Hier ben ik weer, terug van weggeweest. Nee, niet ziek ofzo, gewoon druk gehad met vanalles en nog wat. Mijn eigenbouw didge bekeek me maar mistroostig vanuit zijn hoekje als een achtergelaten huisdier. Maar goed, het wordt weer tijd om te oefenen en te repeteren want er komt een nieuwe lessenreeks bij whisper aan!
Dit wordt dus de gevorderden cursus. De lesgever van dienst is wederom Joeri Gielis. De vorige lessenreeks wist hij ook al op een origineel leuke manier te benaderen dus ik kijk uit naar vrijdag.
Natuurlijk post ik hier mijn ervaringen zodat jullie er allemaal nog baat bij kunnen hebben.
Nu maar aan het werk gaan eer mijn baas door de rooie gaat...
Als je eens wat meer wil weten over the stolen generation, dan raad ik je ten zeerste aan om de film "Rabbit Proof Fence" eens te huren. Deze film verhaalt hierover aan de hand van het verhaal van 3 aboriginal meisjes. Ik ga het hele verhaal hier niet vertellen, maar het is een ontroerend en waargebeurd verhaal.
Mijn persoonlijke sentiment bij de "stolen generation" is net zoals bij elke vorm van onderdrukking van een etnische identiteit. Pure walging. Hier heb je dan een land dat nota bene hier komt vechten voor de vrijheid en tegelijkertijd thuis genadeloos een hele etnische groep onderdrukt. Meer nog, op een manier waar zelfs Eichmann, Himmler en Adolf himself niet op konden komen, gaan zij deze mensen trachten te heropvoeden. Alsof het minderwaardige wilden zijn die zonder hun imperiale tussenkomst niet zouden overleven. Zo'n 60.000 à 40.000 jaar beschaving spreekt hen natuurlijk tegen. Ok, het is niet een extravagante beschaving als de onze maar daarom zeker niet minderwaardig. Integendeel. Hun manier van om te gaan met beschikbare middelen is eentje die wij nu pijnlijk moeten leren.
Hou er daarom ook eens rekening mee, als je in je dure wagen door de dure woonwijken van ons dure land rijdt, dat er ook andere beschavingen bestaan waar mensen perfect gelukkig waren zonder dure wagen, wijk of land tot wij hun dit zijn gaan opdringen. Niet dat het hen iets heeft opgeleverd want ze worden nog steeds met de nek aangekeken. Meer nog, het door deze zienswijze ontstane alcoholprobleem onder de aboriginals wordt hier helemaal niet aan verweten, die luierikken hebben dat immers aan hunzelf te danken. Of niet?
Aan allen ongeacht kleur, geloof, afkomst of rijkdom.
Het is in deze dagen dat je eens stil dient te staan bij het feit dat niet iedereen nieuwjaar "viert". Vele mensen moeten nu eenmaal worstelen voor hun bestaan. Terwijl bij ons de champagne door de keel loopt, sterven er mensen van de dorst. Terwijl we ons hier vet eten aan de foie gras ligt er ergens een kind weg te kwijnen van de honger. Is dit onze schuld? Nee, en ik denk niet dat er iemand hier aanwezig is dat dit lot aan die mensen toewenst. Kunnen we er iets aan doen? Ja, dat wel, het vergt wel een kleine opoffering van onze kant.
Allereerst, geef een klein stukje van je weelde aan anderen. Zelf heb ik, bij mijn laatste promotie, besloten om een kindje uit SOS Kinderdorpen te adopteren. Voor 30 euro de maand (is dan nog eens fiscaal aftrekbaar) is er een kindje uit Tibet (weesje op de vlucht) dat opgevoed wordt door een adoptiemoeder in Dharamsala. Op mijn kosten. Het kindje gaat er naar school, wordt gekleed en gevoed en krijgt de onmisbare warmte die een kindje nodig heeft en het kost me maar 30 euro per maand. Een peuleschil dus. Maar minder kan ook he, geef wat je kan. Elke cent telt.
Maar ook in je consumptiepatroon kan je bewust anderen helpen. Zelfs als je voor jezelf gaat winkelen kan je met 5 minuten denkwerk al een heel verschil betekenen. Al ooit eens gedacht om eerlijke producten te kopen (voorbeeld via Oxfam)? Of je te verzekeren dat de kleding die je koopt niet wordt gemaakt door kinderarbeid? Sommige winkels zijn hier heel kategoriek in. Keuze is er genoeg.
En tot slot, sluit je ogen niet voor de ellende in de wereld. Ga er niet depressief door worden, daar help je niemand mee, maar doe ook niet alsof het niet bestaat of dat die mensen het aan hunzelf te danken hebben. Wees bewust van wat er in de wereld gebeurd en help als je kan.
Zo, tot dusver mijn ongezoute wensen voor 2008. Natuurlijk wens ik het allerbeste voor jou en je medemensen, veel geluk en een goede gezondheid voor iedereen.
De laatste minuten van mijn werkdag gaan in. Voor mij begint zodadelijk een lang weekend. Ik weet niet of ik in dat weekend nog veel zal kunnen posten, wel zal ik verderwerken aan mijn eigen didge. Een kant is bijna klaar.
Alvast wil ik alle lezers een prettige oudejaarsavond toewensen en een gelukkig en vreugdevol nieuwjaar. Moge u en de uwe alle geluk van de wereld tegemoetkomen.
Na het "sukses" van mijn eerste didge, ben ik dus aan een tweede didge begonnen. Niet uit kerselaar, die stronk is dus nog niet volledig droog van binnen (en zal dus didge nummer 3 worden misschien), maar uit een oude balk. Deze balk komt van de verbouwingen van mijn ouders hun huis (is zo een klipper dat in de vloer van de eerste verdieping stak) en werd in twee gezaagd op 127 cm. Deze twee stukken vormen nu dus de helften van mijn didge.
Het eerste dat ik gedaan heb is het aftekenen van de binnenkant van de didge. Een licht conische vorm voor de eerste 90 cm (we gaan dan van 3.5 cm naar 4.5 cm) waarna er nog een "trechter" aanzit van een 37 cm voor een lekker luid geluid. Deze trechter eindigt op 15.5 cm. Ik vermoed dat dit een D zal worden, misschien een E.
Gisteren heb ik dan de eerste helft bijna volledig uitgehold. Vandaag volgt de rest van de eerste helft (en misschien ook de tweede helft).
Ik vraag me eigenlijk af of sparrenhout wel geschikt is voor het maken van een didge? Tenslotte stelt men toch altijd dat het hard hout moet zijn, en spar is dit duidelijk niet. Maar toch, het is een balk die gedurende een 50 à 80 jaar heeft liggen drogen in een zoldering. Deze is dus zeer droog en volledig uitgewerkt. Ook is de hars binnenin echt verhard nu (geen plakkerige plekken meer). En volgens mij maakt dat "harde hout" niet zo veel uit als mensen denken. De innerlijke vorm van de didge is veel belangrijker voor de sound. Over deze theorieën kan je trouwens meer informatie vinden vanaf www.yedaki.de waar een duitser je haarfijn uitlegt hoe je zelf een didge moet bouwen.
Voor de afwerking van deze didge ga ik deze keer wel opteren voor PU vernis. Kwestie van dit kwetsbare (en echt oude) hout de maximale bescherming te bieden die ik kan. Maar daar zijn we nog lang niet hé. Voor foto's zullen jullie even moeten wachten, mijn digitale camera heeft de geest gegeven en het is dus wachten op een nieuwe. Ik probeer wel even met mijn gsm, maar weet niet of die van een goede kwaliteit zullen zijn.
Is dat geluid van de didgeridoo nu echt zo uniek? Het antwoord is, naar mijn bescheiden mening, neen. Bijvoorbeeld in het Tibetaans Boeddhisme vind je ook deze lage grondtonen terug als hulpmiddel bij het mediteren. De Lama's (boeddhistische monnikken) gebruiken een grondtoon die vanuit hun keel lijkt te komen (precies zo een heel lage hmmmmm) waartussen zij gebeden prevelen, steeds met deze lage stem. Op deze tonen bereiken zij een hogere staat van bewustzijn waardoor zij zich beter kunnen concentreren op de vaak moeilijke boeddhistische leerstukken.
Maar ook elders is deze lage toon terug te vinden in meditatieve en spirituele oefeningen. Druides zouden een soort instrument hebben gebruikt, weliswaar uit brons, om hun gebeden te accentueren. En dit instrument werd bespeeld als... een didgeridoo.
Zelfs het Amerikaanse leger heeft hier uitvoerig onderzoek naar gedaan, naar de impact van lage en extreem lage frequenties op het menselijk gedrag (als gevolg van hun ELF communicatie systeem dat heel lage frequenties gebruikt om aldus met duikboten te kunnen communiceren). En zij konden ook aantonen dat lage frequenties het gedrag van de mens konden beïnvloeden. En ook hier, zoals bij zoveel zaken, is het zo dat overdaad schaadt!
Maar even terug naar de realiteit : zoek je een middel om je meditaties wat meer schwung en diepgang te geven? Probeer dan maar eens om op de didge een simpele monotone drone te spelen en deze door circulaire ademhaling vol te houden. Niks forceren, gewoon in en uitademen door de neus en ondertussen de drone in stand houden. Je raakt na een tijdje automatisch in een droomtoestand. Zouden de Aboriginals dan toch gelijk hebben en er een dreamtime bestaan?
Vandaag de dag lees je veel over het zelf bouwen van didgeridoos. Ook ik hou me hier mee bezig, en het is een leuke creatieve hobby met een lage instapdrempel. Je hebt er eigenlijk niet zoveel voor nodig.
Maar toch wil ik even in een bericht stilstaan bij het morele dilemma achter het zelf didgeridoos bouwen. Mogen wij zo maar dit authentieke instrument aan een schaamteloos plagiaat onderwerpen? In mijn opinie "Ja, maar..."
... denk bij het kopieëren eens aan de cultuur die dit instrument tot stand bracht en wat het specifieke doel ervan was : het begeleiden van de verhalenverteller.
... denk ook eens aan de genocide die plaatsvond in Australië doordat we onze blanke imperialistische kijk op de wereld opdrongen aan een goedaardig naief volk die nu nog lijden onder de gevolgen van de kolonisatie. Bijvoorbeeld de lost generation.
... denk er ook aan dat, als je je knutselwerken commercieel wil gaan uitbuiten, dat je ook steun kan verlenen aan de "bedenkers" van de didgeridoo. Een soort sabam betalen zeg maar. Draag misschien een deel af van je opbrengst aan hen door middel van een gift. Goede doelen zijn er genoeg, ook bij de aboriginals.
Voor de tegenstanders van zelfbouw heb ik ook een aantal punten waar zij eens moeten over nadenken die vallen onder een opinie van "Ja, want..."
... er zijn nooit eucalyptusbomen genoeg om aan de wereldwijde vraag naar didgeridoos te voldoen. We plegen roofbouw op een ecosysteem waar al veel stress op staat.
... het kost enorm veel energie om die didgeridoo hier te krijgen. Je moet hem via het vliegtuig naar hier vervoeren en daarna nog over het wegtransport. Dit alles draagt ook weer bij bij de globale opwarming van de aarde. Ik weet het, maar een heel klein beetje, maar toch.
... de originele yidaki is een ritueel instrument. In mijn opinie dien je dit te respecteren en aan de Aboriginals te laten. Laat die mensen hun waardigheid en haal niet alles in de commercie.
Je ziet, er zijn toch wel argumenten van de beide kanten om een heus dilemma te vormen. Ikzelf bouw zelf didges, eerst en vooral omdat een echte te duur is. Maar ook omdat ik het leuk vind. Dat een echte didge zo duur is vind ik geen probleem, het houdt de vraag wat binnen de perken (je gaat geen 400 uitgeven aan een gril om op je schouw te zetten) en zorgt dat je het bewust gaat kopen. Ook kan je, door bij winkels als de didjshop te winkelen (zie banner rechts), zorgen dat tenminste de inkomsten naar de aboriginals gaan op een eerlijke manier (een beetje zoals oxfam dus).
Bouw er dus maar op los, maar bedenk wel waar het instrument vandaan komt en waar het voor staat. Koop jezelf er eentje als je dat wil, maar denk ook hier na dat je het uit noodzaak doet en niet vanuit een gril.
Lang geleden in de droomtijd kwamen oude Eelgin, de sprinkhaan, en Gaiya, de reusachtige duiveldingo, aan bij het hedendaagse Cape York. Gaiya was wild en heel groot, groter nog dan een paard. Oude Eelgin was de bazin van Gaiya. Zij gebruikte hem om te jagen op mensen om ze op te eten.
Op een dag toen Gaiya op jacht was, kwamen er twee jongens langs Eelgins kamp. Zij waren de Chooku-chooku of slangenvogelbroers. Oude Eelgin zag ze aankomen en riep ze toe : 'jullie kunnen hier wel je kamp opslaan, jongens.' Maar de Chooku-chooku waren bang voor Gaiya en ze vertrouwden Eelgin ook niet. Daarom gingen ze er niet op in en trokken verder. Zodra ze uit het zicht verdwenen waren en de zandige kreek hadden bereikt, zetten de Chooku-chooku het op een lopen. Een tijdje later kwam Gaiya bij Eelgin. Zij schold hem de huid vol. 'Waar zat je al die tijd? Nu ben je te laat. Er waren twee malse jongens hier, maar nu zijn ze weg. Kom mee, je moet die kant op.' En Eelgin zette Gaiya op het spoor van de twee broers.
De broers wisten dat Gaiya al gauw achter hun aan zou komen en ze gunden zich geen moment rust. Ze liepen zo hard als ze konden. Toen ze het onheilspellende gehuil van de duiveldingo hoorden, renden ze nog harder. Dagenlang joeg de duiveldingo op de broers. Hij klonk ook steeds dichterbij! Ver achter Gaiya hobbelde Eelgin. Zij joeg Gaiya voor zich uit, achter de twee broers aan.
De broers renden verder tot ze aankwamen aan wat nu Barrow Point heet. De jongste broer zei : 'ik ben doodop. Wat moeten we doen?' De oudste broer bedacht dat ze Gaiya in de nauwe pas op Barrow Point in een hinderlaag konden lokken. Ze klommen beide aan een kant de helling op en wachtten af. Toen Gaiya eraankwam, gooiden ze al hun speren naar hem toe en doodden hem.
Ze riepen alle mensen erbij om een stuk vlees te komen halen om op te eten, want ze wilden de duivelsdingo delen. Toen ze het puntje van zijn staart er afsneden bevrijdden ze zijn geest. De oudste broer zei : 'Ga nu maar terug en zoek je baasje op.' De mensen sneden de duivelsdingo verder in stukken en Woodbarl, de tovenaar, kwam en zei : 'Jullie mogen al het vlees hebben, maar geef mij de botten en een stukje van de huid.' Hij nam dit mee naar een bergtop.
De oude Eelgin strompelde nog steeds achter haar hond aan. Ze zag Gaiya terugkomen en zei : 'Ah, mijn lieve hond is daar, heb je de jongens bij voor mij?' Maar Gaiya was heel boos op Eelgin. Door haar was hij nu dood en daarom beet hij in haar neus. Hierna kwamen de broers aangelopen en doodden ook Eelgin. Ze zeiden tegen haar geest : 'ga nu maar naar Barrow Point, dat zal voortaan je plek zijn.'
Hoog in de bergen maakte Woodbarl met zijn stukken van de duivelsdingo twee kleine dingo's. Een mannetje en een vrouwtje. Hij bedekte ze met huid en blies net zolang in hun snuit tot ze allebei leefden. Toen zei hij tegen het mannetje : 'vooruit, begin te huilen!' En de dingo huilde. 'En til nu je linkerachterpoot op!' En zo geschiedde. 'Goed zo, brave hond!' Van nu af aan zijn jullie dingo's en eten jullie geen mensen meer. Jullie sluiten vriendschap met hen en helpen ze om op jacht te gaan naar voedsel.
En zo is vandaag de dingo de vriend van de mens. En dankzij Eelgin heeft de sprinkhaan nog altijd het litteken van Gaiya's beet op zijn neus.
See ya,
Dingo
ps : dit verhaal vond ik in het boek "Sprookjes uit de wereldliteratuur : Aboriginal sprookjes & mythen" ISBN 90 389 1115 7
