Vanochtend dus vol moed en Br zonder pijn aan de laatste etappe begonnen. Het heeft heel de weg geregend en toch was het niet koud, integendeel kregen we het na enkele klimmetjes te warm en trokken onze fleece uit zodar we in onze t-shirt en met de paraplu in het prachtige landschap wandelden. In een onooglijk dorpje konden we koffiekoeken kopen voor 's middags, de enige bar was open en we genoten van een lekkere koffie. De rest van de wandeling was tamelijk vlak maar de laatste 3 km moesten we nog 250 m dalen en dit door steile'gorges'  tot we reeds om 14 u in het prachtige maar helaas regenachtige Conques arriveerden, onze eindbestemming waarvan ik een paar keer gedacht had het nooit te zullen halen met zijn beidjes.

Een hele dikke proficiat aan Brigitte die ondanks de pijn van de blaren toch doorgezet heeft en de laatste 2 etappes tot een goed einde bracht.

Waar ze eerst sprak van nooit meer te wandelen begon ze nu zelfs al dingen aan te halen die we volgend jaar beter moeten aanpakken zoals het vervoer van bagage en dergelijke.

Dat belooft, het was in elk geval een prachtig avontuur, een aanrader voor iedereen die graag wandelt en een uitstekende manier om alles eens op een rijtje te zetten en te relativeren en ook te beseffen hoe gelukkig en dankbaar mogen zijn over een goede fysieke en mentale gezondheid te beschikken...

De weergoden waren ons iets minder gezind en we konden voor het eerst onze regenjasjes aantrekken. Spoedig begon het hevig te donderen en te regenen, door het klimwerk warm gekregen besloten we tussen de vlagen telkens de jasjes uit te doen doordat de regen eigenlijk nog meeviel; zo hebben we heel de tijd van kledij verwisseld. Toen we onszelf eens bekeken stelden we tot onze verbazing vast dat we volledig in de Belgische kleuren waren. Toen we daarvan een selfie wilden maken besloot een bevallige voorbijgangster die ons zag sukkelen ons een handje te helpen en ons te "trekken".

Weinig te vertellen over de wandeling zelf die door de mooie vallei van de Lot liep. Plots kwamen we voorbij een hoopje rotsjes dat duidelijk als zitplaats gediend had; een vrouw van ik schat vooraan in de zeventig kwam nader en vertelde ons dat vele pelgrims bloemen die ze langs de weg hadden geplukt plantten in de groene emmer die daar stond en elke dag bracht zij een fles water naar de plaats zodat de voorbijkomende pelgrims de bloemen konden water geven. Het was een heilige plaats voor haar want haar in 2008 overleden vader had daar jarenlang elke dag gezeten om de pelgrims op te wachten om naar hun verhalen te luisteren. De foto die er hing bleek de laatste van hem te zijn en was genomen door een vrouw die de foto dan opstuurde. Op de vraag of wij ge!ovig waren antwoordden we negatief en toch maande ze ons aan even mee te komen naar haar auto. We kregen elk een klein wit zakdoekje dat in Italie was gewijd en dat ons en onze familie moest beschermen tegen allerlei onheil. Ze vroeg om een kus en iedereen werd emotioneel, de een al wat meer dan de andere...

We namen de tissues dankbaar in ontvangst en beloofden er goed voor te zorgen.

Nog anderhalf uur stappen en we kwamen in het piepkleine Golinhac. In het enig restaurant aten we een heel lekkere pastasalade voor 7,5 euro en dan zochten we onze slaapplaats op : la Landelle, helemaal bovenaan het dorp en uitgebaat door een  Vlaamse dierenarts en zijn Nederlandse vrouw. 

Morgen vatten wij met veel moed maar ook enigzins  opgelucht de laatste etappe aan, we beginnen ook onze kindjes te missen voor wie we de zakdoekjes gekregen hebben...