Inhoud blog
  • Welkom / Hoş geldiniz
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    eenvreemdeinmijnvaderland

    14-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom / Hoş geldiniz
    Merhaba / Hallo, 

    Dit is mijn eerste bericht in mijn gloednieuwe blog. 

    Ik zal me even kort voorstellen.. 
    Ik ben een meisje of vrouw, noem het zoals je wilt, van 19 jaar. Ik woon in België.  Ik ben getogen en geboren in België, maar toch voel ik me hier niet thuis. 
    Dit voelt niet als mijn thuis.
    Omdat dat gevoel niet altijd even makkelijk is, heb ik maar besloten om een blog te starten. Wie weet zijn er wel meiden of mannen die hetzelfde hebben als ik, of mensen die gewoon interesse hebben in mijn gedachten gang over België.

    Ik zal eventjes beginnen met hoe dit gevoel in mij is opgekomen en wanneer het allemaal gestart is. ( Ik ga niet TE veel in detailles treden, want ik wil anoniem blijven.)

    Ik ben een meisje uit een gezin van 5. Ik heb nog 2 oudere broers. Ik ben in een gezin terecht gekomen, waar er sterke interesse was voor natuur. Ik moet zeggen, ik heb er wel interesse in, maar niet zoals mijn broers en vader. ( Nu kunnen jullie denken, waarom schrijf ik dit? Omdat dit een van de redenen is waarom ik mij hier niet goed voel.)  Dit had mijn moeder ook ... Als ik een jaar of 4 was zijn mijn ouders dan ook gescheiden. Mijn vader verhuist naar de andere kant van het land. Om de 2 weken een weekend dus ver reizen ( dat vond ik toch op die leeftijd).

    Verder had ik met de scheiding niet zo'n probleem. Ja natuurlijk had ik verdriet in het begin, maar na een tijdje zag ik ook wel de voordelen er in. Geen ruzie meer in huis, 2 keer cadeautjes krijgen op mijn verjaardag, nieuwjaar, sint - maarten, .....
    Op zich heb ik dus een normale kindertijd gehad. 
    Ik werd steeds ouder en ouder en ik kwam in mijn pubertijd. Ik had leuke vriendinnen en ik kon heel de wereld wel aan. Mijn ouders had ik ook niet meer nodig. Hoe meer dingen ik zonder hun kon doen, hoe beter. En dat terwijl ik vroeger zo'n moederskindje was. 

    Rond mijn 15de begon ik de wereld te zien. Meer dan Frankrijk. En ik moet zeggen dat beviel me wel. Zoals een echte puber begon ik te dromen. Dromen over reizen en op avonduur gaan. Op een of andere manier werd ik enorm aangetrokken door Australië. Waarom? GEEN IDEE!! Ik was er nog nooit geweest en wist er eigenlijk amper iets over, maar toch wou ik er dol graag heen, sterker nog, ik wou er gaan wonen. Maar op dat moment hield ik ook nog wel van België. Ik schreeuwde van de daken, ik ga later verhuizen naar Australië, maar of ik dat echt wou, dat wist ik nog niet. Een jaar later mocht ik voor de eerste keer samen met een vriendin en een organisatie op reis. We gingen naar Spanje! Oh, wat had ik er zin in. Een land waar ik nog nooit was geweest en dat zonder ouders! Wat moet een 16 jarige nog meer? 
    We besloten om naar Blanes te gaan. Ik had geen idee dat dat een vakantie feest oord was. Ik wou dat ik het wel had geweten, want op dat moment hield ik nog niet zo van feesten. Ik heb wel een leuke vakantie gehad, maar ik had niet iets van, waaw, wat een mooi land... 
    Ik ging dus nog steeds naar Australië verhuizen. Maar nog steeds met de nodige twijfel. Zou ik dit wel durven, ....

    Mijn leven ging weer gewoon verder. Ik was nog steeds best gelukkig in België. Ik en men vriendin boekte weer een reis, dus keer gingen we 15 dagen naar Bodrum, Turkije. Wat vond ik het spannend! Want Turkije???? Wat moest ik daar wel niet van denken, je hoort zoveel slechts er over. Ik had dus geen idee wat er me te wachten stond. En ik had er niet super veel zin in. Ik kwam in Turkije toe en ik was meteen onder de indruk. Stralende zon, bergen, .... Onze vakantie verlies SUPER! Ik was helemaal verkocht. 
    Na die 15 dagen gingen we dus weer naar huis en ondertussen ging het ietsje slechter met me. Ik had wat problemen thuis, kon niet veel verdragen van mijn moeder, kon niet praten met haar, veel ruzie, ... Maw, ik voelde me niet zo goed in mijn vel, maar op sociaal vlak ging alles wel nog prima. Dus dat maakte wel weer veel goed. Ik genoot nog steeds van het leven in België. 

    Ik en men vriendin besloten weer om samen op reis te gaan, dit maar zonder organisatie, want we werden 18. Na lang wikken en wegen besloten we om terug te gaan naar Bodrum. Op dat moment had ik er niet super veel zin in, want ik had vorige zomer met een jongen gekust en had niet zoveel zin om hem terug te zien. Maar later hoorde ik dat hij op dat moment in het leger zat, dus weg stress en vollop aftellen!! Als ik daar toe kwam bleek hij er toch te zijn en ik kan zeggen, we hebben een super tijd gehad! We waren helemaal verliefd. Dit maal Bodrum nog beter leren kennen, veel mensen terug gezien die ik ondertussen vrienden kan noemen. En ook weer veel mensen leren kennen. Ik ging nog meer houden van Bodrum en ik was het zeker, volgend jaar wil ik terug komen!!! 

    Ik ging terug naar België en ik moet zeggen, dat viel me zwaar. Ik had nog steeds heel veel problemen met mijn moeder. Ik wou echt absoluut alleen gaan wonen, maar ik moest ook gaan verder studeren... En alleen wonen en studeren, ja dat gaat gewoon niet. Ondertussen moest ik ook een studiekeuze maken. Op het moment dat ik moest kiezen was ik super enthiousiast. Ik ging eerst dit doen en dan dat en dan misschien nog dat, ... Maar dan begon de hogeschool voor me. En dan ging het snel veel slechter met me. Nog steeds veel ruzie met mijn moeder, mijn vader zag ik nog amper, omdat hij zo ver woont en je dus altijd wel iets moet opgeven. + Hij is en blijft een natuur freak, en ik NIET. Ik voelde er me gewoon niet meer thuis. Ook op sociaal vlak ging het achteruit met me. Ik verlangde zo naar Turkije en naar de Turkse mentaliteit. Op een of andere manier kon ik niet meer wennen aan de Belgische / Vlaamse mentaliteit. Ik vond de mensen zo onvriendelijk, soms marginaal, ... Kan het moeilijk beschrijven, maar ik voelde me niet thuis. 
    Ondertussen begon ik ook te twijfelen aan mijn studiekeuze. Is dit wel het gene wat ik wil. Ik kan zeggen dat ik echt in een identiteitscrisis zat. Ik voelde me ook heel vaak heel alleen. Ik had het gevoel dat niemand me begreep. Ook men vrienden niet. En door het feit dat ik me hier zo slecht voelde schreeuwde ik nog meer van de daken, ik wil later verhuizen naar het buitenland EN ik ga in Australië wonen. Tegelijkertijd miste ik die ene jongen ook echt verschrikkelijk. Maar ik kon niet naar hem toe, want hij zat in het leger en had geen vakantie meer. Dus ik zal elke zaterdag de hele dag op msn te wachten met de hoop dat hij online zou komen. Meestal was dat zo. 
    Dit moest ik ook vertellen aan mijn moeder, want in april zou hij uit het leger zijn en natuurlijk wou ik terug naar Bodrum. Knallende ruzie daarover gehad met mijn moeder. Ze begreep me absoluut niet. Niemand begreep me eigenlijk. Ik kreeg opmerkingen van een van mijn beste vriendin, ik wens je een goed BELGISCH lief toe.... Nog nooit had ik me zo verdomd alleen gevoeld. Niemand snapte me en ik kon het hun niet uitleggen.

    Ondertussen veranderde ik van studierichting. Ik dacht, ja nu gaat het beter. Maar ik kwam snel weer in het zelfde stramien. Ik voelde me niet goed in België. De mentaliteit, hoe ze over andere denken, hoe egoïstisch ze kunnen zijn, hoe onvriendelijk ze kunnen zijn, terwijl jij je best doet om compleet het tegen over gestelde te doen om dan raar bekeken te worden.. Ondertussen had ik nog steeds ruzie met mijn moeder over die ene jongen. In april dan toch naar hem toe geweest. En daar stopte ons sprookje samen. Maar het was wel mijn 3de keer in Bodrum en weer werd ik een beetje meer verliefd op de stad en op de mensen. Ik moest weer naar huis en wat een dip heb ik dan gehad. Tranen met tuiten in het vliegtuig, in de trein, thuis .... Ik zag niets in België. + Ik had een gebroken hart en ik niemand trooste me, want ze hadden me verwittigd met een turk....
    Maar ondertussen ging iedereen zijn leven wel verder. En steeds meer val ik buiten de groep. Iedereen krijgt een Belgisch vriendje en ik krijg te horen, wanneer ik een belgisch vriendje krijg, terwijl ze maar al toe goed weten dat belgen me in het algemeen me niet al te veel zeggen. 

    Op dat moment hadden ik en men vriendin al weer een reis geboekt naar Turkije, dit maal antalya. Eigenlijk wou ik veel liever naar Bodrum, maar ik knikte en zei dat het goed was. Want ik voelde me niet goed in mijn vel, .... Maar na april had ik echt iets van, IK WIL EN IK ZAL terug gaan naar bodrum, dat voelt gewoon als thuiskomen. Uiteindelijk dan toch nog men vriendin kunnen overtuigen en snel snel nog 11 daagjes Bodrum geboekt. Australië was al een beetje aan de kant geschoven, maar ik kwam weer in Bodrum en ik wist het zeker, IK WIL EN IK ZAL in Bodrum wonen en ik wist ook wat ik wou doen. Een eigen bed and breakfast openen.  Na dat ik geboekt had, moest ik wel nog mijn examens maken. PFFT, wat had ik geen zin meer in school. Met gevolg dat ik 3 herexamens heb. 
    Maar dan mocht ik weer vertrekken naar bodrum en zoals ik eerder schreef, nu was ik het zeker. Ik wist het in April al vrij zeker, maar nu ben ik het helemaal zeker, ik zal hier wonen. 
    Ondertussen zijn we een dikke maand verder en voel ik me nog steeds echt bagger. Ik ben wel al uit mijn identiteitscrisis, want ik weet precies wat ik wil. Maar ik voel me zo ontzettend slecht omdat niemand me begrijpt. Mijn vader kan alleen maar over natuur praten, ik hou van turkije, dat begrijpt hij niet, dus hij is niet fier op me.. Mijn broers lachen me alleen maar uit. Mijn vriendinnen zeggen dat ik niet stom moet doen, .... Alleen men moeder probeert me te begrijpen. Ik heb er veel problemen mee gehad, maar ik moet zeggen, we hebben elkaar eindelijk gevonden! 

    Ondertussen worstel ik ook nog enorm met mijn studie. Ik weet dat het verstandig is om mijn hogeschool diploma te halen, maar dat is nog 3 jaar en dat lijkt me zo tijdverspilling. Ik wil starten aan mijn droom en daar voor geld verdienen. Niet op de schoolbanken zitten. + Daarbij komt nog eens dat ik niet nog 3 jaar en langer in België kan wonen. Toch niet naar mijn gevoel nu. Als ik buiten kom amuzeer ik me niet, want mensen kijken me aan als een vreemde.. Mijn beste vriendin van vroeger negeert me compleet als ik bij haar ga en vraagt zelf niet hoe het met me gaat. Mijn beste vriendin van nu bouwt haar leven hier op, zonder mij. Iedereen start stilletjes aan zijn leven hier en ik kan dat niet, want ik voel dat ik hier niet gelukkig kan worden. Dus ik kan je zeggen, ik voel mij behoorlijk alleen.


    Dit was het voorlopig! 

    Ohja, over 2 weken vertrek ik naar mijn geliefde thuis! TURKIJE <3 Ik zie je dan, moederland!  




    14-08-2011 om 00:00 geschreven door garip  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


    Archief per week
  • 08/08-14/08 2011

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    agenda

    Belangrijke data in mijn agenda



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs