De langverwachte brief viel in de bus. De brief met de uitnodiging om voor de pensioencommissie te verschijnen. Mijn ziektedagen waren sinds februari op, dus dit was de volgende stap. De commissie zou oordelen 'wat er verder met mij moest gebeuren' :). Een heel bizar gevoel om te weten dat je toekomst in handen ligt van 2 dokters. Wat kon de beslissing zijn?
Er waren 3 mogelijkheden: -ofwel waren ze van mening dat ik terug naar het werk moest -ofwel bleef ik verder thuis en moest na een tijd terug bij hen gaan -ofwel werd ik vroegtijdige gepensioneerd
De dag zelf was ik heel zenuwachtig. Gelukkig had mijn huisarts beslist om met me mee te gaan. Hij wou zo een commissie wel eens van dichtbij meemaken. In de auto vroeg hij wat ik zou vinden van vroegtijdige pensionering.
'Pensioen. Het is een woord dat ik lang probeerde te negeren. Toen ik de eerst keer hoorde van deze commissie, kreeg ik net geen paniekaanval. Het is een lang proces geweest. Eerst kwam het besef: hetzelfde werk is te moeilijk. Daar kwamen heel wat tranen bij, gevolgd door een rouwproces. Dan zocht ik alle mogelijkheden om nieuw werk te hebben. Maar langzaam begreep ik dat dit ook niet mogelijk was. De vermoeidheid, de concentratie en geheugenproblemen, ik slaagde er maar niet in om ze van me af te schudden. En emotioneel waren ook heel wat putten geslagen. Het bleef allemaal een deel van mij, waardoor ik geen opening zag om een nieuw werk te vinden. En ja, ik kwam al wat meer uit mijn cocon, en ja, ik had soms wat meer energie. Maar het bleef maar een fractie van wat ik zou moeten zijn. Zou willen zijn. Die nieuwe weg kwam maar niet uit de lucht vallen. Vroegtijdige pensionering vond ik oorspronkelijk geen optie. Ik was nog zo jong. Ik zou me dan afgeschreven voelen. Ik ben geen type dat huishoudelijk werk als passie heeft. Ik bewonder mensen die dit wel kunnen, maar ik ben anders. Ik heb zoveel voldoening gehad van mijn werk, naast alle stress. Ik kon dat moeilijk loslaten. Telkens ik dacht aan pensioen, begon ik te wenen.'
Ik antwoordde de huisdokter dus dat ik het er moeilijk zou mee hebben, maar ik zou er uiteindelijk wel in berusten. Ik had trouwens weinig keuze.
Na de commissie was het afwachten, want de dokters zelf lieten niets blijken. Pokergezicht.
Enkele weken nadien kwam de uitslag: thuisblijven en terug na 12 maanden. Ik was opgelucht. Op een jaar kon er veel veranderen. Toch?
Gisteren ging ik naar een overdekt winkelcentrum. Voor de kanker kon je me hier vaak vinden. Na een dag vol met spanning en stress, vond ik hier dikwijls mijn rust terug. Niet dat ik veel kocht hoor, maar het rondkijken naar mooie spullen, het kijken naar de andere mensen, het drinken van een kopje koffie, het gaf me een goed gevoel. Ik herinner me de eerste keer na de operatie dat ik er terug kwam. Het voelde niet meer hetzelfde. Ik zag de mensen voorbijstappen, ik zag de drukte, de winkels en ik voelde me er niet meer thuis. Ik verwonderde me erover dat het leven hier gewoon verder gegaan was, terwijl het mijne stil stond. Ik kon niet meer genieten van de mooie kleren. Het zei me niets meer. Het winkelcentrum was hetzelfde gebleven, maar ik was veranderd. Sindsdien kwam ik hier niet meer graag.
Twee jaar later ga ik er al eens vaker naartoe. Liefst met de dochter, die me helpt bij de aankopen. Ik vergeet telkens weer wat we zeker moeten kopen, ben in de war bij het betalen, en ben dus blij met mijn dochter-engelbewaarder. Het vervelendste vind ik nog steeds de mensen, en dan vooral bekende mensen. Ik heb steeds schrik dat er personen zouden lopen die het maar raar vinden dat ik niet ga werken, maar wel naar de winkel ga. G vindt het absurd, en ik moet hem gelijk geven, maar toch voel ik me ongemakkelijk. En schuldig. Gisteren gingen we dus terug naar daar.
'F. kijkt al uit naar het cafebezoekje. Waarom ben je zo zeker dat we iets gaan drinken? vraag ik haar. 'Dat moet wel, want jij bent te moe om naar daar te gaan zonder te rusten.' Ik moet eens lachen, ze kent me soms beter dan ikzelf.'
We kwamen mijn schoonzus tegen. Ze had zelf kanker gehad. Het schepte een band, ondanks het feit dat ik haar heel weinig zag. De gebruikelijke 'hoe is het met jou?' kwam met mijn standaard antwoord:' redelijk goed, maar wel nog veel moe.' Je ziet er nochtans goed uit!', zei ze. Die 'nochtans' zorgde ervoor dat ik even niet wist wat zeggen. Ik antwoordde 'Ja, jij zal ook wel weten dat we er niet altijd uitzien zoals we ons voelen he'. Haar antwoord: 'het zal toch wel meevallen, want je kan toch naar hier komen!'
Daar stond ik dan, met mijn mond vol tanden. Mijn directe omgeving verzekerde me er altijd van dat ik me toch niet moest opsluiten, dat mensen echt wel niet zouden raar kijken als ze me ergens tegenkomen. Integendeel. Maar toch zijn er mensen die met hun oordeel klaar staan. En je krijgt het er zomaar bij. Gratis en voor niets.
'Ik ben uit mijn cocon. Geen idee wanneer het is gebeurd, maar ik voel het in mijn hele lijf! Ik wil dansen, kom uit de zetel en beweeg op passenger, bruno mars,.. Wanneer ik terug ga zitten, voel ik de vermoeidheid door mijn lichaam gieren, naast het nieuwe geluksgevoel. Maar toch merk ik dat de tranen nog achter mijn ogen zitten. Te wachten. Maar ik negeer ze en geniet van mijn moment. Ik probeer te genieten van het gevoel, maar het zit naast de angst, de eenzaamheid, de ontgoocheling. Het zit allemaal dicht bij mekaar.'
Ondertussen was ik van 9 naar 4mg cortisone gegaan. Langzaam werd het afgebouwd. Wat opviel was dat vele lichamelijke ongemakken van vroeger weer terugkwamen. Door de cortisone had ik er tijdelijk minder last van gehad. Ik vroeg me af dit wel een goed idee geweest was. Werden de voorbije maanden geen klachten gemaskeerd die misschien belangrijk waren?
Ondertussen kwam ik mezelf steeds weer tegen en leerde ik, hopelijk, mezelf wat beter kennen. Wie ik was, wat ik wou en niet wou. En hopelijk zou ik mezelf dan wat leuker vinden. Hopelijk durfde ik misschien af en toe in de vaten te kijken zonder angst, zonder er in te vallen
Ik leefde nu dag per dag, probeerde mezelf te vinden en later zou ik een brug maken naar een nieuwe toekomst.
'En ik denk aan een berichtje dat ik vandaag gelezen heb. Ik wil normaal zijn, maar wat is normaal? Gewoon zijn wie je bent, normaler kan je niet zijn . 'just the way you are.'
Je bent een parel kostbaar anders dan de anderen maar daarom niet minder soms verstopt in de oester maar de moeite waard om te tonen en te koesteren
Deze ochtend las ik in bad het magazine 'leven'. Ik las over mensen die na de kanker gingen werken. Ik las over mensen die niet zielig wilden doen of in een hoekje kruipen.
'Ik kijk naar mezelf, dat zielig hoopje en voel me diep beschaamd. Beschaamd om wat ik geworden ben. En heel verdrietig. En heel machteloos. Ik voel me schuldig. Waarom zit ik hier thuis in mijn zetel? Ik zou moeten gaan werken zoals ieder normaal mens!! Ik ben kwaad op mezelf, ik ben bang voor de toekomst.'
Kwam ik natuurlijk bij de vraag: wat wou ik nog doen met mijn leven. Zo kon het eigenlijk niet verder. Maar wat was het alternatief? Wat wou ik nu? Even simpel beginnen: < gelukkig zijn, een warm bad, naar muziek luisteren, gezelligheid, gedichten, rust, lieve vrienden, etentjes, uitstappen, creatief bezig zijn, een leuke job... Hele simpele dingen eigenlijk.
'En ja, daar komt een opgewonden gevoel binnen in mij. Er wordt iets wakker. Ik weet dat het er is, ergens, maar ik kan het niet vinden. Heel af en toe wordt het wakker. Om erna weer in te slapen wegens gebrek aan middelen om het te helpen openbreken. Hier gaat het eigenlijk allemaal over. Pas als dit kan groeien en uitbreken zet ik een stap in de goede richting. Alleen dit is mijn hoop op een toekomst.'
Ik legde het tijdschrift aan de kant en voelde de zware benen. Mijn energiepeil was onvindbaar. Ik kon alleen maar vermoeden hoe hoog hij stond. Mijn haar wassen en kledij uitzoeken waren al grote energievreters. En ik wist dat mijn lichaam eerst nog wat tijd nodig had. Later zou ik verder dromen.
Ik zie in de verte de zon opkomen ik wil ze vasthouden en nooit meer loslaten
Ik bleef trouw 2 keer per week naar de revalidatie gaan. Ondertussen waren we met meerdere oncopatiënten en werd er, tussen de oefeningen door, al eens een babbeltje geslaan. Zo ook met Annie. Annie moest terug een operatie ondergaan. Een nieuw gezwel. Iedereen hield zijn hart vast, maar de operatie was goed geslaagd. Niemand had ooit kunnen denken dat er nog complicaties zouden komen.
'Dinsdag vroeg ik nietsvermoedend aan de kinesiste hoe het met Annie was. 'Zet je even' , zei ze. Ik voelde een koude hand mijn keel dichtknijpen, maar ik negeerde het. Ik keek even om naar de plaats waar ik net dacht dat ik Annie gezien had. Maar het was een andere vrouw. Ik probeerde de ogen voor mij te negeren. 'Ze is gestorven', hoorde ik in de verte zeggen. En erna vlogen heel wat woorden naar me toe. Ik dacht alleen maar aan overeind blijven, een schild optrekken. Ik moest me concentreren. Ik moest luisteren. Annie is dood. Ik vroeg me af waar mijn tranen bleven. Ik luisterde half naar de woorden voor mij. Neen, geen tranen. Nu niet. Of toch! Ik heb er geen controle over. Mijn schild, mijn bescherming was niet sterk genoeg. Maar ik mag nu niet crashen. Niet nu! Niet hier! Wanneer ik eindelijk op de fiets zit, geen idee hoe ik er geraakt ben, voel ik dat mijn automatische piloot het overgenomen heeft. En ik weet dat het zal duren tot deze avond voor ik het verdriet toelaat. En ik weet dat ik overspoeld word en langzaam verdrink. Ik voel een traan die ontsnapt is, en veeg ze vlug weg. Ik kijk rond me heen en zoek de zin van het leven. De zin voor mezelf. Annie zat hier enkele weken geleden ook op de toestellen. Ze stapte op de loopband, en liep zichzelf ook voorbij. Ze had een grote innerlijke onrust. Ze moest veel van zichzelf. Toen ik heel moe was en geen energie had om te sporten, zei ze, wat verwijtend, dat zij steeds zo hard mogelijk ging. Dat moest, vond ze. En ik denk, dat ze dat vooral van haarzelf moest. En de 2 ventjes op mijn schouders begonnen dadelijk een discussie. De ene herkende mezelf ,zoals ik de voorbije jaren was. Altijd moeten, de lat hoog leggen, er volop voor gaan. Het duiveltje gaf me dadelijk een schuldgevoel en vond dat ik dit ook aan mezelf en mijn omgeving verplicht was. Het andere mannetje probeerde de boel te sussen. Neen hoor, dan komen die kankercellen zeker terug. Je moet net je leven volledig omdraaien en lief zijn voor jezelf. Dat laatste klonk heel aannemelijk, maar het duiveltje zorgde voor een heel groot schuldgevoel. En nu is ze dood. En ik vraag me af waar het eigenlijk allemaal om draait in dit leven. Ik ben op zoek. Op zoek naar mijn weg. Een weg die ik nog moet creeren, een weg die ik nog moet uitvinden. Ik weet niet eens of het me ooit zal lukken om die weg te vinden. Maar ik weet 1 ding. De vertrouwde weg die er was voor de kanker, die is verdwenen. '
Bij de psychologe kwam dikwijls ter sprake dat ik passief in de zetel zat.
Ze gaf me een opdracht. De opdracht om 1 keer per dag een half uur te 'lanterfanten'. 'Niets doen?, vroeg ik glimlachend, 'dat doe ik de hele dag al!'. Ik begreep de bedoeling niet helemaal. Ze legde me uit dat ik leuke dingen voor mezelf kon doen.
De eerste keer voelde het heel onwennig. Uiteindelijk bleef ik gewoon een half uur zitten, maar alleen al het gevoel dat ik niets 'moest' doen, dat ik niet, zoals anders, moest zitten wachten tot er nieuwe energie kwam, dat ik gewoon 'mocht' ontspannen was al aangenaam. Ook bij de daaropvolgende 'lanterfant-halfuurtjes', bleek het niet altijd evident om te beslissen wat ik zou doen.
'Ik zit in mijn zetel, zoals altijd automatisch naar tv aan het kijken. Iets leuk doen. Verven? Pff het is zo een gedoe om alles uit de kast te nemen. Muziek? Ik zet de tv uit. Dat voelt al goed. (Waarom laat ik die dan een hele dag opstaan???). Radio open. Ik wil dansen. Even. Ik ben te moe. Ik loop rond. De bloemen moeten afgesneden worden. Neen, het moet iets zijn dat niet moet. Oke, ik ga gewoon kliederen met verf. Het is heel moeilijk om zonder plan in mijn hoofd te verven. Ik moet steeds iets opzijduwen dat alles wil regisseren en plannen. Ik probeer de stem te laten zwijgen. Tijdens het verven voel ik een flow. Een kinderlijke blijheid die door mijn aders stroomt. Ik denk niet na over het kleurgebruik, maar ga op mijn gevoel af. Het moet niets worden. Ik probeer nieuwe technieken uit, en zonder het te willen krijgt mijn tekening vorm. En er overvalt me een een vleug weemoed. Ik zie plots mezelf in de tekening. Ik geef betekenis aan wat er op de tekening staat. En ik teken een traan onder de ogen. Dit ben ik. Mijn kinderlijke kleuren in het midden, in de kern en erbuiten donkere kleuren van de buitenwereld en de toekomst. Mijn mond lacht, maar de traan spiegelt mijn emotie. '
Het was een heuse zoektocht. Soms wou ik helemaal niets doen. En bleef zitten waar ik zat. Alleen al het idee om ergens naartoe te stappen, was soms al te vermoeiend. Soms had ik een duwtje nodig van de kinderen.
' 's Avonds wil de jongste dochter naar de knutselkamer. Ik ben moe, te moe, maar ga uiteindelijk toch mee. We gaan aan de tekentafel zitten. Zij lakt haar nagels, ik teken, de muziek staat op. Dit is zoveel gezelliger dan voor de tv hangen. Na het tekenen zet ik mijn schilderij en houtskooltekening recht tegen de muur. En ik zie een Hanne verschijnen die ik altijd wou zijn. Ik kom thuis. Het is een bevestiging, want in de zoektocht naar mezelf zie ik niet meer goed wat echt is en wat een droom. Maar dit voelde zo goed vandaag. '
En alhoewel ik meestal een fijn gevoel had na mijn 'voor-mezelf-momenten', toch zorgde het er niet voor dat ik erna vlugger uit mijn zetel kwam. Maar ik had even weer contact gehad met wie ik echt was. Daar diep vanbinnen. Daar binnenin zat er een kracht. En als ik die kracht kon laten groeien, zou misschien vanzelf duidelijk worden wat ik later met mijn leven kon aanvangen. Ik moest daarop vertrouwen en mezelf de tijd geven.
als ik morgen wakker word, zal de zon weer voor me schijnen? en zal de angst om te leven weer verdwijnen?
als morgen mijn ogen ontwaken zal het licht me dan omarmen? en zullen de stralen de kilte verwarmen?
Mijn moeder. Stap voor stap ben ik haar aan het verliezen. Beetje bij beetje is ze zichzelf aan het verliezen.
Gisteren belde ze naar G. Toen hij vertelde dat ik naar het ziekenhuis geweest was voor een 6-weekse controle, viel ze uit de lucht. 'En wat moet ze daar dan doen?' vroeg ze vertwijfeld.
Vorige week was ze er van overtuigd dat haar gsm niet meer werkte, want 'er komen cijfers op als je er op duwt'. En iedereen probeerde zijn lach te verbergen. En ik lachte haar woorden weg.
Ik kan doen alsof het me allemaal niet raakt, maar als ik eerlijk ben, dan voel ik heel veel pijn. Ik had haar zo graag kunnen vertellen wat er met me gebeurt. Maar nu blijft wel de illusie dat ze naar me zou geluisterd hebben en er voor me zou zijn.
Ik voel me machteloos wanneer ik haar hulpeloos bezig zie, wanneer ze me vraagt hoe je dat gerecht nu weeral moet klaarmaken, wanneer ze vergeten is hoe je een bed moet opmaken of de lakens in de droogkast stopt in plaats van de wasmachine.
En soms ben ik de sterke Hanne die aan de kinderen uitlegt hoe ze met oma best omgaan en de medicijnen mooi klaarlegt en lacht met 'wat ze nu toch weer allemaal doet'.
Maar meestal voel ik de tranen zitten en mis ik mijn moeder, die al een stukje gestorven is.
Ik kijk achter me en zie alle emoties liggen: verdriet, boosheid, angst. Maar toch ben ik weer opgestaan. Ik heb zelfs het gevoel dat ik een stapje verder ben gegaan. Ik wil plannen, ik wil terug orde, ik ben meer in beweging.
De energie is terug. Het is geen doordachte keuze, het is er gewoon. En ja, ik ben vlug moe, maar dan ga ik gewoon zitten, en rust, tot ik weer verder kan gaan.
Ik vraag me af wat er allemaal gebeurt in mijn lijf. Hoe komt het dat die energie er plots is? Ik las onlangs een interessante folder rond de psychosociale gevolgen bij eierstokkanker van ornisconcern.nl (bij google intikken: eierstokkanker psychosociale gevolgen). Ik las er dit stukje.
'Ongeveer 15-25% van de kankerpatiënten heeft te maken met een depressie. Dit kan bij eierstokkanker veroorzaakt worden door de verwijdering van de eierstokken. Dit kan leiden tot een depressieve stemming doordat de hormoonhuishouding verstoord is geraakt.'
Misschien zit het dan toch niet alleen 'tussen mijn oren' zoals de oncologe fijntjes opmerkte. Misschien is er, naast het verwerken van de ingreep, diagnose, chemo, het omgaan met de emoties en het zoeken naar een nieuwe toekomst ook nog een invloed van verstoorde lichaamsfuncties? Hoe dan ook, ik geniet van mijn nieuwe energie. Het contrast is groot met mijn dip in februari 2013. En ik blik even terug:
'Ik ben boos, op mezelf, omdat ik ben, wie ik ben. Het is alsof ik onder een steen gekneld zit. Ik duw, maar de steen wil niet bewegen. Ik wil weg, maar hoe langer ik hier zit en rondkijk naar de wereld, hoe angstiger ik word om er weer in mee te draaien. Ik hou me stil en wacht tot iemand de steen zal opheffen, maar vrees dat ik op dat moment al helemaal verpletterd zal zijn. En verpletteren lijkt me soms de beste oplossing'
en toen werd alles stil en donker de rust spreidde haar vleugels en omarmde de angst en sijpelde druppel na druppel in het rillende lichaam en elke vezel ontspande zich een gelukzalige warmte zorgde voor een glimlach en toen werd alles stil en donker
Meer dan 20 jaar lang stond ik op de eerste schooldag klaar om naar mijn werk te gaan. Maar morgen niet. Ik had niet gedacht dat het zo een pijn zou doen.
Het is de eerste keer dat ik het bewust meemaak. 2 Jaar geleden lag ik in het ziekenhuis, nog half verdoofd van de operatie. Vorig jaar stond ik wel klaar met mijn tas om te starten. Ik zie alle kinderen en collega's zich klaarmaken voor het nieuwe schooljaar. En ik sta aan de zijlijn verdwaasd te kijken. Ik vrees dat ik morgen een schim van mezelf zal zijn.
Ik hoop dat ik nu niet terug in mijn schelp ga kruipen. Ik ben nu net een stapje vooruitgegaan, het zou jammer zijn. Ik ken mezelf al een beetje: 'schuldgevoel omdat zij werken en ik niet, dus mag ik zeker geen leuke dingen doen. Geen uitstapjes meer of koffiepauzes'. Tja, ik hoop dat ik niet te hard zal zijn voor mezelf.
Maar morgen, morgen mag ik nog even terug in mijn cocon kruipen en wachten tot de dag voorbijgegaan is, om erna hopelijk terug verder te gaan.
'Ik draai rond op mijn kruispunt en heb elk gevoel van richting verloren. Ik zit op de grond en kijk om me heen. Ik zie andere mensen verder stappen en keuzes maken. En ik ben boos op mezelf omdat ik niet weet waar naartoe. Na 2 jaar zit ik nog altijd op de grond. En ik vraag me af of ik ooit de kracht vind om terug verder te gaan en mijn weg te zoeken. En het liefste zou ik nu een putje in de grond maken en me verstoppen voor de mensen en de wereld. '
Komt het door de cortisonekuur, of is het een natuurlijk proces, maar ik merk verandering. Een kleine verandering, maar toch.
Ik ben alerter, bemoei me af en toe met het huishouden en zet nu en dan een stap in die wereld rondom mij. Maar het blijft beperkt. Meerijden met G. naar een winkel of een uitstap naar een rommelmarkt. Een koffie gaan drinken of bij mijn ouders gaan. Ik kom de vermoeidheid nu meer tegen doordat ik meer beweeg en ook de revalidatie gaat nu wat minder vlot. Maar toch kruip ik minder vlug in mijn cocon dan in januari.
Januari 2013 Ik vraag me nog steeds af waarom ik me toen zo afschermde. Waar was ik dan bang voor? Ik weet het niet. Misschien voor het contact met de mensen met hun opmerkingen en oordelen. Misschien voor mezelf die steeds probeerde om zich beter voor te doen dan ze was en vooral opmerkingen en oordelen zag. Misschien uit schrik voor de uitputting, die plots over mij kon vallen. Misschien interesseerde het me gewoon niet omdat ik teveel achter mijn zorgenmuur zat. Of misschien had ik gewoon de kracht en energie niet meer. Maar heel af en toe kwam er iemand langs die me, met lichte dwang, meenam naar buiten. Zoals die keer toen ik met 2 vriendinnen naar Gent ging.
'Ik stap samen met N en A door de kleine straatjes. N. heeft me al een arm gegeven, want het stappen gaat wat minder vlot. Toch geniet ik van de sfeer, van de zon, van de gezelligheid. Ik was bang dat ze me een aansteller zouden vinden omdat ik zo vlug moe ben. Het is ook niet altijd zo simpel om het te begrijpen, want ziek zie ik er niet uit. Toch voel ik hun warme woorden. En dat doet deugd. Ze begrijpen dat ik niet meer verder kan en moet rusten. We bestellen koffies en 1 dessertenbord dat we delen. En we genieten. Wanneer we terug naar de auto stappen, zien we een poëziewinkel. We stappen binnen en ik voel een tinteling van geluk door mijn aders stromen, en alleen al het kopen van een agenda met gedichten voelt alsof ik iets heel kostbaars heb, om te koesteren. Ik krijg het gevoel dat mijn lichaam en ziel thuiskomen. En ik weet, die wereld, waarin ik mezelf vind, die zou ik moeten vinden. En iedereen van ons heeft zo een wereld.
Ik ben, lang geleden, mezelf kwijt geraakt. En ik blijf me dikwijls afvragen of dit de reden is dat mijn lichaam zich tegen me gekeerd heeft. En verkankerde. Ik ben het mezelf en mijn lichaam verplicht om hier verandering in te brengen. Maar verandering is moeilijk. Het zal een weg zijn met heel wat valkuilen en hindernissen, Maar ik moet blijven hopen dat het nog mogelijk is.'
Binnenin zit de kern te wachten Langzaam verdwijnt pel na pel zodat de essentie kan verschijnen en onbeschermd en kwetsbaar naar buiten kan
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
