Hoe vaak heb je het zelf niet al uitgeroepen: "Wat een toeval!"? Toeval, dat een vriendin van jaren geleden in een ver afgelegen dorpje net hetzelfde restaurant kiest als jij... Toeval, dat de radio, net nadat je vriend het heeft uitgemaakt, "jullie" liedje speelt? Toeval, dat je op een feestje verschijnt met dezelfde jurk als je grote rivale? We worden er telkens even stil van, denken "niet te geloven!", en gebruiken het voorval nog een paar keer als leuke anekdote, maar daarna vergeten we het weer. Want we zijn er wel allemaal van overtuigd: het is louter toeval. Of je zou al in bovennatuurlijke verschijnselen moeten gaan geloven, en dat klinkt pas echt idioot. Toch komt er vroeg of laat een moment waarop je denkt: neen, dit kan niet meer, dit kan geen toeval zijn. Het hoeft geen groots of spectaculair verschijnsel te zijn, tenslotte is het ook een kleine druppel, ene tussen miljarden andere, die een emmer doet overlopen. Ik heb dat punt zopas bereikt. Want zeg nu zelf... Je hebt in de vijfenveertig jaar van je bewuste leven nog nooit gehoord van een bepaalde persoon, een fysicus, die nochtans wereldberoemd blijkt te zijn, en dat al sinds lang voor je zelf werd geboren. Tijdens een reis kom je oog in oog te staan met een naar hem vernoemd instituut, waarbij je reisgenoten zich verwonderen over het feit, dat je de man niet kent. Ze leggen je uit wie hij is en wat hij verwezenlijkt heeft.... Hoe groot is nu de kans dat zich, op dat eigenste moment, in je hotelkamer een boek bevindt, dat je net voor je reis "heel toevallig" hebt ontleend -samen met drie andere, die je de moeite niet vond om mee te nemen-. Een boek, dat zuiver ontspanningsliteratuur is, met name een misdaadroman die zich in de huidige tijd afspeelt. En dat in dat boek, een twintigtal pagina's voorbij je bladwijzer, de naam van diezelfde beroemdheid staat te lezen, en dat het hoofdpersonage - een gewezen politieman - een passionele interesse blijkt te hebben voor de wetenschappelijke studies van diezelfde beroemdheid, meer nog: een deel van diens bevindingen in de roman tracht uit te leggen aan zijn reisgenote?
Hoe klein die kans ook was, het is me zopas overkomen, en bij deze geloof ik niet langer in toeval. Al ben ik er nog niet aan uit, waaraan dergelijke verschijnselen dan wel moeten toegeschreven worden. Ongetwijfeld heeft het iets met quantumfysica te maken... En ik ben er haast zeker van dat zowel de man als zijn werk me nog een tijdlang zullen blijven achtervolgen.
