En het feit dat ik er meer dan tien uur tijd voor nodig had en dat er nog slechts elf deelnemers na mij eindigden interesseert me echt geen zier. De voorbereiding begon immers stroef te lopen na de halve marathon van Kasterlee, vijf weken eerder. Na een drukke trainingsperiode startte ik er met een goed gevoel, maar na een kilometer of vijftien leken de goede benen weg, een gevoel dat ik later niet meer kon recupereren. Het fietsen verging me zowaar nog slechter dan het lopen, maar dat heb ik louter aan mezelf te danken doordat ik er te weinig aandacht aan besteedde. De langste afstand die ik aflegde was 91km, en dan had ik twee tussenstops gemaakt aan het einde van een toertocht en onderweg naar huis. Dan vraag je om problemen als je tussen twee loopproeven de kaap van honderd mtb-kilometers moet trotseren.

Tot zowat anderhalve week voor de start dacht ik er zelfs aan om niet te starten, ik kreeg het slechte gevoel maar niet onderdrukt en de vermoeidheid nam zienderogen toe. Gelukkig veranderde ik in die periode van job, zodat het op dat vlak toch weer wat rustiger werd. Coach Tim Veremans wist me te overtuigen dat het allemaal goed zou komen. Doorbijten tijdens het fietsen en in het lopen had ik niet zo veel te vrezen. En zo gebeurde...

De nacht van zaterdag op zondag verliep eigenlijk catastrofaal. Ik deed geen oog dicht, voelde me koortserig en op de koop toe staken rond half vijf 's ochtends, net vooraleer de wekker ging krampen de kop op. Wat nu? Toch maar met lange tanden mijn pasta naar binnengewerkt, me langzaam klaargemaakt en richting Kasterlee getrokken. Daar zorgden heel wat bekenden voor rust in het kopje en vol goede moed trok ik me om 8 uur op gang. Enkele ervaren hellegangers hadden me gewaarschuwd dat ik niet te snel van start mocht gaan, want die inspanningen bekoop je later in de wedstrijd. Toen ik na vier kilometer merkte dat ik 4'22" per kilometer liep, nam ik bewust wat gas terug om in 1:08 en luid aangemoedigd de wisselzone binnen te lopen.

Maar dan kwam het gevreesde fietsen. Al snel werd ik met de neus op de feiten gedrukt, want nog in mijn eerste fietsronde zag ik de kop van de wedstrijd al voorbij flitsen. Dat dit zou gebeuren wist ik, erger vond ik dat ik mijn eten niet naar binnen kreeg. Gelukkig zorgden enkele repen en bananen dat ik toch voldoende voedsel kon opnemen. Energygels kwamen er niet aan te pas, voor een wedstrijd van dit allooi zou dit weinig uithalen denk ik. Na een kleine vijftig kilometer kreeg ik het een tijd moeilijk, maar eenmaal aan de vierde van de vijf af te leggen ronden begonnen kreeg ik opnieuw moed. De kilometers op mijn nieuwe fietscomputer gingen richting de honderd en ik had nooit het gevoel dat ik moe was. De hartslag was onder controle, alleen ging ik amper vooruit. Ik had al vrij snel door dat de tijdslimiet geen probleem zou zijn, dus rond een uur of drie eraan begonnen voor nog dertig loopkilometers.

De wissel verteerde ik opvallend goed, ik ging zelfs te snel lopen. Gelukkig behoedde mijn begeleider me voor grotere ongemakken en al snel ging het tempo richting 10km/u. De laatste zeven à acht kilometers begon ik de geleverde inspanningen te voelen, maar de rode loper lonkte en ik wist toen al dat niets me in de weg zou staan om de finish te halen. Zelfs krampen in de slotkilometer hielden me niet van mijn doel. Een droom werd werkelijkheid toen ik in de volle sporthal en luid toegejuicht de rode loper opliep. Er werd door velen -en niet geheel onterecht- getwijfeld of ik de eindstreep zou halen, maar opnieuw bewees ik dat je op karakter ook heel wat kunt bereiken!