Jou vertel ik alles ! Names have been changed to protect... ME ! :-)
13-06-2019
De fuif waar we niet naar toe zouden gaan
De Fuif om Karo door te spoelen was er eentje om niet snel te vergeten. Ik vond echt niemand die meeging naar de fuif, dat begon al goed. Ik had iedereen afgebeld en niks. Plots belde mijn buurmeisje of ik plannen had. Kortom, ze wilde die fuif gaan en had ook niemand om mee binnen gaan. Eens we binnen waren kwamen we beide mensen tegen die we kenden en zo startte de avond. Het was erg warm en druk en veel mooi volk. Ik keek wat rond en zag een meid die er wel erg jong uit zag, maar zo schattig en goed voorzien. Amaai ! Onze blikken kruisten elkaar vaak en soms keken we wat langer in elkaars richting. Toen de slows begonnen had ik al mijn moed bij elkaar en stapte op het groepje af waar ze bij stond. Door slowtime was er een grote verplaatsing van volk en toen ik bij het groepje meiden kwam, keek ik verbaast op toen bleek dat ze er niet meer stond. Ik informeerde naar dat meisje dat er daarnet nog bij stond. Blijkbaar was ze mijn kan uit gekomen, want ze wilde absolute mij leren kennen. Met enige vertraging nam ik haar dan toch vast en begonnen we te dansen. Ik vroeg wat essentiële informatie, zoals haar naam, leeftijd en of ze single was. Ahja, en van waar ze afkomstig was. Ze noemde Christel en was van hetzelfde dorp als Karo... Mijn verbazing was groot toen bleek dat ze maar een half jaartje jonger was. Wauw , dat had ik nooit verwacht. We praatte de ganse nummers door. Het klikte super goed. Na het slowen vroeg ik of ik bij haar mocht blijven, wat ze beantwoorde met een heel uitbundige en duidelijk: Ja!! Oh ja, ze had geen lief meer. Pas een week definitief uit. We zochten ons een knus hoekje in de tent waar ze in mijn schoot kwam zitten en ik mijn armen om haar heen sloeg. Ze vertelde nog dat ze eerst niet naar de fuif wilde komen, omdat haar hoofd er niet naar stond, maar dat ze nu blij was dat haar vriendinnen haar hadden meegesleurd. We wisselde telefoonnummers en spraken af om zondags naar de cinema te gaan. We spraken via de telefoon plaats en uur af. Ik stelde me wat strategisch op, zodat ik nog kon vluchten als de drank mijn zicht zo erg vertroebeld had. Plots herkende ik een lief snoetje dat een beetje zenuwachtig rond keek toen ze de hoek om kwam. Ik liet haar een beetje sterven en draaide me dan om. Bingo! Ze zag er in daglicht nog beter uit. Ik vroeg voor alle veiligheid of zij ook nog overtuigd was. Gelukkig wel. We kozen een film en genoten in stilte. Toen het pauze was, begon er een spraakwaterval van 15 min. Na de film werd ze dadelijk opgehaald, maar we beloofden dat we later op de avond zouden telefoneren. We belde nog zeker 2 uren en hadden nog het gevoel dat er nog zo veel moest verteld worden. Dat belooft !