...en de zevende dag wilde God rusten maar hij moest met de Vizsla gaan wandelen Dag iedereen,
mijn naam is Elliot en ik woon in Sint-Pieters-Leeuw ( bij Brussel). Mijn hobbies zijn wandelen, konijnen opjagen en putten graven. Mijn beroep is eten en veel en dichtbij mijn bazen zijn. Daarom noemen ze mij hun velcro-hond, maar eigenlijk ben ik een Vizsla oftewel een hongaarse jachthond. Vanaf nu ga ik hier trachten mijn avonturen neer te poten. Omdat mijn bazen er zo over gezeurd hebben mogen ze af en toe ook eens iets neerpennen, maar dan enkel in het rood. Daar ik de chef ben van dit blog mag ik alle andere kleuren gebruiken. Om mijn verhaal volledig te maken moet ik met mijn tijdsmachine wel even terug naar het verleden. Tot 28 juni 2005. Toen werd ik geboren in Puurs (bij Mechelen), en wat daarna volgde kun je hieronder lezen.
Tot slot: nu en dan frutsel ik ook aan mijn website: http: //users.skynet.be/elliotenco
Tot weldra,
Elliot, the Vizsla
19-01-2006 om 18:36 geschreven door Elliot, the Vizsla
22-01-2006
Ikzelf, acht weken jong
Omdat ik momenteel over mijn jeugd aan het schrijven ben: hierbij foto van mijn eigenste ikkezelve toen ik wel al zo slim maar nog niet zo groot was als nu. Acht weken jong, toch zie je al hoe ik met overtuiging de tuin bewaak en ondertussen ook nog de keuken in het oog houdt. Want de keuken, dat is toch wel een heel interessante plaats.
Kan een Vizsla zich vergissen ?. Jawel, soms eens maar dan wel heel nu en dan af en toe uitzonderlijk. Amper drie berichtjes geschreven en ik moet al iets rechtzetten dat ik krom geschreven had. Dat groene bandje heb ik niet moeten afgeven maar meegekregen naar mijn nieuwe thuis. Toen Ingrid mijn blog las zei ze plots ,,Helaba" en een beetje later kwam ze triomfantelijk met dat groene bandje tevoorschijn. Het was gisteren laat en ik moet nog gaan wandelen, dus zal ik morgen hierbij een foto plaatsen van dat groene bandje. Elliot, de vergisser
On the first day of creation, God created the vizsla. On the second day, God created man to serve the vizsla ( en de vrouw om de man te dienen) On the third day, God created all the animals of the earth (especially the horse) to serve as potential food for the vizsla. On the fourth day, God created honest toil so that man could labour for the good of the vizsla. On the fifth day, God created the tennis ball so that the vizsla might or might not retrieve it. On the sixth day, God created veterinary science to keep the vizsla healthy and the man broke. On the seventh day, God tried to rest, but He had to walk the vizsla to The Wave.
Een fotootje toen ik op volle snelheid mijn oren trachtte in te halen. Ik was toen net Kim Gevaert voorbijgespurt ( staat net niet meer op de foto). Veel meer foto's staan op mijn website http://users.skynet.be/elliotenco
Toen ik die 23° augustus vijf minuutjes vroeger dan al de anderen opstond om zeker het eten niet te missen wist ik niet dat de drukste dag van mijn jonge leven begonnen was. Om 9u00 was het al vandat: de bel, en daar stonden mijn nieuwe bazen Ingrid, Tim en Jacques. Van Annemie moest ik mijn valies gaan pakken, Bob gaf nog wat uitleg en een uurtje later zei ik dag tegen Eefje, Enja, Ensor, Pitsur en Emax. Ensor en Pitsur waren al ruzie aan het maken over wie nu mijn eten bijkreeg, Enja en Eefje wilden beiden mijn groen bandje dat ik had moeten afgeven. In ruil kreeg ik wel een speelgoedje, om mij niet te vervelen tijdens de rit naar Sint-Pieters-Leeuw. Een lange rit maar ik werd niet wagenziek en uiteindelijk deed ik op de achterbank bij Tim zelfs een dutje.
In Sint-Pieters-Leeuw moest ik natuurlijk onmiddellijk mijn nieuwe thuis en de tuin verkennen. Ik maakte ook kennis met de buren Sarah en Mathijs, in de namiddag ook al met de dierenarts die zei dat ik er prima uitzag en ne gezonde gast was. Maar dat wisten we al, hij vergat trouwens te zeggen dat ik ne hele slimme ben.
's Avonds nog meer drukte want ik moest al direkt naar de school. De Martin Gausschool in Asse waar ik in de puppieklas terecht kwam. We zaten er met 2. Ik en een redelijk grote Maltezer die zich interessant wilde maken met ocharme 1 blafke. Net toen ze blafte rende ik terug naar de deur om te controleren of de autolichten wel uit waren. Ik ben hier nog maar 1 dag en moet echt al op alles letten.
Zijn intrede in de klas was ,,formidabel : de enige andere hond, een Maltezerke van enkele centimeters groot, blafte eenmaal en Elliot spurtte bijna tot in het centrum van Brussel. Voor het overige werd het een prima dag met een vlotte verhuis. Nuttige raadgevingen van Bob, vlotte trip en Elliot die rustig alles verkende : geen problemen. Zelfs het slapen: 5 minuutjes wat jammeren en dan stilte. En nog veel belangrijker: pipi en kaka al direkt in de tuin. 23 augustus: we waren niet langer met 3, we waren nu Elliot en Co......
Beginnen bij het begin. De start. Ik hoor je al vragen: ben je geboren? Ik ga hier niet rond de soepbeentjes draaien: ja, zeker en vast. Pas op, ik heb het gezien van horen zeggen want ik was er wel bij maar mijn ogen waren nog dicht. Niet alleen ik maakte die 28° juni 2005 mijn opwachting, maar ook Eefje en Enja - mijn 2 zussen- en Ensor, Pitsur en Emax, mijn broers. In Puurs liepen ook nog Nele, Jasper en Marte - onze speelvrienden - rond plus 2 heel grote mensen: Annemie en Bob. Een vrolijke bende, een plezante tijd: veel spelen, eten en slapen, en van katten was er nog geen sprake. Nu en dan begon er bezoek te komen. Ook voor mij. Drie grote mensen, ik was wel net aan het slapen maar ik trok toch eens een half oog open ( zie foto). Ik wist toen niet dat die mensen me 4 weken later zouden komen halen om bij hen te gaan wonen. Eerst moest mijn mama Babs me echter nog van alles leren: deftig eten, zich gedragen, spelen zonder de anderen pijn te doen, allez zo van alles waarvoor mensen jarenlang naar de universiteit gaan. Dat ze mij kozen was eigenlijk maar normaal. Alhoewel ik sliep zullen ze wel onmiddellijk gezien hebben dat ik de knapste en slimste was. Het was dus geen toeval dat ik in Sint-Pieters-Leeuw belandde.
Het was toeval dat Elliot bij ons terechtkwam. In eerste instantie zochten we een kortharige, vriendelijke ,,loper". Jan Terweduwe, de gekende vogel- en hondenspecialist uit de Kerkhofstraat in Sint-Martens-Lennik waar trouwens ook Zeppos de Boxer woont, had het onmiddellijk over een Vizsla maar stelde dat die in België niet zo makkelijk te vinden zou zijn . Daardoor ,,bestelden" we een Pincher maar dat lukte net niet: we waren derde in de rij voor de mannetjes en er waren er maar twee. Opnieuw op zoektocht en eind juli ging het plots vlug en kwam de Vizsla opnieuw in beeld. Kontakt met Annemie en Bob, naar Puurs om naar een bende slapende puppies te kijjken en Tim koos er die met het groene bandje, de molligste van de bende, uit. Hij noemde toen Enzo, later werd dat Elliot. Daarna was het ongeduldig wachten op 23 augustus.......
Beginnen bij het begin. De start. Ik hoor je al vragen: ben je geboren? Ik ga hier niet rond de soepbeentjes draaien: ja, zeker en vast. Pas op, ik heb het gezien van horen zeggen want ik was er wel bij maar mijn ogen waren nog dicht. Niet alleen ik maakte die 28° juni 2005 mijn opwachting, maar ook Eefje en Enja - mijn 2 zussen- en Ensor, Pitsur en Emax, mijn broers. In Puurs liepen ook nog Nele, Jasper en Marte - onze speelvrienden - rond plus 2 heel grote mensen: Annemie en Bob. Een vrolijke bende, een plezante tijd: veel spelen, eten en slapen, en van katten was er nog geen sprake. Nu en dan begon er bezoek te komen. Ook voor mij. Drie grote mensen, ik was wel net aan het slapen maar ik trok toch eens een half oog open ( zie foto). Ik wist toen niet dat die mensen me 4 weken later zouden komen halen om bij hen te gaan wonen. Eerst moest mijn mama Babs me echter nog van alles leren: deftig eten, zich gedragen, spelen zonder de anderen pijn te doen, allez zo van alles waarvoor mensen jarenlang naar de universiteit gaan. Dat ze mij kozen was eigenlijk maar normaal. Alhoewel ik sliep zullen ze wel onmiddellijk gezien hebben dat ik de knapste en slimste was. Het was dus geen toeval dat ik in Sint-Pieters-Leeuw belandde. 
