Al ik niet had moeten pissen, was ik met een prins getrouwd XML:NAMESPACE PREFIX = O />

 
Zo ging mijn droom:

Ik besluit mijn goede vriend Floriaan te gaan bezoeken op zijn kot. Ik ben in de juiste straat dus liep naar zijn deur en klopte aan. Het was een soort van metalen garagedeur (zoals die in Peru nogal veel voorkomen). Barbara doet open. Ik zie een lange, rommelige hal.  Virginie is er ook. ‘ Floriaans kot is op het einde van de gang’ zegt één van de 2 meisjes. Als ik naar zijn kamer toeloop doet Floriaan open, begroet me en laat me binnen. Het is er zo rommelig, je kan er zitten noch staan. ‘Laten we hier weggaan’ zegt Floriaan daarom. We verlaten het huis via de garagepoort van de eigenaar. Daar begint het eigenlijke, verdraaide verhaal. Er zijn, ter bediening van de garagepoort, namelijk 3 knoppen. Een groene, een gele en een rode. Niet wetend hoe het ding te bedienen beslissen we de rode knop in te drukken. Een alarm begint te loeien. Eerst stil, maar dan steeds harder. Dit mede omdat we in een poging het alarm te stoppen opnieuw op de rode knop drukken, met het omgekeerde effect tot gevolg. Uiteindelijk druk ik de groene knop in en de garagepoort gaat open. ‘Laten we weglopen’ zegt Floriaan, en we doen dit al luidop lachend. De huisbaas zou nooit weten dat het alarm onze schuld was, toch?

Terwijl we liepen zien we drie meisje zitten op een stenen muurtje. Enthousiast willen we hen vertellen wat er gebeurd is, maar toen ik de schouder van één van de drie meisjes aanraakte, zie ik dat het meisjes waren die ook op Floriaans kot leven. We lopen dus maar zonder verder iets tegen hen te zeggen door. Opeens zien we echter dat we rapper moeten lopen. We worden namelijk achtervolgt door brandweermannen. Ze roepen ons op te stoppen en onze verantwoordelijkheid op te nemen. We besluiten niet te luisteren en verder te vluchten. Echter, de brandweermannen blijken (zelfs met brandweeruniform) snellere lopers dan ons. Ik beland plat op de grond onder drie mannen in uniform. Floriaan onder twee. ‘Nu hebben we jullie’ schreeuw één van de mannen. ‘Hebben jullie enig idee wat jullie veroorzaakt hebben?’.

We kunnen ons echter verassend gemakkelijk vanonder de mannen weg worstelen en beginnen opnieuw te lopen. Ook de politie achtervolgt ons nu. (Vreemd genoeg zijn er enkel vrouwelijke agenten.) Ik zie een panoramashot van het gebeuren: Floriaan en mij op kop, daarna twee groepen brandweermannen (één van 3 en één van 2) vervolgd door een groep rennende vrouwelijk agentes. we slaan een straat in waar een marathon aan de gang is en proberen tussen de deelnemers te verdwijnen.  We worden echter gevat door (vrouwelijke) agentes te paard. Achterop op een paard zittend krijg ik een tirade van beschuldigingen over me heen en wordt gewaarschuwd voor de gevolgen. Opeens gaat het echter bergafwaarts. De hoofdagente (die voorop op hetzelfde paard als ik zit) begint te schreeuwen: ‘ga niet bergafwaarts, dat ik gevaarlijk.’ De medeagentes luisteren echter niet. ‘Waarom niet bergafwaarts?’ vraag ik aan de agente. ‘Dat staat garant voor bloed, antwoordt ze’. En zo geschiedde. Terwijl mijn paard in draf gaat en iedereen voorbij steekt, ten doel de anderen tegen te houden, vallen de eerste drie ruiters en paarden.  Ik spring van het paard en schiet ter hulp. (De scène herinnert me sterk aan de keer dat Berre van zijn mountainbike stortte.)

Nog voor ik de eerste mijn arm aanbied, merk ik dat de derde agente ongelooflijk sexy is. Ze draagt geen uniform, maar een topje, een kort rokje en een paar cowboy-laarzen. Ik wil eigenlijk alleen nog maar hààr helpen. Ik kan echter niet zomaar voorbij de eerste lopen en hielp die recht. De tweede ligt iets meer naar rechts op de straat, dus die kan ik gelukkig negeren. Ik arriveer aan de sexy agente en help haar ook recht. Ze bedankt me met  een sexy glimlach, zoals in de reclamespotjes. Ik maak echter ook van de gelegenheid gebruik om opnieuw te vluchten (vraag me niet waar Floriaan is op dit moment). Ik loop nu niet alleen meer om te vluchten, maar ook omdat ik wel graag die marathon wil winnen. Ik besef trouwens dat ik voor de enige keer in mijn leven kans heb om zoiets te winnen, dankzij de lift die ik van de politie de paard kreeg. Aan de finish van de wedstrijd staat een houten zwembad, als een reusachtige hot-tub. Daar moeten we 2 keer omheen lopen in de ene richting en één keer in de andere richting, waarna we het bad induiken. Deze vreemde spelregels hebben natuurlijk heel wat gedram tot gevolg. Ik slaag erin als derde het zwembad in te duiken. Eens het bad vol is roept en dame door de microfoon de winnaars af: ‘eerste plaats: nummer acht’ (nummer acht beklimt met een brede glimlach de ladder die uit het zwembad steekt.) ‘tweede plaats: nummer vijf’ (ook nummer vijf beklimt in triomf de ladder) ‘en de derde plaats: nummer…’ (hier roept de dame mijn rugnummer af, hoewel ik er helemaal geen heb, als gevolg van het feit dat ik niet ingeschreven ben.) Ik beklim echter ook trots de ladder. Als de drie winnaars begroeten we de toeschouwers. De omroepster wil doorgaan met praten, maar wordt onderbroken. ‘Jij kunt niet winnen,’ schreeuwt de hoofdagente vanuit het publiek ‘want je bent onder arrest voor…’

FLASH

Opeens ben ik gered. Ik bevindt mijn in een luchtschip, een soort zeppelin naar het model van het ‘bliksemvissers- /piratenschip’ uit de film ‘Stardust’. Op het nippertje ontsnapte ik dus aan arrestatie. We vliegen boven de Noord-Amerikaanse woestijn. Dit om Amerikanen te kunnen bespioneren, wat de favoriete bezigheid is van de bewoners van het schip. De crew bestaat uit: 2 prinsen van een andere wereld (één ervan is de kapitein) en een Amerikaans gezin. Deze telt een dochter van 17, een zoon van 8 en moeder. Deze laatste is echter volledig naakt  ‘from the waist up’, een detail dat ik bemerk wanneer ze ‘american couckies’ (vers uit de oven) serveert, en haar borsten bijna in mijn gezicht gedrukt worden. De kinderen voelen zich er een beetje vreemd bij dat hun moeder er zo bij loopt, maar besluiten toch maar zich te proberen amuseren. Ze gebruiken magie om een soort levende pop te maken met een enorme verrekijker (zo één in cilindervorm die kapiteins gebruiken). Zo kan deze Amerikanen bespioneren als de rest van de crew even geen tijd heeft.

Ik vraag waar het toilet is, maar niemand schijnt het te weten. ‘Daar ergens’ zegt de dochter, wijzend naar een deur. Voor ik kan gaan verliezen we echter zeer snel hoogte. Ik kijk naar buiten en zie ons bijna neerstorten op een heuvel. Het blijkt de schuld te zijn van de broer van de twee prinsen, een donkere prins die van op afstand zijn magie gebruikt om ons schip te saboteren en een gesprek aan te vragen. ‘We moeten met hem praten’ beslissen de twee prinsen aan boord. Ook die gebeurt via magie. De prinsen reflecteren elk de helft van hun gezicht in een magische tweedelige spiegel, zodanig dat het beeld van één gezicht gevormd wordt. Op die plek verschijnt het gezicht van de derde, donkere prins. Ze praten wat (ik luister niet, want moet naar het toilet) tot het gesprek escaleert. ‘Ik denk dat je nu zelf machtiger bent dan moeder en vader’ zegt één van de twee prinsen tot de derde ‘wat zeg je? Moeder en vader zijn koningin en koning!’ reageert de derde prins. ‘Ja, maar toch denk ik dat je machtiger bent dan hen, met al je magie.’ wordt er geantwoord. Daarop lacht de prins in de spiegel wreed, knielt voorover tot een bol en begint te gloeien. Als hij uit beeld verdwijnt besef ik dat hij teleporteert! Hij verschijnt een moment later op het schip en verklaart met krachtige stem : ‘door wat deze verrader gedaan heeft behoort hij mij toe’ (spreekt hij ook over de rode knop in de garage???) ‘ Hij zal mij huwen en ik zal koning zijn!’. ‘Wauw!’ schreeuwt de dochter uit het Amerikaans gezin ‘dan kun je de andere prinsen straffen met vreselijke pijnen!’.’ Laten we liever focussen op het huwelijk’ reageert één van de twee goede prinsen echter ‘maak de ceremoniële huwelijks thee!’ Ik ben een beetje bang, maar besef dan dat een huwelijk met ceremoniële thee geen pijn zal doen.

 Alles kan mij echter niet veel meer schelen omdat ik nu echt naar het wc moet. Bijna beslis ik uit het raam van de luchtballon te pissen, als ik opeens uit de wereld wordt gerukt. Even voel ik iets onbeschrijfelijk terwijl ik tussen 2 werelden reis en kom opnieuw in de onze terecht. Ik open mijn ogen en zie dat ik in bed lig. Mijn kamer in het ‘casa del sol’ ziet eruit als altijd en een seconde later herinner ik mij alles wat er gebeurt is. Daarna sta ik op, want ik moet ècht wel dringend naar het wc.