De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorie�n
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
18-04-2009
BIJLTJESDAG
Het is bija al een halve eeuw geleden, maar het verhaal is me nog steeds bijgebleven.
Op een goede dag in oktober werd ik als Keurmeester van de Warenwet te Dordrecht met wat analyserapporten over bemonsterde melk naar Zevenbergschen Hoek gestuurd om procesverbaal op te maken bij boeren, die fout zaten met afgeleverde melk aan de zuivelfabriek.
Over het algemeen waren landbouwers en melkveehouders niet erg ingenomen met controleurs; aan pottenkijkers hadden ze een grote hekel! Op een gegeven moment bevond ik mij bij de boerderij van Jan Pee, die niet thuis was.
In de verte zag ik een schim, die op het land aan het werk was, kennelijk boer Pee.
Over drassige weiden, hier en daar afgescheiden met greppels en schrikdraad wist ik met heel veel moeite het bietenland te bereiken. Wie bent u vroeg de jongeman die daar aan het werk was?
Mijn naam is Hübbers en als keurmeester van de Warenwet zou ik graag een onderhoud met u willen hebben over door u geleverde melk aan de plaatselijke melkfabriek. Kan dat misschien op de boerderij? Nee, daar heb ik geen tijd voor was zijn antwoord. Goed dan antwoordde ik hem, dan doen we het hier afhandelen.
Hier op het analyserapport van ons laboratorium lees ik dat er in bus GZ 52 8 procent water is aangetroffen. Verder dan deze zin kwam ik niet, want tegelijkertijd pakte de boer een soort aks van de grond en stormde als een razende op me af. Deze bedreiging was van dien aard dat er maar een ontsnappingsmanier voorhanden was, namelijk de kuierlatten nemen en proberen zo snel mogelijk bij de dienstwagen te komen. Even later kwam ik vergezeld van twee boomlange politieagenten uit Zevenbergen weer op de straatweg bij onze bijltjesman boer Pee, die vanuit de verte gezien nog steeds op zijn land aan het werk was.
Een kort fluitsignaal van een der agenten was voldoende om Pee te bewegen naar de boerderij te komen.
Tijdens ons gesprek in de huiskamer (opkamer) van de boerderij sloeg Pee een heel andere toon aan en toen de politieagenten hem te kennen gaven dat hij wegens het plegen van geweld tegen een opsporingsambtenaar in functie gearresteerd kon worden, barstte hij in een huilbui uit en zei dat hij in overspannen toestand gehandeld had.
De politieagenten, die met de plaatselijke wederwaardigheden uiteraard op de hoogte waren vertelden mij, dat zijn vader voor een paar weken terug was overleden en dat het reilen en zeilen op het bedrijf plotseling op de schouders gelegd was van deze jongeman, die het hier erg moeilijk mee had.
Nadat ik hem als Keurmeester van de Warenwet, bovendien bij ons aan de Dienst ook nog eens aangesteld als onbezoldigd Rijksveldwachter, toch nog eens heel duidelijk liet overkomen hoe fout dat Pee geweest was en toen hij me zijn welgemeende excuses aanbood, liet ik de aanklacht van geweldpleging varen.
Onder de opdracht om procesverbaal tegen Pee op te maken wegens de aanwezigheid van hemelwater in zijn geleverde melk aan de zuivelfabriek kon ik niet onderuit. In mijn rapport op ambseed is als verzachtende omstandigheid wel de plotselinge dood van zijn vader vermeld.
Vroeger waren we als opsporingsambtenaar streng maar wel menselijk. Ik heb in mijn tijd wat weekendjes opgeofferd om bij bedrijven waar technisch de zaak niet in orde was hulp te verlenen.
Zo heb ik eens een keer op een limonadefabriek waar ze vlokken in de gazeuse hadden zitten alle machines uit elkaar gehaald, overal nieuwe pakkingen gezet en wormwielen schoon gemaakt en alles doorgespoeld zodat ze veilig door konden produceren.
Ik had ook een bekeuring uit kunnen schrijven en lekker naar Feyenoord kunnen gaan kijken. Er is geen ambtenaar te vinden die zoiets nog onder de voeten haalt, maar mijn principe is altijd geweest dat ik niet werkte voor bekeuringen uit te delen maar wel als behoeder van calamiteiten en adviseur van de volksgezondheid.
Mijn vrouw ergert zich nog wel eens aan vrouwen, die ze kent of vroeger mee op school gezeten heeft en met het hoofd omhoog en hautaine blik zonder haar gedag te zeggen voorbij lopen. Ik zeg dan tegen haar dat het meestal zielige figuren zijn die zichzelf geen houding weten te geven en hun angsten, verdriet, ellende en vaak domheid camoufleren door zó voor het daglicht te treden.
Ik heb veel van dit soort figuren gekend en als ik ze nadien geveld door kanker opgebaard zag liggen heb ik toch nog wel eens een traantje weg moeten pinken met de gedachten erbij hoe klein en kwetsbaar een mens in feite is. Ik heb een kameraad gehad die de hele wereld min of meer als een poppenkast van Jan Klaassen zag. Misschien heeft hij wel gelijk als ik tegenwoordig zie hoe de poppetjes allemaal aan het dansen zijn en hoe weinig mensen nog echt kunnen denken, de zaken weten te beredeneren en op een rijtje te zetten.
Nú we in een economische crisis verzeild zijn begint de geleiachtige massa in de hersenpan bij de meeste mensen weer actief te worden en krijgt het gezonde denken weer een plaatsje binnen onze maatschappij. Ook zo bekrompen en ergens wel zielig vond ik het verhaal, mij verteld door een zakenman hier uit de regio, van een inwoonster uit Huissen die bij herhaling in winkels steeds bij het afrekenen aan de kassa vette briefjes uit haar portemonnee laat vallen, net doet of ze dit niet in de gaten heeft en een ander "de lapjes" voor haar laat oprapen, waarbij ze deze quasi onverschillig weer terugdoet in de geldbuidel.
Vroeg of laat breekt dit een keer op, én waaraan heeft die familie al dat geld mee verdiend en lopen ze zo te koop met hun welzijn? Verteld is me dat de man van deze vrouw al jaren werkzaamheden verricht waarvan de verdiensten bij de belastingdienst verzwegen worden en dat deze "zwarte piet" zelfs onderscheiden is met eremetaal van het Koninklijk Huis. Beste burgers van Nederland: ,,Wat moet je daar tegen ondernemen in dit land met zijn hoge normen, waarden en een regering die zich Christelijk noemt"?
GEBOUW MET GOEDE KLANTEN EN VETTE FOOIEN! DIOGENES VAT IS HIER SNEL GEVULD! Sneller, die slappe achterband deert niet, de poen is binnen!
De echte drinker komt met een geestelijk camouflagepak aan bij zijn familie op visite en vast pandoer staat er de hele avond een glas water voor zijn neus om zijn intense drankzucht verborgen te houden.
Wat is die Piet toch veranderd zegt tante Mies tegen oom Koos: "Ik had altijd gedacht dat hij een fervente drinker was, máár je ziet wel hoe onze Ans de zaak kan overdrijven door ons van alles wijs te maken door haar man zo door het slijk te halen.
Piet, waarom is Annie er vanavond niet bij, vraagt buurman Hans de slager. " "Ans ligt met zware griep op bed en als oppas heb ik Dien de buurvrouw gecharterd om haar te verzorgen"!
Zeg beste mensen, het loopt tegen elven en het is tijd dat ik weer eens opstap om naar Ans te gaan om te kijken hoe het met haar gaat."
Thuisgekomen grijpt Piet meteen naar de fles en lurkt in een mum van tijd een halve liter jenever naar binnen.
Ans ligt rustig te slapen; die is dit allang gewend! 's Anderendaags rijdt Piet om 11 uur naar bouwbedrijf Stapeldoos waar hij uitvoerder is. Drank voor vandaag heeft hij in overvloed.
Onder zijn jagershoed schuilen 6 flesjes Underberg, in een gereedschapskist ligt een halve liter jachtbitter en ook in het dashboardkastje van de BMW zit nog een goed verborgen drankruimte.
Onderweg wordt hij aangehouden door de Verkeerspolitie die vragen om zijn autopapieren.
Alles wordt in orde bevonden en zoals gebruikelijk krijgen de jongens een kaartje en ballpoint overhandigd van bouwonderneming Stapeldoos.
Na een viertal bouwstellingen gecontroleerd te hebben, gaat Piet in het plaatsje Keiler nog even een bezoek aan de Engelenbar brengen en tegen 5 uur in de namiddag is hij weer thuis bij Ans die nog steeds eenzaam en verlaten op bed ligt.
Beste bezoekers en kijkers, hierbij nog een aantal mooie beelden van Angeren uit 2008 en ditmaal ook enkele uit 2009 van andere plaatsen. De bedoeling van mijn reportage is om u te laten zien dat wat er ook in de wereld gebeurt de meeste festiviteiten gewoon doorgaan. Vroeger was ons café het clubhuis van carnavalsvereniging "De Lombokken" die zoals veel andere verenigingen uit die tijd gefuseerd zijn of ter ziele gegaan. Het carnaval hebben we één keer af moeten zeggen, vanwege de moord op John F Kennedy in november 1963. Vele uren opbouwwerkzaamheden had ik besteed om er een gezellig feest van te maken met zelfs een echte wijnbar, opgesierd met druiven en alles erop en eraan, máár helaas! Ook is het al eens voorgevallen dat tijdens het carnaval een dierbare kwam te overlijden en wij van alle geplande dingen afstand moesten nemen. Met alle ellende ondervonden in oorlogstijd en bij andere tragische gebeurtenissen, zoals in de nachterlijke uren de watersnoodramp op 1 februari 1953 hebben we bij tijd en wijle ook nog wel eens gelachen. Het hele leven is een lach en een traan, óók het carnaval en zó moet je het ook maar op je af laten komen! Vroeger hielden we op Aswoensdag het askruisje, waarbij de woorden uitgesproken werden dat we allemaal een keer dood zullen gaan en slechts stof en as zijn...méér niet, en zó is het óók!
ALLEMAAL BEELDEN OM NOOIT TE VERGETEN! LEUK OM EEN KIND ZÓ TE ZIEN GENIETEN! EN WAT TE DENKEN VAN DEZE DAMES? BOVEN EN BENEDEN, LAATSTE BEELDEN UIT 2008 HIER ZITTEN WE IN HET LIMBURGSE CADIER & KEER HIER DE DEURZUUPERS UIT HAALDEREN (OB) 2009-BEELD OPTOCHT VALKENSWAARD (Nbr) 2009 LIFE GENOMEN HIER UIT "DE PAUW" ANGEREN
Op 27 februari 2008 schreef ik een uitgebreid stuk over de geschiedenis en het ontstaan van het begrip carnaval. Het is allemaal te vinden in het archief.
De plaats Huissen was hier in de Betuwse gemeente Lingewaard de smaakmaker op carnavalsgebied en is dit nog wel, máár als het om carnavalsoptochten gaat, dan is Huissen door Angeren en Gendt voorbijgestreefd.
Angeren heeft de mooiste optocht van deze hele woonstreek en de optocht anno 2009 moet wel heel bijzonder geweest zijn. Helaas was ik door ziekte verhinderd om dit alles mee te maken en de persoon die voor mij de optochtbeelden zou vastleggen was eveneens niet goed in orde. Hier in Angeren heb je buiten de katholieke gemeenschap ook een hele hechte protestantse geloofsgroepering. Zoals het met de kerstboom gegaan is, zo is het ook met het carnaval geschied. Mocht bij de katholieken vroeger het kersstalletje toonaangevend geweest zijn, nú staat er overal een verlichte kerstboom te pronken en is dit verschil niet meer waarneembaar. Voor nog geen 10 jaar terug was carnaval bij de protestanten een taboe, máár dit is nu totaal veranderd en kent de carnavalsoptocht ook veel deelnemers van protestantse kant én naar de optocht kijken doen ze allemaal. Carnaval is bij alle lagen van de bevolking ingeburgerd en economische crisis of niet het feestvieren en schik maken gaat gewoon door! Wilt u van Angeren foto's bekijken van de optocht uit 2009, ga dan naar http://www.narrenpoel.nl
ALLE BEELDEN IN DIT VERSLAG ZIJN VAN 2008. VEEL TOESCHOUWERS OM DE OPTOCHT TE ZIEN KOSTEN NOCH MOEITE WERDEN GESPAARD ! BENEDEN FOTO VAN BURGEMEESTER H. DE VRIES ANGEREN BESCHOUWT ZICH ALS "BOUWSTIEFKIND" ER MOETEN BETERE VOORZIENINGEN KOMEN! ANGEREN MOET BEWOONBAAR EN LEEFBAAR ZIJN! PETJE AF VOOR MOOIE ANGERSE OPTOCHT 2008!
Regelmatig zie ik op tv beelden, waarbij wordt aangetoond hoe gemakkelijk het is om als leek ergens ongewenst binnen te dringen. Zelfs het meevoeren van explosieve middelen is een fluitje van een cent. Dit voert mij terug naar de tijd van vlak na de oorlog 40-45 toen óók alle belangrijke punten in ons land een vijftal jaren zwaar bewaakt werden. Bij ons thuis in het café kwam een zekere Hentje K die me vertelde hoe gemakkelijk het was vliegveld Deelen dat door de Tommy's bewaakt werd binnen te komen. Alles werd nauwkeurig gecontroleerd en overal moest je papieren voor hebben. In die tijd reed hij als chauffeur/monteur voor de firma H uit Huissen met een afgedankte GMC legerwagen klinkers en rijplaten naar het vliegveld. De Engelse bewakers waren gek op kaarten en pasjes met veel stempels en een paar handtekeningen erop. De ene keer werd een afleveringsformulier van de Arnhemse eierveiling getoond, op de terugweg een lidmaatschapskaart van de Blauwe Knoop en ook heb ik het terrein al eens verlaten met een ballroomkaart van danssalon Johny Gardner uit Nijmegen. Mijn firma is rijk geworden van alles wat ze daar weggehaald hebben. Kastelein, "Wat heeft het jou allemaal opgeleverd Hendrik"? Nee Evert, daar kan nog geen borreltje vanaf! Hent, ik vind het een geweldig mooi verhaal dat je er sowieso een van mij krijgt; proost! DE GMC LEGERVRACHTWAGEN DEELEN SINDS '91 ONDER RIJKSMONUMENTENZORG 191 DIVERSE GEBOUWEN, HIER DE GROTE BUNKER! Uit bezuiniging ging Nederlands grootste luchthaven in '91 dicht! Walter Grabmann in '91(85jr) Hier als Deelen's Jagd-Cmdt 1943
Zoals de meeste lezers van mijn blog wel weten hadden we vroeger in Huissen een driedubbel bedrijf, bestaande uit café, kruidenierswinkel en bakkerij. Maandagmorgen zat ik bij de tandarts en bij de receptie, rinkelde aldoor de telefoon met aan de lijn mensen die hun afspraak afzegden vanwege het winterse weer.
Vroeger kenden we dit niet en weer of geen weer, overal sjokten we doorheen! Nu moet ik er wel bijzeggen dat voor pakweg ruim een halve eeuw terug bij zware sneeuwval de wegen beter geruimd werden dan tegenwoordig met al dat moderne materiaal....maar tóch!
Alleen uitgesproken doetjes bleven bij de potkachel achter het bevroren of beslagen keukenraam in huis zitten. Pa ging 's morgens met het fietsje naar zijn werk, gladheid en sneeuw trotserend en ma ging buiten, bij de tegen de vrieskou ingepakte pomp, water vatten om de wasketel te vullen. 's Maandags was het overal wasdag, waarbij moeder de vrouw druk was met het bewerken van het vuile wasgoed dat in een grote ketel op het fornuis aan de kook gebracht werd. Het gemakkelijke in die tijd was, dat Jan met de pet alleen maar grof wasgoed had en moeke bij een niet al te groot gezin, het hele boeltje in één wasbeurt kon klaren.
Hoe ging het in die tijd met de vele bezorgers op de weg? De klant was koning en daar deed je alles voor, váák zelfs dingen die met de hele bezorging niets van doen hadden, zoals het vertalen van een brief van een geëmigreerde zoon in Canada, het doorgeven van een bericht aan een familielid een paar kilometer verderop, het nabezorgen van een tekortje, het waarschuwen van de voedvrouw vanwege dat er een kind gebaard moest worden, een kapotte lamp in huis vervangen en ga zo maar door; je deed het allemaal!
De bezorging op de weg ging bij mijn grootvader met de hondenkar, nadien kwam de transportfiets, en halverwege de jaren 50 deed de bestelauto zijn intrede. Toen de bestelwagen kwam werd de service nog uitgebreider, dán was het een kapotte radio of tv die ik bij de plaatselijke elektriciën en tevens radiohandelaar ter reparatie moest aanbieden, soms moest er acuut een volle bus butaangas afgeleverd worden met nieuwe regelaar en gasslang én het is bij mij ook herhaaldelijk voorgekomen dat ik tussen het bezorgen door een klant naar het ziekenhuis moest brengen of er iemand ophalen. Ook 's avonds in het café was het een geloop van jewelste van winkelklanten die tekorten kwamen halen. Terwijl je als kastelein bezig was met het snijden van een onsje boterhamworst, rookvlees of het verzamelen van een hele lijst boodschappen zorgden de caféklanten overigens wél dat de glazen gevuld bleven.
Een collega caféhouder had hier een betere oplossing voor. Ook hij had een driedubbel bedrijf dat bestond uit café, winkel en kolenhandel. Bij hem werd alleen de tijd van zalig genieten in rekening gebracht, waarbij de klanten in drie drinkklassen ingedeeld waren namelijk de klasse 8, 4, en 2. Had je 4 uur in dit stamkroegje doorgebracht en viel je volgens zijn bepaling in de hoogste klasse, moest je 32 consumpties betalen. Was je tevens roker kwam er ook nog een doosje sigaretten bij. Met koud weer een mudje eierkolen of antraciet in de avonduren met een kort verblijf in zijn café kwam neer op 6 gulden voor de kolen plus 2 consumpties van 40 cent, totaalprijs 6,80 gld. Deze kroegbaas was de tijd ver vooruit en kwam aan zijn gemaakte uren achter de tapkast geen cent tekort. Zijn voorbeeld wordt tegenwoordig in het bedrijfsleven overal gevolgd en alleen tegen voorrijkosten wordt gerepareerd, bezorgd en service verleend en als je de boodschappen door de winkelier laat verzamelen, betaal je daarvoor ook nóg een bepaald bedrag.
Welke kruidenier, bakker of melkboer komt vandaag aan de dag je strijkijzer repareren of je behoeden van een poging tot zelfmoord of bindt de schaatsen bij je onder en brengt in de broodmand je kleuter naar school? De laatste der Mohikanen van dit soort serviceverleners zijn bejaard en voor zover er nog enkele rondlopen, vraag ik me af of er nog een dergelijk iemand bijzit. We bezorgden ook bij familieleden in Angeren; U ziet een foto van mijn vrouw Ria's geboortehuis, waar ik in die tijd bevriend was met haar vader en moeder.
De inzetfoto is transportfiets met grote broodmand en kleine voor bvb gebak of een taart, die ik ook wel eens vervoerde los op een plateau in mijn rechterhand.
BOVEN ONBEGAANBARE WEG, BENEDEN FOTO 1912 1951 BOERDERIJ KAMPSESTRAAT 15 ANGEREN 1954 EEF & ZWAGER GEERT VOOR ZAAK "LOMBOK"
De datum 25 november 2005 zal ik nooit van mijn leven meer vergeten! Samen met mijn vrouw Ria en mijn zoon Gerbert zouden we een weekje op vakantie gaan naar Landalpark De Berkenhorst in Kootwijk. Best weer was het die vrijdag weliswaar niet en op het nieuws was er gewaarschuwd voor sneeuwbuien. Toen we vlak na het middaguur Angeren verlieten, waren de wegen nog goed te berijden en was er nog niets aan de hand. Onderweg hoorden we dat vnl in de buurt van Apeldoorn op de A 2 er wat fileproblemen waren. Vanaf de Molsweg kijkend op de Saccharovbrug zagen we dat daar het verkeer volkomen was vastgelopen; mijden die brug en doorrijden was het advies aan mijn zoon, we zoeken wel een alternatieve route! Ons plan was om over Deelen-Hoenderloo te rijden, máár door een of ander waarschuwingsengeltje lieten we dit plan varen en hebben toen gekozen om onze weg via de N 310-, Otterlo, de Harskamp te vervolgen. Ondanks het barre weer liep alles gesmeerd tot de secundaire weg Kootwijkerbroek voorbij die ons via een of andere bosweg moest brengen naar De Berkenhorst. De wind gierde door dit spookbos, links en rechts zag je grote met sneeuw beladen takken van bomen naar beneden komen, af en toe moest een van ons de auto uit om vrij baan te maken, zodat we onze weg konden vervolgen. Tot overmaat van ramp komt er uit de richting Kootwijk een grote sneeuwruimer met een hele serie auto's er achteraan die onze wegkant helemaal blokkeeerde, zodat we geen kant meer op konden. zeker wel een kilometerlang zijn we met onze handjes als mollen aan het wroeten geweest om verderop te komen. Halverwege de Kerkendelweg zagen we op links allemaal ingesneeuwde caravans en chaletjes staan en dachten we gearriveerd te zijn op onze bestemming. Toen ik onze zwaar geprikkelde chauffeur, die het helemaal niet meer zag zitten, de toegangspoort probeerde in te lozen vloog tot mijn grote schrik onze lieve viervoeter Tayler de wagen uit en ging er als een onzichtbare sneeuwhaas vandoor. Gelukkig heeft zij kennelijk tussen de sneeuwmassa's toch haar plasje en keuteltje kunnen lozen, want voordat we tot de conclusie kwamen dat we hier niet op Berkenhorst máár wel op een of andere vreemde verkoopplaats van caravans zaten, zat Tayler weer veilig weggedoken op de achterzitting van onze auto. Nadat we de weg weer vervolgd hadden, hoorden we plotseling het geronk van een zware tractor met sneeuwruimer achter ons. Hoe ver is het nog naar De Berkenhorst vroeg ik aan de chauffeur? Alles bij elkaar nog een kleine kilometer en dan zit jullie marteltocht erop, was zijn antwoord. Plaatsmakend voor de tractor zaten we rechts van de weg weer voor de zoveelste keer muurvast in de sneeuwrand. Achter de tractor aan reden reden ons een drietal wagens voorbij waarvan er niemand in de gaten had, dat we best een beetje hulp konden gebruiken. Toen we tegen vieren Berkenhorst binnenreden en ons bij de receptie vervoegden, vernamen we dat diverse Landalparken op de Veluwe gesloten of niet bereikbaar waren. Wij waren de derde aankomende, die dit barre en boze weer getrotseerd hadden. Op het park was het televisieontvangstnet uitgevallen en ook de gewone en mobiele telefoonlijn waren onbruikbaar. Tijdelijk hebben we óók in het huisje nog een poosje zonder stroom gezeten. Tòch hebben we achteraf bezien een leuke vakantieweek kunnen houden en deze belevenis niet willen missen. Toen ikzelf nog auto reed en nog vrijgezel was, ben ik op een bepaald weekend begin winter 62/63 van Dordrecht naar Huissen gereden, dit onder ongelooflijke en extreem bizarre omstandigheden, want werkelijk alle wegverkeer was vastgelopen en ontwricht, zelfs politieauto's konden geen kant meer op en waren ingesneeuwd, máár met materiaal zoals een bats, pikhouweel en een pioniersschop wist ik een sneeuwtunnel over een brug te graven, obstakels te slechten en mogelijk als enige alle ongemakken te doorstaan. Nú, 43 jaar later is het ons op 25 november 2005, zelfs zonder enig gereedschap bij ons, óók weer gelukt om op de plaats van bestemming te komen.
BOVEN: OP WEG! BENEDEN: HUIS LANGS ROUTE
KIEKJES VLAKBIJ ONS HUISJE 17 OP BERKENHORST RIA OP "SKIBAAN" KOOTWIJKER ZANDVLAKTE EEF OP KOOTWIJKERZANDVERSTUIVINGSVLAKTE
Afgelopen vrijdagmiddag zat ik in de bus van Nijmegen naar Angeren waar ik een op leeftijd zijnde oude man ontmoette die zich voorstelde als Björn Sietsema en helemaal van Buren (Ameland) af was komen reizen om een afscheidsreceptie van een oude collega, waarmee hij als bouwopzichter destijds in Wolvega nog mee had gewerkt, bij te wonen. Hij vertelde me dat hij de Tweede Wereldoorlog nog had meegemaakt, verschillende keren onder verhoor van de Duitsers was geweest en daar trauma's van opgelopen had. De huidige crisis op economisch gebied had hij voor jaren terug al voorspeld. Door bijna niemand onderkend was volgens mijnheer Sietsema dat het bedrijfsleven grote veranderde vormen ondergaan heeft. Er waren fusies, onze Nutsbedrijven werden als oud papier verhandeld, alles werd in dit digitale tijdperk onoverzichtelijk en beheerd door managers en lieden met economische opleidingen zonder enige echte zakelijke achtergrond en voldoende praktijkervaring. Op scholen werden volgens mijn interessante zegsman, om maar bij de onderbouw te beginnen, leraren bouwkunde aangesteld, die zelfs nog geen troffel in de hand vast konden houden om een eenvoudig tuinmuurtje te metselen. Aan Hogescholen liepen leraren in de economie rond die, als ze zelf een bedrijf zouden opstarten binnen een jaar failliet waren. Praktische kennis bestond volgens Sietsema allang niet meer en wáár zie je tegenwoordig nog bazen met een menselijk gezicht rondlopen die hun bedrijf van a tot z kennen, omdat ze er als knecht begonnen zijn en het tot baas gebracht hebben? Echt bij het bedrijf betrokken sociale bedrijfsleiders bestaan niet meer. Veelal zijn het pas afgestudeerde in spijkerbroeklopende studenten in de economie en nú plots strak in het pak zittende heertjes die zich manager noemen, zich ontpoppen als moderne slavendrijvers en met het personeel omgaan als in 40-45 de kampleiders met onschuldige gevangenen in de concentratiekampen. In mijn ogen zijn het uitbuiters en oplichters, Evert! Niet alleen hier in Holland máár ook ver buiten onze grenzen kende hij verschillende van deze bedrijven, zelfs een grote unit op woongebied, waarvan de directeur zich pas verheven had tot hoofddirecteur met een netto salaris van 15000 euro per maand, binnenkort met pensioen gaat en veelal verblijft in een lux chalet in Oostenrijk of Spanje overgehouden aan de vele leuke contacten met vastgoedmagnaten. Zijn woonstichting was voor jan en alleman altijd een populair inlooplokaal geweest waar een personeelslid of huurder met problemen direct binnen kon wandelen, ware het niet dat er niet bijgezegd werd dat de toegang geblokkeerd werd door een paar kenaus van vrouwen, die mijn gesprekspartner deden denken aan Ilse Koch en Irma Grese resp. uit de concentratiekampen Buchenwald, Majdanek, Ravensbrück en Auschwitz-Birkenau. Hauptaufseherinnen met verstarde pokerachtige gezichten, die er niet voor schroomden om hun gevangenen dood te knuppelen of ze een nekschot te geven. Met dezelfde mentaliteit waren deze dames volgens Sietsema ook behept. Bevriend waren ze met veelal gasten van hetzelfde kaliber en wat hem zo voor het hoofd stoottte was dat dit mensen waren, waarvan de ouders in 40-45 letterlijk en figuurlijk zich gedroegen als hielenlikkers van de Duitse bezetters. Verschillende van Sietsema's familieleden waren in de kampen vermoord en hijzelf was als elfjarig jongetje tweemaal onder verhoor geweest van de Grünen Polizei en dóór, let wel, Nederlandse politieagenten in elkaar getimmerd. Deze antichristenen en zogenaamde beschermers van normen en waarden zullen bij een Derde Wereldoorlog die binnenkort uitbreekt én onzichtbaar gevoerd gaat worden en bestuurd door duivelse machten die met chemische, bacteriologische en allesvernietigende sabotagedaden het dagelijks leefklimaat volledig terroriseren niet gespaard worden. Wat kan de mensheid hiertegen ondernemen? Ze kunnen overal wel een schild omheen bouwen, maar slaan al op de vlucht als ze door moeder natuur met een stormpje verrast worden. Regering en Nutsbedrijven zullen het eerst aangepakt worden. Niemand voelt zich, zoals in mijn tijd aldus Sietsema, nog betrokken bij zijn of haar bedrijf. Het lagere personeel niet door de verpeste sfeer binnen de diverse units en concerns én doordat bijna niemand meer een eigen bedrijf heeft zijn het de managers die het één na het andere bedrijf uitmelken en er dan met de buit vandoor gaan. Zij zijn de schuldigen van de economische crisis! Valt er nog wat te redden Sietsema? Wereldwijd, Evert moeten we overgaan om alle bezittingen van mensen die zich door graaizucht verrijkt hebben verbeurd te verklaren en ze laten werken totdat ze neusgaten als een olifant krijgen! Tot ziens Evert, hier in Doornenburg bij Van Kol moet ik volgens de routebeschrijving uitstappen, goede reis verder naar Angeren! De inzetfoto stelt baas strak in het pak en "zonder gezicht" voor. ALLEGORISCHE GEDACHTEGANG HIEROVER LEUK BERGCHALET MET VEILIGE WINTEROPSLAG! ONVOORSTELBARE OORLOGSMISDADIGERS! IN SPANJE STAAN OOK HELE MOOIE HUIZEN!
HIELEN ZIJN ERG KWETSBAAR, DÚS BESCHERMEN! OOK IN OORLOGSTIJD WAS ER POLITIE! CRIMINALITEITSGRAADMETER WITTE BOORDEN BOVEN DE CIJFERS! ONDER DE UITKOMST!
In de loop der jaren hebben wij veel vakanties doorgebracht op het Friese eiland Ameland. Tot op heden is de zomer in al haar facetten tegengevallen. Waar kun je dan hier in Nederland de beste vakantie houden? Bespreek bij Bootdiensten Wagenborg een overvaart, stap in Holwerd op de boot-u mag zelfs uw auto en caravan meenemen-en reserveer bij Landal Ameland State in Nes een verblijf of in een van die leuke dorpjes een hotel, ga naar een camping of huur een vakantiehuisje en weer of geen weer, je gaat echt genieten van een fijne vakantie die je nooit meer vergeten zult. Waarom juist Ameland? Je vindt er overal mooie en schone stranden, je hebt er goede busverbindingen, je kunt je hart ophalen in het prachtige natuuroord "Het Oerd", waar je zeker bij redelijk goed weer naartoe moet fietsen. Je ziet er vogelsoorten die je voorheen nergens gezien hebt, je vindt er prachtige bomen, struiken, planten en bloemen en op het einde van de fietsrit kom je bij een heuvelpunt uit met een mooi vergezicht over het hele natuurgebied en de zee; wonderlijk schoon! Verschillende kleine bootdiensten brengen u naar de verblijfplaatsen van zeehonden die met de ganse familie op de platen lekker liggen te zonnen en te relaxen. In Nes vind je een pracht natuurmuseum met aangrenzend óók een heel groot reservaat die ons ver terugvoert in de oudste geschiedenis van ons land. In Nes staat ook een oud koren-en mosterdmolen en vandaag heb ik mijn gehaktballetjes ingesmeerd met de lekkere mosterd gemaakt in deze molen met als grondstofgebied de duizenden mosterdstruiken zó maar vrij in moeders natuur op het eiland al van oudsher aanwezig. In Hollum vind je het Zorgdragers Museum dat teruggaat naar de oudste wording van het eiland, aan bod komt ook de bewoning van vroeger, het oude ambacht, de klederdracht en heel interessant is ook het vele visvangstmateriaal, zoals een oude harpoen in gebruik van de walvisvaarders die jaren het eiland als domicilie aanhielden en hier ook hun doden aan de aarde toevertrouwden. In dit enorm leuke plaatsje vind je het Abraham Fock reddingsmuseum, echt de moeite van een bezoekje waard en niet te vergeten tref je er veel oude Commandeurswoningen(van zeekapiteins) en andere oude huisjes aan die dateren uit een ver vervlogen tijd van ruim drie eeuwen terug. Goed vertoeven is het ook in Buren! Je vindt er uitstekende visrestaurants waar ze je écht het "neusje van de zalm" serveren. In het van oorsprong oude strandjuttersdorp vind je veel ruim ingerichte groepsaccommodaties en tijdens mijn gehouden vakanties op het eiland, heb ik gemerkt dat veel schoolgemeenschappen uit alle delen van ons land en Duitsland, zelfs uit Engeland en België hier hun vakanties doorbrachten. Wil je een rondvlucht boven het eiland maken of leren parachute springen, dán moet je op Ballum zijn. Je hebt er een echt vliegveldje met een heuse landingsbaan en ik zie er altijd een achttal cessna's vliegtuigjes staan. Voor jong en oud die echt gezellig vakantie willen vieren is er op Ameland veel te doen en te beleven. De dorpjes liggen compact, de straatjes vloeien in elkaar, de diverse winkeltjes met van alles en nog wat in de aanbieding en de talrijke restaurants, eethuisjes en café's ál òf niet met disco zijn gezellig ingericht en de prijzen van de verschillende artikelen zijn zeker voor een dergelijk groot vakantieoord redelijk te noemen. Ik had er altijd nog een keer willen wadlopen, máár als de dokter dit goed vindt staat dat voor een volgende vakantie op Ameland op het programma!
In het Groene Boekje is het woord bestedeling niet opgenomen en de hedendaagse jeugd heeft geen enkel idee wat hiermee bedoeld wordt. In een oud Kramer Woordenboek staat vermeld dat onder bestedeling verstaan wordt een onverzorgd kind dat bij vreemden in de kost is gegaan; klopt dat? Nee, vroeger verstonden we daaronder goedkope hulpkrachten die voornamelijk bij boeren en tuinders in dienst en in de kost waren en uitgeleend door een of andere stichting. Het waren veelal jongens van nog geen 21 en afkomstig uit grote en arme gezinnen waar ze de boel niet meer aankonden of uit maatschappelijk ontwrichte gezinnen met een vader die gewelddadig was, alcoholist, moeder in de prostitutie of waarvan de kostwinner in de gevangenis zat. Je moet alles in de tijd zien van toen, zo 'n 50 jaar geleden van de baan en begonnen in 1912 vlak voor de eerste Wereldoorlog. Nú zijn het legale of illegale buitenlanders uit allerlei landen afkomstig die dit werk overgenomen hebben en in alle branches te vinden zijn. Vaak zijn ze in dienst van ongrijpbare koppelbazen die vanuit landen met een andere munteenheid dan de dollar of euro opereren. Soms worden de CAO's en Arbovoorschriften volledig genegeerd en is de controle op het doen en laten van die heertjes niet uit te voeren en de overtredingen kunnen meestal juridisch niet aangetoond worden. Hadden die bestedelingen van vroeger het allemaal zo slecht? Nee, zo mag het ook niet gesteld worden. Als zakenman zat ik vroeger dagelijks op de route en bij het bezorgen van brood en kruidenierswaren werden we daarmee geconfronteerd. Weliswaar waren de boeren en tuinders goed af met die goedkope werkkrachten, maar de meeste jongens hadden weer een thuis en kregen goed te eten en te drinken.We kwamen ook schrijnende gevallen tegen van jonge mannen die op de deel het eten aangereikt kregen en 's nachts in een tochtige en vochtige schuur moesten slapen. Bij een bepaalde tuinder bracht ik iedere dag 2 roggebroden van 1,6 kg, die aangesneden met smout en spek erop door de boys verorberd werden. Toen ik op een gegeven moment de tuinder vroeg waarom uitsluitend dit eenzijdig menu verstrekt werd antwoordde hij:,, Eef, waar de paarden sterk van worden, daar houd je mensen van vroeg tot laat ook mee aan het werk, dat is toch wiedes-, òf niet dan"? Onder het Christelijke Kabinet van Balkenende, nu bezig aan z'n vierde regeringseditie, hoorde je voorheen en ook nu nog de woorden normen en waarden gebruiken, maar is dit wel op z'n plaats hier in dit rijke Nederland met links en rechts ook veel armoede ? Een op de 300 Nederlanders is miljonair, één op 10.000 miljardair en veel mensen met een goed pensioen en AOW zitten er eveneens warmpjes bij en je kunt stellen dat 60 procent van de bevolking hier geen reden tot klagen heeft. Binnen Europa is met onze economisch beleid toch iets ongezond aan de hand en dat is, dat wij bijna ons hele land in de uitverkoop gezet hebben. Onze Nutsbedrijven zijn in buitenlands bezit, de heersende macht ligt niet bij de Nationale Regering maar in Brussel bij de Europese Gemeenschap en net als de wielrenners in de Tour de France hebben onze Regeringsleiders microfoontjes in hun oren en hebben ze maar uit te voeren wat Brussel influistert. Daarbij is ook de macht van de wereldconcerns voelbaar met hun aandeelhouders die tegenwoordig geen oog meer hebben voor het bedrijf en de werknemers, máár alleen denken aan hoge verdiensten voor hunzelf en als de kassa leeggeroofd is het uitgemolken bedrijf naar de knoppen laten gaan om vervolgens met hun graaikapitaal elders een lux heenkomen te zoeken. Ook kleine industrieën ontvluchten ons land of zijn handelsmaatschappijen geworden. Veel Nederlandse werknemers hebben noodgedwongen hun werk voortijdig moeten beëindigen , omdat hun fabriek overgeheveld is naar een of ander goedkoop productieland. Hebben die laatste feiten nog iets te maken met het begrip bestedeling? Jazeker-, oudjes met géén of weinig pensioen en werknemers die door fabriekssluitingen te vroeg op straat zijn komen te staan, zijn nú al het slachtoffer van dit manke economisch systeem en als het ware bestedeling geworden. Deze oude "trekpaarden" hebben ze nergens meer nodig en je komt ze alleen nog tegen bij hun oude fabrieken die buiten gebruik zijn of afgebroken, waar ze meewarig staan te staren naar de overgebleven resten van hun eens zo mooie fabriekshal.
Toen we in het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw voor het eerst vakantie hielden in een oude tot caravan omgebouwde winkelwagen, ging dat alles heel wat primitiever dan nu anno 2008. Elektriciteit op een camping kende men toen niet; binnen in onze salonwagen brandde een gaslampje die het nogal eens liet afweten en dan was het bij Wolfswinkel weer een andere lamp of sok halen. Bij koud weer hadden we een gaskacheltje aan, onze behoeften deden we ergens buiten in een houten keetje, daar stonden onder de blote hemel een paar wasbakken, scheren deed je er ook met gebruik van een stuk scheerzeep, merk "De Vergulde Hand" en een joekel van een scheermes, die nog wel eens de verkeerde richting koos. Onze eerste camping was "Erica"op de Miggelenbergweg in Hoenderloo, de beheerders waren Joop en Mientje Berendsen uit Zevenaar en de eigenaresse was de weduwe moeke Freriks. Kampeerders uit die tijd waren echte buitenmensen die ook veel oog hadden voor de prachtige natuur op De Hoge Veluwe en alleen dáár al van genoten. De onderlinge sfeer in die tijd was fantastisch en op het weekend en in de zomervakantie kreeg je steeds visite of ging je bij de buren buurten. Met ons allen gingen we in Hoenderloo naar de kermis, of gezellig naar een cafeetje, en was het mooi weer, dan zaten we met hele stellen buiten en was het moppen tappen, een koud biertje uit onze "koelkast" onder de grond vatten, ook wel eens vlees roosteren op ons eigen gemaakte barbecue met blaasbalgje erbij en altijd veel lol tappen. Op een Pinksterzondag in mei werd er in de buurt van camping Harmsen "De Schenkel" op een uitgestrekt stuk open bos en heidegrond een zogenaamde Haagpreek van de Pinkstergemeente gehouden. Met een groepje van een man of vijftien van onze camping, waarvan er enkelen totaal ongelovig waren, togen we daarheen. Het was een bijzonder indrukwekkende bijeenkomst met zeker drieduizend bezoekers . Op een veilingskist die als kansel gebruikt werd stond onze predikant, een zekere broeder Esmeyer. Deze jongeling kon niet alleen goed preken, maar was voor onze vrouwelijke wederhelften een charmeur zonder weerga. Toen het tijdens zijn toespraak wat begon te waaien, legde hij meteen een link tussen deze bries en de "Vurige Tongen" die door De Heer hierboven op deze Pinksterdag uitgezonden werden. Kom naar voren en hef uw handen ten Hemel, beleid uw zonden en bekeer U! Het waren onze ongelovige vrienden die met hoog opgeheven hoofd en armen het eerst naar voren traden voor de zalving en handoplegging.We waren verbijsterd toen we dat waar namen! Om na afloop van de bijeenkomst het terrein te verlaten was een hele heksentoer, want overal stonden grote melkbussen en potige broeders van de Pinkstergemeente om ons uitgeleide te doen. Door met een tientje in de hand opvallend op en neer te wapperen en dit briefje boven een der melkbussen zichtbaar los te laten, stonden mijn vrouw en ik met onze verrijkte geest al gauw weer buiten het afgebakende heidegebied.
Sommige mensen houden er gewoontes op na, die afwijken van het normale dagelijkse levenspatroon. Zo ken ik hier in de buurt een manspersoon die her en der in het land grote recepties, trouwpartijen en andere officiële gelegenheden bezoekt en dan ook nog aanschuift bij het diner dansante. In Huissen woont een vrouw, die alle begrafenissen afgaat van al of niet bekende personen en na de begrafenis of crematie tussen de genodigden aan de koffietafel gaat zitten. Vroeger heb ik wel eens enkele familieleden naar een begrafenis in wehl gebracht en daar aangekomen werd ik als chaffeur en totaal onbekende ook uitgenodigd aan de broodjestafel. Een Duitse mevrouw zag me aan als haar in de oorlog vermiste broer Heinrich en omhelsde en kuste me op zo'n enthousiaste wijze dat het tafelbestek van tafel viel. Zo kom ik ook veel in aanraking met alleenstaande mensen, vaak met een vet pensioen bij hun AOW die tegen etenstijd aanlanden bij kennissen of familie met de bedoeling om aan de dis uitgenodigd te worden:,, Op die manier spaar je nog eens wat euro's uit, zei onlangs een mevrouw tegen mij". Veel van mijn vrijgezellen klanten uit het café van vroeger ben ik als klant "kwijt" geraakt door mijn advies om eens wat rouwadvertenties te checken en bezoeken af te leggen op kerkhoven om op die manier aan een vrouw te komen. Het betonen van veel medeleven en een goed gesprek stonden hierna snel garant voor een hechte relatie en soms een bruiloft. Onze familie heeft altijd in zaken gezeten. Zo heb ik een zoon die in Duiven bij een grote meubelgigant magazijnmeester is , een zwager die hier in Huissen een groot meubelbedrijf bestiert, een schoonzoon die mede in die branche zit en verschillende nichtjes en neefjes die daar functioneel ook mee bezig zijn. Laatst werd me een verhaal verteld dat een rijke dame uit Huissen als ze thuis een grote partij te vieren had meubels op zicht liet komen en deze enkele dagen na het feestplezier weer liet ophalen, omdat er het een en ander aan schortte en hierbij ook nog honderd euro vergoeding eiste voor het ondervonden ongemak. Dán onze allochtone medeburgers, die kunnen er vaak ook een potje van maken! In winkels die ze bezoeken worden van allerlei verpakte artikelen open gebroken, tot vleeswaren aan toe, om ze vooraf te bekijken of organoleptisch te keuren. Het is mij opgevallen dat noch de klant noch de winkelchef in deze optreden, gewoon omdat ze bang zijn als discriminant te worden beschouwd. In de min of meer professionele sfeer wordt nog harder gesjoemeld. Van een bedrijfsrechercheur hoorde ik het verhaal van een corveeër die jarenlang van allerlei artikelen uit het warenhuis als afval naar buiten bracht en dit voor voor eigen gebruik door een handlanger, die bij een open hek aan de achterzijde van het gebouw zijn autootje had staan, liet afvoeren. Een mevrouw waarvan de man bij een sloopbedrijf werkte riep de echtgenoot vanuit het slaapkamerraam achterop: ,,Denk eraan Henk niet die goedkope maar die dure parfum van "Esther Bourdin" moet je voor me meebrengen"! In een van de kranten las ik onlangs het verhaal van een dievenbende die verkleed als medewerkers van V&D bij een ander filiaal goederen ophielden en deze verkochten op markten in Duitsland, Nederland en België. Een politierechercheur wist me nog een sterker verhaal te vertellen en had het over een internationale boevenorganisatie die de gewoonte had op grote administratiekantoren gefingeerde onbetaalde facturen tussen de bescheiden te stoppen waarop rekeningnummers van nepbedrijven in hun beheer stonden. Jarenlang hadden ze op deze slinkse manier miljoenen weten binnen te halen. Op het internet opereren lieden die van alles en nog wat aan te bieden hebben zonder dat het een cent kost, maar heb je eenmaal geklikt kom je in een zwendelcircuit terecht van jewelste en kun je nog maar één ding doen de stekker eruit en de computer opnieuw opstarten. Medelijden had ik toen laatst wel met dat weduwvrouwtje van 790 euro netto per maand die als Sp'er meehelpt om voedselpakketten voor "arme mensen" uit te reiken en me vertelde:,, Eef, je wilt het niet geloven, maar toen laatst kwam er iemand met een gloednieuwe Mercedes aangereden om het voedselpakket van zijn zieke vriendin op te halen." Je moet het maar durven en ervoor in de wieg gelegd zijn! Echte armoede zul je op deze manier nooit hebben! Het zijn toch de brutalen en de graaiers die de wereld beheersen; zó is het toevallig ook nog een keer!
Als kastelein heb ik van alles meegemaakt maar vandaag was het wel een heel bijzondere in "Lombok". Aan de toog zit een zekere Groenman uit Bemmel, die van zijn werk komend bij Betonfabriek Milder aan het Looveer in Huissen nog even was komen aanpiepen bij onze herberg. Als alcoholist had hij kennelijk elders of mogelijk op zijn werk al een flinke slok op en trachtte bij ons tot zinnen te komen door een aantal colaatjes met dubbele tik te consumeren. Op een gegeven moment was hij weer een beetje opgekikkerd en vroeg mij of ik namens hem even de kraamafdeling van het Canisiusziekenhuis in Nijmegen wou bellen om te vragen hoe het met zijn vrouw Riek kamer 126 gesteld was. Zó gezegd, zó gedaan! Kastelein aan de telefoon:,, Hier met Groenman uit Bemmel zuster." Zuster Dorinthia aan de andere kant van de lijn:,, Mijnheer Groenman, van harte proficiat"! Uw vrouw is zojuist bevallen van een gezonde tweeling, een jongen en een meisje. De Kastelein, alias Groenman:,, Schitterend zuster-, even een bosje rozen halen, dan kom ik onmiddellijk naar het ziekenhuis". Zuster Dorinthia:,, Tot direct mijnheer Groenman". Kastelein weer terug in het café:,, Groenman, er is goed nieuws te melden-, Riek is bevallen van een tweeling en je moet meteen naar Nijmegen",, Ik zal even wat koffie voor je zetten en bij Rozenkwekerij Nijenhuis een boeket rozen voor je bestellen". Weet je wat je beter kunt doen, Eef-, de glazen allemaal nog eens op mijn kosten vol schenken...proost! Alle moeite door mij ondernomen was tevergeefs, want uren later zat Groenman met zijn ogen starend in het niets en zijn gedeukte jagershoedje op zijn hoofd nog steeds op de barkruk in het inmiddels leeggestroomde café.
In 1930 kocht je voor f 3000 een huis wat nú anno 2008 300.000 euro zou kosten. Dat is om bij de gulden te blijven 220 keer zo duur! Voor 50 gulden kocht je een luxe fiets, waarvoor je nu 850 euro voor kwijt bent. Een arbeider verdiende voor de oorlog f 7,50 per week. In euro's uitgerekend twee euro en 50 eurocent: hiervoor moest het gezin dan ook nog worden onderhouden. Daartegenover stond dat de huren in die tijd aan de zeer lage kant waren. Een arbeidshuisje kostte een dubbeltje per week. In grote steden het dubbele, dus 20 cent. Als je nu bij de Super de mensen ziet wegrijden met een volle winkelwagen, waarvoor al gauw een bedrag staat van pakweg 80 tot 100 euro, kostte anno 1930 het hele hebben en houden twee knaken en met alles wat er verder voor een huishouding bijkwam hooguit 8 piek per week. Vanaf 1910 tot 1918 en vanaf 1930 tot de oorlogsjaren van 1940 zat heel Europa economisch aan de grond, eerst was er een beurskrach, toen de Eerste Wereldoorlog en daarbij hadden we ook nog een Regering die alleen het kapitaal steunde en de arbeider aan zijn lot overliet. Voor de Tweede Wereldoorlog trokken veel Betuwnaren naar Duitsland om daar in de fabrieken in het Ruhrgebied te gaan werken. Hier kon men per week 3 keer zoveel verdienen als in Holland. De mensen die geen vak kenden, los-arbeider of dies wat meer waren, leefden van de schrale steun en kregen 4 gulden per week uitgekeerd. Liedjesschrijvers uit die tijd hebben de armoede van toen vastgelegd in mooie liedjes zoals: ,,Mijn wiegie was een stijfselkissie, m'n deken was een Baaierrok." De mannen in die tijd raakten zo gefrustreerd dat velen zich aan de drank overgaven; ook daar komt het bekende lied ,,Och vaderlief, toe drink niet meer" vandaan. In1913 gaf de PTT hier in Holland armenzegels uit, waarvoor de toeslag op deze zegels vergaard ten goede kwam aan de arme donders uit die tijd. Vroeger betaalde men ook nog rijwielbelasting. De Bedenker hiervan was Minister Colijn, die als oud Kniller de burgers van Nederland in een ijzeren greep van ellende wist te houden. Als er in de crisisjaren niet zoveel eenheid onder de mensen was geweest, hadden velen het niet overleefd: er was kerkelijke hulp, buren sprongen voor elkaar in de bres en er ontstonden ook allerlei hulporganisaties ter leniging van de noden. De Regeringen Colijn en nadien van Jhr. Dirk-Jan De Geer lieten het aan de kleine man volledig afweten en heulden met de grote bankiers en industriëlen. Na de Tweede Wereldoorlog tot ongeveer 1990 hebben we een economische groei en bloei gehad, waarvan bijna iedere burger profijt gehad heeft. Langzaam is alles weer bergafwaarts gegaan. De komst van de Euro, de extremistische aanval op het Wereldhandelscentum in Amerika, de daarop volgende Beurskrach en de buitensporige prijsstijgingen van de jaren hierna, het neoliberalisme, voortdurende steun aan oorlogen die bakken met geld kostten, hebben Europa min of meer wéér in een moeilijke positie gebracht en veel burgers in ernstige financiële problemen. Als we binnenkort opnieuw een beurskrach krijgen en de moeilijkheden in en met China worden niet opgelost, dan komt heel Europa na een warme zomer in een koude douche terecht. De arme burger is dan niet geholpen met een gratis rijwielplaatje met een ponsgaatje-, reken dáár maar niet op!!
Toen ik midden de jaren zestig van een der medewerkers in ons bedrijf de broodroute op het Zand erbij nam trof ik op de "ütewègen" een chaos van jewelste aan: grote kuilen in de weg, opgevuld met puin-,vergruisde steenkool-,antracietresten en ga zo maar door. De binnenwegen waren niet te berijden! Ondanks de vele klanten die we op het Zand hadden moest er geld bij de bezorging wat kwam door de hoge reparatiekosten van de bestelwagens. Garagebedrijf Berend Mathijsen in Huissen had een goede klant aan ons! Toen ik een goed halfjaar op deze route zat werd ik door enkele tuinders gemaand om te betalen voor het onderhoud van de bij hun in de buurt gelegen binnenwegen of paden. Voorheen betaalde je vader ook ieder jaar 400 gulden aan ons om deze wegen in "goede staat" te houden, kreeg ik te horen. Nog dezelfde avond heb ik alle bakkers uit de omgeving, die ook klanten in dit buitengebied hadden voor een vergadering in ons café bijeen geroepen om te horen of zij ook betalingen verrichtten en welke bedragen ermee gemoeid waren. Aanvankelijk wou niemand iets daarover zeggen maar toen ik met een trapsberekende kostprijs op de proppen kwam hoeveel bezorgkosten er aan de routes verbonden waren, schrokken ze tóch wel even en na een paar rondjes op mijn kosten kwamen de tongen los. Overeengekomen is toen dat voortaan geen ene bakker meer geldelijke toezeggingen aan tuinders zouden doen voor het zogenaamde onderhoud van de "ütewègen", volgestopt met allerlei stookafval uit hun kassen, waarvoor ze ons het gelag lieten betalen. Ook werd er afgesproken dat ik namens alle bakkers contact op zou nemen met Mr. Bloemers, de Commissaris van de Koningin in de provincie Gelderland om hem attent te maken op de belabberde staat van het bij Huissen horende Zandse wegennet. Een paar weken nadien heeft Mr. Bloemers hieraan gevolg gegeven en is toen in de Derde Zandsestraat(tegenwoordig Elsstraat) opgevangen door Piet Lentjes, de melkboer, die hem het hele buitengebied heeft laten bewonderen. Enkele jaren later zijn alle binnenwegen geasfalteerd en vandaag vind je in Huissen en de gehele Gemeente Lingewaard geen wegen meer die herinneringen oproepen aan de riddertijd uit de Mideleeuwen. De vraag van de lezer van dit stuk zou kunnen wezen:,, Had de Gemeente Huissen dit dan niet kunnen oplossen"? Zuiver ambtelijk had dit ontzettend veel tijd in beslag genomen, gezien het feit dat het merendeel van deze binnenwegen particulier bezit was. Door de rechtstreekse ingreep van het Provinciaal Bestuur kon alles sneller geregeld worden.
Zo omstreeks de tachtiger jaren van de vorige eeuw werd ik door mijn zwager Geert Jansen voor een vaarweekje uitgenodigd op zijn luxe Jacht. Hier zit wat achter zei ik tegen mijn vrouw Ria! Met ons beiden gearriveerd in Genemuiden, waar het schip in de haven lag aangemeerd werd ons verteld wat er allemaal mis was aan boord. Drie elektriciens van verschillende bedrijven hadden uren werk gehad om een kortsluiting op te sporen. Het had hem bakken vol geld gekost, maar het euvel was nog steeds niet opgelost en dagelijks moesten de boordaccu's weer vervangen worden om het schip van stroom te voorzien. Ik heb de volgende vraag beste zwager:,, Heb jij de laatste maanden zelf een klusje aan boord verricht die mogelijk tot deze storing geleid heeft"? Ik kan me het niet herinneren, Eef-, was zijn antwoord! Ja tòch:,, Een maand geleden heb ik voor mijn vrouw in de badkamer boven de toiletspiegel een nieuw lichtpunt aangelegd". Laten we daar maar eens even gaan kijken, omdat ik denk dat daar iets schort, Geert! En jawel hoor, een niet juist bevestigd draadje zorgde voor de kortsluiting en de ontlediging van de boordaccu's; een euvel dat binnen de kortste tijd was verholpen. Zo eef, laten we nú in het dorpscafé hier met ons allen maar eens een pintje of een pikketanusje gaan vatten, dan kan ik met die tapijtboeren, die daar ook meestal aanwezig zijn mogelijk nog een lucratief handeltje drijven. Na daar een paar gezellige uren doorgebracht te hebben op kosten van die"Louis de Poortere's", die zelfs dachten dat ik ook een grote meubelgigant was, zijn we naar het schip terug gegaan. De andere dag zou mijn zwager, mijn zus en Dinie en mijn vrouw voor zaken naar een groothandel in meubelen gaan ergens in de Achterhoek. Toen ze 's anderendaags even na het middaguur daarvan terugkeerden waren ze zó moe dat ze benedendeks een dutje gingen doen. Over de leuning van het schip hangende zie ik dat de boot bezoek gekregen heeft van een twintigtal eenpersoons kano's, kennelijk studenten die een strijdlied aanhieven met de tekst dat de schuld van alle ellende bij het kapitaal gelegen was. In mijn korte broek, witte blouse en met de platte kapiteinspet van mijn zwager op mijn hoofd, leek ik inderdaad op een vermogend heerschap. Toen het strijdlied ten einde was vertelde ik de dames en heren hoe de vork werkelijk aan de steel zat en dat deze arme sloeber, weliswaar familie van de eigenlijke kapitein hier aan boord geroepen was om een mankementje te herstellen en op deze manier ook een paar dagen van de luxe van een kapitalist mocht profiteren. Nadat de hele hap na mijn toespraak afgedropen was kwam mijn vrouw naar boven en zei dat Geert en Dinie het tumult ook gehoord hadden maar verstijfd van de schrik en het beven nog niet bovendeks durfden te komen. Wat je zoal op een schip niet mee kunt maken!
Vlak na de Tweede Wereldoorlog ging in het St. Elisabeth'gasthuis te Arnhem de oude Hent "De Haoket" dood. In die tijd werd het katholieke ziekenhuis nog bestuurd door de Duitse zusters uit Münster. Toen de kist met het dode lichaam door Bosman met zijn door twee paarden getrokken lijkwagen bij het ouderlijk huis in Angeren werd bezorgd, vond men boven op de kist gezet een pakketje. Dáár kijken we straks na de begrafenis wel naar werd er gezegd. Na de uitvaartdienst thuisgekomen werd het pakketje ontrafeld, maar omdat er uit de door kranten omwikkelde doos een vreselijke stank kwam, werd eerst het ziekenhuis opgebeld om te horen wat er in die doos kon zitten. Já, hier met zuster dorothea klonk het aan de andere kant van de lijn. Moeder Peters:,, Wat zit er toch in dat pakketje zuster wat we aan het voeteneinde boven op opa's kist gevonden hebben"? Ja, mevrouw Peters:,,Dat is een verbrijzelde voet van een Canadees die op het perron in Arnhem een ongeluk heeft gehad",,De doos is tóch mede begraven"? Moeke Peters:,, Om eerlijk te zijn zuster, moet ik u bekennen dat dit niet het geval is, omdat we dachten te doen te hebben met het smerige wasgoed van bompa Peters en hoe moeten we de zaak nu gaan oplossen"? Zuster Dorothea:,, Zou u dan zo vriendelijk willen zijn om de doodsgraver te verzoeken het graf weer te openen, zodat de verbrijzelde voet van deze katholieke jongen in gewijde aarde kan rusten"? Moeder Peters:,,We zullen ervoor zorgen zuster"! Omdat Bart Gunsing op het kerkhof de kuil al dichtgegooid had en de grond aangestampt, was er weinig animo meer om het graf te heropenen. Tante Riek Osterloh die bij bijzondere gelegenheden altijd bij ons thuis was, aldus de vertelster van dit verhaal mijn vrouw Rietje Peters die dit als kleinkind van bompa óók allemaal meegemaakt had, pakte met de gafel de ontrafelde stinkdoos van de tafel en toog ermee naar het bouwland achter de boerderij, alwaar "de deus" diep in de grond begraven werd. Weliswaar geen gewijde aarde zei Tante Riek, máár bij de wederopstanding op het einde der tijden kan de Canadees hier in Angeren gratis zijn voet weer ophalen en zit er ook geen stanklucht meer aan!
Dit is een boek geschreven door de bekende schrijver Ronald Weinland, waarin hij schrijft dat de geprofeteerde eindtijd is geopenbaard. Vanaf nú tot het einde van 2008 zullen vele profetieën in vervulling gaan, vooral de Zeven Donders uit het boek Openbaring die de apostel Johannes zag maar nooit mocht opschrijven. Die Donders worden in dit boek onthuld, samen met veel gedetailleerde informatie over de laatste drie en half jaar van menselijk zelfbestuur op aarde, die opgetekend staan in het Zevende Zegel van de Openbaring. Sommige van deze voorspellingen gaan over de ondergang van de Verenigde Staten tijdens het volgend jaar; dit zal gevolgd worden door de laatste wereldoorlog van de mensheid. De eindtijd is aangebroken! Honderden miljoenen mensen zullen sterven in de ergste tijd van verdrukking die de wereld ooit gekend heeft. U moet hierover op de hoogte worden gebracht, zodat u weet wat u kunt doen. De geprofeteerde eindtijd zal voor vele lezers een uitdaging zijn als zij acht slaan op de catastrofale eindgebeurtenissen waarvan staat voorspeld dat zij binnenkort zullen plaatsvinden. Dit boek kan tot nader order gratis gedownload worden.(zie mijn blog) Dit boek is het echt waard om gelezen te worden. In de Katholieke kerk kennen we uit de Evangeliën van Johannes en ook de H. Matheus maakt hier gewag van al enige vage voorspellingen die het einde der tijden aankondigen. De eindtekst van het Matheus-Evangelie op de laatste zondag na Pinksteren geeft een duidelijke aanwijzing: Als gij al deze gruwelen ziet gebeuren, weet dán, dat het einde der tijden is aangebroken.Vooraf wordt er in deze boodschap aan de mensheid een parallel getrokken met de vijgenboom, waarvan er in Palestina duizenden stonden en iedereen kon aan het zacht worden van zijn takken merken dat de zomer in aantocht was.
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften(alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon. Op een gegeven moment stond er een fiks bedrag aan de lat en als ervaren uitbater had ik voor mezelf die post al onder de klomp gschreven. Ruim een halfjaar had ik Pietje niet meer gezien, toen hij op een zekere avond gekleed als een gentleman plotseling de herberg binnentrad. Eef zei hij: '' Ik kom afrekenen, schenk ze allemaal maar vol"! Om indruk te maken bij de klanten die aan de bar zaten liet hij een welgevulde portefeuille zien, ritselde een keer langs de flappen en stak zonder overigens af te rekenen "de hele hap'' weer in de binnenzak van zijn pakjas. Nu hadden we bij ons thuis een driedubbel bedrijf, bestaande uit bakkerij, kruidenierswinkel en café en zodoende kwam het veelvuldig voor dat er in de late avonduren achterom of in het open zijnde café een of ander tekort voor de huishouding gehaald werd; ook die bewuste avond! Toen ik vanuit de winkel met het pak koffie, de rol biscuit en het onsje gesneden kaas weer in het café terugkwam, kreeg ik van Jan " De Oebel" te horen dat Pietje tijdens mijn kortstondige afwezigheid voor kastelein gespeeld had door de lege glazen enkele malen rijkelijk te vullen en hem toen gauw was gesmeerd.
Zo omstreeks de tachtiger jaren van de vorige eeuw werd ik door mijn zwager Geert Jansen voor een vaarweekje uitgenodigd op zijn luxe Jacht. Hier zit wat achter zei ik tegen mijn vrouw Ria! Met ons beiden gearriveerd in Genemuiden, waar het schip in de haven lag aangemeerd werd ons verteld wat er allemaal mis was aan boord. Drie elektriciens van verschillende bedrijven hadden uren werk gehad om een kortsluiting op te sporen. Het had hem bakken vol geld gekost, maar het euvel was nog steeds niet opgelost en dagelijks moesten de boordaccu's weer vervangen worden om het schip van stroom te voorzien.
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften(alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon.
