16-04-2007 om 11:37 geschreven door Ruth en Eleni  

Liefste bijna-vroedvrouwtjes, mama’s, papa’s, familie, leerkrachten, …

Ondertussen kort onze tijd hier in Mali… en het in niet van harte.  Er valt hier nog zoveel te beleven, nog zoveel te leren en nog zoveel te doen.

Voor de vroedvrouwtjes onder jullie staat in een volgend berichtje ons verslag al klaar.  We hebben echt ongelofelijk veel bevallingen gehad op korte tijd.

Nu even over het wel en wee hier in Koutienso:

De dag nadat we hier op de blog een berichtje achtergelaten hebben, zijn we nog eens teruggekeerd naar Ségou.  Een uitstapje onder de studenten.  We stonden om 5u30 op en gingen bij zonsopgang langs de kant van de weg staan om te liften.  We hadden geluk, met de eerste auto konden we mee.  Een vriendelijk man, Lassine genaamd, bracht ons tot voor het hotel in Ségou, waar we zijn gaan zwemmen en gaan eten.  We hebben een eigen bogolan mogen maken (een soort tapijtje waar we zelf op mochten verven) en hebben nog wat over de markt gewandeld. 

Na die dag hebben we 2 weken aan een stuk gewerkt… Soms is het wel vermoeiend.  Zo constant op dezelfde plaats zitten en nergens naar toe kunnen gaan.  Werken en vrije tijd kunnen we hier maar moeilijk scheiden.

Vorige week zijn we samen met Anne-Katrien, de studente ergo, naar Mopti geweest.  Een hele onderneming…  Weer bij zonsopgang langs de kant van de weg gaan staan, met het eerste busje kunnen meerijden, 5 uur lang in de broeiende hitte met 5 op een rij in een mini-busje.  We hebben de koppen eens geteld en we zaten met 27 Afrikaantjes als sardientjes in een blik.  Volledig bezweet kwamen we aan in Mopti.  We hebben een tochtje op de Niger gemaakt in een piroge (een typisch bootje van hier), we hebben achterop de brommer de stad verkend (Ruth heeft zelfs mogen rijden).  We hebben op het dak van een huis in een tentje geslapen en de volgende dag zijn we nog een paar dorpjes gaan bezoeken.  Het was een heel stuk over zandweggetjes door de broes.  Hier hebben Anne-Katrien en Eleni met de Jeep mogen rijden. Als we niet de enige auto op het traject waren, had het op Dakar kunnen lijken.  We hebben op onze terugweg Djenné bezocht.  Een dorpje dat enkel te bereiken is per veerboot.  Daar hebben we een grote bekende moskee gezien (waar we niet binnen mochten omdat we vrouwen waren) en een zogezegd heilige put, die genezend water bezat.

De reis terug naar Koutienso was lang en zwaar, maar uiteindelijk kwam alles toch op z’n pootjes terecht.

Daarna zijn we weer aan de slag gegaan.  Werken, werken, werken… want de vrouwtjes blijven toestromen.

Op zaterdagavond zijn we naar de broes-disco geweest.  We hebben ons helemaal laten gaan op de Afrikaanse muziek.  Tot diep in de nacht natuurlijk (grapje).  Eleni werd halverwege het spektakel ziek en moest met haar staart tussen de benen the party verlaten J. 

Zondag was het hier opnieuw groot feest.  Zuster Albertje vierde haar 50 jarig jubeleum in het klooster.  Het was een feest op z’n Afrikaans… groots, druk en uitbundig.  Spijtig genoeg heeft Eleni maar een stukje kunnen meevolgen.  Hier ziek zijn is geen pretje…

Ondertussen is het hier echt heet geworden.  Zweten is hier standaard, zelfs als je gewoon zit te niksen. 

Zo, dit was ons verhaal dan weer.  Tot de volgende keer (dit kan natuurlijk weer 3 weekjes duren).

We wensen iedereen een fijne vakantie en stage toe…  wij genieten verder van ons Afrikaans avontuur!!!

Groetjes Ruth en Eleni

28-03-2007 om 10:24 geschreven door Ruth en Eleni  

Liefste bijna-vroedvrouwtjes, mama’s, papa’s, familie, leerkrachten, …

Ondertussen zijn we al aangepast aan het leven hier in Mali.  Onze eerste aanpassing: de warmte.  Toen we aankwamen was het aangenaam warm, maar de laatste dagen wordt het steeds warmer (45° in de zon, 35° in de schaduw).  Zuster Suzy zegt dat het nog veel warmer gaat worden…

Onze tweede aanpassing: het eenvoudige leven hier.  Enkel een flauw lichtje in de kamer dat werkt op zonne-energie, geen warm water (gelukkig wordt het water door de warmte hier opgewarmd, zodat het toch meevalt), geen televisie (eigenlijk hebben we geen tijd om deze te missen).  Het eten valt goed mee; vrij Belgisch eigenlijk…  Wel iedere morgen en avond hetzelfde, stokbrood met choco of confituur…

Onze derde (en misschien moeilijkste) aanpassing: de taal!  Bambara is geen eenvoudige taal, maar elke dag leren we nieuwe woordjes bij, waardoor we steeds beter met de Malinese vrouwen kunnen communiceren.  Het Frans was ook even aanpassen, ze spreken hier zo snel, met andere intonaties… maar ondertussen gaat het al veel vlotter.

Onze vierde aanpassing was werken in de verloskamer.  Het ziet er allemaal een stuk minder modern en high-tech uit als in België, maar alles wat we echt nodig hebben, is er wel.  Het enige wat we tot nu toe echt gemist hebben is degelijk reanimatiemateriaal.  Eleni heeft al 6 bevallingen gedaan, Ruth 4.  Wat ons enorm opvalt is dat de vrouwen hier zo sterk zijn.  ze geven gedurende hun hele arbeid en zelfs tijdens hun bevalling geen kik!  Met een beetje geluk zeggen ze ‘boquè’ (stoelgang maken in het bambara).  Maar het is ook al voorgevallen dat ze ons pas riep toen het hoofdje reeds geboren was (deze mevrouw was zelf op de verlostafel gekropen).  Het drukke ‘seizoen’ begint nu pas.  Vorige nacht zijn er 3 bevallingen geweest (we hadden toen nog geen nachtdienst).  Vanaf deze nacht beginnen we ermee.  We hebben onze bedjes onder het afdakje van de materniteit gezet en onze muskietennetten gespannen. 

Elke dinsdag is het prenatale controle.  We hebben zo’n 130 zwangeren nagekeken.  Op vrijdag zijn we naar Fono geweest voor de prenatale controle.  Dit is een dorpje op zo’n 20 minuutjes brommeren van hier.  Toen we aankwamen, werd onmiddellijk een stoel onder ons gat geschoven en de radio aangezet.  Voor het vertrek boden ze ons eten aan (rijst met een vleessausje).  Dit was niet de eerste keer dat we naar een dorpje gingen.  Op zaterdag 24 februari gingen we naar N’Tiesso II.  We hielpen zuster Suzy met een soort schoolonderzoek.  We kregen eten aangeboden.  Bovendien kregen we een eend en een kip mee als dank voor wat we gedaan hadden. 

Een typische dag hier in Koutienso:

Om half 7 staan we op, we ontbijten en vertrekken tegen half 8 naar het dispensarium.  Daar volgen we de raadplegingen mee (als er een vrouw in arbeid is, trekken we ons terug in de verloskamer).  Tegen 13 uur zit het werk erop en gaan we eten.  ’s Namiddags vullen we onze stageboeken in, maken we ons verslag en gaan we nog terug om de baby’s te wassen.  Meestal maken we daarna nog een wandeling door het dorp.  De kindjes roepen ‘toebaboe’ (blanke in het bambara).  De volwassenen zeggen altijd vriendelijk goeiedag en vragen hoe het met ons gaat (zo’n typisch zinnetje: bonjour, ça va? of ani sogoma in het bambara).  Tegen 18u is het hoog tijd om te douchen.  We lijken dan zelf halve negertjes!  Door het zweten en het roodbruine zand, zijn we elke dag opnieuw vuil (onze kleren trouwens ook).  Onze voeten krijgen we ondertussen al niet meer proper, zelfs niet als we schrobben.  Om 19 uur is het opnieuw etenstijd (het is dan al pikdonker).  Daarna zeveren we nog wat en tegen 21u30 gaan we slapen. 

Zo gaat het dus de hele week door.  Van maandag tot en met zaterdag.  Zondag is rustdag, behalve als er een bevalling is natuurlijk.  We worden trouwens ook geroepen als er in de namiddag een barende binnenkomt.  Zo missen we geen enkele bevalling.

Tijdens de laatste bevallingen mochten we zelfstandig werken.  De matrones waren in de buurt, maar kwamen enkel als we ze riepen.  Als er zich een probleem voordoet, komen ze onze mening vragen.  Het is fijn om met ze samen te werken! 

Vandaag hebben we een dagje vrij om jullie te mailen en om even af te koelen in het zwembad van Ségou. 

Voor de vroedvrouwtjes onder jullie:  onze verloskundige verslagen kunnen jullie ook op deze blog lezen!! 

Zo, nu gaan we genieten van een lekkere pizza!!

Tot de volgende keer!!!

Groetjes

Ruth en Eleni

PS: We zijn allebei geslaagd op het blok eerste lijn!

07-03-2007 om 10:42 geschreven door Ruth en Eleni  

20-02-2007 om 22:31 geschreven door Ruth en Eleni  

20-02-2007 om 14:12 geschreven door Ruth en Eleni