Haar haren blinken als rode bloemen in de kielzog van de bordeaux-gekleurde zon. De echte pracht en praal zit in kleine dingen, besefte ze. De zon stond lager met de minuut aan de horizon en deed haar denken aan haar jeugd.
"Zoete woorden ongrijpbaar mooi de oren zien niet wat de zon hen schenkt, dodelijk gedrenkt in al zijn schoonheid staat hij op
voor jou en mij..."
De verzen kwamen over haar lippen als een kus, ze waren zorgvuldig gekozen. Haar ogen keken omhoog naar wat ver uit haar berijk lag, haar handen wouden grijpen naar de zon. Haar gespitste oren hoorden de laatste vogels goedenacht kraaien.