Als we Bart De Wever moeten geloven leven we in een land,
dat er geen is. Fysiek zijn we nog één geheel maar mentaal leven we in twee
totaal verschillende democratieën.Zijn
meest favoriete uitleg hiervoor is het feit dat Vlaanderen centrum recht stemt,
en Wallonië centrum links. Dit is een behoorlijk zwak argument als je het mij
vraagt, maar als men het maar vaak genoegherhaalt, geloofd iedereen het wel. Het simplistische beeld is gezet en
eenmaal de link gemaakt is, is het moeilijk deze nog te veranderen.
Desalniettemin ga ik Bart De Wever zijn standpunt hieronder proberen te
weerleggen.
Ik neem jullie mee naar 10 juni 2007. Een dagdie voor Didier Reynder te vergelijken valt
met 10 juni vorig jaar voor Bart De Wever. De MR had in Wallonië de PS verslagen
en werd, met 31% van de stemmen, de
grootste partij. Een centrum rechtse partij die in het zuiden van het land de
meerderheid van de stemmen behaalt, dat lijkt voor Bart De Wever onmogelijk.
Niets is minder waar. Een andere dag die Bart de Wever lijkt te vergeten
is18 mei 2003. De dag dat het kartel
SP.A/Spirit 1% te kort kwam om de grootste partij in Vlaanderen te worden. Net
achter de Open Vld. 25% van de Vlamingen hadden die dag op de socialisten
gestemd. Een centrum linkse partij die in Vlaanderen succes heeft is dus ook
niet zo ondenkbaar. En dit zijn geen cijfers van eeuwen terug, maar de vorige 2
federale verkiezingen.
Wat Bart De Wever doet is even geniaal als foutief. Hij
maakt een analyse van het nu, zonder rekening te houden met het voorgaande.
Iets wat ik hem als geschiedkundige zeer kwalijk neem. Hij neemt de uitslag van
de laatste verkiezingen en trekt daaruit zijn conclusies. Daarentegen weet
iedereen dat uitslagen fluctueren. Dat de groep swing voters steeds groter
worden en dat uitslagen bepaald worden door het issue. En daarom moet hij dit
zeggen en, voor ons nog erger, bewijzen. Hij kan enkel zijn succes van 10 juni
2010 over doen als hij kan bewijzen dat de Franstaligen fundamenteel anders
zijn en de Vlamingen in de weg lopen. Een akkoord sluiten, dat niet praktisch
tot de scheiding van België leidt, heeft gezichtsverlies tot gevolg. Daarnaast
verliest hij hierdoor ook zijn politieke maagdelijkheid. Eenmaal hijzelf, en
zijn partij, een akkoord gesloten hebben, wordt het moeilijk om nog te beweren
dat het de schuld is van de andere. Ze hebben namelijk de kans gehad er iets
aan te doen. Je begint je af te vragen waarom de NV-A ooit een akkoord zou
aanvaarden, ze hebben er niks door te winnen.
En toch moet ik Bart De Wever ergens gelijk geven. Het
denken tussen het noorden en zuiden is verschillend. De Vlamingen vertrekken
vanuit het territorialiteitsbeginsel, waarbij de beslissingen die genomen
worden een invloed hebben op iedereen binnen het territorium, enerzijds en de
Franstaligen die vanuit het personaliteitsbeginsel, waarbij beslissingen gevolg
hebben voor iedereen met eenzelfde taal, anderzijds. Hierin kan ik niet anders
dan het eens zijn met Bart De Wever en Grondwettelijk Hof dat het
territorialiteitsbeginsel gevolgd e gerespecteerd moet worden. Dit heeft voor
mij wel tot gevolg dat men moet stoppen met Brussel te denigreren en, net zoals
Vlaanderen en Wallonië, als volwaardig gewest moet zien en behandelen. Je kan
niet van twee walletjes eten.
Noot: Alle percentages zijn de percentages binnen een
taalgebied, en dus niet in verhouding gebracht binnen het federale niveau.
Dinsdag 4 januari. De vierde dag van het nieuwe jaar en we
staan meteen op een keerpunt in de Belgische politiek. Nadat we ondertussen,
met 205 dagen, ons vorig record regeringsvormen ruim verbroken hebben rest er
slecht één vraag: Wat wordt het nieuwe record? Morgen, 5 januari, zou hier wel
eens een cruciale rol in kunnen spelen. Dan worden de zeven
partijvoorzittersdie meezitten aan de
onderhandelingstafel geacht te antwoorden op de nota van Johan Vande Lanotte.
En toch isdat antwoord minder belangrijk als dat men het de laatste
weken liet uitschijnen.
Ten eerste is deze nota niet te nemen of te laten. Alles
staat nog open voor aanpassingen, al moet er dan op een ander domein wel een
toegeving gedaan worden. De marge waarmee gewerkt kan worden is dus niet
bijzonder groot. De zestig paginas tellende nota is al reeds vrij technisch en
uitgebreid, dus grote aanpassingen moeten we niet meer verwachten. Daarnaast is
deze nota slecht een basis. Een basis om de onderhandelingen verder te zetten
waarbij de zeven partijen allemaal tezamen aanwezig zullen zijn. Sinds de
aanstelling van Johan Vande Lanotte is dit steeds per taalgroep gebeurd. Het is
dus afwachten hoe de zeven partijen, die ruim honderd dagen niet meer samen
onderhandeld hebben, hiermee omgaan.
Toch is de drempel om akkoord te gaan met deze nota erg
laag. Er wordt hen enkel een stevige basis aangereikt om mee verder te werken.
Je zou verwachten dat deze nota zonder al te veel problemen door alle partijen
aanvaard zal worden, maar de waarheid ligt iets moeilijker en dit vooral voor
de twee grootste partijen van het land. Enerzijds hebben we de PS die met Elio
Di Rupo de toekomstige eerste minister van het land in de rangen heeft. Nu de
opdracht van Johan Vande Lanotte, met het afronden van zijn nota, ten einde
loopt, zal de kopman van de PS opnieuw het voortouw moeten nemen. Dit is tot op
heden geen onverdeeld succes gebleken. Hoe sterk hij ook staat in Wallonië, op
het federale niveau lijkt zijn persoon minder indruk en daadkracht uit te
stralen. Daarnaast blijkt uit de eerste berichten dat Elio Di Rupo voorlopig
niet echt happig is om het formateurschap al op zich te nemen. Het blijkt nu al
duidelijk dat onze volgende premier geen man is met een groot gevoel voor
leiderschap die een team kan meeslepen.
Die andere grote partij in België, de NV-A, zit mogelijk met
een nog groter dilemma. Met het goedkeuren van deze nota kunnen ze alle critici
bewijzen dat ze wel in staat zijn om een compromis te maken. Anderzijds bewijzen
hierdoor tevens dat België als democratie, toch nog functioneert. Net hetgeen
waarvan de partij wil bewijzen dat het niet meer mogelijk is. Van je eigen
regeringsverklaring gaan zeggen dat het een slecht voorstel is, lijkt me nogal
absurd. Dus is het voor de NV-A kiezen tussen de pest en de cholera. Ofwelonderhandelen ze verder en halen ze één van
hun statements, namelijk dat België niet meer werkt, onderuit maar zijn ze wel
een partij die beslissingen neemt. Ofwel stoppen ze de onderhandelingen op hun
thema, namelijk het communautaire, maar blijken ze toch geen alternatief voor
de traditionele partijen. Nu akkoord gaan en later de onderhandelingen toch nog
laten mislukken over een economisch thema lijkt me eerder politieke zelfmoord
van een graad nog erger dan de Open Vld deed door de regering te laten vallen.
Wie springt er dus morgen in het avontuur? Ik heb een
vermoeden maar weet het morgen ook pas zeker. Twee dingen staan volgens mij
toch vast. Ten eerste hebben we elke dag een nieuw record, eentje waar we niet
echt trots op moeten zijn. Ten tweede zal de NV-A zijn harde kern of gematigde
kiezers teleurstellen. Wat de gevolgen daarvan zijn, zullen we de volgende
verkiezingen zien.
De discussie omtrent het migratie probleem steekt de laatste dagen weer de kop op. Groot was dan ook mijn verontwaardiging toen ik het bestaan van de facebookgroep: België is géén hotel. Stop de asielzoekers. Sinds deze namiddag ben ik lid van deze groep en ben ik in discussie gegaan met verschillende mensen die actief waren op de site. Daaruit bemerk ik toch vooral dat er een eenzijdig beeld bestaat over de asielzoekers. "Het zijn allemaal goudzoekers", heb ik meer dan eens gelezen. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar de bevolking is onwetend.
In tijden dat het internet toegang geeft tot alle informatie die er nodig is, is de mens nog steeds even onwetend als weleer. Ofwel is men gewoon hardleers, ik weet het zelf niet zo goed. Een grote schuld hiervoor, en zeker binnen dit thema, leg ik bij de media. Media moeten niet langer informeren maar entertainen en verkopen. Een kop als "40% meer asielaanvragen" staat beter als "Stijging van 5000 asielaanvragen". Want wie kraait er nu naar 5000 mensen op jaarbasis, iets meer als 400 mensen per maand. Dat is toch niet sensationeel, maar 40% dat is gigantisch. En zo werkt de media mee aan de beeldvorming dat België opeens het OCMW van de wereld is. Geen enkele studie onderbouwt dit, maar de perceptie is gemaakt, dus het is waar. Hetzelfde zien we nu over het bericht in een Bulgaarse krant dat België een paradijs is voor Roma zigeuners. De perceptie, dat er een massale instroom van Roma zigeuners komt, is gemaakt dus over een week leven we allemaal met een Roma zigeuner langs ons deur. Schuldig verzuim vanwege de media is dus zeker aan de orde.
Tot slot kort de cijfers op een rijtje: Ja, er is een stijging van het aantal asielaanvragen. Van 12.252 naar 17.186 aanvragen op jaarbasis. Dit is nog altijd minder dan de jaren 1999, 2000 en 2001.
De meeste asielzoekers in 2009 waren afkomstig uit Afghanistan (9.7%); Rusland (9.3%), Kosovo (9%) en Irak (8.1%). Dit zijn toch niet de meest veilige zones in de wereld.
Dus mijn oproep aan de wereld: Laten we stoppen met het dramatiseren en sensationaliseren van de immigratie. Laten we werken aan de opvang omstandigheden van de asielzoekers in België. En tot slot laten we solidair blijven met iedereen.
Het is bij het schrijven van dit bericht al 170 dagen geleden dat er verkiezingen zijn geweest op zondag 13 juni. Zondag werd er in een rubriek in De zevende dag afgevraagd of België de volgende dobbelsteen zou kunnen zijn in de Eurozone. Naar mijn mening zal het allemaal niet zo'n vaart lopen, maar dit neemt niet weg dat er dringend, lees zeer dringend, een volwaardige regering moet komen die de problemen van dit land kan oplossen. Desondanks de hoge nood zit deze nieuwe regering er nog niet aan te komen. Met nog 24 dagen te gaan voor we ons vorig record regeringsonderhandelingen, behaald in het jaar 2007, verbreken, ziet het er slechter uit dan ooit. Maar waar liep het dan tussen 14 juni en vandaag, 30 november, fout? Wat zorgt ervoor dat de twee grote gemeenschappen van dit land niet meer tot een consensus komen? En waarom blijft men angstvallig bezig over de onafhankelijkheid van Vlaanderen?
Als je mij vraagt wat ervoor gezorgd heeft dat tot op heden er geen volwaardige regering is, zal ik gebruik moeten maken van mijn fantasie, immers veel over het verloop van de gesprekken lekt er niet uit naar de pers. Elke "nuchtere" Vlaming zal stellen dat Wallonië fout gestemd heeft. In het Noorden rechts, in het Zuiden links. Dus de Walen hadden maar rechts moeten stemmen en de gesprekken hadden veel vlotter verlopen. Of denkt U echt dat Bart De Wever moet dineren met de minister van Financiën, tot nader order partijleider van de MR, Didier Reynders om te weten te komen hoe de financiële staat van dit land is? De constante strijd tussen het rechtse N-Va en het linkse PS om zoveel mogelijk van hun respectievelijke partijprogramma gerealiseerd te krijgen, zorgt volgens mij voor een totale blokkade van de gesprekken. Dat ze beiden niet echt bereid zijn om toegevingen te doen, moge duidelijk zijn uit de uitspraken van beide partijvoorzitters. Zou het dan echt zo zijn dat we twee totaal verschillende democratieën geworden zijn?
Als Bart De Wever het nog vaak herhaalt, ga ik het misschien zelf nog geloven. Hij, en met hem waarschijnlijk nog vele anderen, zijn alvast tot die conclusie gekomen. Ik daarentegen blijf geloven in de Belgische formule. Niet dat ik zo'n belgisist ben, maar omdat ik geloof in het compromis. Het werkt want we hebben het jaren zelf ervaren hier in België, maar het wordt nog dagelijks toegepast over heel de wereld. Denken we maar aan de Europese Unie waar 27 lidstaten altijd weer tot een compromis komen. Europa dat, naargelang de tekst die je leest, 70 tot 90 procent van de Belgische wetgeving produceert. Dus waarom zou het dan nu in België niet werken? Daar zijn volgens mij verschillende verklaringen voor. Ten eerste is er de ongelijkheid in kennis. De N-Va, die een relatief nieuwe partij is, heeft een gebrek aan kennis en knowhow. Dit tegenover een partij als de PS met een eigen onderzoekscentrum is alles behalve goed voor het zelfvertrouwen. Voor toch toegang te hebben voor deze expertise hebben ze moeten aankloppen bij de voormalige kartelpartner CD&V. Dit zal tevens geen goed gedaan hebben voor de N-Va onderhandelaars, maar is wel te begrijpen voor zo'n nieuwe partij.
Naast de ongelijkheid in expertise en vaardigheden zal het Vlaamse karakter van de N-Va de onderhandelingen zeker bemoeilijkt hebben. Dit wordt vaak voorgesteld als het grootste probleem, maar is volgens mij slecht één van de problemen. Mag een Vlaamse partij geen Vlaamse uitstraling hebben en Vlaamse eisen hebben? In dit federale land kun je niet anders antwoorden dan: Jawel!. Het probleem ligt in het feit dat de N-Va pleit voor een onafhankelijk Vlaanderen, door de verdamping van België wat dat moge zijn. Onderhandelen met een partij die als uiteindelijk doel heeft het einde van een land, kan nooit makkelijk zijn. Wanneer zullen ze tevreden zijn? Als ze maatregelen hebben die het einde zo goed als zeker inluiden? Het lijkt me toch een ongemakkelijke spreidstand waarin de N-Va zich nu bevindt. Enerzijds gaan voor een onafhankelijk Vlaanderen en anderzijds bouwen aan het België van morgen. Zelf zie ik meer heil in een confederaal model waarin beide gemeenschappen een beleid kun voeren dat aangepast is aan de noden. Dit even geheel terzijde.
Tot slot is er het probleem van de verkiezingen. Bart De Wever, wiens peilingen er het rooskleurigste uit zien, liet enkele dagen geleden de bom vallen. "Verkiezingen zijn het enige plan B", en dat mag men vrij letterlijk nemen. In de achterhoofden van de onderhandelaars zit dit spook al een tijdje mee te spelen. Iedereen heeft schrik om de zwartepiet te krijgen voor het mislukken van de onderhandelingen. Toch hoort men de laatste dagen niets anders als pessimistische berichten over de kansen van de onderhandelingen. De vraag lijkt zich te verschuiven van "Hoe kunnen we eruit geraken" naar " Hoe kunnen we hier positief uit geraken, liefst met stemmenwinst". En dus zal het nog even duren voordat de onderhandelingen afgelopen zijn. Net zolang totdat de top van de N-Va merkt dat de publieke opinie er genoeg van heeft. Dan kan hij de Franstalige weer de schuld geven en is zijn thema, het einde van België, het verkiezingsthema. Winst gegarandeerd. Of dit echt zo is moet nog blijken want ik kan moeilijk geloven dat de helft van de N-Va stemmers effectief het einde van België wenst.
Zijn de onderhandelaars dus onverantwoord bezig? Ik vind van wel. Ze brengen ons land in gevaar in tijden dat wij, net zoals onze buurlanden, drastisch moeten saneren in onze overheidsuitgaven. Partijbelang gaat boven het "gezond verstand" waar Bart De Wever zo vol lof van is. In plaats daarvan zou men beter denken aan het belang van de burger, de inwoner van dit land, en stoppen met polarisatie die samenwerking steeds moeilijker maakt.
