Ik ben ElsVI
Ik ben een vrouw en woon in Eppegem, Zemst (België) en mijn beroep is energieconsulente.
Ik ben geboren op 12/04/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computer, badminton,....
Welkom op mijn blog!
Dagboek van mijn leven
07-08-2012
De dag ervoor
Vandaag heb ik een dagje vrijaf van het werk.
Deze tijd zal ik goed gebruiken om mijn 'valieske' te maken.
Ook moet ik nog naar de mutualiteit en een pyama gaan kopen. Mja ik draag namelijk niet van die kleedjes 's nachts en een legging zal ik wellicht niet kunnen verdragen aan mijn buik. Gisteren was een helse dag. Poekie, onze witte krater die we in huis hadden genomen anderhalf jaar terug, is ingeslapen bij de dierenarts. Stefan en Laura waren erbij. Laura heeft erg veel liggen wenen. Ze is er het hart van in. En ik vind het ook triest. Zo'n lieve poes.. Enkele maanden terug is ons Norre ook al gestorven en zij en Poekie waren twee handen(poten) op 1 buik. Nu zijn ze terug bij elkaar.
Laura zei me dat ze Whiskas uit gouden bakjes nu aten. Pfff. Terwijl ik dit schrijf krijg ik terug tranen in mijn ogen.
Gisteren werd ik opgebeld door Veerle, de verpleegster, die een e-mail had gestuurd naar de dokter...
Zij hebben samen over en weer ge-emaild, en dat terwijl de dokter op vakantie is!!! Ik word dus verwacht op woensdag 8/8 en word geopereerd op donderdag 9/8.
Gisterenavond hebben we een gezellige avond gehad. Dank je wel Heidi en Steven, Bianca en man, Nathalie en Carine.
Daarnet naar het ziekenhuis geweest. Ik dacht: goh zeg nog een paar administratieve dingetjes enzo... maar dat was het niet.... Integendeel!
Ik kom bij de verpleegster van de anesthesist terecht en deze vertelt me dat ik niet op 8 augustus word geopereerd maar dat ik op 9 augustus sta. Tiens zeg ik: dat was aangepast vorige keer, ik ben namelijk van dokter veranderd...
Die mevrouw belt dan naar zowat het hele ziekenhuis, en pech voor mij, woensdag 8/8 is er geen ok meer voor mij. Dr De Vogelaere heeft dit niet vastgelegd. Totaal vergeten door te geven. GRRRRRRRR
Het ergste van al is nu dat ik dus niet weet of ik wel op 9/8 kan geopereerd worden, er is enkel nog een plek vrij na 15u en ze weten niet of de chirurg dat wil... zo veel patiënten op 1 dag. MAW: tis een kloteziekenhuis. Kan er niets anders van zeggen. Ik ben al bezig sinds 20 maart van dit jaar en het is zeker niet de eerste dat er iets misloopt met mijn afspraken.
En je zou denken: dan bellen ze toch Dr De Vogelaere op om te vragen of 9/8 wél gaat voor haar: dat gaat niet, ze is met vakantie!!!!!
Ik heb nu een telefoonnummer meegekregen om haar maandag 5/8 te contacteren om een oplossing te zoeken.
Ok, dat was afspraak nummer 1 vandaag. Afspraak nummer 2 was de dokter zelf ( anesthesist).
Een beetje aframmelen: heb je suiker ( jij weet dat beter dan ik), heb ik hartkloppingen ( deuh ik heb zonet een papier ingevuld???), nog ne keer: heb je suiker?
Jajajaja, zo wil ik ook mijn geld verdienen???
Tot overmaat van ramp zegt ze op het einde:
Jij hebt nu een afspraak met de endocrinologe waaaaaant je maakt pieken bij je suikertest....
Je had mijn gezicht moeten zien... Verbazing alom want twee weken terug was alles in orde met me?
Ok daar gaan we: afspraak 3: de endocrinologe:
- suiker is ok maar je staat aan de voordeur van diabetes te hebben ( maak pieken ) - heb een teveel aan mannelijk hormoon, vandaar mijn buikvet en acne ( ocharme heb er ééntje ) - cholesterol veel te hoog, normaal moet dat 190 zijn, ik heb 231 - ik heb een tekort aan vitamine D
Ik dacht dus kerngezond te zijn, ondanks het teveel aan gewicht. Ik stond even met mijn mond vol tanden, want dit had ik niet verwacht vandaag! Ik moet zeggen dat ik redelijk veel twijfels had paar weken terug ivm de operatie. Nu weet ik dat het alleen maar mij vooruit gaat helpen en als ik nu niets doe: dan ga ik nog meer afzien.
Pffff Wat een ***dag en het is ook al veel te warm.
Het begint te korten nu. Nog 5 dagen en ik word in het ziekenhuis verwacht.
Spannend hoor allemaal.
Schrik heb ik niet echt. Ik heb meer het gevoel : laat maar op mij af komen.
Het gaat goed doen om eventjes alleen maar aan "ik" te denken. Egoistisch klinkt het he! Maar zo voel ik het toch aan. Een nieuw leven, en heb er meer dan 1 nachtje over nagedacht.
Een paar weken eerder had ik echte schrik, over het onbekende meer, want dan is het toch eh!
Ik besef nu al wel, dat als ik niets doe, dat ik binnen 5 jaar niet meer uit de voeten kan, en oh jee ben lelijke buikstriemen aan het krijgen.
Dat wil toch zeggen dat ik maar blijf verdikken.
Ik wil er komaf mee maken, met al dat vet en die fysieke ongemakken. Heb er genoeg van.
Wil terug gezond zijn.
Ergens bezie ik het ook als straf. Voor al diegene die denken dat een operatie de gemakkelijkste weg is:
ik hoop dat jullie nooit in diezelfde situatie terecht komen. De beslissing om een operatie te ondergaan vergt veel moed en lef.
Er zijn complicaties en je kan er zelfs dood aan gaan. Dat was bij mij psychisch toch wel het zwaarste waarover ik twijfelde.
Ik heb besloten er niet over te liegen. Ik krijg een operatie, ja, en ik moet heel mijn leven omgooien. Neen, ik WIL mijn leven omgooien, maar alleen kan ik het niet. Deze operatie is een hulpmiddel om gezond te eten en al die overtollige kilo's kwijt te spelen.
Vandaag gaan we naar de endocrinologe ( al weet ik niet goed waarom) en ook naar de anesthesist.
De kinderen zijn hier op de hoogte van mijn plannen ondertussen. Heb toch wel gewacht ot ik zekerheid had dat alles ging doorgaan. En verbazingwekkend: alleen maar positief. Ze willen ook dat ik terug fit word. Zeker Matthias kijkt er naar uit. We zullen, zodra ik beter ben, elke dag een half uurtje gaan bewegen. Fietsen, wandelen, zwemmen,.... Hij natuurlijk heel tevreden Laura iets minder, ik hoop dat dat betert...
Heel de dag goed weer, met dit lijf van me niet echt ideaal, maar toch. Met een hele hoop Hoooked Zpaghetti-garen en in de schaduw komen we al een heel eind verder. Buurman komt met een pintje voor ons allen, lekker koel. De buurvrouw geeft ons Lies les in haken, meer bepaald in bloemetjes haken. Doet ze graag. Kregen vandaag ook nieuwe buren. Hebben drie kinderen bij dus nu is ons pleintje gevuld. Staan er met 4 gezinnen en is super gezellig. Alle kinderen vragen nu (!) al, komen we volgend jaar terug? Het lijkt erop dat we twee maal naar dezelfde camping gaan. Is ook echt een supercamping voor kinderen. Daarnet kwamen er sirenes onze richting uit. Iedereen lijkt op en Stefan zegt nog: oei, dat is dichtbij. En ja hoor, ze rijden met vier grote brandweerauto' s met sirenes voorbij onze plek. Iedereen liep erachter, ook de kinderen snelden er naartoe. Was grappig om zien. Ze hebben iets verder iedereen nat gespoten hahaha. Lol verzekerd, dat kan ik je zeggen.
Dat is toch het ultieme vakantiegevoel: niets moet, alles mag.
Zijn net terug van Albert Heijn. Ik kocht in de slijterij een fles goede Porto. Ik zei in de auto tegen Stefan: dit zal wellicht mijn laatste echte schranspartij zijn... Hij vroeg waarom de laatste? Ik antwoordde: ja, als ik na mijn operatie een glaasje drink, sta ik meteen op mijn hoofd.
Hij zag het probleem er niet van in. Moest ook wel even lachen...
Zittend aan een tafel met laptop met de eerste zonneschijn... In de verte hoor ik mensen naar hun werk vertrekken, hier hoor ik kinderen spelen.
Mijn dochter lacht naar me en laat me versteld staan van het feit dat ze geen kind meer is. Raar maar waar besef ik ineens: mijn dochter is 12 en mijn god, wat is ze groot aan het worden!
De zonneschijnen vallen recht in mijn ogen, maar dochterlief is daar al met haar parasol. Mama, ik ga je helpen.... Zo lief.
Het is echt een schat. Ze gaat straks naar het paardrijden, doet ze hier elke dag. Is een beetje haar leefwereld de laatste week. Een jaar geleden krijste ze alles bijeen omdat ze op een paard moest zitten, nadat ze twee jaar geleden twee maal een harde smak deed van een paard. We probeerden dan met privé les haar vertrouwen terug te krijgen, want ze was nog wel bezig met paarden ( kuisen, posters,...) maar ze wou er niet meer op. Maanden later, nu op onze vakantie, is haar vertrouwen helemaal terug. Ze straalt! Gisteren nog deed ze me aan een dressuurwedstrijd en mits enkele foutjes heeft ze het geweldig gedaan!
Genoeg met mijn gestoef ;)
Stilletjes aan wordt iedereen wakker rondom ons op de camping. Zelf werd ik wakker van een paar vroege vogels, die al druk in de weer waren op de speeltuin. Het kan erger hoor want de nacht ervoor werd ik heel de nacht door wakker van een huilende hond.
Ik had gehoopt - rust - te vinden. Ik ben nog steeds zoekende. Maar na gisteren ( een heerlijke zonnige dag, kinderen tevree en gezellig contact
met de buren ) heb ik al iets meer het vakantiegevoel. En daar doen we het toch voor. Eventjes ertussen uit, uit al die dagelijkse beslommeringen.
Ik typ graag op de computer en vertel graag over mijn leven. Over de goeie kanten, ook over de minder goeie kanten. Over hetgeen mij bezig houdt, over hetgeen ik mij zorgen maak, ... Hetgeen ik dus schrijf is dus publiek en kan vrij openhartig worden. Hetgeen voor mijzelf te ver gaat schrijf ik dus niet op. Jullie leren me dus nu pas kennen of jullie kennen me al langer... 1 ding staat vast: jullie zullen af en toe versteld staan, af en toe misschien ontgoocheld zijn, of juist heel erg opgelucht. Het staat jullie vrij om opmerkingen te geven, om reacties te uiten... Ik hoor het wel.
Momenteel gaat het dus voornamelijk gaan over de operatie van mijn leven. Ik heb namelijk een zestal maanden beslist dat ik iets ging laten doen aan mijn overgewicht. Ik ben op 20 maart 2012 naar het UZ Brussel gestapt met de vraag of er mogelijkheden waren om zoveel kg af te vallen op een gezonde manier en dat ook blijvend werkt. De chirurg kwam meteen ter zake en vertelde me dat ik best langs de diëtist kon gaan en de psychologe. Ik moest een gastroscopie ondergaan om te zien of ik geen bacterieen meedroeg in mijn maag. Ik moest een groot bloedonderzoek ondergaan alsook een suikertest. Een echo van mijn lever en gal en andere organen kwamen ook aan bod om te zien of zij erg geleden hadden onder mijn jarenlange verkeerd eten. Uit alle testen kwam dan 1 uitslag. Ik had niets overgehouden van vieze bacterien, alsook geen vervette lever,... Ik diende wel nog een slaaponderzoek te ondergaan, en als uitslag kwam daaruit dat ik aan slaapapneu leed. De oplossing hiervoor was vermageren.
Ik ben toen met de chirurg gaan praten en hij had heel mijn situatie besproken met alle andere doktoren die mij zien passeren hadden en kwamen tot de conclusie dat het hem bijna onmogelijk leek om 50 kg (!) af te vallen zonder operatieve hulplijn.
Ik schrok toch wel even want had lang niet stilgestaan bij het ondergaan van een maagverkleining.
Ik wou het op een beloop laten even. Begon toch al een beetje de mensen in mijn leven te verwittigen over mijn plannen. De grootste schrik was om te horen te krijgen: eet toch gewoon wortelen? En ja hoor, dat kreeg ik ook wel te horen. Ieder te dik iemand zal mij bijspringen bij mijn gevoel. Het is niet een kwestie van gewoon gezond te eten, want dat doe ik. Ik eet zelfs weinig vlees, weinig aardappelen en veel groenten. Ik ben daarnaast ook gezegend (hm) met een eetverslaving. Alles wat ik maar kan vinden verdwijnt in mijn mond en liefst van al zo veel mogelijk. Jarenlang heb ik mijzelf voorgehouden dat ik geen probleem had. Niemand zag het echt, kreeg weinig opmerkingen. Tot ik mijzelf op een foto zag, en dacht:'ben ik dat???'. Jakkes, dat had ik nu echt niet verwacht. Van toen af heb ik verschillende diëten geprobeerd. Helaas heb ik zeer weinig discipline en kan ik mijzelf, na al die jaren, er mijzelf niet toe brengen om maar drie maaltijden per dag te nuttigen en daarna op te houden.
Ondertussen ben ik al zover dat ik lijd aan ernstige obesitas ( BMI 38.4) en dat men dus spreekt van eetverslaving. Ik voel dit ook zo aan. Maar heb het wel te laat beseft, zo'n tien jaar te laat dus...
Maar zeg nooit te laat, want nu ga ik er dus iets aan laten doen.
Wat hoop ik? Dat ik mijn eetgedrag onder controle krijg. Dat ik nog steeds kan genieten van lekkere gezonde smaken, maar dan wel met mate. Ik zal moeten veranderen in mijn denk en eetpatroon. Zo zal ik zes keer per dag moeten eten. Zes keer gezond uiteraard en in kleine porties. Er is zeer veel kans dat ik bij het eten van vetten en suikers last zal krijgen van het hoegenaamde 'dumpingsyndroom'. Dat wil zeggen dat je hevige hartkloppingen krijgt, je kan beginnen zweten, misselijkheid voelen,... Helemaal geen pretje dus. Je doet het maar 1x naar het schijnt.
Ondertussen zijn we ook veranderd van chirurg want bij de eerste had ik het gevoel niet serieus te worden genomen. Hij zei me niets over complicaties, en die zijn er wel degelijk. Hij kwam mij ook over dat hij geen tijd had. En dit is nu eenmaal voor mij een zeer belangrijke stap en wil duidelijk weten aan wat ik begin. Zodoende heb ik rondgebeld. Greta, een secretaresse van verpleegafdeling 41 heeft mij zo hard geholpen hiermee. Ik heb haar nog steeds erg dankbaar! Ze heeft ervoor gezorgd dat Dr. De Vogelaere diezelfde dag (!!!) nog tijd kon vrijmaken voor me. Ik en mijn vriend Stefan zijn toen naar haar toegegaan en hebben wel een uur ( ja, een uur! ) gepraat. Van voren af aan. Over alles, echt alles.
Toen heb ik de beslissing genomen: het wordt een gastric bypass. Ik gooi mijn leven om. Ik wil een gezond lichaam en wil terug normaal functioneren. Niettegenstaande heb ik natuurlijk wel schrik voor de complicaties, maar zoals de dokters ook zeggen: ze doen alle moeite om deze te voorkomen. Ze heeft mij alles uitgelegd hoe zij het probeert te voorkomen. Voor de operatie, tijdens de operatie en erna.
Momenteel zijn we op vakantie. Ik had gehoopt hier een beetje rust te vinden maar vind deze niet. 's Nachts komt de jeugd tot leven en wij zitten vlak naast de grote speeltuin, en we hebben sinds gisteren buren die een hond hebben die nogal luidruchtig blaft naar alle honden, katten, mensen... Verschrikkelijk hoor. Ik hou mij alvast voor dat de kinderen er buiten te weinig slaap, wel een heerlijke tijd hebben hier.
Nog even een paar feiten op een rij:
In 1999 woog ik 59 kg.
Tijdens mijn zwangerschappen in 2000 en 2002 kwam ik telkens zo'n 27 en 32 kg erbij. Deze gingen er ook niet meer af.
In 2008 leerde ik Stefan kennen en toen woog ik 117 kg.
In 2012, nu dus weeg ik 133 kg en moeten er 48 kg af.
BMI : 38.4 + slaapapneu
Lengte 1m85
Ik zet een paar fotootjes erop van vroeger en van nu...
Laura iets minder, ik hoop dat dat betert... 
