Het was me zaterdag wel een dagje. Net op het moment dat ik van plan was mijn dertigste marathon tot een goed einde te brengen (iets wat me eind vorig jaar in Kampenhout door ziekte niet lukte), besloot diegene die de touwtjes van het weer in handen heeft om er een tropische dag van te maken. Nu is de combinatie mooi weer en lopen voor mij nooit echt ideaal geweest, het zou dus een loodzware en vooral lange dag worden. Stiekem had ik gehoopt om rond de tien km/uur te kunnen blijven lopen, want dat lukte me tijdens de laatste trainingen moeiteloos. Ik startte ook tegen die snelheid, maar al vroeg in de tweede van drie af te leggen ronden kwamen de eerste tekenen van vermoeidheid opzetten. Plots geraakte ik weer in ademnood, rustiger aan doen was de enige oplossing. Want opgeven was geen optie, daarvoor was ik niet naar de Vorselaarse biermarathon afgezakt. Na twee ronden wist ik dat het een lange derde ronde zou worden, bij de eerste bevoorradingspost besloot ik om me even op een stoeltje te zetten om te genieten van een Westmalle trappist. Samen met Monik, van de Kasteellopers, trok ik me weer op gang, maar ook zij had een slechte dag. Opvallend genoeg -misschien lag het aan de trappist- vond ik na kilometer 35 opnieuw het juiste ritme en kon dat toch een kilometer of vier volhouden. Daarna was het weer slenteren naar de finish, maar toch was ik ontzettend blij dat ik het er goed (nu ja) vanaf heb gebracht. Nu op naar nummers 31 en 32 in respectievelijk Eindhoven en Kasterlee.
Met het oog op de marathon van zaterdag, de gekende tweejaarlijks georganiseerde Biermarathon in Vorselaar, was ik er vorige week niet echt gerust in, maar het vertrouwen is de voorbije dagen zienderogen gestegen.
Met een ultieme duurloop heb ik dinsdag dat vertrouwen met een ruk de hoogte ingejaagd. Nu kan ik niet vertellen dat het van een leien dakje liep, er waren zeker moeilijke momenten bij, maar ik was zo trots als een klein kind dat ik dinsdag de kaap van dertig kilometer benaderde. Nu heb ik al heel wat marathons gelopen en ik denk dat de voorbereiding naar een wedstrijd toe nooit zo intens geweest is als nu. Even een vergelijking, op drie dagen tijd (zondag 10 en dinsdag 30) liep ik net zoveel kilometers als vier jaar geleden in de voorbereiding op de marathon van Rotterdam tussen 1 januari en de marathon ergens begin april. En ook die heb ik tot een goed einde gebracht.
Het was nochtans een schitterend, maar ook best zwaar parcours dat ik dinsdag kreeg voorgeschoteld. Het was Witte Bergenwandeling van wandelclub De Pompoenstappers uit Kasterlee, en ik kan je verzekeren dat een wandelparcours niet altijd synoniem is voor een loopparcours. Het deed me veeleer denken aan een trailrun, met weinig belopen paden doorheen de schitterende natuur. Ik kwam op plaatsen in Kasterlee, maar vooral ook in Lichtaart, waar ik nooit eerder kwam. Het was genieten van de eerste tot de laatste kilometer.
Het vertrek was in het Ontmoetingscentrum en het begon met een lus van tien kilometer richting Koningsbos, Duivelskuil en Kleine Nete, om via de Ark van Noë en de Heksenberg terug te komen. Terug in het OC snel bonnetjes gekocht, een plat watertje en een cola in sneltempo leeggedronken en mijn tocht verder gezet. Via de Kattenhagenstraat ging het dan achter rusthuis De Witte Bergen, richting Achterlee waar de bevoorrading was. Ik had nog bonnetjes, dus alweer snel een watertje binnengekapt en verder. Vanuit Achterlee maakte de wandeling (in mijn geval bosloop) een lus doorheen de bossen en het groen richting Heerle (Poederlee) om via landelijke wegen en naast het spoor terug te komen aan de bevoorradingspost. De teller van mijn gps stond intussen op 23km, een colaatje was welgekomen. Maar het zwaarste moest nog komen. Viel het aanvankelijk nogal mee wat parcours betreft, na het Hofke van Bayot werd me duidelijk waarom de wandeling de Witte Bergenwandeling wordt genoemd. Niet omwille van het rusthuis, maar de pittige hellingen doorheen het witte mulle zand deden die naam alle eer aan. Eenmaal de Herentalsesteenweg terug over wist ik dat het ergste voorbij was en liep ik steeds sneller richting Ontmoetingscentrum. Na een watertje en opnieuw een cola nog genoten van een trappist, want ook dat hoort bij de voorbereiding voor zaterdag. Het is bij eentje gebleven en met een goed gevoel ben ik naar huis gekeerd. Ik had voor 29,5km net iets meer dan drie uur nodig, en daar was ik best tevreden mee.
Maar om terug te komen op dat vertrouwen, dat was dinsdagmiddag zo groot, dat ik woensdag besloot nog een extra 42-er in mijn programma op te nemen, midden oktober de Lage Landen Marathon in Eindhoven. Nooit eerder liep ik deze populaire marathon net over de grens, maar het is een mooie gelegenheid om te kijken of de vele schitterende reacties die ik over deze wedstrijd al hoorde bewaarheid worden. Er wachten me dus dit kalenderjaar nog drie marathons, zijnde Vorselaar, Eindhoven en Kasterlee. Na de jaarwisseling gaat de focus naar snelheid in het lopen en de fiets, met het oog op de Powerman Germany die ik eind mei wil betwisten, iets wat er dit jaar wegens gezondheidsperikelen niet van gekomen is.
Jawel, hier zijn we weer! Het is intussen ontzettend lang geleden, maar dat betekent niet dat ik stilgezeten heb. Aanvankelijk wel, dat moet ik toegeven, maar daar zat een wankele gezondheid voor iets tussen. Zo liep ik de klassieker Herentals-Tielen niet zonder moeilijkheden uit, met onderweg tal van ademhalingsproblemen, tijdens Dwars Door Kasterlee moest ik omwille van die chronische hyperventilatie er na een kilometer of zes de brui aan geven. Maar negen sessies bij de kine zorgden voor beterschap en vooral weet ik nu wat te doen wanneer het probleem zich nogmaals voordoet.
Er staat de komende weken nog heel wat op de agenda, zoals onder meer de marathons van Vorselaar en Kasterlee en als alles meezit tussendoor die van Eindhoven.Vandaar ook dat ik begin augustus de draad terug heb opgenomen en me meer met de conditie ben beginnen bezighouden. Het begon met een fietstocht van ongeveer 65km naar Zundert, dat was de aanzet om meer te gaan lopen. Die eerste loopkilometers was het echt harken, waarin ik nauwelijks vooruit geraakte en na zes kilometer de pijp uit was.
Mijn eerste betere moment kende ik tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart, waar ik vlotjes de 10K aflegde, een aantal clubmakkers voor bleef en allesbehalve moe was. Dat sterkte meteen ook de moraal. Ik nam de draad terug op bij de joggingclub op dinsdag en donderdag en liep eind augustus al meer dan twintig kilometer tijdens de marathontraining van Roger. Met het aantal kilometers begon ik me ook steeds beter in mijn vel te voelen. Conditioneel dan toch, want professioneel werd ik eerder deze maand met de neus op de harde feiten gedrukt. Maar tijdens het lopen genoot ik des te meer van elke kilometer, zelfs elke meter.
Afgelopen zondag kon ik mijn hartje ophalen hier in de Lichtaartse bossen tijdens de Bosloop tvv Kom Op Tegen Kanker. Eerst liep ik 9K met Rigo, aansluitend 12K met de Joggingclub. De sfeer was geweldig, dat moet gezegd!
Voor mijn doen heb ik dus al veel kilometers afgelegd, maar daar stopt het niet bij. Gisteren sloot ik nog eens aan bij de snellere jongens van JCK en ook dat beviel me best, nu is het de bedoeling dat ik nog wat kilometers maal met het oog op de marathon van Vorselaar volgende week zaterdag. Dat wordt de eerste echte test. Veel verwacht ik er nog niet van, maar een goed gevoel zou ik er toch heel graag aan overhouden.
Nu de werkzaamheden aan de Noord-Zuidverbinding en de tunnel onder de Hoge Mouw een feit is, ging Roger Wils, parcoursbouwer van de marathon van Kasterlee, weer op zoek naar een uitdagend parcours. Zondag liep ik mee de verkenningsloop en wat ik daar meemaakte was echt niet van de poes. De omloop toont heel wat gelijkenissen met het oude parcours, maar het is nog veel zwaarder gemaakt. Zo moet men per ronde nu twee keer over de hoogste Kastelse zandheuvel, niet te onderschatten dus. De voorlopige lengte is nu ongeveer 19,5 km, er moet dus nog een lus aan worden gebreid, hopelijk kiest Roger voor een vlak en goed beloopbaar stuk, al is dat nog maar de vraag.
Wat mezelf betreft was het zondag een eerste echte test, en dat een dag na het Zythos Bierfestival in Leuven. Maar de benen voelden relatief goed aan en ik heb ook probleemloos de zware omloop kunnen afwerken. Dat moet vertrouwen geven voor de komende weken en maanden. Want het ging zo lekker dat ik opnieuw een marathon op de kalender heb gezet, de Child Learn Marathon in Schimmert, Nederlands Limburg. Weer iets om naar uit te kijken.
De gezondheidsperikelen zijn nog lang niet van de baan, zo werden vanmiddag mijn longen een keer uitgebreid onder de scanner bekeken. Maar dat wil niet zeggen dat ik de voorbije dagen heb stilgezeten. Zo organiseerden de Afstandslopers uit Vosselaar gisteren hun traditionele bosloop en daar zijn we uiteraard graag bij. We waren met acht JC Kasterleeleden ter plekke, al deed niet iedereen dezelfde afstand. Ik koos ervoor om de vijftien te proberen en met succes. Gegangmaakt door Inge en Elly, die er een strak tempo van 10 kml/uur op nahielden, liep het eigenlijk allemaal op wieltjes.
Hopelijk ben ik nu opnieuw gelanceerd en kan ik binnenkort toeleven naar Herentals-Tielen en wie weet dit voorjaar nog een marathon. De plannen voor de duatlon heb ik even in de koelkast gestoken, laten we stap voor stap werken naar nieuwe doelen.
Hoewel de dokter me het enkele weken geleden had afgeraden, ben ik dan gisteren maar toch maar opnieuw begonnen met rustig wat te lopen. Wegens klierkoorts bleven de loopschoenen drie weken aan de kant, maar de afnemende conditie en het toenemende gewicht deden me besluiten langzaam de draad terug op te nemen. Duurtrainingen zijn er voor het eerst nog niet bij en ook heel intensief zal het allemaal de komende weken niet zijn, maar de conditie onderhouden moet toch kunnen.
De aanleiding voor mijn inspanning zondag was de jogcursus van JC Kasterlee die gisteren van start ging en waarvoor ik me had opgegeven om wat mee te begeleiden. Nu was de eerste les ontzettend interessant en voor beginners zeker een mooie aanzet, maar na een uurtje besloten een zevental dames toch nog een half uurtje lopen er aan vast te breien. De verleiding was te groot dat ik toch maar besloot om mee te gaan. De angst dat ik het 's avonds of vandaag zou bekomen bleek ongegrond, misschien ben ik al weer aan de beterhand, laat het hopen.
Het jaar is bijna ten einde, maar van stilzitten is momenteel weinig sprake. Vorige week vrijdag nog een gezellige 11km gelopen tvv Music for Life, een dag later verging het me iets moeizamer tijdens een loopje van ruim 16km naar Dessel.
Zondag vroeg opgestaan om de atleten in de Hel van Kasterlee aan te moedigen, maar al in de namiddag werd duidelijk dat de combinatie van weinig slaap en nog minder eten met veel bier niet de juiste is. Twee dagen een minder goed gevoel aan overgehouden.
Tussen de feesten van dinsdagavond en woensdagmiddag toch de tijd gevonden voor een loop van 5km. Hoewel de ziekte duidelijk nog in mijn lijf zit, had ik deze morgen een goed gevoel in de Kalkoenenloop van JC Kasterlee. Voor de volle 25km was ik net iets te laat wakker, maar de 18,5km op de teller deed me best wel deugd. De benen voelden na lange tijd (zowat van de marathon van Kasterlee) nog eens goed aan, we zijn weer aan het bouwen. Nu zaterdag in Vorselaar nog eens 15km en hopelijk lukt het me daar minstens even goed.
De combinatie tussen Kampenhout en mezelf is blijkbaar niet de juiste, want ook in mijn tweede deelname heb ik er de finish in de nochtans gezellige marathon niet gehaald. Ziekte was deze keer de oorzaak.
De nacht voordien had ik wat onrustig geslapen en werd al wel eens wakker in het zweet, maar ik dacht dat dit te maken had met de gezonde stress die aan een marathon toch steeds voorafgaat. Niets was echter minder waar. Ik was tijdig naar Kampenhout afgezakt en ik voelde me niet opperbest, maar ook niet echt ziek. Ik had een stevig ontbijt achter de rug en wat rijstkoeken moesten ervoor zorgen dat ik de eerste uren goed zou doorkomen. De marathon van Kampenhout gaat over zes ronden van zeven kilometer en in de eerste ronde ging het aanvankelijk nog, maar de tweede was nog maar net halfweg of ik moest de kant in om over te geven. Op zich al geen goed voorteken met nog ruim dertig kilometer in het vooruitzicht. Toch maar doorgebeten, maar het had echt niet veel zin. Ik voelde alle krachten uit mijn benen wegvloeien en haalde na ruim vijftien kilometer nog amper een snelheid van 10 km/u. Het was zelfs lastig om dat tempo aan te houden, dus had verder doen geen enkele zin meer. Het was een pijnlijke beslissing, maar misschien toch de meest verstandige om er na 21 km de brui aan te geven.
Dat kwam pas later in me op toen ik 's avonds letterlijk met de daver op het lijf in de zetel zat. Rillen van de kou en kletsnat van het zweet onder twee dekens met de verwarming aan, ik bleek dus koorts te hebben. Alles deed pijn, letterlijk van kop tot teen. Nu komt het er op aan om zo snel mogelijk te genezen, al zal dat nog wel enkele dagen duren. Mijn dertigste marathon zal dus niet meer voor 2013 zijn, maar dat maakt eigenlijk ook niet zo veel meer uit.
Volgend jaar wachten me weer andere uitdagingen, een reden te meer om nu geen onnodige risico's meer te nemen. Komend weekend hoop ik al opnieuw paraat te zijn op de Music For Debra-run in Kasterlee (vrijdag) en/of de natuurlopen in Lier (zaterdag). Maar dan zal de gezondheid toch beter voor de dag moeten komen als nu het geval is.
De Sint is vorige week al langs geweest, maar dat betekende voor mij niet dat er een einde kwam aan het aftellen. Morgen zaterdag sta ik immers voor een echte uitdaging, de marathon van Kampenhout. Enkele jaren geleden ging ik er even voor halfweg door de knie en meteen was ik enkele maanden buiten strijd. Ik hoop dat het me dit jaar wat beter lukt, hoewel de voorbereiding verre van optimaal was.
Maar dan spreken we het karakter wel aan, zoals we dat al wel vaker deden. Want als alles goed gaat heb ik zaterdagmiddag nummer dertig op de teller. Hier doen we het voor!
Het rolstoelpad hier in de Lichtaartse bossen heeft zijn nut al bewezen. Niet enkel voor oudjes van het rusthuis is het een zegen, je kan er bij slecht weer ook ongestoord lopen. Vanmiddag had ik dus wat tijd en het miezerige weer brengt me steeds in loopmodus. En of ik van genoten heb, het is gewoon zalig lopen op het geasfalteerde pad tussen de bomen.
Morgen ruil ik de loopschoenen voor de koersfiets en staat een tochtje naar de trappisten van de Achelse Kluis op het programma. Maar dan geef ik toch de voorkeur aan droog weer.
... moet op de blaren zitten, maar wie een marathon loopt heeft kans enkele dagen op de blaren te moeten lopen. En dat is bij mij dus het geval. Ligt het aan de slijtage van mijn schoenen (nieuwe zijn besteld) of had ik (alweer) een foute sokkenkeuze gemaakt, wie zal het zeggen, maar feit is wel dat ik moeite heb om fatsoenlijk te gaan. Maar ach, dat neem ik er graag bij nadat ik gisteren mijn 29ste marathon tot een goed einde heb gebracht.
Nu is een 'goed einde' misschien sterk overdreven, want na een goed begin werd na ruim 25km duidelijk dat de fut langzaam uit de benen wegtrok. Een maximale duurtraining van amper 15km is niet genoeg, maar dat was niets nieuws voor me. Even voor kilometerbord 30 begon de lijdensweg, die duurde tot aan de Kleine Nete. Daar zag ik plots JCK-collega Eddy Buyckx en samen bereikten we alsnog de finish. Met 4:24:12 bruto, 4:23:25 netto ben ik dan ook best tevreden. Maar het is wel zeker dat ik voor mijn dertigste het net iets anders ga aanpakken en met wat meer kilometers in de benen van start ga.
Voor waar of wanneer deze is gepland kan ik nog niet zeggen, maar wellicht is dat eind dit jaar of begin volgend jaar.
... en dan kunnen we er weer tegenaan! Want de tiende editie van de marathon van Kasterlee belooft echt wel een speciale uitgave te worden. Niet alleen is er een record aantal deelnemers, er werd de jongste dagen en weken hard gewerkt om er opnieuw een echt loopfeest van te maken.
Of het voor mezelf op loopgebied een feest zal worden, dat valt nog af te wachten met het beperkte aantal kilometers in de benen, maar het feit is dat wanneer ik een eind voorbij het middaguur voor de tweede keer de Geelsebaan op kom gedraaid met een zalig gevoel richting finish zal lopen. Want aankomen, daar is het ook in mijn 29ste marathon om te doen. En Kasterlee is op dat vlak iets speciaals, dus kijken we er al naar uit.
De voorbereidingen liepen nochtans niet van een leien dakje. Pas begin oktober kon ik deftig beginnen trainen en door werkomstandigheden viel de voorbije week helemaal in het water. Gisteren (woensdag) heb ik nog een laatste test gedaan en eigenlijk had ik er best wel een goed gevoel bij. De zoon mee met de fiets en in totaal toch ruim vijftien kilometer afgelegd. De eerste tien ook tegen tien kilometer per uur, daarna heb ik het tempo wat opgedreven. Uiteindelijk had ik een gemiddelde van elf per uur, dus best tevreden.
Wat het zondag zal worden valt natuurlijk nog af te wachten, maar ik hoop dat ik ergens rond 4:15 of 4:20 kan aankomen en dan ben ik best wel tevreden.
Het is intussen al voorbij half oktober, dus komt de marathon van Kasterlee weer in zicht. Dat betekent ook dat ik weer volop aan het trainen ben, al heb ik het nu wel even anders aangepakt. Geen grote schema's met lange duurtrainingen of intervallen, gewoon een duatlonschema van de Britse hartstichting. Op die manier hoop ik opnieuw een degelijke conditie te krijgen.
Want door onfortuinlijke gebeurtenissen in de privésfeer kwam er de laatste maanden nog weinig in huis van trainen. Ik moest eind september zelfs de Leiemarathon annuleren maar voor Kasterlee wilde ik het niet zo ver laten komen. Bijna twee weken ben ik nu bezig, met enkel een rustdag op maandag. En eigenlijk voel ik me al een stuk beter, ook al is het maar een uurtje, of soms zelf een half uur dat ik onderweg ben. Maar het geeft je de tijd om het hoofd helemaal leeg te maken. Met een goede tijd hou ik in Kasterlee absoluut geen rekening mee, dat is me in de voorbije 28 marathons evenmin gelukt, maar aankomen in de tiende editie van misschien wel de mooiste marathon van het land is mijn grote doel.
De mannen van den Tjak uit Tielen hadden voor hun dertigste verjaardag een specialleke voorzien, namelijk de halve natuurmarathon van Herentals naar Tielen, een aanvullende afstand op de klassieker Herentals-Tielen over 14,3 km. Een nieuwigheid moeten we uitproberen, dus stond ik zondag op het perron van Tielen voor de verplaatsing per trein naar Hettals.
De sfeer zat er goed in, ook aan de start aan het Bloso-centrum. De 14,3km vertrok eerst, dan was het wachten op het startsignaal van de halve marathon. Dat duurde wel even, maar enkele minuten voor één waren we dan toch weg. Het was voor mij een sprong in het onbekende, want ook het traditionele parcours had ik nooit gelopen. De bedoeling was om binnen de twee uur binnen te komen, er werd me al verteld dat het om een heel pittig parcours ging.
En maak van dat pittig maar gerust zwaar, want we waren nauwelijks de grote baan over of het ging al bergop en dat bleef maar duren. Wel een knappe omloop, vooral door de natuur, maar hellingen als die aan de Toeristentoren zijn toch niet van de poes. Als men deze wedstrijd als een trail naar voren schuift, en dat is het eigenlijk ook wel, staan er volgend jaar misschien wel vijfhonderd lopers aan de start van deze halve marathon.
Maar het was zondag dus vooral genieten en niet te hard over mijn toeren gaan, want daar vreesde ik wel voor na die loodzware beginfase. En eigenlijk bleef het wel zwaar, tot een kilometer of vijf van het einde we eindelijk de bossen uitkwamen. Gedragen door de rugwind konden we dan richting kasteeltje in Tielen. Het was een schitterende wedstrijd, zeker voor herhaling vatbaar.
Ik liep een mooie en vlakke wedstrijd, constant tegen 11 km/u en was daar best tevreden mee. Een strakke duurloop past perfect in het plaatje om in september de Leiemarathon tot een goed einde te brengen.
Het was alweer een tijdje geleden dat er nog een bericht op deze blog werd gepost, maar dat betekent niet dat ik heb stilgezeten. Vooral wat werk betreft was het vrij druk en soms hectisch, wat loopactiviteiten betreft was het veeleer beperkt. Toch heb ik zowel in april als in mei succesvol een nieuwe marathon aan de teller toegevoegd, zodat mijn totaal intussen op 28 staat.
Opvallend is dat ik tussen deze twee wedstrijden geen enkele meter heb gelopen, hoewel hier toch drie weken tussen zaten. In Zeeuws-Vlaanderen liep het op 20 april vrij lekker, volgens mijn schema moest ik er 32 km afhaspelen. Ik slaagde erin om netjes ruim dertig kilometer tempo te houden, daarna ging de riem eraf en ging het iets moeizamer naar de finish. De bedoeling was dat ik mijn trainingen zou doorzetten met het oog op de Maasmarathon, van Visé naar Maastricht en terug, maar dat liep even anders af. Na enkele dagen herstellen werd het plots op professioneel vlak wat drukker en op de koop toe werd ik nog ziek. Het gevolg was dat er van trainen niets meer in huis kwam.
Met een bang hartje trok ik op mijn veertigste verjaardag naar Visé, samen met JCK-clubmakker Eddy Buyckx. Ik wist dat het gebrek aan kilometers me parten zou spelen en het weer was ook niet wat je echt super te noemen. In de start bleef het nochtans droog en vlotjes ging ik mee met de ballen die 4:00 aangaf, wetende dat ik dit tempo niet zou kunnen aanhouden. Even voor halfweg besloot ik dan maar het wat rustiger te houden, zodat ik toch nog genietend Maastricht kon doorkruisen. Opvallende verschijning in het groepje was Hilde Ottevaere, die een dag na een training van 35km deze marathon liep... als training. Chapeau!
Bij mij ging het dus heel wat minder en toen in het tweede gedeelte, tegen de wind in ook nog forse regenbuien kwamen opzetten zonk de moed tot in de schoenen. Het was echt een marteling om de markt van Visé terug te bereiken. Maar uiteindelijk lukte ik er toch in, zij het in een heel matige tijd.
Nu even wat rusten en dan weer uitkijken naar het najaar en wellicht enkele tussendoortjes (trail, Herentals-Tielen)
Vanochtend dan toch maar een bezoekje gebracht aan de dokter. Blijk ik (al sinds vorige week) te sukkelen met een keelontsteking. Misschien is dat een van de redenen waarom het gisteren tijdens de trip naar Scherpenheuvel niet echt wou vlotten. Maar het belangrijkste is wel dat ik de 33km heb kunnen uitlopen, al was hiervoor wel de overtuigingskracht van JCK-ploeggenote Inge Boeckx voor nodig.
Ik had al sinds midden vorige week veel hinder van de keel en ontstoken amandelen. Vandaar ook dat het op trainingsvlak wat minder was, ik werd ook sneller moe dan normaal. Kortom, ik geraakte maar niet in het juiste ritme, een probleem waarmee ik al enkele maanden worstel. Maar vol goede moed stond ik zelfs al om kwart voor negen (!) aan de sporthal voor de jaarlijkse vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel. Aanvankelijk liep het best wel goed, het tempo lag net iets hoger dan 10 km/u en ik had nauwelijks moeite om te volgen. Bij het binnenlopen van Veerle, na meer dan twintig kilometer, kwamen dan toch de eerste vermoeidheidsverschijnselen opzetten. Het feit dat ik na de jaarwisseling nog geen enkele lange duurloop had gedaan speelde hoogstwaarschijnlijk ook wel mee. Ik kon me heel goed handhaven in de groep tot even voorbij Averbode, na ongeveer 26km. Daar was het de bedoeling om in de volgwagen te stappen, maar Inge overtuigde me om door te gaan tot het einde. Dus even tijd genomen om te drinken en we liepen verder, zij het iets rustiger dan voorheen. Even later visten we ook het Oost-Vlaamse JCK-lid Patrick op, die het ook moeilijk had gekregen.
Het was werkelijk verder slepen, meer zat er niet in. Op een kilometer of twee van de basiliek staken dan nog eens krampen op, dus liet ik mijn twee compagnons maar gaan. Het einde halen was mijn voornaamste doel, maar hiervoor moest ik toch wel heel diep gaan. Nu blijkt dat ik dat met een keelontsteking heb afgehandeld, lijkt het me niet meer dan logisch dat het me zoveel krachten kostte.
De tocht naar Scherpenheuvel was alleszins een schitterende duurtraining met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen over enkele weken. De komende weken wordt er overigens nog flink aan de basisconditie gewerkt, met komende zondag de Kangoeroe Bosloop (21,1km), zowat de mooiste natuurloop uit de regio, en een week later de Crêtes de Spa, eveneens een halve marathon maar dan over ongerept en heuvelachtig terrein. Zeker nog wat om naar uit te kijken!
Na een week van intensief werken, vond ik dinsdag eindelijk de tijd om me nog eens op de loopschoenen te wagen. En ik zeg wel degelijk wagen, want door de vele sneeuw die er sinds maandagavond naar beneden was gevallen, was dit niet zo evident. Maar zondag staat de jaarlijkse Vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel op het programma, dus mag ik niets aan het toeval overlaten. Dus nog eens een testje.
Nu was de conditie voor twee weken degelijk en ik merkte dat er vooruitgang was. Een weekje (gedwongen) rust is niet altijd een voordeel, maar het hoeft ook niet echt een nadeel te zijn. Dat ondervond ik gisteren toen ik de ijzige wind trotseerde om een tochtje rond Kasterlee te doen. Traditioneel heb ik het in de beginfase vaak moeilijk en moet ik wel eens naar adem happen en dat was gisteren niet anders. Maar al snel zat ik in het ritme -althans dat denk ik want mijn gps werkte pas de laatste honderden meters- en de tred was rustig maar goed. Vanuit het dorp liep ik richting Kabouterberg en zo naar de Kajakclub. Even verderop, toen ik te midden van de velden was gekomen, sneed de wind me in het aangezicht. Toch kon ik aardig tempo blijven houden en zo deed ik mijn rondje rond het dorp, waarin ik de vier hoofdwegen heb gekruist.
Uiteindelijk was ik na 11,28km nog zo fris als een hoentje, ik had er ongeveer een uur voor nodig. Nu hoop ik vandaag en/of morgen nog eens een tochtje te maken en dan denk ik dat ik klaar ben voor zondag. Dit zou meteen een goede test zijn met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen op 20 april, mijn eerste van het seizoen. Ik kijk er alvast naar uit!
Eindelijk een blog in het nieuwe jaar, het was er tot dusver nog niet van gekomen. Zondag was het hier in Lichtaart de Valentijnjogging (of de Valentijntjes Bosloop zoals het officieel heet) en dan kan je natuurlijk niet ontbreken. Het was overigens de eerste keer dat ik hier aan de start stond. Volgens mijn schema moest ik 12 km lopen, een afstand die net toevallig ook tot de mogelijkheden behoorde. Enkele weken geleden moest ik tijdens de jogging van de Geelse Kajakvaarders noodgedwongen de strijd staken na ruim drie kilometer wegens ziek en veel te snel vertrokken. Met dat eerste gaat het intussen wat beter en dat tweede heb ik zelf in de hand, dus gisteren gekozen voor een strak tempo met in de eerste ronde niet te hard van stapel te lopen. En dat lukte, dankzij Luc Van Doninck die mooi 12km/u liep. Het tempo was gemaakt, vanaf halfweg de tweede ronde ging het een beetje moeilijker, maar ik hield op de vaak zompige bosgrond toch mooi tempo. Naar het einde toe kon ik nog heel even versnellen waardoor ik volgens mij net onder het uur, volgens de organisatie zes seconden na het uur over de finish kwam. Maar om en bij de twaalf per uur, dat was de bedoeling, dus opzet geslaagd.
Zaterdag had ik ook voor de eerste keer de MTB van stal gehaald, maar lang duurde het niet. Het was vooral de bedoeling dat alles na een winter te moeten buiten slapen nog functioneerde. Aanvankelijk liep het wat stroef, maar eenmaal Sas 6 voorbij liep het als een sneltrein, al heb ik besloten om mijn fietsroutes niet langs fantastische cafeetjes te laten passeren, enkel zo kunnen we de lat wat hoger leggen...
Zondag trok ik dus naar het Nederlandse Spijkenisse voor mijn allerlaatste marathon, van 2012 wel te verstaan. Ik was al vroeg uit de veren om naar de bakker te gaan en na een lekker ontbijt vertrok ik naar onze noorderburen. De verplaatsing duurde ongeveer anderhalf uur, maar verliep vlekkeloos. Ongeveer drie kwartier op voorhand was ik ter plaatse, tijd genoeg om me klaar te maken. In de kleedkamer geraakte ik al snel aan de praat met enkele sympathieke Nederlanders, die blijkbaar ooit in Kasterlee hadden gelopen.
De start was om elf uur en even voordien begaf ik me naar de SPARK-atletiekpiste, waar de start werd gegeven. Na anderhalf rondje op de piste belandden we naast het water en daar zouden we eigenlijk nooit meer van af geraken. Kleinere kanalen of waterlopen en op het einde de Maas, altijd was er water in de buurt. En dat mocht ik al vrij vlug ondervinden, want na amper drie kilometer merkte ik te laat een diepe plas op met ijskoud water. Meteen vormden zich enkele reusachtige blaren aan de onderzijde van mijn voet. Maar ik moest verder, al zou het zwaar worden.
Tot even over halfweg kon ik goed standhouden in het groepje dat 4u in gedachten had. Ik wist dat ik dit tempo niet kon volhouden, want de voorbereiding op Spijkenisse was abominabel. Rond kilometer 22 liet ik het groepje gaan en stond ik er nog alleen voor. Pas dan voelde ik dat er heel wat wind stond, maar na enkele plensbuien trek je je daar niet al te veel meer van aan. Het enige doel is de finish te halen, maar ik had het er deze keer moeilijk mee. Het liep voor geen meter meer en na kilometer 35 leek het wel een eeuwigheid te duren. Ook het op- en aflopen van de dijken kroop zeker in de kleren. Zelden was ik zo blij dat ik na bijna 42 kilometer terug de atletiekpiste opdraaide. Ik had serieus afgezien, maar nummer 26 is toch alweer een feit.
Nu wordt het uitkijken naar 2013, maar ik wil toch nog even terugblikken op het bijna afgelopen jaar. Na twee maanden inactiviteit wegens knieperikelen liep ik voor het eerst op 28 februari. In maart volgde de loop naar Scherpenheuvel, in april liep ik dan de marathon van Antwerpen. Dit vond ik een tegenvaller, zowel wat betreft sfeer als parcours en ook het weer zat helemaal tegen. Het enige lichtpunt was het Rivierenhof. In mei volgde dan de marathon van Zeeuws-Vlaanderen, waar ik op mijn verjaardag niet mijn beste dag kende en zowaar mijn zwakste prestatie ooit leverde. In juni in Torhout ging het alweer een stuk beter, maar na 33km ging het licht uit. Stockholm was enkele weken later opnieuw prachtig als stad, voor de marathon had ik maar liefst 5 uur nodig, toch te veel van het goede.
In september liep ik bij de vrienden van de Kasteellopers de biermarathon van Vorselaar. Na een goed tweederde te hebben gelopen, liep het plots voor geen meter meer en stortte ik me maar op mijn trappist. Precies een maand later liep ik zowat dezelfde tijd in de Rothaarsteig, een bergmarathon met meer dan 800 hoogtemeters. Voor mij was dit het absolute loophoogtepunt van 2012 door het schitterende, maar loodzware parcours. Maar ook aan mijn 25ste in eigen Kasterlee heb ik mooie herinneringen, een jubileum voor eigen volk. En nu na Spijkenisse zit het jaar er bijna op en kan ik uitkijken naar volgend jaar met in februari al de LPM in Genk.
Wat een mens lijden kan. Kijk je een hele week uit naar een mooie marathonzondag, hoop je op een vleugje zon, krijg je toch wel een pak regen over je heen. Maar het was genietbare regen, zeker wanneer je daar tussen een internationaal gezelschap van 1.600 loopgekke mensen bevindt. De marathon van Kasterlee zal voor mij altijd een klassieker blijven, ik liep hem zondag voor de zesde keer en bereikte voor de vijfde keer de finish. Het was bovendien mijn 25ste, een klein jubileum dus.
Maar dat aantal verzonk in het niets toen ik vooraf even een praatje maakte met Horst Preisler, de Duitser die in Kasterlee zijn 1.800ste marathon liep, jawel DUIZENDACHTHONDERD! Maar in tegenstelling tot hem ben ik nog jong, dus kunnen er nog heel wat meer bij op mijn teller. Het leek zondag ook voortreffelijk te lopen. Hoewel ik de laatste week wat last had van stramme spieren, had ik de jongste tijd een goed gevoel tijdens het lopen en toen ik zondag heel fris opstond, had ik dan ook ontzettend veel goede moed.
Ondanks de aanhoudende regen zocht ik mijn tempo, en na een bijsturing op vier kilometer (toen het net even te snel ging) kon ik een strak tempo aanhouden van om en bij de 11 km/u. Het ging goed en de eerste ronde haspelde ik mooi af in 1:55, perfect op schema dus. Het parcours van de natuurmarathon lag er loodzwaar bij, maar toch bleef ik strak tempo houden. Tot na de eerste bevoorradingspost van de tweede ronde, na ongeveer 26 km, ik even dreigde weg te glijden, me diende te herstellen waarop er plots iets in mijn rug leek vast te zitten. Even was de pijn niet te houden, maar het nummer 25 op de borst gaf me moed om verder te gaan. Aanvankelijk was het tanden bijten, en de collega's van JC Kasterlee die me even later kwamen voorbijgelopen moest ik laten gaan. En of dat pijn deed, want ik was absoluut niet moe, alleen wilde de rug niet mee. Ik had ook geen zin om me helemaal te forceren.
Met nog tien kilometer te gaan kwam ik bij een man uit Arendonk (zie foto), die zijn eerste marathon liep en in de problemen was gekomen. Hij dacht zelfs even aan opgeven, maar ik overhaalde hem om door te gaan. In het begin speelden we even haasje over, maar daarna bleven we goed samen, tot ik helemaal op het einde voor de vele supporters in mijn hometown nog een kleine versnelling plaatste. Het was goed geweest, nummer 25 is een feit.
Na mijn blessure vorig jaar in december dacht ik even aan stoppen, maar gelukkig heb ik eind februari de draad weer opgenomen. Enkele kleine ongemakken niet te na gesproken heb ik een goed jaar achter de rug, ondanks erbarmelijke tijden op de marathon. Ik liep in een tijdspanne van zeven maanden evenveel marathons en dat stemt me tevreden. Ik ben klaar voor een even spetterend 2013, waarin ik toch een keer onder de vier uur hoop te duiken. Ook hoop ik op mijn 40ste verjaardag, die op een zondag valt, een leuke marathon, trail of ultra te lopen. Maar het belangrijkste is dat ik ervan kan genieten!
 "Smile"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
Wat een mens lijden kan. Kijk je een hele week uit naar een mooie marathonzondag, hoop je op een vleugje zon, krijg je toch wel een pak regen over je heen. Maar het was genietbare regen, zeker wanneer je daar tussen een internationaal gezelschap van 1.600 loopgekke mensen bevindt. De marathon van Kasterlee zal voor mij altijd een klassieker blijven, ik liep hem zondag voor de zesde keer en bereikte voor de vijfde keer de finish. Het was bovendien mijn 25ste, een klein jubileum dus.
