PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
09-03-2014
Twee jarigen!
Nog enkele dagen en het is exact anderhalf jaar geleden dat er nog een blogje werd gepost... Hiep Hiep Hoera
Gelukkig kunnen we binnen enkele dagen toch ook de verjaring van leukere zaken vieren, met taart en al! Hiep Hiep Hoera In een notendop :
>> Nog 1 weekje en kleine G wordt.... 2 jaar... TWEE ! Het gaat vlug; het went niet. Niet voor het moederhart, niet voor de producenten van waterlanders. Pffff, ik mag er niet teveel bij stilstaan. Emo-chick (dat is niet veranderd alvast, dat afgelopen anderhalve jaar zonder blog). Gaspard is beginnen stappen op 14 maand, wat hem als 'vroegste' stapper in dit huis katapulteert. Hij wijkt ook af van de broers in het feit dat hij nog steeds braafjes zijn melkfles drinkt 's morgens een 's avonds. Lander hield dat op 20 maanden voor bekeken en Victor zelfs op 15 maand (maar die had dan ook van de aangepaste zure melk te slikken - dus geheel begrijpelijk).
>> Nog anderhalve week en 'kleine' L wordt ... 7! 7 jaar! Niet te schatten, die is niet alleen baby en peuter-AF, maar het kleuter ligt ondertussen ook al lang achter ons, ook al anderhalfjaar op precies te zijn. Hij maakt deel uit van de 'schoolgaande jeugd', en dan gaat het alleen nog rapper. Het leven raast hier voorbij en plots lopen die babies met dikke boekentassen en een kilo huiswerk rond. In de periode van de voorgaande post, september 2012, werd Lander uit de derde kleuterklas geplukt door de juf, "onderworpen" aan testen, en werd ons met aandrang gevraagd om hem naar het eerste leerjaar te sturen. Ja, dan gaat het nog rapper dan het eigenlijk moet. Was efkes slikken toen. Maar bleek tot nu toe toch een goeie keuze te zijn geweest om daar op in te gaan. Leergierig als hij is, kan het voor hem allemaal niet rap genoeg gaan en toch... soms ligt hij dan met zichzelf in de knoop. Als ouder moet je daarop machteloos toezien, want niet op alle vragen kan je een even leuk antwoord geven. Soms zal gewoon tijd zaken uitwijzen, maar daar vindt hij weinig troost in natuurlijk. Op zo'n momenten moet je er gewoon zijn voor hem, luisteren en zijn verdriet of boosheid begrijpen.
(en hier onderbreking, want G moet naar de dokter van wacht, voor wellicht terug een oorontsteking. Ik denk nr 5 van deze 'winter'... Morgen even NKO bellen voor een buisjesadvies?)
Overmorgen, donderdag 6 september, moet ik (AKA mama of moeke) terug naar het werk, na net geen 6 maand thuis te zijn...
En wat hebben we in dien tijd zoal gedaan? Euhm.... bloggen zal het niet geweest zijn alvast.
Nu, op mijn luie poep zat ik nu ook weer niet. En toch is het takenlijstje niet voor de helft geminderd. De oudsten hun kamer is geschilderd geraakt, de ramen blinken, de tuin ziet er verzorgd uit en geen van de drie kinderen is van honger omgekomen. Dat alles zorgde gelijk al voor genoeg tijdverdrijf precies... Gelukkig ook een dagje Zee, een dagje Plopsa, enkele speelstraten, enzomeer.
Maar nog geen letter over onze nieuwe telg dus... Schaamtelijk.
De snoeischaar wacht op me, en morgen dan naar het containerpark, zodat onze buiten proper de winter in kan, dus nu geen tijd om efkes de afgelopen maanden in detail te beschrijven.
Maar kort : - Onze ieniminie Gaspard is geboren op 16 maart 2012 (53cm/3kg800), ergens rond 11uur-enzoveel. Het ging ietsje vlugger dan verwacht na breken van vliezen en inleiding, maar de papa (die 'smorgens nog eventjes zijn werkgever tevredenstelde met enkele uurtjes te gaan werken vooraleer hij er een week niet zou te zien zijn) geraakte er nog op tijd Er was veel bloedverlies enzo van die vochtige details, maar gezien we niet meer in de middeleeuwen leefden, heeft moeder de hen het overleefd. - Gaspard is ondertussen dus al zo'n 5,5 maand en is een echte flinke, lieve baby. Van het kloeke formaat, gelijk we ze hier nog maakten, maar dat slijt wel af, dat babyvet. Op 4 maand had hij dubbel zoveel kilo's. - En dat terwijl meneerke geen patatjes lust. Hij slurpt flessen als de beste (en met lekkere melk, geen koemelallergie deze keer; geen borstvoeding opgestart, maar onmiddellijk hypo-allergene melk). - Hij duimt! bweukkes. Daar zijn wij geen fan van, ook al vind de halve wereld dat o zo lief en cute enzo. Dus telkens : duim eruit, tut erin. Met enkele serenades als gevolg. - Hij charmeert creche-moeders, net gelijk zijn broers hem voordeden - Hij wordt 's nachts weer meerdere keren wakker, want hij heeft ondertussen leren draaien op zijn buik en dat zint hem op dat moment duidelijk niet. Dat hij daar zelf oorzaak aan heeft, dat snapt hij nog niet - Hij grijpt naar alles wat binnen en buiten zijn bereik ligt, waarbij hij weet dat de tut naar de mond moet (al gaat zo goed als alles die richting uit natuurlijk). - Hij wil alles gezien hebben, waardoor je hem maar beter goed vasthoudt. Zo niet, heb je misschien nog het geluk naar een been of een voet te kunnen grijpen terwijl hij weer es iets wil zien of wil vastpakken dat een meter verder ligt. - Hij herkent supergoed de leden van ons gezin. Durft er 1 van ons zijn/haar gezicht tonen aan het crechepoortje en de smile gaat zo breed mogelijk. Zalig toch?
Enfin, tot hier efkes in het kort. Een superkind, natuurlijk. Eigen kind weer maar es meer dan schoonste en beste kind. Zo gaat dat.
En : de broertjes zorgen er heel goed voor! Dikke duim voor die twee gasten! Die twee die ook maar blijven groeien en ontwikkelen als kolen. Grote kinders worden het zeg. Dus geniet ik driedubbel zoveel van het feit dat er hier nog zo'n brabbelaar aanwezig is. Voor we het weten, staat hij daar ook al met zijn boekentas te blinken...
Vroeger stonden de communiefoto's toch vol met van die tandloze sproetekoppen? Alhoewel ik er nu over nadenk... ik niet, dus ik had mijn tandjes wellicht al schoon gewisseld....
't is maar dat er deze ochtend, zo rond 6u35, een bijna-5-jarige aan het bed stond te fruniken aan zijn tandjes. Bleken er al 3 los te zitten. Man, dan zijdt ge plots wel wakker ze...
4 jaar en 11,5 maand en die zal hier efkes 3 tanden ineens verliezen binnenkort. Euhm, mag ik de natuur er op wijzen dat ik daar mentaal geheel NIET voor klaar ben, ja! Mijn arm schaap, binnenkort met een "gat" in zijne mond
Het arme schaap in kwestie vindt dat gelijk nog zo erg niet, integendeel. Denkt dat hij heel stoer zal zijn. Je moet weten dat hij als 2de kleuteraar in de 3e kleuterklas zit, en dat er daar wellicht reeds andere stoere binken hun tandjes aan het wisselen zijn. Voor hem is dit dus de normaalste zaak van de wereld; hij hoort erbij!
En dat laatste is nogal belangrijk. - Hij wil geen zalf op zijn rug, want ze zouden wel eens kunnen lachen in de klas. Als ik zeg dat hij daar niet met zijn rug bloot loopt, verstomt hij - Hij krijgt op sportdag een hyper-trendy training aan van albababy, lekker cool, vindt hij gelukkig ook zelf, tot er eentje in de schoolrij tegen hem zegt dat dit niet op sportkledij gelijkt. Weg zelfzekerheid. Hij kijkt mij beteuterd aan. Ik zeg tegen dat klasgenootje dat dit wel een training is, een nieuwe. En denk verder bij mijn eigen dat dat kind een beetje beter op de hoogte mag zijn van de laatste mode (hihi). - ...
En of hij er dus bij zal horen, 3 tanden in eens. brrr. Vlug een afspraak gemaakt bij de tandarts. Al meer dan een jaar wil ik eens tot bij de tandarts geraken met mijn ukken, en steeds komt het er niet van. Nu was het eindelijk opgenomen in de planning : ergens april-mei, tijdens mijn zwangerschapsverlof en lap... het is een paar maand vervroegd . De "tandartsassistente" zei dat het vroeg was, maar geen uitzondering.
Mijn klein arm schaap... wordt te vlug groot, ja! Tegenpruttelen gelijk de groten en argumenteren gelijk advokaten... daar kan ik al bij al nog tegen.
Maar tanden beginnen wisselen... ho maar, dat is er over
Ondertussen prutst hij ook al aan de bovenste rij... Straks staat hij tandloos op de foto's met broer of zus...
En dan moet die tandenfee op bezoek komen zeker... Wat een timing : verjaardagskadootjes, kadootjes van broer of zus en tandenfee-kadootjes...
Victor mocht terug naar school deze morgen; weerom met geen al te groot enthousiasme, net geen traantjes.
Vandaag is het de 13e dag na de operatie van Victor; de kritieke periode voor nabloedingen is bijna achter de rug. Na twee weken verwennerij thuis, mag/moet hij morgen terug naar school. Hij vind dat precies niet geheel fijn... tja... Victor loopt liever het huis door als Piraat en nog het liefst met het bakje van de DVD-speler in zijn hand en de stapel doosjes naast hem. Uren zoet is hij dan
Ondertussen is de pijnbestrijding geleidelijk aan afgebouwd en hebben we de eerste nacht zonder gehad. Oef. Nog een beetje opletten voor harde dingen bij het eten, en genezen is hij. Woensdag op na-controle.
Donderdag dan terug op beeb-controle, vanaf nu elke week ipv elke maand. Gisteren nog de etiketjes geprint en op de enveloppes geplakt, alweer iets om af te vinken van die heuse lijst, jiehaa .
Nog af te vinken : goot vegen en auto stofzuigen, hihi. Tja, niet dat dit noodzakelijk is om een baby ter wereld te brengen, maar het hoort bij het hormonenverhaal naar het schijnt... 't is maar dat die uk anders een autostofmijt-allergie zou krijgen bij thuiskomst en dat de buren anders mijn goot moeten vegen. Op 25/3 doet ons straatje terug mee met de Gentsche Gruute Kuis en tegen dan ben ik mss nog niet thuis of zit ik met babyblues enzo, dus vandaar de voorafname op het kuisplan . (als ge't maar kunt uitleggen hé).
De maxi-cosi werd na het gestofzuig ook es in de auto geplaceerd. Dat maakt drie autostoelen op de achterbank... Ferm krap daar. We zullen ons vingers nog pijn doen als we de riemen dagelijks enkele keren vast en los maken...
-------------------------------------------
Lander : Wanneer koop je nu die computer voor mij? mama : Als jij es vele dagen na elkaar flink bent, zonder pesten en stout zijn Lander, verontwaardigd : Maar... ik ben wel genoeg flink geweest als ik baby was hé!
en nog ééntje (nadat het park klaarstaat om te monteren tot wieg) : Lander : Wat is dat? mama : Dat wordt de wieg van de baby Lander : Mag die daar dan in slapen? mama : Ja Lander : Zo hier beneden? mama : Ja Lander : Da's niet eerlijk, dan zal die veel meer televisie kunnen kijken dan ons...
Papa stak Lander in 't bad, samen met enkele speeltjes. Top-speelgoed zijnde een playmobil Jet-ski met mannetje erop. Zo'n Jet-ski heeft wel een metalen vlotter en toen Lander ermee begon te gooien werd het afgenomen. Veel gehuil en echte tranen en toen de volgende redevoering: "Papa, je moet het bootje terug geven want ik heb heel veel verdriet! Ik heb zo veel verdriet dat ik mij ga moeten verdrinken en dat wil je toch niet he. Je wil toch niet dat je Kapoen van 4 jaar, bijna 5 jaar, verdrinkt en naar de zee gaat en opgegeten wordt door haaien! Geef me het bootje terug. Toe papa, please ! ik heb verdriet" Tja ...
De afsluiter deze week was om achterover te vallen : Lander : 5 + 7 + 16 da's 28 hé papa... Doink... Ok, tijd voor een versnelling hoger precies (verklaart ook zijn moeilijker gedrag de laatste tijd, net zoals vorig jaar deze tijd. Meneertje zoekt weer een nieuwe uitdaging...). Hij zaagt ons de oren van het hoofd voor de doos 'ik leer rekenen' die we vorige zomer op de rommelmarkt vonden. Deze ochtend dan maar es gesnuisterd in de berging, en sedertdien zit hij hier terug braafjes aan tafel. Maar hij speelt ook even graag vals. Hij bekijkt de gaatjes in het opdrachtkartonnetje en zoekt dan op de achterkant van de cijferblokjes wat zou kunnen passen...
Wat zijn wij benieuwd om je binnenkort eens in levende lijve
te zien (ipv te voelen hiphoppen).
Benieuwd of je als baby op je broertjes zal lijken, of je blond wordt of bruin,
of misschien es een rosje? Benieuwd of je tongriempje moet geknipt, jouw
amandelen buiten proportie vallen of je onder de blauwe lamp moet. Ok, niet de
meest evidente vraagstukken, die laatste, maar dat er koemelkallergie zal zijn
en er aerosol zal moeten volgen, daar durven we nu toch al ons geld op inzetten
J.
Tuurlijk waren we bij de broertjes even benieuwd, al besef
je van een eerste uk pas bij de uitkomst dat dit prachtig afgewerkt exemplaar
zoals het in je handen ligt ook in die vorm ooit in de buik zat. Zelfs bij een
tweede kon ik dat soms moeilijk vatten, maar nu bij nr 3 heb ik het door J
Daar zit jij dus, te wachten tot de poorten opengaan, al klaar en afgewerkt en
al, je krijsgehalte, je streken en kuren inbegrepen, daar valt niets meer aan
te wijzigen
Benieuwd. Heel erg benieuwd.
Wij hebben een naam voor je klaar, of je die nu leuk vind of
niet.
Wij hebben een leuk kaartje klaar om je komst te tamtammen. Envelopjes en
postzegels ook al, nu nog etiketteren of de ganzeveer doppen.
Wij hebben snoepjes klaar voor iedereen die jou wil verwelkomen (of gewoon
nieuwsgierig is naar je snoet).
Wij hebben ook 2 kant-en-klare broertjes voor je klaar, maar die moet je al wel
es gehoord hebben (en ook dat ik niet altijd akkoord ga met hun doen en laten
je komt toch nog? Of heb je schrik van hun hysterisch gekrijs en mijn
opvoedkundige bulder?).
Wij hebben bergen speelgoed klaar, bergen waar jij nog een top zal bovenop doen
wellicht.
Wij hebben een feestje in petto. Tuurlijk, waar er te feesten valt, zijn we er
graag bij, je leert dat wel.
Wij hebben (bijna) een kamertje klaar en (bijna) een wiegje (waar is die
verd*mde parkbekleding nu ook al weer gebleven?).
Wij zijn klaar
Wij zijn benieuwd.
Kleine Victor moest afgelopen dinsdag voor de 3e keer de operatietafel op voor buiskes en poliepen. Als extraatje deze keer werden ook zijn amandelen verwijderd.
Die laatste zaten niet ontstoken, maar de kleine man had er toch duidelijk last van : niet alleen bleef hij altijd maar ziek (die dingen zouden bacteriën vasthouden in hun grillige structuur), maar hij kon ook moeilijker eten en slapen de laatste tijd. En de oorzaak daarvan zou bij de overgrote amandelen liggen. Zijn eten moest hij er bij wijze van spreken echt doorduwen, en s nachts deed hij wellicht slaapapneus, wat zijn lichte slaap en het vele keren wakker worden zou verklaren.
Het wakker worden uit de verdoving was natuurlijk geen pretje, maar algauw werd hij weer de oude. Maar dan was het lang wachten op het eerste slokje drinken dat hij mocht nemen, het eerste ijsje dat hij mocht eten en het doktersfiat om naar huis te mogen. Gelukkig een dikke valies kleurboeken en leesboeken mee, spelletjes en spelapps op de telefoon Anders zou het daar pas echt gaan vervelen wellicht. Gezien we al dagopname-experten zijn (want Lander deed daar ook al zijn deel in, héhé), zijn we altijd goed voorzien van bezighouding, en toch...
Nu moet hij een 10-tal dagen zachte dingen eten, dat wordt een uitdaging, tenzij we alles gewoon door elkaar mixen.
- Gisteren puree met gemixte erwten en wat gehakt. Vandaag wordt het spaghetti, waarvan we straks aan de saus beginnen die we dan vervolgens zullen mixen voor V (es zien hoeveel het op zon potjessmurrie lijkt achteraf).
- De boterhammen worden zonder korstjes geserveerd.
- De cornflakes en co worden voorgeweekt in de melk.
- De friskos worden ontdaan van hun sjokoladen jasje.
- De pudding mag gewoon rechtstreeks naar binnen.
- ...
Alles loopt goed, alleen vanmorgen was het schrikken : zijn linkeroorschelp zat vol gedroogd bloed De NKO-specialist is niet bereikbaar, want die is aan het opereren. Secretaresse beloofd dat hij zal terugbellen. Ondertussen toch even licht opgestoken bij huisdokter en die zegt dat het niet erg is. Brrr, een bloedend oor vind ik toch maar freaky. In andere omstandigheden wijst dit meestal op niet veel goeds, vandaar wellicht.
Lander ondertussen terug een intense Pavor-periode. Zowat elke nacht krijgt hij een aanval. Komt wellicht door de drukke agenda : carnaval waar lekker druk en zot werd gedaan, idem op de jongste babyborrel, vakantie waardoor het dagschema en invulling compleet anders is, en een ferme keelontsteking die hem ook uit zijn diepste slaap kan halen.
Of zou het het feit zijn dat hij bijna 5 wordt. Je hoort soms zeggen dat kinderen de maand voor hun verjaardag terug moeilijker gedrag en slaap hebben. Ontwikkelen, zoals dat heet J.
Keelonsteking hier en operatie daar Wat ervoor zorgt dat we deze vakantie lekker binnen blijven. En misschien maar goed ook, want de 100kg dat we ondertussen bereikt hebben, heeft ook geen zin om buiten te gaan hollen en dollen.
Nog eventjes en we zijn hier met drie kids Doopsuiker en kaartje zijn klaar. Valies ook bijna. Enkel nog het huis de babykamer is nog verre van af en de wieg staat nog op verplaatsing. En als die wieg-slash-park terugkomt zal het living-puzzelen worden om deze geplaatst te krijgen J.
Tja, tussen de babys door verhuisd naar een kleiner huisje. Maar lukt wel. Zon park-ding is slechts tijdelijk en velen op deze bol hebben dit luxeprobleem niet eens
Beeb drie is alvast een woelwater. De buik gaat bij momenten op en neer, heen en weer. Uitbreken langs die kant, lukt niet hoor, maar er is geen zeggen aan J.
De erg dikke buik zorgt er dus voor dat ik momenteel niet zon ferme speelkameraad ben voor Lander en Victor. Al wekenlang moet ik zeggen : wacht liefjes, tot de baby uit de buik is, dan zal mama dit en dat Volgens mij zijn die dit al beu gehoord of verwachten ze dat ik dan vanaf dag 1 terug zal kunnen hollen en rollen
Ah, en daar was gisteren opeens zon zwangerschapshormoon-emo-moment : opeens huilen door het besef dat het nu echt niet al te lang meer zal duren; opeens schuldgevoel tegenover de 2 rondlopende bloedjes precies alsof ze niet voldoende voor ons betekenen dat er nu nog een zusje of broertje moest bijkomen Had ik ook de week voor Victor geboren werd, tegenover Lander.
Ik hoorde dat niet bij andere zwangeren of mamas. Heeft niemand dit dan gehad? Ben ik dan emo-er dan andere zwangeren? Terwijl dit de afgelopen maanden toch niet het geval was (denk ik).
Bewijs daarvan?
Ik heb me flink gehouden bij de operatietafel eerder deze week. Slechts een 5-tal tranen en een erg ferme krop in de keel (net zoals de vorige keren), al had ik me deze keer aan een stortvloed verwacht. Misschien gelukkig dat Nonkel Karel voor afleiding kon zorgen.
Terwijl Victorke in diepe slaap was, ben ik Karel en collegas gaan opzoeken. Hij werkt op hetzelfde verdiep als de operatiekamer, oef.
Bon, we gaan nog een beetje huismoederen in de keuken. Of mss eerst de pyamas uit, want halverwege de voormiddag mag dat wel es. Alhoewel, niets zo zalig toch als een paar uurtjes extra pyama-en? Meer dan koken en wassen, komt er met de dikke buik niet meer van terecht. Dat laat zijn sporen na in en rond het huis. Maar er komen lentemaanden aan, lentemaanden waarin ik thuis ben. Zalig idee. Zalig.
Ze oefenen hier thuis nogal graag rekensommetjes. Zodoende...
Victor vond op tafel een bakje met 4 kerstomaatjes in. Hij legt er steeds een aantal in en vraagt dan telkens hoeveel hij er heeft. Dit gemakkelijk enkele minuten aan een stuk (zodat het bijna op de zenuwen begint te werken, zoveel minuten ongeveer). 3 Victor, 4 Victor, 2 Vitor,... en dat in onwillekeurige volgorde en dus meermaals.
Opeens haalt hij ze alle vier uit en vraagt opnieuw "en nu, mama?". Mama kijkt om en ziet in een fractie voor ze antwoord, dat er geen meer in het bakje zitten, waw, een nieuwe mogelijkheid, ene die we de afgelopen minuten nog niet gehad hebben. Die kleinste denkt dan toch ook tot aan het puntje van zijn neus,oef.
Dus, de mama antwoordt : "Ha, dat zijn er nul, Victor, jij foppertje." Het kind antwoord (lichtjes verontwaardigd) : "Nee, fout, dit is een leeg tomatenbakje!"
Sorry, maar ik heb het uitgeproest (in mijn binnenste weliswaar) en moest deze noteren tegen de geheugenkaas... (mss als lezer verre van zo grappig als het hier in de keuken was, ma bon, das gelijk net niet mijn probleem, nah )
xxx
Ondertussen Lander tegen papa (die vanbuiten komt) : papa, schoenen afvegen, ze doen nog van tsjiep tsjiep tsjiep!
Van die keer dat het brave kind uit de zetel viel...
"Er zijn geen stoute kinderen dit jaar"... tja als de Goedheilig man dit openlijk op televisie verklaart, dan sta je daar als ouder... Niets kan of mag je daar nog tegen inbrengen natuurlijk... Al die lichte dreigingen de voorbije weken, dat de Sint wel zou zien dat ze niet flink waren, worden vanaf dat Antwerpse balkon weggeblazen, verpulveren, gaan op in rook. Dus... kwam ook hier de man zijn speelgoed strooien, wadachje?
De afgelopen weken kabbelden rustig voorbij, afgezien van zo nu en dan een vermanende vinger en van die waardeloze Sintverwijzingen. Het is een warme herfst. De buik van mama deinde beetje per beetje uit, pruts nr 3 laat zich voelen. Nu het de moment is om zich rustig te houden en een beetje stil te zitten, laat ze natuurlijk vanalles uit haar handen vallen. Over de helft zijnde, lijkt het al es aangewezen om aan een naam te denken. Maar we zijn er nog uit. Veel mooie namen, 2 geslachten... ah ja, de mama doet een poging om niet in het envelopje te neuzen, mocht dit toch het einde lukken, dan zou ze tijdens de bevalling wel superbenieuwd zijn wat die laatste uk tussen de beentjes verbergt. Papa moet zijn curiositeit bedwingen tot de namen gekozen zijn, dan mag hij piepen naar wat de gynaecoloog heeft neergeschreven.
Ondertussen loopt Lander nog een paar dagen rond met een schouder-harnasje. Ergens begin december wou hij weer eens zetelstunts uithalen, alleen... deze keer liep het niet zo goed af : Plets Patat, op de grond. Veel pijn aan zijn rechter schouder, moeilijk een slaaphouding vinden en 's anderendaags 's morgens werd alles met de linker arm geregeld... Een bezoekje aan de Spoed drong zich op. Mama wou echt zeker zijn dat het niet zomaar zou overgaan met wat rusten, dus vroeg ze tientallen keren of hij echt pijn had enzo, want we stonden in het verleden nog al wel es voor joker bij een dokter... De kleine man bevestigde telkens, en hij was inderdaad niet te betrappen op een beweging met de rechter arm. Richting UZ dan maar. Zijn vrolijke, stoere zelf, clownesk bij verpleegsterpubliek deed de moed al in de schoenen zakken bij de mama. Er reeds twijfel, ook bij de UZ-mensen. Landerman wou enkel cartoontelevisie zien, en antwoordde niet al te veel meer op de gerichte vragen.
Gelukkig kende hij een voorganger bij wie ze na twijfel toch een foto namen en er toch een barstje te zien was, dus namen ze ook bij Lander het zekere voor het onzekere. Oef. En nog meer "Oef", helaas, toen er een duidelijke barst te zien was in het sleutelbeen. Oef het spoedbezoek was terecht, Oef er was terecht een foto, en Oef we wisten nu waar we aan toe waren. Helaas, weinig aan te doen... Een schouderharnasje om hem een beetje rechter en stil te houden (tarara blijkt achteraf natuurlijk), een tweetal weken niet turnen enzo, en het zou heel spoedig genezen "bij die klein gastjes".
Zowel thuis als op school moest hij er meermaals per dag aan herinnerd worden dat hij rustig moest zijn, van de klimrek moest komen, niet meer in diezelfde zeten staan springen, ... Zijn hoge pijndrempel zorgde ervoor dat het altijd al te heftig was geweest vooraleer hij het zelf voelde. Dat harnasje kreeg een week extra, en nu boven de kleren. Misschien zou het hemzelf en zijn omgeving nu meer opvallen dat er toch wel iets niet pluis was daar, links van zijn hoofd.
Enfin, komt wel goed zeker? Maandag de 19e op controle in datzelfde UZ Les geleerd? Helemaal niet, want gisteren deed hij precies hetzelfde als die keer, twee weken geleden, je weet wel : zetelhoppen...
O, en tussen al dit sint- en zetelgeweld zouden we nog vergeten dat de lokale kermis ondertussen voorbij is en dat we daar een doos plastieken creaturen aan overhouden, vanalles verwijzend naar lang vervlogen tijden. Bij het benoemen van al die schepsels (na raadpleging van een gespecialiseerde elektronische pagina natuurlijk) was er eentje die we wel zonder hulp herkenden : de Tyranosaurus Rex! Lander deed vervolgens een heel eenvoudige deductie om tot de naam van het volgende wezen te komen : Dynosaurus Links!
Kleine broer Victor, die binnen enkele maanden ook grote broer wordt, doet het ondertussen beter op school. In de klas is er nooit een probleem geweest, een stilleke, maar het is algemeen een stillere klas dan vorig jaar, oef. Maar het afscheid nemen 's morgens verloopt tegenwoordig erg goed. Op maandag durven er nog es traantjes zijn, maar de andere dagen staat hij flink op één van de blauwe stippen. Soms zwaait hij ons al weg, nog voor de juffrouw in beeld komt. Sedert een tweetal maanden is hij ook volledig proper overdag. Maanden hebben we geoefend. Uiteindelijk bleek de pipi op het potje te lukken. En zoveel weken later, en veel kakbroekjes thuis, op school en daarbuiten later, lukte het van de ene op de andere dag. Het wordt zo'n flinke, grote kleuter. Niets meer baby, niets meer peuter, een grote man in wording!
De auto is sedert woensdag "in de garage", en nee, niet die "in" ons huis, want die staat bomvol (kasten, schoolbank, fietsen voor groot en klein, fietskar, bouwmateriaal, potgrond, oud papier, containerparkbrol en vooral veel, heel veel bananedozen (vol rommelmarktbrol).
De auto is dus "in die andere garage", en nee niet die van ons 2e verblijf (zou niet weten waar dat staat). Maar dus "in die andere andere garage", u weet wel, waar ze prutsen aan uw auto en ze hopen (samen met jou) dat ze hem goed opgelapt tegen betaling terug overhandigen. Ja, dié garage dus.
Garagist Guido sprak het verdoemde woord 'vervangstukken' uit, en dan weet je dat het euro-tellertje begint te lopen... En dan weet je ook dat je de bolide niet diezelfde dag terugziet, en dan hoop je stilletjes dat het de dag nadien is, en dan hoop je nog stiller dat de garagist niet beseft dat er een verlengd weekend voor de deur staat enzo... En misschien helemaal 'mute' dat er een vervangwagen voor je klaar staat, mocht je vorig gehoop toch nog te luid zijn geweest.
Nu, de eerste berichten vallen mee. Qua timing toch, want de centjes-teller gaf nog geen eindbedrag. Het stuk was daags nadien binnen en zou vandaag gemonteerd worden (terwijl vandaag hun verlegnde weekend eigenlijk al in ging... en weekend van 5 dagen, moet kunnen - moderne garagisten, tssss). Deze namiddag mogen we es bellen voor de voortgang der werken en kosten; en vanavond mogen we ons boeleke wellicht ophalen. Zo niet, wordt het volgende woensdag, maar er is ook grote kans op de vervangwagen. Pfffieuw, wie weet, valt het al bij al mee deze keer (al is er een erg klein hartje voor wat die kosten-verrassing betreft).
Geheel deze inleiding, om te melden dat we 's morgens te voet naar school moeten Gaat vlot, is niet ver. Een rustige 15 minuutjes stappen. Maar het is gewoon wonderlijk dat we op tijd aankomen, lees dus : op tijd vetrekken.
Autogewijs moeten we pas later de voordeur uit, en toch is het een even grote race om tijdig op school te geraken. Altijd 'boel' om wie eerst in de auto mag, wie langs welke kant in de auto wil, wie eerst zijn gordel wil,.. met bijhorende boze en- huilbuien (tekenend, als onze overbuurjongen meldt dat hij zijn wekker niet meer hoeft, gezien wij elke morgen zijn wekker zijn tijdens ons instapproces... hopen dat hij zich de afgelopen dagen dus niet overslapen heeft ).
Dat te voet naar school, is geen last voor die ukken. Ze zijn het eigenlijk wel gewoon, maar dan in omgekeerde richting. 's Avonds komen ze heel vaak met de papa te voet naar huis. Dat mama na het schooldroppen 's morgens de bus moet halen naar het werk, da's een ander gegeven. De bus rijdt weg als mijn rug net de schoolpoort ziet. We komen bijgevolg een beetje te laat op het werk (al durft dat met de auto ook gebeuren naargelang het Dampoortgebeuren).
Onderweg vroeg Lander gisteren heel serieus : "En wanneer mag ik dan es alleen naar school stappen?". Ow, kid, je bent nog maar 4,5... dus de mama floepte er vlug iets uit : "Als jij 10 jaar bent, mag jij alleen naar school stappen". Hevig protest verwachtende, was ik verbaasd dat er geen kwam. We stapten gewoon rustig verder. Zalig, wandelingen zonder drama. 2 ukken aan de hand, 1 in de buik, en alles onder controle... Gevolg? Ik genoot deze morgen tijdens de ratrace alvast van het idee dat de wandeling naar school weer het rustpunt van de ochtend zou worden. En dat was het ook, zeker met zo'n zacht herfstweer (met roze wolkjes). Met regen zou je hier een totaal andere klok horen, zeker weten.
Op 4/5e woensdagen moeten we mss es meer te voet naar school... Het eindejaar nadert, ik voel het, de voornemens beginnen mijn geweten te kriebelen...
Lander stond deze morgen op met de volgende vaststelling :
Mama, er zijn drie peuters : teenpeuters, neuspeuters en oogpeuters, waarna hij de slaapjes uit zijn ogen peutert.
Hij is ook fervent van van de 2 andere categoriën gepeuter Bij thuiskomst vliegen algauw kousen en schoenen uit om tot rust te komen met de vingers tussen de tenen J
(zelfs tijdens het wachten bij de kapper gisteren; ah, heb hem laten doen )
Het neuspeuteren is dagelijkse kost, bweuk. Tot daar de mededeling.
Maar wij deze ochtend blij dat hij toch goed geslapen heeft afgelopen nacht, zonder nachtmerries
Gisteren namelijk, hadden we een grote verrassing gepland :
voor het eerst zouden we met onze kapoenen richting Kinepolis trekken. Erg nieuwsgierig bleef Lander vragen wat de verrassing zou zijn, tot hij de megalomane festivaltrappen had beklommen en hij de diverse affiches zag : De Smurfen!
Die blauwe rage is enorm, en ook ten huize doen ze kuddegewijs graag mee. De affiche die de film aankondigde hing op amper 100 meter van ons huis, dus dagelijks vielen de mondjes open. Konden we dan een nog groter plezier schenken dan es naar die leuke heerschappen te gaan zien in techt?
Postgevat met een zakske snoepjes in de grote, zachte zetels werden ze stil. Beetje overdonderd hadden we beter een foto van genomen J.
De film start onmiddellijk met een razend tempo, de beelden zijn voor mamas ogen soms moeilijk te volgen. Die spectaculaire start zou nodig zijn om de 3D-ers direct mee te zuigen in het verhaal; wij kijken 2D, dus het voelt wat raar aan.
Voor die kinderen moet het tempo toch ook hels zijn, vraag ik me af Maar ze zitten braafjes met open mond te kijken naar de vele figuren en kleurtjes die de revue passeren.
Maar vanaf het moment dat Gargamel zijn intrede doet (zalig goed gedaan, vond ik de kat vond ik ook erg goed), begint de angst wat in de oogjes van de kids zichtbaar te worden. De magie van het tekenfilm-achtige daalt wat; het wordt opeens een stuk realistischer in hun ogen (Gargamel is namelijk geen tekenfilmfiguur, maar een echte man!).
Je ziet Lander dieper en dieper in zijn zetel zitten. In de pauze is hij opgelucht, staat recht om naar huis te gaan. Als we vertellen dat het pauze is, en er straks nog een deel komt, begint hij te huilen. Hij laat duidelijk horen dat hij bang is, en NU naar huis wil. Mama en papa wat ontgoocheld natuurlijk, maar een bang kind voor zon meega-scherm laten zitten, zou echt des duivels zijn. Broer Victor kreeg de keuze : hij mocht gerust blijven met één van ons. Maar hij wou ook naar huis.
Cinefiele papa kan het niet vatten, zijn zoon stuurt hem -na zowat 2 jaar cinemaloos te zijn- midden een film naar huis (en okay, het was MAAR de smurfenfilm) We gunnen hem wat tijd om erover te raken ;-)
Buitengekomen vraagt Lander waar zijn echte verrassing nu blijft; want hij kan maar niet vatten dat wij iets waar hij bang van is als verrassing voor hem hadden gepland. Smurfen zijn opeens stom; later komt de nuance dat het die Gargamel is die erg stom is. De ganse weg naar huis blijft hij ons overtuigen van zijn schrik en zijn mening over de film. Al zit hij toch te spelen met zijn 2 Delhaize-smurfen. Dus de liefde is nog niet helemaal over (oef?).
Voor ons klonk het soms ondankbaar dat hij nu maar bleef mekkeren en bleef zeuren om zijn echte verrassing, maar anderzijds was er veel begrip. Zon levensgrote figuren in een duistere zaal Nochtans op voorhand bij diverse bronnen gecheckt of het wel iets voor zijn leeftijd zou zijn
Ook eentje om te onthouden : tijdens de film wil Lander naar het toilet. Teruggekomen ziet hij de zak van de snoepjes bij papas stoel liggen, er zit nog eentje in. Voor een paar rijen rondom ons, zegt hij luid : Victor heeft al de snoepen opgegeten! Ssssst, Lander! J
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden