|
Laat mij moe zijn vandaag. Mijn intrek nemen in hotel mezelf.
Een ander bestellen bij de receptie. Niemand aan de lijn.
Horen hoe water haren streelt en huid in de kamer
naast de mijne, langs de tegels, door de muur heen
sijpelend in mijn oren, druppend in mijn hoofd.
Zien hoe de Japanse kerselaar onder het raam in duizend
bloesems valt. Ochtendlichtgeweld. Dan weer liggen.
Het kussen weghalen, de lakens van me afslaan
en slapend in mijn slapeloosheid, wakend in de waakvlam
om me heen kijken. Zo bloot lig ik. Het bed een ijsvlakte
waaronder ik naar adem hap. Laat mij moe zijn.
Weten dat een verdieping lager lichamen met elkaar
vergaderen, koffie en thee kringen maken op de tafels.
Hun gedachten ontsnappen, luchtbellen blazend
als ze spreken. Al even verstijfde vissen in de vijver.
Laat ze hun hoofden bij elkaar steken. Ik wil
de blanco naam zijn in het verslag. Laat mij moe zijn.
Roerloos onder water blijven en lang, langer nog
aan mezelf ontbreken. Dit is mijn durende dag.
Paul Demets
BONUSGEDICHT Radio 1 - 29 april 201
|
