Voor verhalen over Gent, Gravensteen, Griekenland, Grijsloke, Gezondheid, Geneeskunde, Gehoor, G-plek, Genealogie, Gerard, Georges, Gekheid-op-een-stokje... zie: www.bloggen.be/kris
Wie stuurt een tekening bij één van de mythologische verhalen? Per e-mail a.u.b. (kris.vansteenbrugge@skynet.be) . De mooiste tekeningen worden gepubliceerd. Vergeet niet uw naam te vermelden + naam van de school en klas.
Levadia is de hoofdstad van Beotië, één van de vijf arrondissementen van Centraal-Griekenland. In de oude stad leidt een kronkelende weg (foto 1) naar de Herkyna-kloof (foto 2 en 3), waar het orakel van Trofonios zich bevond. Door de Herkyna-kloof stroomt de gelijknamige rivier, die gevoed wordt door twee bronnen: de Lethe (de vergetelheid) en de Mnemosyne (de herinnering). Hoog in het ravijn stierf Trofonios, die zozeer door de goden werd bemind dat zij hem op jeugdige leeftijd uit dit aardse tranendal weghaalden. Wie zijn toevlucht zocht tot het orakel moest eerst drinken van beide bronnen (foto 4) en daarna afdalen in een grot (foto 5), met onder elke arm een honingkoek, voedsel voor de heilige slangen van moeder aarde. Wat de pelgrim in die grot moest doorstaan, weten we niet precies: hij werd er door elkaar geschud en het leek of hij door het middelpunt van de aarde werd getrokken. Bij het verlaten van de grot was hij als geradbraakt en hij keek dan ook allesbehalve vrolijk. In Griekenland werd wel eens gezegd van iemand die met zijn linkerbeen uit bed was gestapt: Die is zeker naar Trofonios geweest?
Vlakbij is ook een modern theater (foto 6). Hier worden o.a. klassieke dramas opgevoerd.
[een overzicht van de reisroute ziet u op deze blog d.d. 7.1.2010; klik hier www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=605796] Niet ver hiervandaan ligt Orchomenos, nu een onbelangrijk stadje, maar hier woonde eens koning Minyas, die de rijkste koning was van zijn tijd. Hij had vele dochters en vele van de heldhaftige Argonauten, die met Jason naar Colchis voeren teneinde het Gulden Vlies te veroveren, waren met één van die dochters getrouwd. Hun nakomelingen werden Minyers genoemd. Met wat goede wil vinden we nog iets van de vroegere rijkdom terug in de schatkamer van Minyas (foto 1 en 2). Dit koepelgraf van veertien meter doorsnede is weliswaar minder goed bewaard dan de koepelgraven van Mykene de koepel en een deel van de muren zijn ingestort maar wat er overblijft is zeker nog indrukwekkend. In het midden van dit koepelgraf bevindt zich een grafmonument uit de 4e eeuw v.C. (foto 3). Er is ook een zijkamer (thalamos, foto 4): wie zich de moeite getroost daar met een zaklamp binnen te gaan, kan er een kostelijk reliëf van rozetten in groene steen bewonderen. Orchomenos was ook een plaats aan de Chariten gewijd, de drie gratiën, die dochters waren van Zeus en van de Okeanide Eurynome. Van het Charitentheater (foto 5 en 6) is nog heel wat bewaard. Ooit stond hier in de buurt een tempel, de Chariten ter ere. In het huidige centrum van het stadje staat een Byzantijnse kerk (foto 7).
Over Jason, de Argonautentocht en de verovering van het Gulde Vlies kunt u lezen op deze blog: 19/11, 26/11, 30/11, 3/12 en 7/12/2007.
foto 1: ingang van de schatkamer van Minyas.
foto 2: ingang van de schatkamer van Minyas (binnenkant).
De burcht van Gla is waarschijnlijk het belangrijkste overblijfsel uit de Griekse prehistorie. Het is tevens de grootste Mykeense burcht, tienmaal zo groot als de burcht van Tyrins, zevenmaal zo groot als de burcht van Mykene zelf. De cyclopische muren zijn niet minder dan drie kilometer lang en minstens vijf meter dik. De ruïnes zijn op sommige plaatsen nog drie meter hoog. De rots bevindt zich op een plateau dat als een eiland uitsteekt boven de vlakte van Kopaïs, tot 70 meter op zijn hoogste punt. Vroeger was dit een eiland: de zee strekte zich immers uit tot waar nu de vruchtbare vlakte van Kopaîs is, of het meer van Kopaïs. Binnen de vestingsmuren vinden we de resten van het paleis dat bewoond was van de 16e tot de 12e eeuw v.C. Deze burcht wordt aanzien als de bakermat van de Phlegiërs. Hier moet koning Phlegias gewoond hebben. En dan is het wellicht ook hier dat Apollo Phlegias dochter Koronis zwanger maakte en haar later doodde omdat ze hem ontrouw was. Hermes verwijderde toen het kind uit haar ontzield lichaam door middel van een keizersnede. Dat kind was Asklepios, de god van de geneeskunde. Phlegias was ook verwant met Ixion. Deze laatste maakt de oppergodin Hera het hof. Zeus kreeg dat in de gaten en hij schiep uit een wolk een dubbelgangster van Hera. Uit de verhouding van Ixion met deze dubbelgangster ontstond Kentauros, die verliefd werd op de merries van het Peliongebergte bij wie hij de Kentauren verwekte.
De burcht van Gla (luchtfoto): in 't midden de ruïnes van een paleis, rondom de cyclopische muren en daaromheen een aardeweg.
Gilbert op de "heuvel van Gla", binnen de muren, links de aardeweg
Eén van de ingangspoorten van de burcht.
Nog jaren nadien liep ik met plannen voor een "Ronde van Gla", door Loopclub Grijsloke: een drietal kilometer op de onverharde weg rond de eens zo machtige burcht (zo'n 3500 jaar geleden!), nu "the middle of nowhere". Dat heb ik mij ondertussen uit het hoofd gezet. Maar ooit zal één van de komende generaties dit misschien realiseren.
We nemen niet de kortste weg naar Levadia. Eerst verlaten wij de hoofdweg naar links via Kabirion en Askri en in Aliartos verlaten we de hoofdweg naar rechts via Gla en Orchomenos. De weg naar Kabirion is smal, grotendeels onverhard en moeilijk berijdbaar. Toch komen we ter bestemming. Hier bevindt zich de ruïne van een heiligdom van de Kabiren. Dit zijn plaatselijke vruchtbaarheidsgoden die soms vereenzelvigd worden met olympische goden zoals Demeter, Dionysos, Hermes en Hephaistos. Er is geen levende ziel te bespeuren in dit afgelegen oord. Een uitgelezen moment om ongezien een stukje toneel op te voeren. Met een spade en een antiek stuk aardewerk spelen we archeoloog (foto 1). Naast een theater (foto 2) vinden we hier ook de resten van een tempel. Het meeste van wat hier werd opgegraven bevindt zich in het archeologisch museum van Athene. Enkele van de vondsten worden bewaard in een klein gebouw (foto 3) aan de rand van het heiligdom. Enkele vaasschilderingen trekken onze aandacht (foto 4).
In Askri, aan de voet van het Helikongebergte, trekken we door de vallei van de Muzen (foto 5), de patronessen van de negen kunsten. Zeus verwekte ze bij de titanes Mnemosyne.
Over de Muzen kunt u lezen op deze blog: nr. 71 d.d. 7.3.2008
foto 1
foto 2
foto 3 (zou die wijn van meer dan 2000 jaar oud nog smaken?)
Onze volgende halte is Thebe, nu een allesbehalve mooie stad. Eigenlijk is er niets meer over van de luister van het eens zo roemrijke Thebe, eens de belangrijkste onder de Griekse steden. Alles lijkt hier uitgeblust en vrijwel niemand wil hier iets weten van het groots verleden. Zo er hier al iemand gevonden wordt die wil praten over Kadmos, Oidipous, Antigone en zo meer, dan wordt die hier zeker aanzien als een dorpsgek. Met wat geluk slagen we er dan toch in die dorpsgek te vinden, iemand die ons de resten toont van de reusachtige Kadmea. Kadmos, de mythologische stichter van Thebe, bouwde hier namelijk de burcht. Kadmos was een Phrygische prins, naar hier gekomen om zijn zuster Europa te zoeken, die Zeus in de gedaante van een stier ontvoerd had naar Kreta. Maar het orakel gaf Kadmos de raad zijn zoektocht op te geven en een koe te volgen die hij op zijn weg zou vinden. Waar de koe zich zou neervleien moest hij een stad stichten. Zo werd Thebe dus gesticht, een stad van vele dramas. Te beginnen met de dochters van Kadmos. Semele werd door Zeus tot moeder van Dionysos gemaakt en schoot er het leven bij in. Autonoë moest het meemaken hoe haar zoon Aktaion door de godin Artemis werd gestraft omdat hij haar naaktheid had aanschouwd: hij werd veranderd in een hert en door zijn eigen jachthonden verscheurd. Ino stortte zich te pletter in de Saronische Golf, samen met haar zoontje Melikertes: tot zijn nagedachtenis werden de Isthmische Spelen ingesteld. Tenslotte werd Agave door Dionysos uitzinnig en wild gemaakt, zodanig dat ze haar eigen zoon Pentheus, die zijn grootvader als koning van Thebe was opgevolgd, levend verscheurde. De dorpsgek tracht ons in het Grieks en met drukke gebaren iets te vertellen over Oidipous en zijn geslacht. Hij troont ons mee naar het standbeeld van de grote dichter Pindaros (foto 1) die als geen ander de Spelen heeft bezongen, naar het standbeeld ook van de Thebaanse krijgsheer Epaminondas (foto 2) en naar het museum, dat om drie uur dichtgaat (we zijn te laat...). Van de zeven poorten van Thebe is helaas al even weinig over als van de Thebaanse grootstheid van weleer
foto 1: "Was ik ook maar zo'n grote dichter..." mijmert Kris bij het standbeeld van Pindaros.
foto 2: Gilbert, zelf een hogere officier van het Belgisch leger, aan de voet van het standbeeld van de grote Thebaanse legeraanvoerder Epaminondas.
Op deze blog kunt u uitgebreide literatuur vinden over de stichting van Thebe door Kadmos (d.d. 18.6.2007), over de drama's die zijn dochters overkwamen (d.d. 22, 25 en 29.6.2007 en 2.7.2007), alsook over de niet minder dramatische gebeurtenissen omtrent zijn nazaat, de beroemde koning Oidipous en dezes kinderen (1, 5 en 8.10.2007).
Vooraleer de grote weg naar Thebe te nemen, brengen we een bezoek aan Aulis, dat eveneens aan de golf van Euboia is gelegen. Hier verzamelden vóór de afvaart naar Troje, alle Griekse koningen met in totaal méér dan duizend oorlogsschepen (foto 1). Hier offerde Agamemnon zijn dochter Iphigineia aan de godin Artemis (fotos 2 & 3), teneinde een gunstige wind voor de afvaart te bekomen. Er zijn resten van een Artemistempel te vinden op deze plaats (fotos 4 & 5).
Over Iphigineia in Aulis en de afvaart naar Troje kunt u lezen op deze blog, nrs. 81 en 82 (d.d. 25 en 28.4.2008)
foto 1: in de baai van Aulis verzamelden de schepen vóór de afvaart naar Troje.
foto 2: Agamemnon (Kris) tracht zijn vrouw Klutaimnestra (Micheline) te overhalen hun dochter Iphigineia naar Aulis te laten komen, zogezegd om de bruid te worden van Achilles, maar in werkelijkheid om geofferd te worden aan de goden (toneelstuk, opgevoerd door Loopclub Grijsloke, in 1994, in het Theater van Amphiaraion).
foto 3: Artemis (Christine) redt Iphigineia (Sylvie) van de offerdood (deze scène werd opgevoerd in 1994 door Loopclub Grijsloke in het heiligdom van Amphiaraos).
Eveneens aan de Golf van Euboia, een twintigtal kilometer ten noordwesten, ligt in een prachtig natuurlijk decor, het Amphiaraion, het heiligdom van de Argivische held en ziener Amphiaraos. Hij was één van de zeven krijgers die onder de leiding van koning Adrastos optrokken tegen Thebe. Enkel Adrastos zelf en Amphiaraos sneuvelden niet op het slagveld. Vluchtend uit het strijdgewoel werd Amphiaraos evenwel achterna gezeten door een Thebaan en hij zou zeker gedood zijn als Zeus de grond vóór zijn voeten niet had laten opensplijten, zodat hij door de aarde verzwolgen werd. Maar op deze plaats is Amphiaraos naar de aarde weergekeerd via een spleet in de aardkorst, exact de plaats waar zich nu een waterbron bevindt (foto 1). De bezoekers van het heiligdom kwamen hier om hun toekomst te horen voorspellen, eventueel om genezing van hun kwalen te bekomen. Naast de bron, waar ze moesten drinken, is hier een tempel, met een altaar ervoor (foto 2), waar ze een ram dienden te offeren, en een abaton, een grote lighalle (foto 3), waar de god hen in hun slaap voorspellende of heilbrengende dromen bracht. Er is ook een vrij goed bewaard theater (foto 4) en zelfs een klein museum.
Het uitgebreid verhaal over Amphiaraos en de Zeven tegen Thebe kunt u lezen op deze blog: verhalen nr. 34 (1.10.2007), nr. 35 (5.10.2007) en 36 (8.10.2007).
foto 1: hier keerde Amphiaraos terug naar de aarde.
foto 2: het altaar vóór de tempel (Gilbert is het "offerdier", 1993).
De maratonlopers van Loopclub Grijsloke (11 heren, 2 dames) poseerden in 1994 bij het monument in Marathon, d.i. de startplaats van de jaarlijkse "authentieke" maraton.
Zowat dertig kilometer ten noorden van Brauron ligt de vlakte van Marathon. Hier greep in 490 v. C. de beroemde slag van Marathon plaats. Een groot Perzisch leger werd er verslagen door amper negenduizend Atheners die bijgestaan werden door een duizendtal krijgers uit Plateia. Een aarden grafheuvel van ongeveer tien meter hoog en zowat tweehonderd meter omtrek duidt de plaats aan waar 194 gevallen Atheners begraven werden. Hier ook was het dat Theseus de stier doodde die de vlakte van Marathon teisterde. Waarschijnlijk was dit de stier die koning Minos van Kreta verzuimd had te offeren aan Poseidon. Daarop vervulde de god, om zich te wreken, Minos vrouw Pasiphaë, met een onblusbare hartstocht voor het dier. Zij slaagde erin, dank zij de hulp van Daidalos, betrekking te hebben met de stier, waardoor zij zwanger werd en het leven schonk aan een vreselijk monster, Minotauros. Later werd de stier dol en een bedreiging voor de bewoners van het eiland. Eén van Herakles twaalf werken bestond erin het woeste dier van Kreta naar Argos te halen. Via de Korinthische landengte bereikte de stier later evenwel de vlakte van Marathon.
Lees over de stier van Marathon op deze blog (d.d. 14.12.2007, verhaal nr. 53).
Een tiental kilometer te noordoosten van Marathon, vlakbij de kust van de Golf van Euboia (foto 1), bevindt zich Ramnous. Sedert de 6e eeuw v.C. bestond hier een bijzondere cultus ter ere van de godin van de vergelding, Nemesis, en van de rechtsgodin, Themis. De eerste was een kind van de nacht, de tweede een dochter van Ouranos (de hemel) en Gaia (de aarde). Hier is een akropolis; ten zuiden ervan bevinden zich, vlak naast elkaar, de ruïnes van twee Dorische tempels uit de 5e en de 4e eeuw v.C. (foto 2). De kleinste is de tempel van Themis, de grootste (foto 3) die van Nemesis.
foto 1: de drie pioniers van 1993 in het heiligdom van Ramnous (vlnr. Gilbert, Didier, Kris); de zee (de Golf van Euboia) is dichtbij.
foto 2: de twee tempels van Ramnous liggen vlak naast elkaar (links de tempel van Nemesis, rechts die van Themis).
foto 3: de ruïne van de tempel van Nemesis in Ramnous.
Een twintigtal kilometer ten Noorden van Thorikos, langs de Oostkust van Attica, ligt Brauron, het huidige Vravrona. Weinig bezocht, maar een bezoek overwaard! Hier bevindt zich namelijk het belangrijkste Artemisheiligdom van het vasteland. De Artemiscultuur werd hier ingevoerd door Orestes nadat hij zijn zuster Iphigineia terug had gebracht uit het verre Tauris, samen met een houten cultusbeeld van de godin. Orestes liet hier een tempel bouwen, waarin hij het beeld bewaarde. Tot aan het einde van haar dagen zou Iphigineia hier in dienst staan van Artemis, als dienares van de tempel. Haar graf (foto 1) bevindt zich hier overigens in de buurt van de tempelruïne. Van deze laatste zijn alleen de grondvesten overgebleven. Wel zijn een aantal zuilen bewaard van de stoas, die een grote hof omringen (foto 2). Hier hadden om de vier jaar de Brauroneia plaats: dat waren feesten waarbij jonge meisjes tussen de vijf en de tien jaar allerlei inwijdingsriten ondergingen en als berinnetjes verkleed dansten ter ere van de godin (foto 3). Sommigen onder hen bleven de godin tot aan hun huwelijk toegewijd, als tempeldienaressen. Wat betreft de oorsprong van de berinnenfeesten in Brauron tast men enigszins in het duister. Er wordt wel eens verteld dat ze zouden ingesteld zijn om verzoening af te smeken bij de godin Artemis, nadat iemand één van haar geliefde dieren, een berin, had gedood. Buiten de zuilengangen vinden we de overblijfselen van de kamers (foto 4) waarin de berinnetjes verbleven. De feesten kenden hun bloeitijd in de 5e en de 4e eeuw v.C. In de buurt van de tempelresten bevindt zich een heilige bron (foto 5) en een Byzantijns kerkje (foto 6).
Over Orestes die zijn zuster Iphigineia terughaalt uit Tauris, kunt u uitgebreid lezen op deze blog: verhalen nr. 125 (27.5.2009), nr. 126 (3.6.2009) en nr. 127 (10.6.2009).
foto 1: hier bevond zich het graf van Iphigineia.
foto 2: ruïnes van berinnenkamers rond door een zuilengang omringde hof, erachter de tempelruïne en een Byzantijns kerkje.
foto 3: hier dansten de berinnenmeisjes.
foto 4: rechts de door zuilengangen omgeven hof, daarrond de ruïnes van de berinnenkamers.
foto 5: bij de heilige bron.
foto 6: links grondvesten van de tempelruïne, rechts het Byzantijns kerkje.
We zetten onze reis verder langs de oostkust van Attica. Een tiental kilometer te noorden van Sounion ligt het mijnwerkersstadje Lavrion, waar Griekenland te allen tijde zijn zilver haalde. Even voorbij Lavrion houden we halt in het dorp Thorikos. Hier werden, op de hellingenvan de Velatouri- heuvel (cf. foto 1) ,belangrijke opgravingen gedaan, voornamelijk door de archeologische faculteit van de Gentse universiteit. Er werd een theater opgegraven dat dateert uit de vierde eeuw v.C. Het theater (cf. foto 2) is ellipsvormig en dus niet rond zoals we dat van een antiek theater gewend zijn. Vlakbij het theater was ook een tempel, gewijd aan de god Dionysos (cf. foto 4) : delen van de grondvesten zijn teruggevonden. Verder werden hier talrijke graven en ruïnes van gebouwen blootgelegd, uit de klassieke (4e en 5e eeuw v.C.), de archaïsche (6e en 7e eeuw v.C.) en de geometrische (8e- 11e eeuw v.C.) tijd. Hier in Thorikos regeerde in de antieke tijd koning Kephalos. Hij was gehuwd met Prokris, een dochter van de Atheense koning Erechtheus. Omdat Prokris hem één enkele maal ontrouw was geweest Kephalos had het dan nog zelf uitgelokt werd ze door haar echtgenoot verbannen. Prokris kwam op het eiland Kretaterecht, waar koning Minos zich over haar ontfermde en haar één van zijn beste jachthonden en een nooit falende werpspies ten geschenke gaf. Later, toen Kefalos zich weer met zijn echtgenote verzoend had, kreeg hij van haar de hond en de speer. Op een kwade dag was hij daarmee op hertenjacht getrokken in de bossen van Thorikos. Vermoeid rustte hij uit terwijl Zephyros, de westenwind, hem koelte toewuifde en zachtjes toefluisterde, toen hij een geritsel achter zich hoorde. Het was Prokris die in een jaloerse bui haar man gevolgd was. Denkende dat een wild dier hem besloop, sllingerde Kephalos zijn nooit falende speer in haar richting en doodde aldus zijn vrouw. Zo groot was zijn wanhoop dat hij met de speer zijn eigen hart doorboorde.
foto 1: theaterruïne, op een helling van de Velatouri-heuvel.
foto 2: het theater van Thorikos.
foto 3: Didier luistert aandachtig naar het verhaal van Kefalos en Prokris (misschien heeft dit drama zich wel afgespeeld in de struiken op de helling...)
foto 4: in de achtergrond de tempel van Dionysos (naast het theater op de voorgrond).
De luchthaven van Athene is het vertrekpunt van onze reis. Via een weg die loopt langs de kust van de Saronische Golf (de zogenaamde Apollokust, of Griekse rivièra) begeven we ons naar Kaap Sounion, het meest zuidelijk punt van het schiereiland Attica, op een zeventigtal kilometer van Athene. Deze Kaap is een 60 à 70 meter hoge, boven de zeespiegel uitstekende rots, waar bovenop een tempel staat, gewijd aan Poseidon, de god van de zee.De inwoners van Attica hadden de tempel in de eerste plaats gebouwd om zich met de god te verzoenen. Deze was immers in hevige toorn ontstoken toen de inwoners van Athene niet hem doch wel de godin Athena hadden verkozen tot schutspatroon van de stad. In zijn woede had hij zelfs zijn drietand doorheen de Akropolisrots geslingerd, waardoor heel Attica beefde van schrik. Teneinde de god weer gunstig te stemmen bouwden de Grieken hier dus een tempel, die gedurende vele eeuwen hét symbool zou zijn voor Attica en een baken voor de talrijke schepen die vanuit de Egeïsche Zee de Saronische Golf binnenvoeren.
(over de strijd tussen Athena en Poseidon om de gunst van de stad Athene kunt u meer lezen op deze blog, onder de titel "Athena opgestegen uit het hoofd van Zeus" d.d. 28.5.2007)
Enkele kilometers vóór we Sounion bereiken, zien we de kaap met de tempel opdoemen (zie foto 1). Hij werd gebouwd rond het midden van de 5e eeuw v.C., in opdracht van de grote Atheense leider Perikles. Hij nam de plaats in van een andere Poseidon-tempel, die een eeuw vroeger gebouwd was en rond 480 v.C. door de Perzen werd verwoest. Deze nieuwe tempel rust op een stylobaat van 31 x 13,5 m. Het is een peripteros, t.t.z. een tempel die rondom omgeven is door een zuilengang. Er waren 34 uitwendige zuilen (6 x 13), waarvan er nog ongeveer de helft rechtop staan of althans weder opgebouwd werden (zie foto 2). Het zijn Dorische zuilen van ongeveer zes meter hoog en met een diameter van één meter. Ze bestaan uit wit marmer uit de streek. Dat marmer bevat weinig ijzeroxyde, zodat ze meer onderhevig zijn aan erosie doch weinig of niet aan de okergele verkleuring die wij zien bij o.a. de gebouwen op de Akropolis van Athene. Typisch voor de zuilen is verder dat ze slechts zestien canneluren bevatten i.p.v. de klassieke twintig; hierdoor lijken ze enigszins slanker en sierlijker. De resterende zuilen dragen nog een architraaf (draagbalk). Er zijn ook nog resten van de inwendige tempel. Nog te vermelden dat de Poseidon-tempel van Kaap Sounion een schitterende aanblik geeft bij zonsondergang (foto 3).Ook voor Theseus, de belangrijkste held van Attica, moet deze kaap met de tempel, een belangrijk baken geweest zijn, toen hij terugkeerde van Kreta, alwaar hij de vreselijke Minotauros had gedood. Om dit te gedenken beelden we, in de nabijheid van de tempel, het gevecht uit tussen de jonge Theseus en de Minotauros (foto 4).
(over Theseus en Minotaurus kunt u lezen op deze blog, onder de titel "Theseus overwint Minotauros" d.d. 28.1.2008)
De foto's van de godenloop zijn zeldzaam (goden laten zich niet gemakkelijk fotograferen). We hebben er niettemin vier op de kop kunnen tikken: 1/ Athena heeft zopas Apollo een fatale steekwonde toegebracht en ze stevent als overwinnaar op de eindmeet af. 2/ Apollo strompelt zwaargewond naar de eindmeet (uit het boek "Grijslokes Olympiade", 1997). 3/ Apollo legt een lauwerkrans om de hals van de eerste sterveling; zijn linkerhand is rood van het bloed. 4/ Athena poseert naast de eerste sterfelijke vrouw (uit "Grijslokes Olympiade")
Zeus had zijn twee meest geliefde kinderen naar Grijsloke gestuurd: Apollo en Athena. Op 31 augustus stonden beiden aan de start van de 7 km-wedstrijd, met de respectievelijke borstnummers 1998 en 1999. Apollo in zijn gouden kleed, met lier en boog en pijlenkoker. Athena in volle wapenrusting, gehelmd, met schild en speer en op de borst de kop van Medusa.
Goden zijn geen partij voor de mensen. Amper tien minuten na het startschot verscheen Athena reeds in de laatste rechte lijn die leidt naar de aankomst, dáár had Apollo zowat vijftig meter achterstand. De eerste stervelingen volgden op vele minuten Er ging een schokgolf doorheen de massa toeschouwers aan de aankomst. Er was ongeloof.
En óf het spannend werd! Apollo naderde immers zienderogen op zijn tegenstandster. Toen hij, op amper een paar honderd meter vóór de aankomst, Athena dreigde in te halen, deed zij met haar speer de zonnegod struikelen, hetgeen haar weer een tiental meters voorsprong opleverde. Apollo aarzelde nu niet meer om ook zíjn wapen te gebruiken. Lopende nam de van-verre-treffende een pijl uit zijn koker en spande de boog. Athena werd in de rug getroffen. Ze slaakte een door merg en been snijdende schreeuw, deinsde even achteruit, zag hoe Apollo haar voorbijsnelde
Hoewel gewond waar zij gewond was vertoonde haar wit kleed een grote rode vlek herpakte ze zich vliegensvlug, zoals alleen goden dat kunnen. Terwijl Apollo, zegezeker en triomfantelijk zwaaiend met zijn boog, op de eindmeet afstevende, voelde hij opeens de scherpe punt van Athenas speer, die zijn hals doorboorde. Apollo stuikte nu zwaar gewond ten gronde. En weer stroomde het bloed de Grijslokeberg naar beneden, zoals in de tijd van de messenvechters
Het publiek sidderde. Athena zegevierde. En niemand die er ook maar over dacht haar te diskwalificeren, want dat weet men in Grijsloke ondertussen wel: de goden strijden met ál hun middelen en ze hebben hun eigen wetten.
Een sterveling zou het niet overleefd hebben. Apollo echter krabbelde overeind, briesend als een leeuw van woede en pijn, aanroepend zijn vader Zeus en verwensingen uitend aan het adres van zijn halfzuster Athena. Strompelend en uitgeput door het overvloedig bloedverlies, kwam hij over de finish, met een achterstand van hooguit twintig seconden. Beide goden werden in dezelfde hulde betrokken; beiden kregen een grote lauwerkrans. De verblufte toeschouwers keken al uit naar de strijd die de stervelingen te leveren hadden, op minuten achterstand.
(komende week verschijnen op deze blog een paar fotos van Grijslokes godenloop, alsook een paar nabeschouwingen)
De ontstaansgeschiedenis van de Panatheneïsche Spelen.
De stichter van de Panatheneïsche Spelen was Erichtonios, de legendarische koning van Athene. Erichtonios was een kind van de aardgodin Gaia en van de god Hephaistos. Het zaad van de god van de smeden was in de aarde terechtgekomen na een onhandige en mislukte poging om zijn halfzuster Athena te verkrachten. Er wordt beweerd dat een stamp van Athena tegen Hephaistos onderbuik de zaadlozing heeft veroorzaakt, zodat terecht kan gezegd worden dat Athena de hand zeg maar: de voet heeft gehad in het ontstaan van Erichtonios. Het kind had een slangenstaart en Gaia schonk het aan Athena omdat zij tenslotte degene was die door Hephaistos als de moeder was bedoeld (deze geschiedenis wordt uitgebreid verteld in verhaal nr. 5). Met zeer veel toewijding bemoeide Athena zich met Erichtonios opvoeding, alsof het haar bloedeigen kind was. Deze Erichtonios werd later koning van Athene. Hij verfraaide de stad en met de hulp van de godin bouwde hij de eerste renwagen en bracht hij de mensen bij hoe ze zilver moesten bewerken en munten slaan. Het mooiste geschenk echter dat hij de stad Athene schonk, waren de grootse feesten ter ere van de godin: de Panathenaien. Deze feesten werden rond het midden van de 6e eeuw v.C., onder de tiran Peisistratos, hervormd en voortaan gehouden om de vier jaar, in de periode juli-augustus. De festiviteiten duurden verscheidene dagen. Ze bestonden in hoofdzaak uit allerlei ceremoniën ter ere van de godin Athena (processie, offerplechtigheden) alsook wedstrijden (de Panatheneïsche Spelen). Deze laatste bestonden uit lopen, hoog- en verspringen, discuswerpen, worstelen en boksen. Er waren ook paardenwedstrijden alsook wedstrijden in muziek, zang en dans. Voor de winnaars was er een olijfkrans, maar ook geldprijzen en waardevolle prijzen in natura.
(deze medaille werd uitgereikt aan alle finishers van Dwars door Grijsloke 1995)
De medaille stelt de godin Pallas Athena voor, beschermgodin van de stad Athene. De jonge godin staat erop afgebeeld, in de palaistra, als patrones van de competitiesport, leunend op haar speer en met op het hoofd de bekende helm. Dit beeld, 45 cm hoog, van de nadenkende, melancholische godin, werd in 1888 gevonden op de Akropolis: een reliefsteen uit Parisch marmer. Het bevindt zich thans in het Akropolismuseum van Athene.
In Athene werden ter ere van de godin jaarlijks belangrijke feesten gehouden, de Panathenaien, alsook Spelen (zij het geen Panhelleense), nl. de Panatheneische Spelen. In deze stad evenwel werden in 1896 de eerste moderne Olympische Spelen gehouden, in een prachtig marmeren stadion dat voor die gelegenheid werd opgericht, op de plaats waar in de klassieke tijd de Panatheneische Spelen werden gehouden. In welke mate de Spelen uiteindelijk de hele wereld veroverd hebben, is genoegzaam bekend
Deze medaille bevat in de rand twee symbolen, die de overgang naar de moderne Spelen verbeelden:
(1) De vijf Olympische ringen, die oorspronkelijk de vijf disciplines symboliseren waaruit bij de oude Grieken de Olympische vijfkamp bestond (lopen, discuswerpen, speerwerpen, vérspringen en worstelen), maar ook wel aanzien worden als symbool voor de vijf werelddelen en voor de vijf kalenderjaren die de periode tussen twee opeenvolgende Olympische Spelen bestrijkt.
(2) De fakkel, waarmee om de vier jaar het Olympisch vuur overgebracht wordt van Olympia naar de plaats waar de Spelen gehouden worden.
Na de dood van koning Oidipous volgde zijn zoon Etheokles hem op als heerser over de stad Thebe. Dezes broer Polyneikes, die vond dat hij evenveel rechten op de troon kon laten gelden als Etheokles, verzamelde zes dappere helden uit de streek van Argos rond zich, en samen trokken deze Zeven, aan het hoofd van een klein leger, op tegen Thebe (zie verhaal nr. 34). De tocht van de Zeven tegen Thebe liep over Nemea. Aan de kant van de weg zagen ze daar een jonge vrouw. het was Hypsipyle, gewezen koningin van Lemnos, naar Nemea verbannen (zie verhaal nr. 48), waar ze als kindermeisje in dienst stond van koning Lykourgos. Ze droeg s konings zoon, de jonge prins Opheltes, die aan haar zorgen was toevertrouwd, in de armen. Eén van de krijgers met name Amphiaraos vroeg haar of er in de buurt een bron was om hun dorst te lessen. Bereidwillig zette Hypsipyle het kind neer in het gras en toonde de mannen de weg naar een heldere waterbron. Heel even slechts had ze het kind uit het oog verloren want de bron was vlakbij doch in die korte tijdspanne was een slang het prinsje genaderd, had het in de wurggreep genomen en doodgebeten (deze geschiedenis wordt uitgebreid verteld in verhaal nr. 35).
Amphiaraos, die zichzelf verantwoordelijk achtte voor dit drama, organiseerde rouwplechtigheden voor Opheltes en liet deze gepaard gaan met Spelen, alzo de woede van Lykourgos koelend en het leven van de hulpvaardige Hypsipyle sparend. Dit was de oorsprong van de Nemeische Spelen. Deze Spelen waren dus ingesteld door Amphiaraos en ter ere van Zeus, om bij de oppergod verzoening af te smeken voor deze zware onoplettendheid, die tot de dood van Opheltes had geleid. De Spelen zouden uitgroeien tot een tweejaarlijks evenement: ze grepen plaats het jaar na de Olympische Spelen en het jaar voor de volgende Olympische Spelen. De beroemdste atleten namen eraan deel. Nooit zouden ze hun rouwkarakter verliezen: steeds liepen de scheidsrechters in rouwkleren gehuld en van muziekwedstrijden is er in Nemea nooit sprake geweest.
t Was enige tijd later de Nemeische Spelen stonden nog in hun kinderschoenen dat een reusachtige leeuw de streek van Nemea terroriseerde door mensen en vee te doden. Het eerste van de beroemde twaalf werken van Herakles bestond erin die leeuw te doden (zie verhaal nr. 39). Het geweldige beest bleek bestand te zijn tegen de pijlen van Herakles. Daarom joeg de held hem in zijn hol en ging hem daar te lijf met zijn fabelachtige spierkracht. Na de leeuw gewurgd te hebben, begaf hij zich naar de aan gang zijnde Spelen van Nemea. De inwoners van de stad huldigden hem als held en bevrijder. De Nemeische Spelen zouden voortaan ook de Spelen van Herakles zijn
(deze medaille werd uitgereikt aan alle finishers van Dwars door Grijsloke, anno 1994)
Model voor deze medaille is het beeld van Herakles dat de oostelijke gevel van de Aphaia-tempel op het eiland Aigina sierde. Het dateert van omstreeks 485 v.C. en het bevindt zich thans in Muenchen, in de Glyptotheek. Het is 64 cm. hoog en vervaardigd uit Parisch marmer. het stelt de held voor in half gehurkte, half geknielde houding, terwijl hij zijn boog spant tegen de Stymphalische vogels, bij het zesde van zijn beroemde Twaalf Werken. Dit was de boog zonder dewelke de Grieken de oorlog tegen Troje nooit hadden kunnen winnen.
Op Herakles hoofd bevindt zich de kop van de leeuw die hij, toen hij nog een knaap was, doodde op de Kithaironberg.
In de rand (1) wordt het prinsje Opheltes afgebeeld, zoontje van de Nemeische koning Lykourgos, dat doodgebeten werd door een slang en te wiens nagedachtenis de Nemeische Spelen typische rouwspelen werden ingesteld door de Argivische waarzegger-held Amphiaraos, één van de Zeven tegen Thebe. Pas later kwamen de Spelen in het teken van Herakles te staan.
Zeus was verliefd op zijn nicht Leto. Teneinde deze affaire voor zijn echtgenote Hera verborgen te houden veranderde hij zichzelf en zijn geliefde nicht in een kwartel. Leto werd zwanger. Hera had ondertussen alles al lang in de gaten en zij gaf de slang Pythoon, die een zoon was van moeder Aarde, opdracht Leto te achtervolgen doorheen heel Griekenland, opdat zij nergens een plaatsje zou kunnen vinden om in rust en vrede te baren. uiteindelijk kwam Leto, nog steeds in de gedaante van een kwartel, in de zee terecht, zoekend naar een eiland waar vze haar kinderen ze was immers zwanger van een tweeling zou kunnen ter wereld brengen. maar geen enkel eiland wilde haar opnemen, uit schrik voor Hera. uiteindelijk kreeg ze toch gastvrijheid op een klein drijvend eilandje: Delos.
De god Poseidon bleef niet ongevoelig voor de daad van menslievendheid vanwege het kleine eilandje en als dank ankerde hij Delos met zijn drietand vast aan de zeebodem, opdat het voortaan niet langer zou hoeven te zwerven over de wateren. Leto had ondertussen haar normale gedaante teruggekregen, maar Hera onttrok haar aan de aandacht van Eileithuia, de helpster in barensnood. En zo duurden de weeën van Leto negen lange dagen tot Zeus uiteindelijk zijn dochter Iris naar Eileithuia stuurde teneinde haar naar Delos te brengen. Zo geschiedde, en tegen het einde van de negende dag baarde Leto, in de schaduw van een dadelpalm, haar tweeling, Artemis en Apollo. Toen deze laatste ter wereld kwam, spreidde een gouden zonnegloed zich over Delos. Een nieuwe god was geboren. De godin Themis bracht het kind goddelijke drank en dito voedsel: nectar en ambrozijn daarvan groeien goden snel! En zo kwam het dat Apollo, de vierde dag na zijn geboorte reeds, pijl en boog nam en zich naar Centraal-Griekenland begaf om er de slang Pythoon te doden, die zijn moeder Leto het leven zo zuur had gemaakt. Hij vond de slang op de flanken van de Parnassosberg, doch Pythoon slaagde er nog in te vluchten naar Delphi, de oralelplaats van zijn moeder Gaia. In Delphi, aan de rand van een rotsspleet en in de nabijheid van een heilige bron, schoot Apollo de slang dood met één van zijn nooit falende pijlen. Maar Gaia, de grote aardgodin, klaagde deze moord op haar zoon aan bij de oppergod. Teneinde de toorn van Zeus af te wenden, stichtte Apollo in Delphi, in de buurt van de orakelplaats, de Pythische Spelen, ter nagedachtenis van Pythoon. Terzelfdertijd maakte Apollo zich meester van het orakel en hij verkondigde dat hij door middel van dit orakel te allen tijde de wil van zijn vader zou kenbaar maken.
Wie stuurt een tekening? i.v.m. één van deze mythologische verhalen... ... naar kris.vansteenbrugge@skynet.be De mooiste worden gepubliceerd. Vermeld je naam en die van je school+klas.
Gilbert op de "heuvel van Gla", binnen de muren, links de aardeweg
Eén van de ingangspoorten van de burcht.
foto 5: bij de heilige bron.
foto 1
foto 2
foto 3
foto 4
