Even melden: Ik heb nu ook een poll geopend, rondvraag, hoe je 't ook wil noemen, en mn eerste vraag is eigenlijk meer bedoeld om een beetje discussie uit te lokken. Al weet ik eerlijk gezegd niet waar je hier een discussie kan voeren, behalve dan in mijn gastenboek...
Anyway, poll beantwoorden zou fijn zijn en alle commentaren welkom in reacties, emails, noem maar op!
Knuf Lost
o ja, tandarts was gisteren echt een makkie, was in een halfuur binnen en buiten en heb helemààl geen weerpijn nu
Zoals beloofd... De minaret (en andere kleine histories)
Hallootjes lezers en medebloggers, toevallige passanten en anderen
Zoals gisteren beloofd volgt vandaag een foto van de majestueuze minaret van de Hassan II-moskee in Casablanca, Ma. Als je onder die toren staat, besef je des te meer hoe nietig je bent (niet persoonlijk bedoeld ). De moskee is de tweede grootste van de wereld en de biddende moslims kunnen door de vloer heen het zeewater zien, omdat de moskee voor een groot deel over het water heen is gebouwd. Zo wil ze een contact vormen tussen land, zee en lucht (of dat heb ik me toch laten wijsmaken )
De omgeving van de Hassan II is de Corniche, de 'kustboulevard' van Casa, 's avonds een héérlijk maar druk wandeloord en overdag een gestage stroom niet aflatende claxons en uitlaatgaswolken. De Atlantische Oceaan is prachtig en 's avonds vertelt de vuurtoren je steeds waar je bent.
Het meest magische moment is dat moment waarop het gebed wordt omgeroepen. De muezzin (wordt in Casa wel anders genoemd maar het ontglipt me even) weerklinkt kilometers ver over land en zee en roept de gelovigen op alles te laten vallen en zich naar de moskee te haasten om hun religie te belijden. Ikzelf ben nog niet in de moskee binnengeweest, vooral omdat ik niet-moslim ben en ook omdat toeristen nogal duur betalen
Zo dan, without further ado: Hassan II in al zijn trots.
Quizvraagje: wie is/was Hassan II feitelijk en wie heeft die hele sjieke moskee gefinancierd? Ben benieuwd
Om je een idéé te geven van de immense omvang van het gebouw: dit is de toegangsdeur met een aantal mensen ervoor (kijk en wees verbaasd!) --> de minaret, tussen haakjes, is meer dan 200 m hoog. Beeld je dat eens in, dat is van bij jou thuis tot bij de bakker misschien!
Ik kom vandaag naar jullie toe met een goed voornemen. Maar dan een écht goed voornemen! Ik heb het plan opgevat om me eens wat positiever op te stellen tegenover het leven en zijn grote (en ook kleine) kantjes. Daarom, vanaf vandaag, zo weinig mogelijk negatieve posts en zoveel mogelijk positieve. Wees gerust, je mag me op mijn woorden pakken hoor als ik weer de dieperik inga!
Eerste positieve nieuws: ik heb een héél fijne schooldag gehad, de kinderen waren aangenaam, aanspreekbaar en werkten flink (hoerà)
Tweede positieve nieuws: ik zie de toekomst al ietske minder zwart in dankzij enkele mensen in mijn naaste (en verdere) omgeving, you know who you are.
Derde positieve nieuws: ik kreeg vandaag een zu schuun compliment over mijn karakter: de moeder van een collega was frietjes komen bakken op school en ze had achteraf gezegd dat ik ZO een lieve en ZO een goeie en ZO een sympathieke was. Ik zweer het, een ego groeit even snel als dat het krimpt hoor soms...
Vierde positieve nieuws: de zon schijnt!
Vijfde positieve nieuws: geen file in het naar huis rijden vanmiddag!
En dan nu naar iets minder fijne berichtgeving... Straks (binnen een dik uur, that is) moet ik alwéér naar de tandarts voor een vulling. Na vandaag zijn er vijf gevuld, drie te gaan. Een mens zou denken dat ik een mond vol rotte tanden heb maar zo erg is het niet hoor, noooo way! Allen duimen voor mij, dus
Misschien ook een verklaring voor mijn berichttitel: Heimwee... Sinds een dikke twee jaar word ik voortdurend verscheurd tussen een enorme liefde voor 2 landen. Ik hou enorm van mijn eigen kleine Belgenlandje met al z'n grijze, kleine kantjes maar met ook zo veel warmte, als je maar goed kijkt! Maar langs de andere kant verloor ik mijn hart in het verre Casablanca (Marokko) en niet alleen aan de knapperd die ik nu mijn echtgenoot mag noemen, maar aan het hele volk, het hele land, de cultuur, de warmte, de gastvrijheid... Ik mis 'bledi' enorm (bledi = Marokkaans voor mijn land) en dat overvalt me zo een tiental keer per jaar gemiddeld. Erg hè, want als ik in Marokko ben denk ik alleen maar aan mijn eigen lieve stadje met z'n grappige mensen en z'n totààl andere leefwijze...
Maar bon, heimwee naar bledi dus, en dat houdt waarschijnlijk aan tot ik er nog eens kom, wat dus pas in augustus van dit jaar zal zijn. O jee, weeklaag en zeur, wat een miserie...
Genoeg gezeurd nu, ik spreek jullie later weer toe vanop mijn roze wolk! (als ze tegen dan nog niet uiteen is gespat in miljarden hagelbolletjes die mijn leven vergallen...)
Het is dus mogelijk: je dààààgen lang aan één stuk door ellendig voelen, één beter dagje ertussen hebben en daarna, ongelooflijk maar waar, terug de put in gaan! Mijn liefste collega's hebben me vandaag écht op mijn hart getrapt (ik heb ze betrapt toen ze roddelden, en dan nog over iets wat eigenlijk helemaal niet erg was!) en ik voel me nu zo mogelijk NOG slechter in mijn vel dan ik daarvoor al deed...
Het leven is niet eerlijk en ik vraag me meer en meer af: wat doe ik hier en waarom neem ik toch elke dag weer de moeite om op te staan en een nieuwe start te nemen? De moed zakt me met de minuut dieper en dieper, ik ben zo goed als ten einde raad en huilde vandaag in de leraarskamer (ik was wel alleen, maar dan nog). Iemand tips om me uit mijn put te sleuren (en néé geen psychologen en aanverwanten en ook geen pillen...)
Als top of the bill is het vandaag f**king valentijn (ik hààt deze dag) en om het geheel af te werken is mijn allerliefste wederhelft die dag niet alleen vergéten (ondanks mijn koeiengrote bericht op het magneetbord in de keuken waarin ik mijn onsterfelijke liefde betoon) maar heeft hij bovendien ook nog eens de hele keuken in een staat van woestenij achtergelaten, die ik straks (na mijn TANDARTSbezoek, stel je voor) nog mag te lijf gaan.
Ik weet niet of er iemand deze blog leest, zo ja, leuk, zo nee, ook goed... Ik heb er gewoon een enorme nood aan om te weten dat wat ik vanbinnen voel er ook even uit kan. Niet dat ik me daarna beter voel, hoor, maar het gedacht is alles, zeggen wij hier.
De volgende dag. Twee uur in de namiddag. Halve dag op het werk erop zitten, bijna te laat door stom accident op de snelweg (what's new?). Toch erin geslaagd om OP het belteken de leraarskamer binnen te komen en dus totaal niet in ongenade te vallen!
Gisteren heb ik nog een héél goed gesprek gehad met één van mijn beste vriendinnen. Ik heb echt mijn gal gespuwd, net zoals hier op de blog ook al, en ik moet zeggen: praten helpt inderdaad (klopt, Wolfie). Ik had het écht even nodig om gigantisch stoom af te blazen. Nadat mijn vriendin vertrokken is ben ik op mijn gemakje in mijn slaapkleren gestapt, heb uitgebreid (en grondig!!!) mijn tanden gepoetst en ben dan met mijn liefste boek in bed gekropen. Zaaaaaaaalig om zo de dag te eindigen hoor! Ik kan trouwens iedereen die het nog niet gelezen zou hebben mijn boek aanraden: De schaduw van de wind (Carlos R. Zafón). Lezen, gewoon doen!
Lezen, trouwens één van mijn passies. Door mijn 'gemengd' huwelijk ben ik (nog meer dan vroeger, en het was toen al zo erg) enorm gefascineerd door de Arabische en Afrikaanse cultuur. Ik vind de islam enorm boeiend (als leefwijze dan wel, niet als extremistisch excuus tot moord) en kan echt helemaal verdwalen in boeken over 'exotische' landen zoals Afghanistan, Turkije, Kenia en noem maar op. Meer dan eens laat ik een traan en voel ik oprecht mee met de miserie van de personages. Als iemand out there dus nog fantastische boeken kent in dit 'genre' (is het een genre?), altijd welkom.
Tot slot (niet veel tijd vandaag) nog even de lieve berichtenstuurders bedanken (in het bijzonder Wolfie --> ik weet je te vinden als het nog eens nodig is!) voor de harten-onder-de-riem en riemen-onder-het-hart.
Ik hoop dat jullie me gauw van een héél andere (en mooiere, geloof me vrij) kant leren kennen!
Mijn eerste blogbericht: Miserie en Zn. De titel zegt het allemaal. Mijn dag bestaat uit een opeenvolging van miserie, ellende en slecht gevoel. Over alles en iedereen, overal en heel de tijd. Ken je dat gevoel, dat alles tegen je werkt, niks schijnt ook maar een beetje te lukken zoals het zou moeten en iedereen heeft commentaar of, erger nog, negeert je bestaan volledig?
Als je dat kent, heb je ook al 'Miserie en Zn.'-dagen gehad. Iedereen, lijkt me. Begon gisteren al. De zoveelste persoon in mijn naaste omgeving: zwanger. Dansje, lachje, feliciteer, BAAL! Ik probeer al sinds mei vorig jaar, het is (letterlijk) huilen met de pet op. Hoe blijf je blij en gelukkig voor een ander als je eigenlijk alleen maar zwartgallig, pessimistisch en jaloers kan zijn?
Misschien kan ik me toch de moeite nemen om me héél globaal voor te stellen: vrouw, 26, gemengd huwelijk met intercontinentale proporties en héél wat boe en ba, leerkracht en fanatieke zeurkous. Mja, dat laatste nu misschien niet altijd... Maar de laatste dagen in elk geval wel!
Mijn collega's schijnen tijdens de afgelopen vakantie beslist te hebben om te stoppen met mij te zien staan en als het écht moet weten ze me te vinden voor de rotste jobkes. Vervanging? Ellenlange testen afnemen? Eén adres...
Ok, dit is niet te geloven: reclame op tv: 'hey, psst, uw vrouw is zwanger, da wete toch?' Grrrrr!
Beste lezer, waarschijnlijk keer je nooit weer naar deze verdoemde blog, wie weet of ik het zelf ooit nog zal doen? Ik verlaat nu deze webstek en stort me op andere en hopelijk troostende dingen zoals hersenloze tv-soaps...
). De moskee is de tweede grootste van de wereld en de biddende moslims kunnen door de vloer heen het zeewater zien, omdat de moskee voor een groot deel over het water heen is gebouwd. Zo wil ze een contact vormen tussen land, zee en lucht (of dat heb ik me toch laten wijsmaken 
)
