechtgezet zie!

    12-10-2010, 09:52 geschreven door elz&ben


    05-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kinderpraat en ander stuff (lees stof)
    Tussen het bouwstof door moeten we volgende twee uitspraken van Lander zeker noteren :

    Op logement bij Lien duikelt Lander tegen een kast. Algauw zit het onder zijn oog goed dik. Wanneer hij 's anderendaags opstaat heeft hij een ferm blauw oog. Terug thuis vertelt hij fier dat hij nu drie ogen heeft!
    (twee bruin-groene en jawel... een blauw)

    Mama werkt nog wat af in de tuin, papa doet de pyama's aan.
    Lander komt in zijn marcelleke de tuin in. Beetje later vraagt mama of het nog geen tijd is voor zijn pyama. Lander vertelt dat papa nog bezig is met Victors pyama.
    De mama zegt daarop : Ik dank dat Victor ondertussen wel al klaar zal zijn.
    Waarop Lander : "Nee hoor, Victor heeft een lange pyama."

    Verder is de eerste schoolmoeheid ingetreden. De anders o zo schoolgretige Lander heeft er genoeg van. Zijn juffrouw is altijd boos op hem en dat stemt hem verdrietig. De mama ook een beetje.
    Dringt zich daar een gesprek met de juf op? Wellicht zou dat een te drastische stap zijn. Eventjes polsen dan toch?
    Ah, nog wat afwachten, maar leuk is anders. Het opgeluchte gezicht toen hij gisterenmorgen hoorde dat hij nog een extra dag thuis mocht blijven omdat de juffen pedagogische studiedag hadden (allé ja, eerlijkheidshalve, ik heb 'vakantie' gezegd)... ik zie hem liever op andere momenten lachen.

    Victor mag ook wat extra thuisblijven. Zijn oren, neus, keel, longen zijn allemaal ziek. Zijn oorbuisjes zijn er zelfs uit :-/
    Hierdoor moet de mama ook wat extra thuisblijven, en kan ze verder de werfleider uithangen en de opa's een beetje aansturen enzo

    Belangrijk : de glijbaan is al verhuisd. Da's toch al een begin
    De rest moet wachten tot het rode schijfstof gaan liggen is en ooit ooit ooit es volledig verbannen raakt... pfff.

    05-10-2010, 16:29 geschreven door elz&ben


    07-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tranen
    Tranen bij de mama... zowel van het lachen, van vreugde als van ferme triest.

    Lachen om de knotsgekke kinder-uitspraken die te lezen zijn op de blog van meisjesmama http://meisjesmama.blogspot.com/.

    Vreugde om de nieuwe spruiten die onze vriendenkring recent verblijdden : Suzanne en Lucas. Welkom kleine kapoenen.

    Ferm triestig na het vernemen van minder leuk nieuws, waardoor het leven (even) stilstaat. Een schoolvriend, immer opgewekt en goedlachs, vond jaren geleden de madam van zijn leven, al even immer opgewekt en goedlachs. Schatten van mensen. Dat soort beenhouwers waar je vlees zou kopen al zit je frigo en diepvries al vol. De zelfstandige die je dag kan maken; het hoeft niet altijd de wakkere bakkersvrouw te zijn. Ze kregen twee schatten van kindjes. Gisteren was voor hen een zwarte dag. Een ongeluk. Plots. Mama gestorven, kindje zeer kritiek. Papa en zusje voor eeuwig verweesd achter, zoals vele familie, vrienden en kennissen...

    Ook al zijn we er ons heel goed bewust van dat we van elk kindermomentje moeten genieten (ook al staat dat eigenste ogenblik vol van de ouderlijke opvoedkundige consequentie die door kinderen niet gesmaakt wordt en ook voor ouders maar wordt aangewend om hun kinderen sociaal gepast te krijgen), dan nog is het jammer dat de lach en de traan moeten doen beseffen dat het hier allemaal maar tijdelijk is. Dat we nog beter ons best moeten doen om te relativeren en te genieten.

    Een nieuw voornemen is gemaakt : ik moet dringend meer werk maken van foto's, knutselwerkjes, blogberichtjes en vooral het noteren van kinderpraat. Wat er wordt hier ook het 'teenentander' de lucht in geslingerd waar je kreupel van ligt (of waarvan je het berispende moment bijna zijn serieux moet ontnemen). Dagelijks vliegen ze ons om de oren en nu kan ik er nauwelijks voorbeelden van geven. Meisjesmama doet dat goed, en ik zal haar proberen volgen.

    Gezien de werken in het zopas gekochte huisje, zal je hier niet onmiddellijk elke dag de verbale creaties kunnen lezen, maar ze worden genoteerd om ze dan 'en masse" op de markt te gooien, ooit, misschien pas ergens midden november ofzo. Tegen die tijd moet u namelijk al een ander huisnummer noteren : 23 wordt 2. Mijn laagste huisnummer ooit, valt me nu te binnen. De ouderlijke 6 is verslaan.
    Hm, misschien niet direct een gedachte voor een bijna mid-dertiger, maar het kind is nooit uitgeroeid. Zo zie je maar.

    Dikke knuf en... geniet elke moment zoals het jouw laatste dag is!

    07-09-2010, 13:53 geschreven door elz&ben


    16-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Illusie der onzichtbaarheid

    Grappig en charmant toch hoe die klein prutsen denken dat ze onzichtbaar zijn voor de wereld als ze hun ogen dichtknijpen, of hun hoofd onder een kussen verstoppen.

    Al maanden spelen we het spelletje mee : het kind blijven zoeken ook al zie de andere 15 kilo van zijn lijfje duidelijk uitsteken, of zie je hem gluren tussen zijn wimpers (of we wel echt zoeken natuurlijk).

     

    Deze ochten aan de ontbijttafel terug van dattem, tijdens een vertikale slaapimitatie : “zie je mij mama?”

    En de mama zegt droog : ja hoor, ik zie hier een kindje zitten met zijn oogjes toe (foei!)

     

    Het kind voelt zich betrapt en legt vlug zijn handjes op zijn gesloten ogen (ha ja, opdat we die “met zijn oogjes toe” niet meer zouden zien wellicht).

     

    “En nu? Zie je mij?”

    En de mama zegt droog : ja hoor, ik zie hier een kindje zitten met zijn handjes op zijn oogjes (foei bis!)

     

    Hij doet een nieuwe poging : hij houdt zijn handen op zijn gesloten ogen en draait zich om. “Zie je mij nu nog, mama?”

    En de mama zegt droog : ja hoor, ik zie jou nog (foei tris!)

     

    En dan, luistert of leest : “Waar zie je mij dan wel?”

    “Euhm, hier, op jouw stoel, naast mij. Kijk (en ze kietelt) hier een buik en daar nog wat buik en ….”

     

    Vond het een leuke start van de dag (al was het uur dat er op volgende onverwachts veel chaotischer van aard).

     

    Ben ik nu een mama-spelbreker?

    Ah nee, zo was het niet de bedoeling en zo voelde het niet. Het was natuurlijk veel leuker en minder sec dan hier beschreven.

    Het was eerder bedoeld in het kader van “voed je kind niet eeuwig als een dwaas op”. Met zijn 3,5 jaar (of toch bijna) was het eens de tijd om, ons anders zo klevere gast, eens een eerste teken te geven van het feit dat je niet zomaar wegbent wanneer jouw oogjes toe zijn.

     

    Ooit moet hij het toch leren? En misschien liever vóór hij met zijn ogen toe in de snoepwinkel zijn zakken staat te vullen, niet?

     

    Of heb ik hem dé almachtige kinderillusie afgenomen?

    Ook dat moet hij trainen toch? Hij moet illusie-voorbereiding zijn bijgebracht voor op het moment dat de grote kindervriend niet anders blijkt te zijn dan een verklede zot!

     

    Die kindervriend is hier nu reeds aangekondigd (wel nog 100 keer slapen – en de rest). Want met zijn 3,5 jaar lijkt het ons mooi om het proces der tut-afstanding rustig voor te bereiden… En succes zit hem in een goede voorbereiding, niet?

     

    Hopelijk was Christel ook goed voorbereid op de komst van haar tweede uk, Jasper. Welkom kleine man (cool, het zal eens het jaar van de ventjes zijn).

    Want het is potverdikke niet altijd evident, zo twee klein kastaars. Mocht zelfs ons papa nog ondervinden vorige week, toen na een ‘eventjes tv gaan uitzetten’ de opkuis van een gevallen bord rijst-met-spinazie mocht worden ingezet

    16-08-2010, 12:12 geschreven door elz&ben


    08-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom Mats!

    Victor wil al geregeld ne keer op het potje gaan zitten. Echter… zijn broek en pamper mag je dan niet af doen. Om algehele potjesangst te vermijden, laten wij hem daar dan maar braafjes zitten, elk zijn ding op het gemak hé. Of er dan inderdaad iets veranderd in die pamper, Joost mag het weten.

     

    In de creche zou hij (per toeval?) al wel eens een plasje gelost hebben op het potje. Maar da’s hetzelfde niet zoals thuis, hé.

    Dus nu kunnen we toch met trots zeggen dat Mister V deze morgen kaka wou doen op het potje én… dat de pamper afmocht. Het resultaat : een plasje.

     

    Wij vinden dat fijn, vet, cool en wijs. Da’s toch al weer een stapje dichter bij het pamperloos bestaan (want zo ganse dagen met een hoop watten tussen de benen en rond het gat… stoer lijkt anders).

     

    Nog exact 20 keer slapen en hij mag twee kaarsjes uitblazen, dus we zijn bijlange nog niet pamperloos. We dromen nog eventjes verder…

    Ondertussen is er alweer een opvolger aangekomen voor de pamperberg, dus het management van de pamperfabriek moet zich nog geen noodpremie uitkeren. Welkom kleine, mooie Mats! Sorry voor de geluidsoverlast rond jouw glazen kooitje, al leek je er geen last van de hebben. Cool... zou het het jaar van de baby-jongetjes worden? Mag wel, na al dat vrouwelijk geweld van vorig jaar

    08-08-2010, 14:58 geschreven door elz&ben


    Kindertaal...

    LENTE/ZOMER 2011-2012
    - V: zegt nog steeds 'Roranje' of GRoranje' ipv 'Oranje'
    - V: ook steeds Gwonen ipv Wonen
    - L: pasoppen ipv oppassen
    - L: Laat mij met grust ipv rust
    - L: ozeeaan ipv oceaan

    WINTER 2011-2012
    - L hoort liedje van Madonna en zegt tegen Victor : "kom broer, een beetje rock en roll dansen..."

    Zomer 2011
    - V: Vogelhuis (ipv struisvogel)
    - V: Spionnen eten (ipv champignonnen)

    LENTE 2011
    - L: Hooftevrees (koorts/hoofdpijn)
    - L: Koortsevrees (koorts/hoofdpijn)

    WINTER 2010-2011
    - L: kabaai (ipv kabaal of lawaai)
    - V: Sootje Sitten (Schootje Zitten)
    - V: Seeuw (Sneeuw)
    - V: Ragen (Dragen)
    - L: Knieten (ipv knieën)
    - V: neusbaby (ipv baby neushoorn)


    WINTER 2009-2010
    - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12)
    - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt)
    - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12)
    - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) 
    - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)

    HERFST 2009
    - pajettie (spaghetti op 01/10/09)
    - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie")
    - seilach (hagelslag - okt 09)
    - oppepeten (opgegeten - okt 09)
    - kofo (choco)
    - kapionen (kampioenen)
    - sool (school - nov 09)
    - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09)
    - veel rénene é mama (regen)
    - pliekpliekjes (picnic-jes)
    - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-)

    ZOMER 2009

    - mama toch!
    - ola! mooi! (kijkend naar Lien)
    - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje.
    - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende
    - Papa is kok, ete make vo alle mense
    - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)


    andere saaits
  • Elz en Ben - hersenspinsels
  • miekenstievenbennenfries
  • Tine en Tijs in Zambia!
  • Pé (van Lien) AKA Radiofonisch Insitituut
  • Lien (van Pé)
  • mama isma
  • kinderpraat en mama-energie
  • de CRECHE
  • de SCHOOL
  • Veerle en co @ USA

    onze gegevens...

    GEBOORTE :
    Lander : 52 cm - 3kg780
    Victor : 
    53 cm -  3kg540

    2 WEKEN :
    Victor : 3kg900

    1 MAAND
     
    :
    Lander (4W+3D) : 56 cm - 5kg140
    Victor (4W+1D) : 4kg750

    Victor (5W+1D) : 57cm - 4kg650
    Victor (5W+5D) : 58cm - 5kg200

    7 WEKEN :
    Victor :
    59 cm - 5kg740

    9 WEKEN :
    Lander (2M+2D) :
    60 cm - 6kg350
    Victor (2M+1D) : 5kg870

    10 WEKEN :
    Victor :
    62 cm - 6kg020

    14 WEKEN :
    Lander (3M+6D) : 63 cm - 7kg420
    Victor (3M+6D) : 6kg875

    15 WEKEN
     
    :
    Victor : 65 cm - 7kg 360

    16 WEKEN :
    Victor 
    : 66 cm - 7kg 670

    17 WEKEN (bijna 4maand) :
    Lander : 66,4 cm - 7kg600

    19 WEKEN + 3D :
    Victor 
    : 8kg 190

    5 MAAND + 1D :
    Victor 
    : 69 cm - 8kg 510

    26 WEKEN (ofte 6 maand!):
    Lander : 71,1 cm - 8kg900

    7 MAAND - 2D :
    Victor 
    : 72 cm - 9kg 600

    38 WEKEN (bijna 9 maand!):
    Lander : 74cm - 9kg920

    41 weken 
    (9M+11D) 
    :
    Victor : 75 cm - 11kg000

    47 WEKEN (10,5 maand!):
    Lander : 76cm - 10kg420
    Victor : 78 cm - 11kg300

    11 maand:
    Victor : 11kg600

    49 WEKEN :
    Victor : 78 cm - 11kg900

    51 WEKEN
    (bijna 1jaar!)
    :
    Lander : 10kg840
    Victor : 12kg400

    53 WEKEN (1jaar!):
    Lander : 77 cm - 10kg960

    56 WEKEN :
    Victor : 80 cm - 12kg020
    en...8 tanden!

    15 MAAND :
    Lander : 81,5 cm - 12kg340
    Victor : 81,5 cm - 12kg620
    en beiden ... 12 tanden!

    17 MAAND :
    Victor : 13kg000

    Lander op ...
    19 MAAND :
    84cm - 13kg300

    22 MAAND + 9D:
    88,5cm - 13kg080

    26,5 MAAND:
    92cm - 15kg500

    27 MAAND + 3W:
    idem

    30 MAAND (2,5 jaar)
    :
    94cm

    32 MAAND +2W:
    97cm - 15kg300

    Tandejezzz Lander :
    29 sept. (6M9D) : Tand nr 1
    5 oktober : Tand nr 2

    26 december : Tand nr 3
    14 januari : Tand nr 4

    6 februari : Tand nr 5
    14 februari : Tand nr 6
    eind juni : reeds 12 tanden...
    herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden

    Tandejezzz Victor :
    20 april (7M23D) : Tand nr 1
    23 april : Tand nr 2
    2 juni : Tand nr 3
    20 juni : Tand nr 4
    27 juni : Tand nr 5
    1 jaar voorbij : 8 tanden

    Gastenboek
  • Jullie adres
  • Veerle
  • veerle
  • Bloggende Mama's veroveren het internet !
  • knuffel

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Blog als favoriet !

    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    jordydemax1
    www.bloggen.be/jordyde


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs