Na lange tijd zocht ik vandaag terug aansluiting bij de groep. Een marathon voorbereiden vergt immers andere trainingen dan fietstrainingen, vandaar mn langdurige afwezigheid.
Het was een blij weerzien als verloren dochter zoals ze me noemden. Vandaag zouden we naar Xhoris rijden, niet de minste rit, maar ja, dan wist ik ook meteen wat ik nog waard was op de fiets.
Ik moet wel zeggen dat ik blij was toen Remi aan Valère vroeg het ietsje kalmer aan te doen, dan andere zaterdagen. Lange broeken, armstukken, truikes met lange mouwen, allemaal gewapend met een regenjasje: ik had me de zomer toch wel anders voorgesteld.
Toen Leon arriveerde werd de aftrap gegeven. We reden, onder het kopwerk van Valère en Flor op over Kortessem, Gors Op Leeuw, Jesseren, Bommershoven. Her en der werd er door Marcel oud ijzer geroepen, ik wist al niet wat ik gemist had.
Vechmaal, Crisnée, de E40 over: Momalle en in stijgende lijn door naar Hozémont. Nadien lekker dalen naar de Maas in Engis. Ik stond ervan versteld dat we zo snel in Engis waren, maar dat was niet abnormaal met de wind in de rug.
We moesten uit de Maasvallei geraken via de rue des 36 Tournants. Doordat een deel van t peloton onder aan de beklimmingeen korte plaspauze hield konden we al een beetje voorsprong nemen, dat was mooi meegenomen.
Rotheux, en dan weer dalen tot aan de Ourthe. In Esneux moesten we even de wegomleiding volgen die er was wegens een rommelmarkt. Boven op de berg in Esneux prijkte het kasteel van Fy. Flor merkte op dat ie vandaag al meer kastelen gezien had dan dinsdag op de route des chateaux.
Snel zijn we aan de koffie, de taart wordt getrakteerd door Didi die volgende week jarig is. Alvast proficiat Didi. Na een kwartiertje besluiten we toch maar het terras toch maar in te wisselen tegen het café zelf. Als we naar toilet gaan zien we een ware versie van Benidorm Basterds : een 80 jarige vrouw aan de bingo.
We zetten de rit verder. Peter lost Flor af aan de kop. Xhoris, Aywaille, Florzée. We rapen een verloren Nederlander op die de bordjes van Luik Bastenaken Luik kwijt is geraakt. La Rédoute had ie gemist, maar misschien was dat voor hem zo slecht nog niet, hij zat er compleet door.
En dan, in een fractie van een seconde, raakt Leon het wiel van Yvan, en valt Leon. We meten de schade op aan fiets en fietser, gelukkig valt het al bij al nog mee: er kan verder gefietst worden, weliswaar eerst wat op t gemak. Begrijpelijk dat men na een val even van de schrik moet bekomen.Na de afdaling richting Chaudfontaine wachten we even op Leon.
En na een afdaling volgt er logischerwijze een beklimming: dit maal naar Romsée zoals we ook wel eens terugkomen van Banneux.Weer heerlijk dalen naar Herstal, we komen op Remi zn terrein.
Op mijn verzoek stoppen we even aan een tankstation: ik moet dringend aan drank zien te geraken. Ik heb al drie bidons leeggedronken, papa toch al een halve.
We zien een wielrenner voor ons rijden, papa roept pak hem , en Remi springt uit het peloton en rijdt het gat toe. Maar hij is wel alleen, de kopmannen hebben zich niet laten vangen. Als Remi na een tijdje terug het peloton wil vervoegen zet Valère hem op zn plaats door hem kopwerk te laten doen ( wind tegen ! ).
Fexhe-Slins, Glons, Millen . Remi houdt stand. Genoelselderen ( weer een kasteel ! ), Membruggen nog naar de Metser in Werm: hier is Remi zn laatste cartouche kwijt en mag ie terug naar de buik van het peloton, Yvan komt op kop.
Nog even wat motregen maar we komen droog aan in t Paenhuys waar we door Jan getrakteerd worden op lekkere cake en wafels, merci Jan !
Een prachtige maar vooral plezante rit. Dankzij het geweldige kopwerk heb ik stand kunnen houden, merci mannen ! Volgende week sta ik er weer !
Verslag rit dinsdag 26 juli 2011: Route des Chateaux
Vakantie betekent voor de meeste mensen extra fietsen. Een werkende moeder kan juist dan minder fietsen , gelukkig heb ik tegenwoordig een mooi alternatief; geloof me: na 2 uurtjes ( 20 km ) lopen heb je ook heel wat calorieën verbruikt en heeft de motor ook nog eens goed gedraaid.
Flor was er vandaag wel bij, hij mailde me een verslag. Peter zorgde voor de fotos en Marc voor de route. Bedankt allemaal !
We vertrokken vanuit Lutselus onder donkere wolken, maar het bleef droog tot in de Voer. Daar kregen we regen en werd er getwijfeld om terug te keren, maar na enkele kilometers hield het op met regenen en gingen we door met onze rit.
De verbroedering tussen 3x20 en Lutselus verliep vlekkeloos, super! Onderweg werd er genoten van het prachtig landschap en er werd wat afgetaterd. In Kelmis haalden Edgard en Leon lekkere taart en koeken.
Na choco en koffie blies onze gids Jos P verzameling en werd de terugweg aangevat. In Montzen nam Rik een kortere weg. Het was toch eenzware rit,we hadden een tempo dat iedereen aankon:iedereen tevreden,toch super!!!
Onze Willy uit het verre Houthalen was er ook nog eens bij, de sterke kopmannen Peter, Marc T en Yvan deden het het uitstekend. De sprint werd gewonnen door Peter Cavendish en tweede was Marc T Rojas.
In t Paenhuys werden we door Miet getrakteerd werden met wafels die smaakten mmmmm ! Bedankt Miet !
Flor zei tegen Jos P we hebben vandaag de kasteel route gedaan en ik heb maar twee kastelen gezien waarop Joshem antwoordde dan was je toch naar de knoppen , want ik heb er acht gezien (Nvdr: opzoekwerk leert ons dat jullie der eigenlijk 20 hadden moeten zien, zie beneden )
Het peloton bestond uit: Peter J ,Jos P,Valere B,Ludo B,Edgard B,Marc T, Yvan,Leon,Roger,Rik,Marcel,Jean J,Willy,Peter N en Flor.
Verslag rit donderdag 21 juli 2011: Tocht Lage Landen
Verslag rit donderdag 21 juli 2011: Tocht der lage landen
Traditiegetrouw staat op de nationale feestdag de Tocht Der Lage Landen op het programma: een VWB tourtocht georganiseerd door KWtB Schoonbeek.
Om 7u30 spraken we af aan t pleintje in Lutselus, amper 50 meter van t standbeeldje waar de Pettemesjudders ietsje later afgesproken hadden.
Stipt om 7u30 reden we naar Schoonbeek om ons in te schrijven, ik kreeg als vrouwelijke fietser een mooi sportzakje.Ons peloton werd nog vervolledigd tot 12 man. Aan de fietsparking babbelden we een beetje met Harry, die al heel vroeg aan de Leffe zat !
controlebandjes aandoen
8u00: het startsein werd gegeven. Kopwerk door verloren zoon Paul ( t deed deugd om je terug te zien ) en Noenke Flor.
Munsterbilzen, Gellik, in licht stijgende lijn. Door de bossen langs het psychiatrisch ziekenhuis in Rekem. Opgrimbie, de ketting wordt goed stijf gehouden. Remi roept duidelijk wanneer ie opliggers ( lees: tegenliggers ) ziet. Maar hij moet het voortaan een beetje stiller zeggen, ik heb toch wel een heel zuur gezicht gezien van een vrouw die hoorde wat Remi riep.
In Boorsem steken we het kanaal over, Flor geniet er van te zien hoe rustig zn werk er bij ligt. We rijden een stukje langs de Maas op, genietend van de mooie natuur. Dan volgden enkele Maasmechelse deelgemeenten: Vucht, Leut, Meeswijk. Aan het kasteel VillainXIIII maakt de maaskant zich op voor zn zomerse zondagen. Zomers, tja we mogen blij zijn als we t vandaag droog kunnen houden.
In Stokkem passeren we fietsinrijpunt de wissen. Hier kan je het maasland ontdekken per fluisterboot of per twike. http://www.dewissen.be/index.php
In Elen passeren we de Beltmolen, waar Bère de Coiffeur in opgegroeid is.
Na 53 km krijgen we een eerste bevoorrading in Wurfeld. We zetten ons even neer in de kantine, en na een koekje en een drankje is iedereen klaar voor vertrek, allez, op Remi na want die is al op zijne fiets gesprongen zonder helm.
Remi neemt het kopwerk van Flor over, maar wordt teruggefloten als ie een gat wilt dichtrijden. Even rekening houden met iedereen hé. Kinrooi, vlak langs de grens af. Dan nog even een misverstand bij t afdraaien maar Remi en Paul kunnen zich nog net rechthouden. Molenbeersel, Bree. Alles nog heel vlak.
Richting Opoeteren, tweede bevoorrading, moeten we toch een beetje klimmen.
En dan volgt een heel mooi stuk door de bossen, bergaf, met wat bochtenwerk. Heerlijk stukje Limburg. Dan langs t stationnetje in As, één van de poorten van het Nationaal Park Hoge Kempen, waar we door rijden richting Zutendaal. En dan ben je zo weer in Munsterbilzen en Schoonbeek.
Alleen Remi gaat nog iets drinken op de startplaats, de anderen rijden naar t Paenhuys. Papa, Flor en ik rijden naar huis, we zijn net op tijd om aan te sluiten met de namiddaggroep van Lutselus. Maar we hebben genoeg kms in de benen hangen, welliefst 141 aan een gemiddelde van 29,5.
Met vijf moedigen aan de start deze morgen : Leon, Marcel, Peter, Roger en Yvan.
Na de start werden we door Leon door onze buurgemeenten Schalkhoven, Vliermaal, Gors-op-leeuw gestuurd.Vanaf Bommershoven kwamen we op vertrouwd terrein en ging het richting Vechmaal , Otrange waar de plaatjes van de Blés dor verschenen. Langs heel rustige wegen bereiken we Hannuit waar de taart en gebak niet ontbreken.
Onder dreigende donkere wolken wordt de terugtocht aangevat. Onze terugweg gaat via Orp-le-Grand , Waasmont , Landen, Attenhoven, Velm, Kerkom en Aalst. In Brustem zit schoon volk achter de vitrines als we er passeren, maar we moeten ons haasten want er zit regen aan te komen. In Ulbeek moeten we even schuilen voor een hevige bui en na 20 minuten kunnen we op kletsnatte wegen onze rit naar Diepenbeek afronden.
Gelukkig is de temperatuur nog goed zodat we toch enigszins fatsoenlijk toonbaar in Het Paenhyus arriveren waar we getrakteerd worden op suikerwafels door Miet waarvoor onze dank.
Na een kwartiertje arriveert er nog een groepje : Edgard B., Ludo B., Rik R., Jos P.zij hadden hun rit des Vergers ook ingekort omwille van het weer.
Alles ingepakt, in koerskledij ontbijten. Gisterenavond hadden we aan de uitbater van t hotelletje gevraagd het ontbijt een uur vroeger te serveren, om 7 ipv 8. Om 8 uur moest iedereen op de fiets zitten, wilden we op een deftig uur thuis komen.
En ja hoor, ondanks de luidruchtige nacht van de andere hotelgasten stond alles netjes klaar. Zelfs de hardgekookte eieren waren vandaag niet in het water blijven liggen. We wensen Fernand proficiat, vandaag is ie 40 jaar getrouwd !
Ochtendritueel: bandjes oppompen, bidons vullen, bananen in de achterzak. Klaar voor vertrek, onder kopwerk van Jean en Flor. Onder een open hemel werd de terugrit aangevat.
We klimmen naar Bellscheid, dalen overMerlscheid, Lunebach, Pronsfeld. Klimmen naar Brandscheid. Alex merkt terecht op dat alle dorpen met een B bergop waren. Schönberg waar papa vroeger eens per jaar een collega ging bezoeken die daar een sta-caravan had.
Schoppen, Outrewarche, Sourbroth en verder klimmen tot we Signal de Botrange bereiken op 694 meter hoogte. Rik had hier gereserveerd om te eten. Kristof wist dat de jagerslasagne echt een aanrader was, en wie waren wij om hem niet te geloven.
Het dalen richting Jalhay was heerlijk, wel onder een felle wind op kop die de snelheid wat temperde.
Pepinster, waar het toch wel even druk was. Bergop vertrekken na het rode licht was niet zo simpel. Nessonvaux, eindelijk op bekend terrein. Olne, Soumagne, Oupey waar we even halt houden om bij te tanken. Glons, Sluizen, Berg, Riksingen, Rommershoven en voor we t goed en wel beseften was dit het einde van een mooie vierdaagse.
Ik wil mn dank richten aan Rik, die alles zo goed georganiseerd heeft. Aan de kopmannen, aan Ivan ( de chauffeur )die volgend jaar zeker opnieuw meegaat maar dan als fietser. Edgard voor het ter beschikking stellen van zn auto. En natuurlijk aan alle anderen, voor het fijne gezelschap.
En het biggetje en de wolf ? Die leefden nog lang en gelukkig volgens Alex ;-)
Rest me nog het recept te geven van de hekseprotten die veel succes hadden. Krachtvoer op zn best !
Laat 300 g bakboter smelten in een grote kookpot. Doe er 500 gr havermoutvlokken bij. Laat 1 minuut op het vuur staan, flink roeren met een houten lepel. Neem de pot van het vuur.
Mix 4 hele eieren met 300 gr suiker. Weeg 200 gr zelfrijzende bloem af. Roer het eiermengselonder de havermout. Voeg er de bloem bij. Doe er 2 soeplepels brandnetel, 2 soeplepels lijnzaad, 2 soeplepels zonnebloempitten en 2 soeplepels ongeroosterde sesamzaadjes bij. Meng alles.
Vorm kleine koekjes, steek ze vol zonnebloempitten.
De benen vielen nogal mee, maar mn zitbeentjes ! Niet te doen gewoon, ik zag het echt niet zitten om vandaag terug op mn zadel te kruipen. Bedankt mannen voor alle aangeboden zalfjes en massages, maar wat ik echt nodig had vandaag was een rustdag.
Ik had in Neuerburg kunnen blijven, eens naar het kasteel wandelen, maar ik koos er voor om de rit vanuit de auto te volgen. Ivan vond dat niet erg, dan had ie onderweg ook wat babbel, want madam van de gps wist niet veel origineels te zeggen.
Het gebruikelijke ochtendtafereel: eten, handbagages inladen, fietsen in orde brengen, bidonnekes vullen. Ludo had de gladste plek van de hele vierdaagse ontdekt: de garage van t hotel, waar ie nog voor t vertrek een smak neer ging.
De temperatuur viel nogal tegen waardoor iedereen zn mouwkes aan had gedaan. Maar daar had Noenke Flor een serieus probleem mee: Moeke had bij aankoop hiervan niet naar de maat gekeken, en de L-XL s schoven hem van zn forsbollen af. Hij kwam me raad vragen en ik zei draag ze dan ondersteboven , zogezegd zo gedaan: de 70s mouwkes zullen wellicht een nieuwe trend worden, nadeel is wel dat ze nogal wind vangen als je op kop rijdt.
Dezelfde kopmannen als gisteren: Jean en Flor, die dat trouwens uitstekend gedaan hebben.
De rit van vandaag zou naar Echternach ( Luxemburg ) gaan, liefst niet drie stappen vooruit en twee achteruit.
De eerste drie kilometers moest er al serieus geklommen worden, richting Karlshausen. Amper 6 kilometers een vlak stuk, om vervolgens een duik te nemen naar de Our, op de grens van Duitsland en Luxemburg.
Klimmen uit de Ourvallei was andere koek, Ivan riep naar Alex ( die gisteren uitzonderlijk goede benen had na het drinken van Rode Wijn ): Als ik rode wijn bij had kreeg je die, maar ze hebben me alleen maar water meegegeven . Maar Alex beet door. Harry besliste toch maar zijne kleine op te gooien, maar door een schakelfout lag zn ketting af. Ketting dan maar opleggen en terug vertrekken zeker ? Maar t was er zo steil dat ie een tuimeling maakte. Ik haaste me naar hem toe en duwde hem, al lopend, vooruit, zoals in de koers.
De landschappen waren prachtig: groene grasvelden, koolzaadvelden, nieuwsgierige koeien die keken naar het bonte voorbijzoevende gezelschap, in de afdaling naar Hoscheid.
Hier is t echt geen meter vlak: de volgende helling was die naar Bourscheid. In Warken werd, na een afdaling, een plaspauze ingelast.
Ettelbruck, Ermsdorf, hoog tijd om de innerlijke mens aan te sterken. In Larochette werd bij een bakker gestopt om te eten. Even omschakelen van t Duits naar t Frans: Kakao Ohne Zähne werd terug een doodnormale Chocolat Chaud.
Vanuit Müllertal werd terug gedaald naar de Our, om vervolgens te klimmen naar Berdorf. Weer wat schakelproblemen: Ronny zn ketting vloog af; Fernand snelde hem te hulp en ikzelf duwde hem aan.
In diezelfde helling raakte Jeanke ( en danseuse ) Bère zodat Bère de grond op ging. De schade beperkte zich gelukkig tot wat schaafwondes en een krom wiel.
Wat nu volgde was zo bijzonder mooi: het stukje Berdorf naar Echternach was om te snoepen, zelden heb ik zulke mooie plaatjes achtereen gezien. Ivan, die er meedere malen geweest is vertelde me over de mooie wandelpaden, de rots van de perekop en de preekstoel: hier kom ik zeker eens terug om te wandelen/lopen.
Net voor we de grens terug oversteken wordt de auto nog bijgetankt. Kristof maakt van deze kans gebruik om er nog een extra helling bij te doen.Van Bollendorf naar Nüsbaum moet er weer eens geklommen worden, en op10 km van het hotel begint het dan toch te regenen, schuilen wordt gedaan in een gracht.
s Avonds wordt bij pot en pint nagepraat over de rit. Maar we maken het niet te laat: morgen zal er om 7u00 al gegeten worden, om 8u00 hopen we op de fiets naar huis te kunnen zitten.
Verslag vierdaagse, dag 2: Neuerburg-Moesel-Neuerburg
s Morgens werd al duidelijk dat het een wisselvalige dag zou worden. Redelijk goed geslapen, in een te mals bed. Om 6u00 waren pa en ik al wakker, maar we moesten nog tot 8u00 wachten vooraleer we konden ontbijten.
Aan tafel werd beslist de rit naar de Moesel te rijden ipv naar Echternach. We hoopten te kunnen profiteren van het Moeselse Microklimaat.
Valère en Edgard zagen het niet zitten om te vertrekken en kozen voor een rustdag. De fietsen werden vertrekkensklaar gemaakt; er waren er zelfs die hun fiets een poetsbeurt gaven, wetende dat het toch niet zou helpen.
Jean en Flor op kop vertrokken we, we zouden bergaf hebben tot aan de Moesel maar na 7,5 km stuurde de Garmin ( of was het Jos ? ) ons bergop. Amper 9% maar die voelden als het dubbele aan. We beseften dat we vandaag op t gemak moesten rijden, wilden we de vierdaagse tot een goed einde brengen. Mijn Garmin gaf aan dat we van koers waren dus maakten we (bergaf) rechtsomkeer. En sinds dat punt navigeerde de Garmin niet meer, hij was ocharme de kluts kwijt de virtuele partner finishte na enkele kms.
Het dalende gedeelte liep over Mettendorf, Peffingen, Holsthum om nadien in Helenenberg serieus te moeten klimmen ( whats in a name ? ): we klommen welliefst 222 meter op een afstand van 5 km. Op de top deed ik mn regenjasje uit wegens veel te warm.
Waar windmolens staan is er .... WIND !
Na de afdaling kwamen we aan de Moesel waar we in t vlakke stuk een beetje konden recupereren. Het mooie fietspad naast de Moesel konden we niet nemen omdat de volgauto dan niet bij ons kon blijven. En toen we uiteindelijk Ivan toch maar doorstuurden en t fietspad kozen reed Flor lek, maar dat was dan ook de enige lekke band tijdens de hele vierdaagse !
Onze grootste bekommernis die dag bleek een eetgelegenheid te vinden die open was. Geen sinecure .. en dan begon het ook nog te druppelen. Bij een plaatselijke bakker in Klusserath murwden we ons binnen: de terrasstoelen en tafels werden door de bakkersvrouw naar binnen gehaald. In een mum van tijd was haar voorraad koffiekoeken uitverkocht !
One Zähne
De extra calorieën zouden we zeker nodig hebben om ( in de regen ) te klimmen.Bekond-Naurathom uit de diepe Moeselvallei te geraken. De afdalingen die volgden waren door het natte wegdek gevaarlijk. Voor t eerst in mn fietscarrière reed ik liever bergop in plaats van bergaf. Tot twee maal toe heb ik in de afdalingen mn fiets in de volgwagen willen zetten, maar heb toch doorgebeten.Fernand die achter me bleef rijden gaf me een veilig gevoel, anders had die fiets wellicht in de volgwagen gestaan, de zijwind waarmee we te kampen kregen maakte het niet gemakkelijker.
Speicher, bergop naar Scharfbillig, Messernich.
Bij deze rit bleek het venijn ( twee stukken van 17% ) hem in de staart te zitten. Weer een gevaarlijke afdaling om tegen 17u30 aan t hotel aan te komen. Eén uurtje de tijd om ons op te smukken voor t avondeten.
Om Flor aan te sterkenzijn we naar de winkel geweest om wat veggie-stuff te halen. De kopman moet gesoigneerd worden hé.
Na het avondeten werd het een gezellige avond waarbij Kloe Kloe Ivan geweldige moppen vertelde.
Verslag Vierdaagse Neuerburg: dag 1: Diepenbeek-Neuerburg
Op maandagavond werden de valiezen bij Edgard verwacht. Bagage van 15 fietsers en één chauffeur in een Peugeot Partner zou geen simpele opdracht worden, ik was maar wat blij dat ik als vrouw niet de grootste sportzak afleverde. Weer een vooroordeel weggewerkt, dacht ik bij mezelf.
Dinsdagmorgen 12 juli: de dag waar ik zo naar uitgekeken had. Om 7u30 werd verzameld aan t pleintje in Lutselus. Een gek gezicht was het: wielertoeristen geladen met handbagage.
Degene die de meest opvallende verschijning maakte was Jos Cancellara; zeker toen zn sportdirecteur ( Lisette ) te laat zn handbagage kwam brengen.
Met Jean J en Edgard op kop vertrokken we met droog ( weliswaar bewolkt ) weer naar Neuerburg, de volgwagen werd bestuurd door Ivan, schoonbroer van Fernand.
Het eerste gedeelte van de rit zouden we over bekend terrein rijden: Bilzen, Riemst, Eben-Emael waar we de Hallembaye beklommen, peanuts in vergelijking met wat moest komen. Visé, Berneau waar we aan onze rechtzijde in het dal Aubel zien liggen. De lekkere rijsttaart slaan we vandaag over: we hebben nog heel wat werk voor de boeg. We verlaten het land van Herve en klimmen licht tot in Henri Chappelle: de glimp van de 8000 kruisjes zijn indrukwekkend om te zien.
De garmin wijst ons de weg naar Eupen, waar het zware werk op ons wacht: de beklimming van de Baraque Michel, niet dat ie erg steil is maar 13,5 km klimmen lijkt eindeloos te duren. Flor wijkt niet van mn zijde: genoeg tijd om te praten, maar ook om stil te zijn en te genieten van de natuur: het geruis van de bomen, de geur van de heide de hoge venen
Op het hoogste punt (674m) houden we halt om te eten, het is intussen ook al bijna middag. We vleien ons neer op het zonnige terras en doen ons te goed aan Ardeense specialiteiten.
Recht, Nieder-Emmels: op naar Saint Vith. De wolken beginnen stilletjesaan donkerder te worden en in Lommersweiler gebeurt het onvermijdelijke: dikke regendruppels vallen naar beneden.
We kunnen schuilen onder de brug van de autostrade. Rijstpap en door mezelf gebakken hekseprotten worden gretig naar binnen gewerkt. De regen stopt niet, maar als hij mindert rijden we verder, enkelen doen hun regenjasje aan.
De afdaling naar Steffenhausen wordt omwille van het gladde wegdek heel voorzichtig genomen, Fernand schuift naar beneden, Ronny ( pas hersteld van een valpartij ) stapt zelfs af. Ik bedenk dat ik beter wat remblokjes had meegebracht.
Chauffeur Ivan maakt me er attent op dat ik voortaan mn koersbroek beter nog een extra spoelbeurt geef, dan zou ik niet zoveel last hebben van t schuim op mn kont.
De helling naar Lützenkampen wordt een test tussen Kristof en schoonvader Fernand, maar boven wordt netjes gewacht tot iedereen bij is. Een pracht van een helling ( de Richelle in t kwadraat ), de geur van het natte hout paste helemaal in het plaatje. Jammer was wel dat er zoveel muggen waren, de behaarde mannen bleken hier geen last van gehad te hebben. Alex vertelde dat er een zwerm strontvliegen achter hem aan vlogen maar dat deze sneller bergop vlogen als hij bergop fietste !
Leidenborn, Wolperdorf . Neuerburg. Omstreeks 17u30 komen we aan, we drinken iets in de bar en krijgen onze kamersleutels. Ik prijs me gelukkig dat ik met Cancellera de kamer mag delen.
Na het avondeten maken we een stadswandeling, praten we wat na in de bar en vallen in slaap als rozen.
Met het goede weer in het vooruitzicht stonden we vanmorgen met 8 goed geluimde fietsers aan t bushokje. Leon en Flor deden als eerst de kop, richting Aubel. Na 25 km werd het kopwerk afgelost door Yvan en Omer. Zij deden trouwens de rest van de rit het kopwerk, toch wel een straffe prestatie als je bedenkt dat we eigenlijk de hele rit wind tegen gehad hebben.
Onderweg natuurlijk weer mooie plaatjes gezien, waarvan jammer genoeg geen fotos.
In Aubel haalde Yvan lekkere rijsttaart, daar doen we het voor hé: de lekkere rijsttaart van Aubel !
Na de nodige koffie en choco werd de terugweg aangevat. Jos B wilde eerst alleen terug rijden omdat ie zich geen 100% voelde, maar samen uit is samen thuis ! Marcel reed lek, en niet veel later volgden Jean en Omer. Maar dat kon de pret niet bederven. We reden onder een prachtige blauwe hemel ,aar t Paenhuys waar de donkere biertjes heerlijk smaakten !
Ritgegevens: 140 kms, 27,8 gemid
Gereden door: Yvan, Omer, Leon, Marcel, Jos B, Roger, Jean, Flor
Bij het opstaan deze morgen om 6u (tja het leven van een wielertoerist kan soms hard zijn) was de hemel nog vrij wolkenloos.
Dus het voorspelde goede/droge weer zou dus wel kloppen.
Bij de eerste stappen buiten kwamen de eerste rillingen al over mijn lijf !!! Djuu toch redelijk fris.Dus toch maar een paar arm- en beenstukken aangetrokken en een aantal bladzijden van mijn krant van gisteren een tweede leven gegeven (ze gingen als windstopper achter mijn truitje in).
Bij wonder was Marcel of Marc eens niet als eerste aan het bushokje.Valere Ph. had zich vandaag als eerste al op het bankje geposteerd.
Onze rit van vandaag zou richting Durbuy gaan. Toch wel een lange rit maar toch 11 mannen gemotiveerd genoeg om eraan te beginnen.(Yvan, Valere Ph, Valere B, Quinten, Remi, Marcel, Marc, Jos B, Leon, Roger en Stephane → nieuwkomer)Tja de vrouwendelegatie (Vanessa dus) had verstek laten gaan vandaag omdat ze andere plannen had.Ze zou namelijk haar looppartners (Tina en Ghislain) introduceren in de fietswereld.Ze hadden met hun trio een MTB-rit gepland naar Kanne http://connect.garmin.com/player/96214081)
Jos Bollen zou een stukje meerijden en onderweg terugdraaien.Hij twijfelde of hij heel de rit vlot zou kunnen afronden.
Zo vertrokken we via Kortessem, Guigoven, Jesseren, Bommershoven tot in Vechmaal.Van mooi weer was nog niet direkt sprake.Integendeel.Zware, donkere wolken hadden zich samengepakt en nog wel recht boven ons hoofd.Dat beloofde dus niet veel goeds en het merendeel had het regenjasje thuis gelaten.
Ter hoogte van Gors-op-Leeuw hadden we prijs.De eerste kleine regendruppeltjes vielen al naar beneden.Maar daar is het dan ook bij gebleven.Wel opletten voor schuivers want hier en daar waren de wegen toch wat nat geworden .
In Vechmaal zouden we straks nog eens passeren maar hier werd eerst richting gezet naar Oreye (in deze buurt keerde Jos Bollen zijn fiets om en keerde weer naar huis).
De 10 anderen reden verder zuidwaarts via Remicourt, Haneffe, Verlaine en zo tot aan het kasteel van Jehay.Hier waren grootste restauratiewerken bezig.
Omdat het toch een lange rit zou worden en omdat het toch maar kil was deze voormiddag werd er beslist om in Amay effe een stop te maken.We zouden een lekkere warme koffie binnen kieperen.Tja sinds 1 juli zijn alle cafés rookvrij.Heerlijk om als sporter nu binnen te komen in een rookvrije café.
Van hieruit was het nog een 35 km tot in Durbuy.Dus passeerden we in Ramelot (nee nee Marcel das gene Camelot hé), Terwange, Borlon.Durbuy is fel gericht op toerisme.Als wielertoerist zien ze je niet graag met vlaai binnenkomen in de cafés aldaar.En ook de prijzen liggen niet echt democratisch.Dus daarom rijdt 3x20 een stukje verder en wordt er gestopt in Barvaux sur Ourthe.
Yvan en Marc zakten af naar de bakker voor een grote lading rijstvlaaien (3 stuks in totaal → tja van fietsen krijg je honger hé).
De rest had zich al op het terras neergevlijd.De temperaturen waren ietwat gestegen en lieten het toe om buiten te gaan zitten.Chapeau voor de cafébaas want als waal doet hij moeite om zijn nederlandstalige klanten in het nederlands te bedienen.
Heel de heenweg hadden Valere Ph en Quinten ons uit de wind gezet en kop getrokken.Sterk bezig mannen!Maar ze geven niet op hé.Dus ook op de terugweg werd hetzelfde locomotief-duo op kop gezet.
We waren nog niet zo ver weg of mobiele rode lichten waarschuwden ons voor een stuk slecht wegdek.Tja wat verder waren de rode lichten weg maar ook wegdek was weg !!!!!Van grondige aanpak gesproken !!!Het was toch voorzichtig rijden op de aangereden bedding.Uitkijken voor putten en kuilen en voor stenen.Quinten had helaas pech en krijg midden op de wegwerken een lekke achterband.
Een nieuw binnenbandje werd gestoken en Quinten stak zijn eerste cartouche af !!!!! (CO2 cartouche welteverstaan).Problemen met het ventiel was het 2e euvel.Quinten trok zijn 2e CO2 cartouche al af.Voila probleem opgelost !Alé dat dachten we toch.Niet veel verder stonden we alweer stil.Quinten was weeral lek gereden.Blijkbaar was een klever van een vorige herstelling losgekomen.Spiksplinternieuwe binnenband erin en hup zn 3e CO2 cartouche al erdoor gesjast.
Onze terugweg ging via Tohogne, Hamoir, Comblain la Tour, Comblain au pont, Esneux, Neupré, Neuville au condroz, Engis.
Net achter Esneux (thv col de bonsgnée) waren we getuigen van een heuse start van een junioren-wielerwedstrijd.De koersdirecteur gaf teken met zijn vlag en zoef zoef zoef, weg waren die jongen gasten.Direkt er volle bak invliegen.Tja jong geweld hé.
Quinten hield het kopwerk effe voor bekeken in Engis.Yvan had overschot en nestelde zich op het eerste rijtje.Tja Valere is niet kapot te krijgen hé.
Gleixhe, Fexhe le haut clocher, Herstappe, Vechmaal en dezelfde weg als deze morgen terug naar Diepenbeek.Had ik gezegd dat Quinten van kop was afgegaan?Tja die kerel herstelt zelfs tijdens het rijden !!!! Dus zagen we hem weer naast Valere opduiken.Chapeau kerel.Maar ook voor de rest van het peloton een dikke duim.Een ritje gelijk vandaag is niet van de poes en niet iedereen rijdt deze afstanden.Dus je mag best trots zijn op jullie eigen prestatie.
En het weer?We hebben het droog kunnen houden vandaag ondanks alle dreigende wolken boven ons hoofd.Oef.
Recht naar huis rijden kunnen we toch niet maken hé.Dus rap effe bijtanken in t Paenhuys.Er wordt van alles gedronken : van sportduvel tot echte duvel !!!!Smaken doet het voor ieder van ons.
En Jan, nog eens merci van de koeken !!!!
Voila en nu maar rusten en tot binnenkort
Ritgegevens: 214 kms (vanuit diepenbeek : 180 km) , 28.6 gem, 1790 hms
Gereden
door: Yvan, Valere Ph, Valere B, Quinten, Remi, Marcel, Marc, Jos B, Leon, Roger en Stephane
Na het slechte weer van afgelopen
week, was het nu eigenlijk "te goed" fietsweer. Maandag was het
al extreem warm geweest en vandaag zou niet anders zijn. Dus een laag
zonnecrème was zeker geen overbodige luxe.
Het startuur was vervroegd maar iedereen was goed op de hoogte daarvan en zo
was iedereen netjes op tijd aan het buskotje.
Zo stonden we met z'n 10'en klaar om naar Eupen te vertrekken. Marcel,
Yvan, Omer, Valere Ph, Valere B, Leon, Flor, Marc, Jean J en Roger (iemand van
vetteveel). Ook Jean-Pierre kruiste ons op de wijkstraat maar hij sloot
zich niet aan. Waarschijnlijk was hij van plan om alleen een ritje te
gaan doen.
Omdat het vandaag al vroeg warm was en nog heter zou worden, werd het parcour
niet te zwaar gemaakt. Dus redelijk vlak ritje tot aan de
Voerstreek. (Diepenbeek, Munsterbilzen, Hees, Vroenhoven, langs het
kanaal tot in Lixhe.)
Niet van toepassing vandaag
Omdat we vandaag genoeg moesten drinken, werd er al dadelijk een eerste stop
gemaakt in 's Gravenvoeren. Nog maar net 10u en zodoende was ons
gebruikelijk cafeetje nog niet open en moesten we hoekje om bij een ander café
stoppen. Maar geen nood, hier hadden ze ook schone opdiensters en dat tot
groot jolijt van iedereen.
Zo ging het verder door de voerstreek, Henri Chapelle, Welkenraedt, Membach en
zo tot in Eupen. Heel de trip ernaartoe hadden Valere Ph en Omer zich op
kop gezet. Die mannen doen dat prachtig hé.
Helaas stonden ze zo niet te supporteren
Gebruikelijk bestellen we onze rijstvlaai in het frans maar nu werd er eens overgeschakeld
naar het duits. Eens iets anders hé.
Zweten
was het vandaag !!! Dus de schaduwplekjes werden dadelijk opgezocht op het
terras. Veel cola's en ne warme choco.
Marc zat na zijn hoogtestage in Italië goed in conditie en werd daarom naar
voor geroepen om samen met Valere de kop te trekken voor de terugweg. De
baraque michel werd al zeker overgeslagen. Nu geen gekke dingen doen met
die extreem fietsweer hé.
Zo vertrokken we via Limbourg, Clermont, St Jean Sart naar Dalhem. Maar
de hitte begon stilletjes aan zijn tol te eisen.
Flor was nog herstellende van een longontsteking en had blijkbaar wat last om
vlotjes mee te kunnen. Dus hem op een rustige manier thuisbrengen was de
boodschap.
De Richelle werd aan de slappe kant opgereden en zo staken we de maas over
richting Oupeye. Tijd voor terug wat fris drinken in de bidonnen te
kappen !!!!! Liters fris water werden er in ons gekend krantenwinkeltje in
Heure le Romain gekocht. In de zon blijven staan was echt
onmogelijk. De hitte sloeg je werklijk om de oren. Dus de schaduw
aan de overkant van de straat was zeker welgekomen.
Zo ging het verder naar Bassenge, Herderen, Groot & Klein Spouwen en
Bilzen. Leon en Jean hadden zelfs nog wat overschot in de benen
!!!!! Knap heren dat jullie dat laatste stukje kopwerk hebben willen
doen.
Het eerste waar iedereen aan dacht bij het binnenrijden van Diepenbeek was
alvast : "Drinken". Zelfs Marcel had weer trek in water
gekregen. Maar enkel indien het eerste door een brouwerij had gestroomd
!!! Er werd goed geklonken in het Paenhuys !
Zo hoort het ook te zijn hé. Mooie afstand, mooi tempo, gezellige babbel
onderweg, rijstvlaai, ne gezellige babbel achteraf, iedereen netjes
thuisgebracht en een lekker pintje erbij !
De ingredienten voor een geslaagde rit.
Op naar
de volgende !!!!!
Gereden
door: Marcel, Yvan, Omer, Valere Ph, Valere B, Leon, Flor, Marc, Jean J en
Roger
Ritgegevens
: 150 km / 27,1 km/h gemiddeld / 1260 hoogtemeters
Tja om toch in schoonheid af te sluiten, hebben we het gekende sella-rondje in gedachten.Van Piccolino gaan we al fietsend tot Corvara.
Vertrek vanuit Piccolino richting Corvara
Daar kan je kiezen in welke richting je het lusje gaat rijden.Wij draaien linksom en dus beginnen we met de Passo Campologno (goed voor 700 hm).Het zou vandaag niets anders zijn dan klimmen, dalen en aan de volgende pas beginnen.
Corvara : hier kan je kiezen in welke richting je de sella ronde rijdt
Bovenop Passo Campologno is niet zo veel te beleven dus wordt er ook geen stop gemaakt.Lekker doorrijden.
Deze morgen was het al maar 13° bij vertrek maar echt warm was het nog niet.Het zonnetje stond wel al goed in de hemel maar het was een venijnige wind vandaag die door de dalen raasde.Zo kom je na de afdaling in Arraba.Dus direkt van groot voorblad naar klein voorblad.Terug klimmen geblazen.Passo Pordoi zou vandaag de zwaarste klim worden.Terug goed voor 600 hm.
Sella-gebergte op de achtergrond
Man man motos ben ik nu wel moe gezien.En die mensen menen echt dat ze de weg voor hun alleen hebben hé en dat ze een wereldprestatie neerzetten met hun machine zunne.Maar ach ja.De beklimming vanuit Arraba is wel de mooiste en telt 33 haarspeldbochten.
33 mooie bochten achter de rug en op weg naar de top van de pordoi
De benen zitten goed en regelmatig steken Didi en Marc wat andere fietsers voorbij.Toch progressie gemaakt op deze voorbije dagen?Tja we zullen zien hé als we terug thuis komen.Het is nog wat vroeg om al wat te eten maar een cola en mars kunnen er wel rap tussen door.Tja een mens verzet toch wel wat energie op zo een beklimming, dus die extra suikers kunnen we wel gebruiken.
Nee we hebben niet de bloemekes buitengezet (edelweiss), die stonden al buiten ;-)))))
mmmm suikers, mars en cola !!!! Sebiet gaat Didi vlammen !!!
Passo Pordoi
Zoals ik al zei : boven en direkt terug naar beneden.Het is te koud om lang boven te blijven staan.Bodywarmer en beenstukken aan en voorzichtig afdalen.Zakken tot 1800 meter en dan terug klimmen naar Passo Sella (net even hoog als de Pordoi : 2250 meter ongeveer).Opnieuw wat fietsers opgeraapt en een bongiorno of ciao kan er altijd af hé voor de collega-fietsers hé.
Bovenop de Passo Sella is het 12u45.
Panorama-foto bovenop Passo di Sella
10 °C maar ne hoop wind !!!!
Het maagje wordt terug gevuld.Tja pasta is lekker en nog energievol ook.Dus een bordje ravioli wordt door ons beiden besteld.
Marc besteld een cola en de dame achter de toog vraagt groot of klein.Bwa grote dorst hé.Maar die vrouw komt met wel een héééél grote pint cola afgedragen.Amai hier zal gedronken moeten worden.Didi houd het dus maar bij een kleine spezi (mengeling cola-fanta).
rechtse glas is 40 cl ! links is "ietsjes" meer
Binnen is het lekker warm maar eens buiten giert de wind rond je oren.Rap wat fotos schieten en vroooeeeeeaaaaaaamm naar beneden.De laatste helling van vandaag en van deze vakantie komt eraan.Passo gardena.Een klein klimmetje in twee stukken.Niet zo zwaar dus (enkel een 200 hm).
rechtsaf dus !
Alle vier de passen gedaan en zo daal je weer naar het Corvara (het punt waar we deze morgen linksaf draaiden).Zo hebben we heel de dag rondhet Sella-gebergte gereden en hebben we de rots van al haar mooie kanten kunnen bewonderen.
Omdat we gisteren al aan het uitkijken waren voor een gelato (italiaans voor ijscreme) voor Didi en geen gevonden hadden, zijn we vandaag de gelateria binnengestapt in Corvara.Een coupke met 4 bollen gaat er altijd bij Didi in hé.Tja het is geen fietsrace hé voor ons maar vakantie.Dus genieten hoort er ook bij.
Dan terug de fiets op voor 18 km terug naar het hotel en dat zelfs licht dalend.Voila aangekomen en tijd voor douche, sauna, eten en wss weer dikke bokken hahahahaha (tja we genieten van s morgens tot s avonds hé)
Niet te laat maken want morgen is het weer een hele dag autorijden.Doei doei
Het is al vrijdag 24 juni 2011.Wat gaat de tijd snel als je vakantie hebt.Het gerstennat van gisteren was vlot verteerd en had geen sporen nagelaten bij Didi en Marc.Paulo wist dat het voormiddag nog wat wisselvallig kon zijn.Toch maar al de fietskleren aangetrokken en zo zakten we af naar de refter voor ons uitgebreid ontbijt.
Effe alles controleren voor vertrek !
Ons slaapstekje : Ostaria Posta
Ready, steady (voor de foto), Go !!!!
De toppen hingen wel nog wat in de mist maar je zag dat het best fietsweer was.Vandaag zouden we noordwaarts trekken.De furkelpass stond op het programma en dan nog wat ongekende hellingen op en neer.
Na de zware regenval van gisteren waren de beken goed aangezwollen en raasden ze langs onze weg zich een baan naar beneden.
Snel stromende beekjes na de regenval van gisteren
Duidelijk genietend van de omgeving
Aanloop naar de Furkelpas
Na een korte bergaf richting St Vigil/Enneberg draaide ons hellingsmetertje zich al om en ging het vlot bergop richting Furkelpass (passo farcio). Nu kan de echte klim pas beginnen ! hoewel het al stevig omhoog ging daarnet
Bovenop de Furkelpass kan je nog linksomhoog en zo de kronplatz beklimmen.Dit onverharde stukje weg was eens het decor bij een tijdrit in de Giro een paar jaar geleden.Omdat het een onverharde weg is en slecht berijdbaar hebben we dit stukje maar links laten liggen (letterlijk en figuurlijk).
Didi bovenop de Furkelpas (aan het mooie heldere meertje)
Bergaf tot Valdaora en dan ging het via het dal rondom de top van de kronplatz.We hebben wel de kleine baantjes door bossen en weiden genomen.Niet supergoed van kwaliteit maar wel heel mooi.Soms lijkt het vlakker dan het is.Er werd vlot gewisseld tussen grote en kleine tandwielen.
The mean machine of slechte benen? wie zal het zeggen hahahaha
Rondom de kronplatz
Bij Mantana draaide we weg uit het dal en hebben we de steile heuveltjes van Ellen beklommen (7 km lange klim met 530 hoogtemeters en constant 10 %).Het moeten niet altijd de superbekende klimmetjes zijn hé. De "heuveltjes" van Ellen
Nadien hebben we constant door de almen (wegjes door bergweiden) gereden.Maar dat kruipt ook in de kleren zunne.Constant omhoog en omlaag maar wel mooi met wat je rond je ziet.
Grasmaaier van een lokale punker? ;-) nee nee zo steil is het daar
Alles kits !!! Maar nu effe eten zunne
Als god in Frankrijk??? nee nee laat mij maar god in Italie zijn. Ook fijn ;-)
Zo hadden we op het einde van de dag toch een 80 km met 2400 hoogtemeters.
Tijd voor douche, sauna, en . Wonderboven wonder een receptie die gehouden werd in het hotel voor een paar genodigden en de aanwezigen hotelgasten.Reden was de opening van de nieuwe aanbouw/eetzaal.Tja een mens moet af en toe al eens geluk hebben hé.Dus het aperitief en de hapjes hebben bijzonder goed gesmaakt.
Alle ingredienten voor een aperol spritz 3 delen prosecco, 2 delen aperol en 1 deel spuitwater en appelsienschijfje) mmmmm
Daarna nog een overheerlijke maaltijd.Op de twee dagen dat we hier nu zitten, hebben we zo een beetje contact met een duits echtpaar.Tis wel duits met serieus lange haren dat we spreken maar we kunnen toch aardig met elkaar praten.Dus dat hebben we dus ook maar gedaan na het eten en dat ook in aanwezigheid van de dikke bokken
Oeps 23u30 !!!! slaatijd !!!! zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz .. (snurk snurk op de achtergrond) ;-)
Een paar maanden geleden kreeg ik telefoon van mn schoonbroer met de vraag of ik geen zin had om voor t ZOL ( Ziekenhuis Oost Limburg )mee te doen aan de 24 uren van Zolder.
Ik belde naar de contactpersoon: naast hun drie mannenteams zou er dit jaar ook een damesteam meedoen, maar daar hadden ze net geen volk genoeg voor. Ik hapte toe, niet wetende wat me te wachten stond. Ik had nog maar één keer op t circuit gereden, maar vond dat wel eens fijn om te doen. Snelheid schrikt me niet af, dus waarom zou ik niet meedoen, t zou in ieder geval een ervaring rijker zijn. Bovendien zou ik rijden voor een goed doel: het algemene goede doel van de Eneco zijnde Hart voor Limburg , maar daarenboven reed het ZOL voor SOS kinderdorpen en een Afrikaans ziekenhuis.
Tussen mn looptrainingen voor de 20 km van Brussel door hoopte ik regelmatig op t circuit te kunnen gaan rijden. Eén keer is me dat gelukt, er kwam altijd wel iets tussen: wind, regen, geen opvang voor Jarno.
Op die ene training maakte ik al kennis met twee van mn ploegmaatjes: Els en Katrijn. Het klikte meteen.
Lichte paniek toen we het bericht binnen kregen dat de 24 uren in omgekeerde richting gereden zou worden. Vooral voor degenen die wekelijks rondjes draaien op t circuit leek me dit inderdaad niet zon goed nieuws. Het waarom, daar hebben we tot nu toe nog geen antwoord op gekregen.
Op de Cristal Alken Classic leerde ik een deel andere dames kennen, en ook verschillende renners uit de herenteams. Allemaal doodnormale wielertoeristen, zonder capsones, hoe ik het graag heb. Vooral de vaderfiguur Roger viel me meteen op.
Intussen werd er veel via mail gecommuniceerd, vooral naar het opstellen van een rijtijdschema. Dit schema werd, na een gezellige vergadering in de Pits, door iedereen aanvaard, zonder problemen. Iedereen zou drie maal één uur rijden en daarnaast nog stand-by zijn. Niemand van de dames had ooit deelgenomen aan het evenement, we hadden dan ook niet echt een doel ( buiten plezier maken ) maar hoopten stiekem toch op een podiumplaats toen we hoorden dat er maar vier damesploegen zouden meedoen.
Kristof, die de damesploeg onder zn vleugels nam, zakte ook af naar Zolder. We kregen uitleg over het reglement en het verloop van de 24 uren. Toen hij de faciliteiten opsomde besefte ik pas in welk luxe-team ik terecht gekomen was: mogelijkheid tot overnachten, eten en drinken à volonté, kinesist die dag en nacht beschikbaar was, wielertruitjes in bruikleen.
25 juni: de hele voormiddag had het al geregend. Wat een pech. Bij het inpakken van mn materiaal wilde dat zeggen dat ik drie series kledij en schoenen inpakte. Gepakt gelijk een muilezel zakte ik af naar Zolder.
Al snel liep ik David en Peter tegen het lijf die ook gingen meerijden. David voor zn werkgever Jaga, Peter voor W-Bikes Health City.
Ik vond onze tent/trailer/mobilhome en maakte kennis met de mensen die ik nog niet gezien had. In de trailer was er voor iedereen een grote doos voorzien om de persoonlijke spullen in achter te laten; kwestie van een beetje orde op zaken te houden.
Samen met Kristof zakte ik om 15u00 af om de start mee te volgen. Goele moest als eerste ( in de regen ) rijden. Na het vertrek van de best geklasseerden in de tijdrit, werd de rest van het peloton losgelaten. Na haar uurtje rijden kwam ze terug in de tent: gevaarlijk om te rijden omdat het zo glad was , verkleumd stond ze daar. Er was alleen nog tijd om haar om te kleden, want binnen een uurtje ( als Kristien gedaan had ) moest ze al terug op. En intussentijd was ze stand-by, de gsm in aanslag moest ze opgebeld worden.
Tegen 18u00 hield ik me klaar: warming up op de benen, de fiets op de rollen in de paddock, om warm te rijden. Om 18u55 begeef ik me naar de tent waar de wissel zal plaatsvinden. Kristien komt binnen gelopen, snel hadden we door dat we best altijd achteraan in de tent gingen staan aan de rechterkant. De drinkbus met transponder wordt doorgegeven, en onder het gejuich van de afgezakte supporters start ik. De eerste ronde ging ik verkennen, kijken hoe glad de bochten er bij lagen, glad dus ( t was intussen wel gestopt met regenen ).
Een goeie groep vond ik niet, dus moest ik content zijn met het wiel van een andere eenzaat. En zo heb ik eigenlijk mn hele eerste shift gereden, van t ene wiel naar t andere. Oppassend dat ik niet zou vallen. In mn voorlaatste ronde zie ik een ambulance staan, de schrik slaat me om het lijf. Nadien bleek Tony van team Bollini gegrepen te zijn door een andere renner die net iets te laat besefte dat ie binnen moest rijden. Was dit al een eerste gevolg van het parcours andersom te rijden ?
Netjes op tijd werd ik afgelost door Sandra. Ik mocht terug de rollen op ( standby ), om tussen 21u00 en 22u00 nog eens te rijden. In deze ronde vond ik af en toe wel een goed groepje, weliswaar klein maar ja. Na de wissel stopte Peter Baert me al direct een micro onder mn neus .. dju toch .. hoe noemde dat ziekenhuis in Afrika ook al weer ? Maar ik slaagde er toch in een deftig interview te laten afnemen.
Terug naar de tent: iedereen ontving me hartelijk, schouderklopje. Een fijn gevoel. Ik werd door Marc, de kine, onder handen genomen. Alleen daarvoor al zou een mens nog eens een uurtje gaan rijden ! Voor ik ging slapen legde ik Katrijn ( die s nachts zou rijden ) alles nog eens uit. Mn slaapzak in, oordoppen in, maar ik kon de slaap niet vatten. Niet alleen omdat ik vanalles hoorde, maar vooral omdat mn lijf nog vol adrenaline zat.
2u30: ik keerde het niet meer. Klaarwakker ( ik weet zelfs niet of ik überhaupt geslapen heb ). Dan maar ontbijten en supporteren voor Peter die van 3 tot 5 moest rijden. Stilte alom, de massa aan supporters had het circuit verlaten. Hier en daar zag je iemand wandelen naar de toiletten, of naar t circuit, of naar de tent. Maar onze kinesist en kokkin waren nog steeds paraat ! Toch knap dat zij zich volledig ten dienste gesteld hebben van ons !!
4u30: ik zorg dat ik klaar sta ( standby ) als Kristien pech krijgt. In de tent zie ik diverse wissels, de ene al wat vlotter dan de andere. De uurtjes fietsen beginnen duidelijk door te wegen.
5u15: eindelijk komt Kristien binnen gereden. Natuurlijk weer een eenzame wissel waardoor ik wellicht weer niet in een groep terecht kom. Maar niets is minder waar: na twee rondjes solo kan ik me in een groep nestelen: een hemelsbreed verschil. Ik draai mn rondjes in een zetel terwijl de duisternis plaats maakt voor de dag. Jammer dat het opeens 6 uur was, tijd om plaats te maken voor Sandra.
Op de schermen zie ik dat we nog altijd een voorsprong op het vierde team hebben van 13 rondes, team twee hangt op 8 rondes, onmogelijk om nog in te halen. We moeten onze podiumplaats veilig stellen.
Samen met Peter ga ik ontbijten en evalueren we deze 24 uren. Voor mij alleszins een meevaller en zeker voor herhaling vatbaar. Rondkuiren, supporteren voor de anderen. Douchen, eten, al een beetje inpakken.
13u30. Misschien al wat vroeg, maar in onze tent worden er bubbels uitgeschonken op de podiumplaats van de dames. Maar zeker op een geslaagde 24 uren voor alle teams van het ZOL. De andere ziekenhuizen werden verslaan en dat is toch ook al veel waard.
Om 14u00 zakt ons hele team af naar de bocht op t circuit om onze ploegleden die t laatste uur rijden ( voor ons was dat Els ) een hart onder de riem te steken. De sfeer is geweldig, het tempo schiet de hoogte in, alsook de temperatuur !
15u00: Team Bollini dat zoveel pech gehad heeft is toch nog tweede kunnen eindigen, knap hoor ! Team Bellings wint deze editie.
15u30: De damesploeg moet nog een loopsprintje inzetten om de prijsuitreiking niet te missen. Fier worden de trofeeën de lucht in gestoken.
Dit evenement wasvoor mij een bijzondere ervaring. Ik heb veel toffe mensen leren kennen en hoop hen volgend jaar weer te mogen vergezellen.
Ik dank al mn teamgenotes als ook de mannen die reden voor t ZOL. Een dikke pluim voor onze kokkin en kinesist. Maar ook een grote dank-u-wel voor alle supporters die afgezakt zijn naar Zolder. U was een geweldig publiek !
Donderdag 23 juni.Een dag dat er weinig zou gefietst worden.Voor ons was het een dag om van Bormio naar Piccolino te verhuizen.2 jaar geleden (20 tem 25 juni 2009) waren we hier ook al komen fietsen via De zigeuner.André Jacobs was toen onze chauffeur en omdat we ons toen zo goed geamuseerd hadden, was voor ons de keuze rap gemaakt om terug naar het Ostaria Posta hotel in Piccolino te komen.Ik kan dit hotel ten warmste aanbevelen !!!! Verzorgd hotel, uiterst vriendelijk personeel, lekker eten, mooi centraal gelegen tussen alle passen, http://www.ostariaposta.it
De korste afstand tussen Bormio en Piccolino was ongeveer een 300 km.Daarvoor moesten we terug de passo dello stelvio overrijden.Met de auto ging het wel een stuk makkelijker als eergisteren ;-)))) en het weer was bewolkt met hier en daar zon.De wegen lagen er nog vrij nat bij.
We waren nog maar een kwartiertje onderweg of een paar wegenwerkers hielden ons staande voor een galerij omdat door de zware regenval van voorbije nacht een heel deel gruis en fijne steentjes naar beneden waren gespoeld en de galerij moest daarom wat opgekuist en geborsteld worden.
Een tien minuutjes wachten en we konden verder klimmen naar de top van de Stelvio.Boven op de top was het nog vrij rustig qua toeristen dus konden we op ons gemak aan de afdaling beginnen.
top Passo dello Stelvio
Afdaling Passo dello Stelvio : steil omhoog maar ook steil omlaag
Nog een lange weg naar de vallei
Een blik achter ons
Eindelijk beneden
Veel op de motor remmen om je remmen niet al te fel te laten stinken onderweg hé.Onderwege kwamen al een hele hoop wielertoeristen omhoog geklommen.Mensen met koersfietsen, MTBs, maar ook fietsen met zware fietszakken en zelfs eentje met een aanhangwagentje.Veel respect voor deze mensen !!!!
Eens beneden ging het richting Merano.Het was nog steeds droog maar voor vandaag hadden ze veel regen voorspeld in de buurt van Piccolino.Hopelijk bleef het droog en was de weersvoorspelling onjuist zodoende konden we namiddag nog rap een klein toerke fietsen.Na Merano ging het via de autostrade naar Bolzano en via tol-autostrade naar Brixen (Bressanone).Tja een hele omweg maar wel de snelste.Bergen kan men niet zomaar verleggen hé.Autostrades worden er daarom rond gelegd hé.
Raindrops
Ondertussen waren de toppen zich in wolken gaan hullen.Het zag er niet goed uit en inderdaad, de eerste druppen vielen al als we de autostrade afreden.Dus hadden we tijd om s middags te gaan eten.Zuid-Tirol is een heel ander stukje Italië eigenlijk.Het is er groener en ook de huizen zien er totaal anders uit.Het is meer een stukje Oostenrijk dan Italie.
Een lekker stuk vlees werd op ons bord getoverd.Het smaakte des te beter omdat we lekker binnen zaten te schuilen terwijl het buiten nog slechter werd.Fietsen zat er voor vandaag helemaal niet meer in.Op ons gemak eten en dan naar ons hotel rijden, alles uitpakken en dan maar als tijdverdrijf onze fiets poetsen naar ons doorweekt ritje van gisteren.
Onze kamernummer
Hier gaat het gebeuren hé -> slapen welteverstaan
Nice
Eindelijk een grote douche !
Do not disturb !!!!
Didi voelde zich al dadelijk thuis! Uitpakken !!!!!
Onze gastheer Paulo kent wat nederlands en vroeg ons of we dikke bokken kwamen drinken in de bar.Mmmmmm ;-)
In dit hotel wordt je tot over je oren verwend.Mooie kamer, zeeeeeeeeeeeer lekker eten, gezellig, vriendelijk, sauna ..
Ons terraszicht
Woont hier Heidi in de bergen?
Brrrr niet echt aangenaam
En na het eten?Tja maar weer dikke bokken drinken hé.Kracht opdoen voor morgen hé.Wij hebben het toch wel verstandig gehouden hoor want s morgens gaat de wekker om 7u.
We zitten nog steeds in Bormio in hotel Valecetta. Gisteren bij het slapen gaan, was het al goed aan het regenen en onweren. Voor vandaag hadden ze ook niet al te best weer voorspeld. Bij het optrekken van de rolluiken viel het wonderwel mee. Hier en daar een wolk maar zonnig (maar gigantisch benauwd, 25°C). Om toch maar niet te veel risico te nemen zouden we niet de allerhoogste toppen weer gaan beklimmen. Omdat we de drie grootste kleppers al hadden gehad (mortirolo, gavia en stelvio) hadden we onze zinnen gezet op passo bernina. Van bormio richting terano en dan zo naar miralago (lago di paschiavo). In totaal zouden we uitkomen op een honderd kilometer.
Van bij de start was het bijna hoofdzakelijk bergaf (40 km !!!). Alleen tussenin lag ook nog passo Bartolomeo. In vergelijking met wat we de voorbije dagen gedaan hadden, stelde deze pas niet zo veel voor. Straks zouden we die 40 km ook terug omhoog moeten rijden. Van een mooi vooruitzicht gesproken !!!!!
Ter hoogte van Grosio sloten we aan met een 6-koppigtal groepje lokale wielertoeristen. Hun benen stonden zeker niet stil maar hunne mond stond ook niet stil ;-) ! Ne hoop getetter op en neer in de groep. Typisch italiaans maar zeker tof om eens te horen en mee te maken. Ter hoogte van de Madonna di Tirano (basiliek welke beschermd is door de unesco) sloegen we rechtsaf richting Bernina-pas. Na een kilometer of zo verscheen er weer een zwiterse douanepost.
De klim op zichzelf was constant maar niet zo zwaar. Ongeveer een 8 km en voortdurend tussen de 7 à 8%. De toppen rondom ons hingen ondertussen al goed in de wolken. Het zou een kwestie zijn van naar boven rijden, omdraaien en terug naar Bormio fietsen.
Ons plan om op de terugweg in Tirano ne spaghetti te gaan eten, werd afgevoerd. Met onze 40 km klim in het vooruitzicht zouden we toch nog een tijdje onderweg zijn.
De bewolking bleef zakken en zakken. De voorspelde regen kwam in de buurt van Sontiolo langzaamaan uit de lucht vallen. Droog thuis geraken zat er niet in. Onder een balkon van een huis werden de regenjasjes bovengehaald en de rugzakken in regenhoezen gestoken. De ergste regen hebben we toch laten passeren, maar het water liep met grote hoeveelheden toch de helling af. Uitkijken geblazen ! Al bij al viel het nog redelijk mee. Tot we terug aan de Passo Bartolomeo moesten beginnen. Gietende regen en donder en bliksem rond onze oren !!! De tunnel bovenaan de pas werd onze schuilplaats. Al goed zeiknat, soppende schoenen en dan kou lijden.
Wat is fietsen toch een fijne hobby ! ;-) Nog een 10 km tot thuis. Die zouden we dan maar afhaspelen in de regen maar toch lieten we eerst de donder en bliksem passeren. Met net 100 km op de teller kwamen we om 13u45 terug aan in het hotel. Wet to the bone ! Alles werd uitgetrokken en direkt gewassen en voor onszelf een lekkere warme douche ! mmmmmmmmmmmm
Omdat we niet zo lang hadden gereden vandaag, schoot er nog een namiddag over om eens het centrum van Bormio in te trekken.
Didi wou absoluut gelato gaan eten. We Belgen kennen dat als ne dikke crème. Tja naar de calorieën moeten we dezer dagen toch niet kijken. Wij fietsen er meer op dan we opeten hé.
De rest van de dag is het qua weer niet meer schitterend geworden (druilregen en goed bewolkt). We hebben van deze dag toch een mooie fietsdag kunnen maken en kunnen met trots zeggen dat we alle passen in de buurt van Bormio hebben kunnen doen.
Nu zit er niets anders meer op dan nog ons avondeten en een beetje beginnen inpakken voor morgen. Morgen gaan we een statie verder en rijden we naar Piccolino (buurt van Bruneck). Hopelijk kunnen we daar nog een paar passen (passo di sella, pordoi, .) afhaspelen.
Zo kunnen we ons italiaans palmares misschien nog een beetje aanspekken.
Hoog tijd om ons naar beneden te gooien.Kleine regendruppeltjes kwamen uit de lucht gevallen.Morgen voorspelden ze sneeuw op de top van de stelvio (vandaag 12°C).Dus wij gelukkig dat we hem vandaag hadden kunnen beklimmen.
Voila na 143 km zat ons fietstochtje er weer op.Douchen, was doen, eten en weer slapen.Nee plezier maken en op stap gaan is er voor ons niet bij.(Dus de vrouwen kunnen gerust zijn hahahahaha)
Slapen in je eigen bed is toch nog altijd beter.Beetje stijf in de onderrug maar de benen waren al goed hersteld van onze eerste rit.Vandaag zou Didi zijn droom in vervulling gaan.Eens in zijn leven wou hij toch de passo dello stelvio gedaan hebben.Marc heeft nooit lang moeten nadenken om zich voor deze fietsvakantie te moeten opofferen.(tja de meningen van het thuisfront werden eigenlijk nooit in overweging genomen ;-) )
startplaats Bormio
Omdat de mooiste beklimming vanuit het dorpje Trafoi begint, moest er eerst een route uitgestippeld worden die ons tot die plek zou brengen.Vanuit Bormio, onze slaapplaats, is de beklimming van de Stelvio ook mogelijk maar dat staat toch niet zo mooi op je palmares hé.
Daarom ging het eerst naar Premadio.Hier kregen we al direkt een helling voor de voeten gesmeten van 3 km, zonder naam en zonder opwarming !!! pataaat direkt wakker worden.Van daaruit ging het verder naar Livigno.Maar om daar te geraken moet je, hoe kan het ook anders, weer een pas passeren, nl passo foscagno (hoogte 2291m).
Het dorpje Trepalle was toch maar raar geval.Dit is blijkbaar een stukje niemandsland midden in italie.Blijkbaar is daar het walhalla voor drank- en benzineverkoop.Alles huizen hebben een winkeltje waar je duty free je inkopen kan doen.Daarna was Livigno aan de beurt.Een vrij toeristisch uitgebouwd dorpje.Zoiets valt direkt op.Buiten het stadscentrum ging het rechtsaf langs het meer van livigno.
Alé in het regenseizoen zal dit een gigantisch meer zijn maar nu stond het vrij droog.Lange galerijen lopen langs het meer op zodat we ons effe konden ontrekken uit de blakende zon.Het verschil tussen amateurs zoals wij en profmannen werd daar maar weer eens duidelijk in de verf gezet.Davide Malacarne (gokken we)uit de quickstep-ploeg passeerde ons met zijn duur Eddy Merckx EMX7 fietske.
Het Meer van Livigno eindigt met een stuwdam.Hier houdt ook de Italiaanse grens op en begint een stukje Zwitserland.Met de fiets heb je hier een probleem !!!!Je mag hier niet met de fiets over de stuwdam en door de Munt la Schera-tunnel.Fietsers dienen hier een shuttlebus te nemen en de fiets wordt netjes achteraan aan een fietshaak op het busje gehangen.Voor 5 euro per fiets wordt je door de tunnel gereden.Het is zo een smal tunneltje dat er geen verkeer in twee richtingen mogelijk is.Daarom wordt in het toeristisch seizoen om het kwartier van rijrichting gewisseld.
Eens uit de tunnel ging het dwars door het Schweizeres National Park.Een stukje ongerepte ruige natuur waar je geen huis in kms tegenkomt.Didi zag in zijn fantasieën al weerwolven door de bossen achter de bosnimfen aanlopen.
Terwijl we door het park reden werd ook de Ofenpass beklommen of pass dal fuorn (2149 m hoogte).
Van daaruit zouden we ons in de diepte storten.Het eerste stukje ging vrij goed maar halverwege kregen we serieuze tegenwind vanuit het dal op het snuitje.Zo werd het toch nog een beetje afzien in de afdaling.In Santa Maria werd er gestopt om de buikjes vol te proppen.Een hele dag op koeken, bananen, gellekes, peperkoek en dergelijke overleven is ook niet dat.Dus werd er gestopt aan een ristorante en werd er .. spaghetti gegeten.Deze keer beter als de versie van gisteren.
Maagje vol en beentjes terug wat uitgerust en verder naar beneden tot Sluderno.Daar werd er rechtsaf geslagen en de bordjes melden ons al dat de passo dello stelvio geopend was.48 haarspeldbochten zouden we moeten doorstaan.
We zouden van 800 meter hoogte moeten klimmen naar 2758 m.Dit is afzien van onder tot boven.Hoe dikwijls heb ik niet tegen mijn versnelling geduwd in de hoop nog een groter tandwiel te vinden.Terwijl je afziet kan je ondertussen honderduit genieten van de mooie natuur rond je.
De motoren zoeven rond je oren dus wel een hoop kabaal in de bergen.Dit is wel een beetje een domper.Marc had boven op de topvan de stelvio blijkbaar toch wat last van de hoogte.De lucht is er al wat ijler en daarom deed hij wat langer om te recupereren.Fietsen met een camelbak kan soms zijn voordelen hebben.Zo kan je de souvenirs-shops induiken op zoek naar geschenkjes voor de kinderen op het thuisfront.Tja je moet de permissies voor volgende fietsvakanties zo een beetje afkopen hé.Dus goede punten scoren en in de hoop daarvan hopen we volgend jaar te kunnen afzakken naar de alpen of iets dergelijk.
Zeven uur en Didi stond al rond te draaien in de badkamer.Zenuwen of ochtendmens? ;-) De koerskleren werden al aangetrokken en we schoven al aan voor het ontbijt.Genoeg eten was de boodschap.We zouden genoeg energie moeten binnendoen want in de dolomieten liggen geen molshopen en kleine bergen.
Om er in te komen hadden we een ritje van ongeveer een 120 km gepland.We zouden vandaag de passo mortirolo (1851 meter hoogte)en de passo gavia (2652 meter hoogte) eens proberen te beklimmen.Bormio ligt op ongeveer 1215 meter hoogte.
Om het italiaanse leven eens op te snuiven werd erafgeweken van de hoofdwegen.Zo kom je door dorpjes met ultrasmalle steegjes.Zelfs autos kunnen er niet met 2 naast elkaar door rijden.In dalende lijn ging het eerst naar Mazzo del Valtellina.Op een infobord stond de passo mortirolo en alle maten, hoogtes, percentages aangekondigd.
In de giro is deze helling al een paar keer aangedaan.Niet dat we ons profs waanden maar didi had ergens opgevist dat Armstrong het met een 39-27 één van de zwaartste helling vond die hij al in zijn carriere was tegengekomen.Wij zouden het zelfs doen met een triple.Kwestie van genoeg marge in te bouwen om toch zeker boven te komen. ;-)
Het eerste bordje kondigde al aan dat het 33e haarspeldbochten zouden worden. Pffffffffff dat zou weer uurtjes klimmen worden.
De Mortirolo is over heel zijn lengte stijl.Nergens krijg je eigenlijk een deftig rustmoment aangeboden.Als de hellingsmeter al eens onder de 10 % zakte was het effe bekomen.Na ongeveer 10 km en in de tornante nr 11 kwam het standbeeld van il pirata of Marco Pantani in zicht.Dit kan je niet zomaar voorbij rijden hé.
Dus werden de nodige fotos genomen en didi poseerde met zijn kletskopke langs de italiaanse ciclista-held.Toch enige vorm van gelijkenis dus.Menig sympathisant heeft er een aandenken achtergelaten.Van truitjes tot bidons, bloemen, klakskes, stickers, armbandjes, .
Amai wat een kuitenbijter is me dat zeg.Meestal zijn de passen bovenaan voorzien van een cafe/restaurant maar de Mortirolo is maar een dode bedoening.
Niet te veel tijd verspelen dus en maar naar onder.Nadat Didi (in de pyreneeën) en Marc (in de vogezen) al ooit slechte ervaringen hebben opgedaan met het vallen op het wegdek aldaar, zijn beide heren al iets minder hevig om zich naar beneden te smijten.Dus op snelle maar toch verantwoorde manier werd er afgedaald.
Zo was het ondertussen al ver na 12 u geworden en werd er in Ponte di legno in een klein restaurantje gestopt om rap wat te eten.Wat eet je zoal als je in Italie bent ????? Right, ne lekkere spaghetti van la mamma !!! ;-)
Lekker en tevens nog boordevol energie.Die hadden we zeker nodig voor de volgende beklimming, nl passo di gavia.Deze berg was hoger, minder steil maar wel heel lang.Bijna 32 kilometer bergop fietsen.Als gewone fietser kan je je dat haast niet voorstellen hé.
Op een 6-tal kilometer staat er ineens een bord (galleria non illuminata).Mmmmmm een duistere tunnel dus waar we doormoeten.Tja geen lampjes meegepakt en geen alternatieve weg. Tja dan er maar door fietsen hé door de diepe duisternis.Aan de zijkanten op de wand stonden reflectors gemonteerd.Zij dienden als baken om je toch enigszins te richten door de tunnel.Het moeilijke was als je tegenliggers kreeg omdat je ogen zich nadien weer moesten aanpassen aan de duisternis.Maar zowel voor Didi als voor Marc kwam alles netjes in orde.Op dat moment ben je gelukkig als je licht op het einde van de tunnel ziet (letterlijk en figuurlijk).De kilometers kruipen langzaam voorbij als je zo aan het klimmen bent maar de top bereiken is dan eens zo mooi hé.
De voldoening van het toch te halen is fantastisch.Rap een colaatje en een mars naar binnen want boven op de top was het niet zo aangenaam.Het kan daar als eens vrij koud zijn.Dus armstukken en bodywarmer aan want als je nat bezweet naar beneden moet, voelt dat ijskoud aan anders.
Bergaf tot aan het hotel !!!!! ok laat maar lopen dus.En zo werd de dag weer mooi afgesloten.
Eens op de kamer ontplooiden didi en marc zich als nieuwe mannen en werd direkt de was gedaan en opgehangen.
Aangekomen in Bormio begon de gps wat tilt te slaan.Overwerkt? ;-) Door onze stop onderwege hadden we een beetje tijd verloren maar tegen half acht kwamen we aan hotel Valecetta aan.
Omdat we heel de dag in de auto hadden gezeten met onze boterhammekes uit onze bookes-dozen waren we dringend toe aan een stevige maaltijd.Door het late uur hadden we nu echt geen zin om heel Bormio af te lopen op zoek naar eten.Daarom schoven we zonder problemen aan in het restaurant van ons hotel.
Aan een Italiaans menu konden we allebei kop noch staart krijgen.Maar we zijn geen moeilijke eters.Als voorgerecht kwam er een streekgerechtje (kaasblokjes in beignet-vorm), daarna een soort lasagne met gigantisch veel kaas/champignonsaus.Hoofdgerecht was biefstuk met spinazie en pataaaaaaaaten en als afsluiter gelato peche melba.Een tip voor diegene die ook nog in de toekomst naar Italië afzakken : de grote enveloppe die je onder je bord vindt, is niet om dikke fooien in te stoppen, maar om je servet in te steken en de dag daarna opnieuw te gebruiken (kwestie van minder was te moeten doen zeker ? ).
s Avonds werd er uitgekeken naar een internet-aansluiting voor onze belevenissen op de blog te posten.Dat italianen langzaam kunnen zijn was misschien al geweten maar ook hun internet was reuze langzaam.Vandaar dat alles in uitgesteld relaas op de blog staat.
Zo half twaalf !!! Lichten uit, slapen en uitrusten voor morgen.Wat gaat het morgen geven hé?
We meten de schade op aan fiets en fietser, gelukkig valt het al bij al nog mee: er kan verder gefietst worden, weliswaar eerst wat op t gemak. Begrijpelijk dat men na een val even van de schrik moet bekomen.
, gelukkig heb ik tegenwoordig een mooi alternatief; geloof me: na 2 uurtjes ( 20 km ) lopen heb je ook heel wat calorieën verbruikt en heeft de motor ook nog eens goed gedraaid. 
en dat tot
groot jolijt van iedereen.
