De laatste paar dagen verliepen eeen beetje rustiger. Voor mij geen wedstrijden meer, dus kon er ook aan andere dingen gedacht worden. We kunnen Japan toch niet verlaten zonder bezoek aan een echte noedelbar of zonder sake geproefd te hebben? Ook een bezoek aan de vlakbij het hotel gelegen Yebisu bier museum konden we niet overslaan. Gisteren hebben we het toernooi afgesloten met de match voor de 3de plaats en de finale. Twee goede wedstrijden. Japan eindigt 3de, Duitsland 2de en USA wint goud. Vanuit de tribune was het genieten. Nadien hadden we nog een afscheidsfeestje van FIFA. Hoewel de dj niet goed begreep welke muziek nu wel of niet scoorde, hebben we nog een laatste keer samen gedanst en gefeest. Hopelijk zien we elkaar snel terug. Dank je Japan voor dit schitterend toernooi!
Vandaag zijn we de voorbereiding gestart voor de laatste 2 wedstrijden. De finale en de match voor de 3de plaats. Vanmorgen nog een stevige training (fysiek en technisch geïntegreerd) gehad. Bij het middageten werden dan de aanduidingen voor de laatste wedstrijden bekend gemaakt. Wij hebben geen wedstrijd meer. We kunnen echter terugblikken op een uitstekend toernooi. Wat mezelf daarbij betreft weet ik dat ik in de 3 wedstrijden die ik hier heb mogen vlaggen een paar cruciale beslissingen heb genomen, die alle correct bleken. Ik kan dus met opgeheven hoofd terug naar België komen. Maar eerst nog een paar dagen Tokyo, we blijven immers supporteren voor de rest van het ref-team. Vanavond hadden we het officiële FIFA-diner, met een paar hoge gasten. Morgen volgt de laatste training en in de namiddag rust en recovery.
Gisterenavond hadden we dan onze halve finale. Nigeria - USA was een mooie affiche. Het gevoel in ons team zat goed. 5 scheidsrechters uit 5 verschillende landen die een uitstekend team vormen. Je moet het maar doen. De sfeer in de kleedkamer zat ook goed. Een beetje lachen en elkaar helpen bij het aankleden (zo'n communicatiesysteem aandoen is toch niet echt makkelijk alleen). Bij de opwarming viel meteen op dat er weer een hoge vochtigheid was. Toen we terug binnen kwamen dacht onze reserve assistent dat het regende. We waren kletsnat van het zweet. Na een laatste schoenencontrole in de tunnel, waren we klaar om het veld op te stappen. Wij hadden 's morgens de fair-play ceremonie ingeoefend. Blijkbaar waren de kapiteins van de teams daar ook een beetje zenuwachtig voor. Wanneer krijg ik die microfoon, wanneer moet ik iets zeggen, ... Ik probeerde het meisje gerust te stellen. Het verliep trouwens allemaal vlekkenloos. Na het nemen van de nodige foto's konden we dan eindelijk aan de wedstrijd beginnen. Ik voelde me heel rustig en zelfzeker. Het zou een goede wedstrijd worden. Uiteraard waren er een heel klein beetje zenuwen zoals steeds, maar die verdwenen al snel. Beide ploegen maakten er een heel faire wedstrijd van. USA trok uiteindelijk aan het langste eind, al had Nigeria ook de nodige kansen. Na de wedstrijd kregen we de handshake for peace van speelsters van beide teams. In de andere halve finale won Duitsland. Er werd op deze fair-play dag geen enkele kaart getrokken. Wedstrijden op topniveau hebben dat dus niet nodig bewijzen deze meisjes. Ik denk dat alle 28306 supporters voor dit voetbal tevreden naar huis konden keren.
Vanmorgen konden we uitslapen. Voor het ontbijt hadden we afgesproken om 8u30 met ons team. Ook het andere team zat bijna voltallig aan de ontbijttafel. Een ontspannen sfeer. We weten dat het een belangrijke wedstrijd is (misschien wel de belangrijkste match in onze carriere), maar we zijn er klaar voor. Na het onbijt hebben we onze prematchtalk gehouden. Even alle mogelijke gevallen die zich in een wedstrijd kunnen voordoen overlopen. We hebben ook eventjes aandacht besteed aan het protocol voor de wedstrijd. Want vandaag houdt FIFA zijn Fair-play dag, en zullen de kapiteins van beide teams een kort woordje houden en ontrollen we een spandoek. Toch maar even ingeoefend vanmorgen met ons 5-en. Na onze kleine meeting konden we elk ons eigen ding doen. Voor mij betekent dit gewoon een beetje ontspannen. Geen overhaaste dingen doen. Wel eventjes de geleende dvd teruggebracht van onze filmavond gisteren en ook samen met Lucy naar de supermarkt. Nu lig ik met de beentjes omhoog op bed. Zo dadelijk ga ik naar beneden om iets te eten. Jammer genoeg start de lunch pas om 13u, dus veel tijd is er dan niet. Want ik wil ook nog graag mijn douche nemen voor we vertrekken. Mijn zak staat ondertussen al gepakt en klaar om mee te nemen. Klaar voor een leuke en goede wedstrijd!
Goed nieuws gisteren na de debriefing. Ik mag langer in Tokyo blijven! Bovendien zal ik ook mee de halve finale tussen Nigeria en USA leiden op 4 september. Jammer genoeg kan niet iedereen blijven. Maar op de farewell party hebben we samen onze vriendschap gevierd. Het was tot hiertoe een fantastisch toernooi. Vandaag vertrekken er een heleboel vrienden terug naar huis. Ze blijven echter deel van ons team tot het einde van dit toernooi. Ze zullen niet meer in het stadion zitten, maar ik ben ervan overtuigd dat ze ons wel thuis voor de tv zullen aanmoedigen.
De kwartfinales zitten er op. Heel wat ploegen hebben al afscheid moeten nemen van het toernooi. De laatste kwartfinales werden gisteren gespeeld in Saitama. Ook van dit stadion hebben we afscheid genomen. De resterende wedstrijden zullen allemaal in Tokyo plaatshebben. We waren pas laat terug "thuis". Maar vandaag wordt zo mogelijk nog een langere dag. Omdat we zo laat terug aan kwamen in het hotel, mochten we een uurtje langer slapen dan gepland. We beginnen de dag met een gewichtscontrole, gevolgd door een ontbijt. Nadien gaan we richting stadion voor een allerlaatste training met alle refs samen. Deze namiddag passeren we eventjes langs de financiële dienst van FIFA en hebben we onze 4de debriefing. Vanavond staat er ook een "farewell party" op het programma. Want vandaag wordt er ook bekend gemaakt welke refs er blijven voor het vervolg van het toernooi. 3 weken geleden ontmoetten we de meesten voor een eerste keer, vandaag vormen we een hecht team. Afscheid nemen van een deel van dit team zal een beetje pijn doen. Maar of we nu blijven of niet, we zullen altijd deel uitmaken van deze ploeg. Het wordt een lange, intense dag.
De groepswedstrijden zijn voorbij, we weten welke landen er doorgaan en tegen wie ze nog zullen spelen. Dit betekent ook dat het toernooi nu in zijn beslissende fase overgaat. Gisteren hadden we een eerste "rustdag": training, debriefing en een officieel diner aangeboden door JFA (Japan Football Association). Ook werden de aanduidingen voor de kwartfinales bekend gemaakt. Wij hebben voorlopig geen wedstrijd meer gekregen. Het diner was een walking-diner met het nodige entertainment. Speciaal voor ons hadden ze een video gemaakt met wedstrijdbeelden en elke (assistent)scheidsrechter die hier is kwam in beeld. Heel knap en leuk. Nadien werden we nog verrast met een dansje op de lokale hit en kregen we een cadeau: een kimono. Meteen werden een aantal vrijwilligers gevraagd om ons te tonen hoe we deze moesten aantrekken. Hilarische momenten waarbij onze lachspieren aardig op de proef gesteld werden. Na het diner keerden we met de bus terug naar het hotel. Onze honger was echter nog niet gestild. Hoewel ik eigenlijk van plan was om met een aantal andere Europeanen naar Burger King te gaan, belandde ik met 3 Japanse, een Argentijnse en een Mexicaanse in een Japans fastfoodrestaurant. De Japanse meisjes trakteerden ons op heerlijke noedels. Na de maaltijd wilden ze meteen terug naar het hotel. Nadat we hen konden overtuigen dat we echt onze weg wel konden terugvinden (ze zijn heel bezorgd over ons), hebben we nog een mooie avondwandeling gemaakt. Gevolg erg laat in bed en weinig geslapen. Vanmorgen stond er op deze 2de rustdag gelukkig een alternatieve training op het programma. Na de opwarming, core-stability en het technisch gedeelte, speelden we een toernooitje voetvolley. Hoewel het met mijn Argentijnse en Braziliaanse vriendinnen meer op volleybal leek. Deze namiddag bezochten we Shibuya. Met als eerste bezienswaardigheid het standbeeld van Hachi-ko, de trouwe hond. Nadien ben ik met Lucila uit Mexico de wijk gaan verkennen. Uiteraard stapten we hier en daar ook een winkel binnen en hadden we enorm veel pret met alle prularia die er in Japan zoal te koop zijn. Uitgeput bereikten we iets voor 18u de bus. Een korte rit naar het hotel, waar het avondeten meteen volgde. Nu is er dan tijd voor een warm voetbadje en zodadelijk eens vroeg naar bed. Morgen opnieuw een training en in de namiddag gaan we de eerste kwartfinales live bekijken.
Gisteren was er een rustdag. Geen verplichte training dus 's morgens, maar de die-hards die toch wilden konden om 11u naar de fitness komen. Er waren toch een 15-tal kandidaten, verdeeld over 2 groepjes. De meerderheid ging buiten een luchtje scheppen en met zijn drieën werden we aan het werk gezet op de loopband. Al gauw liep het zweet naar beneden. Na een korte maar stevige training (hoezo rustdag?), kregen we ook nog core-stability oefeningen voorgeschoteld. De voorraad handdoekjes die het hotel voorziet in de fitnessruimte slonk zienderogen. Daarna hadden we wel een goede douche verdiend. In de namiddag was er dan een uitstapje gepland: eerst een bezoek aan een tempel met bijhorende winkeltjes, nadien stond het JFA-house en het voetbalmuseum op het programma. Erg mooi en up-to-date. Wat zeker ook opviel was dat er heel veel aandacht werd geschonken aan het damesvoetbal. Niet ergens ver weg in een hoekje, maar trots op de voorgrond. De Japanse dames zijn dan ook wereldkampioen! Bij terugkomst in het hotel kregen we dan een debriefing van de 2de speeldag. Opnieuw iets meer dan 50 clips uit de 8 wedstrijden om ons te helpen volgende keer nog beter te doen. Zowel heel goede beslissingen als iets minder goede werden getoond en van de nodige uitleg voorzien. Ook de aanduidingen voor de laatste groepswedstrijden werden bekend gemaakt. Wij hebben deze keer geen wedstrijd maar onze ref mag morgen wel naar Miyagi als 4de official. Vandaag stond er alweer een goed gevulde training op het programma. Het fysieke en technische gedeelte werd geïntegreerd gegeven onder alweer een stralende, brandende zon. Deze namiddag waren we dan echt vrij. En als je dan een pak dames samen hebt op een vrije zaterdagmiddag, dan wordt er geshopt. Onze Japanse refs speelden voor gids en loodsten ons via de metro naar een gedeelte van de stad met voldoende winkels. Na anderhalf uur waren we moe en voldaan en keerden we terug naar het hotel. Morgen is er zoals steeds een training in de ochtend en in de namiddag gaan we supporteren voor onze collega's in het nationaal stadium in Tokyo waar 2 wedstrijden zullen plaatshebben. Ik kijk er al naar uit.
Gisteren onderweg naar het stadion hadden we veel verkeer, we kwamen dus eigenlijk een beetje te laat aan. Maar geen nood we zijn heel flexibel en ik denk niet dat er iemand is die daar wat van gemerkt heeft. We zijn dan maar vlug het veld gaan keuren. Toen we terug de tunnel wilden ingaan hoorde ik plots Nederlands. Ja hoor, er zat alvast een supporter voor me klaar. Anne Noë, gewezen Belgisch bondscoach stond met de camera in de aanslag. Tof om zo ver van huis bekend volk tegen te komen. We moesten ons vlug omkleden. Bij de opwarming konden we al voelen hoe heet het zou worden. Zo warm dat fifa besliste om een drankpauze in te lassen. Ik had het geluk om tijdens de wedstrijd vol in de zon te staan. Het water dat in de flesjes zat, was dan ook al redelijk warm toen de drankpauze er eindelijk kwam. Pffff wat een hete wedstrijd! We hadden een moeilijke wedstrijd verwacht. Brazilië en Nigeria zijn sterke voetballanden, ook in het damesvoetbal. Beide landen maakten er een interessante match van. Eindresultaat 1-1, en een roodverbrande, vermoeide, met hoofdpijn van het veld gaande assistent. Maar als me gevraagd wordt of ik die wedstrijd nog eens wil doen, zeg ik zonder twijfel: tuurlijk (alleen even niet vandaag!). Vandaag is het namelijk "active recovery". Dat betekent dat ik vanmorgen kon uitslapen, de eerste keer sinds ik hier in Japan ben. Al lukte dat uitslapen (net zoals het gisterenavond inslapen) niet al te best. Ook mijn ref zat al vroeger dan gepland aan het ontbijt. Toen we daar zagen dat ze het buffet eigenlijk wilden opruimen, zijn we maar naar de hal verhuisd voor een andere belangrijke taak: schrijven van postkaartjes. Nu kan ik niet aan iedereen eentje sturen, dus voor al wie er geen in de bus krijgt: Groetjes uit Tokyo! Kaartjes moeten natuurlijk ook gepost worden, dus naar het postkantoor. Onderweg even een tussenstop bij Starbucks waar de andere assistent nog druk bezig was om haar kaartjes te schrijven. Na een korte wandeling ben ik dan nu terug in het hotel, wachtend tot het tijd is om te lunchen. Het lijkt wel of we hier niets anders doen dan trainen, wedstrijden en eten, eten en nog eens eten!
Vanmorgen was ik opnieuw voor mijn wekker wakker. Wel had ik het gevoel voldoende geslapen te hebben. Ik was redelijk vroeg naar bed gegaan na een avondwandeling met een aantal andere meisjes. Vanmorgen bij het ontbijt heb ik ook meer dan anders gegeten. We zullen namelijk al om 12u15 naar het stadion vertrekken, dus tijd voor het middageten is er niet. Na het ontbijt hebben we met ons team even samen gezeten om de wedstrijd voor te bereiden, de laatste richtlijnen te krijgen van onze ref, vragen te stellen en elkaar tips te geven. Nadien heb ik de laatste hand gelegd aan mijn wedstrijdzak. Die staat nu ook volledig klaar. Het enige dat me nog rest nu voor we vertrekken is een beetje ontspannen, een douche nemen, me nadien goed insmeren met zonnecreme en me aankleden. Het wordt een mooie dag!
