Nogmaals wordt deze zegswijze jammer genoeg bevestigd! Ook ons avontuur in Suriname zit er bijna op. De dagen gaan snel voorbij en drie maanden precies nóg sneller! Wij hebben helemaal niet het gevoel drie maanden van huis te zijn. Uiteraard missen we onze familie, onze vrienden en onze vertrouwde omgeving.
Drie weken geleden begonnen mensen al tegen ons vertrek op te zien. Wij waren daar helemaal nog niet mee bezig maar deze afgelopen week hebben we toch door de activiteiten op school en na school bewust bezig geweest dat 3 maanden-stage-in-Suriname op zn einde loopt.
Zaterdagochtend zijn we erg vroeg opgestaan! Om 3 uur in de ochtend zwierden Hanne en Ellen de benen uit hun Surinaams bed om met schoolhoofd naar het district Nickerie te rijden. Suriname is onderverdeeld in verschillende districten, zoals Paramaribo er één is. Nickerie is het geboortedistrict van het schoolhoofd. We vonden het helemaal niet erg dat we zo vroeg moesten opstaan, want het gezelschap (Schoolhoofd en haar man, de dochter van het schoolhoofd en haar man, juf Sharda en haar dochtertje) en de trip waren tip-top in orde!
De rit in de auto bij de dochter van het schoolhoofd en haar man werd gezellig gemaakt door Shannon, het dochtertje van juf Sharda. Ze heeft het praten van geen vreemden want net zoals haar mama is zij ook een spraakwaterval. Van half 5 tot kwart over 5 in de ochtend heeft ze aan het praten geweest over haar honden, haar broer, haar mama en papa en haar Dora-passie. Het is echt een lief meisje en vanaf kwart over 5 is ze in slaap gevallen zodat de medepassagiers ook even rust hadden.
Na een trip van een dikke drie uur in de auto zijn we in Nickerie aangekomen. We hebben onze spullen bij het ouderlijke huis van schoolhoofd gezet en zijn nadien met een klein bootje naar Bigi Pan gevaren. Voor de intelligentere onder ons, dit betekent grote pan. Deze benaming komt verder vanuit het uitzicht en de speciale omgeving. Eigenlijk is een grote plas water. Het lijkt net de zee want je ziet niets rondom je, buiten water en in de verte een aantal bomen. In die grote pan of kom met water staan enkele paalwoningen en zo ook eentje waar wij een halve dag op hebben verbleven. Het is echt een prachtig gevoel. Midden op het water zitten, lekker rustig In de ochtend leek het alsof we geen geluk zouden hebben met het weer. De rit in de auto werd erg gevaarlijk gemaakt door de regenbuien die het zicht beperkten. Maar in Nickerie scheen de zon heerlijk. Wie denkt dat we zonder enig avontuur bij die paalhut aan zijn gekomen, heeft het mis! Onderweg zijn we moeten uitstappen en hebben we de boot handmatig over een zanddam moeten duwen en trekken. Dat is pas een grappig en vreemd zicht! De boot zelf met alle mans-en vrouwkrachten over die steile dam halen en nadien terug instappen om verder te varen!
Aangekomen op onze paalhut, begonnen we ons te installeren: eten en drinken werd boven gehaald en enkele slimmeriken hadden zin om te hengelen. Ook wij begonnen met een touwtje, een stukje zwaarder ijzer en een botje van een kip te hengelen in het water. Het duurde niet lang of we hadden onze eerste krab gevangen!! Nadien werd het een hele competitie om zoveel mogelijk krabben te vangen want schoolhoofd werd jaloers omdat zij er geen kon vangen! We wonnen uiteindelijk niet van die slimmeriken maar wel van schoolhoofd met de verpletterende cijfers: 9-0!
De krabben en de vissen werden meegenomen naar onze slaapplaats. Omdat het te laat werd in de avond, hebben we jammer genoeg geen krab of vis meer kunnen proeven. Dat vonden we wel jammer maar we konden er niets aan doen.
Na een heerlijke tijd in Bigi Pan reden we naar Zeedijk waar we konden genieten van een fris briesje aan de Atlantische Oceaan en een zicht op de wijde zee en Guynana.
In Nieuw Nickerie maakten we in de vooravond nog een tussenstop op de plaats waar de Nickerie-race startte. We supporterden voor enkele onbekende die met hun 4 x 4 of gewone personenauto (?) aan de race over slechte wegen meededen. Bij deze race is niet de snelheid belangrijk wel de correctheid. Wat ons ter oren viel, is dat het draait om fotos, vragen en logisch denken
In de avond besloten we na een verfrissende douche te gaan slapen want onze tocht naar de stad, zou ook weer vroeg aanvangen. Dankzij het schitterende idee van juf Sharda, sliepen zij, haar dochtertje, Hanne en Ellen in 1 bed! Wel een groot tweepersoonsbed, hoor. Maar al gauw bleek het bed net iets te klein. Shannon had redelijk wat plaats nodig met haar kleine beentjes en daardoor kon Hanne zich ook niet goed leggen. Ellen sliep aan de kant en had na een klein uurtje wakker worden nog een half lichaam op het bed liggen. Na het loswriemelen van haar laken bij buurvrouw Hanne, heeft ze zich veilig op de grond gelegd zodat ze toch gerust kon slapen. Na een paniekaanval van Hanne die Ellen plots miste, kon de rust toch even weerkeren. Tot 6 uur. Want om half 7 zouden we terug vertrekken naar de stad. Die rit was erg mooi. Nu zagen we tenminste wat van de natuur omdat het al licht geworden was. Vorige morgen was het nog erg donker.
We reden terug naar de stad en babbelden fijn met onze chauffeur, de schoonzoon van schoolhoofd en haar dochter. Na een bezoek aan de zondagsmarkt op de Kwattaweg zijn we veilig terug thuis gezet. Deze zondagnamiddag was rustig. We deden een laatste fietsrondje langs de Hennaweg en de Ellenweg en zijn dan onze fietsen gaan inleveren. We namen nog een ijsje bij Mac Donalds en hebben dan de bus naar huis genomen. We hebben ons voorbereid op de start van de nieuwe week (lees laatste week).
Op maandag begon de week heel hectisch met slecht weer en geen vlaggenparade. Dat was jammer want zo konden juf Anouk en juf Sonja geen afscheid nemen van de hele school Dankzij wat geregel en geduld kregen zij toch een mooi afscheid met hun zorgkinderen. Het is een hele groep die zij begeleid hebben. We wensen hen nog veel plezier en succes in hun opleiding!
In de namiddag maakten we onze muzische kaft af want die was door de drukte jammer genoeg nog niet helemaal klaargeraakt. Maar nu mogen we met zeer veel trotsheid zeggen dat ze af is!!
Dinsdag was eindelijk de dag dat we mochten neuzen in onze dozen! Die stonden nu ondertussen al een kleine maand in de zorgklas en nog steeds hadden we ze niet echt kunnen bekijken omdat het vakantie is geweest. We hebben de dozen opengedaan op zoek naar de belangrijke dingen die geen schriftjes waren. Als je weet dat de dozen erg goed verpakt waren, zeer zwaar en meestal vol schriftjes zaten, zal je beseffen dat dit geen gemakkelijke opdracht was. We gingen dus op zoek naar de stiftjes die we gekregen hadden van de buurvrouw van Hanne, ook zaten er puzzels en spelletjes in dankzij de lieve mama van Ilona en nog boekjes van gulle uitgeverijen die dankzij de mama van Hanne in Beerse geraakt waren, ook de T-shirtjes van een hele lieve heer uit Beerse hebben we overhandigd. Indien we mensen vergeten te vermelden, vergeten te bedanken. Het spijt ons erg maar we zijn erg fier en trots dat we dankzij jullie de school zo blij hebben kunnen maken. Dankje dankje dankje dankjewel!!
We hielpen op school nog met verbeterwerk en gingen fijn op de babbel met schoolhoofd en het onderhoofd. Zij vonden onze muzische kaft al geweldig!! Dat is al een goed begin voor ons naderende einde
In de namiddag gingen we op zoek naar kleding, knutselspullen en souvernirtjes! Op zoek naar kleding?, horen we jullie denken? Jaja, we kregen te horen dat we donderdagavond naar een trouwfeest mogen en moesten dus iets deftig gaan zoeken. We combineerden dat met de koopjesjacht voor de school en voor onszelf / familie. Dankzij de schenkingen van heel veel lieve mensen hebben we wat geld voor de school ingezameld. Omdat de school niet beschikt over veel knutselspullen hebben we beslist om met dat geld even op zoek te gaan naar mooie dingen die ze kunnen gebruiken. We kochten heel wat: kartelscharen, verfborstels, crêpepapier, een degelijk nietjesmachine We vonden alvast enkele souvenirtjes maar wat die zijn vertellen we niet! Geduld is een schone deugd! Ook Ellen vond zich al een outfit voor donderdagavond. Alleen Hanne kon zichzelf nog niet in een mooi passend jurkje heisen. De jurkjes die ze aandeed, waren erg mooi maar zaten niet lekker en daarom was deze zoektocht voor haar nog resultaatloos. Ellen heeft wel een uitfit gevonden en hij staat haar beeldig. Het was wel even wennen om haar in een rok te zien, maar ze schittert erin!
Deze winkeltocht heeft erg lang geduurd dus we hadden geen zin meer om te koken. Daarom bakten we een eitje en aten we dat op met een lekker stuk brood. We hebben de knutselkoffer in elkaar gestoken omdat we die woensdag wilden afgeven en zijn nadien gaan slapen.
Woensdag hebben we de knutselkoffer afgegeven zodat ze hiermee aan de slag konden. Jammer aan die Surinaamse gewoontes is, dat zij hun cadeautjes nooit meteen opendoen! Het duurt altijd even voor ze deze openmaken, dus je kan nooit kijken wat de reacties zijn als het geschenk wordt opengedaan Ach ja Ze waren al heel tevreden en ze hadden de inhoud nog niet gezien. Dat is natuurlijk ook heel fijn.
Vandaag hielpen we mee met het uitdelen van een aantal schriftjes uit onze dozen. Iedere leerling kreeg 1 klein schriftje. Elke leerkracht kreeg er 2 kleine en 2 grote. Over de rest van de schriftjes gaat schoolhoofd beslissen wat ze ermee gaan doen. De leerlingen waren ontzettend blij met hun schriftje! We kregen in sommige klassen van enkelen zelfs spontaan een applaus. Dat is echt een fijn gevoel. Ook na de school zijn sommige leerlingen ons nog persoonlijk komen bedanken en met die voldoening zijn wij woensdag naar huis gegaan.
In de namiddag zijn we eerst thuisgekomen om een boterhammetje te eten en ons om te kleden, nadien zijn we naar de stad gegaan om kledij te kopen voor Hanne en nog enkele souvenirtjes.
Dit keer had Hanne vrij snel haar oog laten vallen op 3 kleedjes. Eéntje hiervan zat niet lekker en de andere twee waren mooi maar Hanne kon niet kiezen. Ellen stond haar bij en koos voor een kleedje waar er enkele glittertjes op waren. Dat hield Hanne in het begin tegen om dat jurkje te kopen. Maar Hanne stond er zo mooi mee, dat Ellen haar overtuigde om dat jurkje te nemen! Ook de winkeljuffrouw had dezelfde smaak als Ellen dus was Hanne haar keuze iets sneller gemaakt!
Na het kopen van nog kleine spulletjes en slippers zijn we naar huis gegaan om wat te werken aan onze verrassing voor juf Sharda. De juf die ons elke ochtend is komen ophalen aan het servicestation. Zij is echt een pepereter! Daarom schonken we haar een bokaal met pepers en aan elke peper een zinnetje dat haar typeerde. Die zinnetjes moesten uiteraard nog gemaakt worden en ook de doosjes voor de school moesten we nog maken. Dat werk deed Hanne uitstekend. Ze maakte mooie doosjes waar het overige geld ingestopt kon worden, zodat we het zo aan de school konden schenken.
Donderdag was onze laatste dag op school. Het was een erg mooie dag. Het weer liet ons niet in de steek want de vlaggenparade mocht doorgaan! Eerst werd het volkslied gezongen, nog eens in het Sranan! Dus konden we meezingen. De leerlingen die in de prijzen waren gevallen met de schrijverswedstrijd werden in de bloemetjes gezet en nadien was het onze beurt. Wij werden door schoolhoofd bedankt voor alles wat we hen geschonken hadden. Eerst werden onze dozen aangehaald, dan de knutselkoffer en dan de doosjes met het geld in. Elk doosje had een bestemming: bv. muzieklokaal, mediatheek, projectwerk Elke juf van het betrokken doosje mocht het doosje openmaken en tellen hoeveel geld erin zat. Dit vonden de leerlingen superspannend en ze waren heel erg dankbaar!
Na onze schenkingen was het de beurt aan de school die ons wat wilde schenken. We kregen een prachtig cadeau: een pennenhouder van Suriname! Echt heel mooi en die krijgt zeker een plaatsje op ons leerkrachtenbureau. Het was nog niet gedaan, hoor. We zouden de creatieve juffen niet zijn als we geen creatieve bedanking hadden gemaakt voor elke juf/klas! We deelden onze kaartjes uit en kregen later veel complimenten over deze kunstwerkjes. Dat is echt fijn om te horen.
Dit afscheid van de school is erg mooi geweest. Om 13.00 toen de bel sloeg en we de leerlingen voor de laatst keer konden groeten, waren we even stil. We waren zo blij dat we nog extra knuffels kregen van leerlingen en van leerkrachten en konden toch weer naar huis. Althans dat dachten we, want juf Marie (onderhoofd) nam ons mee. Samen met haar twee dochters reden we naar Mac Donalds om daar nog frietjes te gaan eten!
Toen we later thuis kwamen, waren we aan het nagenieten van onze dag! In de namiddag gingen we nog op zoek naar een cd-rom waar we nog wat fotos voor onze Surinaamse families op kunnen zetten en maakten we meteen weer een fikse wandeling. We waren net op tijd thuis en gedoucht of we moesten weer vertrekken. Want we mochten naar het trouwfeest van een nichtje van onze gastvrouw. Het was even zoeken voor we de zaal gevonden hadden maar het was en prachtige plaats! Erg mooi versierd met prachtige planten en mooie wit rode doeken, veel sfeerlicht en er was ook een muziekgroepje dat zomerse muziek speelde.
We waren nog wat te vroeg dus we hebben de bruid en de bruidegom zien aankomen. Ze zagen er erg gelukkig en mooi uit! Na het feliciteren en alvast wat dansen was het tijd om te eten. Geen statisch zitten aan een lange tafel, maar gewoon rond kleine tafeltjes en meestal zelfs je bord op je schoot zetten. Dat is echt een leuke manier van eten. Alleen moet je natuurlijk wel zien dat je op zon gelegenheid niet morst op je prachtige kledij. Maar ondanks onze morskunsten bleven we dit keer deftig gekleed.
Het werd niet zo laat als wij feesten wanneer er iemand trouwt. Het bruidspaar vertrok rond half 12 en wij sloten aan.
We zijn gaan slapen met een heerlijk gevoel over deze prachtige dag!
Vrijdag 1 mei is ook arbeidersdag in Suriname. Dat betekent dat de scholen gesloten zijn en juffen of stagiaires dus niet naar school moeten. In de ochtend hebben we alvast een deel van het huis gepoetst zodat we het netjes kunnen achterlaten. We hebben twee mooie verrassingen gemaakt voor onze Surinaamse familie, onze gastvrouw even een beterschapbloemetje gaan geven want ze voelt zich niet lekker en een leuke babbel met hen gehad en na het bekijken van hun trouwalbum was het al tijd om te vertrekken.
Enkele weken geleden vroeg juf Sharda of we zouden meelopen in de loop van Telesur Telesur is hier het grootste communicatiebedrijf en zij organiseren elk jaar een snelloop en een wandelloop. Hanne liet zich inschrijven en heeft onder het toeziend oog van haar coach, Ellen, hard naar deze dag toegewerkt. 5 kilometer wandelen bleek vandaag geen probleem. Zelfs niet in de zon
In de avond werkten we nog verder aan de verrassingen voor onze Surinaamse familie zodat we op zaterdag dit bericht kunnen posten op de blog, de verdere ongekuiste delen in het huis kunnen poetsen, bezoek kunnen ontvangen en onze koffer deels kunnen inladen, misschien weer uitladen, inladen en zoverder
Zondag vertrekken we iets na de middag naar het vliegveld waar ons vliegtuig Surinaamse tijd 19.00 u zal opstijgen. We vliegen 9 uurtjes naar Nederland waar we normaal zullen landen op Schiphol rond 09.00 u jullie tijd.
Bedankt om onze blog te blijven volgen!
Bedankt dat we van jullie allen deze kans hebben gekregen!
Bedankt dat we op jullie steun konden rekenen!
Bedankt voor jullie lieve, bemoedigende woorden!
Bedankt voor jullie nieuwsgierigheid!
Bedankt voor alles!
Tot snel!
Liefs
Hanne en Ellen, nu nog vanuit Suriname
02-05-2009 om 15:49
geschreven door Ellen en Hanne
Wie denkt dat wij ons deze week verveeld hebben omdat het vakantie was heeft het grondig mis ! Deze week ging nog sneller voorbij dan de vorige week!
Als we terugblikken op deze periode in Suriname behoort deze vakantie tot dé topmomenten!
We zullen eens beginnen te vertellen waarom we ook deze week weer vol lof zijn over de prachtige momenten!
Op zondag reden we naar Overbridge Dit is een mooie plaats aan de rivier met enkele hutjes met rieten dakjes waar je gezellig onder kan zitten om te picknicken of om feest te vieren! We zijn voor allebei de voorstellen te vinden maar het doel van onze trip naar Overbridge was dus de verjaardag van ons Surinaams neefje, Jaylon. De picknick die we daar konden houden, werd naar Surinaamse gewoonte, eerder een gangenmenu dan een sandwichke met choco, zoals wij meenemen als we gaan picknicken.
We waren daar samen met onze Surinaamse broer, Bryan en zijn vrouw Gisele en hun zoontjes Jaylon en Kaydon, onze gastvrouw Agnes en gastheer Arman en nog een pas-naar-Suriname-geëmigreerd-Nederlands koppel Carol en Danny en hun kinderen Gwen en Vince. Romeo was er jammer genoeg niet bij want hij moest weer een vliegtuig veilig aan de grond zetten op Zanderij (Paramaribo).
Het was een prachtige dag! Even dreigde het te regenen maar het bleef gelukkig bij een dreiging. De zon kwam er stralend door en we zagen dan ook de kans om al vroeg in het water te duiken. Samen met de kindjes plonsten we in het water, speelden we watermonstertjes, maakten we slijkhandjes Kortom, we maakten plezier. Met de volwassenen hadden we een fijne babbel over onze families, hun families, Suriname, hun ervaringen, onze ervaringen Het waren leuke en interessante gesprekken.
Na het heerlijke eten, bestaande uit bami, kip, gebakken bananen en aardappelsamble, gingen enkelen onder ons even een middagdutje doen. De ene had zijn hangmat gebonden tussen bomen, de andere had een zeil in het zand gelegd en vielen meteen in slaap van zodra ze zich neerlegden. Wij niet, wij genoten van het zonnetje en van de prachtige natuur en natuurlijk ook van het trekken van fotos van slapende mensen! We moeten zoveel mogelijk momenten op zoveel mogelijk fotos hebben. Dus ook van de zeldzame, rustige momenten van anders zo vrolijke, praatgrage mensen
Na het dutje liepen we met de kindjes naar de speeltuin. We liepen nog een eindje door naar een prachtig stukje natuurbos waar we ook nog even gezellig in gingen wandelen. Maar onze wandeling duurde niet lang. Dit rustige moment werd even verstoord door een naderend vliegtuig van SLM. Romeo had gezegd dat hij langs Overbridge ging terugkeren maar wij dachten dat hij een grapje maakte Neenee hoor, daar was hij dus! Omdat we net onder de bomen zaten, liepen we naar de open plek op het strand waar we nog net een glimp konden opvangen van het witte vliegtuig met rode, gele en oranje strepen. Even snel als hij was gekomen, vloog piloot Romeo weer weg. Een kleine stip op een foto herinnert ons aan dit leuke moment!
De kinderen waren al de hele dag aan het wachten tot de prachtige taart van Dora werd aangesneden. Ze hadden speciaal niet veel van de bami gegeten, om zoveel mogelijk taart naar binnen te werken. Daarom was het tijd voor taart Ook wij kregen een lekker stuk van die Dorataart. En net zoals de kinderen aten ook wij die smakelijk naar binnen.
Nadien nog wat zwemmen, plonsen in het water en daarna droge kledij aantrekken, nog wat kleins eten De dag vloog voorbij en dus was het tijd om op te ruimen en terug over de hobbelige, rode weg naar huis te rijden. In de auto waren we nog aan het nagenieten en daarom waren we erg stil. Ook Agnes en Arman genoten na en waren helemaal uitgeput van deze leuke dag.
Het begin van deze tweede vakantieweek werd op maandag van start geblazen met onze knutselideetjes voor de klassen. Omdat we binnenkort onze laatste dag op Clevia zijn, willen we hen verrassen met onze zelfgemaakte kaartjes. Daarom hebben wij ons fijn met stiften, gekleurd papier, verf en fotos beziggehouden. Ze zijn nog niet helemaal klaar maar we hebben wel erg ons best gedaan! Op de middag aten we vroeg want ook in de avond zouden we vroeger moeten eten. We hadden nog enkele dingen die we moesten doen en anders werd het te laat om avondeten te koken.
Slim als Ellen is, vergat ze het verjaardagskaartje dat Hanne zo mooi maakte voor Jaylon op zondag mee te nemen naar Overbridge. Daarom reden we in de vooravond naar Bryan en de familie. We konden niet te lang blijven want we moesten op tijd terug zijn voor het tijdelijke afscheid van onze gastouders. Ze zijn nog maar net terug van het bos Toch hebben ze weer een nieuwe afspraak gemaakt om te gaan kamperen maar nu veel verder het binnenland in! Dit keer zijn we niet mee, want ze beseften goed dat we andere plannen hadden
Vandaag hebben we ook moeten liegen om bestwil Dus vergeef het ons We weten dat Romeo zaalvoetbalt en we hadden nog maar één kans om te gaan supporteren: dinsdagavond. We vroegen aan Agnes en Arman waar we naartoe moesten gaan, maar zij konden het niet vertellen. Daarom probeerden we via een verzonnen verhaaltje subtiel aan Romeo te vragen waar hij zijn sport beoefent. Maar slim of koppig als hij was, vertelde hij ons het niet We waren ook best koppig want we wilden hem verrassen en als we volledig door zouden vragen zou het niet meer verrassend zijn. Dus hadden we onze laatste hoop in Bryan gesteld maar die kon ons ook niet vertellen wat de naam was van de school waar Romeo traint.
Na het bezoek aan Bryan en zijn gezin, na het gezellig babbelen bij de bovenmensen en het afscheid nemen, konden we moe maar tevreden gaan slapen.
Ook in Suriname volgt na maandag, dinsdag en op dinsdag 21 april zijn we op stap geweest met ons schoolhoofd en haar man, juf Sharda, haar zoon Ryan, dochter Shannon, juf Marie en dochter Zulaifa, Anouk en Sonja. We trokken naar White Beach. Deze plaats is best te vergelijken met Overbridge, ook een plaats aan de rivier met hutjes. Het was een bewolkte dag maar toch lekker warm. Het heeft 2 keer erg geregend maar na regen komt zonneschijn en dat was vandaag het geval! We plonsten in het water, maakten veel plezier en babbelden fijn bij met iedereen. Vandaag vloog de dag voorbij want na lekkere bruine bonen te eten en wat te snoepen van cake, chips en nootjes vertrokken we weer terug naar huis.
Toen we thuis aankwamen, maakten we ons helemaal klaar voor het zaalvoetbalavontuur. We maakten onze planning en stippelden onze route uit: we zouden naar de hoek van de straat lopen, om daar de bus naar de stad te nemen, in de stad nemen we de bus die over de Indira Ghandiweg rijdt en aan de buschauffeur zouden we vragen om aan de middelbare school voor Lelydorp te stoppen om ons af te zetten Totaal voorbereid en helemaal zin in dit spannende avontuur liepen we naar de hoek van de straat om de bus te nemen. Alsof de bussen en Romeo het wisten, stonden we daar al even op een bus te wachten tot Romeo belde Hij ging zaalvoetballen en vroeg of we niet graag mee wilden gaan! We schoten allebei erg in de lach Romeo wist even niet goed waarover het ging maar we hebben toch maar geen risico genomen, ons plan uitgelegd en inderdaad de kans gegrepen om met hem mee te rijden. Omdat we toch op de hoek van de straat waren en we weten dat er een aantal mensen van de groep van Galibi niet ver van die hoek wonen, zijn we even goededag gaan zeggen. Niet alle mensen die we kenden, waren op dat moment thuis maar ze waren toch erg blij ons weer even te zien.
Ons busavontuur liep dus sneller af, dan we gedacht hadden Maar zo konden we toch iets veiliger ons doel bereiken. We waren best nog vroeg in de zaal dus konden we nog een partijtje volleybal meespelen met enkele andere heren. Weer met pijn in het hart, moest Ellen nee zeggen omwille van haar enkel en lief als Hanne is, bleef ze mee aan de kant supporteren, want Romeo ging volleyballen. Voor iemand die zaalvoetbalt en niet volleybalt, speelt hij niet slecht! Nadien was het tijd om te supporteren voor de zaalvoetbalmatch. Voor de opwarming zochten ze nog één doelman en daarvoor werd sportieve Hanne op het veld geroepen. Ze kon enkele shots goed tegenhouden met echte keeperscapaciteiten, maar zoals een echte doelvrouw liet ze er ook eentje binnen. De oudere ploeg van Romeo kreeg de kans om tegen een jongere hoofdzakelijk Creoolse (zwarte) ploeg te spelen. Beide ploegen speelden niet slecht en de oudere ploeg dacht, nog voor het spel begonnen was, meteen dik te verliezen maar dit keer niet! Ze verweerden zich goed en verloren de match nipt maar ze waren erg trots dat ze het die jonge mannen moeilijker gemaakt hadden dan verwacht! Ook wij waren erg trots op die oudere ploeg.
Na deze korte kennismaking met de Surinaamse zaalvoetbalcompetitie en de ploeg van Romeo, nam hij ons eerst mee om een lekkere roti te gaan eten. Hij vertelde ons nog wat meer over zijn kinderen, over zijn beroep en hij liet ons ook enkele fotos zien. In de auto op weg naar huis, probeerde hij onze wakkerheid nog te testen. Het was toen ongeveer 22.15u en hij begon met zijn raadseltjes op te sommen. Probeer dan maar eens na een drukke dag, snel te rekenen, goed te luisteren, antwoorden te zoeken Geloof ons het is niet gemakkelijk, maar wel heel erg leuk en grappig.
Toen hij ons thuis afzette, kwam het bericht dat de kans dat hij ons naar huis vliegt, een heel klein beetje groter wordt, maar dat het nog steeds van de bazen afhangt wat er beslist wordt We zijn bereid om een petitie op te starten om die bazen van hem, te helpen bij het nemen van de juiste beslissing. Want als de bazen beslissen dat hij niet vliegt op zondag 3 mei, was het zelfs op dinsdag 21 april de laatste keer dat we hem gezien hebben. Hij keert dan jammer genoeg niet meer terug naar Suriname voor wij vertrekken naar Schiphol. We krijgen kriebels als we eraan denken
Dus een klein sprankeltje hoop houden we levendig en we beginnen zodra met het branden voor reuzegrote kaarsen!
In de nacht van dinsdag op woensdag hadden we beiden niet zo goed geslapen, veel wakker geworden door de warmte in de kamer, door denkwerk, door dorst, door blaffende honden en daarom verbrak Hanne het record langslapen vandaag! Ze vond dit erg omdat ze zo een deel van de ochtend gemist had, maar ze beseft dat ze het wel nodig had.
Vandaag werkten we verder aan onze kaartjes en maakten we de tuin weer toonbaar. We weten niet wie van onze drie honden hier de gaten graaft, maar de tuin leek net op een maanlandschap. Daarom hebben we de meeste putten weer even dichtgelegd. Hanne vond vandaag nog eens de tijd om haar dagboek aan te vullen. De arme meid staat met haar dagelijkse ervaringen en verslagen meer dan 2 weken achter Ocharmkes
We liepen naar de cyber om wat fotos af te printen voor onze creatieve plannen voor de Surinaamse familie en we kookten lekker eten om nadien nog eens buiten te eten. Genietend van de invallende duisternis, van het lekkere eten en het fijne gezelschap van Hanne / Ellen droomden we over dit fijne avontuur.
Omdat Hanne net voor ons vertrek nog zeer sportieve plannen heeft, ging ze vandaag trainen. Op vrijdag 1 mei wordt er in de stad een trimloop gehouden van 5 kilometer. Juf Sharda, juf Marie, Zulaifa en Aliza lopen ook mee en sportieve Hanne is ook ingeschreven! Afhankelijk van hoe de enkel van Ellen reageert die dag, zal zij rustig meedoen, of hevig supporteren! Maar Hanne heeft vandaag, dankzij haar training, al meteen een goed, heet gevoel over het lopen in een warm land en de afstand Coach Ellen heeft er al het vertrouwen in dat pupil Hanne het zal overleven.
Na een aflevering van American Idol, konden we rustig gaan slapen.
Donderdag was gereserveerd voor een uitje met juf Marie (onderhoofd) en haar twee dochters, Aliza en Zulaifa. We werden door haar opgepikt en reden met haar naar het district Saramacca waar we eerder al twee scholen bezocht hadden met meneer Raggie. Nu was het tijd om de thuishaven van juf Marie te ontdekken. Haar moeder woont er nog steeds, omringd door kleinkinderen, kinderen en poesjes. Het was een hartelijke ontvangst met heerlijk eten, mooie verhalen en het uitzicht op een prachtige natuur. We reden nog een stukje verder naar de brug die Saramaca met de stad zou moeten verbinden. De brug is gemaakt en zou vorig jaar april geopend moeten worden. Dit zou voor juf Marie heel veel tijd besparen. Nu rijdt ze voor een bezoek aan haar familie een klein anderhalf uur naar Saramaca. Dankzij de brug zou ze een halfuurtje moeten rijden. Maar de aannemer van de brug maakte een fout en daardoor is er een scheur in de brug ontstaan, waardoor de plannen van de opening op het laatste moment bijna letterlijk in het water vielen. Hopelijk komt die brug er snel want we merken dat het voor juf Marie een belangrijke oplossing is.
We gingen wat wandelen en we maakten kennis met de andere leden van de familie, met enkele lekkere vruchten en dankzij onze gids Aliza leerden we wat van de bomen die Suriname rijk is. Na onze magen nog eens te vullen, reden we terug naar huis! We zijn juf Marie en haar familie erg dankbaar dat ze ons deze dag geschonken hebben!
Vrijdag is een rustige dag. Niets speciaals op de planning, buiten het afwerken van de verrassingskaartjes, het maken van de blog, naar de winkel gaan, Hanne die haar dagboek bijschrijft en naar het internetcafé gaan.
Oh ja, vandaag moeten we onze logeertas weer maken, want morgen neemt het schoolhoofd ons mee naar haar thuisbasis: in het district Nickerie! Zorg er alsjeblieft voor dat u zit terwijl u verder leest, want het uur van ons vertrek op zaterdag is: 4.00 in de ochtend! Anders hebben we problemen met de stand van het water want we moeten een stukje oversteken in de boot! Dus om 4.00 mogen we haar morgen aan onze deur verwachten. Wie er allemaal meegaat weten we niet, maar volgens onze bronnen kunnen Anouk en Sonja jammer genoeg niet mee, gaat de dochter van het schoolhoofd mee, ook juf Sharda gaat mee en wie de anderen van deze groep zijn, wetn we niet Volgens de uitleg van het schoolhoofd zullen we een natuurreservaat bezoeken We zijn benieuwd!
Op zondagvoormiddag keren we terug naar de Tweede Rijweg en in de namiddag komen onze gastouders normaal gezien ook weer terug uit hun kampeeravontuur!
Dankjewel dat jullie nog steeds deze lange verslagen lezen. Soms vragen we ons af of ze niet te lang zijn Als ze te lang zijn, hebben we goed nieuws: ons avontuur zit er bijna op! Dus je zal er niet veel meer moeten lezen.
Toch
Nu ons vertrek uit Suriname dichterbij komt, beseffen we dat we onze familie en vrienden, kennissen en onze Belgische vriend J, heel graag terug willen zien. Maar dat we na bijna 3 maanden echt net gewend geraakten aan sommige dingen en vooral aan de mensen. De tijd die we met de enkele mensen van de school meemaakten, maar vooral de prachtige momenten met de Surinaamse familie deze vakantie, hebben ons doen beseffen dat zij een erg speciaal plaatsje in ons hart kregen en dat we daarom proberen om van deze laatste momenten te genieten want het vertrek naar Schiphol zal een dubbel gevoel krijgen.
Tot snel Veel liefs Ellen en Hanne
24-04-2009 om 20:29
geschreven door Ellen en Hanne
Na twee maanden en een week in Suriname hadden we eindelijk een beeld op het verloop van de week. Als we naar school gaan, dan zien we wel wat we kunnen, mogen en moeten doen en kan het zijn dat onze planning helemaal door elkaar geschud wordt, maar deze eerste vakantieweek was goed georganiseerd! Nee hoor, zo erg is het niet. Maar nu leek het alsof we nog eens een echte vaste planning hadden! Want we wisten perfect waar we wanneer naartoe moesten! Vorige week hadden we al twee dagen vakantie gehad om in te lopen en wat werk in te halen. In deze twee vakantieweken gaan we dus het land een beetje verkennen en nog wat voor school werken.
Zondag was het Pasen. Ook al was de paasviering zateravond na 00.00 uur afgelopen, toch waren we vroeg wakker omdat we nieuwsgierig waren of het Surinaamse paaskonijntje langs was geweest!! We slopen de woonkamer binnen en keken goed rond Onze ogen waren al open genoeg om te zien dat ook wij hier, niet vergeten waren. Het is fijn te weten dat we flink genoeg waren geweest. Met de paasmandjes die we van de kleutertjes hadden gekregen liepen we door ons huisje op zoek naar chocolade eitjes. Waar we wel bang voor waren is ook gebeurd: chocolade eitjes zijn niet aangepast aan de hoge Surinaamse temperaturen. De vorm van de eitjes was een beetje veranderd en hadden fanatasiefiguren gekregen. Na een tijdje zoeken hebben we ze allemaal kunnen verzamelen en meteen eentje geproefd. Paaskonijntje Hanne was tevreden dat ze dit alles voorzien had, zo kon zij ook een lekkere Pasen vieren.
Na het smullen hadden we genoeg energie om onze rugzak te maken voor de volgende dagen. We tasten alles extra in plastiek zakken tegen de regen en hoopten dat we niets vergeten waren. s Middags waren we bij onze lieve gastouders uitgenodigd voor een feestelijk maal. We brachten voor hen een mandje lekkere paaseitjes mee. Zij verwennen ons heel vaak en we proberen dit terug te doen. Daarom maken we af en toe een kaartje, een bedankje en nu dus ook een mandje met eitjes. Het is een kleine moeite geweest en we deden dit met alle plezier. We aten heerlijk: Surinaamse pomme, kip, aardappelen en gebakken bakovens (bananen). Als dessert kregen we van Agnes een heerlijk coupje ijs met fruit! Tijdens het smullen hebben we echt heel veel gelachen. De avontuurlijke verhalen van Agnes, Arman en Romeo zijn echt hilarisch. Je moest opletten dat je je niet verslikte met al dat gelach. Agnes en Arman hebben het niet gemakkelijk gehad met zon ondeugende zonen als Romeo en Bryan. Wij dachten dat het zich beperkte tot hun kindertijd maar hebben gemerkt dat er nog steeds een hoop ondeugende plannen door hun volwassen hoofd spoken. Maar dankzij die ondeugende zonen hebben ze nu wel grappige en fijne verhalen om te vertellen. Het was heel prettig en we hebben ervan genoten. Het is zon mooie en gezellige familie.
In de namiddag hebben we nog eens kunnen genieten van een stralende zon. We schreven ons dagboek een beetje bij en tasten de laatste spullen voor de trips van volgende week in onze rugzak. We zijn op tijd in ons bed gekropen om uitgerust het land te gaan verkennen.
Maandag 14 april, een dag waar we erg naar uit hadden gekeken. Want onze eerste trip stond op het programma. Meneer Reggie had een driedaagse uitstap georganiseerd naar Galibi. Het is een unieke plaats waar er verschillende soorten reuzenschildpadden s avonds en s morgens hun eieren komen leggen. Het zou zeker de moeite zijn om dit te kunnen zien. De dag begon vroeg. Toch moesten we maar op hetzelfde uur opstaan als tijdens een normale schoolweek, maar we werden traag wakker. Gelukkig was het een schitterend doel waarvoor we uit ons bed moesten vallen. We waren net klaar als mevrouw Balcaen ons kwam ophalen. Gepakt en gezakt reden we mee naar haar huisje waar we nog even op het busje moesten wachten. We babbelenden en maakten ondertussen kennis met de andere tochtgenoten die meegingen. Juf Lioe Anjie, juf Marie en Aliza (haar dochter) kenden we al. De andere mensen waren ons nog onbekend, maar ze waren heel open en we maakten meteen kennis. Om 8u vertrok de bus riching Albina. Tijdens de rit werd er veel gelachen en zo ging de tijd best snel voorbij. Nadat we 3 uurtjes in de bus hadden gezeten en twee tussenstops hadden gemaakt kwamen we aan. De bagage werd overgeladen op de boot die ons verder door naar Galibi zou brengen. Onze twee bootsmannen, twee Indianen, startten de motor en daar gingen we! Op avontuur over het water... Onderweg werden we niet gespaard. Het water kwam van alle kanten! We werden besprenkeld met een beetje water van de rivier en een waterval die uit de hemel kwam maakte ons helemaal nat. Af en toe kwam de zon ook nog eens een kijkje nemen, maar ze bleef veilig achter de wolken schuilen. Dat beetje zon was toch genoeg om ons van een beetje kleur te voorzien, dat zal later blijken in het bijzijn van een spiegel. We vaarden langs mooie bossen, mangroeves, uitzicht op de kust van Frans Guyana en we konden genieten van de prachtige zandbank. In de Marowijnerivier ligt er één grote zandbank: de Tijgerbank. Het is prachtig om te zien hoe er een heel gedeelte zand boven het water uitsteekt. Als je het niet gezien hebt, is het je moeilijk voor te stellen. Daarom schetsen we even: als je in Suriname het woord rivier hoort, is dit geen riviertje. Als je het ziet, lijkt het eerder op wat wij een kanaal noemen. Wel de Marowijnerivier is ook een erg brede rivier en aan de ene verre kant ben je omringd door bomen van Suriname en aan de andere kant zie je in de verte de bomen van Frans Guyana. Dus een zandbank moet je je eigenlijk voorstellen als een eiland zonder bomen in de zee. De bootsmannen weten de golven perfect te lezen, verzekerde meneer Raggie ons. Maar toch: even vaarden op een kleinere zandbank en dus zaten we vast. Gelukkig konden we met wat manskracht en de ervaring van de bootjongens even later onze tocht verderzetten. Na 2 uurtjes op water te hebben gedobberd kwamen we aan in Galibi. We gingen een kijkje nemen in de lodge waar we deze dagen zouden logeren. Het zag er leuk uit: slaapkamers, badkamer, een keukentje en een gezellig buitenplaatsje. Daarna gingen we de omgeving even verkennen. Het was puur natuur: een mooi strand, omgeven door prachtige grassen en bossen. Ondertussen had de kookploeg flink gewerkt en een lekker potje voor ons gekookt. Het was echt Surinaams en het smaakte heerlijk. We genoten s avonds van de omgeving en babbelden nog leuk met elkaar terwijl we wachten tot de schildpadden aan land zouden komen. Samen met onze Indiaanse gids vertrokken we in het donker op speurtocht. Na een tijdje gewandeld te hebben, wat niet zo gemakkelijk is met een blauwe, dikke voet in los zand (Ellen) zagen we onze eerste reuzenschildpad. Wij vonden hem al groot, ook al bleek het uiteindelijk nog om een redelijk klein exemplaar te gaan, toch, het was al heel mooi. Behulpzame Hanne sleepte Ellen mee naar de volgende schildpadden. We bleven verder lopen om nog enkele reuzegrote en reuzemooie dieren te zien. We zagen hoe zorgvuldig deze prachtige dieren hun werk deden. Met alle geduld graafden ze een kuil, legden hun eieren erin, maakten het dicht en maakten er vervolgens een heel kunstwerk van om het te camoufleren. We kregen ook de kans om een reuzenschildpad, de Aikanti aan te raken. Een Aikanti is de grootste reuzenschildpad die in Suriname voorkomt, dachten we gehoord te hebben. We zaten er allemaal stil bij te kijken en genoten van deze momenten. Jammer genoeg mochten we geen fotos maken want daar zouden de schildpadden te hard van schrikken en zonder die flits zie je enkel maar een klein rood lichtje van de zaklamp van de gids. Misschien konden we ze de volgende ochtend wel zien als het lichter was. Na de terugkeer langs het donkere strand, kropen we snel onder de klamboe (muskietennet) zodat we de volgende dag vroeg uit de veren konden om terug op pad te gaan.
Dinsdag gingen we al vroeg een kijkje nemen om de zon te zien opkomen en om naar de schildpadden te gaan kijken, maar de weergoden werkten niet mee. Het regende enorm hard en we besloten om met dit weer niet naar buiten te gaan. We kropen even terug ons bed in en even later stonden we op om van een nieuwe dag te genieten. We ontbeten gezellig en besloten om nadien, ondanks het vuile regenweer, toch op tocht te vertrekken. Samen met Aliza wandelden we langs de strand met als doel: zo ver mogelijk wandelen en de voet van Ellen trainen. Het lukte goed! We wilden graag helemaal naar de monding (van de Marowijnerivier in de Atlantische oceaan) wandelen, maar dat was niet mogelijk. Er lagen op het einde bomen op ons pad zodat we niet verder konden gaan. Het was een heel fijne wandeling. We zagen ook veel van de natuur: springvisjes, allerlei mooie vruchten en bomen, stinkvogels, dode katvissen We hebben ons prettig geamuseerd en de tijd vloog voorbij. Terug aangekomen bij onze huisje ging Hanne op slangentocht, gecombineerd met een speurtocht naar kaaimannen, maar al snel heeft ze haar toch moeten staken omdat het bos met plaatsen onder water stond en het dan te gevaarlijk was om door deze moerasjes te gaan. Een plaag van musiekten die haar aanviel zorgden ook voor een snellere terugkeer dan gehoopt. Jammer genoeg had deze tocht geen resultaat. s Middags aten we weer heerlijk uit de Surinaamse keuken. In de namiddag gingen we met de vier musketiers (de vier jongeren van de groep) op speurtocht. We hadden een duidelijke missie voor ogen: stropers onderscheppen en een (dode) schildpad tegenkomen. Met een goed uitgestippeld plan vertrokken we op pad. Ons vermoeden welke tactiek de stropers hadden toegepast hadden we fout ingeschat, dus deze hebben we niet kunnen vatten. Jammer genoeg had onze tocht naar de aangespoelde schildpadden meer succes. We zagen twee schildpadden bij daglicht, maar ze waren helaas dood: een grote soepschildpad en een Aitkanti. Na deze zware zoektocht vonden we nadien afkoeling in het water. Het was uiteindelijk gestopt met regenen en de zon deed flink zijn best om zich te laten zien. Na een tijdje gebaad en geweekt te hebben in het rivierwater moesten wij uit het water om een volgende activiteit te voltooien. Met de beheerder, een Indiaan, gingen we volleyballen. Ellen had veel hartzeer. Ze wilde zo graag meedoen, maar zo mocht haar niet volledig geven. Ze moest voorzichtig zijn met haar dikke blauwe voet. Toch was de drang en de heimwee haar te groot en kon ze haar niet inhouden. Even speelde ze koppig mee om nadien toe te geven dat het haar niet lukte om degelijk in het zand te steunen en mee te werken aan de overwinning van haar ploeg. Gelukkig heeft de vrouwenploeg nadien op haar steun kunnen rekenen. Het was heel plezant en grappig, niet van echt hoogstaand niveau, maar we hebben ons zeker weten wel goed geamuseerd. En in Hanne schuilt toch stiekem een volleybalster. Met de nodige angst en geluiden probeert ze naar elke bal te gaan en af en toe slaagde ze erin om een prachtig punt te scoren.s Avonds, na een actieve dag, vulden we onze magen met een lekkere soto (zoute soep). We wachten het weer voor deze avond nog af, maar het water viel met bakken uit de lucht zodat we niet naar buiten konden om schildpadden te gaan zoeken.
Woendagochtend: weer een schildpaddenkans Ook vandaag stonden we weer vroeg op om te kijken wat het weer dit keer toeliet. Het druppelde nog goed, maar met een paar mensen besloten we zelf op zoek te gaan. De tweede poging was echt succesvol! Een laat gekomen schildpad, een Aikanti was nog op het strand aanwezig en moest juist beginnen met het hele proces. We zaten erbij en keken ernaar, hoe prachtig het was. Het is zo mooi dat het moeilijk in woorden te zeggen is. gelukkig hebben we er dit keer wel fotos van kunnen maken die ons kunnen helpen bij het vertellen. Ondanks het natte en het koude weer bleven we meer dan een uur staan kijken om uiteindelijk de schildpad terug in zee te zien gaan. Het was puur genieten. Later dan we voorzien hadden, trokken we terug naar de logde, waar een hele boel werk op ons aan het wachten was. Onze bedden in orde maken, onze zakken terug vullen met onze spullen, eten en ons klaar maken voor het vertrek. De boot werd ingeladen en we namen afscheid van de vriendelijke beheerders. In de regen vaarden we naar het dorpje iets verderop en bezochten het vrouwencentrum van Galibi. Er werden daar allerlei sieraden verkocht werden die door de vrouwelijke Indianen gemaakt werden. Iedereen had het enorm koud. Dat Suriname een warm land is daar kon je toen niets van merken. Helemaal nat en bevroren stapten we terug aan boord. Na nog wat regen- en windvlagen kwamen we aan in Albina. Daar hebben we droge kleren aangetrokken om terug op de bus te gaan. De tijd tikte veel te snel verder. Volgens vooropgestelde planning zouden we om 2 uur, ten laatste 3 uur terug in de stad zijn. Romeo zou ons dan, naar eigen zeggen: naar het bos transporteren. Maar rekeninghoudend met de Surinaamse tijd kwamen we enkele uren later aan. Gelukkig heeft het schoolhoofd ons een rechtstreekse lift naar huis gegeven en stond onze lieve Surinaamse broer nog steeds op ons te wachten. Ongelooflijk! Hij heeft meer dan een halve dag op ons moeten wachten en gewacht tot onze natte kledij te drogen hing en we de overbodige spullen van Galibi uit onze zak zwierden om met een lichtere zak te vertrekken en met heel veel geduld heeft hij ons toch nog met alle plezier meegenomen.
Het was dus ondertussen al donker en Agnes en Arman begonnen wat ongerust te worden. Grapjas Romeo deed er nog een extra schepje op door iets later te bellen dat we niet te bereiken waren en nog steeds niet aangekomen waren Gelukkig gaf hij snel toe dat we onderweg waren. Het is niet gemakkelijk rijden. We reden langs een hobbelige, natte weg en werden af en toe gepest door vervelende verkeersdrempel, erg diepe putten en asociale trucks met zoeklampen ipv. koplampen. We luisterde naar de spannende, avontuurlijke verhalen van Romeo. We hebben ons goed geamuseerd. s Avonds, dus veel later dan verwacht kwamen we in het bos aan. We gingen de familie even groeten en dan werden we verwend met een lekkere maaltijd die zeker welkom was. We zaten nog even gezellig bij de familie, maar besloten om het vandaag toch niet heel laat te maken. We gingen naar onze tent en vielen meteen in slaap.
Donderdagochtend werden we gewekt door de interessante gesprekken van een familiediscussie over politiek. Met het gefluit van de vogeltjes en de andere bosgeluidenbegonnen we de dag. Agnes zorgde voor een heerlijk en stevig ontbijt zodat we de dag goed konden beginnen. Nadat we de afwas hadden gedaan, gingen we met de familie baden in de kreek. We konden genieten van een frisse douche in het colawater. Stel je er geen echte cola bij voor, hoor. Maar het water van de kreek is bruin. Het is niet vies maar door de bladeren van de bomen die erin vallen, krijgt het een donkere cola of theekleur. We dobberden gezellig rond en hadden fijne babbels met de vrolijke familie. Natuurlijk krijg je van water snel honger, dus was het weer tijd voor een Surinaamse bami, heerlijk! Het eten even laten zakken, dagboeken bijschrijven, wat rusten in de hangmat en genieten van de omgeving, Na Hannes, Armans en Agnes middagdutje gingen we kaarten met de familie: vrouwenpot. Het ging er vrolijk aan toe. Ellen supporterde vanop de zijlijn mee en Hanne waagde zich aan enkele spelletjes. Er werd veel gelachen en getierd. De familie is zo gezellig en grappig. Steeds zijn ze te vinden voor een grapje en ook van het plaaggedrag van Romeo werden we niet bespaard. Geluk is voor de varkens, met dat gezegde in haar achterhoofd wonnen Romeo, Agnes en Hanne de meeste spelletjes. Met Beginnersgeluk speelde Hanne zelfs het beste in vergelijking met de andere ervaren spelers. Tussen de buien door, gingen we nog een keertje baden in de kreek, maar na een poosje gingen we er al weer uit omdat de gespecialiseerde neuzen van de Surinamers rauwe lucht opmerkten en dat wil zeggen dat er een slang in de buurt rondsluipt. Dus waagden ze het er maar niet meer op om in het water te blijven drijven. s Avonds was er tijd voor spectaculaire verhalen tijdens het eten over de kindertijd van Romeo en Bryan. Heel interessant en lachwekkend. We kregen nog meer verhalen te horen als we al gehoord hadden! Na het avondeten trokken we naar het kamp van oom Roy om te gaan kaarten én te eten. Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten Tijdens deze korte trip door het dondere bos zagen we een kleine kaaiman (krokodil). Het was wel even verschieten, maar er zat niet meer zo heel veel leven in. Aangekomen in het kamp kregen we een bord vol overheerlijke bakabanas, gefrituurde reuzengarnalen en broodvrucht, hhmm, lekker. Met een volle buik en nagenietend van de dag kropen we onze tent in, maar Vandaag vielen we niet zo snel in slaap. We hielden ons bewust wakker om wraak te nemen. Romeo had ons al vaak genoeg geplaagd en ons laten verschieten, maar het was ons nog niet gelukt om hem eens deftig terug te pakken. Wanneer we rond ons overal geronk hoorden en er zeker van waren dat iedereen sliep, schoten we in actie. Heel stil voerden we onze handelingen uit. Ellen hield aandachtig de wacht en gaf Hanne instructies die de acties uitvoerde. We hielden het wel deftig: de slippers gaven we een extra zacht zandlaagje, de riem en de pet verstopten we en zijn kleren legden we mooi te drogen op een stoel. We hadden nog andere ondeugende ideeën, maar die bespaarden we hem. Nadat we al onze eigen spullen veilig in onze tent opgeborgen hadden zijn we met een fijn gevoel gaan slapen.
Vrijdagmorgen waren we vroeg wakker omdat we benieuwd waren naar de reactie van Romeo. Helaas hebben we deze niet volledig kunnen zien omdat hij ons voor was., maar het plan was wel geslaagd. Hij had het niet verwacht en kon er goed mee lachen. Voor het ontbijt zaten we gezellig samen met de familie tot de buiken hard genoeg ronkten. Een lekker ontbijt en leuke verhalen hielden ons lang aan tafel. Daarna was het spijtig genoeg tijd om al wat zaken te beginnen om te ruimen. We pakten onze spullen terug in, braken de tent af en ruimden ons kamp al een beetje op. Hanne speelde tussendoor nog een grappig kaartspelletje met Romeo en Agnes. We hebben echt hard gelachten totdat we er buikpijn van kregen. Ellen was een trouwe supporter die rustig toekeek en meegenoot. Daarna trakteerde Romeo ons nog op enkele goocheltrucs. We zaten erbij en keken ernaar, maar begrepen er niets van. Nog voor een laatste keer gingen we in het helende cola-water van de kreek baden, dit keer met een fijn zonnestraaltje op onze rug. Daarna terug de magen vullen met heerlijke pindasoep. Agnes kookt met zoveel liefde dat het steeds heel lekker is! Met erg goed gevulde buiken deden we de afwas, ruimden alles verder op en konden we in de late namiddag naar huis vertrekken. Eigenlijk vonden we dit allemaal veel te vroeg. Maar we moesten tijdig thuis zijn om uit te rusten voor het verjaardagsfeestje van ons Surinaams neefje en voor onze chauffeur. Want onze transporteur Romeo moest vliegen, hij is piloot. Om deze lieve grapjas zijn rust te gunnen, zijn we dan tijdig naar huis vertrokken.
Dit keer zagen we bij daglicht de hobbelige, rode weg waarlangs we gekomen waren en werden we veilig thuis gebracht door Romeo. Naar het bos gaan, staat gelijk met een hele verhuis. We laadden de volle pick-up mee uit en ook onze eigen zakken werden uitgeladen. We gingen nog even naar de winkel en daarna gingen we snel slapen. Hopelijk dromen we nog verder van dit avontuur!
Het is een vermoeiende week geweest die enorm snel voorbij is gegaan maar eentje waar we volop van hebben genoten!!!!
Het was een prachtige ervaring extra in dit grote avontuur!
Vandaag is het zaterdag en zijn we ons aan het haasten om dit blogbericht tijdig klaar te hebben, want anders is het cybercafé reeds gesloten. We hebben nog geen verdere plannen voor vandaag maar we zijn blij dat we nog een weekje vakantie hebben en morgen naar het feestje mogen. Dus we gaan ons cadeautje inpakken en een mooie kaart maken en verder nog heel erg nagenieten van de afgelopen week!
Thuisfront
Het kort op
Bereid je voor
Geniet nog van de stilte
Want deze dames komen binnenkort terug
Ps: Als mevrouw Balcaen haar vlucht heeft gehaald, heeft Romeo haar naar Schiphol gevlogen!! Wij blijven hopen dat Romeo ook vliegt als wij naar huis komen! We zouden dit heel graag hebben maar we zijn ons er bewust van dat we dan erg veel geluk moeten hebben!
18-04-2009 om 19:36
geschreven door Ellen en Hanne
Wat je in Suriname op een zaterdag allemaal niet kan doen
als het goed weer is
Wakker worden met de zon. Dit is echt heerlijk. We ontbeten daarna lekker rustig en sprongen dan helemaal ontspannen op onze fiets! Vandaag zouden we naar de stad rijden op zoek naar een nieuwe memorystick voor Ellen en een kadootje voor ons Surinaams neefje. Ons Surinaams neefje is in de vakantie jarig en we mogen met hem mee naar Overbridge. Omdat we de dagen ervoor waarschijnlijk gaan kamperen, moesten we op tijd een leuk geschenkje zoeken. Onze zoektocht naar de memorystick was niet zo geslaagd als onze koopjesjacht. De winkel waar de vorige memorystick vandaan kwam, was closed. Ook in de andere winkels waar we vriendelijk onthaald werden, konden ze ons jammer genoeg niet verder helpen.
Voor ons neefje kochten we een echte Suske en Wiske-strip. We weten dat hij een echte fan is van deze stripfiguren omdat we er vrijdagavond na ons cyberbezoek nog naar toe zijn gefietst. Nu we wisten waar ze wonen, konden we er eens op bezoek gaan. Omdat het op vrijdagavond nog heerlijk weer was, besloten we nog een kort fietstochtje te doen en meteen naar hen te rijden. We werden heel lief ontvangen door Giselli, onze Surinaamse schoonzus. Het was er gezellig. We keken fotos van voorbije verjaardagsfeestjes en praten over het leven in België en Brazilië. (Giselli is een Braziliaanse) Ondanks het feit dat ons neefje nog niet kan lezen, vindt hij Suske en Wiske geweldig! Daarom bestaat ons kado uit een strip én een sticker en kleurboek van Cars!!
Na onze zoektocht in de stad voor het kadootje, fietsten we op zaterdag door naar Torarica. Hier waren we al eerder geweest op eigen initiatief, maar ook met juf Erika nam ons hier mee naar toe om te wandelen. Ellen overwon haar trauma van de mens in het casino en fietste met Hanne dapper naar Torarica om er even te gaan genieten. Maar het overwinnen van het casinotrauma maakte plaats voor een bijna securitytrauma. De security van het hotel maakte ons heel duidelijk waar onze fietsen wel mochten staan, maar vooral niet! Dit keer konden we ons inhouden en luisterden we vriendelijk naar deze vooral niet- beleefde man. Toen deze heer merkte dat hij gezag over ons had, begon hij met een charme-offensief. Hij stelde ons de vraag: Zijn jullie van België? Het leek precies of alleen de Belgische mensen hun fiets dubbel vastleggen aan een paal. We vonden deze vraag niet erg gepast na de manier waarop hij ons eerst benaderde en daarom gaven we hem geen duidelijk antwoord. Een kwestie van wraaknemen! (Al diegene die nu schrik van ons krijgen, geen nood, als je lief bent tegen ons, doen we je niets Behandel je ons slecht, bijten we terug!!)
Nu we de eerste hindernis (de securityman) overwonnen hadden, konden we doorlopen naar het zwembad! We merkten dat de vakantie begonnen was De hoeveelheid Nederlanders was toegenomen Niet enkel oudere Nederlanders lagen in hun ligstoel te genieten van de zonnestralen, ook jonge kinderen Jammer genoeg mogen wij als stagiaires niet in het zwembad zwemmen tenzij we lid worden voor een jaar. Dat zou handig zijn voor als we binnen het jaar terug komen, maar nu lijkt het er nog niet op dat we daarin zullen slagen. Dus gingen we maar wat verder wandelen. Terug naar de pier waar we met juf Erika vorige keer ook zaten uit te waaien. Er lag een Nederlandse boot aangemeerd. We hielden de kapitein en zijn bemanning in de gaten. We waren getuigen van een achtervolging op de rivier. We zagen een klein motorbootje en daarachter een grotere politieboot dus dachten wij dat het een echte achtervolging was!! Spannend!! Het motorbootje ging wel sneller dan de politieboot. Daarom hopen we dat de politie zo slim geweest was, om voldoende benzine mee te nemen. Dan konden ze blijven achtervolgen tot het kleine bootje stil viel en bleef dobberen op het water.
In de namiddag ging keukenprinses Hanne aan de slag met blom, water, bakpoeder en Surinaamse bananen. Eerder schreven we jullie ooit al dat een echte Surinaamse lekkernij de bakabanas zijn! Dit zijn bananen met een beslaglaagje, gebakken in olie! Hanne ging dit ook proberen! Als een echte Surinaamse dame ging ze aan de slag met haar ingrediënten en haar kookkunsten. De allereerste bakabanas waren niet slecht! We proefden er vol verwachting van en ze smaakten al als echte, maar toch misten we de pindasaus. Ook onze gastvrouw en heer, mochten proeven van de kunsten en gaven prinses Hanne de raad om de bananen dikker te snijden. Dat zou ze morgen eens proberen Ondanks de kritiek behaalde ze 100 procent op haar bakabanas.
In de avond besloten we Surinaamse- Ellen- en- Hanne- pannenkoeken te bakken. We maakten ons beslag niet volgens de recepten van de mamas of de grootmoeders, maar volgens ons gevoel. De pannenkoeken smaakten goed maar toch miste Hanne de pannenkoeken van haar moeke.
Net voor we gingen slapen, hielden we weer een klein chipsfeestje omdat we bijna 2 maanden in Suriname zijn! We legden onze matrassen weer dicht bij elkaar, namen de zak chips en een beetje drinken en we genoten van deze gezellige babbel- en knabbelavond!!
Op zondag hebben we niet zo veel gedaan als op zaterdag. Ellen had niet zo goed geslapen en ging daarom niet mee met Hanne naar de viering in de groene kerk. Ze bleef even rusten. Toen ze op stond, was Hanne al vertrokken maar niet zonder Ellen te verrassen met een mooi versierde tafel. Een hele fijne verrassing!
De ochtend begon met heel mooi weer! Maar Hanne was nog geen 5 minuten terug binnen, of het begon keihard te regenen. Ze had dus even geluk gehad!
We hebben wat in onze persoonlijke dagboeken geschreven, een tweede poging gedaan om bakabanas te maken (met dikkere schijven banaan) en onze muzische kaft aangevuld.
Dankzij deze werkjes was onze zondag gevuld en konden we ons dus ook snel klaarmaken om op maandag weer naar school te gaan!
Maandag moesten we naar school dus dat betekende dat we weer vroeg uit onze nest moesten kruipen! We hadden zelfs een planning bedacht op zondagavond om deze dag te beginnen. Als het regende, zouden we de bus nemen. Maar als de zon scheen, zouden we met de fiets naar de school in Clevia rijden!! We zouden dan iets vroeger moeten vertrekken dan normaal omdat we nog geen idee hadden, hoe lang we onderweg zouden zijn. Maandagochtend waren er enkele wolkjes te zien, maar al gauw besloten we om het risico te nemen om naar school te fietsen. Met reservekledij en minder bagage dan normaal, sprongen we op de fiets en deden een beroep op ons visueel geheugen om op school te geraken. We waren iets te vroeg dus konden we onderweg nog even stoppen om een drinkpauze in te lassen. We werden voorbij geraast door juf Erika en een zeer verbaasde juf Henna. Juf Henna stond al bijna op het punt om ons mee door te nemen omdat ze dacht dat we niet meer verder geraakten. Maar we volharden Na een klein uurtje te fietsen, bereikten we de Pisangrodjostraat. De straat waar de school staat! Er waren zeer veel verbaasde blikken toen we het schoolerf opreden en we onze fiets gingen wegzetten. We hadden nog net even de tijd om de tekens van de fietstocht weg te werken door een nieuwe t-shirt aan te trekken en door even te rusten.
Op school worden we al een tijdje geplaagd door verschillende berichten over onze schenking voor de school. Een tijdje geleden hebben we van een zeer vriendelijke en lieve firma schriftjes gekregen die we mee naar Suriname mochten nemen. Dat alles werd verzameld met nog leesboekjes en schenkingen van andere lieve mensen (dankje-dankje-dankje-dankje-dankjewel!!) en werden in dozen op het schip gezet. De vraag bleef wanneer we deze dozen (14) mochten gaan afhalen. Met de vakantie in het vooruitzicht wilden we dit toch maar even achterhalen voor alles nog meer vertraging had. De lading bleek al een tijdje in Suriname te staan, maar dankzij de staking van de douane en de hoeveelheid van de schenking konden we deze dozen niet zo maar op school krijgen. Daarom waren we vandaag een beetje bezorgd dat het ons nooit ging lukken.
Toch gingen we aan de slag. We werkten evaluatiefiches uit zodat de leerkrachten waar we een les bij uitvoerden, konden schrijven wat ze hiervan vonden. We moesten ook even de vierde klas van juf Henna overnemen want zij moest eventjes weg. We moesten een dictee op het bord schrijven dat de leerlingen moesten overschrijven. Juf Hanne deed dit geweldig! Net toen juf Ellen al schrijvend aan de slag zou gaan, viel juf Henna terug binnen. Deze maandag verliep erg snel! Want zonder het te beseffen was het al gauw 13.00u en tijd om terug op onze tweewieler te springen! Maar bij dit plan waren de weergoden niet meegerekend. Het regende op het moment dat we naar huis mochten. Gelukkig heeft Hanne daar een oplossing voor: je treuzelt bij het aandoen van je watersleffers, je helpt leerlingen met het opleggen van de fietsketting, je trekt je regenjas aan, je bindt je bagage extra vast op je fiets, je zorgt ervoor dat er niets nat kan worden, je trekt je kap zodanig over je hoofd dat iedereen enkel je ogen, je neus en je mond kan zien en je geeft dan het sein om te vertrekken. Raar maar waar: we waren net de straat uit en we waren droog Hanne haar werk werd dus goed onthaald door Ellen want zo konden we later vertrekken, maar nog iets later werd het meesterwerk Hanne in de regen stiekem uitgelachen. We kwamen, na een klein uurtje fietsen langs een andere weg, droog thuis met een kleurtje op onze armen, neus en op Hannes voorhoofd. Na lekker eten en een beetje rust, besloten we in het goede weer naar de stad te fietsen op zoek naar een memorystick Alles ging goed tot we bijna aan de Shell waren We waren aan het puffen van de warmte tot we een naderende wolk zagen We staakten onze tocht naast de weg onder een afdakje want een stortbui verpestte deze zonnige trip. Iets verder zagen we een opklaring maar toch bleef Hanne haar beige short even uitzwieren Toen de short drooggezwierd was, konden we onze trip verder zetten, om de memorystickzoektocht te staken voor een winkel die 15 minuten eerder sloot. Als de regen er nu niet was geweest, hadden we onze trip niet voor niets moeten doen Ach, we bekijken het van een zonnige kant: onze conditie wordt weer aangescherpt.
Net toen we thuis kwamen en we ons tussen de buien naar de winkel begaven, werden we verrast door juf Sharda die in onze straat reed Zij woont toch wel een eindje verder en kwam ineens door onze straat gereden. Met groot lawaai van beide kanten, begroeten we elkaar!
Toen we thuis waren, stopte ze nog even voor onze deur om goededag te zeggen. Ze was de paaseitjes voor de leerlingen gaan kopen. De volgende dag gaat ze die uitdelen! Hopelijk zijn er nog heel veel over!!
Dinsdag hebben we ons goed voornemen ook volgehouden. Ondanks de meerderheid wolken en de druppels reden we met de fiets naar school! Het bleef bij enkele druppeltjes! Dus kwamen we weer droog aan op school. Iedereen was verbaasd ons weer moedig op de fiets te zien. Vooral omdat ze ons gisteren bijna aan het uitlachen waren, toen ze merkten dat wij met de fiets naar huis zouden rijden, in de regen. Maar wij laten ons niet kennen!! Wij zijn fietsmakkers en dat willen we bewijzen!!
Dinsdag mochten we weer knutselen rond Pasen in de vierde klas van juf Jessica. Daarom hadden we maandag een idee bedacht en konden we dit uitvoeren. We waren niet erg verbaasd toen we mevrouw Balcaen plots in onze klas aantroffen. Omdat we haar gisteren niet zagen en het vandaag de laatste, echte schooldag was, hadden we ons mentaal voorbereid op haar komst. Hanne was erg blij om te horen dat er paaseitjes voor ons wachten maar vooral de post die ze kreeg van het thuisfront! De mama van Hanne was zo lief geweest om een mooie envelop samen te stellen met allerlei leuke dingen. Deze envelop werd nog net op tijd afgegeven bij mevrouw Balcaen zodat zij Hanne kon verrassen! En dat was gelukt!!
We werkten nog wat verder aan onze fiches en tekeningen voor onze muzische kaft. Ook vandaag was de dag snel om en we kregen echt veel traktaties vandaag. Enkele leerlingen die in de vakantie jarig zijn, mochten vandaag hun traktatie uitdelen. Het is dus de gewoonte om ook iets voor alle juffen te voorzien. We werden overstelpt met speculaasjes, koekjes, cake en softdrankjes Ook werden we vandaag benoemd tot rapportencontroleurs. De kinderen die vandaag hun rapport kregen, kwamen dit spontaan laten zien! Het is fijn dat de kinderen dit komen tonen. Dat geeft ons een gevoel van waardering.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Dus reden we meteen van de school uit naar de stad voor de derde poging zoek de memorystick. Onder de stralende zon, reden we naar de winkel Vandaag waren we op tijd! Hanne was zo lief om op de fietsen met bagage te letten terwijl Ellen eindelijk haar doel bereikt had. Dit winkelbezoek duurde toch langer dan gedacht en Hanne bleef mooi in de zon staan. Gelukkig zijn Surinamers erg bezorgd over haar. Ellen weet dat ze beloofd heeft, om Hanne nooit alleen te laten maar nu dacht ze dat het maar voor een seconde was. Toch werd Hanne nu ook poppetje genoemd Niets ergs, vooral niet omdat de heren de raad gaven aan het poppetje om uit de zon te gaan staan. Schattig toch?! Nog maar eens een bewijs dat Hanne een graag geziene dame is, ook hier in Suriname én niet alleen door Ellen.
In de namiddag stond ons hoofd echt niet naar werken Ellen was totaal uitgeput en kon bijna niet meer uit haar bed komen. Gelukkig dankzij de goede zorgen van Hanne slaagden we erin om nog wat te werken aan de interviews en ander muzisch werk.
Woensdag was personeelsdag! We gingen op reis naar Tjadorsie Kondre! Eigenlijk is dit niet meer of minder dan een plaatje buiten de stad. Maar het is er geweldig! We moesten vandaag niet meer naar school gaan. Want we werden door de man van juf Sharda opgepikt aan het Shellstation (waar ze ons al gemist hadden omdat we 2 dagen met de fiets waren gegaan) om nadien naar juf Sharda te rijden. Van daaruit vertrokken we met eten, drinken, cadeautjes en bagage naar een ander tankstation waar de bus vol gibberende juffen en twee meesters ons kwam oppikken. Na even twijfel of we de juiste route genomen en de beslissing van de buschauffeur om met zijn mooie bus niet door slijk en laaghangende takken te rijden, zetten we onze tocht verder al stappend. We namen het grootste deel van de bagage mee, maar een ander deel werd uiteindelijk op de boot gezet! We installeerden alles op de tafel in de eerste hut. Tot we van de kapitein van het bootje te horen kregen, dat we een hut hoger mochten nemen. Daar was de tafel mooi klaar gezet! We verhuisden al de spullen en moesten dan ook nog eens de boot uitladen zodat we onze spullen boven hadden. Heel veel oudere juffen besloten om niet mee te helpen uitladen maar te rusten, wat we respecteerden, maar ook enkele jonge juffen bleven zitten. Waardoor alles op de twee meesters terecht kwam Omdat ook de ene meester een leeftijd heeft om u tegen te zeggen, hielpen Hanne en Ellen een handje mee. De eerste keer ging alles goed, de tweede keer ging ook nog alles goed. We laadden wat dozen uit en brachten die naar boven. Maar bij de derde afdaling ging het een beetje mis. Ellen misplaatste haar voet en hoorde even krak. Toch daalde ze nog volledig af en bracht ze nog een doos naar boven. Omdat nog niet heel de boot leeg was, ging Ellen toch nog een aantal keer naar beneden en naar boven. Pas wanneer de boot leeg was, durfde ze te kijken naar haar voet. Stilaan begon deze enkel dikker te worden Ellen kreeg meteen ijs op haar voet en de beste zorgen van enkele juffen die met zeer veel graagte even probeerde te voelen of er niets gebroken was. Ook het ijs werd zeer stevig rond de enkel gebonden. De pijn werd gelukkig weggelachen door Ellen Toch deed die Surinaamse behandeling geen deugd. Maar dankzij de goede zorgen, de behulpzaamheid van Hanne kreeg Ellen op tijd en stond eten en drinken. Tot Ellen zich begon te vervelen en besloot om wat beweging op te zoeken. Eigenlijk ging dat in het begin nog vrij goed. Ellen daalde af om te gaan pootje baden, want met die voet durfde ze niet echt in het water (je zag namelijk niet waar je je voet moest zetten). Maar moedige Hanne nam haar handdoek en met bikini aan, ging ze sierlijk het water in! Samen met juf Trismy, juf Janis, juf Anouk en juf Sonja zwom ze elegant rondjes. Het weer was lekker maar na een uurtje dachten de weergoden hier anders over. Het begon bewolkt te geraken en kleine druppeltjes vielen op het water. Toch werden deze moedige juffen niet afgeschrikt door dit extra water. Pas wanneer het harder begon te regenen, zijn ze uit het water gekomen. We aten lekker, we snoepten lekkers en we dronken lekkere, warme soep! Net toen we terug moesten inpakken en de bagage naar de boot moesten dragen, begon het pas op zn Surinaams, door te regenen. Al de paadjes veranderden in een modderstroom waar iedereen door moest. Gelukkig zijn er geen extra ongelukken gebeurd. Na de wijze raad van heel veel mensen besloot Ellen, toch maar de boot te nemen. Maar eerlijk waar, ook omdat de weg te ver was De tocht op het water was ook geweldig!! Hanne ging ook lekker mee in de boot dus ze zorgt echt goed voor Ellen. Enkel het stuk waar de boot aanmeerde, ging echt steil Maar de kapitein vroeg extra geld om Ellen verder te brengen en dat konden we beter voor iets anders gebruiken. Dus ging Ellen met behulp van Hanne, 2 meesters en de kapitein die slijkerige, steile helling op. Het enige waar Ellen aan dacht, toen ze boven was is: Nu moeten die heren die zware bakken alleen naar boven dragen! Op aanvraag van het schoolhoofd en enkele andere juffen, nam juf Sharda ons mee naar haar huisdokter. Deze lieve vrouw keek even naar de voet, voelde even en gaf Ellen mooie roze pilletjes mee. Blijkbaar zijn de pezen in de enkel verrokken en is de zwelling die erop zit (of de tennisbal zoals meneer Raggie zegt) erger dan het is. Gelukkig dan het dit maar is Enkele dagen rust, pilletjes slikken en omhoog leggen De diagnose van de dokter stelde ons dus gerust.
Ook Arman en Agnes waren meteen bezorgd en gaven allerlei wondermiddeltjes om de voet te verzorgen.
We zouden nog vergeten te zeggen wat het allerbeste nieuws was van de dag: na de bemoeienissen van de man van het schoolhoofd en het ondertekenen van een papier waarin ze bevestigd dat de schenking niet voor verkoop is, zijn onze 14 dozen in Clevia geraakt!!!!
Na de vakantie is het dus tijd om de dozen open te trekken en te laten zien wat we aan de school willen geven!!
Dankjewel aan iedereen die aan deze schenking heeft meegeholpen: iedereen die iets gegeven heeft, iedereen die de adressen netjes op de eerste dozen kleefde, iedereen die mee geholpen heeft aan het transport naar Nederland, iedereen die financieel gesteund heeft, iedereen die in Suriname geholpen heeft bij het loskrijgen van de dozen, iedereen die ervoor zorgde dat ze op de pick-up en af de pick-up geraakten Kortom iedereen die weet over welke schenking het gaat!
Op donderdag was het de eerste vakantiedag! We kregen al vroeg telefoon van het schoolhoofd om te vragen hoe het met Ellen was Maar ze kon gelukkig zeggen dat ze goed geslapen had en dat ze er niet veel last van had. De zwelling was nog wel niet weg. We werkten samen aan onze muzische tekeningen en konden eindelijk deze tekeningen afronden. Nu geldt enkel nog het maken van de nodige materialen voor het hoekenwerk én de activiteiten bij de liedjes. Hanne zorgt heel goed voor Ellen Alleen blijft het moeilijk om Ellen stil te houden. De enige oplossing is botsing spelen of haar vastbinden aan een stoel Zelfs dreigen met zweepslagen helpt niet. (voor het minste zeggen de mensen hier: Ik ga je sweepen!)
Agnes had vandaag pompoenenbrei met vlees en rijst klaargemaakt voor ons. Ook zij zorgt goed voor ons. Gelukkig maar
Het was best lekker ook al hoorden we later dat het eigenlijk geen goede pompoen was om dit gerecht klaar te maken. Maar dat weet je natuurlijk niet voor je begint te koken.
Op de middag kregen we bezoek van mevrouw Balcaen en meneer Raggie. Ze kwamen horen hoe het was met Ellen want blijkbaar gaat het nieuws in Suriname sneller dan de grootste snelheidsduivel die hier rondrijdt Maar niet alleen daarom kregen we het genoegen om hen te zien. Ze kwam ons uitnodigen om mee te gaan zwemmen Het was inderdaad heerlijk weer om in het water te plonsen. Dus in de namiddag gingen we naar een hotel in de straat hierachter. De voorbije keren toen we daar langs reden, leek het steeds of het dicht was, maar nu mogen we er blijkbaar gaan zwemmen als er niet teveel toeristen logeren. Het water is niet heel helder maar ook niet vies. Daarom sprong Hanne als een waterballerina erin nadat mevrouw Balcaen het goede voorbeeld gaf. Ook nu ging Ellen niet verder dan de rand. De zwembewegingen lukken nog niet echt en de plaats waar het water al lekker warm was, bevond zich net in het diepste stuk Ellen zorgde ervoor dat er van deze moment fotos waren.
Het was een fijne namiddag en we babbelden fijn over allerlei zaken: het land, de school, de opleiding,
Volgens de traditie kon je ons op Witte Donderdag in de kerk terug vinden. Op vraag van onze lieve Agnes gingen we graag met haar mee naar haar kerk. De viering was een beetje slordig, want er liepen wel wat dingen mis: de pater versprak zich een aantal keer, de klokken luiden te laat en het koor begon te vroeg te zingen, sommige kandidaten voor het doopsel liepen net voor de voetwassing weg, tijdens de voetwassing vergaten ze hun schoenen uit te trekken, verschillende versieringen van het altaar werden niet opgeruimd, de diaken draaide het blad met de tekst voor de pater te vroeg om, de lector deelde mee dat de dienst van het woord gedaan was, maar de voorbede moest nog komen en nadien ging ze ook nog eens muzikaal tegen de grond. We zagen het niet echt gebeuren maar hoorden een kelk vallen en zagen de mevrouw een pijnlijke grimas trekken. Gelukkig kon nadien iedereen heengaan in vrede. We schrokken even en hadden medelijden met de ongelukkige vrouw. Gelukkig kon ze nadien even lachen.
Goede Vrijdag betekent voor ons dat we deze blog schrijven en nog wat schoolwerk doen. Straks gaat Hanne nog even naar de viering die lang zal duren (en als Agnes al zegt dat het lang duurt, is het lang.) Andere vieringen bv. gisteren duurden ook 2 uur, maar dat is normaal. Dus daar zegt ze niets over. Ellen gaat niet mee gaan, omdat ze gisteren haar voet een beetje te zwaar belast heeft. Het pilletje werkte te goed, zodat het leek alsof het te goed ging. Vandaag nam ze geen pilletje en wil ze dit ook niet meer doen omdat het een vertekend beeld geeft De viering duurde inderdaad lang. Ellen dacht al wat vroeger naar de cyber te gaan maar het was (zoals we dachten) gesloten. Vandaar dat dit bericht later op de blog staat!! Hanne vertrok met Agnes rond 14.15 om zeker op tijd te zijn en ze kwamen thuis rond 17.30. Een extra lange viering dus ...
Op zaterdag zitten we dus gezellig naast elkaar in de cyber en gaan we straks nog euros spronkelen om onze trip te kunnen betalen... Deze ochtend waren we nog fijn aan het soezen in ons bed, tot de gsm ging... Om 07.40 belde een lieve dame ons op... Zaterdagochtend houden we ervan om even langer in het bed te blijven liggen, maar voor Surinamers is vroeg opstaan fijn... We snappen hen en daarom zijn we gelukkig goed gezind wakker geworden met een fijn telefoontje van niemand minder dan mevrouw Balcaen. Onze plannen voor vandaag zijn voor de rest: geld zoeken en even rusten want we zouden heel graag Pasen meevieren deze avond in de avondviering en die begint om 21.30 en zal rond 00.00 afgelopen zijn. We kijken ernaar uit om deze viering met alle kaarsjes mee te maken...
Verdere avonturen leest u volgende week
Onze planning voor de eerste week vakantie ziet er als volgt uit:
- Op maandag 13 april reizen we naar Galibi waar we de reuzenschilpadden een bezoekje brengen! We zullen in het aangenaam gezelschap van mevrouw Balcaen, meneer Raggie, enkele leerkrachten van Clevia en enkele andere gelukzakjes... We blijven tot woensdag daar!
- Als het niet te erg regent, gaan we met de familie van hierboven kamperen. Dat betekent met de broer en een zus van Agnes, met onze Surinaamse broer en natuurlijk met Agnes en Arman. Dit doen we waarschijnlijk van woensdagnamiddag 15 april tot 17 april.
- Op zondag 19 april vieren we de verjaardag van ons lief Surinaams neefje.
- Tussendoor werken we voor school aan ons afstudeerproject, ons POP en zullen we een keertje nadenken over de presentjes die we willen geven aan de juffen en de meester van deze prachtige stageschool.
Wij wensen iedereen fijne paasdagen,
een zalig Pasen
en
een heerlijke vakantie!!
Voor al de klasgenoten die nog stage moeten doen en die druk bezig zijn met lesvoorbereidingen en materialen te maken:
wij denken aan jullie en hopen dat jullie het goed doen!
Succes en geniet er toch maar van!!
Oh ja, mevrouw Balcaen: Wilt u alstublieft het paaskonijntje bedanken van ons? De paaseitjes van Belgische chocolade smaken heel lekker!!
11-04-2009 om 15:42
geschreven door Ellen en Hanne
In februari maart - half april is het in Suriname korte droge tijd. Dat betekent dat de lange regentijd half april begint en duurt tot augustus.
Met deze wijsheid vertrokken we in februari naar Suriname en we waren blij te weten dat dit inderdaad zo is. Onze gastheer heeft dit heel gedetailleerd uitgelegd. MAAR
Het klimaat verandert overal. Dus ook in Suriname Vorige week hebben we jullie nog mogen vertellen dat we een hele week mooi weer hadden, deze week vallen we in herhaling. Maar jammer genoeg niet de herhaling van vorige week. De zon heeft zich afgelopen week maar enkele keren laten zien. De Surinamers zijn er ondertussen vast van overtuigd dat de korte droge tijd niet meer gaat komen. We zijn benieuwd. Stilaan lopen de straten terug blank en de kreken terug over.
Zaterdag hebben we ons blogbericht op het net gezet. Daarin vermeldden we dat we nog niet goed wisten wat we nog zouden uitspoken op die dag. Wel We werkten wat voor de KHK en zijn in de avond op krekeljacht gegaan. Een ongewenste bezoeker kwam ons in de avonduren goedenacht zeggen. Het beest voelde zich zo goed hier, dat het met geen potjes, flitsen van de camera weg te krijgen was. Het vloog van de deur naar het raam en terug zonder het besef te hebben dat deze twee dingen een weg waren naar de vrijheid. Daarom besloten we, na het zenuwachtige beest suf geflitst te hebben, het zelf naar buiten te werken. We probeerden het krekeldier te vangen en in een spurttempo buiten te zetten. Dankzij een heldhaftige beweging van Ellen en het fotografisch talent van Hanne is er van deze actie bewijsmateriaal. In de avond hebben we ons ook even nog aan de spandoek gewerkt die we op zondag zouden gebruiken!
Want op zondag was het in het jeugdcentrum een judokampioenschap. We waren persoonlijk uitgenodigd door enkele leerlingen van Clevia! Omdat het fijn was voor ons om hen eens aan het werk te zien buiten de school en omdat zij het ook graag zouden hebben, gingen we op pad! In tegenstelling tot de voorbije dagen, bleef het vandaag niet droog. Waardoor we op zondag onze Surinaamse fietsdoop kregen. Ellen was meteen beter wakker. Hanne was al wakker want zij was al vroeg uit de veren om belwaarde te halen om met haar jarige, oudste zus te bellen.
Toen we het jeugdcentrum gevonden hadden, konden we volop supporteren voor onze leerlingen. Ze deden het helemaal niet slecht. De dag duurde wel lang want de oudste categorieën speelden hun wedstrijden in de late namiddag. En net ook voor één van hen kwamen we speciaal op onze fiets naar daar gereden. Toen we daar toch waren, hebben we ook maar meteen de prijsuitreiking bijgewoond. Maar liefst, 3 leerlingen hadden goud behaald, 1 zilver en 2 leerlingen behaalden een bronzen medaille. Dankzij onze spandoek en getier! Zelfs de lokale televisieploeg was van de partij en zonder het zelf te weten, verschenen we op het Surinaamse sportnieuws. Dit hoorden we woensdag op school!
In de avond gingn we nog even een klein fietstochtje maken omdat we benieuwd waren waar onze Surinaamse broers wonen met hun gezin. Eén woning vonden we, de andere zoektocht hebben we gestaakt, wegens te donker. We kregen ook te horen dat we nog een dagje langer babysit van het huis moesten zijn, want dat onze gastfamilie nog een dagje langer in het bos bleef kamperen.
Op maandag waren we gelukkig weer op tijd op school. Eindelijk konden we de vlaggenparade nog eens meemaken. Dit is de dagopening waarbij de hele school het volkslied komt zingen bij het heisen van de vlag. Ook wij, zingen dan mee. Maar vandaag ging het niet zo vlot. We kennen het volkslied in het Nederlands ondertussen wel goed, maar in het Sranan Tongo is het nog moeilijk. Dus hielden we het bij neuriën en playbacken. Na deze ceremonie en het voorstellen van de medaillewinnaars stond er ineens een vreemde, sympathieke man voor onze neus. Hij kwam ons vriendelijk groeten en toen volgde het langverwachte zinnetje: Ik ben de man van Mieke. Voor diegene die zo nieuwsgierig zijn: Mieke, ofwel voor ons, Mevrouw Balcaen is de bezieler van ons avontuur. Dankzij haar connecties en de inzet van haar man zitten wij nu in Suriname. Zij is onze begeleidster en komt zondag naar Suriname. Maar we wisten dat haar man ondertussen al was afgereisd en waren in spanning op zijn komst aan het wachten. Toch waren we niet echt op onze hoede die maandagochtend. Laat ons het zo stellen: het was maandag, het was vroeg want we hadden niet zo best geslapen.
Het was een fijne ontmoeting!
Na deze ontmoeting zijn we aan de slag gegaan. We mochten onze paashaas nog eens in de tweede klas gaan maken. Deze paashaas was een voorstelletje voor de derde klas. Daarna werd het een werkstukje voor de beide derde klassen, nog later voor de twee klas en dus vandaag voor de andere tweede klas! Het werkje is dus een echt succes!
Vandaag werd er nog maar eens met een klein beetje lof over ons gesproken. Door niemand minder dan ons eigen schoolhoofd. Dit is natuurlijk steeds fijn om te weten. We werden zelfs bedankt omdat we bij de judokampioenschappen waren voor de kinderen. Iets wat noch wij, noch de gymleraar gezegd hadden tegen haar. Dus de kinderen moeten het verteld hebben! Daarom waren we zeer blij dat zij het ook zo fijn vonden dat we er waren.
Wanneer we met de bus naar de stad reden, hebben we dit keer het record traagrijden verbroken. Normaal rijden de bussen hier altijd veel sneller dan toegestaan, nemen ze boorwegen (binnenwegen) waar het niet mag en nemen ze altijd voorrang (ook al hebben ze het niet) maar deze bus reed overal juist 30 km/u. En stopte voor elke dame of heer die aan de hoek van een zijstraat kwam afgestapt. Ook weer een avontuur dat we meegemaakt hebben.
In de namiddag hebben we gewerkt aan ons muzisch project en lazen we onze post! We hadden twee brieven gekregen!!
Tante Annie stuurde een hele mooie kaart. Ze vertelde erbij dat het moeilijk was om een passende kaart te vinden voor ons. Maar uiteindelijk had ze er toch eentje gevonden: twee varkens aan een tafel. Wat ze daarmee wil zeggen, houdt ons al nachten wakker. Ook van ons lieve Marjan en Bieke kregen we post!! Totaal verrast waren we door al deze lieve brieven en kaartje!! Dankjewel allemaal. Het is fijn om te weten dat jullie nog aan ons denken! We zijn zeker bereid om onze ervaringen te vertellen, zodat jullie ook jullie verhalen kunnen vertellen! Deze dag was echt een fijne dag! We lachten en we maakten nog eens lage grapjes. We kropen zelfs nog eens op tijd ons bedje in!
Op dinsdag mochten we vroeg uit de veren! Niet om naar Clevia te rijden Nee hoor, vandaag kregen we van Clevia een vakantiedagje om met meneer Raggie, de man van Mieke Balcaen, naar Saramacca te rijden. Saramacca is een ander district van Suriname. Net zoals wij nu in het district Paramaribo zitten en daar naar school gaan, heeft Saramacca ook scholen. Omdat meneer Raggie en mevrouw Balcaen in die scholen, enkele jaren geleden, prachtig werk geleverd hebben, moest meneer Raggie daar nog eens op bezoek gaan. Dit was voor ons een uitstekend kans om kennis te maken met scholen buiten de grote stad. Dankzij het lieve voorstel om meneer Raggie te vergezellen, was onze dag zeer leerrijk. We moesten wel een tijdje in de auto zitten maar deze rit ging snel voorbij dankzij de interessante verhalen. We reden eerst naar een school in Kampong Baroe. Deze school was een erg mooie school maar doordat de school zo ver van de stad ligt en dus ook zo ver van de middelbare scholen, is de kans dat de leerlingen verder naar school gaan na de lagere school klein. Dat maakt dat deze school een jammer verhaal heeft. Over zon dingen ga je dan toch wel eens extra nadenken. Ook over de verhalen van de thuissituaties die de leerlingen meemaken op de tweede school waar we zijn gaan kijken. Net zoals Clevia is deze school ook heel goed bezig met het ervaringsgerichte onderwijs maar bijna elke leerling draagt een verhaal met zich mee. Het frustrerende aan deze situaties is dat de school, de leerkrachten weet hebben van het leven van deze kinderen maar dat ze er zelfs niet aan kunnen doen. De beslissingen worden genomen van bovenaf en zijn vaak ondoordacht.
In de terugreis naar de stad was het ook een stukje stiller dan deze ochtend omdat we diep nadenkend over wat we hoorden, leerden om deze dingen een plaatsje te geven. Gek genoeg zorgde ook onze gastvrouw voor hulp. Omdat we wat vroeger thuis waren, werden we uitgenodigd om boven te gaan eten! Er was roti klaargemaakt. Een Surinaamse lekkernij met aardappelen, vlees en komijn, gewikkeld in een Hindoestaanse pannenkoek. We hadden dit al eens tijdens onze eerste dagen in Suriname gegeten maar dat was toen niet zo lekker als deze maaltijd! Niet te pikant en toch smaakte het lekker af. Dankzij deze fijne uitnodiging kwamen we terug op krachten.
In de namiddag zijn we verder gegaan met het uitwerken van het muzisch project. We konden de liedjes afwerken en de versjes. Nu moeten we nog de materialen die voor deze liedjes, versjes en activiteiten nodig zijn, uitwerken.
Tussen de werkjes en de druppels door, zijn we even naar de cyber gereden om wat knutselspullen te halen en nadien zijn we doorgereden om nu doelgericht naar het huis van onze tweede Surinaamse broer te zoeken. We hadden stiekem wat informatie ingewonnen bij onze bovenbuurvrouw! In tegenstelling tot de vorige fietstocht werd deze tocht succesvol afgesloten en vooral nat! Een plaatselijke, felle stortbui, zorgde ervoor dat we redelijk nat thuis kwamen. We stonden onderweg wel even stil om te schuilen, maar als je hier eenmaal begint te schuilen voor de druppels, kan het zijn dat je er binnen 2 uur nog staat, dus moet je vertrekken op een droger moment.
Ondanks dat het vandaag 1 april was, zijn we braaf geweest! Omdat we niet zeker wisten of het gebruik van 1 april hier gekend was, hebben we niets speciaal verzonnen. Wijzelf hadden een mondeling contract gemaakt, dat we elkaar niets zouden lappen en dat contract heeft geholpen! We hebben ons netjes gedragen vandaag!
Zo netjes zelfs dat we deze ochtend lekker laat op school aankwamen omdat we juf Sharda moesten helpen bij het kopen van een traktatie voor de leerlingen. De leerlingen kregen ondertussen al appels, drinken en vandaag zouden ze joghurt krijgen. Dus we gingen die met haar samen inkopen en later hielpen we haar bij het uitladen van 433 potjes joghurt. Gelukkig zaten ze samen in een karton doosje verpakt. Dat maakte het voor ons net iets gemakkelijker.
Toen we bij elke leerkracht een goededag gingen zeggen, waren er zeer veel die vroegen waar we gisteren waren. Dat voelt wel fijn! Ze hadden ons gemist!
Keukenprinses Hanne voelt zich helemaal één met de Surinaamse gerechten en wil zoveel mogelijk typische recepten uitproberen en meenemen naar huis. Daarom had ze vandaag een kookboek van een juf kunnen bemachtigen en ze heeft zich daar volledig opgesmeten. Zij schreef lekkere recepten over zodat ze die ooit is kan uitproberen. Ellen hield zich bezig met de rest van de muzische kaft.
Naast het overschrijven van de recepten heeft Hanne ondertussen ook nog voldoende tijd om samen met juf Sharda Ellen als doelwit te nemen. Meermaals krijgt ze te horen dat ze zich aanstelt en dat ze niet zo hinderlijk moet doen. Hanne is zelfs bevoegd om Ellen af en toe een mep te verkopen. Buiten dit geplaag, kan Ellen het zeer goed met hen beide vinden maar soms hoopt ze toch dat het om te lachen is en niet voor echt!! Ach ja, Ellen rust niet tot ze wraak genomen heeft!
In de namiddag schreef Hanne rustig recepten over en was Ellen haar dagje weer helemaal goed dankzij een mooie brief van de bomma en de bompa! Na wat prutsen met de fotos op de computer en het ontdekken dat de nieuwe USB-stick die Ellen hier kocht eigenlijk geen goede is, aten we heerlijke spaghetti! Met die USB-stick moeten we zeker een keertje terug naar de winkel want die doet heel vreemd! Ellen heeft alleen het aankoopbewijsje nog niet teruggevonden. Maar we kunnen allicht wel eens gaan horen of het probleem zich ook voordoet bij een andere computer. De laptop die we bij hebben is, afgelopen weken geteisterd geweest door een virus en is nog niet volledig hersteld. Daardoor zou het kunnen dat de stick dit virus ook in zich draagt.. maar die diagnose moet dus nog gesteld en gedubbelcheckt worden. De eerste tekenen van de wateroverlast zijn weer te merken in het Surinaamse landschap. Als je ergens gaat fietsen bv. kan het zijn dat je ineens een zandweg tegenkomt, die eerder lijkt op een modderpoel. Wie dit ooit meemaakt, enkele tips:
- hou je stuur recht
- trap door en stop dus niet midden in de plas
- probeer de grootste kuilen te vermijden!
Gelukkig konden wij die tips zelf bedenken tijdens een proefondervindelijke tocht.
Op donderdag kwamen we weer iets later op school aan, door de felle regen. Vandaag hadden we eigenlijk geen plannen. We wisten wel dat juf Loes (mediatheek) en juf Lucenda (muziekjuf) een gesprek zouden voeren met de leerlingen van de zesde klas over tienerzwangerschappen. Omdat dit thema en de aanpak ons interessant leken, hadden we dit graag bijgewoond. Maar jammer genoeg kwam de zesde klas niet opdagen. Dus wordt het gesprek verschoven. Daardoor was er tijd vrijgekomen om de juf van het eerste te vervangen. Zij moest samen met haar parallelcollega op gesprek bij het schoolhoofd over de cijferlijsten van het tweede kwartaal. De leerlingen hadden enkele sommen opgekregen. Die hebben ze goed gemaakt, maar bij de verbetering merk je soms echt de hele gedemotiveerde leerlingen. Zij maken alles heel snel zodat ze ook snel klaar zijn. De leerlingen schrijven dan maar wat op en schrikken ervan als ze zoveel rood in hun schrift zien staan. Gelukkig merken de meesten dat ze bij de verbetering beter hun best wel kunnen doen.
Hanne heeft vandaag heel wat interviews afgelegd voor haar ontwikkelingsplan! Ondertussen speelde Ellen fotograaf en kon ze enkele andere taakjes bij andere leerkrachten gaan doen. Vandaag was het ook een speciale dag omdat we weer geconfronteerd werden met enkele vreemde thuissituaties van leerlingen. We zullen proberen om samen met de leerkrachten en de school het voor deze leerlingen terug zo aangenaam mogelijk te maken.
In de namiddag werkten we in het stagiaireboekje. Juf Sharda en het schoolhoofd hebben het initiatief genomen om een stagiaireboekje te maken. Hierin moeten al de stagiaires hun gegevens schrijven en er wat persoonlijks bijschrijven over de ervaringen op de school. Hanne verwerkte ook haar interviews naar een duidelijk geschreven document. In de avond keken we tennis. We zagen hoe de nummer 1 van de mannentop, Rafaël Nadal, werd uitgeschakeld door een sterke speler. Dit vond Ellen niet zo fijn! Ook keken we even naar het NOS-journaal over de Nederlandse crisis. We schreven een eerste deel van het blogbericht voor jullie! Vandaag heeft Hanne niet gepuft over de felle zon en warmte. Integendeel, ze vond het vandaag koud en dat heeft Ellen mogen aanhoren. Nee hoor, ze had gelijk. Het was vandaag echt fris door de regen en de wind.
Op vrijdag zijn we voor de kinderen weer een cadeautje gaan kopen. Omdat het tweede kwartaal op zijn einde loopt en de school de leerlingen wil motiveren om goed te werken in het volgend kwartaal, koopt de school soms wat presentjes. Vandaag kregen de kinderen sapjes. Lekker en gezond! Jammer dat er voor de leerlingen niets voorzien is...
Op school deden we weer een vervanging voor de vierde klas en Hanne ging tegerlijkertijd helpen bij de rekenspelletjes in de derde klas. De juf had assistentie nodig van de bedenkers van deze spelletjes. Hanne was de getipte persoon! Want op twee plaatsen kon Ellen niet zijn...hihi
Het regende vandaag weer keihard!! De files op de baan worden weer erger waardoor de reistijd van en naar school weer toe neemt!!
Ons verblijf kort op. Dat merken we omdat het donderdag vakantie is!! En na de vakantie moeten wij nog maar een week naar school. Dat geeft een heel raar gevoel! Gelukkig kunnen we woensdag mee op personeelsreis. Hopelijk is het dan wat beter weer. Er staat heel wat op de planning!
Dankjewel voor jullie tijd!
Groetjes aan iedereen!
PS: Het tijdsverschil met Belgie is nu 5 uur. Zoals ze al dachten, mochten wij niet meedoen met de klok te verzetten. Nu hebben jullie zekerheid daarover!
PS: We kondigen u met enige trotsheid het volgende aan:
We kennen ondertussen het Surinaamse volkslied in twee talen! Enkel de melodie moeten we nog eens extra horen, daar zijn we nog niet volledig mee vertrouwd.
Tot blogs!
Nu het bij jullie weer slechter weer, zullen wij hopen dat het bij ons beter wordt!!!
03-04-2009 om 20:51
geschreven door Ellen en Hanne
Wel met die leuze beginnen we deze week onze blog. Normaal starten we altijd met schrijven vanaf zaterdag maar omdat spijs en eten hier nu op zijn plaats zijn, beginnen we met het verjaardagsfeestje waar we op vrijdag 20 maart naar toe mochten.
We hebben veel en lekker gegeten en de gezellige familie ontmoet. Het nichtje van onze gastvrouw werd 20 jaar en gaf een immens feest: tafeltjes, stoelen stonden klaar, DJ was ingezet, eten werd gebracht, drinken was gekoeld en veel mensen waren uitgenodigd. Dat was echt een groots feest! Er was ook even tijd om de benen te strekken op de feestelijke muziek. Ondanks het feit dat we geen echte danseressen zijn, hebben we toch een poging gedaan om als blanken niet in schande te vallen. We strekten onze benen zeer voorzichtig op de dansvloer van zand om daarna volledig uit de bol te gaan op oa. de grease-medley
De aandacht van het mannelijk, Surinaams volk was dit keer sterk gedaald. Jammer hoor, we werden het net bijna gewoon En die verminderde aandacht was ook de reden waarom we zijn gevlucht van de dansvloer toen er trage liedjes gedraaid werden. We konden ook met twee blijven dansen en elkaar vastpakken, maar dat hebben we, om ons dansend imago hoog te houden, maar niet gedaan. Dus een lied zoals If tomorrow never comes werd door ons vanop de zijlijn meegezongen.
Het was niet erg laat toen we vertrokken. Het feest was nog lang niet gedaan maar we waren allen erg moe en moesten nog een uurtje rijden voor we terug zouden zijn in ons nederig stulpje. Dus hebben we de mensen om 00.00 bedankt en goedenacht gezegd en zijn we naar huis gehobbeld door wegen van zand én putten.
Zaterdag mochten we vroeg uit onze nest komen, want we mochten met gastvrouw Agnes eens mee naar huize Ashiana, een rusthuis voor de jongeren boven de 60 jaar. Ze gaat daar gezellig praten met de mensen en zorgt ervoor dat de mensen die naar de kerk willen gaan, naar de geïmproveerde kerk gebracht worden. We mochten dus eens mee en omdat we haar altijd vol liefde horen vertellen over haar vrijwillige job konden we dit aanbod niet afslaan. We reden zelf 2 rolstoelpatiënten naar de zaal. Een heel avontuur als je weet dat we nog nooit in dat rusthuis met gangetjes geweest waren én we ineens alleen werden gelaten door onze gastvrouw. Dus Hanne reed eerst een vriendelijke, mooigeklede dame naar de zaal. Vertrouwend op haar oriëntatievermogen nam ze meteen de juiste route en afslag. Ze kwam samen met de vrouw heelhuids en op tijd aan voor de kerkdienst.
Ellen liep een eindje verder mee met Agnes tot ook zij ook werd losgelaten met een lieve dame in een rolstoel Ellen haar oriëntatievermogen is net iets minder dan dat van Hanne dus had zij meer schrik om te verdwalen. Gelukkig had zij de GSM bij in het geval dat er iets zou zijn, kon zij bellen om haar te komen zoeken in een gang. Toch waren al die maatregelen voor niets want ze begeleidde haar lieve dame naar de juiste plaats. Ook zij waren op tijd! Maar dat is logisch als je weet dat de pater te laat kwam! Zeker twintig minuten liet hij de mensen wachten. Gelukkig zorgde Agnes voor de nodige muzikale liedjes zodat de mensen konden zingen om de tijd te verdrijven. Toen de viering afgelopen was, kregen we heel wat eten en drinken omdat er jarigen waren. Eerst bewezen we onze diensten als serveersters en dan als eetsters. Het was lekker: bakabana, cake en cocosdrink. Van de cocosdrink heeft Ellen niet zoveel kunnen proeven want door snel te zijn, belandde dat bekertje al snel tegen de vlakte Typisch Gelukkig is ze zelf zo vriendelijk om haar eigen rommel op te ruimen
In de namiddag kregen we nog bezoek van juf Henna. Ze had een prachtig plan om op maandag uit te voeren maar daarvoor moest ze ons wel in traditionele kledij stoppen. Dat betekent dat Hanne Javaanse kledij aan mocht trekken en dat juf Henna voor Ellen een Hindoestaans pakje zocht. Voor de zekerheid mocht ze dat eerst passen en daarvoor dient een zaterdagnamiddag. Het paste goed! Alleen denkt juf Henna dat we een hele winkel kleren en sieraden bij hebben, ze begon op te sommen wat Ellen bij dat pakje moest aantrekken Pff, toen voelde ze zich even arm: een zwarte of bruine broek en een effen, liefst bruin, topje met enkele sieraden, mooie bruine slippers en zeker ook oorbellen! Ellen heeft zeer veel dingen bij die hiervoor in aanmerking komen, maar wegens enkele criteria kon ze dit toch niet dragen Waardoor het zoeken werd naar kledij. Gelukkig is er Hanne nog die bereid was een kledijverhuurbedrijf op te starten.
Tussen dit alles door, hebben we best hard voor school gewerkt. We zagen nog eens de kans om te POPpen. Schrik niet als u deze term niet kent: het is een term à la ons, voor het werken aan ons eindwerk (lees: afstudeerproject, meerbepaald ons Persoonlijk OntwikkelingsPlan = POP).
In de avond besloten we om er echt iets gezelligs van te maken: we legden de matrassen op de grond, we zetten muziek op via de laptop, Ellen maakte cocktailsaus en Hanne palmde de zak zoute chips in. Neenee hoor, ook Ellen mocht mee-eten en sopte genietend de chips in de saus. Lekker rustig babbelden we wat over koetjes en kalfjes. Al vlug werd het laat! Om half 12 verhuisden we onze matrassen weer naar hun oorspronkelijke positie en gingen we toch maar slapen. Bij dit hele gebeuren merkte we iets wat we al die tijd al dachten, maar nooit hebben gecheckt. Onze lattenbodems zijn houten planken die je gewoon als dienbord eruit kan nemen om chips en drinken op te serveren. Echt grappig!
Op zondag werden we letterlijk uit ons bed gebeld door juf Lucenda. Het leek op een noodgeval maar uiteindelijk viel het nog mee. Ze had de cell-nummer van een juf nodig. Dus wij gaven dat, nog half-slapend, door. Die telefoon zorgde er ook meteen voor dat we wakker waren en maar uit ons bed kwamen.
Zondag 22 maart staat bekend als wereldwaterdag. Vandaag hebben we extra bewust geleefd: we bezuinigden op het kraantjeswater én als dank voor goed drinkbaar water, dronken we enkel water vandaag. Geen stroop, geen cola, geen soft, geen melk! Enkel water!
Juf Henna is ook deze dag langs gekomen want de plannen om Ellen in een Hindoestaans pak te steken, waren gewijzigd. Nu kreeg ze een Creools pak. Dat betekent dat ze rond zou lopen als een Afrikaanse dame. Ook nu verwachtte juf Henna stapels en dozen vol met gouden sieraden! Het werd maar improviseren, want Ellen had hier niet bij stilgestaan toen ze NET ANDERHALVE MAAND geleden haar koffer in België samenstelde!
Omdat we vandaag echt anderhalve maand weg zijn en dus in de helft van ons verblijf zitten, hielden we op zaterdagavond het chipsfeestje en deden we vandaag extra ons best aan ons POP, aten we lekker veel fruit en hielden we een watermeloenpittenschietwedstrijd. Wat dit inhoudt? Wel bij een watermeloenpittenschietwedstrijd is het de bedoeling dat je met de pitten van een watermeloen een schietwedstrijd houdt. Je zet je allebei op dezelfde afstand van je doelwit, bij ons achter de tafel met als doel: verder dan de deur dus buiten te schieten, je neemt de pit tussen je vingers en je schiet die weg. Lukt het je om zo ver te schieten, dan win je. In dit geval won Hanne dus want de pitjes van Ellen vlogen overal behalve naar de juiste kant. De nederlaag werd gelukkig niet erg gevonden door de verliezer.
Vandaag werd onze gastvrouw ziek. Ze had het echt helemaal warm en toch ook koud, ze had erg veel last van evenwichtsstoornissen en voelde zich niet lekker. We gingen toen op ziekenbezoek omdat Arman er even alleen voor stond en het kleintje van Romeo (onze Surinaamse broer) op bezoek was, dus moest er ook iemand op hem letten. We zorgden ervoor dat Agnes goed lag, dat ze alles bij de hand had en dat ze rustig kon proberen te rusten.
Vandaag zag Hanne . het licht! We kregen namelijk bezoek van hem die licht in ons leven brengt . meneer de vuurvlieg. Dat beestje heeft voor Hanne meermaals mogen poseren en heeft heel veel aandacht gekregen. Ellen werd een beetje jaloers vooral omdat het beest eerst weigerde om nog licht te geven maar na lang wachten, is ook Ellen getuige geweest van het licht.
Op maandag zijn we vol goede moed en een hele kleerkast naar school vertrokken. Vandaag was het de afsluiter van het krantenproject voor de vierde klas. We verrasten de hardwerkende medewerkers met kleine presentjes en vooral met onze outfit! Het viel in de smaak. Nog nooit kregen we van zoveel leerkrachten, leerlingen en ouders zo vaak te horen jullie zien er mooi/ goed uit. Fijn om dat die dag te horen, maar het doet je nadenken over de voorbije dagen hihi
Verder hielpen we op school nog bij de opruim van de beurslokalen, in de muziekles bij juf Lucenda, we keken al wat fotos van de afgelopen week en we werkten kort verder aan ons muzisch project.
Toen we in de middag in de stad de bus moesten nemen, zijn we eerst naar het postkantoor geweest om een brief te posten en toen we merkten dat de kerk, waarvan we zeker weten dat deze een orgel had openstond, zijn we de vriendelijke schilders goededag gaan zeggen en heeft Hanne een orgel gezien. Ook dat prachtige muziekinstrument kreeg meermaals aandacht van Hanne en werd ineens een fotomodel.
In de namiddag waren we niet weg te slaan bij de laptop. We werkten verder aan ons POP, Ellen maakte een ondersteuningsfiche die twee weken geleden al op de planning stond maar omdat er te weinig tijd was om het goed uit te werken, was het deels blijven liggen. Hanne zorgde voor het draaiboek van de krant én van de beurs.
Op dinsdag mochten we op school heel veel dingen doen: we mochten weer helpen in de muziekles, we bereiden de personeelsvergadering van donderdag voor, mochten we aanwezig zijn op een korte vergadering over de klasondersteuning voor het rekenonderwijs, we werkten aan ons muzisch project, we mochten in de vierde klas even toezicht houden. Dezelfde schatten waar we een hele week mee werkten aan de beurs én een hele maand aan de krant waren nu echte monsters geworden die naar niets of niemand wilden luisteren en die later ook mochten nablijven omdat zelfs het schoolhoofd het beu was.
Toen we door het schoolhoofd in de stad werden gedropt om de bus te nemen, zijn we daar nog even gebleven. We hadden in ons hoofd om dit weekend een fiets te gaan huren en we vroegen ons af of ze ondertussen al fietsen had. Heel in het begin van dit avontuur waren we haar al eens gaan vragen naar stagiairefietsen, maar toen waren ze allemaal uitgeleend. Ze ging ons bellen als ze er terug had, maar we hoorden toen niets. Dus we profiteerden van het moment en gingen toch weer even een eindje wandelen om naar die fietsen te vragen. We kregen meteen de raad om meteen fietsen mee te nemen want voor het weekend had ze een grote reservatie. Maar zielig en arm als we zijn, hadden we op dat moment net te weinig geld bij zodat we als alternatief een paspoort of rijbewijs moesten afgeven. Omdat we geen bewijs bij hadden van onze rijkunsten en ook niet illegaal in het land willen verblijven, hebben we vriendelijk dit aanbod uitgesteld.
Na deze vruchteloze tocht besloten we eens in Torarica binnen te gaan. Een prachtig hotel vol Nederlanders. Ergens in dit gebouw zou onze tweede Surinaamse broer, Brian, moeten werken. Maar waar is ons nog onbekend. Daarom gingen we even op zoek maar ook deze tocht werd niet positief afgesloten. We zijn via de Waterkant eens naar Port Zeelandia getrokken. In brochure erg hoog aangeschreven maar ter plaatse maar gewoontjes.
We besloten dan maar om toch nog maar eens naar huis te vertrekken en namen dit keer nog steeds de bus om naar de Tweede Rijweg te gaan. Daar werkten we verder aan ondersteuningsfiches, draaiboeken en een muzisch project.
Woensdag zijn we naar school getrokken zonder een echte planning. Want vandaag had niemand ons echt nodig. Maar dit liedje duurt niet lang want al snel was duidelijk dat we af en toe ergens konden bijspringen en dat maakt ons zo gelukkig. Weten dat die mensen steeds durven vragen om een klas over te nemen, om een werkje op te knappen, om ideetjes uit te werken, is een erg leuk gevoel.
We mochten vandaag de vierde klas een groot halfuurtje overnemen omdat juf Brashuis even naar het schoolhoofd moest. We corrigeerden met hen het bijvoeglijk naamwoord. De eerste oefening ging echt schandalig. De monstertjes van gisteren waren hun afspraak met het schoolhoofd reeds vergeten. Gelukkig herpakten de leerlingen zich en konden we de volgende twee oefeningen wel goed verbeteren.
In de derde klas zijn we opstellen gaan verbeteren. Het is de eerste keer dat ze een opstel een cijfer moest geven en vroeg om onze hulp. Daarom zijn we daar gaan helpen.
In de namiddag scheen de zon weer prachtig. We hebben eerst wat fotos voor juf Brashuis op stick gezet, dan hebben we een aantal documenten in orde gemaakt om door te sturen naar België en totaal tegen onze principes in, zijn we op woensdag naar het internetcafé gewandeld. Enkel en alleen om ons POP-verslag door te sturen. Wanneer we terug thuis kwamen van onze missie, hebben we onze keukentafel afgebroken, naar buiten gesleept en hebben we ons rustig buiten gezet. De zon was toen al weggetrokken maar het was nog wel heerlijk buiten. Toen het etenstijd was, hebben we zelfs een gezellig dinner-by-night gehouden. Onze lieve bovenburen wilden ons nog een kaarsje aanbieden maar blijkbaar hadden ze de kaarsjes te ver verstopt want ons eten was al op en boven hadden ze het zoeken opgegeven. Dus geen romantisch theelichtjes bij onze spaghetti
Donderdag was een korte dag voor de leerlingen want vandaag was het personeelsvergadering. Een fijne vergadering waarin onze taak, ons werk én onze sponsoringen duidelijk werden vermeld naar alle leerkrachten toe. Sommige collegas hebben niet altijd een volledig beeld van wat we al deden omdat het niet altijd in hun klas was. Daarom zijn we blij dat dit op de personeelsvergadering vermeld werd. Ook het werk van onze collegas Anouk en Sonja werd, terecht, geprezen. Wij zijn ook heel blij dat hun zorgklas verdergezet zal worden door andere leerkrachten. Zo is het werk dat zij leverden, niet voor niets geweest.
We moesten samen met de leerkrachten enkele rekenspelletjes uitwerken, maar de creatieve juffen die we thuis zijn in de stilte, zijn niet meer zo creatief als er te veel gebabbeld, gelachen en getierd wordt. Daarom zijn de spelletjes die we uitwerkten, niet echt denderend. Ze zijn goed genoeg om verder uit te werken maar om nu meteen te gebruiken, moeten ze nog uitgebreid worden. Door dingen die er vandaag verteld werden, had Ellen niet zon goede dag vandaag. Maar gelukkig was dat in de namiddag al wel over.
Want in de namiddag zwerfden we in de stad weer rond met onze bankkaart in de hand. We zochten naar euros. Maar de bank was reeds dicht én de cambios waar je geld kan pinnen kan geen Belgische pasjes accepteren. Als dit geen disciminatie is!! Enkel Nederlandse bankkaarten zijn bruikbaar in die hokjes om geld af te halen. We hadden eigenlijk geld nodig voor onze binnenlandse trip (we weten nog niet goed wat) en voor het voorschot van onze fiets. Toch stapten we vol moed weer naar de fietsenverhuur en vroegen meteen of een voorschot in SRD ook goed was. Gelukkig deed ze hier niet moeilijk over en na een hele uitleg over de fietsen, de service en de voorwaarden, sprongen we op de fiets om na twee maanden niet meer te fietsen, toch weer op een fiets te kruipen én aan de andere kant van de baan te fietsen. Suriname heeft linksrijdend verkeer! Eigenlijk hebben we wel geluk dat we zo laat een fiets huren, nu zijn we de verkeerssituatie al een beetje gewoon. Toch blijft het aandacht vragen om niet op het verkeerde baanvak te belanden.
We maakten eindelijk kennis met de man die ons aan het tankstation s morgens altijd vriendelijk een zwaai, een lach en een goededag geeft. Zij naam is Robby en wou al heel lang kennis met ons maken. Ocharmkes, hij durfde niet. Wij zijn erg angstaanjagend s ochtends om 7 uur. Daarom kon hij niet op ons afstappen. Omdat het vandaag al 4 uur in de namiddag was, zagen we er waarschijnlijk iets minder wraakzuchtig uit en nam hij zijn moed bij elkaar om kennis te maken.
Oh ja, even vergeten te vertellen dat het ondertussen met onze gastvrouw terug beter gaat. Ze heeft de afgelopen dagen nog erg veel last gehad van haar draaierig hoofd, maar ze heeft toch besloten om vandaag naar het bos te gaan kamperen!
Volgende keer mogen we mee! Het kriebelt al als we eraan denken!! En eigenlijk letterlijk want we kunnen ons voorstellen dat er in dat bos erg veel kriebelbeestjes zitten :p
Op vrijdag waren we met juf Sharda op zoek naar sap voor de leerlingen. Iedere winkel waar ze informeerde, had haar verzekerd om 8 uur open te gaan. Om kwart voor acht stonden we voor een winkelraam dat eigenlijk om 8.30 zou opengaan. Ook de winkel verderop, opende om 8.30. Dat was dus wachten geblazen Juf Sharda heeft in haar auto wel een DVD-speler met een duidelijk schermpje zodat we muziekclips van Rihanna en Beyoncé konden kijken en luisteren. Vandaag kwamen dus weer te laat op school. Het was al van in het begin geleden dat we zó laat op school aankwamen. We bereiden ons meteen voor op de handenarbeidles in de tweede klas. De kinderen vonden het maken van het paashaasje erg leuk. Het record maak je werkje in stilte is meteen verbroken bij deze juf. We hebben nog nooit een klas zo stil geweten als ze knutselen. De kinderen mogen niets zeggen tegen elkaar en dat maakte deze les zo speciaal. Wanneer de juf weg was, begonnen de leerlingen een beetje te praten en we waren eigenlijk blij dat de leerlingen nog konden praten want in deze klas leren ze niet praten. Het mooie aan deze leerlingen is dat ze niet profiteren van de nieuwe klassituatie als ze andere juffen hebben. Ze blijven rustig en ze praten niet storend.
In de derde klas gingen we na de pauze stempelen met verf. De leerlingen vonden het erg leuk en waren erg blij dat ze eens mochten verven!
Vlak na school zijn we op stap geweest met juf Erika! Een lieve juf van de derde klas die 2 jaartjes ouder is dan wij en die ons vandaag meenam naar veel verschillende plaatsjes. We bezochten de wandeltuin van Torarica, het casino met de zeer onvriendelijke man die Ellen een trauma bezorgd heeft, een ijssalon met lekkere ijsjes, de Maretraîte-Mall (winkelcentrum) en een Chinees restaurant. Het was een fijne namiddag en daarom onze verontschuldigingen dat onze blog een dagje later online staat.
Wat we op zaterdag gaan doen, buiten dit bericht op de blog zetten, een ondersteuningsfiche opstellen, het muzisch project verder uitwerken, ons persoonlijk dagboek verder aanvullen, weten we nog niet. Vandaar dat we heel vereerd zullen zijn als we dat volgend blogbericht mogen schrijven.
We willen ook nog even zeggen dat we deze week erg mooi weer gehad hebben. We zijn dit keer niet verrast door de zon, want we zaten ofwel op de bus, ofwel binnen ofwel wandelden we in ons schooluniform naar huis (schooluniform = lange broek of driekwartbroek en T-shirt met mouwen). Dit is dus voldoende bescherming om niet als een kreeft thuis te komen.
Hips Hips Hips Hoera!
Hips Hips Hips Hoera!
Hips Hips Hips Hoera voor de speciale mensen die jarig zijn (geweest)!
Doe er nog vele gezonde, leuke en goedlachse jaren bij!
Verjaardagsgroeten van Hanne!
Verjaardagsgroeten van Ellen!
ps: Wij hebben hier nog niets vernomen over het zomeruur. Dat betekent waarschijnlijk dat Suriname niet meedoet met een uursverandering.
Dus als jullie van plan zijn om de klok te veranderen,
betekent dat dat het tijdsverschil met Suriname 5 uur is!
Voor jullie is dat niet zo erg, maar dat betekent dat wij voor onze berichtjes, telefoontjes en msngesprekken één keer extra moeten nadenken hoe laat het bij jullie is.
Als we ons mistellen, alvast sorry (als het niet expres was :p)
Liefs!!!!
28-03-2009 om 15:17
geschreven door Ellen en Hanne
Hallo iedereen, hier zijn we weer ! Onkruid vergaat niet dus wij ook niet!! hihi. Ook deze week hebben we weer een bewogen week achter de rug. Deze keer was het niet de regen die ons bezighield maar een krantenproject, de beurs en de kijkmorgen.
Meer hierover zo meteen!
We zullen eerst rustig beginnen bij zaterdag 14 maart. Op deze dag trokken we naar de stad om informatie te verzamelen ivm. de trips naar het binnenland. Er is echt heel veel keuze, maar ook heel veel prijsverschil. Daarom moeten Hanne en ik nog steeds een vergadering houden om een beslissing te nemen. Vandaag hadden we geluk want bijna viel onze trip naar de stad in het water! De ochtend begon mooi, maar plots viel er water naar beneden. En we hadden gezegd dat we niet naar de stad zouden gaan bij regenweer. Het is dan helemaal niet fijn om zo rond te slenteren en in overvolle bussen te kruipen met natte mensen Maar de weergoden hadden nog wat zon over gehouden en dat was zaterdag te merken. In de reisbureautjes waar we geweest zijn, werden we steeds vriendelijk ontvangen! De Surinaamse gidsen uit het reisbureau dat ons op dit moment redelijk kwaliteit-prijs-verhouding goed lijkt, zagen het meteen zitten om met ons op pad te gaan! Die man die ons te woord stond, was echt grappig! Altijd maakte hij van die flauwe mopjes en dan zei hij daar telkens droogjes achter: het was een mopje, hoor!Jaja, klanten winnen noemt men dat eigenlijk.
We waren niet van plan om lang in de stad te blijven want Ellen had eigenlijk niet veel zin om te slenteren, maar geloof het of niet: zij was nu diegene die bleef slenteren. Het was echt gezellig om door de stad te wandelen. Het was helemaal niet druk en de zon scheen echt heerlijk.
Toen we even aan de oever van de rivier onze boterhammetjes met kaas en confituur aan het opeten waren, werd onze eetlust al gauw verstoord door een man met de prachtige naam Jim. Hij had ons zien voorbijlopen en zijn hart sloeg enkele slagen over Je hebt zo van die momenten wanneer je een meisje ziet, dat je niet meer weet waar je bent en blablabla Wel meneer Jim had ons lieve Hanne gezien en vond haar geweldig mooi! Ons smoesje dat we allebei een Belgische vriend hebben én dat we hen doodgraag zien én nooit meer kwijt willen, deed meneer Jim een toontje lager zingen. Gelukkig bleef hij wel beleefd, want je hebt ook een ander ras dat onbeleefd, opdringerig en hinderlijk is, maar daar hebben we nog geen ervaring mee. Toch behouden we onze denkbeeldige, knappe, lieve, gespierde Belgische vriend voor in het geval hij nog eens nodig is!
Na een lekker ijsje besloten we toch maar terug te gaan naar onze stulp in de Tweede Rijweg. Thuis aangekomen, leken we verrast door de zon We vertellen niet in alle kleuren hoe we eruit zagen, want dat is niet nodig. We hadden geen zonnecrème hadden en we hadden één kleur gekregen.
Na een pijnlijke, slapeloze nacht voor Hanne, een goede nacht voor Ellen en een lekker ontbijt konden we er weer tegenaan voor een frisse zondagochtend. Neem het woord fris niet te letterlijk, want ook vandaag scheen de zon! We waren na de regen van afgelopen week al vergeten hoe het voelt om de zon te zien en te voelen
Normale mensen nemen op zondag een rustpauze, anderen gaan op familiebezoek, nog anderen maken hun huisje proper, maar voor ons was het een schooldag!! s Middags waren we door juf Brashuis uitgenodigd om de beursstanden klaar te gaan zetten. Eerst was dit op vrijdag gepland maar toen waren de lokalen niet vrij en had de juf onze knutsels niet bij! Dan werd het maar verschoven naar zondagmiddag!
Als echte juffen die alles overhebben voor een geslaagd project, gingen we naar school om de krantenstand en de kinderrechtenstand op te stellen. Het was ons op dat moment nog niet erg duidelijk hoe de juf de stand wou hebben en hoe de klasorganisatie na half 10, dus na de beurs zou verder gaan met die stand in haar klas. Maar dat zal zich later wel uitwijzen.
We gingen, naar haar zeggen, zéker voor vier uur klaar zijn. We waren tenslotte ook al van 12.00 aan de slag. Maar niets was minder waar: om klokslag half 5 konden we de school goededag zeggen en dachten we eindelijk aan onze volgende schoolopdrachtjes te beginnen: werk wat opdrachten uit die de leerlingen en ouders kunnen doen tijdens het kijkmoment beurs rond kinderrechten Maar nee, onze plannen kon niet doorgaan want juf Brashuis wou gaan rijden We hadden natuurlijk ook een welgemeende neen kunnen zeggen, maar als jullie weten wat we nu hebben meegemaakt, dan zegt een mens geen neen!
We reden naar Commewijne, een district in Suriname én vervolgens reden we door naar Nieuw Amsterdam om te belanden bij de Surinamerivier! Wat een prachtige plek!! Lekker rustig, heerlijke zon, fijne sfeer, lieve mensen, leuk gezelschap (juf en haar zoontje Jair) Waauw, deze plek staat in onze top van de te bezoeken- plaatsen in Suriname.
We vertrokken net voor zonsondergang maar konden toch enkele mooie fotos nemen van een prachtige zon die bijna ondergaat! Echt waar, op dat moment leek het voor ons even vakantie alsof de beursweek nog veraf was
Na een lekker bakabana, een Surinaamse, gebakken banaan met pindasaus (echt lekker!!) vertrokken we naar huis. Om terug thuis te geraken moesten we over de grote brug die Commewijne met Paramaribo verbindt. Het is een prachtig zicht hoeveel lichtjes Paramaribo telt by night.
We aten nog een kleinigheidje en gingen heerlijk genietend naar dromenland.
Maandag zou al vroeg beginnen, helemaal klaar voor de beursweek gecombineerd met een kijkmoment voor de ouders én de lancering van dé schoolkrant. Lekker druk!
Door de regen ging de verwelkoming van de ouders door in het muzieklokaal. Zes kinderen van de zesde klas hadden een eigen lied geschreven dat met begeleiding gezongen werd voor elke aanwezige ouder. Het was heel mooi om te horen!
Na de speech van ons schoolhoofd mochten we naar onze krantenstand. We werden er een beetje ingesmeten. We kregen normaal wat info om te vertellen aan de bezoekers maar die ontbrak. Toch konden we de ouders heel wat informatie geven en verkochten we heel wat kranten. De eerste oplage telde 50 stuks en bij natellen op het einde van de beurs telde we er nog 2 We moeten wel eerlijk zijn dat er 6 afgekeurd werden. Bij hen ontbrak pagina 2. Toch hebben we onze job als krantenjuffrouwen en krantenverkoopster niet slecht gedaan!
Omdat er dus een herdruk moest gebeuren, waren we bereid om de kleine schoonheidsfoutjes nog weg te halen uit de krant!
De rekenhoek in 3 A werd aangevuld en kan nu volledig in gebruik genomen worden! We zijn benieuwd. Voor diezelfde klas mochten we ook een handenarbeidwerkstukje bedenken. Ook hier was het thema Pasen.
In de namiddag werkten we onze kinderrechtenopdrachten voor de volgende dag uit. De kinderrechten die de leerlingen zouden bestuderen waren:
-het recht op spel en ontspanning
-het recht op het verzamelen van informatie en het geven van de eigen mening
-het recht op opgroeien bij familie
Het werd voor ons weer een drukke avond én beseffen dat we dringend een aantal andere opdrachten moeten proberen af te werken. Maar het lijkt ons nog niet te lukken.
We gingen dus best laat slapen, om de volgende dag weer wakker op te staan.
Op dinsdag was het wakker opstaan, voor Ellen serieus mislukt Ze liep erbij als een zombie. Maar gelukkig deed de wandeling naar de bus al wonderen en werd de levenskwaliteit van haar net iets beter dan het was om kwart voor zes.
Vandaag was het ook weer een beursdag-kijkmorgen-krantenprojectdag. Maar vandaag kregen we een andere taak. Hanne was alleen verantwoordelijk voor de kinderrechtenstand en de leerlingen, Ellen moest de krantenstand voor haar rekening nemen. Vandaag is gebleken dat ons schoolhoofd ons werk erg respecteert en dat ze dit jaar erg blij is met die wonders van stagiaires. Ook de juffen van Vorselaar, Anouk en Sonja, leveren erg goed werk! We zijn blij dat we tussen de taakjes door eens een babbeltje kunnen slaan met hen. Zo leren we elkaar wat beter kennen en kunnen we ook wat van elkaar leren! Ze kunnen ons veel vertellen over de achtergrond van sommige leerlingen en over waar we ook rekening mee kunnen houden. Wij zien de meeste leerlingen niet echt vaak in een les, maar als we eens een les in die klas moeten geven, weten we waar ze het moeilijk mee hebben.
Na het opruimen van de stand, dachten we nog wat na over de volgende activiteiten die Hanne moest begeleiden op woensdag.
Hanne had vandaag de gelegenheid om zich eens in een ander kleedje te stoppen. Juf Brashuis wil op maandag de leerlingen verrassen. Ze wil dat we daarvoor in traditionele klederdracht komen en de juf bracht al Javaanse kledij mee. Omdat het gemakkelijker voor Hanne zou zitten dan voor Ellen, mocht Hanne naar de geheime ruimte meekomen en werd het al meteen gepast. Ze kreeg zelfs een extra huiswerkje: leer deze tekst in het Javaans uit het hoofd en zeg het maandagochtend tegen de leerlingen.
Oefenen geblazen!
In de namiddag hebben we gezellig buiten gezeten. Onze prachtige glazen tafel werd naar buiten gesjouwd, onze knutselspullen lagen in onze buurt en lekker ingesmeerd konden we genieten van de zon! Hanne was ondertussen voldoende hersteld om buiten te zitten in de zon (mits extra bescherming van een modieus T-shirtje, een hoedje en haar zonnebril die ze opzet als ze haar lenzen niet inheeft) maar toch waren haar hersentjes dit weer nog niet gewoon. De zin: pfff, het is warm werd enkele malen herhaald alsof ze al vergeten was, wat ze 5 minuten eerder gezegd had. Soms werd dit tafereel wel aangenamer voor Ellen. Dan werd die favoriete zin afgewisseld met een nieuwe: pfff, ik heb nog nooit zo hard gezweet als hier in Suriname. Toch een kwestie van afwisseling Gelukkig maar! Af en toe hebben we elkaar even in de schaduw gezet zodat we konden afkoelen.
Na lekker buiten eten, gestoord door onze lieve oudste Surinaamse broer konden we wachten tot we buiten niets meer zagen om binnen terug verder te werken met wat we bezig waren:
-het recht op een veilig en gezond leven
-het recht op bijzondere zorg voor gehandicapte kinderen
Ook vandaag werden de plannen om onze ondersteuningsfiches en ons dagboek bij te houden, verschoven. De ondersteuningsfiches zijn de documentjes die we bijhouden ivm. onze stage. Hierin noteren we wat we die dag gedaan hebben en wat we als huiswerk gekregen hebben naar de volgende dagen toe.
Voorlopig doen we het dus maar op
een oudere manier
met pen en papier,
zo gaat het meestal hier.
Maar we doen het met veel plezier.
Jammer genoeg hebben we te weinig tijd
en daarvan hebben we best spijt.
Op woensdag was Ellen net iets wakkerder opgestaan dan Hanne. Vandaag ging het weer hetzelfde als de voorbije dagen Beurs, activiteiten rond de kinderrechten, krantenverkoop, verwelkoming ouders Het verliep vandaag al iets rustiger dan gisteren, maar toch zijn de leerlingen zo enthousiast door de dingen die ze mogen doen, door de activiteiten waaraan ze mogen deelnemen, dat ze snel beginnen roepen en vooral snel vergeten wat je hen vraagt!
Gelukkig kon Hanne de leerlingen de baas en had Ellen vanuit haar krantenstand een overzicht zodat zij de belhamels eruit kon nemen
Vandaag verkocht ook de krant weer beter als gisteren. Gisteren zat de verkoop echt in een dipje maar vandaag werden er toch maar weer een 30-tal verkocht!
In de derde klas gingen we de les handenarbeid rond Pasen uitvoeren. Juf Erika is een erg lieve, jonge juf die heel graag een babbeltje slaat met ons. Daarom kon Hanne even rustig gaan zitten bij haar. Juf Ellen had het op dat moment niet erg druk en Hanne was wat moe dus het was haar gegund om even op een stoel te zitten en te rusten.
In de namiddag werkten we verder aan de kinderrechten. Voor donderdag moesten volgende rechten uitgewerkt worden:
-het recht op onderwijs
-het recht op bescherming tegen mishandeling en geweld
-het recht op bijzondere bescherming bij oorlog
Dat ging goed maar het nam toch weer meer tijd in beslag dan gepland en gehoopt! Onze lieve gastheer, Arman, zorgde voor een gezellige babbel met veel informatie over de politiek, de plannen, de geschiedenis van Suriname.
Zoals we al wel eens vertelde is deze man een erg moedige, lieve en grappige man met prachtige verhalen. Eén probleempje: als hij eenmaal begint te vertellen, moet je zorgen dat je geen aardappelen op het vuur hebt staan, want de kans dat ze doorkookt zijn, is vrij groot. Gelukkig was het net niet het geval! Maar deze man heeft zoveel mooie verhalen en hij kan zo lang blijven vertellen dat het best een klein uurtje kan duren voor hij zelf weer terug aan de slag gaat in de tuin of boven.
We waren vandaag ook blij verrast door onze post! Hanne kreeg een brief van een lieve vriendin en Ellen van haar liefste bomma! We waren verrast dat de brieven ons toch gevonden hadden, want deze schrijfsels waren 3 weken onderweg! Maar gelukkig, kregen we ze toch nog aan!!
Donderdag was een vreemde, frustrerende dag. De juffen van de beurs hadden 10 minuten jeugdjournaal uitgenodigd om te komen filmen over de beurs, de kijkmorgen en de krant. Deze mensen waren wat laat waardoor sommige ouders en juffen een beetje gefrustreerd geraakten omdat de tijd zo lang duurde. Ook wij moesten met onze activiteitjes de leerlingen bezig houden. Dit ging allemaal goed, tot ze alles gedaan hadden en ze het uiteindelijk nog eens moesten doen omdat ze nog kwamen filmen. De leerlingen begonnen erg rumoerig te worden, de klasjuf was een beetje teleurgesteld en wij vonden het ook niet fijn hoe het er op dat moment aan toe ging. Net na het opruimen van de activiteitjes kwamen ze in onze klas filmen De juf van het krantenproject was echt erg boos en bezorgde ons eigenlijk ook geen fijn gevoel meer. We hadden zoveel werk gestoken in de krant, de kinderrechtenstand en de activiteitjes rond de kinderrechten en nu reageerde zij haar teleurstelling wat op ons af zodat we ook een beetje gedemotiveerd waren. Gelukkig hebben de meeste leerlingen van die klas ingezien dat ze fout waren, waardoor we twee mooie bloemetjes gekregen hebben én massas knuffels van hen!
Lieve knuffels van lieverds zoals: Ursila, Jorghinio, Shane, Anfernee, Demi-Lean, Tanuya Zoiets doet toch deugd! Dit zijn, niet te vergeten, kinderen van de 4e klas! Dit hielp ons echt vandaag!
We gingen nadien nog naar de muziekjuf om nog wat vragen te stellen over ons muzisch project en bij de judomeester gingen we ook nog eens goededag zeggen.
Wat we in de namiddag deden, kunnen jullie misschien al wel raden
We werkten kinderrechten uit! Op het programma:
-het recht op veilig en gezond water
-het recht op bescherming voor straatkinderen
Om 19.00 zaten we voor onze kleine televisie, afgestemd op channel 8, om het journaal te kunnen bekijken! Jawel, item in dit journaal: de O.S. Clevia heeft een schoolkrant! Onze materialen van de kinderrechtenstand, de krant en enkele van onze leerlingen kwamen heel goed in beeld en mochten zelfs het woord nemen!! Trots als we waren, zaten wij ook te glunderen achter ons televisieschermpje!
Het is grappig om ons nu over straat te zien wandelen Af en toe zwaaien we eens terug naar mensen (lees: mannen of jongens) die ons vriendelijk groeten. Als die mannen in de bus zitten, kunnen die toch niet ineens uitstappen en op ons afkomen. Daarvoor zijn ze toch te bang! We blijven hier voorzichtig mee maar de tijd van negeren is toch wel zwaar. Daarom proberen we nu af en toe onze zwaaikunsten te oefenen. Af en toe liggen we toch wel strijk van het lachen. Die mannen hebben helemaal geen idee dat ze reactie zouden terug krijgen. Daarom zijn ze meestal zo blij dat ze even vergeten dat ze ook kunnen uitstappen Dus we passen op, maar zijn al wat getraind in voorzichtig reageren.
We lezen trouwens op onze Druivelaar dat het in Antwerpen en omstreken: Vaderdag is!
Dus lieve dads en lieve vake,
Vader worden is een gunst.
Vader zijn een hele kunst.
Bedankt voor jullie steun en bemoedigende woorden!
Op vrijdag was het weer hetzelfde verhaal wat beurs en de rest betreft. Vandaag was ook de belangstelling van de ouders miniem. Gelukkig zijn de vervelende situaties van gisteren nu opgelost en kan iedereen weer in vrede met elkaar leven.
We werkten met de kinderen hard rond de kinderrechten rond water en bescherming voor straatkinderen. De kinderen waren snel met hun opdrachtjes klaar en mochten toen vrije opdrachten uitvoeren mbt. het recht waar ze mee bezig waren. Sommige leerlingen zijn echt creatief! Het samenwerken ging beter dan afgelopen dagen want toen was het echt rampzalig.
Net op het moment dat we onze handenarbeidles in de derde klas zouden beginnen, mochten we onze spelletjes van de afgelopen dagen nog eens uitleggen aan de leerlingen. Dan zouden ze nu nog eens kunnen spelen én zou de leerkracht de uitleg op video vastleggen. We voelden ons net echte sterren
De les in de derde klas ging goed, al was het duidelijk te merken dat die leerlingen het tijd vonden dat het weekend begon! Ze waren wat moe gewerkt en wilden niet meer opruimen Toch hebben zij na het nog eens vragen alles goed opgeruimd.
Vanavond mogen we mee naar het verjaardagsfeest van het nichtje van onze gastvrouw! We zijn benieuwd wat we te eten zullen krijgen, hoe het zal zijn en vooral hoeveel aandacht ons Hanne zal krijgen van de pleegzoon. Want vorige keer was hij best behulpzaam voor haar. De communicatie tussen hen beiden loopt niet van een leien dakje. Hij praat normaal geen Nederlands maar speciaal voor ons deed hij wel moeite om zich verstaanbaar te maken. Al was het verstaanbaar vaak weg en lachwekkend.
Ellen waakt over Hanne en springt bij op de momenten dat Hanne even vergeet dat er in België nog een vriend van haar zit!
Dus thuisfront: wees niet ongerust Ellen laat haar geen seconde meer alleen!
Dit weekend zitten we in de helft van ons Surinaams verblijf! Dat wil zeggen dat jullie dringend moeten gaan genieten van de rust die jullie momenteel nog even hebben.
Wij moeten hier nog 2 weken naar school. Dan is het voor ons paasvakantie (2 weken en 1 dag) en dan gaan we nog een volledige week naar school proberen te gaan! Dus eigenlijk als we het zo bekijken, is het helemaal niet lang meer!
Het doet raar om te weten dat we in totaal nog maar 3 weken naar school moeten, maar toch nog anderhalve maand in Suriname zijn.
Aan al de jarigen van de afgelopen week en de komende week:
à hips hips hips hoera !!
Maak er een fijne dag van,
maak er een fijn levensjaar van!
Zorg dat de taart klaar staan als we terug komen,
voor de rest mag je heel even aan ons denken
en daarna rustig verder vieren!
Kus Kus Kus
Hanne en Ellen xxx
20-03-2009 om 19:55
geschreven door Ellen en Hanne
Toen wij in België vertrokken, ondertussen een maand geleden, wisten we dat we in Suriname aan zouden komen wanneer het regenseizoen zou zijn. We konden ons voorstellen dat we onverwacht voor een stortbui zouden moeten gaan schuilen en dat we de Belgische buien niet zouden missen, maar wat we hier deze week gepresenteerd kregen, hou je niet voor mogelijk. Van vrijdag is het aan het regenen. Zaterdag viel het nog mee, zondag was ook een grijze dag maar af en toe kon je buiten komen, maar wat we maandag meemaakte, was een natte ervaring. We vertellen jullie er later meer over. Eerst een kort overzicht wat we in ons weekend deden:
Zaterdag zaten we zonder plannen wat te niksen in ons nederig stulpje. We hadden iets langer geslapen dan we normaal kunnen doen en hadden wat rustige schoolwerkplannen. Het zag er naar uit dat het een regenachtige dag zou worden en dat we dus toch niet veel buitenshuis konden gaan doen. Maar dan kennen we onze gastvrouw nog niet goed genoeg! Het was nog geen half 10 en ze stond al aan onze deur om te vragen of we niet graag meegingen naar haar zus. Natuurlijk sloegen we dit aanbod niet af. We waren nieuwsgierig waar tante Joyce woont en wie ze eigenlijk is Dus gingen we lekker mee op deze familieuitstap. Tante Joyce woont toch wel een uurtje rijden van hier. Zandweggetjes vol putten moet je trotseren om op het platteland te komen. De gastvrijheid waarmee we onthaald werden, de omgeving waar ze woont deden ons zo goed, dat we die kuilen in die modderige wegen al lang vergeten waren.
Tante Joyce is eigenlijk de boerin van de familie. Een paradijs vol planten verbergt een gezellig boerderijtje met allerlei dieren: biggetjes, koeien, blaffende bijtende honden, kippen Ook geen alledaagse boerderijdieren hielden zich schuil in dit paleisje: karpers, papegaaien én een aapje!! Een erg lief beest dat niets van vrouwen moet hebben wat onze soort dat diertje misdaan heeft, zouden we graag ooit te weten komen, maar zal een onmogelijke zaak zijn. Gelukkig vindt hij in onze gastheer Arman, zijn beste-beestige vriend. Die twee lijken net een komisch duo als ze zich midden in een gesprek vertoeven.
Tante Joyce had zich kosten noch moeite gespaard om ons van heerlijk eten te voorzien: nasi, gebakken banaan, tomaatjes, komkommer, kippenbilletjes. We schepten ons een lekker groot bord en aten als echte Surinamers dat hele bord leeg! Men zegt altijd dat Surinamers grote eters zijn: wel, wij kunnen dat alvast bevestigen en stilaan begint het ons ook aardig te lukken om hen te evenaren.
De namiddag vloog voorbij want na een gezellige babbel met de pleegzoon, het familiebezoek van de dochter, haar man en het kindje, reden we terug naar huis. Het was ondertussen 18.30. We waren al van 10.15 het huis uit! De tijd gaat écht snel als je een fijne tijd hebt! Toen we thuis kwamen, hebben we wat nagebabbeld, een kleinigheidje gegeten en zijn we gaan slapen.
Op zondag zouden we wat schoolwerkplannen moeten inhalen. We werkten een hele dag aan de aankledingsmaterialen voor de beurs. De stand van de kinderrechten moet een mooi uitzicht krijgen en dankzij onze creativiteit mochten we dit taakje ook uitvoeren. We maakten enkele materialen en konden in tussentijd nog even naar de winkel voor enkele boodschappen.
Vandaag was het internationale vrouwendag, We weten niet wat jullie hiermee deden, maar wij hebben elkaar even in de bloemetjes gezet. Hanne had een prachtige kunstwerkje gemaakt en Ellen dacht de tafel al te dekken voor Hanne wakker werd. Net op tijd was de tafel klaar, want Hanne is een vroege vogel!
Maandag was zoals we reeds vertelden, een natte ervaring. Het regende en het regende tot er straten blank stonden en sloten overliepen. De sloten naast de weg, moeten ervoor zorgen dat het water van de straten wegloopt en in die sloten wegvloeit. Maar vandaag zorgde het water ervoor dat je het verschil tussen een sloot en de weg niet zag!
Op school zelf, hebben we geen last van de regen. Slechts enkele plassen, een lekkende dakgoot, een drasserig voetbalveld, kunnen vermoedens opwekken dat het regent, maar de weg naar school is met dit weer echt onverantwoord om te rijden!
Heel veel scholen zijn vandaag dicht gebleven omdat klaslokalen onder water stonden. Maar Clevia blijft open! Dus wij moesten naar school.
Vandaag hebben we veel op school gewerkt. Eigenlijk moesten we wat tijd inhalen voor ons eindwerk en muzisch project maar dit werd al gauw verstoord door de drang naar het krantenproject. Dat project ligt ons zo nauw aan het hart dat we graag helpen wat er ook moet gebeuren. Later op de dag gingen we knutselen in de vijfde klas! Ook deze kinderen waren enthousiast en werkten goed mee. Dan is het toch altijd fijn om die mannen tijdens de pauze, te horen vertellen wat ze gedaan hebben.
Toen we om 13.00 naar huis mochten, moesten we in de stad de bus naar huis nemen. Maar dit was een avontuur op zich: de stad stond blank, huizen waren ondergelopen, autos stonden midden op de straat omdat er water binnengekomen was, er waren aanrijdingen gebeurd Deze chaos zorgde ervoor dat een busrit van een kleine 20 minuten, nu een busrit van anderhalf uur werd! Zelfs de bus had last van het water, want af en toe schokte ze wat meer dan we van de bussen gewoon zijn.
Na die lange rit, op een volle en warme bus, konden we eindelijk uitstappen op de hoek van de straat. In de Tweede Rijweg was de baan droog. Af en toe stond er een perceel onder water, dus we waren een beetje bang dat het ook bij ons zou binnengelopen zijn. Maar het is nogmaals bewezen dat wij boven ons, twee engels hebben wonen. Zij zorgden ervoor dat ons huisje droog bleef. Toen we thuis kwamen was het water al weggetrokken waardoor het leek alsof er nooit een probleem was. Maar toch willen we die lieve mensen best geloven. Heel Suriname sprak over dit is nog nooit gebeurd dus een regenseizoen als dit, hebben ze hier nog niet meegemaakt nu dus wel en wij ook!
In de namiddag hebben we onze schoolnotities aangevuld en zijn we onze kleerkast gaan uitladen om oude kledij te vinden voor morgen.
Waarom voor morgen? Wel dinsdag werd er op school Phagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans feest dat symbool staat voor verdraagzaamheid. Voor we dit feest mochten meevieren, moesten we een wandeling van 40 minuten maken. Er was zon drukte op de baan dat de bussen helemaal vol zaten en geen meter opschoven. We stonden 20 minuten op een bus te wachten en de drie die stapvoets voorbij kwamen, zaten vol. Moedig als we zijn, probeerden we de verloren tijd al wandelend in te halen, want aan die file was voorlopig nog geen einde te zien. Uiteindelijk kwamen we moe gestapt aan bij het tankstation waar we opgepikt werden en onze chauffeuse kwam er ook net aangereden. We trokken nog een laatste sprintje, sprongen in de auto om met een kleine vertraging naar school te rijden.
Op een feest als Phagwa, moet je echt erg verdraagzaam zijn. Ze smijten met poeder naar iedereen. Omdat we heel graag wilden meedoen, hadden we onszelf ook poeder aangeschaft. Prachtig roze dat bij elke kleur van oude T-shirt past. Eigenlijk is het een religieus feest waar enkel die geloofsovertuiging aan mee doet, dus de kinderen die een ander geloof hebben, kunnen niet mee doen, maar wij wilden dit ook in het echt meemaken, dus we gingen gewapend op pad! We hebben alle kleuren gezien: wit, blauw, felgroen, felrood, roze, oranje, geel De kinderen amuseerden zich rot! Ook de weergoden waren goedgezind vandaag want op een paar kleine miezerige buitjes is het heel de voormiddag droog gebleven waardoor het feest niet afgelast moest worden. Ook wij hadden onze slechte kledij dus aangetrokken en begaven ons tussen de leerlingen, de leerkrachten en de poeder.
We voelden ons net twee wandelende schilderijen! Het was een unieke belevenis die we na lang schrobben nog kunnen voelen. We hadden gelukkig nettere kledij bij, want anders zouden we niet terug geraken omdat we niet zo vies in de auto mochten meerijden.
Een douche met veel zeep en shampoo later, konden we als twee herkenbare stagiaires nagenieten van deze ervaring! Omdat het woensdag de echte feestdag is, zijn we vrij op woensdag! Daarom konden we in de namiddag wat rustiger werken aan onze schooltaken, want het zou toch pas voor donderdag zijn!!
Woensdag was het echt phagwafeest. We hebben nog even nagedacht om naar de stad te gaan om de sfeer er op te snuiven, maar het weer was niet zo best, dus zijn we thuis gebleven. We hebben rustig wat gewerkt voor school, nog wat gepraat met Armand die ons veel verteld over de Surinaamse geschiedenis en gewoontes. Daarna was het tijd om ons klaar te maken voor het verjaardagfeest van onze lieveschoonzus.We kwamen aan en werden heel hartelijk verwelkomd, natuurlijk op zn Surinaams met hapjes en drankjes. Stilaan stroomde de andere vriendelijke mensen binnen. Er werd heel veel gelachen en plezier gemaakt, we genoten ervan. Dan kwam het eten... Agnes had ons gewaarschuwd dat we vooaf niet moesten eten en gelukkig had ze dat gezegd. Er was veel en overheerlijk eten voorzien. Of dit alles nog niet genoeg was, kwam er een super lekker dessert aan. Mmm, het water komt nog in de mond als we eraan terug denken. We waren als eerste aangekomen en we gingen als laatste weg. Het was heel goed geweest en hebben ons zeker weten geamuseerd tussen de leuke, vriendelijke en grappige Surinamers.
Donderdag begon met natte voeten. Dit keer waren we zelf wel droog op school aangekomen, maar nu was het muzieklokaal niet gespaard gebleven. Samen met juf Lucenda, de muziekjuf en enkele leerlingen schepten we het lokaal droog. Er stond ongeveer 20 cm over heel de klas. We gingen op zoek maar emmers, aftrekkers, dweilen ... en langzaam daalde het water. De juf was ons zo dankbaar dat ze ons trakteerde op een ijsje tijdens de pauze, hihi. Na de pauze gaven we een lesje muziek in de 3de klas. We hadden een les uitgewerkt rond ritme zodat we onze ritmische instrumenten konden meenemen en konden afgeven. De juf was er heel erg blij mee. Ze had reeds een verlanglijstje gemaakt van instrumenten die ze graag zou hebben in haar nieuw muzieklokaal en het fijne was dat heel veel van onze instrumenten hier op stonden ... Bij deze willen ze de sponsors van de muziekinstrumentjes nogmaals bedanken. Ze zullen met veel liefde bespeeld worden door enthousiaste leerlingen en leerkracht. Ook het schoolhoofd was er heel tevreden mee en we kregen van haar en het onderhoofd een dikke knuffel als dankjewel.
Deze voormiddag volgden we ook nog een les in de 5de klas en er werd meteen gebruik gemaakt van de instrumentjes, ze zijn er zo blij mee en dat is voor ons ook heel fijn.
In de namiddag hebben we nog wat gewerkt voor school. We bedachten enkele opdrachten bij de kinderrechten, want dit wordt ook een stand op de beurs van volgende week.
Vrijdag was het weer vroeg dag en een natte ochtend. We pakten al onze spullen in in plastiek zakjes zodat ze het regenweer zouden overleven. Het was weer druk verkeer en daarom besloten we om vandaag de trip te voet af te leggen. Het is een heel eindje, maar het gaat sneller te voet dan met de bus. De juffen verklaren ons wel gek, maar we moeten op school geraken. We kwamen laat op school aan, pas tegen 9.15u. We hadden van te voren nog een hele toers door de stad gemaakt met juf Henna om vanalles te regelen voor de krant die we graag vandaag zouden klaarhebben. Het blijkt niet zo eenvoudig te zijn, maar het gaat ons lukken. Op school hielpen we een handje bij het inrichten van de rekenhoek, de opruim van het klaslokaal en hielden we ook even toezicht in een klas. Al heel snel was het 13.00u en reden we met juf Henna terug naar huis. Het was nog steeds heel druk op de weg en er waren weer heel wat aanrijdingen die dan heel creatief worden opgelost door de automobilisten ...
Hierbij ronden we het verslag voor deze week af.
Dit waren Ellen en Hanne voor het blognieuws van de week van 7-13 maart in het regenachtige, maar prachtige Suriname.
Graag tot volgende week.
Vele groetjes
13-03-2009 om 23:04
geschreven door Ellen en Hanne
Vraag ons niet alles te vertellen wat we afgelopen week gedaan hebben. Het is onvoorstelbaar hoeveel dingen die we hebben moeten doen en nog wel tegelijkertijd De voorbije weken hebben we altijd tijd gehad om de blog op voorhand wat samen te stellen en aan te vullen kort voor we richting het internetcafé wandelden, maar deze week niet. We zijn net terug van school, want vandaag bleven we even in de stad kijken. Dus we hebben snel deze tekst moeten maken omdat we jullie toch graag een verslagje van de voorbije week willen geven.
Laten we starten bij zaterdag. Een dag waarop het niet zon geweldig weer was en waarop we maar drie geplande dingen hadden: eten in huis halen, werken voor school en in de avond met juf Henna naar Mc Donalds eten. Juf Henna is de juf die ons begeleidt in het krantenproject of die wij begeleiden in het krantenproject. Het is maar hoe je het ziet Ze wou ons heel graag mee uitnemen en daarom zijn we dus samen naar de stad gegaan, eerst naar de bedrijvenbeurs, daarna naar MD!
Het werd een leuke uitstap. Haar zoontje was erbij, hij is echt een grappig, schattig, druk kereltje.
Voor zondag hadden we geen plannen. Als het mooi weer zou zijn, zouden we wat wandelen. Maar in de voormiddag kregen we best wat water te zien. Vandaar dat onze zoektocht naar veiligheidsspeldjes voor ons schoolwerk wat later moest plaatsvinden. Juf Henna had ons gevraagd om een soort van tiksysteem uit te werken voor haar werknemers van de krant. Dat hadden we zaterdag al berekend, uitgesneden en we hadden badges gemaakt. Zondag moesten we dus op zoek naar veiligheidsspeldjes anders zou het niet op hun uniformpjes vastgemaakt kunnen worden. Raar maar waar werd het tijdens onze buitenwandeling beter en beter weer! Zalig werd het buiten.
Wanneer we terug thuis kwamen, bleken de buren feest te hebben. Onze buurvrouw werd negentig en zoveel jaar en vierde haar feest met familie, dj!! en catering.
Het duurde niet lang of onze tuinzetels waren uitgeklapt en Hanne en Ellen zaten buiten lekker mee te zingen, te dansen en schoolwerk te maken Tot we plots merkten dat we om de zoveel tijd, bekeken werden. Een zeer vriendelijke kelner, had een rookgewoonte en moest daarom steeds even pauze nemen. Hij had ons zien zitten in onze voorhof en stond dus af en toe wel eens te kijken naar twee werkende stagiaires. Af en toe schoten we zodanig in onze lach dat we naar binnen stormde om even uit te lachen.
Zondagavond is de eerste avond waarop we buiten gegeten hebben! De dag was ons zo goed bevallen en het weer was nog zo mooi We lieten ons verleiden door het gevoel naar een dessert Naast ons was er eten genoeg, waarschijnlijk ook dessert (toch in onze fantasie) dus gingen we naar de winkel en kochten we lekker ijs!! Tjonge, dat hebben we dan buiten voor ons huisje opgegeten en het was écht genieten!
Toen de nieuwe schoolweek op maandag begon, kregen we meteen de kans om een les handenarbeid in elkaar te steken: maak een werkstuk rond Pasen. We brainstormden en kregen we meteen groen licht om deze les uit te voeren. Omdat de juf toch niet echt goed wist hoe we het gingen aanpakken, hebben we in de avond twee voorbeelden uitgewerkt! Braaf van ons, é!
Vandaag was er een kindje jarig en geloof het of niet: de meeste kinderen hebben dan niet alleen een traktatie voor hun klasgenootjes bij, maar ook voor alle leerkrachten. Dat wil zeggen 26 leerkrachten en 4 stagiaires. Ook vandaag werden we overstelpt met princekoekjes! Mmmm
Ons tiksysteem werd warm onthaald in de vierde krantenklas maar het duurde niet lang of het lag op de grond. De muren in de klassen worden zo vochtig en koud dat zelfs tape van een aantal laagjes niet helpt om dingen op te kleven. Vandaar dat er niets op de muren hangt in de klassen Iets wat wij niet kunnen voorstellen
Om 12.00 werden bij het schoolhoofd verwacht voor een vergadering. Men wil in de derde klassen een rekenhoek inrichten en men vroeg ons of we hierbij kunnen helpen. We hebben al meteen een taak(je) opgekregen. Hanne maakt oefeningen rond delen en maaltafels en Ellen rond de klok, optellen en aftrekken. We moesten tegen woensdag onze ideeën op papier zetten en als ze goed gekeurd worden, konden we het uitwerken. Uiteindelijk kende het krantenproject wel een mindere dag omdat er een hoop zaken zijn geweest die erop leken dat de krant misschien niet afgewerkt zou kunnen worden.
Op dinsdag hebben we in de zesde klas een werkstuk laten maken rond discriminatie en eenheid. De leerlingen zijn erg vindingrijk met hun materialen en het is eigenlijk jammer dat de werkstukjes nog niet af zijn, want we zullen nog niet gauw het resultaat zien omdat we in de loop van de weken best veel andere zaakjes moeten opknappen. We vonden het wel fijn om met die ouderen te werken. Ze zijn erg creatief.
Omdat juf Lucenda (de muziekjuf) deze week een dansweek heeft, gaf ze in het zesde salsa merengue! Dit was erg grappig! Sommige kerels zijn echt harken als je ze ziet dansen, maar dat maakt hen juist zo kerel. We mochten ook meedoen en op de danspasjes waren Ellen goed scoorde, kon Hanne niet goed volgen, maar als Hanne goed danste, kon Ellen niet volgen. Dus we beloofden de juf om te oefenen maar dit lukte ons niet We halen dit wel in. Als wij terugkeren naar ons thuisland, kunnen we salsa dansen als geen ander!! Dan nog een geschikte danspartner vinden !!
Dinsdagnamiddag werkten we onze rekenspelletjes uit. We vonden het vervelend om een uitleg te geven zonder dat we een voorbeeld klaar hadden, dus ijverig als we zijn, hadden we onze materialen al uitgewerkt!
Woensdag werden ze helemaal goedgekeurd! Het fijnste om te horen en een doel van deze stage is dat we hen al heel wat bijgeleerd hebben. Dit is toch GE-WEL-DIG!
Ook hebben we juf Henna moeten helpen bij het verbeteren van haar krantenbeursvoorstel. In de namiddag zijn we ontvoerd geweest door juf Henna. We zouden eventjes van huis zijn voor de fotos die we trokken uit te printen en haar beursstand te versieren. Het werd al gauw 22 uur voor we thuis waren. Al onze plannen om nog extra rekenspelletjes, op tijd in bed te kruipen en te eten vielen al gauw in het water. Ach, het werd ons even zwaar maar weet je, we doen de mensen goed en dat is ook een belangrijk iets.
Donderdag zijn we heel moe naar school vertrokken. We moesten in de andere zesde klas ook hetzelfde werkstuk gaan maken. Deze klas is nog spontaner dan de andere zesde klas! Ze zijn zo grappig en er zitten zon pareltjes van leerlingen tussen! Echt waar! Behulpzaam, beleefd Het valt op en dat doet ons erg veel deugd. Ook hier in deze klas waren de werkstukken niet klaar. We hopen dat we ze nog zien, voor er één naar de beurs vertrekt. Er is blijkbaar één werkstuk dat zal ingezonden voor een wedstrijd Wie weet mogen we ook jureren. We zijn dat nu toch al gewoon!!! hihi
Nadien waren we plots weer even werkloos op school waardoor we even wat tijd hadden om onze observatienotas bij te schrijven. Maar net op het moment dat de juf van de derde klas ons nodig had, had ook juf Jessica (vierde klas) ons nodig! Dus moesten we voor het eerst hier in Suriname scheiden We verlieten elkaar om elk apart een andere job te gaan uitvoeren. Iets wat we nog niet gewoon zijn! J
Gelukkig waren we na de tweede pauze weer samen en konden we onze les verven met verschillende materialen in de derde klas gaan geven. De leerlingen zijn zo blij als ze eens mogen verven, want dat is iets wat ze nooit doen! Het is echt fijn om ze te zien experimenteren!
In de avond waren we zo moe, dat we nog een klein gedeelte van onze rekenspelletjes uitvoerden, maar niet het gehoopte deel. Eigenlijk kwam dat door het feit dat we na school nog ongepland met juf Henna de stad in trokken om het goedkoopste kopieercentrum te vinden voor de krant. Het wordt echt een mooie krant! We zijn benieuwd naar wat het echte eindresultaat zal zijn en welke reacties we zullen krijgen.
Aftellend naar het weekend, trokken we op vrijdagmorgen weer naar school. Vandaag werd onze handenarbeiddag. Eerst in de vijfde klas een werkstuk maken rond Pasen. De resultaten waren echt prachtig en de kinderen wilden eigenlijk niet opruimen, ook al waren ze al anderhalf uur aan het werken! Ze waren echt goed bezig.
Daarna trokken we naar de vierde klas. We maakten bijna hetzelfde maar dit was meer voor de aankleding van de krantenstand op de beurs die men binnen twee weken zal organiseren. Dus maakten we ook een werkstuk met bloemen, maar ipv. gekleurd papier, werkten we nu op krantenpapier. Onze les werd heel even verstoord door een Franse mevrouw die even op Clevia komt lesgeven. Ze doet een aantal relaxatieoefeningen. Het is een hele lieve mevrouw die in het Engels lesgeeft, dus daarom mocht Ellen tolk spelen. Maar wie haar kent weet dat Engels niet haar beste vak is, maar eigenlijk is tolk spelen best fijn! Zolang ze maar niets moet schrijven, of ze de Engelse tijden maar niet moet toepassen, lukt het haar vrij goed! Ook daarin hebben we de school weer ondersteund.
Tijdens de tweede pauze gaven we ons allereerste cadeautje aan de school. We zijn een maand in Suriname en omdat te vieren, gaven we de school een klein pakketje AVI-leesboekjes. Erg knappe boekjes die we dankzij een schitterende uitgeverij in Vlaanderen gesponsord kregen!! Dankjewel Het schoolhoofd was zo blij dat ze erop stond ons mee te nemen en ons te droppen bij de bus zodat we naar huis konden rijden!
Maar eerst moesten we de rekenhoeken nog inrichten De hoeken zijn nog niet helemaal klaar en er moet nog wat structuur en materiaal ingezet worden, maar ze lijken al op rekenhoeken! De leerkrachten, maar vooral het schoolhoofd zijn heel blij!
Toen we na school toch in de stad waren, zijn we heel even gebleven. Maar de regen stak er een stokje voor en we moesten al gauw beschutting zoeken. Na even wachten namen we uiteindelijk de bus terug naar huis. Op de hoek van onze straat, stapten we af maar moesten we weer even blijven schuilen omdat we niet als verzopen kiekes thuis wilden komen. Blijkbaar was de cambio (het geld-omruil-hokje) net vernieuwd en gaf men een feestje! Het duurde niet lang of we stonden te schuilen met een bekertje groene stroop en een hapje met naar onze mening veel pepers én dingen die leken op beestjes met pootjes en voelsprieten. Hanne werkte het smakelijk naar binnen en onhandig als Ellen is, viel het hapje weer tegen de grond. Eigenlijk is het toch best erg dat dit ook altijd bij Ellen moet gebeuren. Maar gelukkig had ze de heerlijke, hete smaak toch al kunnen proeven voor ze dit liet vallen. Toen de meeste regendruppels uit de lucht waren gevallen, keerden we naar huis om deze tekst te schrijven!
Wij hopen dat jullie dankzij dit sneller-dan-anders-geschreven-blogbericht, toch voldoende op de hoogte zijn van ons reilen en zeilen hier in dit Surinaamse land!!
Nogmaals dankjewel voor jullie reacties en opmerkingen!
Dames, vrouwen, meisjes, mannen, heren, jongens Zondag 8 maart is het internationale vrouwendag! Vergeet dit niet want dit is héél belangrijk in Suriname! Vandaar dat we dit doorzenden naar jullie!
Tot snel-schrijfs!
Hanne en Ellen
06-03-2009 om 22:46
geschreven door Ellen en Hanne
