Druk, druk, druk... Dat is zowat het verhaal van de voorbije jaren. Vandaar ook dat het al lang geleden was dat ik hierop nog eens iets heb gepost. Niet dat ik al die tijd heb stilgezeten, neen, helemaal niet.
Hoewel, een blessure hield me de voorbije maanden aan de kant, met het gevolg dat ik dit jaar voor het eerst sinds 2007 geen marathon heb gelopen. En het zal er voor de jaarwisseling ook niet meer van komen. Een breuk aan enkel en kuitbeen na een domme val met de fiets strooide roet in het eten. Daar gingen mijn geplande duatlons in Herentals, Jalhay en vooral de Hel van Kasterlee. Ook de marathon van Kasterlee zal ik voor het eerst sinds heel lang moeten missen. Maar die periode buiten strijd - ik hoop eind deze maand de draad weer op te nemen - heeft me wel wat rust gegeven, iets wat ik in het verleden al eens over het hoofd zag. Mentaal zit het nu weer helemaal snor en wat fysiek betreft probeer ik langzaam op te bouwen. Lopen kan nog niet, wandelen en fietsen wel, dus dat is al een begin.
En zo kan ik me weer opmaken voor nieuw gestelde doelen. Het hoofddoel volgend jaar is de marathon van Genève, pal op mijn verjaardag. Dit wordt mijn eerste in Zwitserland, dus echt wel iets om naar uit te kijken. En ook de 100km voor Kom Op Tegen Kanker van eind maart staat in mijn agenda genoteerd, waarvan ik wellicht 40km voor mijn rekening zal nemen.
Zo lang het hoofd nog mee wil, zullen de benen wel volgen. Het begin zal moeilijk zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat ik snel weer een degelijke conditie zal beethebben. Nog even geduld dus...
Het was al een hele tijd stil op mijn blog, maar de voorbije maanden stonden vooral in het teken van de winterduatlon van Kasterlee, beter gekend als de Hel van Kasterlee, zowat de zwaarste duatlon ter wereld. Want niet in elke wedstrijd krijg je zo maar even 15km lopen, 105km mountainbiken en 30km lopen voorgeschoteld. Ik heb er lang naartoe gewerkt en het doel was uiteindelijk op een deftige manier de finish halen en dat is me gelukt!
En het feit dat ik er meer dan tien uur tijd voor nodig had en dat er nog slechts elf deelnemers na mij eindigden interesseert me echt geen zier. De voorbereiding begon immers stroef te lopen na de halve marathon van Kasterlee, vijf weken eerder. Na een drukke trainingsperiode startte ik er met een goed gevoel, maar na een kilometer of vijftien leken de goede benen weg, een gevoel dat ik later niet meer kon recupereren. Het fietsen verging me zowaar nog slechter dan het lopen, maar dat heb ik louter aan mezelf te danken doordat ik er te weinig aandacht aan besteedde. De langste afstand die ik aflegde was 91km, en dan had ik twee tussenstops gemaakt aan het einde van een toertocht en onderweg naar huis. Dan vraag je om problemen als je tussen twee loopproeven de kaap van honderd mtb-kilometers moet trotseren.
Tot zowat anderhalve week voor de start dacht ik er zelfs aan om niet te starten, ik kreeg het slechte gevoel maar niet onderdrukt en de vermoeidheid nam zienderogen toe. Gelukkig veranderde ik in die periode van job, zodat het op dat vlak toch weer wat rustiger werd. Coach Tim Veremans wist me te overtuigen dat het allemaal goed zou komen. Doorbijten tijdens het fietsen en in het lopen had ik niet zo veel te vrezen. En zo gebeurde...
De nacht van zaterdag op zondag verliep eigenlijk catastrofaal. Ik deed geen oog dicht, voelde me koortserig en op de koop toe staken rond half vijf 's ochtends, net vooraleer de wekker ging krampen de kop op. Wat nu? Toch maar met lange tanden mijn pasta naar binnengewerkt, me langzaam klaargemaakt en richting Kasterlee getrokken. Daar zorgden heel wat bekenden voor rust in het kopje en vol goede moed trok ik me om 8 uur op gang. Enkele ervaren hellegangers hadden me gewaarschuwd dat ik niet te snel van start mocht gaan, want die inspanningen bekoop je later in de wedstrijd. Toen ik na vier kilometer merkte dat ik 4'22" per kilometer liep, nam ik bewust wat gas terug om in 1:08 en luid aangemoedigd de wisselzone binnen te lopen.
Maar dan kwam het gevreesde fietsen. Al snel werd ik met de neus op de feiten gedrukt, want nog in mijn eerste fietsronde zag ik de kop van de wedstrijd al voorbij flitsen. Dat dit zou gebeuren wist ik, erger vond ik dat ik mijn eten niet naar binnen kreeg. Gelukkig zorgden enkele repen en bananen dat ik toch voldoende voedsel kon opnemen. Energygels kwamen er niet aan te pas, voor een wedstrijd van dit allooi zou dit weinig uithalen denk ik. Na een kleine vijftig kilometer kreeg ik het een tijd moeilijk, maar eenmaal aan de vierde van de vijf af te leggen ronden begonnen kreeg ik opnieuw moed. De kilometers op mijn nieuwe fietscomputer gingen richting de honderd en ik had nooit het gevoel dat ik moe was. De hartslag was onder controle, alleen ging ik amper vooruit. Ik had al vrij snel door dat de tijdslimiet geen probleem zou zijn, dus rond een uur of drie eraan begonnen voor nog dertig loopkilometers.
De wissel verteerde ik opvallend goed, ik ging zelfs te snel lopen. Gelukkig behoedde mijn begeleider me voor grotere ongemakken en al snel ging het tempo richting 10km/u. De laatste zeven à acht kilometers begon ik de geleverde inspanningen te voelen, maar de rode loper lonkte en ik wist toen al dat niets me in de weg zou staan om de finish te halen. Zelfs krampen in de slotkilometer hielden me niet van mijn doel. Een droom werd werkelijkheid toen ik in de volle sporthal en luid toegejuicht de rode loper opliep. Er werd door velen -en niet geheel onterecht- getwijfeld of ik de eindstreep zou halen, maar opnieuw bewees ik dat je op karakter ook heel wat kunt bereiken!
De voorbereiding naar de Hel van Kasterlee, mijn allergrootste doel dit seizoen verloopt niet zonder kleerscheuren. Net zo wisselvallig als het weer hier in Vlaanderen krijg ik nauwelijks regelmaat in mijn trainingen. Hierin moet snel verandering komen en de intensiteit moet beslist de hoogte in. Zo viel gisteren mijn geplande duatlon in Lille in het water wegens een gebrek aan MTB-trainingen, het lopen lukt dan weer wel aardig. Momenteel gaat ook daar de focus op, want zaterdag sta ik aan de start van de Marathon du Médoc. Van deze ludieke marathon wil ik ten volle genieten, maar het moet toch ook een deftige duurtraining worden. Nadat we dinsdag huiswaarts keren is er geen weg meer terug en moet er vol aan de bak. Vooral in het fietsen en MTB'en is nog heel wat werk. Deze week gaan we daar al stilletjes mee beginnen, maar daarna is het van moeten. Er is geen weg terug!
Het is me de voorbije weken wel wat geweest. Eerst was er de duatlon van Falkenstein die werd geannuleerd, waarna ik me even liet gaan en de vorm zowat richting nulpunt ging, daarna kwam ik nooit meer in mijn ritme. En net toen ik op de fiets een goed gevoel kreeg, was er een domme valpartij na een feestje waarin ik op mijn rug belandde, met de nodige ongemakken als gevolg.
Trainen is moeilijk, wegens te veel pijn, maar we slepen ons er wel doorheen. Volgende week dinsdag zou ik graag aan de start staan van Dwars Door Kasterlee, een week later maak ik dan toch mijn langverwachte debuut op de duatlon van Herentals. En mocht dit meevallen start ik een week later in de duatlon van La Gileppe Trophy Orbea, dit lijkt me een leuk parcours rond het stuwmeer. Maar zover is het nog niet, nu eerst herstellen van die pijnlijke onderrug en dan zien we wel weer verder. Hoofddoel van het jaar is intussen de Winterduatlon van Kasterlee geworden, maar daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.
Ik ben me dus al enkele weken aan het voorbereiden op de Powerman Germany eind mei in het Duitse Falkenstein. Het lopen vergaat me goed, het fietsen belooft nog wat anders te worden. Maar de honger naar de duatlon is er en dus ging ik zondag al eens een voorsmaakje nemen van de Crossduatlon in Retie.
In de schaduw van alle grote toppers, was er in de schaduw nog net een plaatsje voor mij weggelegd, samen met schoonbroer Luc Van Doninck namen we deel aan de duo-cross. Het lopen nam ik voor mijn rekening, Luc was de mtb-er van dienst. Maar wat was me dat! Ik had vooraf een tijd van 17'-17'30" in gedachten op de vier kilometer, maar dat viel wel even anders uit. Ik wist wel dat ik de kop van de wedstrijd niet zou kunnen volgen, maar besloot toch maar mijn wagentje aan te pikken rond de 15de plaats, tot ik na één kilometer op mijn horloge keek en zag dat ik die had afgelegd in 3'42", een tempo dat ik nooit zou kunnen volhouden, ook niet voor vier kilometer. Dus een beetje vertraagd tot zowat 4'10" en dat lag me beter. Ik bereikte de wisselzone in 16'03", voor mijn doen een toptijd al verdween die in het niets bij het bekijken van de uitslagen (18de tijd op 28 deelnemers). Luc fietste wel een mooi parcours met een twaalfde stek, mijn tweede loopproef ging iets moeizamer dan de eerste maar wist toch opnieuw onder de 17' te blijven.
Het duatlonwereldje is dus razendsnel, maar ik merk ook bij mezelf heel wat verandering. Het trainingsschema dat Tim Veremans voor me opstelt zorgt merkbaar voor progressie. Maar dat er nog een lange weg te gaan is, daar ben ik me maar al te goed van bewust. De smaak van de duatlon heb ik echter wel te pakken, al is het een loodzware sport die veel van een mens vraagt!
Zonder specifieke voorbereiding stond ik vanochtend nog eens aan de start van een marathon. Aan de verleiding van de bosrijke omgeving van Provinciaal Domein Het Leen kon ik niet weerstaan. Een marathon, nu ja 43km, over slijkerige bospaden kan me steeds wel bekoren.
Deze marathon was er ook eentje van de grote verandering. Ik liep voor het eerst met schoenen van Nike, recht uit de doos het bos in. En eigenlijk ben ik er best tevreden over. Op het vlak van demping heb ik in vergelijking met de Asics Gel Nimbus wel wat ingeboet, de pasvorm is dan weer wel beter. Ook over de SIS energygels kan ik enkel maar goede commentaren geven.
Nu de wedstrijd zelf. Ik koos voor een tempo van ongeveer 10 km/u en kon dat ruim dertig kilometer keurig volhouden. Zoals verwacht ging het daarna wat moeizamer maar uiteindelijk kon ik de schade beperken. Het resultaat was een 50ste plaats op een kleine 90 deelnemers. Slechts 64 lopers haalden de finish, waarvan slechts 27 onder de vier uur. Een tijd van 4.33 zegt natuulijk niet alles, het goede gevoel waarmee ik de aankomstlijn overschreed toont wel aan dat ik op de goede weg ben!
De marathon van Kasterlee editie 11 is weer verleden tijd, het was zondag een hoogdag in ons pompoenendorp met meer dan 1700 lopers, waarvan een kleine vijfhonderd kozen voor de volledige marathon. De regen van de dagen voordien had het parcours omgetoverd tot een modderpoel, maar dat zijn dingen die nu eenmaal bij een natuurmarathon horen. Over mijn eigen wedstrijd kan ik niet helemaal tevreden zijn.
In de eerste ronde had ik nochtans een goed gevoel, misschien een beetje voortvarend, maar na een drietal kilometer (toen de smalle passage in het bos voorbij was) nam ik wat gas terug. Het tempo tegen 11 km/u verging me goed, ik had ook nooit het gevoel dat ik moe werd, ook niet toen ik na 1:56 voor de eerste keer de doortocht maakte. Maar een kilometer of vier later was het uit met het sprookje. Ik maakte een slippertje in het slijk en ging (alweer) door de knie. Het was niet verstandig om door te lopen, met nog 17km voor de boeg, maar in eigen dorp wil je al wel eens wat meer op de tanden bijten. Stappen ging, maar bij elke stap die ik tijdens het lopen zette leek het alsof men met een priem in de knie stak. Toen de hellingen er in de slotfase eraan kwamen heb ik dan toch maar besloten om opnieuw de pijn te verbijten gedurende de laatste vijf kilometer. In een teleurstellende tijd van 4:41 bereikte ik dan toch de finish. Ik was nog zo fris als een hoentje, maar het was deze keer de knie die een bevredigende prestatie in de weg stond.
Het leven kan toch spannend zijn. Nog twee keer slapen en dan is het weer zover. Nee, voor de Sint is het nog wat vroeg, maar ik hoop toch dat de goedheilige man zondag even langskomt om me van goede benen te voorzien. Want voor de marathon van Kasterlee, een certitude op mijn jaarlijkse loopkalender zou ik dit jaar toch eens graag in vorm zijn. Na alle ellende die me de voorbije twee jaar overkwam (klierkoorts, knieproblemen, luchtwegen,...) zat een mooie prestatie er helaas niet in. Misschien kan ik zondag komaf maken met de tegenslag.
De verwachtingen zijn hoog, maar realistisch. Ik heb de voorbije maanden vrij goed getraind, voor mijn doen zelfs heel goed, maar of dat genoeg zal zijn om 42 kilometer, over een loodzwaar parcours, er een strak tempo op na te houden is nog maar de vraag. Ik heb alvast niets aan het toeval overgelaten. Zo lette ik de voorbije week op mijn eten, laste vooral een alcoholvrije week in en heb vooral veel gerust, nadat ik afgelopen weekend nog meer dan dertig kilometer liep. De komende twee dagen heb ik verlof, dus staat niets me in de weg om er zondag vol voor te gaan. Hopelijk missen ook mijn gloednieuwe compressiekousen, een nieuwigheid waar ik wel naar uitkijk, hun effect niet. Indien ze tijdens het lopen geen meerwaarde zouden betekenen, hoop ik toch dat ze de recuperatie zullen bevorderen.
Ik heb er wel ontzettend veel zin in, de weersomstandigheden lijken me gunstig en het nieuwe parcours is zwaar maar een plezier om over te lopen. Het wordt gewoon 42,195 kilometer genieten. Voila, hier ga ik het bij laten, zondag (of hoogstwaarschijnlijk maandag) leest u hier meer over mijn fratsen in de elfde marathon van Kasterlee.
De marathon van Kasterlee komt akelig dichterbij, maar het hoofd en de benen lijken op de goede weg te zijn na het debacle in de marathon van Eindhoven enkele weken geleden. Daar ging ik na 14km even door de knie en besloot halfweg er de brui aan te geven. Uiteindelijk bleken enkele dagen rust voldoende en was er niets ernstigs aan de hand. Ik denk dat het gewoon wat overbelasting was, nadat ik een dag eerder nog 4km tegen 14km/uur had afgehaspeld. Het domste wat ik in mijn achtjarige loopcarrière heb gedaan, net als de pintjes die ik na deze jogging in Terlo heb gedronken.
Dus nu de focus op Kasterlee en afgelopen weekend deed ik een goede zet in de opbouw hiernaartoe. Zaterdag een fietstochtje naar Ter Dolen in Houthalen-Helchteren (een kleine 63km), een dag later bosloop in het Gielsbos met 25km op de teller. Deze week nog wat kilometers maken om dan volgende week het wat rustiger aan te doen. Ik kijk ernaar uit, hopelijk kan ik na enkele jaren van wankele prestaties eindelijk nog eens een aanvaardbare marathon neerzetten.
Lang heb ik niet stilgezet na de Vorselaarse biermarathon van een week geleden, dinsdag stond ik opnieuw klaar om kilometers te malen met de leden van de joggingclub. Met dinsdag 14 en donderdag 10 kilometer op de teller werd de kilometerstand opgetrokken, om nog maar te zwijgen van afgelopen weekend. Zaterdag heb ik voor de gelegenheid op snelheid getraind met 6km in 27'30", goed voor een snelheid die boven de 13km/u ligt. Een half uurtje later volgde een recuperatieloop van 9km, nu ja met 5'30"/km leek ook dit op een doorgedreven training. Zondagochtend dan nog een training van zowat achttien kilometer (deze keer wel rustig) en het weekend zat er op.
Over twee weken staat de marathon van Eindhoven geprogrammeerd, de bedoeling is om hier met een goed gevoel naartoe te trekken. Daarom staan dinsdag en donderdag nog de nodige kilometers op de teller, volgende week zal het iets rustiger zijn. En mocht Eindhoven niet goed lukken, is er half november nog altijd de herkansing in Kasterlee.
