Als je er nu eigenlijk op terugkijkt is 6 maanden niet zo lang. Ik was terug thuis voor ik het goed en wel besefte. Niet dat ik niet blij ben van thuis te zijn. Helemaal niet. Maar het is wel even aanpassen. Ik weet wel nog heel goed dat er momenten waren dat ik naar huis wou. Naar de plaats waar de mensen die ik graag zie zijn. Maar het probleem is dat dat eigenlijk niet gaat. Met mijn vertrek heb ik beseft dat ik mijn gastfamilie in Senegal ook graag zie. En dat ik die nu ook enorm mis.
Maar naast dat verdriet is natuurlijk ook de vreugde. De vreugde van mijne sjoe terug te kunnen vastpakken en terug thuis te zijn. Hoewel het weer eventjes aanpassen. Er is eigenlijk niks veranderd in die 6 maanden buiten dan de technologie. Daar kan ik helemaal niet meer mee volgen. Ook het feit dat je alles kan vinden in de winkel, of toch meer dan goed voor je is, is even aanpassen. Ook de vast prijzen. Hoewel ik het soms wel ambetant vond om overal voor af te dingen. Wat ik dan weer wel leuk vind is dat ik niet meer het middelpunt van de belangstelling ben. Ook niet als ik aan het fietsen ben.
Het zal even aanpassen zijn maar waarschijnlijk zal ik rap terug wennen aan mijn leven in België. Ik ben in elk geval ook enorm trots op mijn leven in Senegal! Ik zal deze/dit ervaring, mensen, stad, land, leven nooit vergeten!
Ik weet nog heel goed dat ik een paar weken geleden enorm uitzag naar mijn thuiskomst. En nu zit ik in Dakar, en wil ik helemaal niet vertrekken. Vandaag heb ik dus afscheid moeten nemen op mijn stageplaats en in mijn gastgezin. En ik heb eigenlijk echt moeten wenen. De mensen in Kaolack zijn echt mijn tweede familie geworden. Zij hebben enorm veel voor mij gedaan en betekenen enorm veel voor mij. Vandaag en morgen zit ik nog in Dakar. Misschien maar goed want ik heb echt nog souvenirs nodig. Maar langs de andere kant wil ik nu wel echt naar huis. Het afscheid is achter de rug en eigenlijk heb ik nu geen zin om nog een dag in Dakar te zitten maar wil ik gewoon op het vliegtuig zitten.
Op school viel het afscheid nog wel mee. Bij de lagere school toch. In de kleuterschool was het een ander verhaal. En in ons gastgezin was het ook enorm moeilijk. Maar ja.
Hopelijk gaat de tijd niet te traag vooruit die 2 dagen.
Pasen begint hier eigenlijk op vrijdag. Vrijdag ben ik om 4 uur opgestaan om samen met Linda Ngalach te maken. Met Pasen is het hier de gewoonte dat de christenen iets maken voor de moslims. Op en Islamitische feestdag is het andersom. Ik heb wel een paar keer gevraagd waarom dat juist om 4 uur 's morgens moest. Maar blijkbaar ging dat door de mis (die maar 3 uur duurt) niet in de dag. Maar coit. Het was wel interessant om mee te maken. Daarna zijn we het dan gaan uitdelen aan de moslims. Ik heb die dag wel niet veel meer gedaan aangezien ik enorm moe was. Opstaan is nooit echt mijn sterkste kant geweest.
Zaterdagavond zijn Linda en Charles dan naar de mis geweest en heb ik op de kleine gelet. Het probleem is dat die gewoon is om in slaap te vallen op de rug van zijn mama. Dus ik heb enorm veel rondgelopen. Elke keer als ik Louis-Stephan op een bed wou leggen werd die terug wakker en begon die te wenen. Dus ik ben maar blijven lopen. Uiteindelijk heb ik mij in de salonstoel gezet en ben ik daar half in slaap gevallen. Maar Louis-Stephan is wel niet wakker geworden. Linda vond het wel redelijk grappig om me zo te zien toen ze thuiskwam.
Zondag zijn we dan gewoon naar de familie geweest om iets te drinken en te dansen. Dat is eigenlijk een beetje hetzelfde als in België. Bij de familie zijn en drinken. :)
Dit weekend ben ik met een aantal medestudenten naar Touba geweest. Daar staat de grootste moskee van Senegal. Met de Grand Magal (ergens in november) gaan al de moslims naar daar. Vandaar dat we die moskee eens wouden zien. Ik vond hem wel mooi. Ze waren de moskee spijtig genoeg wel aan het verbouwen. Dus eigenlijk stonden er stellingen rond heel de moskee en rond al de minaretten. Dat was een beetje spijtig. Maar ja. Niks aan te doen. Het was ook wel tof om al de jongens in hun boubou te zien. Gisteren zijn we dan met heel het gezin naar het strand van Kaolack geweest. Het plan was om Henri-George te leren zwemmen. Maar dat is grandioos mislukt aangezien hij schrik heeft van water. Zolang het water tot aan zijn enkels komt gaat het nog maar daarna is het om zeep.
Op mijn stage gaat het ook goed. Ik ben bezig met al de leerkrachten te interviewen en het is nog wel interessant om de visies van de verschillende leerkrachten te horen.
Voor de rest gaat alles goed. Ik ben enorm hard bezig met mijn duurzaam product, een bundel met speelsere oefeningen voor een heel schooljaar in het eerste leerjaar, en ben dus enorm creatieve oefeningen aan het zoeken. Wat soms niet altijd even gemakkelijk is. Maar nu ben ik ze aan het vertalen. Hopelijk gaat dat nog goed. En is dat klaar tegen dat ik hier vertrek.
Deze zondag is het ook Pasen. Het beloofd hier een enorm feest te worden. Ik ben benieuwd!
Deze week is er niet zo veel gebeurd. Ik ben vorig weekend naar Toebakouta geweest met mijn medestudenten. Het was tof om nog eens een weekendje weg te gaan. Zeker nadat we zoveel werk hadden voor al onze taken. Maar veel nieuws heb ik niet gezien. We hebben eigenlijk net hetzelfde gedaan als toen mijn ouders, zus en Wannes hier waren. Maar het was toch nog leuk om te doen.
Deze week heb ik ook veel met mijn groepen kunnen werken. En vanaf morgen ga ik les geven aan heel de klas. Ik ben eens benieuwd hoe dat gaat zijn. Maar ik heb er wel zin in. Mijn leerkracht was ook heel enthousiast toen ik dat vroeg. Het is trouwens nog één week en dan is het hier paasvakantie. Ik ga wel nog altijd heel veel werk hebben voor mijn bachelorproef maar ik ga in elk geval kunnen uitslapen. Want hoe leuk Senegal hier ook is, ik heb nog geen enkele nacht doorgeslapen en dat begint toch wel door te wegen.
Ik heb daarnet ook heel mijn familie gezien toen ik met mijn ouders aan het skype was. Dat was wel enorm leuk. Ik ga heel blij zijn als ik er terug bij kan zijn op al die familiefeesten.
Wannes is ondertussen al 2 weken vertrokken en ik ben terug een beetje aangepast aan mijn leven hier in Kaolack. Ik mis iedereen in België wel enorm hard maar ik heb ben wel blij dat ik nog altijd hier zit. Het is nog maar 8 weken en die ga ik zeker en vast volhouden.
In mijn gastgezin gaat alles goed. Lena, mijn duopartner, is nu wel zelf op vakantie dus soms voel ik me nogal eenzaam maar over het algemeen gaat dat wel.
Ik ben ook klaar met al mijn taken. Tegen vandaag moesten we voor elk vak een heel grote taak maken. En die heb ik toch op tijd afgekregen. Daar ben ik heel blij om want het was toch wel af en toe zwoegen en zuchten op die taken. Maar ze zijn op tijd afgeraakt. Daar ben ik blij om. Dan kan ik me nu beginnen focussen op mijn bachelorproef. Wat ook nog heel moeilijk gaat worden. Sinds vandaag ben ik veranderd van klas. Deels omdat ik de twee klassen wou vergelijken met elkaar. Ik sta nog altijd in het 1e leerjaar. Maar deels ook omdat ik niet met mijn differentiatiegroepen kon werken. Wat wel het middelpunt van mijn bachelorproef is natuurlijk. We zullen zien wat deze klas geeft maar ik kijk er wel enorm naar uit.
Zaterdag was het kermis bij ons op school. Ik heb heel de dag meegeholpen. Eerst in de keuken, maar nadat ik voor de 4e keer in mijn vingers had gesneden (het waren net nieuwe, dus megascherpe, messen) hebben ze gezegd dat ik beter ergens anders kon gaan helpen. Ik ben dan gaan helpen bij de stand met de kaarsen. de kinderen moesten 10 kaarsen kunnen aansteken met 1 lucifer. Ik heb heel de tijd cadeautjes uitgedeeld aan de winnaars. Ik vond het wel leuk maar ook heel vermoeiend.
Voor de rest is er niet veel gebeurt hier in Kaolack dus heb ik ook niets meer te vertellen.
Na heel hard werken (en in het ziekenhuis liggen ) heb ik wel een vakantie verdiend. En die heb ik ook gekregen. Mama, papa, Janna en Wannes zijn mij komen bezoeken en ik had de beste vakantie ooit. Die uiteraard weer veel te snel gedaan was. In de eerste week waren we met 5 naar Kaolack gegaan. Mijn belgische familie heeft mijn senegalese familie ontmoet en we hebben samen lekkere Yassa Poulet gegeten. Die ik helemaal alleen (met behulp van Linda uiteraard ) heb gemaakt. Ik heb dan ook een rondleiding gegeven doorheen Kaolack. Ik heb mijn stageschool, stamcafé, favoriet restaurant, ziekenhuis, de markt laten zien en nog veel meer. Na Kaolack zijn we dan naar Toubakouta gegaan waar we met een prauw de rivier hebben opgevaren en een schelpeneiland hebben bezocht. We zijn na ons bezoek aan Toubakouta dan ook met de prauw naar Djiffer gevaren om dan zo door te rijden naar Warang. Een klein dorpje aan de zee waar we gewoon een dagje rust hadden. Wannes heeft daar dan ook mee zitten vechten (de sport dan, dus gene stress) op het strand. Ze waren wel allemaal aan het zien van "wat komt die kleine blanke hier doen?". Maar Wannes heeft ze een poepje laten ruiken. Terug in Dakar hebben we dan het eiland Ile de Goree bezocht. Ik had dat al eens gedaan maar aangezien ik dat wel een mooi eiland vind, vond ik dat niet erg. Daarna moest ik afscheid nemen van mama, papa en Janna. Met spijt in het hart heb ik hen op het vliegtuig gezet. Maar ik had Wannes wel nog. Hoewel dat ook niet lang meer ging duren.
De tweede week ben ik dan met Wannes naar Thies gegaan. Daar was een toffe markt maar die was wel niet zo groot als die van in Kaolack natuurlijk. Voor de rest is daar niet echt veel te doen. We zijn dus redelijk snel doorgereisd naar Saint-Louis. Die rit was een nachtmerrie waarvan ik jullie de details ga besparen. Maar daardoor ben ik wel getrakteerd geweest op een mega chic hotel. Danku sjoeke! In Saint-Louis voelde ik me weer echt toerist. En dat is eigenlijk niet positief bedoeld. Heel veel mensen en kinderen die je aanklampen en aanspreken en waar je niet van verlost geraakt. Normaal kan ik daar wel tegen maar als het de 100e persoon is op een uur tijd dan wordt ik daar wel een beetje ambetant van. Ik vond Saint-Louis wel mooi maar eigenlijk is daar ook niet veel te zien. Daarna zijn we dan het kleine stukje woestijn van Senegal gaan bezoeken. Dat was wel echt mega chic! We sliepen daar in tenten wat ik kei tof vond maar ook kei koud! Ik denk dat Wannes heeft afgezien van mijn koude voeten.Spijtig genoeg was dit maar voor 1 avond en zijn de volgende ochtend al direct naar Dakar vertrokken. De twee laatste dagen hebben we dan nog Ile N'Gor bezocht. De tweede keer was dat gewoon omdat we aan het strand wouden gaan liggen en daar konden we dat rustig doen. Spijtig genoeg was er die laatste dag enorm veel wind waardoor het heel koud was.
En toen kwam het afscheid. Ik heb het er nog altijd redelijk moeilijk mee. En nu Lena, mijn duopartner, op vakantie is zit ik helemaal alleen thuis. Het is dus wel een beetje moeilijk voor mij. Maar ja, moeilijk gaat ook zeker. Hopelijk gaat mijn dipje snel over dat ik van die laatste 2,5 maand iets leuk kan maken.
Mama, papa, Janna en Wannes, bedankt voor de mooie vakantie. Ik mis jullie nu al. (Al mijn vrienden en familie trouwens) Maar ik heb wel enorm van die 2 weken genoten. Dankuwel dat jullie speciaal voor mij naar Senegal gekomen zijn! XXX
Nu heb ik vakantie :). Oke ik heb wel meerdere keren vakantie aangezien ik in een school sta en ze hier ook mee doen aan kerst- en paasvakantie. Maar nu heb ik het over echte vakantie. Mama, papa, Janna en Wannes zijn hier en ik ga samen met hen Senegal een beetje rondtrekken. Ik ben wel enorm blij dat Wannes hier is. Die heb ik echt gemist. Mijn ouders en Janna ook ze maar Wannes net iets meer. Wat niet wilt zeggen dat ik niet blij ben dat mijn ouders en Janna hier zijn, he Janna We zijn nu in Kaolack. Ik heb mijn gastfamilie al voorgesteld, ik heb mijn Senegalees lievelingsgerecht (Yassa Poulet) al gemaakt voor mijn ouders, ik heb mijn stageschool al laten zien, ik heb de beroemde markt van Kaolack al bezocht, en nog veel meer. Eigenlijk is Kaolack niet zo een interessante stad maar ik vind het wel leuk dat ik hen heb kunnen laten zien waar ik nu voor zes maanden woon. Straks gaan we dan rondreizen door Senegal. Wat we allemaal gaan doen weet ik nog niet zo goed. Maar eigenlijk maakt dat niet zo veel uit. Ik ben gewoon enorm gelukkig nu!
Uiteraard kan zo'n titel ook juist het tegenovergestelde betekenen. Maar nu betekend het dat alles goed gaat en dat je niet ongerust moet zijn. Oke ja ik heb de afgelopen 3 dagen in het ziekenhuis gelegen maar dat was gewoon omdat ik een watertekort had. De dokter had mij maandagavond te snel laten gaan waardoor ik die nacht terug ben opgenomen geweest. Nu heb ik zelf voorgesteld om deze nacht te blijven zodat ik zeker niet nog een derde keer zou wakker worden in het ziekenhuis. Maar nu gaat alles terug goed. Ik ben alleen nog aan het wachten op de dokter om het infuus uit mijn hand te halen. Dat gaat wel nog wat worden.
De rest van de week ga ik dan nog verlof nemen om helemaal in orde te komen. En zaterdag komt Wannes dan, dus dan heb ik vakantie. Daar kijk ik al enorm hard naar uit. Maar eerst gaan we nog wat van die taken maken die ik moet maken. Eigenlijk is dat echt nog wel veel en moeilijk wat er bij komt.
Maar ja, niks aan te doen. Ik ga gewoon nog 2 dagen goed doorwerken en dan enorm genieten van mijn vakantie met Wannes, Janna, mama en papa. Dat heb ik wel verdiend!
Maandag was de vakantie gedaan. Moest ik weer om 7u 's morgens opstaan en mezelf uit mijn bed sleuren. Ik ben nooit een ochtendmens geweest en zo na twee weken vakantie is al helemaal niet leuk. Ik zat ook een beetje met een dipje dus die maandag was niet zo een goede start van de week. Dinsdag was dan wel een goede dag. Het was 's morgens nog altijd te vroeg naar mijn goesting maar op school ging het al beter. Na enige miscommunicatie met mijn leerkracht heb ik toch een klein groepje kunnen begeleiden. Ik had het zwakste groepje van lezen genomen en daar een half uur mee gewerkt. Die lln staan nog verder achter met het lezen dan ik verwacht had. Uiteindelijk ben ik wel enorm vermoeid maar voldaan thuis gekomen. Ook woensdag en donderdag heb ik nog een groepje kunnen nemen. Rekenen en schrijven heb ik nog gedaan met de lln. Ik vond het wel heel spannend. Want de lln zijn dat absoluut niet gewoon om in kleine groepjes te werken. En in de grote groep van 60 lln luisteren ze niet naar mij. Maar woensdag en donderdag waren de lln muisstil. En ze werkten heel goed mee. Ik genoot er echt van om met die groepjes te werken. Ik heb ook mijn vaste uurrooster gekregen dus ik kan elke dag zeker één groepje nemen. Nu heb ik ook iets te doen.
Het kan ook zijn dat ik binnenkort de klas ga overnemen van de lkr. Voor een paar lesjes maar. Hopelijk lukt dat ook. Ik hoop wel dat de lkr dan in de klas gaat blijven want anders vrees ik dat de lln niet gaan luisteren.
In elk geval vond ik het enorm leuk om les te geven aan kleine groepjes.
) heb gemaakt. Ik heb dan ook een rondleiding gegeven doorheen Kaolack. Ik heb mijn stageschool, stamcafé, favoriet restaurant, ziekenhuis, de markt laten zien en nog veel meer. Na Kaolack zijn we dan naar Toubakouta gegaan waar we met een prauw de rivier hebben opgevaren en een schelpeneiland hebben bezocht. We zijn na ons bezoek aan Toubakouta dan ook met de prauw naar Djiffer gevaren om dan zo door te rijden naar Warang. Een klein dorpje aan de zee waar we gewoon een dagje rust hadden. Wannes heeft daar dan ook mee zitten vechten (de sport dan, dus gene stress) op het strand. Ze waren wel allemaal aan het zien van "wat komt die kleine blanke hier doen?". Maar Wannes heeft ze een poepje laten ruiken. 
Terug in Dakar hebben we dan het eiland Ile de Goree bezocht. Ik had dat al eens gedaan maar aangezien ik dat wel een mooi eiland vind, vond ik dat niet erg. Daarna moest ik afscheid nemen van mama, papa en Janna. Met spijt in het hart heb ik hen op het vliegtuig gezet. Maar ik had Wannes wel nog. Hoewel dat ook niet lang meer ging duren.
