Zondag 19 juni was een datum om naar uit te kijken.  Didi en Marc zouden afzakken naar het zuiderse Italië voor hun fietsvakantie.  Omdat het allebei klimmers zijn in hart en nieren, werd er gekozen voor de dolomieten.  De fietsen en de valiezen werden zaterdag al netjes in de Espace van Marc getast.  Zo kon er zondag op het gemak vertrokken worden zonder de nodige stress.

Om negen uur werd er afgesproken bij didi zijn thuis en tegen half tien werd het startsein gegeven.  Het zou een lange rit worden.  Op voorhand hadden we een dikke 900 km uitgeteld.  Dus een tien uurtjes rijden en dan zouden we goed op tijd op onze bestemming geraken.  Zo moest er niet onnodig in het duister gezocht worden.

In Kuringen ging de Espace in zesde versnelling de autostrade op.  De gps werd ingesteld maar Didi liet niets aan het onverwachte over en haalde een hele boekhouding boven om toch zeker de weg niet kwijt te raken.

Zo ging het in grote lijnen langs Verviers, Sankt Vith, Trier, Saarbrücken, Kaiserlautern, Landau, Karlsruhe, Stuttgart, Ulm, Memmingen, Kempten, Imst, Landeck, Resia-pas  en zo naar Bormio.

Dat Marc een duursporter is, is nu wel geweten.  Hij kan niet alleen lang in het zadel zitten maar ook kan hij het lang uithouden in zijn autozetel.  Zo maalde hij vlotjes en in één keer een 700 km af.  Tja nu moest hij wel stoppen want de nodige vignetten moesten gekocht worden om Oostenrijk binnen te mogen. (zo bleef er nog een 241 km te doen)

Rap een taske koffie achteroverslaan en Marc zat al weer in zijn autozetel.

Na de Resia-pas gingen we langs de Zwitserse kant over de stelvio-pas.  Dit stuk was zeker niet te doen met fiets.  Op nauwe en onverharde wegen kropen we als slakjes naar boven.  Maar goed dat we op tijd vertrokken waren deze morgen want in het donker was dit zeker niet te doen geweest.