Na precies een maand van inactiviteit (vermoeidheid, werk, rugklachten, geboorte dochter, ...) besloot ik gisterenavond opnieuw de loopschoenen aan te trekken. De Hollewegjogging in het naburige Lichtaart is een leuke wedstrijd in een schitterende omgeving maar tegelijk ook loodzwaar parcours op de Kempense Heuvelrug. Van wedstrijd was er wat mij betreft niet echt veel sprake, ik koos ervoor om tien kilometer te lopen in een tempo dat ik kon volhouden. Het was gewoon een test, meer niet, zelfs een tijd rond het uur zou me tevreden gesteld hebben, de enige bedoeling was om het einde te halen.
Er was heel veel volk komen opdagen en dat maakt het allemaal veel leuker, je vindt wellicht iemand die hetzelfde tempo loopt en waarmee je een babbeltje kan slaan. Ik kwam al vrij snel Gust (de polis) tegen, een scheidsrechter in het voetbal die voor aanvang van het nieuwe seizoen zijn conditie kwam testen. De volgende bekende was Den John, die ik voor het laatst zag in en onmiddellijk na de marathon van Stockholm, alweer meer dan twee maanden geleden. Ik bleef mijn tempo lopen en voor hem was dat blijkbaar net iets te snel, al liep hij wel de marathon in de Zweedse hoofdstad uit, terwijl ik nog voor halfweg de strijd moest staken.
En toen kwam ik Peter Boonen tegen, één van de bezielers van de Joggingclub in Kasterlee, en zo had ik meteen iemand die zowat hetzelfde tempo liep als ik. Hij liep de vijftien kilometer en wilde niet te hard van stapel lopen, ik daarentegen had iemand waar ik me op het einde van een moeilijke tweede ronde kon optrekken. De eerste ronde kwam ik door rond 26 minuten, de tweede legde ik tot mijn grootste verbazing een beetje sneller af.
Ik was zeker tevreden over deze nieuwe start. Nu komt het er op aan om dit ritme aan te houden en de trainingsfrekwentie wat op te drijven. Het schema dat ik wil volgen, eigenlijk al twee weken geleden, vraagt vijf trainingen per week, en dat wil ik ook halen. Zo hoop ik er te staan in het enige grote doel dit jaar, de marathon van Kasterlee.
Hallo hier zijn we weer! Na een deugddoende vakantie en een miserabele Dwars Door Kasterlee, een wedstrijd waarnaar ik zo had uitgekeken, maar uiteindelijk net geen kwartier toegaf op mijn tijd van vorig jaar, heeft mijn leven een nieuwe wending gekregen. Op woensdagochtend 5 augustus om zes uur in de ochtend zag mijn dochter Hanna het levenslicht. Zowel met moeder als dochter is alles verlopen zoals het hoort en ook de grote broer was heel trots.
Een minpuntje is wel dat er gedurende die periode van trainen niets, maar dan ook helemaal niets, in huis is gekomen. Zelfs om deze blog bij te werken vond ik niet de tijd en ruimte. Momenteel is het nog ontzettend druk, maar vind ik af en toe al eens een gaatje.
In bijlage enkele foto's van de dochter, een keer met haar broer en een keertje met mezelf.
