Roland Cleenewerck, Jozef Dael en Lionel Vandooren
Op 1 juli zijn we vertrokken vanuit Poperinge via Lourdes naar Santiago de Compostela.
Over mijzelf
Ik ben Lionel Vandooren
Ik ben een man en woon in Zonnebeke (Belgie) en mijn beroep is Gepensioeneerd metaalarbeider.
Ik ben geboren op 01/07/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen en Fietsen.
Ik ben gehuwd met Lucrese Keirsebilck en heb een dochter, "Donna" en 2 kleinkinderen "Wannes","Wietse" en +"Warre".
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
30-08-2009
Van Santa Catalina de Somoza naar El Acebo
De biologische klok van Roland werkt nog steeds zeer goed. Dat hebben we vanmorgen ondervonden omdat de wekker van Lionel dienst weigerde. Beneden in de refuge stonden we echter voor een minder aangename verrassing, want de lieve baas had de man van de keuken niet verwittigd, waardoor er in de verste verte geen ontbijt te bespeuren viel. De man die we zochten kwam aan om 07:30 u, wist van niks maar maakte vlug koffie en geroosterd brood met confituur voor ons klaar. Toen Roland wilde betalen wilde hij niets aanvaarden als excuus en hij gaf ons zelfs twee flessen water mee.
O wat was het koud toen we vertrokken! Zelfs Roland ritste zijn sweater dicht, en dat gebeurd niet veel. We volgen een rustig slingerend weggetje dat lichtjes opliep tot 'El Ganso' (van 997 m tot 1013 m). Daarna verder tot 'Rabanal del Camino' tot op 1149 m hoogte, constant op en af. Volgens ons boekje zouden we in 'Foncebadon' (1439 m) een dorpje vinden, maar daar aangekomen was er niets te vinden wat eten en drinken betreft, alles was potdicht!! Gelukkig hadden we nog wat water, voor we de prachtige klim deden naar 'Crus de Ferro' (1517 m), het hoogste punt van de Camino. Eigenlijk is dat vooral symbolisch, want 'Crus de Ferro' is niets anders dan een hoop stenen en een houten paal met een ijzeren kruis er op waar vele pelgrims een steen opsmijten en een boodschap achterlaten.
Daar zochten we alle restjes eten die nog in onze rugzak zaten en deelden met elkaar omdat we langs de weg nog niets gevonden hadden. Twee kilometer verder in 'Monjarin' (1458 m) vonden we iets wat ooit een dorp moet zijn geweest. Er stonden enkel nog twee bewoonbare huisjes: de refuge zelf en nog een ander (waarschijnlijk het verblijf van de uitbater van de refuge). De rest waren ruïnes van huisjes. Daarna ging het weer de hoogte in naar een militaire basis op 1500 m, om daarna vier kilometer af te dalen over een onverhard wegje dat scherp afdaalde naar 'El Acebo' op 1145 m
In dat klein dorpje waren er drie refuges waarvan we er op goed geluk eentje uitkozen. Het was pas toen Lionel het kacheltje in de refuge voorbij liep dat hij zich herinnerde dat hij hier zes jaar geleden ook geslapen had. In 'El Acebo', een mooi dorpje trouwens, vonden we tot onze grote vreugde nog een winkeltje, zodat we toespijs en brood konden kopen voor in de rugzak. Na het avondmaal kropen we vroeg in onze slaapzak want morgen opnieuw een tocht van 36 km
We verlaten het piepkleine dorpje 'Santa Catalina de Somoza' Mooie herinnering voor Roland in 'El Ganso' Dit is een klein winkeltje, in het Spaans: tienda
Cruz de Ferro, waar bijna iedere pelgrim hier een steen bijlegd met een boodschap op Hier gaat het altijd op en af Dit is geen aantrekkelijke refuge hier in 'Manjarin' In dit dorpje stonden nog twee huizen, een refuge en een gewoon huis waarschijnlijk waar de uitbater van de refuge woonde Dit is een prachtig stuk Leuk voor de voetjes, op weg naar 'El Acebo' Lange slingerende weg !! Een heel scherpe afdaling naar 'El Acebo' In de diepte ligt het dorpje 'El Acebo'
Het is weer zeer warm in de smalle straatjes van 'El Acebo' In 2003 toen ik voor de eerste keer hier kwam stond dit kacheltje er ook al. Zes jaar geleden
Even uitrusten voor onze refuge
30-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
31-08-2009
Van El Acebo naar Villafranca del Bierzo
Om 06:30 u hadden we al een halve bocadillo achter de kiezen en vertrokken we nog voor het ochtendgloren. Het was nog pikdonker. Gelukkig waren we goed voorzien want dit stuk zonder zaklamp zou zeker gebroken benen opleveren. Ondanks het vroege uur was het al redelijk warm, het beloofde weer snikheet te worden.
Het duurde niet lang voor de zon opkwam en het pad opklaarde. Toen bleek heel duidelijk dat het parcours niet van de poes was. We passeerden door 'Riego de Ambros'. Een heel oud dorpje waar de waterkraan ook droog stond, net als in de refuge. Nadien moesten we weer het wandelpaadje op. Langs het pad stond een bordje voor fietsers met een doodskop. Het werd snel duidelijk waarom. Mensen met hoogtevrees nemen hier best een doos pampers mee of blijven best thuis. Maar het was wel wondermooi. De hele weg tot in 'Molinaseca' was fantastisch. Niet met woorden te beschrijven!!
Zes kilometer verder kwamen we langs een klein baantje 'Ponferrada' binnen, een tamelijk grote stad. Het oude gedeelte had een grote burcht of eigenlijk een middeleeuws kasteel en een machtige mooie kerk. En Lionel vond er zelfs nieuwe schoenen, eindelijk!!!. Gedaan met de schrik dat de zool helemaal zou loskomen want dat zat er beetje bij beetje aan te komen, en zijn eerste paar was al gesneuveld in Frankrijk.
Nog vlug langs een bank gepasseerd om een beetje eigen geld los te prutsen en dan weer verder. Toen we 'Columbrianos' naderden kon Roland zich niet inhouden en riep plots: 't is niet omdat je nieuwe schoenen hebt dat je rapper moet gaan hè" Lionel antwoorde al lachend: ik voel geen enkele steen meer". Het ging verder langs grindweggetjes, zwetend en puffend (vooral Roland, want Lionel voelde de stenen niet meer) naar 'Fuentes Nuevas' waar we een pijl "BAR" zagen. Zo'n kans konden we niet laten liggen, hoewel de Camino rechtdoor was. We smachtten naar een frisse halve liter want de temperatuur was ver boven de dertig graden gestegen. We maakten van de gelegenheid gebruik om het warm water uit te gieten, en te vervangen door koel water.
Na de pint gingen we verder de Camino op waar we Kathy, een Poolse studente aan een universiteit in Spanje ontmoetten. Een meisje van amper 20 jaar jong, en ze liep alleen de Camino af. Ze sprak een aardig woordje Engels en had Spaans gestudeerd. Zij bleef met ons mee wandelen langs 'Camponaraya' naar 'Cacabelos', waar ze eigenlijk van plan was om te stoppen. Omdat we dorst hadden en Kathy aangenaam gezelschap was trakteerden we haar een cola. Ze gaf ons haar emailadres om onze foto's later uit te wisselen en besloot uiteindelijk om toch nog mee te trekken naar onze bestemming, een zevental kilometer verder.
Even buiten 'Pieros' stonden we voor een splitsing: voetweg of grote baan? We namen de voetweg en na enkele kilometers kwamen we een dorpje binnen. Kathy vroeg er aan een bewoner waar we waren. Ik weet niet precies wat de man antwoorde, maar het klonk in elk geval niet als 'Villafranco del Bierzo'. Dat was nog vier kilometer stappen. Als we de andere weg hadden genomen aan de splitsing waren we er bijna geweest. De lach op haar gezicht maakte plots plaats voor een diepe zucht door de vermoeidheid. Bovendien waren die laatste kilometers erg warm. Lang en zwaar, klimmen en dalen, en niemand sprak nog een woord want anders droogde je mond te vlug uit. Het was een erg lastig stuk en toch genoten we met volle teugen van de prachtige natuur.
Plots doken uit het niets twee kleine torentjes en daken van huisjes op. Oef!!! we waren er!!! De eerste refuge aan het begin van het dorp was onmiddellijk de juiste: refuge municipal. Roland deed er met de rugzak nog aan enkele step-oefeningen op de trap, alsof het nog niet genoeg was geweest. Haar gezicht veranderde weer in dat stralende zonnetje van weleer, en ze zei dat ze blij was dat ze mee was gegaan met ons. Blijkbaar was de omleiding van die enkele kilometers toch nog zo erg niet!!!
Daarna vlug de douche in, ons bed uitgekozen en opgemaakt, nog naar eten gezocht in het dorp. Alles verliep vlot, en dan hebben we nog nagepraat op de trappen van onze refuge want het was nog altijd verschrikkelijk warm. Te warm om al in ons bed te kruipen!!!
PS: Kathy is een Poolse studente, die een jaar naar Barcelona kwam met een uitwisselingsproject om Spaans en Catalaans te leren. Daar hoorde ze van de 'Camino' en als gelovige mocht ze van haar vader de Camino wandelen. Ze had maar een heel beperkt budget en leefde zoals wij dat in Frankrijk hadden gedaan: van stokbrood en een beetje toespijs, en af en toe een tros druiven dat ze plukte in een wijngaard. Ze vertelde ons dat ze in Polen al een bedevaart van 500 km had gedaan in groep.
Voor zonsopgang waren we reeds weer de baan op Gelukkig was de zon er al vlug bij, met zo'n parcours Hier volgd een scherpe afdaling
Bezienswaardigheden in Ponferrada Een mooie oude brug in Ponferrada Het mooi middeleeuws kasteel 'Los Templarios' in Ponferrada
Onderweg Kathy ontmoet, een Poolse 20 jaar die Catalaans studeerde in Barcelona Gelukkig sprak ze ook Engels anders konden we haar niet verstaan
Onze refuge Een versterkte stad Kathy is even het dorp gaan verkennen In gesprek met Roland
Foto genomen vanuit onze refuge
's Avonds zagen we dit vanaf onze refuge
31-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
01-09-2009
Van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro
Deze morgen de dagelijkse routine: wassen, eten en wegwezen. We vertrokken op een hoogte van 511 m en moesten de pijlen volgen richting 'Pereje' (542 m). De eerste kilometers liepen naast de grote baan. Tussen hoge bergflanken door stapten we naar 'Trabadelo' (578 m) en daarna naar 'La Portela de Valcarce' op 604 meter hoogte. Daar bestelden we een bocadillo quese met een koffie, alvorens we verder koers zetten naar 'Ambasmestas' en 'Vega de Valcarce' (630 m). Daar slaakten we een zucht van opluchting: eindelijk weg van de grote baan !!
Vanaf dit punt werd het een heel mooi, maar lastig parcours, richting 'Ruitelàn (690 m). Zo verder naar 'Las Herrerias' (702 m) en twee kilometer verder naar 'La Faba' (917 m). Dat was even zwoegen. En daarna nog eens drie kilometer naar 'La Laguna' (1100 m). Daar konden we een biertje verkrijgen, maar stel je er niet te veel bij voor: het dorp was een allegaartje van enkele boerderijtjes en een cafeetje, met koeienvlaaien op de baan en veel loslopende honden die werkloos waren, want hun taak is de koeien van en naar de bergweide halen als ze gemolken moeten worden. Toen we de grenspaal van 'Galicië' passeerden, merkten we dat het landschap steeds groener werd.
Het was nog 2,5 km tot 'O Cebreiro' (1298 m) hoog. Dat was even doorbijten maar het panorama was er prachtig. Boven op de top stond er een koud windje en zagen we een heel ander beeld. Even prachtig maar totaal anders. 'O Cebreiro' is een gezellig stadje met pelloza's, typisch kleine huisjes met strooien daken. Eentje ervan is ingericht als souvenirwinkel. In de kelder van dat winkeltje was er een bar waar we een paar koffietjes dronken. Daarna vulden we in het resaurant onze buikjes voor we terug naar de refuge gingen. Brrrr!! 't was er wel koud hoor, op die hoogte. Toen we het bed indoken kropen we deze keer wel in de slaapzak (en niet er op zoals we vaak deden als het snikheet was). Het was er verre van warm!! Brrrr!!!
Vandaag weer vroeg gestart, om de grote warmte wat voor te zijn Het is een hele dag klimmen Hier kom je ogen tekort De koeien hebben het hier ook niet makkelijk Hier gaan we Galicië binnen Aangekomen in 'O Cebreiro' 1298 m hoogte Dat is onze slaapplaats Een mooi dorpje Dit is een pelloza typisch op die plaats
Wat een zicht van op die plaats Hier zijn ze een peloza van een nieuw dak te voorzien
Hier staan al de pelgrimswegen op
01-09-2009, 00:00 geschreven door Lionel
02-09-2009
Van O Cebreiro naar Saria
Om 06:30 u vertrokken. De eerste kilometers liepen langs de baan en we waren van plan om vandaag 38 km te wandelen. Eerst in dalende lijn langs 'Linares de Ribadesella' en 'Alto de San Roque' naar 'Hospital da Condesa' waar we een bocadillo en een koffie bestelden. De bar was nogal klein: zes stoelen en een toogje. Na de koffie gingen we verder naar 'San Juan de Padornelo', waar we tussen de koeien verzeilden. Gelukkig dreven de honden ons niet verder terug !!!
We stegen en daalden van 890 m tot 'Alto do Poio' dat op 1337 m lag. Daarna moesten we twaalf kilometer zakken langs vijf piepkleine dorpjes, tot in 'Triacastela (665 m). Daar dronken we een biertje en bewonderden de fiets van een dorstige fietser-pelgrim.
Na onze dorst gelest te hebben gingen we verder via 'San Xil', afwisselend klimmen en dalen naar 'Calvor' en tenslotte naar 'Sarria' (420 m) wat ons einddoel was. We vonden nog net een plaatsje in de refuge. Want de eerste die na ons kwam kreeg te horen dat het complet was. In de bar-restaurant schuin voor de refuge vroegen we wanneer we een pelgrimsmenu konden eten. De vrouw zei '8' , wij dachten dat ze acht uur bedoelde, en bestelden een pintje omdat we dachten alle tijd te hebben. Maar we hadden ons vergist: het was 8 euro voor het pelgrimsmenu en het eten werd onmiddellijk geserveerd. Geen probleem hoor!! , integendeel dat kwam ons beter uit!!
Ik weet nu niet of dit in gans Spanje zo is? maar aan deze kant van Spanje vind je heel veel afval op de grond rond de toog en de tafels. Ze werpen hier alles op de grond: papier, sigarettenpeuken, enz.... totdat het te veel wordt. Dan vegen ze alles samen, en doen het in een vuilnisbak en kunnen ze opnieuw beginnen. Ik zie dat bij ons niet zo gauw gebeuren!!
Gezien de drukte hadden we deze keer onze slaapplaats niet kunnen kiezen. We kregen de twee laatste stapelbedjes toegewezen, die twee aan twee tegen elkaar geschoven waren om plaats te winnen. Roland had geluk, en kreeg een mooie Spaanse naast hem op het bovenste bed. Al weet ik niet of dat bevorderlijk was voor en goede nachtrust? 's Morgens beweerde hij in elk geval dat hij goed geslapen had .....
Om 06:30 u vertrokken Kerkje in Linares Mooie lucht Alto de San Roque
San Juan de Padornelo Uitzonderlijke boom
12 km langs piepkleine dorpjes, met koeiendrek op de straat en soms een klein cafeetje (dat laatste heel uitzonderlijk!!) Muurtjes langs beide kanten, stenen die los op elkaar gestapeld zijn zonder mortel of cement
Aangekomen in Sarria, ons einddoel voor vandaag
02-09-2009, 00:00 geschreven door Lionel
03-09-2009
Van Sarria naar Gonzar
Onze barman had beloofd open te zijn voor het ontbijt, maar we werden weer eens bij de neus genomen. Op dat vroege uur liggen de Spanjaarden blijkbaar nog in hun bed. Deze keer zijn we niet blijven wachten en vonden we 400 m verder een slimmere barman die wel open was en waar we konden ontbijten. Onze route bracht ons langs bocht-en schaduwrijke wegen, door allerlei kleine dorpjes. Dikwijls moesten we er tussen de koeienvlaaien laveren. We waren op weg naar 'Portomarin'. Eigenlijk is dat een stadje waarvan het oude deel helemaal verdwenen is in het stuwmeer van 'Belasar'. De bijzonderste gebouwen hebben ze echter steen voor steen heropgebouwd op een hoger niveau ( o.a. de kerk en het gemeentehuis en nog belangrijke gebouwen). Al de rest is onder het water verdwenen. Omdat het water nu heel laag stond kon je de oude brug goed zien. Om je een idee te geven: toen Lionel zes jaar geleden op dezelfde plaats passeerde stond het water tot aan de bovenste bruine strepen van de nieuwe brug (zie foto?)
Nu is 'Portomarin' een levendig stadje met veel winkels en café-restaurants. In één ervan hebben we een bocadillo besteld en een koffie. Na 'Portomarin' moesten we een smal ijzeren brugje over om vervolgens een flink eind te klimmen door een bos naar 'Gonzar'. In de refuge municipal was er eerst geen water, maar om 16:00 u konden we toch de douches gebruiken. We aten een bord pasta met stukjes vis, daarna melousa met frietjes. Dat moest een soort zeesnoek zijn volgens Lionel. In elk geval heel lekker!!! Overal waar deze vis te verkrijgen was lag deze op ons bord. Als afsluiter een ijsje en alles vergezeld met een halve liter rode wijn de man. En zo met het buikje vol het bedje in. Dromen van wat morgen zal!!
Alles loopt hier door elkaar, koeien en schapen Teken van de Tempeliers Een kerkhof een eind buiten het dorp In de diepte ligt 'Portomarin'
De stuwdam van Portomarin, zes jaar geleden kwam het water tot boven aan de nieuwe brug Het stadje werd helemaal onder water gezet door de stuwdam, beneden is de oude brug, boven is de nieuwe brug De voornaamste gebouwen zijn steen voor steen hogerop gebouwd Nu staat het water wel heel laag Deze trap loopt naar Portomarin die nu een niveau hoger ligt Een flinke klim naar het dorp
De herbouwde kerk Hoge metalen brug over de stuwdam om het dorp te verlaten Onze refuge in Gonzar Eerst was er geen water, wat later toch een douche kunnen nemen
Mooie bedden en goeie matrassen, en een speciale dakkonstructie
03-09-2009, 00:00 geschreven door Lionel
04-09-2009
Van Gonzar naar Melide
Omdat ze ons waarschuwden dat we best voor drie uur een refuge moesten bereiken, (anders zou alles vol zitten!) gingen we vroeg de baan op. De drukte is niet te wijten aan het feit dat er minder refuges zijn, maar heeft te maken met het feit dat er veel groepen zijn die enkel de laatste 100 km van de route wandelen. Gelukkig was het parcours het eerste uur een effen paadje. We stapten op en neer langs prachtige wandelpaadjes, slingerend door kleine dorpjes die voor je het beseft al gepasseerd zijn. Zeventien kilometer verder zijn we even gestopt in 'Palas de Rei' om de inwendige mens te versterken. Daarna gingen we verder langs gelijkaardige paadjes tot 'Leboreiro', waar we een stuk cake kochten met een drankje en waar veel groepjes pelgrims zaten te verpozen. Toen we 'Melide' binnenstapten belandden we in een ware stormloop. Iedereen probeerde om een plaatsje te bemachtigen in de refuge. We hadden geluk en vonden een bed om van de drukte te bekomen. We kregen elk één van de zeven laatste plaatsen.
Toen we in het restaurant zaten, hoorden drie Belgen ons praten en spraken ons aan. Ze waren uit de streek van 'Merelbeke' bij Gent en waren gestart met de fiets in 'Pamplona'. Het was een fijne babbel. Maar daardoor verloren we het uur uit het oog. Plots was het 22:00 u en normaal sloot de deur van de refuge om 22:00 u. We haastten ons er naartoe. Om 22:07 u precies waren we opgelucht, want de conciërge kwam net buiten en liet ons nog binnen. Oef wat een opluchting!! Vlug ons bedje in en slapen!!!
Vroeg op stap, dit keer niet meer voor de warmte, maar omdat er veel mensen de laatste 100 km wandelen
Mooi pad op weg naar 'Palas de Rei' En toch is er weeral zon Waarom eens geen selfie nemen Iemand was zo goed om een foto te nemen van ons beiden
De laatste 100 km staat er om de halve kilometer zo'n paaltje die de afstand aanduid
Een hobbelig pad
Palas del Rei, 17 km verder, hier hebben we wat gegeten en gedronken Kerk in 'Melide' Al de altaren van de kerken, zelfs in de kleinste dorpjes zijn met bladgoud bedekt Door de mensen die de laatste 100 km wandel was het hier heel druk in de refuge Onze slaapplaats in Melide
Onze refuge in 'Melide'
04-09-2009, 00:00 geschreven door Lionel
05-09-2009
Van Melide naar Empalme-Santa-Irene
Lionel kon voor een keertje niet slapen. Er was iemand in de kamer die luider snurkte dan hijzelf: een duchtige concurrent, maar Lionel verloor de strijd en kon de slaap niet vatten. De wekker hield daar echter geen rekening mee, en bij het ochtendgloren sleepten we ons uit bed. Lionel wist nog van de vorige keer dat we veel zouden moeten klimmen vandaag. Hij herinnerde het zich nog levendig, 't was ook maar zes jaar geleden. De weg liep door eucalyptusbossen en liep gestaag op en neer langs kleine dorpjes (of soms gewoon langs twee boerderijtjes met een dorpsnaam) tot in 'Arzua'. Tot daar was het weer redelijk fris geweest. We bestelden er een bocadillo (ach ja: dat is in feite gewoon een belegd broodje zoals bij ons dat warm of koud verkregen kan worden) en een koffie, en Roland kocht nieuwe batterijen voor zijn zaklamp.
Met nog veertien kilometer voor de boeg, vertrokken we weer over gelijkaardige wandelpaden: redelijk schaduwrijk want in de camino schuwen ze asfalt als geen ander. Ondertussen dreef de zon de temperatuur de hoogte in. Zonder te stoppen stapten we door tot in 'Empalme-Santa Irene', waar we vroeg in een refuge aankwamen. Van die tijd maakten we gebruik om meerdere kledingstukken met de hand uit te wassen en op te hangen aan de wasdraad in de zon. Daarna genoot Lionel van een uiltje vangen met veel gesnurk er bij. Na twee uurtjes drogen hebben we de was binnen gehaald en terug opgeborgen. Daarna trokken we naar het restaurant om te genieten van ons avondmaal, met een lekker glaasje wijn, en een biertje nadien om onze geslaagde dag af te sluiten.
Terug vroeg op stap, maar het is niet meer donker. Sommige keren is dat gevaarlijk voor kwetsuren Een Eucalyptusbos
De refuge van Empalme-Santa-Irene, vandaag niet veel foto's genomen
