Ik ben Eddy De Keuster, en gebruik soms ook wel de schuilnaam niliam.
Ik ben een man en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Metaalbewerker.
Ik ben geboren op 12/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, aquarium(vissen), kinderen en kleinkinderen.
Door omstandigheden in contact gekomen met een zeer lieve, spontane vrouw, die nu mijn partner geworden is en mij enorm
Nog niet zo lang aan het werk bij een constructiebedrijf in Herentals. Mijn werkgever was bezig met de uitbouw van een zakencentrum in de onmiddelijke omgeving van het klaverblad in Lummen(kruising autostrades Antwerpen-Luik en Brussel-Aken)
Ijzeren constructie was klaar en de bouwvakkers zouden zaterdagmorgen starten. Om een vlotte en snelle start te verzekeren werd me samen met een colega gevraagd alles in gereedheid te brengen. Die zaterdagmorgen waren we druk in de weer met het aansleuren van alle benodigdheden(stelling,bouwmaterialen,..........enz.) Nog enkele mortelkuipen en klaar was onze taak.
Ik zou gauw enkele metalen vaten doormidden doen en onze bouwvakkers zouden zonder zorgen hun job kunnen aanvangen. Van het gevaar bewust was ik zeer voorzichtig. Even een opening maken in de vaten en ze wat laten rusten zodat de gassen konden ontsnappen. Een half uurtje later nam ik de slijpmolen en zou de klus even klaren. Maar...........
Ik was nog maar een seconde bezig, een enorme knal, voor ik het besefte stond ik in een cirkel van een enorm vuur. Verbaasd gooide ik de slijpmolen weg(bleef draaien) en liep in chock zo ver ik kon. Wat bekomen van de situatie keek ik om me heen en alle omwonende stonden buiten(7 u zaterdagmorgen) gewekt door de enorme knal. Met nog bibberende benen ging ik mijn actie overschouwen. Op de plaats van het onheil vond ik een heel mooie cilinder zonder afdichtingen. Deze waren nergens te bespeuren.
Samen met mijn colega ontdekten we een gat in het dak(12 meter hoog) één van de deksels was er los doorheen gecatapuleerd. Het andere deksel troffen we 50 meter verden aan in de muur van een houten chalet.Enkel nog 2 stoelen en we hadden een prima en stevige ontbijttafel(konden er nog mee lachen) Tot slot: we zijn in een magazijn pvc mortelkuipen gaan aanschaffen. Bij mij was het besef wat voor geluk ik had. Niet de vaten waren doormidden maar ikzelf had gehalveerd kunnen zijn.
Einde goed al goed............toch maar zeer voorzichtig zijn alvoor men een taak aanvangt.
Aan onze liefde voor elkaar hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. Ook het achtertuintje kwam aan de beurt Ook hier was Tom en Tibo present Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
November 2006, een jaar na het overlijden van mijn vrouw(8 dec. 2005) Een jaar van ellende en depressie.
Ontslagen uit het ziekenhuis op 27/10/2006 na een periode van 7 weken revalidatie.
Word me aangeraden, in te schrijven bij de mailgroepen van seniorennet. Een schuchtere poging levert toch al wat mailcontacten op.
Voor mij(verlegen), al een heel possitieve ervaring..............
Onder deze contacten toch wel een speciaal iemand met een bijzondere interesse voor mijn situatie. Gepraat over het hoe en waarom op deze groep terechtgekomen(alleenstaanden) werd het me duidelijk dat deze lieve dame haar man verloren had door een korte maar erge ziekte. We hadden beiden zoveel nood en steun nodig dat we regelmatig met mekaar gingen chatten. En konden zo in alle vertrouwen over onze situatie met mekaar praten. Het was voor ons de steun die we nodig hadden om in onze afgesloten wereld te kunnen verder leven. Hoewel ons schrijven een zeer positieve invloed had, werd de nood groter aan visuele gesprekken..................
Heropstanding 2
De mailgroep alleenstaanden organizeerde ook maandelijkse bijeenkomsten, waar de mensen mekaar konden ontmoeten. Dit gebeurde in Top Hat Te Antwerpen. Een ontmoetingscentrum voor senioren. Was niet zo ver van mijn woonplaats Beerzel. Er was reeds meerdere malen aangedrongen een keer naar daar af te zakken. Maar mijn drempelvrees was te hoog om de stap te wagen. Maar dat was buiten mijn chatmaatje gerekend. Haar lieve troostende woorden, haar bezorgheid voor mij en de belofte mij niet alleen te laten haalden me over de streep. De eerste dinsdag van april 2006(steeds eerste dinsdag van de maand) was het zover. Mijn beschermengel sprak zelfs een plaats af waar ze me zou oppikken zodat ik niet alleen de tempel van top hat moest binnengaan. Ze was toch zo lief in haar mailen, maar bij het eerste contact stond ik perplex van deze lieve, bezorgde en zachtheid uitstralende dame. Ondanks haar diepe verdriet bezorgde ze me een gevoel van geruststelling. De ganse namiddag ontfermde ze zich over mij, en er was een grote telleurstelling aanwezig als ik vroegtijdig wegens andere verplichtingen top hat moest verlaten. Ik was zo aangedaan van deze mooie verschijning dat ik vergat haar te bedanken voor de fijne namiddag. Maar mijn besluit stond vast, ik zou volgende maand terug aanwezig zijn...............en van één ding was ik zeker, ik had er een lieve vriendin aan overgehouden.
Toeval of niet, jaarlijks was er een groepsdag van seniorennet en deze was nu gepland voor april. Op de vraag van Poepoeke(nickname van mijn mailvriendin) of ik ook daar kon aanwezig zijn hoefde ik niet te twijfelen. Het was een geschenk dat ik geen maand moest wachten om haar weer te zien. De drempelvrees was overwonnen, integendeel zelfs ik trachtte naar haar aanwezigheid. Waarom?........Ik had er geen antwoord voor.........of toch? Neen......ik geraakte er niet wijs uit. De dagen verstreken(mochten veel korter zijn) en eindelijk was er de groepsdag. Nu kon ik "mijn" Poepoeke weerzien. Zoals vorige maal een zegen bij haar te zijn. Zo bezorgd, zo lief, zo zacht, zo spontaan.........een droomvrouw. Niemand zou me nog tegenhouden de eerste dinsdag van elke maand op top hat aanwezig te zijn.Volgend verhaal: D-day
EEN BEJAARD KOPPEL GING ALS WEEKEND UITSTAPJE NAAR DE PLAATS WAAR ZE ELKAAR HET EERST ONTMOET HEBBEN.
TERWIJL ZE IN HET CAFÉ ZITTEN ZEGT DE OUDE MAN:
"HERINNER JE, JE NOG MARIE, DE EERSTE KEER DAT IK JE LEERDE KENNEN, NU AL EEN GOEDE 50 JAAR GELEDEN? TOEN WE HET CAFÉ VERLIETEN, OM DE HOEK ACHTER DE STELLING GINGEN EN IK JE EEN GOEDE BEURT GAF LANGS ACHTER?!"
"MAAR, NATUURLIJK HERINNER IK ME DAT LIEVELING.!", ANTWOORDT DE OUDE DAME MET 'N GRIJNS OP HAAR GEZICHT.
"TJA, ALS HERINNERING AAN DE GOEIE OUDE TIJD, LATEN WE NOG 'N KEERTJE NAAR ACHTEREN GAAN, DAN GEEF IK JE NOG EENS EEN BEURT?!", ZEGT DE OUDE MAN.
HET BEJAARDE KOPPEL BETAALT DE REKENING EN VERLAAT HET CAFÉ.
EEN JONGE VENT DIE OP DE BANK NAAST HEN ZAT, HAD HUN GESPREK GEHOORD EN DACHT DAT HET WEL GRAPPIG MOET ZIJN OM ZO'N BEJAARD
STEL NOG ÉÉNS BEZIG TE ZIEN.
DUS STAAT HIJ OP EN VOLGT DE BEJAARDEN.
EVEN LATER ZIET HIJ DE TWEE ACHTER DE STELLING.
HET OUDE DAMETJE TREKT HAAR PANTY'S NAAR BENEDEN EN HEFT HAAR ROK OP.
DE OUDE MAN TREKT Z'N BROEK TOT OP Z'N ENKELS EN PAKT HAAR VAST BIJ HAAR BILLEN.
DE OUDE DAME GRIJPT VERVOLGENS HET IJZEREN HEKKEN VAST.
WAT ER VOLGT IS 40 MINUTEN VAN DE MEEST ATLETISCHE SEX DIE DE JONGE VENT OOIT GEZIEN HEEFT.
DE OUDE MAN BEUKT EROP LOS TEGEN EEN SNELHEID DIE ALLEEN MAAR TE OMSCHRIJVEN IS ALS "FENOMENAAL".
DE BENEN VLIEGEN IN DE LUCHT, DE BEWEGING IS WAZIG EN ZE STOPPEN GEEN SECONDE.
UITEINDELIJK STORTEN ZE IN ELKAAR
EN BLIJVEN EEN UUR LANG ONBEWEEGLIJK OP DE GROND LIGGEN.
DE JONGE VENT STAAT PERPLEX.
NOG NOOIT IN Z'N LEVEN HEEFT HIJ IETS GEZIEN DAT HIERMEE TE VER-GELIJKEN IS, NOCH IN DE FILMS, OF. BIJ VRIENDEN, EN ZEKER NIET UIT EIGEN ERVARING.
NA WAT HIJ JUIST GEZIEN HEEFT, ZEGT HIJ TEGEN ZICHZELF: ".IK MOET Z'N GEHEIM KENNEN!" ONDERTUSSEN IS HET BEJAARDE KOPPEL TERUG BIJ HUN POSITIEVEN EN ZIJN ZE WEER DEFTIG GEKLEED.
NADAT DE JONGE VENT AL Z'N MOED BIJ ELKAAR GERAAPT HEEFT, STAPT HIJ OP DE OUDE MAN AF EN ZEGT: "MENEER, IN GANS MIJN LEVEN HEB IK NOG NOOIT IEMAND ZÓ VAN BIL ZIEN GAAN, LAAT STAAN OP UW LEEFTIJD. WAT IS UW GEHEIM, EN.KON U DAT 50 JAAR GELEDEN OOK AL?"
WAAROP DE OUDE MAN ZEGT:
"MIJN ZOON, 50 JAAR GELEDEN ZAT ER NOG GEEN STROOM OP DAT HEK..."
De meimaand kwam in zicht, de drang naar top hat werd groter naarmate de dagen verstreken. Het mailen en chatten met Poepoeke konden me niet meer tevreden stellen. Ik had behoefte aan haar nabijheid. En dat durfde ik haar zeker niet te mailen. Ze was toch zo lief voor me, we zouden gewoon vrienden zijn. En mekaar steunen in ons verdriet waar we konden.
Dinsdag 1 mei 2007 Top hat. De maandelijkse bijeenkomst van seniorennet. Mooi zonnetje, perfect voor een heerlijke namiddag keuvelen. We hadden samen afgesproken en van drempelvrees was zeker geen sprake meer. Ik zou de namiddag met poepoeke doorbrengen, de dag kon niet meer stuk. We plaatsten ons bij de andere "alleenstaanden",ditmaal op het terras dankzij het mooie weer. Zoals steeds was er weer veel leute en plezier. Toen plots Maria(poepoeke) vroeg:"Kom we gaan ginder appart zitten, ik moet je iets vragen en dat is persoonlijk" Verbaast en met vragende blik namen we verderop plaats aan een tafeltje. Maria recht voor de raap:"Ben je verliefd op me".............Helemaal van de kaart........euu...eu...."neen" Dan is het ok zei ze, en we namen terug plaats bij de groep. Doch de hele namidag zat ik met een wrang gevoel, ik had namelijk mijn gevoelens niet laten tellen om te antwoorden. Het afscheid was pijnlijk, daar ik mezelf verloochend had. OP de terugweg spookte haar vraag voortdurend door mijn hoofd. Ik zou en moest haar deze avond nog mailen of chatten. Ik moest mijn ware gevoelens blootleggen.
Die avond heb ik haar dan maar verteld dat mijn gevoelens verder reikten dan alleen maar vriendschap. En ook bij poepoeke was er "iets" dat niet alleen aan vriendschap deed denken. We hadden behoefte aan een rustig gesprek onder 4 ogen zonder gestoord te kunnen worden. Zo besloten we mekaar te ontmoeten bij me thuis op zondag 13 mei. Er was nog een klein probleempje, onze afspraak moest nog geheim blijven voor de buitenwereld en onze familie. Snugger poepoeke had een geniale inval...................Voila geregeld...............vervolg in"De afspraak"
Frituuruitbaters van het friethoekje te Beerzel. Ik kende ze als klanten in het café van mijn zoon. Doch de inspanningen die ze deden na het overlijden van mijn vrouw om me op te beuren waren bijzonder groot. Niets was hun teveel. Bezoek, telefoon, even afspreken, kom maar even tot bij ons, dag en nacht waren ze beschikbaar en stonden met open armen klaar. Een enorme steun in mijn verwerking van het overlijden. Langs deze weg mijn grootste dank aan Patricia en Rudy.
Onze job voor vandaag, het stadion van Antwerp, een mankement aan de dakplaten. Een mooie dag, licht briesje, ideaal weer om een dak te repareren. Maar het dak was enkel bereikbaar via trappen en ladders aan de buitenkant. Geen probleem, we hadden ladders genoeg bij om de hoogte van 20 meter te overbruggen. Zo bouwden we van verdiep naar verdiep een weg richting dak. Na de reparatie konden we zo terugkeren naar de begane grond. Maar op onze terugweg was er tot onze grote verbazing een ladder verdwenen.Omver gewaaid door een opstootje van de wind. Wat nu gedaan? Er was toch een afstand van 6 meter naar het volgende verdiep. In de verste verte was er niemand te bespeuren. De vorige ladder was te kort(3 meter) We moesten van dat dak af of het risico was er dat we er de nacht zouden moeten doorbrengen. Mijn collega zou de kleine ladder over de leuning vasthouden en zo kon ik naar beneden en me dan laten vallen op het onderste verdiep zodat ik de ladder kon teruplaatsen. Zo gebeurde en zonder erge verwondingen geraakten we terug op de begane grond. Zo kwam na wat bange ogenblikken alles in orde en konden aan de collega's al lachend navertellen over onze belevenis...................Einde goed al goed.
Moeilijk te voorspellen. Na een verlies van iets dierbaars, met geen woorden te beschrijven. Je keert je af van de buitenwereld. Sporadisch wil je naar buiten komen, maar het lukt niet. Je zoekt een weg maar vind hem niet. Hulp word aangeboden maar baat niet. Je wil alleen zijn, weg van alle realiteit. Door toeval kom je in contact met een lotgenote met het zelfde gevoel. Je kan je wereld in alle intimiteit delen en dat geeft je een goed gevoel. Zo bouw je een vriendschapsband op met het zelfde gevoel. Verstaanbaar alleen door ons. Het is fijn onderling hierover te praten. Maar naarmate je mekaar beter begrijpt moet je toegeven dat er andere gevoelens naar boven komen dan alleen maar vriendschappelijke. En dat, wat we beiden duidelijk niet wilden, gebeurde toch. We moesten bekennen dat onze vriendschappelijke gevoelens veranderden naar liefdevolle gevoelens die steeds heviger werden. De drang om samen te zijn werd hoog.........zeer hoog. Het gevoel naar onze overleden partners was nog innig aanwezig, maar we besloten "ons gevoel" aan de buitenwereld bekend te maken. Een zeer moeilijke beslissing voor ons beiden.
Maar nu na één jaar samen is het een fantastisch gevoel iemand aan je zijde te hebben die je enorm veel liefde schenkt. Een liefde die groeide uit een verscheidenheid van gevoelens..........en die we beiden nodig hadden om verder te gaan en terug gelukkig te worden.
"ons gevoel"..........bracht weer zin in het leven.
Ik werkte bij een aluminium contructiebedrijf als technieker. Mijn job was het verzorgen van de naverkoopdienst. Ramen en deuren waren geplaatst, waarna wij ter plaatse gingen en de laatste hand legden om een goede functionaliteit te verzekeren. Deze dag was onze regio Charleroi. Steeds waren de klanten verwittigd van onze komst. Terplaatse aangekomen, gebeld, maar geen enkele reactie. Dan maar even rond het gebouw gewandeld om toch maar leven te bespeuren. Stopt er een R4-ke op straat en ik zeg tegen mijn collega die komen de weg vragen se. Hoe gaan we dat hier expliceren in het Frans. Dat zal jij moeten doen zegt hij. Ik ken geen letter Frans. Stappen er 2 sportief uitziende heren uit die recht naar ons komen. Op een halve meter afstand gaan die in hun binnenzak en duwen een kaart voor onze neus. "Politie" Daar stonden we, aan de grond genageld en met vragende blik. We dienden ons paspoort af te geven en moesten hen met onze eigen wagen(zonder paspoort) volgen. Ongeveer 15 km verder kregen we het bevel voor de wagen te staan, ondertussen belde één van hen aan bij de bewoners van die straat. En deze moesten ons komen bekijken. Een toch wel onaangename situatie. Zo konden we hun reacties zien: schouderophalend, een nee schuddend. Het werd ons toch wat te veel en op de vraag wat er aan de hand was kregen we geen antwoord. Na de nodige formaliteiten te hebben vervuld konden we beschikken.
Nu was er blijkbaar een golf van inbraken in die omgeving en de geburen van onze klant hadden de politie geseind dat we als zeer verdacht overkwamen in onze bewegingen rondom het huis. Onze werkgever kon er echter niet mee lachen. En in mijn woonplaats moest ik geruime tijd aanhoren"in den bak gezeten"...........op dat moment met de daver op het lijf, maar nu een herinnering waar ik soms lachend aan terug denk.
Nog dezelfde dag dat arno bij ons was is hij opgenomen in het ziekenhuis. Eerst werd oorontsteking vastgesteld maar naarmate de onderzoeken vorderde was het hersenvliesontsteking in zeer erge vorm. Door het snelle optreden werd het ergste voorkomen. Arno moet nu nog een tijdlang in het ziekenhuis verblijven en we hopen op een volledige genezing.
Als je denkt dat de mammoet uitgestorven is, heb je het mis, want:
... mam moet eten koken, ... mam moet koffiezetten, ... mam moet was en strijk doen, ... mam moet boodschappen doen, ... mam moet helpen met het huiswerk, ... mam moet zorgen dat het huis schoon is, ... mam moet helpen in de tuin, ... mam moet zorgen dat alle rekeningen op tijd betaald worden, ... mam moet als het nodig is dokter zijn,
... en als mam een man heeft met twee linkerhanden, moet ze ook nog electricien, timmerman, behanger, etc, etc, etc zijn, maar ...... mam moet vooral niet zeuren !!!
Een bejaard koppel zit op een zondagochtend in de kerk. Halverwege de mis leunt de vrouw naar haar man en zegt : "Ik heb juist een stil windje gelaten. Wat moet ik nu doen? " Haar man leunt naar voren en zegt: "Voorlopig niets. Als we thuis zijn zal ik een nieuw batterijtje in je hoorapparaat steken."
Mijn knappe vriendin en ik waren al meer dan een jaar met elkaar en
besloten het erop te wagen.
De huwelijksdatum werd vastgelegd maar er was 1 ding dat mij parten
bleef spelen:
Haar bloedmooi jonger zusje
Mijn toekomstige schoonzusje was 22, droeg ultrakorte minirokjes en liep gewoonlijk zonder beha. Als ze in mijn buurt was, gebeurde het regelmatig dat ze zich bukte en
mij een hemels zicht op haar lekkers gunde.
Dat kon geen toeval zijn. Ze deed zoiets nooit bij anderen.
Op een dag belde het kleine zusje om te vragen of ik even langs kon
komen om de huwelijksaankondigingen met haar te overlopen.
Ze was alleen thuis toen ik toekwam en fluisterde dat ze gevoelensen
verlangens voor mij koesterde die ze niet kon overwinnen.
Ze bekende mij dat ze 1 keer met mij wilde neuken voor ik zou trouwen
en haar zuster tot vrouw zou nemen.
Ze zei met hese stem: ?Ik ga naar boven, naar mijn kamer .
Als je nog een laatste wilde beurt wil, storm dan de trap op enneem
me.
Ik stond als aan de grond genageld, kon mijn oren niet geloven,toen
ik haar heupwiegend de trap op zag gaan.
Op de bovenste trede stroopte ze haar panty af en gooide die mijtoe.
Ik stond een ogenblik perplex, draaide me dan om en beende rechtnaar
de voordeur.
Ik opende de deur en liep naar mijn auto Daar stond heel mijn
schoonfamilie verzameld Ze klapten allen in de handen. Met tranen in
de ogen legde mijn schoonvader zijn armrond mij en sprak:
Wij zijn zo blij dat je onze kleine test hebt doorstaan.
We kunnen ons geen betere schoonzoon wensen!?
Moraal van dit verhaal ? Bewaar je condooms altijd in je auto !!!!
De bestuursleden(waaronder ik) hadden de taak er voor te zorgen dat er elk jaar een organisatie was......etentje, een reisje.........enz.
Voor het jaar 2000 hadden we er voor gekozen een uitstap naar Canterburry in mekaar te steken. Na heel wat voorbereidingen was ons programma tot in de puntjes geregeld. Op 19 december 2000 was het zover.
Per autocar naar callais(FR.) waar de oversteek met de ferry geschiedde en verder met de autocar naar onze bestemming Canterburry.
Daar aangekomen konden onze leden vrij beschikken over hun doen en laten(middagmaal was wel samen gepland.) Onze afspraak was om 18 uur terug aan de bus.
Alles was aanwezig om er een fijne dag van te maken. Mooi plaatsje doormidden gesneden met een riviertje, winkels en een winterzonnetje........voor ieder wat wils.
Ook wij moesten er onze dag door brengen. De tijd vorderde en onze afspraak met de bus naderde, intussen donker geworden besloten we maar naar daar af te zakken.
Maar we waren wel langs de andere zijde van het riviertje op de terugweg naar de bus. Na wat stappen zag ik in de pikkedonker wat lichtjes branden(parking van de bussen) We moesten wat verder een bruggetje over, maar ja!! Ik zeg tegen mijn metgezellen, ik ga hier binnendoor, deze weigerden me te volgen. Besloot ik maar alleen te gaan. Na wat stappen werden de lichtjes veel duidelijker en zag(volgens mij) een rijbaan die ik moest oversteken en dan was ik er al.
Haastig om als eerste bij de bus te zijn zette ik mijn voet op de rijbaan, maar dat was een hele misrekening. Ik kwam namelijk met een plons een meter lager in de rivier terecht. Met een dikke winterjas was het me onmogelijk maar iets te ondernemen, ook kon ik niets zien. Na heel wat gespartel en weerwerk besefte ik dat er voor mij geen redding meer mogelijk was. Ik had me al neergelegd bij mijn situatie en in gedachte was er nog, waar gaan ze me(mischien) vinden. Engeland?Aangespoeld in Blankenberge? Ik besloot toch maar met de laatste restjes kracht er nog aanwezig was een spartellende poging te doen. Tot mijn grootste verwondering raakte ik een ijzeren staaf(was afgedreven tussen de huizen)Met een laatste krachtinspanning kon ik alzo tegen de muur omhoog klauteren. Al strompelend en knieen totaal kapot,volledig uitgeput zakte ik bij de bus in mekaar.Blijkbaar hebben ze me uitgekleed en verzorgd......hebben ze me later verteld.
Ben pas in Gent bij mijn possitieve gekomen..............en kan het gelukkig nu aan jullie vertellen.
Waar gebeurd, voor geen herhaling vatbaar. Ik ga nooit meer alleen op vreemd terrein!!!!!!!!!!!!
Door het noodlot getroffen, zinloos, totaal uitgeput, op sterven na dood was er dringend behoefte aan een opname in het ziekenhuis voor mij. Zo gebeurde ook. Bij een bezoek aan een psycholoog, die na het eerste oogcontact het ziekenhuis belde met het verzoek mij onmiddellijk op te nemen. Een uur later lag ik te bed, afdeling psychiatrie te Bonheiden. Afgesloten van de buitenwereld en met de nodige medicatie zou ik in de juiste richting geholpen worden. De eerste dagen durfde ik mijn kamertje niet verlaten. Dat was geen probleem, ik kon in alle rust en naar eigen behoefte werken aan mijn herstel. Schuchtere pogingen leverde de eerste contacten met mijn medepatiënten en zo kwam ik tot het besef dat ik niet alleen stond met wat ik niet kende:depressie. Persoonlijk en in groep werd van nulgewerktaan het verder herstel. De genegenheid en het vele samenzijn met de mede patiënten leverden positieve gesprekken op. Een lieve medepatiente, ongeveer gelijktijdig met me opgenomen gaf me de raad me in te schrijven bij een mailgroep van seniorennet daar het bij haar een positieve ervaring was. Na 7 weken(max. opname) was ik volgens de artsen klaar( weliswaar met de nodige medicatie) het normale leven terug aan te vatten. De raad van de lieve dame indachtig schreef ik me ook in bij de mailgroepen harten2 en alleenstaanden op seniorennet. Zoals je hier op mijn blog nog zal merken(nog in voorbereiding) met een voor mij verrassend, fantastisch, ongelooflijk eindresultaat.
Bedankt lieve vriendin Eddy
Vriendschap werd liefde
Er onstond een hechte vriendschapsband
Zo groeide Maria en ik naar elkaar toe en besloten om samen te wonen.
Rattenfeest 1978, met enkele kameraden besloten we drieskermis terug leven in te blazen. Dit gehucht van Beerzel, het huidige Putte bij Mechelen had een reputatie op gebied van wielerwedstrijden. We besloten om 3 koersen aan te vragen. Onze financiële middelen waren nihil, dus onze eerste vereiste was: zaad in het bakske. Een tombola en steun van de middenstand was al een start. Doch dit was onvoldoende om uit de kosten te geraken. Zo kwam ik op het idee iets ongebruikelijks te organiseren. We hadden hier ter plaatse de rattenvangers familie, die voor het plezier muskusratten vingen en de pelsjes(toen gegeerd) verkochten. Ik nam contact met hun en we spraken af dat ik de billetjes kon krijgen. Zo ging ik wekelijks langs om te helpen en verzamelde alzo enkele kilos billetjes. Deze werden de week van de kermis(2de zondag van mei) klaar gemaakt. Het kende een enorm succes. rattenfeest op den Dries was geboren. Van enkele kilos groeide dit naar 100 kg. Van heinde en ver kwamen er bezoekers. Ook alle inwoners(al of niet etend) voelden zich verplicht er aanwezig te zijn. Men moest kunnen zeggen ik ben op het rattenfeest geweest. Alles met naam in onze gemeente, dopper, werkman of bankier .ieder was welkom hier. Zo groeide deze kermis tot iets uniek in de verre omgeving. Later meer over Dries kermis een kermis waar telkens een jaar voorbereiding bij te pas kwam. Het recept voor de ratten is geheim. Maar in grote lijnen: braden in de pan, stoven, kruiden en opdienen. Dit alles werd gratis geserveerd, 1000 porties op enkele uren. Groetjes tot de volgende maal
Ik ben Maria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Poepoeke.
Ik ben een vrouw en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 22/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC,vissen,kinderen en kleinkinderen.
Ben niliam tegengekomen en we wonen nu samen
Poepoeke-Niliam
In dit blog zal je geregeld de namen Poepoeke en Niliam tegenkomen Dit zijn onze nicknamen bij een andere mailgroep Poepoeke is ontleend aan haar eerste kleinzoon die bij de eerste geluidjes naar de oma toe kreetjes slaakte die erg op poepoeke trokken En zo werd de naam Poepoe ook de aanspreektittel voor de volgende kleinkindjes naar de oma toe Niliam, ook onstaan door de kleinkinderen Bij het inschrijven bij een mailgroep diende de nickname uniek te zijn en is het niet zo makkelijk je voornaam te gebruiken, dus op zoek naar een nickname Na lang denken en alles naast mekaar gezet te hebben kwam de gedachte aan de kleinkinderen NIna,LIne en AMber NILIAM was een feit groetjes poepoeke en niliam
De computer kiest een willekeurig getal tussen de 1 en de 100. Je hebt 10 beurten om het getal te raden! Je typt in het onderste vakje een getal in. De computer geeft aan of je te hoog of te laag zit! Suc6 !
hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje 
zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden 
en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. 
Ook het achtertuintje kwam aan de beurt 
Ook hier was Tom en Tibo present 
Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn 
Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
Voor Line de eerste maal.
Ze vergasten ons op leuke dansjes
Vriendschap werd liefde
Er onstond een hechte vriendschapsband
