Vandaag een halve rustdag. Slechts 20 km wandelen. We hadden immers besloten om niet tot Compostela te gaan, omdat in Santiago nu het 'grootfeest' plaatsvindt: teveel toeristen en teveel pelgrims die dat wierookvat willen zien bengelen. Maandag zou het er rustiger moeten zijn. We probeerden anderhalf uur langer te slapen, maar het geroezemoes en het gestommel van onze buren, die wel heel vroeg in 'Santiago de Compostela' wilden geraken hield ons toch wakker. Koppig bleven we toch liggen tot de wekker afliep. We dachten de laatste te zijn, er waren nog twee anderen die het nog langer volhielden.
Toen we wilden vertrekken ontdekte Roland tijdens de check-up van de handbagage dat zijn GSM mankeerde. Terug naar binnen gegaan, maar nergens te vinden. Uiteindelijk de rugzak ondersteboven gekeerd en zijn mobieltje gevonden bij de verse kledij, die hij gisteren had uitgewassen. We vertrokken in alle rust langs een paadje door een eucalyptusbos met heel hoge, smalle bomen. We passeerden twee dorpjes waar we niets te eten noch te drinken vonden, en in het volgende dorpje met de naam: 'Lavacolla' liepen we de bar bijna voorbij. Vermoeidheid? Slecht zichtbaar? Ik weet het niet. Misschien hebben we wel te lang geslapen vandaag?
In elk geval in 'Lavacolla' kochten we een bocadillo en een koffie. Ook daar zagen we een horreo. Dat is een bovengronds opslaghuisje voor maïs of andere graansoorten, zodat het tijdens het drogen gevrijwaard blijven van ongedierte. Soms zitten er echt mooie exemplaren tussen, typisch voor 'Galicië'.
Vanuit 'Lavacolla' hadden we nog een zestal kilometers voor de boeg. Onderweg haalden we twee Koreaanse meisjes in. We raakten aan de praat, en het bleek dat ze volgende week naar België zouden komen voor een herdenking in 'Banneux'. Zeer vriendelijke dames. Ondertussen kwam ons einddoel in zicht: 'Monte de Gozo' (354 m) waar een standbeeld staat in het kader van een pauselijk bezoek uit 1993 aan een centrum dat hier speciaal werd opgericht op 4 km van 'Santiago de Compostela'.
Na een douche in de refuge kwamen we Kathy, onze Poolse vriendin tegen in de bar. Het was een blij weerzien. Er zaten nog andere pelgrims en eentje ervan maakte Sint-Jakob figuurtjes uit stukjes ijzerdraad. We vroegen hem ons eentje te maken. Hij stemde in, en toen we wilden betalen, mochten we geven wat we wilden.
Na het avondmaal gingen we naar de refuge. In het keukentje troffen we enkele Polen aan die muziek speelden: een goeie gitarist en drie andere, waaronder Kathy, die goed konden zingen. Er kwam meer en meer volk binnen, die nog beter konden zingen, en ook bij Lionel kwam de tong los. Heel even waande hij zich terug bij het orkest waarin hij vroeger speelde. De pret zat er goed in, tot de vrouw die de refuge bewaakte kwam zeggen dat het bedtijd was. Maar 's nachts was er nog meer ambiance in onze kamer, doordat de twee Koreaanse dames ontbraken. Ze hadden blijkbaar een stapje in de wereld gezet, en wilden om half vier binnen geraken. Maar eerst moesten ze de bewakers nog bewijzen dat ze ingeschreven waren, en dat verliep niet echt in stilte. Een van de meisjes had ofwel hoogtevrees of ze was stomdronken (volgens mij het laatste), want ze weigerde halsstarrig in het bovenste bed te slapen, alhoewel haar bed al opgemaakt was. Ze kroop dan maar in de hoek van de kamer, maar dat mocht niet van de bewaker. Uiteindelijk ging ze de kamer uit en kwam niet meer terug. Toen werd het eindelijk weer rustig !!!
Nog 1 volle dag wandelen, en morgen nog 4 km en we zijn in Santiago de Compostella
De zon is er weeral vroeg bij
Dit is een horreo, typisch voor Gallicië, waar ze alle soorten graan in bewaren gevrijwaard van ongedierte
Aangekomen in Monte do Gozo
Monument op 'Monte de Gozo
Hier kunnen heel veel pelgrims overnachten
Wat platte rust, we naderen het einde
Een kunstenaar met ijzerdraad
Dit is het resultaat
Deze Poolse mensen, waaronder Kathy die we eerder al ontmoetten was er ook bij
Kathy in volle vorm, mee aan het zingen
In korte tijd zongen we allemaal mee, en vroegen liedjes aan. Om tien uur moesten we stoppen.
|